Latest News

Monday, March 19, 2018

ေျခေလးေခ်ာင္းေတာ္လွန္ေရး (၂၀)


ယခင္အပတ္မွ အဆက္

တိရစၧာန္တို႔သည္ ေမာပန္းၾကေသာ္ လည္း ဓါတ္မီးစက္ အေဆာက္အဦကို သူတို႔ဟာသူတို႔ၾကည့္၍ ဝမ္းသာျခင္းမက ဝမ္းသာလွသျဖင့္ ပတ္ခ်ာလွည့္ကာ ေပ်ာ္ ပြဲဆင္ၾကသည္။ ဓါတ္မီးစက္မွာ ယခင္ ပ်က္သြားေသာ ဓါတ္မီးစက္ထက္ပင္ ပို၍ ႐ႈခ်င္ဖြယ္ရွိသည္ဟု ထင္ၾကသည္။ သည္တခါေတာ့ ဒိုင္းနမိုင္းႏွင့္ ေဖါက္ခြဲ၍ မပစ္ဘဲ ပ်က္ႏိုင္ေတာ့မည္မဟုတ္။ တိရစၧာန္မ်ားသည္ ဓါတ္မီးစက္ကို တည္ စဥ္အခါတြင္ မ်ားစြာလည္း ပင္ပန္းခဲ့ၾက သည္။ အခက္အခဲမ်ားႏွင့္လည္း မ်ားစြာ ေတြ႕ခဲ့ၾကသည္။ ဓါတ္မီးစက္ ဆင္ၿပီး လၽွင္ကား သူတို႔ေနေရးထိုင္ေရးမွာ အမ်ားႀကီးတိုးတက္၍ လာေတာ့မည္။ ဤသို႔လၽွင္ ဓါတ္မီးစက္အေၾကာင္းကို ေတြးမိၾကသျဖင့္ တိရစၧာန္တို႔သည္ ေပ်ာ္ျခင္းႀကီးမက ေပ်ာ္ၾကေသာေၾကာင့္ ေမာပန္းၾကရသည္ကို သတိမရႏိုင္ဘဲ ေအာင္သံ ေႂကြး၍ ျမဴးတူးခုန္ေပါက္ကာ ေနၾက သည္။ ဓါတ္မီးစက္ၿပီးေသာအခါ ဗႏၶဳ လကိုယ္တိုင္ ကိုယ္ရံေတာ္ေခြးမ်ားရံ၍ ေရွ႕ေတာ္ေျပး ၾကက္ဖနက္ႏွင့္ထြက္၍ လာၿပီးလၽွင္ တိရစၧာန္မ်ားအား ၿခီးက်ဴးစ ကားမိန္႔သည္။ ထိုေနာက္ ဓါတ္မီးစက္ကို “ဗႏၶဳလ ဓါတ္မီးစက္” ေခၚေစရမည္ဟု အမိန္႔ထုတ္လိုက္ေလသည္။

ေနာက္ႏွစ္ရက္ၾကေသာအခါ စပါး က်ီအနီးတြင္ တိရစၧာန္မ်ားကို စုေဝးေစ၍ အထူးအစည္းအေဝး က်င္းပသည္။ ထို အစည္းအေဝးတြင္ ဗႏၶဳလကေျခေလး ေခ်ာင္းကြင္းက သစ္သားမ်ားကို ဦးေအာင္ပန္း သို႔ ေရာင္းလိုက္ၿပီျဖစ္ေၾကာင္း ေက်ညာ လိုက္ရာ အားလုံးေသာ တိရစၧာန္မ်ား အံအားသင့္၍ သြားၾကသည္။ ေနာက္ေန႔ မနက္တြင္ ဦးေအာင္ပန္းသည္ သစ္သား မ်ားကို လွည္းမ်ားႏွင့္ လာတိုက္သြား သည္။ ဗႏၶဳလသည္ ဦးေပါက္ေက်ာ္ႏွင့္ ေစ့စပ္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနသည့္ အေတာ အတြင္း၌ အမွန္ အားျဖင့္ ဦးေအာင္ပန္းႏွင့္ လၽွိဳဝွက္စြာ ေစ့စပ္လ်က္ရွိသည္။

ထို႔ေနာက္ ဗႏၶဳလသည္ ဦးေပါက္ ေက်ာ္ကုန္းႏွင့္ အဆက္အသြယ္မ်ားကို တခါတည္း ျဖတ္လိုက္ၿပီးလၽွင္ ဦးေပါက္ ေက်ာ္ထံသို႔ ခိုမ်ားကို လႊတ္၍ ဆဲေရးပုတ္ ခတ္ေသာစာမ်ား ပို႔လိုက္သည္။ ထို အခ်ိန္ကစ၍ “ဦးေအာင္ပန္းကို အေသ သတ္ရမည္” ဆိုေသာ ေႂကြးေၾကာ္သံကို ရပ္၍ “ဦးေပါက္ေက်ာ္ကို အေသ သတ္ရမည္”ဆိုေသာ ေႂကြးေၾကာ္ သံ အသစ္ကို သုံးဘို႔ အမိန္႔ထုတ္လိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ ဗႏၶဳလက ဦးေအာင္ပန္းသည္ ေျခေလးေခ်ာင္းကြင္းကို တိုက္ဖို႔စီစဥ္ ေနသည္ဆိုေသာ သတင္းမွာလည္း အေျခ အျမစ္မရွိသည့္ သတင္းသာျဖစ္ေၾကာင္း။ ဦးေအာင္ပန္း သည္ သူ၏တိရစၧာန္မ်ား အား ႏွိပ္စက္ၫွဥ္းပန္းသည္ဆိုေသာ သတင္းမွာလည္း တဆိတ္ကို တအိတ္ လုပ္ေသာ သတင္းသာျဖစ္ေၾကာင္း။ အဆိုပါ ေကာလာဟလ သတင္းမ်ား ျဖစ္ပြါးျခင္းမွာလည္း ေဘာ္ျဖဴႏွင့္ အေဖၚတစုတို႔၏ လက္ခ်က္သာျဖစ္ ေၾကာင္း။ ဦးေအာင္ပန္းကြင္း၌ ေဘာ္ျဖဴ ပုန္းေနသည္ဆိုျခင္းမွာလည္း ဟုတ္ပုံမရ ေၾကာင္း။ စင္စစ္အား ျဖင့္ ဦးေအာင္ပန္း ကြင္းသို႔ ေဘာ္ျဖဴဘယ္တုန္းကမၽွ မေရာက္ ဖူးေၾကာင္း။ ေဘာ္ျဖဴ တကယ္ေနေသာ ေနရာမွာ ဦးေပါက္ေက်ာ္ကြင္းသာျဖစ္ ေၾကာင္း။ ဦးေပါက္ေက်ာ္က ေဘာ္ျဖဴအား လစာႀကီးႀကီးေပး၍ သူလၽွိဳအျဖစ္ႏွင့္ ေမြးထားသည္မွာ ၾကာၿပီျဖစ္ေၾကာင္းႏွင့္ တိရစၧာန္မ်ားအား ေျပာျပသည္။

ဗႏၶဳလသည္ ပရိယာယ္၌ အင္မတန္ လိမၼာသည္။ ဦးေပါက္ေက်ာ္ႏွင့္ ခ်စ္ခင္ ရင္းႏွီးဟန္ေဆာင္၍ ဦးေအာင္ပန္းဆီမွ သစ္သားမ်ားအတြက္ ေငြတေထာင့္ငါးရာ ေဈးပို၍ ယူလိုက္သည္။ ဝက္မ်ားသည္ ဗႏၶဳလ၏ ပရိယာယ္ကို မ်ားစြာပီတိ ျဖစ္ ၾကသည္။ ဗႏၶဳလသည္ ဦးေအာင္ပန္းအား သစ္သားမ်ားကို ေရာင္းသာေရာင္းလိုက္ ေသာ္လည္း စင္စစ္အားျဖင့္ ဦးေအာင္ပန္း ကိုလည္း ယုံၾကည္သည္မဟုတ္။ ဤ ကား ဗႏၶဳလ၏ အေျမာ္အျမင္ႀကီးျခင္းေပ တည္း။ ဤသို႔သံေၾကာင္က ေျပာသည္။ ဦးေအာင္ပန္းသည္ လူလယ္လုပ္၍ ဗႏၶဳ လအား ေငြသားျဖင့္ သစ္သားဖိုးကို မေခ် ဘဲ ခ်က္လက္မွတ္ေရး၍ေပးရန္ ႀကံ သည္။ ဗႏၶဳလကို ထိုကဲ့သို႔ အပါးႏွပ္၍ ရမည္မဟုတ္။ ရာတန္စကၠဴမ်ားႏွင့္ လက္ ငင္းေပး၍ မေခ်ဘဲ သူ႕သစ္သားမ်ားကို ဦးေအာင္ပန္းသည္ ရလိမ့္မည္မဟုတ္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဦးေအာင္ပန္းသည္ ဗႏၶဳလ အလိုရွိသည့္အတိုင္း တရာတန္ေငြစကၠဴ မ်ားျဖင့္ သစ္သားဖိုးကို အေျပေပးေခ် လိုက္သည္။ ဦးေအာင္ပန္းဆီမွ ရေသာေငြ မွာ ဓါတ္မီးစက္ဝယ္ရန္ လုံေလာက္သည္။

ဦးေအာင္ပန္းသည္ ေငြေခ်ၿပီးေနာက္ သစ္သားမ်ားကို လွည္းျဖင့္တိုက္၍ ထုတ္ သြားသည္။ ထို႔ေနာက္ တိရစၧာန္မ်ားသည္ အထူးအစည္းအေဝး က်င္းပ၍ ဦးေအာင္ ပန္း ေပးသြားေသာ ေငြစကၠဴမ်ားကို ဝိုင္း ၍ ၾကည့္ၾကသည္။ ဗႏၶဳလသည္ သစ္သား ေရာင္း၍ရေသာ ေငြစကၠဴမ်ားကို တိုက္ ပန္းကန္ျပားႀကီးတခ်ပ္ထဲတြင္ ထည့္၍ သူ႕ေဘးတြင္ ခ်ၿပီးလၽွင္ ေက်နပ္ေသာ အျခင္းအရာျဖင့္ ၿပဳံးလ်က္ ေကာက္႐ိုးခင္း အပ္ေသာ ခုံျမင့္ေပၚတြင္ ဝပ္ကာေနသည္။ တိရစၧာန္တို႔သည္ တေကာင္ခ်င္းေရွ႕ ေနာက္စီတန္း၍ ေငြစကၠဴမ်ားကို အားရ ေအာင္ ၾကည့္ၾကသည္။ ဂ်ိဳကားသည္ ေငြစကၠဴမ်ားကို နမ္း၍ပင္ ၾကည့္သျဖင့္ ေငြစကၠဴမ်ားမွာ သူ႕ႏွာေခါင္းမွထြက္ေသာ ေလထဲ၌ တခၽြတ္ခၽြတ္ပင္ ျမည္၍ ေနသည္။

ေနာက္သုံးရက္ၾကာေသာအခါ ဦးသာရာသည္ ေမာႀကီးပန္းႀကီးႏွင့္ ေျပး ၍လာၿပီးလၽွင္ ဗႏၶဳလအေဆာင္သို႔သြား သည္။ ဗႏၶဳလအေဆာင္မွ စိတ္ဆိုးသံျဖင့္ ဆဲေရးႀကိမ္းေမာင္းသံၾကားရသည္။ အေၾကာင္းမွာ ဦးေအာင္ပန္းေပးသြားေသာ ေငြစကၠဴမ်ားမွာ အတုမ်ားျဖစ္၍ေနေသာ ေၾကာင့္တည္း။ ဦးေအာင္ပန္းမွာ သစ္ သားမ်ားကို အလကားရသြားၿပီ။

ဗႏၶဳလသည္ တိရစၧာန္မ်ားအား ခ်က္ျခင္း စည္းေဝးေစၿပီးလၽွင္ ဦးေအာင္ ပန္းအား အဆုံးစီရင္ဖို႔ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ခ် သည္။ အကယ္၍ ဦးေအာင္ပန္းကို အရွင္ မိခဲ့ေသာ္ ေရေႏြးအိုးထဲ၌ ျပဳတ္၍သတ္ မည္ဟုလည္း ဗႏၶဳလက ေျပာသည္။ ဦးေအာင္ပန္းသည္ ေငြစကၠဴအတုမ်ားကို ေပး႐ုံႏွင့္ ရပ္လိမ့္ဦးမည္မဟုတ္။ သူတို႔ မူလႀကံစည္ထားၾကသည့္အတိုင္း ေျခ ေလးေခ်ာင္းကြင္းကို လူစုၿပီးလာ၍ပင္ တိုက္ေကာင္းတိုက္လိမ့္မည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေျခေလးေခ်ာင္းကြင္းသို႔ ဝင္ရာလမ္းမ်ား တြင္ ဗႏၶဳလက ကင္းမ်ားအေစာင့္ခ်ထား သည္။ ထိုေနာက္ ခိုေလးေကာင္ကို ဦးေပါက္ေက်ာ္ကုန္းသို႔လႊတ္၍ ဦးေပါက္ ေက်ာ္ႏွင့္ ျပန္၍ မိတ္ဆက္ဖို႔ အၾကည္ အသာ စကားဆိုေစသည္။
ေနာက္ေန႔ေစာေစာ တိရစၲာန္မ်ား မနက္စာစားေနခိုက္တြင္ ကင္းေစာင့္က် ေသာ တိရစၧာန္တို႔သည္ ကမန္းကတန္း ေျပး၍လာၿပီးလၽွင္ ဦးေအာင္ပန္းတို႔ လူစုသည္ တံခါးမႀကီးမွဝင္၍ ေျခေလး ေခ်ာင္းကြင္းကို တိုက္ဖို႔လာေနေၾကာင္း ေျပာၾကသည္။ တိရစၧာန္တို႔က ရဲဝံ့စြာ ထြက္၍ တိုက္ၾကသည္။ သို႔ရာတြင္ ႏြားတင္းကုပ္တိုက္ပြဲလို လြယ္လြယ္ႏွင့္ ေအာင္ႏိုင္မည္မဟုတ္။ ဦးေအာင္ပန္း၏ လူစုမွာ တဆယ့္ငါးေယာက္မၽွ ရွိၿပီးလၽွင္ ေသနတ္ကလည္း ေျခာက္လက္ေလာက္ ပါသည္။ ဦးေအာင္ပန္းတို႔ လူစုသည္ အေတာင္တရာေလာက္ နီးကပ္လာသည္ ႏွင့္တၿပိဳက္နက္ ေသနတ္မ်ားျဖင့္ အရမ္း ပစ္ၾကသည္။

တိရစၧာန္တို႔မွာ ဗႏၶဳလႏွင့္ ဂ်ိဳကားတို႔ဦးစီး၍ ခုခံၾကေသာ္လည္း ေသနတ္ဒဏ္ကို မခံႏိုင္သျဖင့္ ဆုတ္၍ ေျပးၾကရသည္။ တိရစၧာန္အခ်ိဳ႕လည္း ဒဏ္ရာရၾကသည္။
တိရစၧာန္တို႔သည္ အိမ္ထဲသို႔ ဝင္၍ ျပဴတင္းေပါက္မ်ား ထရံၾကားမ်ားမွ ျပဴ တစ္ျပဴတစ္ႏွင့္ ေခ်ာင္း၍ ၾကည့္ၾကသည္။ ဓါတ္မီးစက္ႏွင့္တကြ ကြင္းတကြင္းလုံးမွာ ရန္သူ႕လက္သို႔ ေရာက္ေနသျဖင့္ တျခား တိရစၧာန္မ်ားမဆိုထားဘိ ဗႏၶဳလကိုယ္ တိုင္ပင္ အားပ်က္မိသည္။ ဗႏၶဳလသည္ အၿမီးကိုေတာင့္၍ ဟိုဖက္သည္ဖက္ဝင့္ၿပီး အႀကံထုတ္လ်က္ရွိသည္။ အခ်ိဳ႕တိရစၧာန္ မ်ားကလည္း ဦးေပါက္ေက်ာ္ဆီ စစ္ကူ မ်ားရလိုရျငား ဦးေပါက္ေက်ာ္ ကုန္းဖက္ သို႔ ေရာ္ရမ္း၍ ၾကည့္ၾကသည္။ ဦးေပါက္ေက်ာ္တို႔ လူစုထံမွ စစ္ကူရလၽွင္ ဗႏၶဳလတို႔ဖက္က ႏိုင္ႏိုင္ေသးသည္။ ထိုအခိုက္တြင္ ဦးေပါက္ေက်ာ္ထံသို႔ မိတ္ဆက္ဖို႔ လႊတ္လိုက္ေသာ ခိုေလး ေကာင္သည္ စာ႐ြက္တ႐ြက္ကို ခ်ီ၍ ျပန္လာသည္။ ထိုစာ႐ြက္ေပၚ၌”နင္တို႔ ဒီလိုျဖစ္ထာဘဲ ေကာင္းတယ္”ဟု ဦးေပါက္ေက်ာ္က ေရး၍ ေပးလိုက္သည္။

ထိုအခိုက္တြင္ ဦးေအာင္ပန္းတို႔ လူစုသည္ ဓါတ္မီးစက္နား၌ ရပ္၍ေနၾက သည္။ လူႏွစ္ေယာက္က သံတူး႐ြင္းႏွင့္ တူႀကီးကို ကိုင္၍ေနသည္။ ဓါတ္မီး စက္ကို ဖ်က္ပစ္ေတာ့မည္ထင္သျဖင့္ တိရစၧာန္မ်ားသည္ မ်ားစြာ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ၾကသည္။ ထိုအခါ ဗႏၶဳလက “ဘာ ဖ်က္လို႔ရမွာလဲကြာ။ ဒို႔က အခိုင္ႀကီး လုပ္ထားဒါဘဲ။ ခုနစ္ရက္နဲ႔ ဖ်က္ရယင္ မင့္ေကာင္ေတြ ကံေကာင္းေပါ့” ဟု ေျပာ ကာ တိရစၧာန္မ်ားကို အားေပးသည္။

မေဟာ္က အဆိုပါ လူႏွစ္ေယာက္ကို ေသခ်ာစြာ စူးစိုက္၍ အကဲခတ္ေနသည္။ ထိုလူႏွစ္ေယာက္သည္ ဓါတ္မီးစက္၏ အေျခနားတြင္ တူးေဖါက္၍ ေနၾကသည္။ မေဟာ္သည္ ထိုလူႏွစ္ေယာက္၏အႀကံ ကို ရိပ္မိသျဖင့္ ၿပဳံးၿပီးလၽွင္ “ငါထင္တဲ့ အတိုင္းပါဘဲကြာ။ ဒို႔ဓါတ္မီးစက္ကို ဒိုင္းနမိုင္းနဲ႔ ခြဲပစ္ၾကမလို႔ကြ”ဟု ေျပာ သည္။ ထိုအခါ တိရစၧာန္မ်ားသည္ ေၾကာက္လန္႔၍ တေကာင္မၽွအျပင္သို႔ မထြက္ဝံ့ၾက။ ခဏၾကာေသာအခါ လူမ်ားသည္ ဓါတ္မီးဆက္ႏွင့္လြတ္ေအာင္ ေျပးသြားၾကသည္။ မၾကာမီ ေၾကာက္ မက္ကဖြယ္ ဒိန္းကနဲ ျမည္၍ ဓါတ္မီး စက္ႀကီး ၿပိဳက်သြားသည္။ ခိုမ်ားလည္း လန္႔၍ ပ်ံၾကသည္။ ဗႏၶဳလမွတပါး အျခားတိရစၧာန္ မ်ားဝပ္ရာက ထေသာ အခါ ဓါတ္မီးစက္ေနရာတြင္ မီးခိုးလုံး ႀကီးသာ ျမင္ရေတာ့သည္။ ဓါတ္မီးစက္ သည္ မရွိေတာ့ၿပီ။

ဓါတ္မီးစက္ႀကီး ပ်က္သြားသည္ကို ျမင္ၾကရေသာအခါ တိရစၧာန္တို႔သည္ ျပင္းစြာ အမ်က္ထြက္ၾကသျဖင့္ ေၾကာက္ လန္႔ၾကရေတာ့မွန္းမသိ။ ထိုမၽွေလာက္ ယုတ္မာေသာ အမႈကို ငုံ႔ခံေန၍ မျဖစ္။ တမုဟုတ္တည္းထ၍ လက္စားေခ်ၾကမွ ျဖစ္မည္။ ထို႔ေၾကာင့္ တိရစၧာန္တို႔သည္ ေျမႀကီးအက္မႈ ႀကဳံးဝါးသံေပးၿပီးလၽွင္ ဦးေအာင္ပန္းတို႔ရွိရာသို႔ တအားေျပး၍ တိုက္ၾကသည္။ ဤအႀကိမ္တြင္ တိရစၧာန္ တို႔သည္ ဦးေအာင္ပန္းတို႔၏ ေသနတ္ က်ည္ဆံကို ေၾကာက္ရမွန္း မသိၾကေတာ့ ေသခ်င္ေသ ေၾကခ်င္ေၾက စြန္႔၍ တိုက္ၾကၿပီ။ ဦးေအာင္ပန္းတို႔ ကလည္း ေသနတ္မ်ားျဖင့္ အရမ္းစြပ္၍ ပစ္ၾကသည္။ တုတ္ႏွင့္ဆီး၍ ႐ိုက္သူ ကလည္း ႐ိုက္ၾကသည္။ တိရစၧာန္တို႔ ဖက္မွ ႏြားမတေကာင္ သိုး သုံးေကာင္ ႏွင့္ ငန္းဘဲႏွစ္ေကာင္ေသသည္။ တိရစၧာန္အားလုံးေလာက္ ဒဏ္ရာ ရသည္။ ေနာက္ဖယ္မွေန၍ အမိန္႔ေပး လၽွက္ရွိေသာ ဗႏၶဳလကိုယ္တိုင္ပင္ အၿမီး မ်ားကို က်ည္ဆံရွပ္၍ မွန္သြားသည္။ ဦးေအာင္ပန္းတို႔ဖက္ကလည္း ဒဏ္ရာရ သူရၾကသည္။ ဂ်ိဳကားက ဂ်ိဳႏွင့္ခပ္၍ ခြါႏွင့္ေပါက္သျဖင့္ လူသားသုံးေယာက္ ထိပ္ေပါက္ ေခါင္းကြဲျဖစ္သည္။ ႏြားေဝွ႔၍ လူသားတေယာက္ ဗိုက္ေပါက္သြားသည္။ ေခြးႏွစ္ေကာင္ဝိုင္းဆြဲ၍ လူသားတ ေယာက္ ပုဆိုးအစိတ္စိတ္အႁမြာႁမြာ စုတ္ သြားသည္။ ထို႔ေနာက္ ဗႏၶဳလ၏ ကိုယ္ရံ ေတာ္ ေခြးကိုးေကာင္က စည္း႐ိုးအကြယ္မွ ပုန္း၍ ဦးေအာင္ပန္းတို႔ကို ေသးမွပန္း ၍တိုက္ရန္ ေၾကာက္မက္ဖြယ္ ဟိန္းၾက ေဟာင္ၾကေသာအခါ ဦးေအာင္ပန္းတို႔မွာ ၫွပ္ပူး၏ၫွပ္ပိတ္ အမိခံရေတာ့မည္ျဖစ္ သျဖင့္ အလ်င္အျမန္တပ္ေခါက္ရန္ ႀကံရ ေတာ့သည္။ ဦးေအာင္ပန္းက “ေဟ့။ ျမန္ျမန္ေျမးၾကေဟ့”ဟု ေအာ္လိုက္ေသာ အခါ လူသားတို႔မွာ ဖေနာင့္ႏွင့္ တင္ပါး တသားတည္းက်ေအာင္ ေျပးၾကသည္။ တိရစၧာန္တို႔ကလည္း ေနာက္မွဖိ၍ လိုက္ ၾကသည္။ လူသားတို႔မွာ တပ္ပ်က္၍ စည္း႐ိုးေပါက္မ်ားမွတိုးကာ ၾကက္ ေပ်ာက္ငွက္ေပ်ာက္ ကုန္ၾကသည္။
သခင္ဘေသာင္း

ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္။

  • ေျခေလးေခ်ာင္းေတာ္လွန္ေရး (၁)
  • ေျခေလးေခ်ာင္းေတာ္လွန္ေရး (၂)
  • ေျခေလးေခ်ာင္းေတာ္လွန္ေရး (၃)
  • ေျခေလးေခ်ာင္းေတာ္လွန္ေရး (၄)
  • ေျခေလးေခ်ာင္းေတာ္လွန္ေရး (၅)
  • ေျခေလးေခ်ာင္းေတာ္လွန္ေရး (၆)
  • ေျခေလးေခ်ာင္းေတာ္လွန္ေရး (၇)
  • ေျခေလးေခ်ာင္းေတာ္လွန္ေရး (၈)
  • ေျခေလးေခ်ာင္းေတာ္လွန္ေရး (၉)
  • ေျခေလးေခ်ာင္းေတာ္လွန္ေရး (၁၀)
  • ေျခေလးေခ်ာင္းေတာ္လွန္ေရး (၁၁)
  • ေျခေလးေခ်ာင္းေတာ္လွန္ေရး (၁၂)
  • ေျခေလးေခ်ာင္းေတာ္လွန္ေရး (၁၃)
  • ေျခေလးေခ်ာင္းေတာ္လွန္ေရး (၁၄)
  • ေျခေလးေခ်ာင္းေတာ္လွန္ေရး (၁၅)
  • ေျခေလးေခ်ာင္းေတာ္လွန္ေရး (၁၆)
  • ေျခေလးေခ်ာင္းေတာ္လွန္ေရး(၁၉)
  • ေျခေလးေခ်ာင္းေတာ္လွန္ေရး(၁၉)
  • No comments:

    Post a Comment