ယခင္အပတ္မွ အဆက္
တိရစၧာန္မ်ားသည္ တတ္ႏိုင္သမၽွ ႀကိဳးစား၍ ဓါတ္မီးစက္ကို တည္ၾက သည္။ လူသားေတြကလည္း သူတို႔ကို ေစာင့္၍ ၾကည့္ေနၾကသည္။ သတ္မွတ္ ထားသည့္ အခ်ိန္အတြင္း ၿပီးေအာင္တည္ ႏိုင္လၽွင္တည္ႏိုင္ မတည္ႏိုင္လၽွင္ လူ သားမနာလိုအိုးတို႔က ဝိုင္း၍ေလွာင္ၾက လိမ့္မည္။
လူသားတို႔သည္ တိရစၧာန္တို႔အေပၚ တြင္ စိတ္ေကာင္းမရွိၾကသျဖင့္ ဓါတ္မီး စက္ကို ေဘာ္ျဖဴလာ၍ ဖ်က္သြားသည္ ဆိုျခင္းကိုပင္ မယုံၾက။ “စၿပီးတည္က တဲက အုတ္ထရံက ပါးပါးကေလး ပ်က္ မွာေပါ့” ဟု ေျပာၾကသည္။ ထရံပါး၍ ပ်က္ျခင္း မဟုတ္သည္ကို တိရစၧာန္မ်ား သိၾကသည္။ သို႔ျဖစ္ျငားလည္း ထရံကို အယင္ကထက္ ႏွစ္ဆတိုး၍ ထူေအာင္ လုပ္ၾကသည္။ အယင္က ထရံမွာ တေတာင္ သာထူသည္။ သည္တခါ ႏွစ္ ေတာင္ထူ ေအာင္ လုပ္ထားသည္။ ေဆာင္းတြင္းႀကီး ျဖစ္သျဖင့္ အလြန္ခ်မ္းေသာေၾကာင့္ အလုပ္လုပ္ရတာ အင္မတန္ၾကပ္သည္။ ခ်မ္းကလည္း အင္မတန္ခ်မ္းသည္။ အစာကလည္း ခါတိုင္းေလာက္မေပါ။ အလုပ္ကလည္း မထြင္သျဖင့္ တိရစၧာန္ မ်ားမွာ အားေပ်ာ့ေပ်ာ့ ျဖစ္၍ေနသည္။ ဂ်ိဳကားႏွင့္ ခြါျဖဴႏွစ္ေကာင္မွာမူ ဘယ္ေတာ့မၽွ စိတ္ပ်က္သည္ဟု မရွိ။ သံေၾကာင္က အက်ိဳးေဆာင္ရျခင္း၏ ေပ်ာ္႐ႊင္ဖြယ္ေကာင္း ဟန္ႏွင့္အလုပ္ရ ျခင္း၏ ဂုဏ္ျဒပ္ႀကီး ျမင့္ဟန္တို႔ကို အလြန္႔အလြန္နားေထာင္ ေကာင္းေအာင္ တရားေဟာသည္။ တိရစၧာန္မ်ားမွာ သံေၾကာင္၏ တရားကို နာရျခင္းထက္ ” ငါပိုအလုပ္လုပ္မယ္”ဟု အၿမဲေျပာေန ေသာ ဂ်ိဳကား၏အသံကို ၾကားရသည့္ အတြက္ပို၍ အားရွိၾကေလသည္။
တေပါင္းတန္ခူးက်ေသာအခါ အစာပို၍ ရွားပါးသြားျပန္သည္။ ေျပာင္း႐ိုး ေကၽြးျခင္းကိုလည္း အမ်ားႀကီးေလၽွာ႔ပစ္ လိုက္သည္။ ေကာက္႐ိုးကို ခု၍ စားရန္ အတြက္လည္း ေကာက္႐ိုးမ်ား ေအာက္ ကုန္သျဖင့္ အခက္ႏွင့္ ေတြ႕ၾကရသည္။ တိရစၧာန္မ်ားမွာ ဖြဲၾကမ္းမ်ား ေျမပဲခြံမ်ား ႏွင့္သာ ရက္ေပါင္းမ်ားစြာ ေရာင့္ရဲၾကရ သည္။ ငတ္မြတ္ျခင္းေဘးႏွင့္ပင္ ေတြ႕ ၾကရမည္ ကဲ့သို႔ ထင္ရသည္။
ဤအေၾကာင္းကို အျပင္က လူသား မ်ား မၾကားမသိရေအာင္ ဖုံးဖိႏိုင္မွ ျဖစ္ မည္။ ဓါတ္မီးစက္ တည္ေနယင္း ပ်က္ သြားသျဖင့္ လူသားမ်ားက အားအရႀကီး ရၿပီးလၽွင္ ေျခေလးေခ်ာင္းကြင္းအေၾကာင္း မဟုတ္ မတရား ေနာက္ထပ္ေျပာၾကသည္။ လူသားတို႔ အေျပာမွာ ေျခေလးေခ်ာင္း ကြင္းတြင္းငတ္ျပတ္ေနၾကၿပီ။ အခ်ိဳ႕ လည္း ငတ္၊ အခ်ိဳ႕လည္း ကပ္သင့္၍ ေသကုန္ၾကၿပီ။ တေကာင္ႏွင့္ တေကာင္ လည္း အၿမဲခိုက္ရန္ျဖစ္၍ ေနၾကသည္။ ဇာတ္တူသားခ်င္းလည္း စားကုန္ၾကၿပီ။ ႏို႔စို႔႐ြယ္တိရစၧာန္မ်ားကိုလည္း မေကၽြး ေမြးႏိုင္သျဖင့္ သတ္ပစ္ၾကရၿပီ စသည္တို႔ သည္။ ထိုေၾကာင့္ ဗႏၶဳလက ေျခေလး ေခ်ာင္းကြင္းတြင္ အစာရွားပါးေနသည့္ အေၾကာင္းကို မွန္သည့္အတိုင္း လူသား မ်ား သိသြားလၽွင္ ကိုယ္က်ိဳးနည္းကုန္မည္ ျဖစ္သျဖင့္ ဦးသာရာကိုေခၚ၍ မလိမ့္တ ပတ္ ေျခေလးေခ်ာင္းကြင္း၌ အင္မတန္ သာယာေျပျဖစ္ေနသည္ဟု အထင္ေရာက္ ေအာင္ ဝါဒျဖန္႔ခိုင္းဖို႔ စီစဥ္သည္။
ဗႏၶဳလသည္ ႏြားစာခြက္ဝက္စားခြက္ စသည္မ်ားကို ေအာက္ကသဲမျပည့္တ ျပည့္ထည့္ၿပီးလၽွင္ အေပၚက စပါး ေျပာင္းဖူးေစ့ ေျပာင္း႐ိုး ႏွမ္းဖတ္ စသည္ တို႔ႏွင့္ အေမာက္အလၽွံႀကီး ဖုံးထားရန္ အမိန္႔ထုတ္ၿပီးေနာက္ လက္ေ႐ြးစဥ္ သိုး မ်ားႏွင့္ အျခားတိရစၧာန္ကိုးေကာင္ ဆယ္ေကာင္ကိုေခၚ၍ အစားခိုင္းထား ၿပီးလၽွင္ ဦးသာရာကို ထိုတိရစၧာန္မ်ား အစာစားေနသည္ကို ျမင္ႏိုင္ေလာက္သည့္ ေနရာသို႔ထိေအာင္ ပရိယာယ္ဆင္၍ ေခၚ လာေစသည္။ ဦးသာရာသည္ ဗႏၶဳလ၏ပရိယာယ္ကို နားမလယ္သျဖင့္ အစာ ျပည့္လၽွံေနေသာ စားခြက္မ်ား၌ တိရစၧာန္ မ်ား စားေနသည္ကို ျမင္ေသာအခါ ေျခ ေလးေခ်ာင္းကြင္းမွာ တယ္အစာေတြ ေပါေပါက္လားဟု ေအာက္ေမ့ကာ အျပင္ သို႔ ေရာက္သြားလၽွင္ ေရာက္သြားျခင္း သူႏွင့္ ေတြ႕သည့္ လူသားတိုင္းကို ေျပာျပ သည္။
ကဆုန္နယုန္က်ေသာအခါအျပင္ မွ တနည္းနည္းႏွင့္ စပါးမရလၽွင္ အခက္ ႏွင့္ေတြ႕ရဖို႔ ေဘးဆိုက္၍ ေနသည္။ ထို အေတာအတြင္း ဗႏၶဳလမွာ ခါတိုင္းကဲ့သို႔ အျပင္သို႔ထြက္ျခင္း မရွိဘဲ ဦးသာေခါင္ အိမ္ထဲမွာသာ ေနသည္။ တံခါး၀မ်ား၌ လည္း ေၾကာက္မက္ဖြယ္ ေကာင္းေသာ ေခြးႀကီးမ်ားကို အေစာင့္ထားသည္။ တ ခါတရံ အျပင္သို႔ ထြက္ျပန္ပါလည္း ေခြးမ်ား နီးကပ္စြာ ၿခံရံၿပီးလၽွင္ အခမ္း အနားႏွင့္ထြက္သည္။ ေခြးမ်ားသည္ ဗႏၶဳလအနားသို႔ နီးေအာင္ ကပ္လာေသာ တိရစၧာန္တိုင္းကို ဆီး၍ ဟိန္းသည္။ ထို႔ျပင္ ဗႏၶဳလသည္ တနဂၤေႏြေန႔မနက္ တြင္ အမိန္႔ေပးစရာ ရွိသည္မ်ားကို ခါ တိုင္းကဲ့သို႔ ကိုယ္တိုင္ ထြက္၍ ေပးခ်င္မွ ေပးၿပီးလၽွင္ သံေၾကာင္ကိုသာ အမိန္ ေပး၍ တဆင့္ခိုင္းသည္။
တေန႔ေသာ တနဂၤေႏြေန႔ မနက္တြင္ သံေၾကာင္က ဥခါစ ၾကက္မမ်ားသည္ ဥသမၽွ ၾကက္ဥမ်ားကို ေပးၾကရမည္ဟု အမိန္႔ထုတ္သည္။ ဗႏၶဳလသည္ လူသား မ်ားထံသို႔ တနဂၤေႏြတပတ္လၽွင္ ၾကက္ဥ ေလးရာသြင္းရန္ ဦးသာေခါင္ႏွင့္ စာခ်ဳပ္ ထားသည္။ ဗႏၶဳလ၏ အႀကံမွာ ၾကက္ဥ ေရာင္းရေသာ ေငြစႏွင့္ စပါးေျပာင္း႐ိုး စသည္တို႔ အလုံအေလာက္ဝယ္ရန္ ျဖစ္ သည္။ ထို႔မွသာ ေျခေလးေခ်ာင္း၏ ငတ္ မြတ္ျခင္း ျပႆနာမွာ ေျပေပ်ာက္ႏိုင္ေခ် မည္။
သူတို႔ဥသမၽွ ၾကက္ဥမ်ားကို အ ကုန္ေပးရမည္ဟု ေျပာေသာအခါ ၾကက္မ မ်ားက က်ယ္ေလာင္စြာ ကန္႔ကြက္ၾက သည္။ သူတို႔ ဥသမၽွ ၾကက္ဥမ်ားကို ယူ ရလိမ့္မည္ျဖစ္ေၾကာင္းႏွင့္ တင္ႀကိဳ၍ ေျပာထားသည္မွာ မွန္ေသာ္လည္း ၾကက္ မမ်ားက တကယ္ ယူလိမ့္မည္ဟု မထင္မိ ခဲ့ၾက။ ၾကက္မမ်ားက သူတို႔ ဥသမၽွကို အကုန္ယူမည္ဆိုလၽွင္ မ်ိဳးကို ျပဳတ္စား သည္ႏွင့္ တူလိမ့္မည္ျဖစ္ေၾကာင္းႏွင့္ ေျပာၾကသည္။ ဤကိစၥမွာ အေတာ္အေရး ႀကီးသည္။ ဦးသာေခါင္ကို ေတာ္လွန္ လိုက္ၿပီးေနာက္ ဤကိစၥေလာက္ အေရး ႀကီးေသာ ကိစၥမေပၚဘူးေသး။ ၾကက္မ သုံးေကာင္က ေခါင္းေဆာင္၍ ဗႏၶဳလ၏အစီအစဥ္ကို မပ်က္ပ်က္ေအာင္ ဖ်က္ၾက ဖို႔လုပ္သည္။ အားလုံးေသာ ၾကက္မမ်ား က ဥခါနီးက်လၽွင္ ဥက်င္းထဲ၌ မဥဘဲ ထုပ္ေပၚသို႔ ပ်ံတက္ၿပီး ထုပ္ေပၚက ဥ၍ ခ်ရန္ စီစဥ္ထားၾကသည္။ ဤနည္းျဖင့္ ဥသမၽွ ၾကက္ဥတို႔မွာ အားလုံးကြဲ၍ ကုန္ သည္။
ထိုအခါ ဗႏၶဳလက ၾကက္မမ်ားကို အစာမေကၽြးဘဲ ထားဖို႔ခ်က္ျခင္း အမိန္႔ ထုတ္လိုက္သည္။ ဗႏၶဳလသည္ လ်င္ လည္း လ်င္သည္။ ရက္လည္း ရက္စက္ သည္။ ေတာ္လွန္ေနၾကေသာ ၾကက္မမ်ား ကို ဆန္တေစ့စပါးတလုံး ေသာ္မၽွေပးမိခဲ့ ေသာ ထိုသို႔ေပးမိေသာ တိရစၧာန္မ်ားကို ေသဒဏ္ေပးမည္ဟုလည္း ဗႏၶဳလအမိန္႔ ထုတ္ထားသည္။ ဗႏၶဳလ၏ ေသဒဏ္အ မိန္႔ကို တိရစၧာန္မ်ား ၾကပ္တည္းစြာ လိုက္နာၾကရန္ ေခြးမ်ားကို အေစာင့္ခိုင္း သည္။ ၾကက္မမ်ားသည္ ငါးရက္တိုင္ ေအာင္ ေတာ္လွန္ၾကၿပီးေနာက္ ဆ႒မ ေန႔တြင္ လက္ေျမႇာက္ကာ ဥက်င္းသို႔ ျပန္၍ ဥၾကရသည္။ ထိုအေတာအတြင္း၌ ၾကက္မကိုးေကာင္ေသသြားသည္။ သူတို႔ ႐ုပ္အေလာင္းမ်ားကို ၿခံစည္း႐ိုးေထာင့္ တြင္ ျမႇဳပ္ပီးလၽွင္သူတို႔ ေသျခင္းမွာ ၾကက္နာက်၍ ေသျခင္းျဖစ္သည္ဟု ေျပာ သည္။ ဦးသာရာမွာ ဤအေၾကာင္းမ်ားႏွင့္ ပတ္သက္၍ ဘာမၽွ မၾကားမသိရ။ ဗႏၶဳလ သည္ စာခ်ဳပ္ရွိသည့္အတိုင္း ၾကက္ဥ ေလးရာကို တနဂၤေႏြတပတ္တခါက် ဦး သာရာလာယူတိုင္း ဆီး၍ေပးသည္။ ဦးသာရာက လွည္းႏွင့္လာ၍ ယူသည္။
ထိုအေတာအတြင္း၌ ေဘာ္ျဖဴ အ ေၾကာင္းဘာမွ သတင္းမၾကားရ။ ေဘာ္ျဖဴ သည္ ဦးေပါက္ေက်ာ္ကြင္းဖက္၌ ပုန္းေန သလိုလို ဦးေအာင္ပန္းကြင္းဖက္၌ ပုန္း ေနသလိုလို ေကာလာဟလ ေျပာသံၾကား ရသည္။ ထိုအခါတြင္ ဗႏၶဳလမွာ အနီးအ နားရွိ လူသားမ်ားႏွင့္ ယခင္ကထက္ ပို ၍ သဟဇတ္ျဖစ္၍ ေနသည္။ ေျခေလး ေခ်ာင္းကြင္းက ပ်ဥ္ေထာင္အိမ္ႀကီးတခုကို ဖ်က္၍ ထားေသာ သစ္သားပုံႀကီးတခုရွိ သည္။ ထိုသစ္သားပုံႀကီးကို ေရာင္းလၽွင္ ေဈးေကာင္းေကာင္း ရလိမ့္မည္ဟု ဦးသာ ရာက ဗႏၶဳလကို ေျပာသည္။ ဦးေပါက္ ေက်ာ္ႏွင့္ ဦးေအာင္ပန္း ႏွစ္ေယာက္လုံးက ထိုသစ္သားမ်ားကို အင္မတန္လိုခ်င္ေန ၾကသည္။ ဘယ္သူ႕ကို ေရာင္းရမည္ဟု ဗႏၶဳလစိတ္ထဲ၌ ဆုံးျဖတ္၍မရေသး။ သစ္ သားမ်ားကို ဦးေပါက္ေက်ာ္ကိုဘဲ ေရာင္း လိုက္ေတာ့မည္ဟု လုပ္လိုက္ျပန္လၽွင္ ေဘာ္ျဖဴမွာ ဦးေပါက္ေက်ာ္ကြင္း၌ ပုန္း၍ ေနသည္ဟု ျဖစ္ရျပန္သည္။ တဖန္ ဦး ေအာင္ပန္းသို႔ ေရာင္းလိုက္ေတာ့မည္ လုပ္လိုက္ျပန္ေသာအခါလည္း ေဘာ္ျဖဴ မွာ ဦးေအာင္ပန္းကြင္း၌ ပုန္း၍ ေနသည္ ဟု ျဖစ္ရျပန္သည္။
တေန႔ေသာ ေႏြဦးေပါက္မနက္ခင္း တြင္ ႐ုတ္တရက္ ထိတ္လန္႔ဖြယ္ သတင္းတခုၾကားရသည္။ ထိုသတင္းအရ ေဘာ္ျဖဴသည္ ညညတြင္ခဏခဏ ေျခ ေလးေခ်ာင္းကြင္းသို႔ တိတ္တိတ္ပုန္း လာလာေနသည္။ ေဘာ္ျဖဴသည္ ညတိုင္း လာ၍ စပါးကို ခိုး ႏို႔ပုံးကိုေမွာက္ ၾကက္ ဥေတြကို ခြဲပ်ိဳးခင္းေတြကိုနင္း သစ္ပင္ ေတြကို ကိုက္ပစ္ေနသည္။ ထိုသတင္း ေၾကာင့္ တိရစၧာန္မ်ားမွာ ညညတြင္ အိမ္ မေပ်ာ္ႏိုင္ေအာင္ ရွိၾကသည္။ တခုခုမ ေကာင္းေသာ ျဖစ္လၽွင္ ေဘာ္ျဖဴကိုဘဲ ခ်ၾကသည္။ ျပဴတင္းေပါက္တခုခု ပ်က္ သြားသည္ျဖစ္ေစ ေရေျမာင္းတခုပိတ္၍ ေနသည္ျဖစ္ေစ တာဟာ ညက ေဘာ္ျဖဴ လာလုပ္သြားတာဘဲဟု ေျပာၾကသည္။
စပါးက်ီကေသာ့ေပ်ာက္သြားလၽွင္လည္း ညက ေဘာ္ျဖဴလာၿပီး ခိုးသြားသည္ဟု တိရစၧာန္အားလုံးက ယုံၾကသည္။ ေသာ့ မွာ အထားမွား၍ ရွာမေတြ႕ျခင္း ျဖစ္ၿပီး လၽွင္ ေနာက္ႏွမ္းဖတ္အိတ္နားက ျပန္၍ ေတြ႕တာေတာင္ ေသာ့ကို ေဘာ္ျဖဴခိုး သြားသည္ဟုပင္ ဆက္၍ယုံၾကသည္။ ႏြားမမ်ားကလည္း သူတို႔အိပ္ေပ်ာ္ေန ၾကတုန္း ေဘာ္ျဖဴတိတ္တိတ္လာၿပီး သူ တို႔ အိပ္ေပ်ာ္ေနၾကတုန္း ေဘာ္ျဖဴတိတ္ တိတ္လာၿပီး သူတို႔ႏို႔ကို ၫွစ္ယူသြားပါ သည္ဟု တညီတၫြတ္တည္း ေျပာၾက သည္။
ဗႏၶဳလက ေဘာ္ျဖဴလုပ္ကိုင္ေန သမၽွကို အကုန္သိေအာင္ စုံစမ္းရမည္ဟု အမိန္႔ထုတ္သည္။ ဗႏၶဳလသည္ ေနာက္ပါ ေခြးမ်ားႏွင့္ တကြင္းလုံးႏွံ႔ေနေအာင္ လိုက္၍ စစ္ေဆးသည္။ အျခားတိရစၧာန္ မ်ားက ခပ္လွမ္းလွမ္းက ေန၍ လိုက္ၾက သည္။ ဗႏၶဳလသည္ ေလးငါးလွမ္းသြား မိယင္းတခါ အနံ႔ခံယင္းလုပ္သည္။ ၿပီး လၽွင္ ေဘာ္ျဖဴအနံ႔ကို သူသိသည္ဟု ေျပာသည္။ ကုန္းေစာင္းမွာေရာ က်ီထဲမွာေရာ ၾကက္ၿခံထဲမွာေရာ ခ်ဥ္ေပါင္ခင္းထဲမွာေရာ ဘယ္ေနရာမွာ မဆို ေဘာ္ျဖဴ အနံ႔ရသည္ဟု ဗႏၶဳလက ေျပာသည္။ ေနာက္ဆုံးတြင္ ဗႏၶဳလသည္ ေျမႀကီးကို ႏႈတ္သီးႏွင့္ ေလးငါးေျခာက္ ခါ နမ္းၿပီးလၽွင္ “ဒီေနရာကို ေဘာ္ျဖဴ ေရာက္တယ္။ သူအနံ႔ကို ငါေကာင္း ေကာင္းသိတယ္”ဟု က်ယ္ေလာင္စြာ ေျပာသည္။ ေဘာ္ျဖဴနာမည္ကို ေျပာသံၾကားလိုက္သည္ႏွင့္ တၿပိဳင္နက္ ေခြးမ်ားက သြားမ်ားကို ၿဖီးၿပီးလၽွင္ ေၾကာက္မက္ဖြယ္ဟိန္းၾကသည္။
ေဘာ္ျဖဴသည္ မျမင္ကြယ္ရာမွ ေန၍ တိရစၧာန္တို႔အား အၿမဲရန္ရွာ၍ ေနသည္ဟု အထင္ေရာက္ကာ တိရစၧာန္ မ်ားသည္ ေဘာ္ျဖဴကို အလြန္ေၾကာက္႐ြံ႕ ၾကသည္။ ညေနေစာင္းတြင္ သံေၾကာင္ သည္ မ်က္စိပ်က္ပ်က္ မ်က္ႏွာပ်က္ပ်က္ ႏွင့္လာ၍ တိရစၧာန္မ်ားကို စုေဝးေစ ၿပီးလၽွင္ အေရးႀကီးေသာ သတင္းတရပ္ ကို ေျပာျပသည္။
သံေၾကာင္က”ရဲေဘာ္တို႔ ဦး ေအာင္ပန္းသည္ ငါတို႔ေျခေလးေခ်ာင္း ကြင္းကိုလာ၍ တိုက္ဖို႔ စီစဥ္လ်က္ရွိ သည္။ ေဘာ္ျဖဴသည္ ဦးေအာင္ပန္း၏ ေငြကိုစား၍ ဦးေအာင္ပန္းဖက္မွ တပ္ဦး ဘီလူးအျဖစ္ႏွင့္ ဝင္၍ တိုက္လိမ့္မည္။ ေဘာ္ျဖဴဟာ တေကာင္ေကာင္းစိတ္ႏွင့္ သာ ငါတို႔ကို ေတာ္လွန္သြားတယ္လို႔ ထင္မိခဲ့တယ္။ လက္စသတ္ေတာ့ ဘယ္ ဟုတ္မလဲ ။ အစကနဦးကဘဲ ေဘာ္ျဖဴ ဟာ ဦးသာေခါင္ရဲ႕ သူလၽွိဳဘဲ။ ေဘာ္ျဖဴ ဟာ ဦးသာေခါင္ရဲ႕ သူလၽွိဳဆိုတာ သူ ထြက္ေျပးၿပီး ေနာက္က်န္ေနရစ္ခဲ့တဲ့ စာေတြအရ ထင္ရွားေနၿပီ။ ဒီစာေတြကို ဒို႔က အခုမွ ေတြ႕ရတယ္။ အစတုန္း ကေတာ့ ငါတို႔ကလဲ မစဥ္းစားမိၾကဘူး။ ႏြားတင္း ကုပ္တိုက္ပြဲတုန္းကလဲ ငါတို႔ ကို ေဘာ္ျဖဴက အေရးနိမ့္ေအာင္ ႀကံေသးတယ္။ ေမာင္မင္းႀကီးသား အႀကံ အထမေျမာက္ေပလို႔ေပါ့။ သူအႂကြသာ အထေျမာက္မယ္ဆိုယင္ ငါတို႔တေတြမွာ အႀကီးအက်ယ္ဒုကၡဘဲ”ဟု တုန္တုန္ရီရီႏွင့္ ေျပာသည္။
တိရစၧာန္မ်ားသည္ ပါးစပ္ေဟာင္း ေလာင္းႏွင့္ ဘာမွ မေျပာႏိုင္ၾက။ ယခု ေဘာ္ျဖဴ၏ အႀကံမွာ ဓါတ္မီးစက္ကို ဖ်က္သည့္ အႀကံထက္ပင္ ဆယ္ျပန္ ဆယ့္ငါးျပန္ ဆိုးသည္ ။ ႏြားတင္းကုပ္ တိုက္ပြဲတြင္ ေဘာ္ျဖဴသည္ တပ္ဦးမွ ခ်ီ၍ ရဲဝံ့စြာ တိုက္ခဲ့သည္။ ဦးသာေခါင္က ေသနတ္ႏွင့္ ပစ္လိုက္ေသာအခါလည္း ေဘာ္ျဖဴ၏ ေက်ာကိုမွန္သြားသည္။ သို႔ႏွင့္လည္း ေဘာ္ျဖဴသည္ ဦးမသုံလည္ မလွည့္ခဲ့သည္။ ဤအေၾကာင္းမ်ားကို တိရစၧာန္မ်ားအားလုံးပင္ မွတ္မိၾက သည္။ ယခုအခါ ေဘာ္ျဖဴသည္ ဦးသာ ေခါင္၏ သူလၽွိဳျဖစ္သြားၿပီဆိုျခင္းမွာ ယုံၾကည္ႏိုင္ဖို႔ ခဲယဥ္းသည္။ ဘာမၽွမေမး မစမ္းေနေလ့ ရွိေသာ ဂ်ိဳကားကေတာင္ ပင္ ေဘာ္ျဖဴ၏ အေၾကာင္းကို မယုံႏိုင္ ေအာင္ရွိသည္။ ဂ်ိဳကားသည္ဝပ္၍ မ်က္စိကို စုံမွိတ္၍ စဥ္းစားၾကည့္ၿပီးလၽွင္ ” ေဘာ္ျဖဴဟာ သူလၽွိဳလုပ္ေနတယ္ဆိုတာ ငါေတာ့မယုံ ဘူး။ ႏြားတင္းကုပ္ တိုက္ပြဲ တုန္းက ေရွ႕ဆုံးက ေနတိုက္တာ ေဘာ္ျဖဴ ဘဲမဟုတ္လား။ တာကို ငါကိုယ္တိုင္ျမင္ တာဘဲ။ ၿပီးေတာ့ အဲဒီတိုက္ပြဲၿပီးၿပီး ျခင္းဘဲ ေဘာ္ျဖဴကို ငါတို႔က တိရစၧာန္ ဇာနည္ ပထမတန္းဘြဲ႕ထူနဲ႔ ငါတို႔ၿခီးျမႇင့္ ၾကတာဘဲ”မဟုတ္လားဟု ေျပာသည္။
သခင္ဘေသာင္း
ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္
No comments:
Post a Comment