အတိုခ်ဳပ္ေျပာရမယ္ဆိုရင္ ငါတို႔ တိရစၧာန္ေတြ ခံစားေနၾကရတဲ့ ေဘးဒုကၡ ေတြဟာ တျခားေၾကာင့္ မဟုတ္ဘူး။ လူသားေတြ မတရားတဲ့အတြက္ဘဲဆိုတာ ဆင္ေပၚမွာ အလံစိုက္သလို အင္မတန္ ထင္ရွားပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ငါတို႔ဟာ လူသားေတြကို အႂကြင္းမဲ့ သုတ္သင္ပစ္ဖို႔ အေရးႀကီးပါတယ္။ ဒီေတာ့မွသာ ငါတို႔ လုပ္လို႔ရသမၽွ ပစၥည္းေတြကို ငါတို႔ခ်ည္း ပိုင္ၾကၿပီး ေန႔ခ်င္းညခ်င္းဆိုသလို လြတ္ လပ္ေရးကို ရၾကမယ္။ ခ်မ္းသာႂကြယ္၀ၾက မယ္။ အဲဒီေတာ့ ငါတို႔ဘယ္လိုလုပ္ၾက ရမလဲဆိုရင္ လူသားေတြကို ေတာ္လွန္ ပစ္ဖို႔အတြက္ အသားေၾကေၾက အေရ ခန္းခန္း မနားမေန ႀကိဳးစားၾကရမယ္။
တိုတို ေျပာရမယ္ဆိုရင္ လူသားေတြကို ပုန္ကန္ၾကရမယ္။ ယခု ငါတို႔လုပ္မဲ့ ေတာ္လွန္ေရးလုပ္ငန္းႀကီးဟာ ဘယ္ ေတာ့ ေအာင္ျမင္မွာလဲလို႔ေတာ့ အေသ အခ်ာ ေျပာႏိုင္ဖို႔ ခက္တယ္။ တိရစၧာန္ တစ္ေကာင္ ေကာင္းဖို႔အတြက္ တစ္ႏွစ္ ေလာက္လုပ္ရရင္ ၾကာတယ္လို႔ ဆိုႏိုင္ တယ္။ ဒါေပမဲ့ တိရစၧာန္ အားလုံးေကာင္း ဖို႔အတြက္ လုပ္တဲ့အခါမွာ အႏွစ္တစ္ရာ ကို ၾကာတယ္လို႔ မထားေကာင္းဘူး။ ငါတို႔ဟာ အေျမာ္အျမင္ ႀကီးႀကီးနဲ႔ လုပ္ ၾကရမယ္။ ပထမစၿပီးလုပ္ဖို႔ဘဲ အေရးႀကီးတယ္။ ငါတို႔စိတ္ထဲက အႏွစ္တစ္ရာ ေလာက္ၾကာမွ ေတာ္လွန္ ေရးႀကီး အထေျမာက္လိမ့္မယ္လို႔ မွန္းထားေပမဲ့ အစစအေၾကာင္း ညီၫြတ္ လၽွင္ တစ္ႏွစ္ ႏွစ္ႏွစ္အတြင္း ေအာင္ျမင္ ခ်င္လဲ ေအာင္ျမင္မယ္။ ေလးငါးဆယ္ႏွစ္ အတြင္း ေအာင္ျမင္ခ်င္လဲ ေအာင္ျမင္ မယ္။ သို႔ေသာ္ ဘယ္ႏွစ္ႏွစ္ပင္ ၾကာ သည္ျဖစ္ေစ ငါတို႔ဝတၱရားမွာ ယခုည ကစၿပီး အလုပ္လုပ္ၾကဖို႔ဘဲ ျဖစ္တယ္။ ငါတို႔တာ တစ္ေကာင္ခ်င္း ႏွစ္ေကာင္ ခ်င္း တစ္စုခ်င္း ႏွစ္စုခ်င္း အက်ိဳးကို မၾကည့္ဘဲနဲ႔ တိရစၧာန္ အားလုံး၏ အက်ိဳးကို ေရွး႐ႈၿပီး ညီညီ ၫြတ္ၫြတ္ လုပ္ၾက မယ္ဆိုရင္ ေျမႀကီးကို လက္ႏွင့္ ပုတ္ရင္သာ လြဲခ်င္လြဲမယ္၊ ငါတို႔ ေတာ္လွန္ေရးႀကီး ထေျမာက္ ေအာင္ျမင္ ဖို႔ဟာ မလြဲႏိုင္ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ငါတို႔ အသက္ရွင္ေနၾကရသည့္ အေတာအတြင္း အခ်ိန္ကေလးမွာ ေမ့ေမ့ ေလ်ာ့ေလ်ာ့ မေနၾကဖို႔ ငါတိုက္တြန္းပါတယ္၊ ထို႔အျပင္ ငါတို႔ေတာ္လွန္ေရးႀကီး တေန႔တြင္ ထေျမာက္ေအာင္ျမင္ႏိုင္ရန္ အတြက္ ငါတို႔သားေျမးမ်ားကို အစဥ္အဆက္ မွာၾကားထားခဲ့ၾက ဖို႔ကိုလည္း ရဲေဘာ္တို႔ မေမ့ၾကပါနဲ႔။
ရဲေဘာ္တို႔ သင္တို႔၏ ေတာ္လွန္ေရး အဓိ႒ာန္ႀကီးဟာ ဘယ္အခါမွ တိမ္း ပါးျခင္း မရွိေအာင္လည္း အထူးသတိျပဳ ၾကပါ။ ဘယ္သူက ဘာေျပာေျပာ နားမ ေယာင္ၾကပါႏွင့္။ အကယ္၍ တစ္စုံတစ္ ေယာက္ေသာ သူက လူသားမ်ားႏွင့္ တိရစၧာန္တို႔မွာ ရန္သူမဟုတ္ စီးပြား ဖက္သာ ျဖစ္ပါသည္ဟု ေျပာလာ လၽွင္လည္း မယုံၾကပါႏွင့္။ မီးႏွင့္ေရမွ ဂေဟစပ္ခ်င္ စပ္အုံးမည္။ လူသားမ်ားႏွင့္ တိရစၧာန္တို႔မွာ ဘယ္နံေရာအခါမၽွ သဟဇတ္ျဖစ္ဖို႔ မရွိပါ။ လူသားတို႔ ေကာင္းစားျခင္းသည္ တိရစၧာန္တို႔ နစ္ မြန္းျခင္းတည္း။ လူသားတို႔ ေကာင္း စားလၽွင္ တိရစၧာန္တို႔လည္း ေကာင္း စားလိမ့္မည္ဆိုျခင္းဟာ မီးေသြးကို ျဖဴတယ္ဆိုျခင္းႏွင့္သာ တူပါတယ္။ လူသားတို႔သည္ သူတို႔အက်ိဳး တခု တည္းမွတပါး ဘယ္သတၱဝါ၏အက်ိဳး ကိုမွ ေဆာင္႐ြက္ၾကမည္ မဟုတ္ပါ။ ေတာ္လွန္ေရးကို လုပ္ၾကရာတြင္ ငါတို႔ တိရစၧာန္မ်ားသည္ တဦးႏွင့္တဦးအ ႂကြင္းမဲ့ ညီၫြတ္ျခင္း ရွိၾကပါေစ။ တဦး ႏွင့္တဦး ေရပက္၍ မဝင္ေသာ ရဲေဘာ္ စိတ္ထားၾကပါ။ လူသားမွန္သမၽွကို လည္း ငါတို႔ရန္သူဟု သေဘာထားၾကပါ။ တိရစၧာန္ မွန္သမၽွ တို႔ရဲေဘာ္ခ်ည္း ေအာက္ေမ့ပါ။
ထိုအခိုက္တြင္ အစည္းအေဝးလန္႔၍ ႐ုတ္႐ုတ္႐ုတ္႐ုတ္ျဖစ္၍ သြားသည္။ ထို သို႔ျဖစ္ရသည့္ အေၾကာင္းမွာ ဗိုလ္ႀကီးက ေတာ္လွန္ေရး အၿမိဳက္ေရေအး တိုက္ ေကၽြးေနစဥ္ ေျမႂကြက္ႀကီး ေလးေကာင္ သည္ တြင္းထဲမွ ထြက္လာၿပီး ေဆာင့္ ေၾကာင့္ထိုင္ကာ တရားနာ၍ ေနၾက သည္ကို ေခြးမ်ားက ျမင္သျဖင့္ တအား ထိုး၍ လိုက္ၾကေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ ေျမႂကြက္ ႀကီးေလးေကာင္မွာလည္း တြင္းထဲသို႔ ဝင္၍ အေျပးျမန္ သျဖင့္သာ သီသီက ေလးအသက္ေဘးမွ ခ်မ္းသာရာ ရၾကသည္။ အစည္းအေဝး ႐ုတ္႐ုတ္ ႐ုတ္႐ုတ္ႏွင့္ ျဖစ္သြားေသာအခါ ဗိုလ္ႀကီး က ေရွ႕လက္တစ္ဖက္ကို ေျမႇာက္၍ ကိုယ့္ ေနရာ ကိုယ္ျပန္ထိုင္၍ ၿငိမ္ၿငိမ္ေနၾကရန္ ေျပာသည္။
တိရစၧာန္ပရိသတ္ ၿငိမ္သြားေသာ အခါ ဗိုလ္ႀကီးက ဒီအစည္းအေဝးႀကီးက အဆုံးအျဖတ္ေပးဖို႔ အေရးႀကီးသည့္ ကိစၥ ႀကီးတစ္ခု ေပၚလာပါတယ္။ ဒီကိစၥဟာ တျခား မဟုတ္ပါဘူး။ ႂကြက္လိုယုန္လို တိရစၧာန္ အ႐ိုင္းမ်ားကို မိတ္ေဆြလို သ ေဘာထားမလား။ ရန္သူလို သေဘာထား မလားဆိုတဲ့ ကိစၥပါဘဲ။ ဒီကိစၥကို အမ်ား ဆႏၵအရ မဲေပးၿပီး ဆုံးျဖတ္ေစလိုပါ တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ႂကြက္မ်ားသည္ ငါတို႔ ၏ ရဲေဘာ္မ်ားျဖစ္သည္ ဆိုေသာ အဆို ကို မဲႏွင့္ ဆုံးျဖတ္ႏိုင္ရန္ အစည္းအေဝး သို႔ တင္ျပပါတယ္ဟု ေျပာသည္။
မဲခြဲေသာအခါ ႂကြက္မ်ားသည္ ရဲ ေဘာ္မ်ားျဖစ္သည္ဆိုေသာဖက္မွ မဲ အေျမာက္အျမားႏွင့္ ႏိုင္သည္။ ကန္႔ကြက္ သူ ေလးဦးသာ ရွိသည္။ ထိုေလးဦးမွာ ေခြးသုံးေကာင္ႏွင့္ ေၾကာင္တစ္ေကာင္ ျဖစ္သည္။ ထိုေခြးသုံးေကာင္ႏွင့္ ေၾကာင္ တစ္ေကာင္သည္ပင္ မဲေပးသည့္အခါတြင္ ႂကြက္မ်ားသည္ ရဲေဘာ္မ်ားျဖစ္သည္ ဆိုေသာ ဘက္ကလည္းေပး၍ ကန္႔ကြက္ သည့္ ဖက္ကလည္း ေပးၾကသည္။
ထို႔ေနာက္ ဗိုလ္ႀကီးက ဆက္၍ ယခု အေရးႀကီးသည့္ကိစၥကို ဒီမိုကေရ စီနည္းအရ မဲခြဲ၍လည္း ဆုံးျဖတ္ၿပီးပါ ၿပီ။ ေနာက္ထပ္ ေျပာစရာလည္း မရွိေတာ့ ပါဘူး။ ဒီေတာ့ေနာက္ဆုံးပိတ္ နိဂုံးခ်ဳပ္ စကားအျဖစ္နဲ႔ေျပာၿပီးသား စကား မ်ားကိုဘဲ အတိုခ်ဳပ္ထပ္ၿပီး ေျပာခ်င္ပါ သည္။ တစ္အခ်က္တြင္ လူသားမ်ားႏွင့္ လူသားမ်ားရဲ႕ ထုံးစံမ်ားကို စက္ဆုပ္႐ြံ႕ ရွာၾကဖို႔ အၿမဲသတိရၾကပါ။ ေျခႏွစ္ ေခ်ာင္းမွန္သမၽွကို ရန္သူလိုသေဘာထား ၾကပါ။ ေျခေလးေခ်ာင္း မွန္သမၽွဟာ ရဲေဘာ္ခ်ည္းဆိုတာကိုလည္း မေမ့ၾက ပါနဲ႔။ တခုလည္း သတိေပးခ်င္ပါေသး တယ္။ လူသားမ်ားကို ေတာ္လွန္သည့္ အခါမွာ လူသားမ်ားလိုလည္း မလုပ္ၾက ပါနဲ႔။ ၿပီးေတာ့ ငါတို႔ဟာ လူသားမ်ားကို ေအာင္ျမင္ၿပီးသည့္ ေနာက္က်ေတာင္မွဘဲ လူသားမ်ားရဲ႕ အက်င့္ဆိုးမ်ားကို အတုမ ယူၾကပါနဲ႔။ ဘယ္တိရစၧာန္မၽွ လူသား မ်ားလို အိမ္ႏွင့္ မေနၾကဖို႔ အိပ္ရာႏွင့္ မအိပ္ၾကဖို႔ အဝတ္မဝတ္ၾကဖို႔ အရက္ မေသာက္ၾကဖို႔ ေဆးလိပ္ မေသာက္ၾကဖို႔ ေငြစမကိုင္ၾကဖို႔ ကုန္ေရာင္းကုန္ ဝယ္ မလုပ္ၾကဖို႔ သတိႀကီးႀကီးထားၾကပါ။ လူသားက်င့္ လူသားႀကံမ်ားဟာ တခုမွ မေကာင္းပါဘူး။ အေရးအႀကီးဆုံး ကေတာ့ ငါတို႔တိရစၧာန္ ဘ၀တူ အခ်င္း ခ်င္း တေကာင္နဲ႔တေကာင္ ႏိုင္ထက္ စီးနင္း ႏွိပ္စက္က လူမလုပ္ႀကံ႕ဖို႔ ပါပဲ။ ငါတို႔ တိရစၧာန္မ်ားဟာ အားႀကီးသူ ျဖစ္ေစ အားနည္းသူျဖစ္ေစ နားလည္မႈ ရွိသူျဖစ္ေစ နားလည္မႈမဲ့ သူျဖစ္ေစ ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမခ်ည္းပါဘဲ။ တိရစၧာန္မ်ားဟာ ဘယ္သူကမွ ဘယ္သူ ထက္မသာဘဲ အားလုံး တန္းတူခ်ည္းျဖစ္ သည္ကိုလည္း အထူး သတိျပဳေစလိုပါ သည္။
ရဲေဘာ္တို႔ အခ်ိန္လည္း အေတာ္ နည္းသြားပါၿပီ။ အခု ငါ၏အိပ္မက္ အေၾကာင္းကို ေျပာပါေတာ့မယ္။ ငါ့အိပ္ မက္ကို ရဲေဘာ္တို႔နားလည္ေအာင္ ေျပာ ႏိုင္ဖို႔ေတာ့ မလြယ္ပါဘူး။ ငါ့အိပ္မက္က ေတာ့ ေလာကႀကီးမွာ လူသားမ်ား ေပ်ာက္ကြယ္သြားသည့္အခါတြင္ ဘယ္ လိုသာယာ၀ေျပာရွိမည္ဆိုတဲ့ နိမိတ္ျပ အိပ္မက္ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီအိပ္မက္မက္ ေတာ့မွဘဲ ငါအရင္တုန္းက ေမ့ေနဒါ တခုလဲ ျပန္ၿပီးသတိရတယ္။ ငါငယ္ငယ္ တုန္းက ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာပါၿပီ။ ငါႏို႔စို႔သား အ႐ြယ္တုန္းက ငါတို႔ အေမရယ္ တျခား ဝက္မႀကီးေတြရယ္ ဆို ၾကတဲ့ သီခ်င္းတပုဒ္ကို ငါျပန္သတိရ တယ္။ အဲဒီသီခ်င္းကိုလည္း ပထမ စကားသုံးလုံးသာ မွတ္မိၿပီး အသြားကို သာ ဆိုတတ္ၾကတယ္။ အဲဒီသီခ်င္းသြား လည္း ငါငယ္ငယ္တုန္းကေတာ့ အလြတ္ ရပါတယ္။ ႀကီးလာေတာ့ ေမ့သြားတယ္။ အဲညတုန္းက အိပ္မက္မက္ေတာ့မွဘဲ ျပန္သတိရတယ္။ ေတးသြားတင္ မဟုတ္ ဘူး။ စကားလုံးေတြပါ အကုန္လုံး ျပန္ေပၚလာတယ္။ အဲဒီသီခ်င္းက ငါတို႔ တိရစၧာန္ ဘိုးေဘးဘီဘင္ေတြ အစဥ္ အဆက္ဆိုလာၾကၿပီးေနာက္ ကာလ ေ႐ြ႕ေလ်ာေတာ့ ေနာင္လာေနာင္သား တိရစၧာန္ေတြက ေမ့ကုန္ၾကတယ္။ အဲဒီ သီခ်င္းကို ငါအခု ဆိုျပမယ္။ ရဲေဘာ္တို႔ နားေထာင္ၾကပါ။ ငါက အသက္ႀကီးေတာ့ အသံလည္း အဲ့တဲ့တဲ့ ျဖစ္ေနတယ္။ သို႔ေသာ္လည္း ရဲေဘာ္တို႔ ဆိုတတ္ ေလာက္ေအာင္ေတာ့ ငါသင္ေပးႏိုင္ပါ တယ္။ ရဲေဘာ္တို႔ ကိုယ္တိုင္ ဆိုတတ္ ေတာ့ အသံေကာင္းေကာင္းနဲ႔ ကိုယ့္ဟာ ကို ဆိုၾကေပါ့။ အဲဒီ သီခ်င္းက “ဒို႔ တိရစၧာန္သီခ်င္း”လို႔ ေခၚပါတယ္။
ထိုသို႔ ေျပာၿပီးလၽွင္ ဗိုလ္ႀကီးသည္ သလိပ္ကပ္၍ လည္ေခ်ာင္းရွင္းကာ ဆိုျပ သည္။ သူ႕အသံမွာ သူေျပာသည့္အတိုင္း ပင္ အနည္းငယ္ အက္တက္တက္ျဖစ္၍ ေနေသာ္လည္း ဗိုလ္ႀကီးသည္” ဒို႔ တိရစၧာန္ သီခ်င္း”ကို စည္းဝါးက်၍ နားေထာင္ ေကာင္းေအာင္ ဆိုျပႏိုင္သည္။ ဒို႔တိရစၧာန္သီခ်င္းမွာ ခပ္သိမ္းေသာ ေတာ္လွန္ေရး သီခ်င္းမ်ားကဲ့သို႔ ၾကက္ သီးေမြးၫွင္းထေစေသာ သီခ်င္း ျဖစ္ သည္။ ဒို႔တိရစၧာန္သီခ်င္း၏ အဓိပၸါယ္ မွာ ေအာက္ပါအတိုင္း ျဖစ္သည္။
တစ္ကမၻာလုံးက တိရစၧာန္ေတြ၊မိုးေအာက္ရွိသမၽွ တိရစၧာန္ေတြ၊ဒို႔ေခတ္ကိုသာ ေျမႇာ္ၾက၊ ေျမႇာ္ၾက။ ေႏွးေႏွး ျမန္ျမန္ ဒို႔ေခတ္ေရာက္ မည္အမွန္၊မသမာလူသား ေသ႐ြာသြားလၽွင္၊
လယ္ယာမွန္သမၽွ ဒို႔ပိုင္ၾကလ်က္၊၀စြာစားကာ လြတ္လပ္မွာတည္း။ နဖါးႀကိဳးလည္း ေပ်ာက္၊ထမ္းပိုးလည္း ေပ်ာက္၊နကန္ကိုခ်ိဳး ေႏွာင္ႀကိဳးကိုဖယ္၊လာမယ္ကြဲ႕ ဒို႔ေခတ္။ ။စပါးကေပါ ႏွမ္းကေပါ၊
ေျပာင္း႐ိုးကလႈိင္ ေကာက္ကၿမိဳင္လို႔၊ႏွမ္းဖက္ကပို ျမက္ကခ်ိဳ၊စိမ္းစိုဘိျခင္း ဒို႔လယ္ခင္း။ ျမက္စိမ္းလို႔ ေရၾကည္၊ေလျပည္က ပ်ံ႕သင္း၊ဒို႔ေခတ္ေရာက္လၽွင္၊ေပ်ာ္ဘို႔သာျပင္။ ။ႏြားဆိတ္ဝက္ ဝမ္းဘဲၾကက္တို႔၊မပ်က္မယြင္း ႀကိဳးစားျခင္းျဖင့္၊ဒို႔ေခတ္ဒို႔ခါ ဆိုက္ေရာက္လာမည္၊ေျမာ္ၾကခပင္း လြတ္လပ္ျခင္း။
။ဗိုလ္ႀကီးအမႉးရွိေသာ တိရစၧာန္ အေပါင္းသည္ ဒို႔တိရစၧာန္သီခ်င္းကို ေဒါပါပါမာန္ပါပါ သံကုန္ဟစ္၍ ဆိုၾကၿပီးလၽွင္ ၾကက္သီးေမြးၫွင္းထ လ်က္ရွိသည္။ ဗိုလ္ႀကီးက ဆိုျပ၍မွ မဆုံးခင္ပင္ အားလုံးေသာ တိရစၧာန္ တို႔က လိုက္၍ ဆိုၾကသည္။ အခ်ိဳ႕ဥာဏ္ မေကာင္းေသာ တိရစၧာန္တို႔မွာ ေတးသြားႏွင့္ စကားလုံး အနည္းငယ္သာ လိုက္၍ ဆိုႏိုင္သည္။ ေခြးႏွင့္ ဝက္တို႔ ကဲ့သို႔ ဥာဏ္ေကာင္းေသာ တိရစၧာန္ တို႔မွာ ခဏျခင္းပင္ အလြတ္ ဆိုႏိုင္ၾက သည္။
မလိုက္ႏိုင္ေသးေသာ တိရစၧာန္ မ်ားကို လိုက္ႏိုင္ေအာင္ အနည္းငယ္ သင္ေပးၿပီးေနာက္ ဒို႔တိရစၧာန္ သီခ်င္း ကို အားလုံးၿပိဳင္၍ ဆိုၾကသည္မွာ မိုးၿပိဳမတတ္ျဖစ္သည္။ ႏြားမ်ားကလည္း ဝတ္သလိန္းၾကသည္။ ေခြးမ်ားကလည္း ဝုတ္ဝုတ္ၾကသည္။ ဆိတ္မ်ားကလည္း ဗဲ့ဟဲ့ဟဲ့ ၾကသည္။ ျမင္းမ်ားကလည္း ဟီၾကသည္။ ၾကက္မ်ားကလည္း တြန္ၾကသည္။ ဝမ္းဘဲတို႔ကလည္း ဂတ္ၾကသည္။ တိရစၧာန္တို႔သည္ ဒို႔တိရစၧာန္ သီခ်င္းကို အားႀကီး သေဘာက်ၾကသျဖင့္ ခုနစ္ႀကိမ္ တိုင္ တိုင္ မရပ္မနားဘဲ ဆက္ကာဆိုၾက သည္။ ခုႏွစ္ႀကိမ္ ဆိုၿပီးေနာက္ အေမာ ေျပေစရန္ ဝက္မ်ားက သံခ်ပ္တိုင္၍ က်န္တိရစၧာန္တို႔က လိုက္ၾကသည္။ သံခ်ပ္မွာ မီးေသြးခဲမို႔ မဲသကိုဗ်၊ ဒို႔တိရစၧာန္ မို႔ ရဲသကိုဗ် တိရစၧာန္ တို႔က်က္သေရ၊ ကမၻာသေခ်ၤ ေျပာလို႔မဆုံး၊ တိရစၧာန္ ကို ၿပိဳင္မဲ့ဆို၊ နင္တို႔ကိုယ္ မွန္နဲ႔ၾကည့္ အုံးစ သျဖင့္ ျဖစ္သည္။ တိရစၧာန္ တို႔သည္ သံခ်ပ္ထိုးၿပီးေနာက္ သံၿပိဳင္ တင္၍ “တစ္ကမၻာလုံးက တိရစၧာန္ေတြ ညီၾက”ဟု သုံးႀကိမ္ ေအာ္ၾကသည္။ တၿပိဳင္နက္ တခဲနက္ ေအာ္ၾကေသာ တိရစၧာန္တို႔၏ အသံမွာ နားပြင့္မတတ္ ျဖစ္သျဖင့္ ဦးသာေခါင္ အိပ္ရာမွ လန္႔ႏႈိးသည္။ ဦးသာေခါင္သည္ အိပ္ရာ မွ မူးမူး႐ူး႐ူးႏွင့္ ထ၍ က်ားသစ္ဝင္ သည္အထင္ႏွင့္ အိပ္ရာေခါင္းရင္းတြင္ ေထာင္၍ထားေသာ ႏွစ္လုံးျပဴး ေသ နတ္ကို ဆြဲ၍ ကိုးလုံးက်ည္ ႏွင့္ ဆူဆူ ညံညံၾကားရာဖက္သို႔ စြတ္၍ ပစ္လိုက္ သည္။ က်ည္သံမ်ားသည္ တိရစၧာန္တို႔ ဦးေခါင္းေပၚမွ ဝီကနဲျဖတ္၍ သြားသျဖင့္ တိရစၧာန္မ်ားသည္ အစီအရီ အစုခြဲၿပီး လၽွင္ သူ႕ေနရာသူ ျပန္၍ အိပ္ၾကသည္။ ခဏေနေသာအခါ တၿခံလုံးတိတ္၍ သြား သည္။
ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္။
No comments:
Post a Comment