Latest News

Saturday, August 25, 2018

ေလနီ႐ုိင္းကုိဆန္ကာ ပ်ံသည့္ငွက္ – အပုိင္း (၄)–ေလာအယ္စုိး


ရန္ကုန္တကၠသုိလ္ဘက္မွမစၥတာရာဇာလီ၏ကားအစိမ္းေရာင္ႀကီးသည္
ထိုအခ်ိန္၌႐ုတ္တရက္ေပၚလာကာေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္၏အိမ္ျခံဝင္းဘက္သုိ႔အခ်ဳိး၊
အသင့္ျပင္ထားေသာကင္မရာကိုထုတ္၍ထိုျမင္ကြင္းကိုကြၽန္ေတာ္အမိအရမွတ္တမ္း
တင္လုိက္သည္။စိတ္ကလႈပ္ရွားေန၍ထိုေထာက္လွမ္းေရးအရာရွိသတ္မွတ္ထားေသာ
စည္းကိုကြၽန္ေတာ္ေက်ာ္၍ဓာတ္ပံု႐ုိက္လုိက္မိသည္။

‘ေခြးမသား…မင္းဘာလုပ္တာလဲကြ’ဟုအစခ်ီၿပီး႐ုန္႔ရင္းၾကမ္းတမ္းေသာ
ဆဲဆုိမႈမ်ား၎၏ႏႈတ္မွေသနတ္က်ည္ဆန္လုိအတြဲလုိက္ပစ္သကဲ့သို႔ ထြက္၍ ထြက္၍
လာသည္။


သူ၏မ်က္လံုးကမီးေရာင္ကဲ့သို႔ေဒါသအရွိန္ျဖင့္တဝင္းဝင္းေတာက္ေနသည္။
လက္သီးကုိလည္းဆုပ္၍ကြၽန္ေတာ့္ကုိျပသည္။

မတတ္ႏုိင္ပါ။ႀကိဳးစားၿပီးသူ႕ကုိျပံဳး၍သာတုံ႔ျပန္ခဲ့သည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ကြၽန္ေတာ့္
သတင္းဌာနအတြက္အေရးႀကီးေသာမွတ္တမ္းဓာတ္ပံုကုိကြၽန္ေတာ္႐ုိက္ႏုိင္ခဲ့ေပၿပီ။
(NLD)၏ႏုိင္ငံေရးအခမ္းအနားမ်ားတြင္ကြၽန္ေတာ္သူ႕ကုိ(၃)ႀကိမ္ခန္႔ျပန္၍
ဆံုသည္။သူ၏မ်က္ႏွာကားကြၽန္ေတာ့္ကုိမုန္းတီးရြံရွာေသာအၾကည့္ႏွင့္…။

သူသည္လည္းေပးအပ္ထားေသာတာဝန္ဝတၱရားကုိေက်ပြန္ေအာင္ထမ္းေဆာင္
ေသာသူတစ္ဦးပါ။ထုိ႔အတူမိမိသည္လညAFPသတင္းဌာနမွေပးအပ္ထားေသာ
တာဝန္ကုိေက်ပြန္ေအာင္ထမ္းေဆာင္ျခင္းျဖစ္သည္။
ထိုအခ်ိန္ကသူတုိ႔တစ္ေတြသည္ဂ်ပန္ေခတ္ကကင္ေပတုိင္အရာရွိမ်ားကဲ့သုိ႔
မဟုတ္ပါလား။

ဗုိလ္ခ်ဳပ္ႀကီးခင္ၫြန္႔၏အမ်ဳိးသားေထာက္လွမ္းေရးတစ္စစီၿပိဳကြဲသြားၿပီးေနာက္
ယခုအခ်ိန္၌ထိုပုဂၢိဳလ္သည္ဘယ္ကိုေရာက္ရွိေနမည္မသိေတာ့။ေသခ်ာသည္ကေတာ့
ေနာက္တစ္ႀကိမ္မိမိႏွင့္ဆံုေတြ႕ခြင့္ရပါကသူသည္ကြၽန္ေတာ့္ကုိခက္ထန္ေသာ
မ်က္ႏွာထားႏွင့္ၾကည့္မည္မဟုတ္ေတာ့။
ေလာကဓံ၏အေကြ႕အေကာက္၊အေျပာင္းအလဲတုိ႔သည္တရားက်ေလာက္ပါ
သည္။ေၾသာ္…ေလာက..ေလာက။

တပ္မေတာ္ေထာက္လွမ္းေရးတုိ႔၏အမ်ဳိးမ်ဳိးေသာပုဒ္မ၊ဥပေဒတုိ႔ျဖင့္ဖမ္းဆီး
ျခင္းခံခဲ့ရေသာသူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားတုိ႔အသီးသီးေသာစစ္ေၾကာေရးစခန္း၊အက်ဥ္းေထာင္
တို႔တြင္ေဖာ္ျပ၍မကုန္ႏုိင္ေသာဒုကၡ၊ခါးသီးမႈတုိ႔ကုိခံစားခဲ့ရၿပီးယေန႔သူတုိ႔တစ္ေတြ
လြတ္ေျမာက္ၾကေလၿပီ။

၂ဝဝ၄ခုႏွစ္၊ႏွစ္ကုန္ကာနီးကာလအတြင္းျမန္မာႏုိင္ငံအႏွံ႔ရွိအက်ဥ္းေထာင္
အသီးသီးတုိ႔တြင္အသစ္ေသာအက်ဥ္းသားမ်ားရာႏွင့္ခ်ီ၍ေရာက္သြားၾကသည္။ထုိသူ
မ်ားကားစစ္ေထာက္လွမ္းေရးမ်ားျဖစ္သည္။

မည္သည့္အက်ဥ္းသားလြတ္ေျမာက္ေရးအဖြဲ႕အစည္း၊လူ႕အခြင့္အေရးအဖြဲ႕၊
ႏုိင္ငံေရးအသင္းတုိ႔ကမွသူတုိ႔တစ္ေတြ၏လြတ္ေျမာက္ေရးအတြက္ထူးထူးေထြေထြ
မႀကိဳးစားၾက။ျပည္သူလူထုေတြကလည္းစစ္ေထာက္လွမ္းေရးမ်ားလြတ္ေျမာက္ေရး
အတြက္စိတ္ဝင္စားမႈေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမရွိခဲ့ၾက။သူတုိ႔တစ္ေတြကိုရြံရွာမုန္းတီးၾက
သည္။မိမိတုိ႔ျပဳေသာကံ၊ယခုအခ်ိန္တြင္ေတာ့ခံၾကေပေတာ့ဟူ၍သာ။
‘ေပ’ျဖစ္ေသာအခ်ိန္တြင္ေတာ့မႏြဲ႕ၾကစတမ္း၊ထုတာေတြခံၾကေပေတာ့။သူတုိ႔
တစ္ေတြလည္းမိသားစုဘဝမ်ားႏွင့္ခ်ီ၍ဒုကၡ၊ေလာကဓံလႈိင္းကုိခါးစည္း၍ခံၾကရေသာ
အခ်ိန္ျဖစ္သည္။

အင္တာနက္တြင္မိမိ႐ုိက္ေသာဓာတ္ပံုကုိသတင္းဌာနမ်ားကအသံုးျပဳျခင္းကုိ
ျမင္ေသာအခါတြင္လည္းေကာင္း၊ထုိင္းႏုိင္ငံရွိဘန္ေကာက္ပုိ႔စ္၊သည္ေနးရွင္းသတင္းစာ
တုိ႔တြင္မိမိ၏ဓာတ္ပံုမ်ားကုိျမန္မာျပည္သတင္းမ်ားႏွင့္တြဲ၍သံုးသည့္အခါတုိင္းတြင္
လည္းေကာင္းကြၽန္ေတာ္၏ပီတိ၊ေပ်ာ္ရႊင္ၾကည္ႏူးမႈသည္ဘာႏွင့္မွ်ႏႈိင္း၍မရခဲ့ပါ။ဝီရိယ
ႏွင့္ဇြဲတုိ႔၏အသီးအပြင့္မ်ား..။

ရရွိေသာသတင္းဓာတ္ပံုဖိုးကလည္းတစ္ခါတစ္ရံလကုန္ၿပီးေတာ္ေတာ္ၾကာမွ
ရသည္။လခစားအျဖစ္ခန္႔ထားျခင္းမဟုတ္ေသး။ကြၽန္ေတာ့္ဓာတ္ပံုကုိ(AFP)သတင္း
ဌာနမွသံုးတုိင္းအေမရိကန္ေဒၚလာ(၂၅)ရသည္။ခရီးစရိတ္ဘာမွမေပး။ဘာမွ်
မတတ္ႏုိင္၊ေရြးခ်ယ္စရာလည္းမရွိခဲ့။မိမိ႐ုိက္ေသာဓာတ္ပံုမ်ားႏုိင္ငံတကာသတင္းစာ
မ်က္ႏွာတြင္ေတြ႕ရတုိင္းကြၽန္ေတာ္ေပ်ာ္ရႊင္ျမဴးတူး၍ေနၿပီးအခက္အခဲခါးသီးမႈ၊
စိန္ေခၚမႈမ်ားကုိ’ငါအရမ္းျဖစ္ခ်င္တဲ့ႏုိင္ငံျခားသတင္းဌာနရဲ႕ဓာတ္ပံုသတင္းေထာက္
ျဖစ္ၿပီကြ’ဟူေသာမိမိကုိယ္ကုိမိမိအားေပးသည့္စိတ္ျဖင့္ႀကိဳးစား၍လႊမ္းမိုးပစ္လုိက္
သည္။အခက္အခဲစိန္ေခၚမႈမ်ားကတစ္မ်ဳိးၿပီးတစ္မ်ဳိးၾကံဳရသည္။
(၈၈)မ်ဳိးဆက္ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္မ်ားႏွင့္ရင္းႏွီးခြင့္ရခဲ့သည္။ရန္ကုန္ၿမိဳ႕
၏အေျခအေန၊ႏုိင္ငံေရး၊စီးပြားေရး၊လူမႈေရး၊အေျခအေနတုိ႕ကုိအစဥ္သတိထား
ေစာင့္ၾကည့္ရသည္။လက္ကုိင္ဖုန္းကလည္းမရွိ။ကြၽန္ေတာ့္သတင္းဌာနကလည္းဒါကုိ
စိတ္ဝင္စားသည္မဟုတ္။ကြၽန္ေတာ္႐ုိက္ေသာဓာတ္ပံုတစ္ပံုကိုသံုးလွ်င္ထိုသံုးေသာ
ဓာတ္ပံုဖိုးကုိေပးမည္၊ဒါပဲ။

ထိုအခက္အခဲမ်ားၾကားမွကြၽန္ေတာ္ေလးစားအားက်ခဲ့ေသာအေမရိကန္
သတင္းဌာန(AP)မွျမန္မာႏုိင္ငံဌာေနသတင္းေထာက္ေဒၚေအးေအးဝင္းႏွင့္ရင္းႏွီးခြင့္
ရခဲ့သည္။အစ္မသည္ကြၽန္ေတာ့္အားသတင္းဌာနလုပ္ငန္းအရၿပိဳင္ဘက္ျဖစ္ေသာ္လည္း
ကြၽန္ေတာ့္ကုိသူ၏ေမာင္၊တပည့္ပမာဆံုးမ၊သြန္သင္၊လမ္းၫႊန္မႈမ်ားကုိေမတၱာေစတနာ
အရင္းခံထား၍အမုန္းခံကာျပဳစုပ်ဳိးေထာင္ခဲ့ေသာအာဂအမ်ဳိးသမီးႀကီးတစ္ဦးပင္ျဖစ္သည္။
၂ဝဝ၅ခုႏွစ္၊ၾသဂုတ္လေလာက္တြင္ကြၽန္ေတာ္သည္ဂ်ာမနီႏုိင္ငံအေျခစုိက္
ဥေရာပဓာတ္ပံုသတင္းဌာန၏ကမ္းလွမ္းျခင္းခံရၿပီးျမန္မာႏုိင္ငံအေျခစုိက္အဆုိပါသတင္း
ဌာန၏ဓာတ္ပံုဆရာအျဖစ္ေျပာင္းလဲ၍လုပ္ကိုင္ခဲ့သည္။

လုပ္ငန္းအသစ္ေျပာင္းေသာသူတုိ႔၏သေဘာသဘာဝအရအခက္အခဲမ်ား၊
အစဦး၌ရွိခဲ့ေသာ္လည္း၊တျဖည္းျဖည္းႏွင့္အဆင္ေျပသြားခဲ့သည္။ပံုမွန္လစာလည္း
ရရွိသြားပါၿပီ။စားဝတ္ေနေရးအတြက္အေတာ္အတန္အဆင္ေျပသြားသည္။
ျမန္မာႏုိင္ငံ၏ႏုိင္ငံေရးရာသီဥတုကလည္းမုတ္သုံဦးကာလကဲ့သို႔အံု႔အုံ႔ဆုိင္း
ဆုိင္း၊မႈိင္းမႈိင္းမႈန္မႈန္။အဖမ္းအဆီးမ်ားကလည္းခပ္ၾကမ္းၾကမ္းကာလတစ္ခု။ရန္ကုန္ၿမိဳ႕၊
ေရႊဂံုတုိင္အရပ္ရွိအမ်ဳိးသားဒီမုိကေရစီအဖြဲ႕ခ်ဳပ္ဌာနခ်ဳပ္၌ႏုိင္ငံေရးအခမ္းအနား၊လႈပ္ရွား
မႈမ်ားကလည္းသတၱိရွိရွိ၊ၿမိဳင္ၿမိဳင္ဆုိင္ဆုိင္။ရင္နာစြာျဖင့္ဆုိပါရေစ။ထိုအခ်ိန္ကအားလံုး
သည္ညီညီၫြတ္ၫြတ္။သူတုိ႔တစ္ေတြ၏ရင္ထဲမွအျပင္းထန္ဆံုးေမွ်ာ္လင့္ခ်က္သည္
ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္လြတ္ေျမာက္ေရးႏွင့္ျမန္မာႏုိင္ငံစစ္အာဏာရွင္၏ခြာေအာက္မွ
အၾကြင္းမဲ့လြတ္ေျမာက္ဖို႔။

လူထုႀကီးကလည္းတစ္ခဲနက္ေထာက္ခံအားေပးေသာကာလ။ခြပ္ေဒါင္းႏွင့္
ေငြၾကယ္ျဖဴသည္စစ္အစုိးရဖိႏွိပ္အုပ္ခ်ဳပ္မႈေအာက္မွ႐ုန္းထြက္လုိေသာတုိင္းရင္းသား
မ်ားအပါအဝင္ျမန္မာျပည္သူလူထု၏အထိမ္းအမွတ္တစ္ခုျဖစ္ခဲ့သည္။
မင္းကိုႏုိင္၊ကုိကုိႀကီးတုိ႔ကုိဖမ္းဆီးသည္။ျပန္၍လႊတ္သည္။စစ္အစုိးရႏွင့္
ဒီမုိကေရစီအင္အားစုတုိ႔၏အင္အားႏွင့္ဖိႏွိပ္မႈတုိ႔အျပန္အလွန္အားစမ္းေနၾကသည့္အခ်ိန္။
ဝါးလံုးကုိင္တပ္ဖြဲ႕သုိ႔မဟုတ္စြမ္းအားရွင္တုိ႔ကုိလည္းရက္စက္ယုတ္မာမႈအမ်ဳိးမ်ဳိးတုိ႔အား
လုပ္ပိုင္ခြင့္အျပည့္ေပးထားေသာကာလ။

ႏုိင္ငံေရးဆုိေသာေခါင္းစဥ္ေအာက္တြင္လူသိရွင္ၾကားအစုိးရ၏အမ်ဳိးမ်ဳိးေသာ
ဒုကၡေပးျခင္းကုိမခံယူလုိေသာျပည္သူလူထုႀကီးကလည္းလန္းဆန္းသစ္လြင္႐ုိးသားေသာ
ျမန္မာႏုိင္ငံ၏အေျပာင္းအလဲႀကီးတစ္ခုကုိတမ္းတမ္းတတလုိလားေနၾကသည္။
ဒီလုိႏွင့္၂ဝဝ၇ခုႏွစ္၊ၾသဂုတ္လတြင္စစ္အစုိးရကလည္းပံုမွန္၎းတုိ႔ျပဳလုပ္
ေနသည့္က်င့္ထံုးတစ္ခုအတုိင္းေလာင္စာဆီမ်ား၏ေစ်းႏႈန္းကုိအဆမတန္ျမႇင့္၍
တင္လုိက္သည္။မွတ္မွတ္ရရ၊ထုိေန႔နံနက္ဘတ္စ္ကားအေတာ္မ်ားမ်ားထိုးရပ္သြား
သည္။တကၠစီခမ်ားလည္းအဆေပါင္းမ်ားစြာခုန္၍တက္သြားသည္။

စိတ္အထိခုိက္ဆံုးျမင္ကြင္းမွာရန္ကုန္ၿမိဳ႕လယ္ေကာင္၊ဆူးေလမွစတင္ၿပီးအင္းစိန္၊
ေတာင္/ေျမာက္ဥကၠလာပ၊ေရႊျပည္သာ၊လႈိင္သာယာ၊ေတာင္/ေျမာက္ဒဂံုတုိ႔ကုိဦးတည္ၿပီး
ၿမိဳ႕တြင္း၌ဝမ္းစာအတြက္အလုပ္လာေရာက္လုပ္ကိုင္ၾကေသာသာမန္အေျခခံနင္းျပား
ျပည္သူတုိ႔ေထာင္ႏွင့္ခ်ီ၍မိမိတုိ႔၏ေနအိမ္အသီးသီးသို႔လမ္းေလွ်ာက္၍ျပန္ၾကသည္။
သည္းလိုက္သည့္မုိးကလည္းျပည္သူလူထုတုိ႔၏ခံစားနာက်င္ခ်က္မ်ားကိုသိ၍အၿပိဳင္
ငိုခ်င္းခ်ေနသည့္အလား။ခါးသီးေသာဒုကၡမ်ားအေပၚတြင္ေသာကေတြကတစ္ထပ္ခ်င္း
ရက္ရက္စက္စက္ျခံဳလႊမ္းပစ္လုိက္သည္။

(၈၈)မ်ဳိးဆက္ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္တုိ႔လမ္းမေပၚထြက္ၿပီးစစ္အစိုးရကုိ
ေျပာင္ေျပာင္တင္းတင္းသတၱိရွိရွိအာခံကာၿငိမ္းခ်မ္းစြာျဖင့္ဆႏၵျပသည္။စစ္အစုိးရကလည္း
က်င့္သံုးလာခဲ့ေသာသီအုိရီမ်ားအတုိင္းမွတ္ေလာက္သားေလာက္ေအာင္ဖမ္းဆီးလုိက္သည္။
ပြဲၾကည့္ပရိသတ္သာသာအေနအထားကုိအကဲခတ္ေနၾကေသာျပည္သူလူထုႀကီးလည္း
မစုစုေႏြး၏သတၱိႏွင့္စြန္႔လႊတ္မႈမ်ားကုိအသိအမွတ္မျပဳ၍မရေတာ့။
စြမ္းအားရွင္တုိ႔ကလည္းဒီမုိကေရစီဘက္ေတာ္သားမ်ား၊ဒီမုိကေရစီေရးအတြက္
ၿငိမ္းခ်မ္းစြာဆႏၵျပသူမ်ားကုိတိရစၧာန္မ်ားပမာသေဘာထားၿပီးအင္ႏွင့္အားႏွင့္ဖမ္းဆီးၿပီး
စစ္အစိုးရကုိအပ္ႏွံေနသည့္အခ်ိန္ကာလ။အလုိေတာ္ရိမ်ား၏႐ုပ္ေသးႀကိဳးဆြဲခံ၊ခပ္
ၾကမ္းၾကမ္းကကြက္မ်ားကုိအဘယ္မွာကြၽန္ေတာ္ေမ့ႏုိင္ပါမည္နည္း။
၂ဝဝ၇ခုႏွစ္၊ၾသဂုတ္လႏွင့္စက္တင္ဘာလတုိ႔တြင္ႀကီးမားေသာလူထုလႈပ္ရွား
မႈႀကီးတစ္ခုလိုမေပၚေပါက္မီေရွ႕ေျပး၊လႈပ္ရွားမႈမ်ားေပၚေပါက္ခဲ့သည္။
နည္းမ်ဳိးစံုသံုး၍စစ္အစုိးရသည္ထိုလူထုလြတ္ေျမာက္ေရးလႈပ္ရွားမႈမ်ားကုိ
ႏွိမ္နင္းခဲ့ပါေသးသည္။၂ဝဝ၇ခုႏွစ္၊စက္တင္ဘာလ(၁၈)ရက္ေန႔တြင္ဗုဒၶသားေတာ္
ရဟန္းတုိ႔တည္ၿငိမ္ေအးခ်မ္းစြာျဖင့္ရန္ကုန္ၿမိဳ႕လမ္းမေပၚသုိ႔တက္ၿပီးဆႏၵျပသည္။
ျပည္သူလူထုတုိ႔၏ေဖာ္ျပ၍မရေသာဝမ္းသာၾကည္ႏူးမႈတုိ႔သည္ခံစားမႈျပင္ထန္
လြန္း၍ပံုသ႑ာန္မ်ားေျပာင္းသြားသည္။သံဃာေတာ္မ်ားတုိ႔ခ်ီတက္ရာလမ္းတြင္ဦးခ်ကာ
မ်က္ရည္ၿဖိဳင္ၿဖိဳင္က်ရသည္။

‘ရဟန္းတုိ႔သည္မိဘျပည္သူလူထုတို႔၏နာက်င္ခံစားရေသာဒုကၡအခက္အခဲ
မ်ားတုိ႔ကုိ၎တုိ႔သည္မည္သုိ႔မွ်လ်စ္လ်ဴ႐ႈ၍မရေတာ့’ဟူေသာသ႑ာန္ကုိျပတ္ျပတ္
သားသားအုပ္စုိးသူမင္းအားျပလုိက္ျခင္းျဖစ္သည္။
တီဗီဖန္သားျပင္မ်ား၊ေရဒီယုိ၊သတင္းစာတုိ႔မွတစ္ဆင့္အစုိးရသည္(၁)ရာခုိင္
ႏႈန္းေသာရဟန္းတုိ႔သာအစုိးရကုိဆန္႔က်င္ေသာဆႏၵျပမႈ၌ပါဝင္သည္ဟုေၾကညာသည္။
ေနာက္တစ္ေန႔၊သိန္းႏွင့္ခ်ီေသာရဟန္းထုတုိ႔ၿငိမ္းခ်မ္းစြာျဖင့္စီတန္းလမ္းေလွ်ာက္သည္။
ကမၻာသိေသာျမန္မာ့ေျမမွ’ေရႊဝါေရာင္’သမုိင္း၏ပံုရိပ္မ်ားကုိကြၽန္ေတာ္
မွတ္တမ္းတင္ႏုိင္ခဲ့သည္။(၃)ႀကိမ္တုိင္တုိင္စြမ္းအားရွင္တုိ႔၏ဖမ္းဆီးရန္ႀကိဳးစားမႈမ်ားကုိ
ကြၽန္ေတာ္ၾကံဳေတြ႕ခဲ့ရသည္။ဆူးေလေစတီေတာ္အနီးဆႏၵျပပြဲတြင္သတင္းယူေသာ
ဂ်ပန္သတင္းေထာက္’နာဂါအီ’၊စက္တင္ဘာလ(၂၇)ရက္ေန႔တြင္ပစ္သတ္ခံရသည္။
ထုိအျဖစ္အပ်က္အနီးပတ္ဝန္းက်င္တြင္ကြၽန္ေတာ္ရွိေနခဲ့သည္။ကင္မရာ(၂)လံုးကုိ
လြယ္၍လူထုႀကီးႏွင့္အတူအသက္ေဘးအတြက္ကြၽန္ေတာ္လံုထိန္းတုိ႔၏ပစ္ခတ္၊
႐ုိက္ႏွက္ေနမႈအၾကားေျပးခဲ့ရသည္။

ထုိညမွစတင္ၿပီးရန္ကုန္ၿမိဳ႕ရွိျပည္သူလူထုႀကီးအားစစ္ကားႀကီးမ်ားျဖင့္ၿခိမ္း
ေျခာက္ေသာအားျဖင့္ဟန္ေရးျပေတာ့သည္။
(၈၈)ဟူေသာလူထုလႈပ္ရွားမႈသမုိင္းႀကီးတစ္ေက်ာ့ပင္ျပန္လာဦးမည္လားဟု
အစုိးရသည္တုန္လႈပ္ေခ်ာက္ခ်ားသြားသည္။ဘာေတြဆက္ျဖစ္ဦးမည္မသိေတာ့။ျမန္မာ
ျပည္၏ေရွ႕ခရီးလႈိင္းႀကီးေလထန္မုန္တုိင္းႀကီးေတြထန္လာေလဦးမည္လား။
ဘဝအလွည့္အေျပာင္းတစ္ခုကြၽန္ေတာ္ၾကံဳေတြ႕ရေတာ့သည္။အေျခအေနတစ္ခု
ေၾကာင့္ခ်စ္ေသာအမိေျမကုိကြၽန္ေတာ္စြန္႔ခြာခဲ့ရပါသည္။နယ္စပ္စည္းကုိျဖတ္ၿပီးထုိင္း
ႏုိင္ငံအတြင္းသုိ႔ကြၽန္ေတာ္ေရာက္သြားသည္။ႏုိင္ငံတကာသတင္းပုိ႔စ္တြင္ကြၽန္ေတာ္
႐ုိက္ကူးခဲ့ေသာကုိရင္ေလးသပိတ္ကုိေျမႇာက္၍ကုိင္ထားေသာပံုကိုကြၽန္ေတာ္ေတြ႕ရသည္။
လခစားဓာတ္ပံုသတင္းေထာက္တစ္ဦးအေနႏွင့္ထိုဓာတ္ပံု၏မူပုိင္ခြင့္ကုိ
ကြၽန္ေတာ္မရရွိပါ။သုိ႔ေသာ္ျမန္မာ့ႏုိင္ငံေရးသမုိင္းလမ္းေၾကာင္း၊မွတ္တမ္းအထိမ္းအမွတ္
ပံုရိပ္တစ္ခုကုိခ်စ္ေသာအမိေျမအားႏွလံုးသားႏွင့္ရင္း၍ေပးႏုိင္ခဲ့သည္။ျပည္သူလူထုက
ထိုဓာတ္ပံုကုိ၎တုိ႔တန္ဖိုးထားပါကကိုရင္ေလး၏ပံုရိပ္ကုိသူတုိ႔တစ္ေတြ၏ႏွလံုးသားတြင္
အစဥ္သိမ္းဆည္းထားေပလိမ့္မည္ဟုကြၽန္ေတာ္အျပည့္အဝယံုၾကည္သည္။မည္သည့္
အရာႏွင့္မွ်တန္ဖိုးျဖတ္၍မရေသာၾကည္ႏူးမႈကြၽန္ေတာ့္အေတြ႕အၾကံဳႏွင့္ရင္း၍ကြၽန္ေတာ္
ရရွိခဲ့သည္။

ထုိင္းႏုိင္ငံ၊မဲေဆာက္ၿမိဳ႕ရွိဒုကၡသည္ဆုိင္ရာကုလသမဂၢ႐ံုး၌မိမိကုိယ္ကုိ
ဒုကၡသည္တစ္ဦးအေနျဖင့္အပ္ႏွံခဲ့ရပါေတာ့သည္။ေရွ႕ဆက္ဘဝခရီးဘာေတြဆက္ျဖစ္
မည္ကိုမသိေတာ့။ဘုရားရွင္လက္ထဲသို႔အျပည့္အဝမိမိဘဝကိုအပ္ႏွံရေတာ့သည္။
ထုိင္းျမန္မာနယ္စပ္၊မဲေဆာက္ၿမိဳ႕တြင္ကြၽန္ေတာ္ႏွစ္လေက်ာ္ေက်ာ္ေနထိုင္ခဲ့ၿပီး
အေမရိကန္ႏုိင္ငံသို႔ဒုကၡသည္တစ္ဦးအေနႏွင့္ထြက္ခြာခဲ့ပါသည္။ရန္ကုန္တကၠသိုလ္၌
ဘြဲ႕ရေအာင္ႀကိဳးစားမည္။ႏုိင္ငံျခားသတင္းဌာနတစ္ခု၌ဓာတ္ပံုသတင္းေထာက္တစ္ေယာက္
ျဖစ္ေအာင္ႀကိဳးစားမည္။အေတြ႕အၾကံဳမ်ားကုိစာေရးမည္။အခြင့္အေရးရပါကႏုိင္ငံျခား
၌မိမိဝါသနာပါေသာပညာရပ္တစ္ခုခုကုိဆင့္ပြားသင္ၾကားခ်င္သည္။သုိ႔ေသာ္ႏုိင္ငံႀကီး
တစ္ႏုိင္ငံတြင္ဒုကၡသည္တစ္ေယာက္အေနျဖင့္ခံယူလုိေသာဆႏၵလံုးဝကြၽန္ေတာ့္၌မရွိပါ။
ကြၽန္ေတာ္ေမြးဖြားခ်က္ေၾကြေသာအမိေျမကိုကြၽန္ေတာ္ခ်စ္ျမတ္ႏုိးသည္။
လူသားတုိ႔သည္ဘဝေလာကဓံအေျပာင္းအလဲအခ်ဳိ႕တုိ႔ကုိတစ္ခါတစ္ရံဘာမွ်
မတတ္ႏုိင္ေတာ့ဘဲဇြတ္မွိတ္၍ရင္ဆုိင္ခဲ့ရသည္။ကြၽန္ေတာ္သည္ႏုိင္ငံေရးသမား
တစ္ေယာက္မဟုတ္ပါ။ျမန္မာႏုိင္ငံမဟုတ္ေသာေရသစ္ေျမသစ္တြင္ဘဝကုိဝမ္းစာေရး
တစ္ခုအတြက္သြားေရာက္ေနထုိင္လုိေသာဆႏၵမရွိပါ။
သုိ႔ေသာ္ဒီတစ္ႀကိမ္ေတာ့မတတ္ႏုိင္ပါ။အမိေျမကုိစြန္႔ခြာခဲ့ရသည္။
အေၾကာင္းရင္းကလည္းထူးထူးျခားျခားေတာ့မဟုတ္ပါ။၂ဝဝ၇ႏွင့္၂ဝဝ၈
ခုႏွစ္ကာလမ်ားအတြင္းအစုိးရ၏အဖမ္းအဆီးၾကမ္းျခင္း၊မိမိဘဝကုိလည္းေထာင္ထဲ
တြင္အခ်ိန္ကာလတစ္ခုမေနလုိျခင္းအျပင္၊အခန္႔မသင့္ပါကအ႐ုိက္အႏွက္၊အထု
အေထာင္းတုိ႔ကုိေသးငယ္ေသာကြၽန္ေတာ္၏ခႏၶာကုိယ္ကေရရွည္ခံႏုိင္မည္မဟုတ္ျခင္း
တုိ႔ေၾကာင့္သာျဖစ္သည္။

အျခားအေၾကာင္းအရာတစ္ခုကလည္းရွိေသးသည္။အေမရိကန္ႏုိင္ငံတြင္အေျခ
က်ေနၿပီျဖစ္ေသာမိခင္ႀကီးႏွင့္ကြၽန္ေတာ္၏ညီႏွစ္ဦးတို႔ကလည္းအခြင့္အေရးရရွိပါက
အေမရိကန္ႏုိင္ငံသုိ႔လာေရာက္အေျခခ်ဖို႔အၾကံဥာဏ္ေပးခဲ့သည့္အႀကိမ္ေပါင္းလည္း
မနည္း။
ေလာကဓံအခ်ဳိးအေကြ႕မ်ားေၾကာင့္ကြၽန္ေတာ္တုိ႔မိသားစုသည္ဆယ္စုႏွစ္
(၂)စုေက်ာ္ေက်ာ္အတူေနထုိင္ႏုိင္ခဲ့ျခင္းမရွိပါ။ကြၽန္ေတာ္၏ေအာက္ညီႏွင့္လည္းလူခ်င္း
မေတြ႕ၾကသည္မွာႏွစ္ေပါင္း(၂၁)ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ၾကာခဲ့သည္ပင္မဟုတ္ပါလား။
ဒုကၡသည္မဟာမင္းႀကီး႐ံုးမွေပးေသာစာရြက္စာတမ္းမ်ားကုိပလပ္စတစ္
အိတ္ႀကီးႀကီးထဲတြင္ထည့္၊ခရီးေဆာင္အိတ္ႀကီးႀကီးတစ္လံုးသယ္၍၂ဝဝ၈ခုႏွစ္၊
မတ္လ(၁၉)ရက္ေန႔၊ညသန္းေခါင္ယံတြင္ဘန္ေကာက္ၿမိဳ႕၊ႏုိင္ငံတကာေလဆိပ္မွ
ထြက္ခြာခဲ့သည္။ေလယာဥ္ကလည္းတုိက္႐ုိက္ဘန္ေကာက္ၿမိဳ႕ႏွင့္အေမရိကန္ႏုိင္ငံ
နယူးေယာက္ၿမိဳ႕သုိ႔ပ်ံသန္းၿပီး၊ခရီးေဖာ္ကကဗ်ာဆရာႀကီးဦးေအာင္ေဝးႏွင့္အျခား
မိမိတုိ႔ကဲ့သို႔ဒုကၡသည္တစ္ဦး။

ေဟာလီးဝုဒ္႐ုပ္ရွင္မ်ားထဲတြင္သာျမင္ေတြ႕ခဲ့ရေသာအေမရိကန္ႏုိင္ငံ၏သ႐ုပ္
ျမင္ကြင္းမ်ားကုိယခုကြၽန္ေတာ္လက္ေတြ႕နဖူးေတြ႕ဒူးေတြ႕ရင္ဆုိင္ရေတာ့မည္။
‘ကဲ…အေမရိကန္ႏုိင္ငံႀကီးေရ၊အခုကြၽန္ေတာ္ဘဝသစ္စဖုိ႔ေရာက္လာ
ပါၿပီခင္ဗ်ာ’ဟူ၍သာသေဘာထားၿပီးႏွလံုးသားမွႀကိဳ၍ႏႈတ္ဆက္လုိက္သည္။
အေမရိကန္ႏုိင္ငံ၊နယူးေယာက္ၿမိဳ႕ရွိ(JFK)ႏုိင္ငံတကာေလဆိပ္ႀကီး၊မုိးေလ
ဖြဲဖြဲေလးၾကားထဲကတစ္စိမ္းတရံစာလုိကြၽန္ေတာ့္ကုိဆက္ဆံသည္ဟုခံစားမိခဲ့သည္။
‘မင္းလုိဒုကၡသည္ေတြကုိငါတုိ႔လက္ခံေနခဲ့တာႏွစ္ေပါင္းလည္းေတာ္ေတာ္ၾကာၾကာ
ရွိခဲ့ၿပီး၊လူဦးေရလည္းသန္းခ်ီရွိေနပါၿပီကြာ’ဆုိၿပီးအသံအက်ယ္ႀကီးႏွင့္ေျပာဆုိေနသလုိ။
ေလဆိပ္ထဲတြင္ကဗ်ာဆရာဦးေအာင္ေဝးႏွင့္ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ႏွစ္ဦးသားကုိယ့္
အေတြးေလးႏွင့္ကုိယ္’အခြင့္အေရးမ်ားစြာတုိ႔ပြင့္လန္းရာဘူမိနက္သန္ေျမ’ဟုမိမိ
ကိုယ္ကုိမိမိ၊ေၾကြးေၾကာ္ထားေသာအေမရိကန္ႏုိင္ငံႀကီးသုိ႔ယခုေရာက္ပါၿပီ။ေရွ႕ဆက္
အနာဂတ္ဘဝပံုရိပ္မ်ားကုိမိမိတုိ႔ဘာသာမိမိတုိ႔ႀကိဳးစား၍ပံုရိပ္ေဖာ္ေနၾကျခင္းျဖစ္သည္။
သူကျမန္မာႏုိင္ငံ၏ထင္ရွားေသာကဗ်ာဆရာတစ္ဦး၊ကြၽန္ေတာ္ကသာမန္
ဓာတ္ပံုဆရာ။ကဲ၊ဒီအေမရိကန္ႏုိင္ငံမွာငါတုိ႔ဘာေတြဆက္လုပ္ၾကမလဲေပါ့။
ေလဆိပ္တြင္နံနက္၆း၃ဝေက်ာ္ေက်ာ္မွမြန္းလြဲ၂းဝဝနာရီေက်ာ္ေက်ာ္အထိ
ပုဂၢိဳလ္တစ္ဦးကုိေစာင့္ဆုိင္းရသည္။သူကလူဝင္မႈႀကီးၾကပ္ေရးဌာနမွလက္ေဗြပညာရွင္။
သံဃာတစ္ပါးႏွင့္ကြၽန္ေတာ့္ကုိလက္ေဗြႏွိပ္ၿပီးေတာ့မွအားလံုးေလဆိပ္မွထြက္ရသည္။
‘ကဲသြားၿပီ၊ကုိေလာအယ္စုိးေရ’ဆုိၿပီးဆရာေအာင္ေဝးကမစ္ခ်ီဂန္ဘက္သုိ႔
ေလယာဥ္ပ်ံေျပာင္းစီးဖို႔ထြက္ခြာသြားသည္။ထိုအခ်ိန္မွစတင္ၿပီး(၆)ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္
ကာလအထိဆရာႏွင့္ကြၽန္ေတာ္ျပန္၍မေတြ႕ေတာ့ပါ။တယ္လီဖုန္းအဆက္အသြယ္သာ
ရွိပါေတာ့သည္။ဘာဖလုိၿမိဳ႕သုိ႔ကြၽန္ေတာ့္လုိျမန္မာႏုိင္ငံသားဒုကၡသည္တစ္ဦးႏွင့္ခရီး
ဆက္ရဦးမည္။ထိုပုဂၢိဳလ္ႏွင့္ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ဆက္ဆံေရးကေအးတိေအးစက္၊
ေလယာဥ္ေပၚတြင္ျဖစ္ပ်က္ခဲ့ေသာကိစၥတစ္ခုေၾကာင့္ျဖစ္သည္။

ခ်စ္စရာေကာင္း၍ေဖာ္ေရြေသာထုိင္းႏုိင္ငံေလေၾကာင္းမွေလယာဥ္မယ္တုိ႔၏
ခရီးသည္မ်ားကုိဧည့္ခံသည့္ဝုိင္ကုိတစ္ခြက္ၿပီးတစ္ခြက္၊ဆင့္ေသာက္ၿပီးအေတာ့္ကုိ
ေရခ်ိန္ကုိက္ေသာအခ်ိန္၊ထုိျမန္မာႏိုင္ငံသားဒုကၡသည္ကေလယာဥ္မယ္အားဝုိင္ကုိ
ထပ္၍ေတာင္းေသာအခါသူမကျပံဳး၍၊ဝုိင္ပုလင္းထဲမွဝုိင္ကုိမေပးေတာ့။
ဝုိင္ထပ္မေသာက္ရေသာအခါထိုပုဂၢဳိလ္ကေလယာဥ္မယ္ကိုအဂၤလိပ္ဘာသာ
ျဖင့္ညစ္ညမ္းစြာျဖင့္ဆဲပါေတာ့သည္။ေနာက္ဆံုးေလယာဥ္ေပၚမွအရာရွိေရာက္လာၿပီး
တည္ၿငိမ္စြာျဖင့္ထိုပုဂၢဳိလ္အားေမတၱာရပ္ခံသည္။မရ။ကြၽန္ေတာ္လည္းထိုပုဂၢိဳလ္ကို
ထိန္း၍မရ။အဆုိပါအရာရွိအားထပ္၍အဂၤလိပ္ဘာသာစကားႏွင့္ဆဲ၏။
ေလယာဥ္အရာရွိက’ဒီလူကုိနယူးေယာက္(JFK)ေလဆိပ္ကုိေရာက္ရွိပါက
မိမိသူ႕အားအေမရိကန္ရဲလက္သုိ႔အပ္ႏွံမည္’ဟုေနာက္ဆံုးဆုိသည္။အႀကိမ္ႀကိမ္
ကြၽန္ေတာ္ေတာင္းပန္မွ’ခင္ဗ်ားတုိ႔ျမန္မာလူမ်ဳိးကုိခင္ဗ်ားတုိ႔ထိန္းပါ။သူၿငိမ္သြားရင္
ကြၽန္ေတာ္အေရးမယူဘူး’ဟူ၍ျပတ္ျပတ္ေျပာ၏။ထုိဒုကၡသည္ပုဂၢိဳလ္သည္ယစ္ေရႊရည္
၏တန္ခုိးကလည္းတျဖည္းျဖည္းခ်င္းက်လာၿပီး’ငါ့ကုိတကယ္လုပ္ေတာ့မွာပါလားဟ’
ဆုိၿပီးသေဘာေပါက္သြားကာၿငိမ္သြားသည္။
ေလယာဥ္ေပၚတြင္ပါလာၾကေသာခရီးသည္မ်ားကလည္းကြၽန္ေတာ္တုိ႔တစ္ေတြ
ကုိအထင္ေသးၿပီးေဒါသလႊမ္းေသာမ်က္လံုးအစံုတို႔ျဖင့္ၾကည့္ၾကသည္။လြန္က်ဴးစြာ
ေသာက္ထားေသာေသရည္၏အဆိပ္တန္ခုိးသည္ထုိျမန္မာႏုိင္ငံသားဒုကၡသည္အား
႐ူးသြပ္ေစကာမုိက္မဲေစခဲ့ပါၿပီေကာ။

ေလယာဥ္ကုိေနာက္တစ္ဆင့္စီးၿပီး၊ေဖြးေဖြးျဖဴေနေသာႏွင္းခဲမ်ားၾကားမွမိမိ
အေျခခ်ေနထုိင္ရမည့္ဘာဖလုိၿမိဳ႕ကုိေလယာဥ္ေပၚမွဆီး၍ျမင္ရသည္။
စိမ့္ေနေအာင္ေအးေသာေဆာင္းကာလမလြန္ေျမာက္ေသးပါ။ေအာက္တုိဘာ
လလယ္ေလာက္မွစတင္ေသာအေမရိကန္ေဆာင္းကာလသည္ဧၿပီလေႏွာင္းပုိင္းမွ
အဆံုးသတ္သည္။ကြၽန္ေတာ္ဘာဖလုိၿမိဳ႕သို႔ေရာက္ေတာ့မတ္လ(၂ဝ)ရက္ေန႔၊၂ဝဝ၈
ေဟမာန္ေဆာင္းကာလ။ေလဆိပ္တြင္မိခင္ႀကီးႏွင့္တစ္ခါမွမျမင္ဖူးေသးေသာခယ္မႏွင့္
တူမေလးတုိ႔ကလာ၍ႀကိဳဆုိသည္။အေမရိကန္ေဆာင္းမည္မွ်ခုိက္ခုိက္တုန္ေအာင္
ေအးစက္ေနေသာ္လည္းမိသားစု၏ေမတၱာရပ္ဝန္းသည္ႏႈိင္းဆယွဥ္တုၿပိဳင္၍မရေအာင္
ကြၽန္ေတာ္တုိ႔၏ႏွလံုးသားမ်ားကုိေႏြးေထြးေစပါသည္။
ဘဝသစ္စပါၿပီ။မိမိကုိတာဝန္ယူမည့္ဒုကၡသည္မ်ားကုိကူညီေဆာင္ရြက္သည့္
႐ံုးသုိ႔သြားေရာက္သတင္းပုိ႔သည္။အတုိင္းအတာတစ္ခုအရအိမ္လခ၊အစားအေသာက္
ဖိုး၊အခမဲ့ေဆးကုသခြင့္(၈)လရရွိသည္။အလုပ္ရရွိပါကအစားအေသာက္ႏွင့္အခမဲ့
ေဆးကုသခြင့္တုိ႔ရပ္စဲသြားမည္။မိမိအလုပ္ရေၾကာင္းကိုအေမရိကန္အစုိးရ၏လူမႈ
အခက္အခဲကူညီေပးေသာဝန္ေဆာင္မႈ႐ံုးအားအေၾကာင္းၾကားရမည္။ဒါကကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕
တာဝန္။

စပ္ကူးမတ္ကူးကာလတစ္ခုတြင္တစ္လေက်ာ္ေက်ာ္ခန္႔ဒုကၡသည္မ်ားကုိကူညီ
ေပးေသာ႐ံုး၌ေန႔စဥ္အဂၤလိပ္စာအေျခခံ“ABCD”ႏွင့္အေမရိကန္လူေနမႈဘဝတုိ႔ကုိ
ေလ့လာရေပေတာ့သည္။
ကြၽန္ေတာ့္အတန္းေဖာ္မ်ားတုိ႔သည္အီရတ္၊အာဖရိကတုိက္မွဒုကၡသည္မ်ား
အျပင္ေဒါနေျမ/ဇြဲကပင္ေတာင္ေျခတုိ႔မွကရင္လူမ်ဳိး၊ရခုိင္၊ကရင္နီတုိ႔စံုစံုညီညီ။ဆရာ
ကအေရွ႕မွတုိင္ၿပီးအားလံုးက“ABCD”ႏွင့္အဂၤလိပ္ဘာသာရပ္အေျခခံကုိေလ့လာ
ၾကသည္။အသက္အရြယ္ေတြကလည္း(၁၈)ႏွစ္မွ(၆ဝ)နားကပ္ေနေသာသူမ်ားလည္း
ပါပါ၏။

ထုိစာသင္ခန္းတြင္ေတာ့ကြၽန္ေတာ္တုိ႔အားလံုးအေမရိကန္ဆရာမ၏မူလတန္း
ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူႀကီးေတြျဖစ္ၾကသည္။
(၂)ပတ္(၃)ပတ္ခန္႔ၾကာမွအသီးသီးေသာစာသင္သားတုိ႔၏အဂၤလိပ္စာ
အေျခအေနကုိဆရာမမွသံုးသပ္ဆံုးျဖတ္ၿပီးသင့္ေတာ္မည္ထင္ေသာအတန္းမ်ားသုိ႔
ပုိ႔လုိက္သည္။
ထိုစာသင္ခန္းသို႔ပ်က္ကြက္၍မရ။အခ်ိန္မီလာၾကရသည္။သူ႕အခ်ိန္ႏွင့္သူ
ေနထုိင္ရာအိမ္အသီးသီးသုိ႔ညေန(၃း၃ဝ)ခန္႔မွျပန္ၾကရသည္။စည္းကမ္းမလုိက္နာပါက
ခံစားရရွိေနသည့္အလံုးစံုေသာေထာက္ပံ့မႈမ်ားကိုျဖတ္ေတာက္မည္။အခ်ိန္ကုိရာခုိင္
ႏႈန္းေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမေလးစားၾကသည့္ျမန္မာႏုိင္ငံမွဒုကၡသည္မ်ားစံျပဳေလာက္ေအာင္
အလြန္အခ်ိန္ကုိေလးစားၾကေပသည္။စာကုိလည္းႀကိဳးစားၾကသည္။ဒီလုိမလုပ္၍မရ။
ကြၽန္ေတာ္အပါအဝင္သူတုိ႔တစ္ေတြအားလံုးမိသားစုဘဝစားဝတ္ေနေရးအတြက္ယခုလုိ
စာသင္သားေတြျဖစ္ေနၾကရသည္။အလုပ္အကုိင္ေလးအသီးသီးရရွိပါကမတက္ခ်င္
ရင္လည္းရသည္။မိမိ၏ဝင္ေငြႏွင့္မိမိရပ္တည္ေပေတာ့။ဒါေတာင္မိသားစုဝင္ရွိသူမ်ား
အတြက္အေမရိကန္ႏုိင္ငံသုိ႔ေရာက္ရွိၿပီးငါးႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ကာလအထိအစုိးရမွ
ေထာက္ပံ့ေသာအခမဲ့ေဆးကုသမႈႏွင့္အစားအေသာက္မ်ားကုိဆက္၍ယူေနရဆဲ။
ဒါေၾကာင့္စာသင္သားတုိ႔ကလည္းအဂၤလိပ္စာတုိးတက္မႈေတြကအေရးမႀကီး၊
မိသားစုဘဝပံုမွန္ေနထုိင္စားေသာက္မႈကအဓိကျဖစ္သည္ဆုိၿပီးအေတာ္မ်ားမ်ားခံယူ
ေနၾကသည္။ဒီမွာလည္း႐ုန္းကန္မႈအသစ္၊စိန္ေခၚမႈအသစ္ေတြကတစ္ခုစီတစ္မ်ဳိးစီ
ေပၚေပၚလာသည္။

ေက်ာင္းစာသင္ခန္းတြင္းရွိအမႈိက္ပံု၌ကြမ္းတံေတြးမ်ား၊ငါးပိ၊တညင္းသီး၊
ၾကက္သြန္ျဖဴနံ႔မ်ားသင္း၍လႈိင္လႈိင္ထေနေသာအခန္းသည္ျမန္မာႏုိင္ငံသားဒုကၡသည္
စာသင္သားတုိ႔အမ်ားဆံုးပညာဆည္းပူးေနေသာအခန္းျဖစ္သည္။သနပ္ခါးလူးလာ
ၾကေသာသူမ်ားကုိလည္းဘာမွ်နားမလည္သည့္အေမရိကန္ဆရာ၊ဆရာမတုိ႔မွကုိယ္
အေရျပားေရာဂါတစ္မ်ဳိးစြဲကပ္ေနသူမ်ားဟုထင္မွတ္ၾကၿပီးေၾကာက္ရြံ႕ၾကျပန္ေသးသည္။
ေနာင္မွျမန္မာႏုိင္ငံ၏သနပ္ခါးဆုိေသာအရာသည္အဘယ္အရာျဖစ္သည္ဆုိသည္ကုိ
ဆရာ၊ဆရာမတုိ႔သေဘာေပါက္ေအာင္မနည္းရွင္းျပရေတာ့သည္။သုိ႔ေသာ္ေပ်ာ္စရာ
အေတြ႕အၾကံဳပါ။ကြၽန္ေတာ္ေမ့ႏုိင္မည္မဟုတ္ပါ။

မတူညီေသာအခက္အခဲအမ်ဳိးမ်ဳိးကုိျဖတ္သန္းလာၾကေသာမေလးရွားမွဒုကၡ
သည္မ်ားအျဖစ္တစ္ဆင့္ေရာက္လာၾကသည့္ခ်င္း၊ဗမာ၊ရွမ္း၊ရခုိင္၊ကရင္၊ကခ်င္လူမ်ဳိး
အမ်ားစုတုိ႔ကအေမရိကန္ႏုိင္ငံသုိ႔ေရာက္ရွိၿပီး(၁)ပတ္၊(၂)ပတ္အတြင္းအလုပ္ခြင္သို႔
အျမန္ဆံုးဝင္ေရာက္လုိၾကသည္။အခ်ိန္တုိတုိအတြင္းျပည္တြင္း၌က်န္ရွိေနခဲ့ေသာ
မိသားစုဝင္မ်ားတုိ႔အားေငြေၾကးပုိ႔လုိၾကသည္။ထုိ႔ေၾကာင့္တာဝန္ရွိသူတုိ႔ကလုိအပ္
ေသာက်န္းမာေရးအတြက္စစ္ေဆးမႈ၊ဒုကၡသည္မ်ားအျဖစ္အေမရိကန္ႏုိင္ငံသုိ႔ေရာက္ရွိ
လာၾကသူမ်ားအတြက္ျပဳလုပ္ေဆာင္ရြက္ရမည့္စာရြက္စာတမ္းမ်ားအသီးသီးတုိ႔၏ဘဝသစ္
မ်ားကုိမစတင္မီသိသင့္သိထုိက္ေသာအေမရိကန္ႏုိင္ငံ၏လူမႈ၊စီးပြား၊ႏုိင္ငံေရးသမုိင္း
အက်ဥ္းတုိ႔ကုိအခ်ိန္ကာလတစ္ခုသတ္မွတ္ထားၿပီးသင္ၾကားေပးသည္။
အျမန္ဆံုးေငြရွာအလုပ္လုပ္ကုိင္လုိေသာသူတုိ႔တစ္ေတြအားနားလည္ေအာင္
ရွင္းျပၿပီးကာလတစ္ခုကုိသည္းခံေပးပါရန္ေမတၱာရပ္ခံရသည္။ဆယ္စုႏွစ္(၁)စုေက်ာ္ေက်ာ္
ထုိင္းျမန္မာနယ္စပ္ရွိဒုကၡသည္စခန္းမ်ားမွတစ္ဆင့္အေမရိကန္ႏုိင္ငံသုိ႔ေရာက္ရွိလာ
ၾကေသာသူမ်ားႏွင့္ကားအေတြ႕အၾကံဳတစ္မ်ဳိး။

ႏုိင္ငံတကာလူမႈကူညီေရးအဖြဲ႕မ်ားတုိ႔၏ေထာက္ပံ့ကူညီမႈမ်ားကုိထုိင္းျမန္မာ
နယ္စပ္ဒုကၡသည္စခန္းမ်ားတြင္သူတုိ႔တစ္ေတြပမာဏအတုိင္းအတာတစ္ခုအရရရွိ
ခဲ့သည္။ထို႔ေၾကာင့္အေမရိကန္အစုိးရ၏ဘဝသစ္ျပန္လည္ေနရာခ်ထားေရးအစီအစဥ္
ေၾကာင့္ငါတုိ႔တစ္ေတြဒီအေမရိကန္ႏုိင္ငံကုိေရာက္ရွိလာၾကျခင္းျဖစ္သည္။ထို႔ေၾကာင့္
ငါတုိ႔အားသူတုိ႔တစ္ေတြဆက္လက္ကူညီေထာက္ပံ့ေပးရန္တာဝန္ရွိသည္ဟုခံယူ
ထားၾကေသာသူမ်ားတုိ႔ကုိလည္းေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကြၽန္ေတာ္ၾကံဳေတြ႕ရသည္။
မိသားစု၏အနာဂတ္အတြက္အလုပ္ကိုႀကိဳးစား၍မလုပ္ကုိင္ဘဲျမန္မာႏုိင္ငံႏွင့္
ထိုင္းႏုိင္ငံတုိ႔ႏွင့္ႏႈိင္းယွဥ္လွ်င္အလြန္ေစ်းေပါ၍ေကာင္းသည့္ဘီယာ၊အရက္တုိ႔ကို
အလြန္အက်ဴးေသာက္သံုးၾကေတာ့သည္။ဘာသာစကားအခက္အခဲ၊စိန္ေခၚခ်က္
အမ်ဳိးမ်ဳိးတုိ႔၏ဒဏ္ကိုမခံႏုိင္သည့္စိတ္ဖိစီးမႈမ်ားကုိဒုကၡသည္မ်ားဒီမွာခံစားၾကရသည္။
ထို႔ေၾကာင့္စိတ္ထြက္ေပါက္အေနႏွင့္ယမကာမ်ားကုိလြန္လြန္က်ဴးက်ဴးမွီဝဲ၍ဇနီးႏွင့္
သားသမီးမ်ားတို႔အားအိမ္ေထာင္ဦးစီးတုိ႔ကစိတ္ဒဏ္ရာမ်ားေပးၾကေတာ့သည္။ဇနီးသည္
ကုိ႐ုိက္ျခင္း၊သားသမီးမ်ားတုိ႔အားမူးလာလွ်င္႐ုိက္ႏွက္ျခင္းတုိ႔ေၾကာင့္ျမန္မာႏုိင္ငံမွ
ဒုကၡသည္အိမ္ေထာင္ဦးစီးဖခင္မ်ားအခ်ဳပ္၊ေထာင္မ်ားထဲသုိ႔အေတာ္မ်ားမ်ားေရာက္ကုန္
ၾကေတာ့သည္။

လုိင္စင္မပါဘဲကားေမာင္းျခင္း၊မူး၍အေဝးေျပးကားလမ္းမေပၚတြင္ကားေမာင္း
ေနရင္းလမ္းမအလယ္ကားစက္ထုိးရပ္သြားသည့္အထိတ္တလန္႔အျဖစ္အပ်က္ေၾကာင့္
ရဲမ်ားေရာက္ရွိလာၿပီးအေျခအေနကုိစစ္ေဆးေတာ့မွျမန္မာႏုိင္ငံသားေရႊမင္းသားႀကီး
၏ကားဆီကုန္သြားျခင္းေၾကာင့္ထုိးရပ္သြားျခင္းျဖစ္ေၾကာင္းသိရေတာ့သည္။
အဆုိပါပုဂၢဳိလ္အားအေမရိကန္ရဲကလက္ထိပ္ခတ္ေခၚေဆာင္သြားၿပီးအခ်ဳပ္ထဲ
ထည့္၊အဂၤလိပ္စကားကလည္းေတာင္တစ္လံုးေျမာက္တစ္လံုးႏွင့္ကားေမာင္းႏွင္ခြင့္
လုိင္စင္ကလည္းသူ႕မွာမရွိ။

မုိးစင္စင္လင္းသည္အထိအိမ္ျပန္ေရာက္မလာေသာခင္ပြန္းသည္ႏွင့္ဖခင္ျဖစ္သူ
ကုိဇနီးသည္ႏွင့္သားသမီးတုိ႔ကဘယ္သြား၍ရွာရမည္လဲမသိေတာ့။ရဲစခန္းသို႔မဟုတ္
တရား႐ံုးတုိ႔မွမိသားစုဝင္မ်ားအားအေၾကာင္းၾကားမွသူတုိ႔တစ္ေတြပ်ာယာခတ္ၿပီး
ေျခမကုိင္မိလက္မကုိင္မိျဖစ္ၾကေတာ့သည္။ဒုကၡသည္မ်ားအားေနရာခ်ထားေရး႐ံုးတြင္
စကားျပန္အျဖစ္(၆)ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္အလုပ္လုပ္ခဲ့ေသာအေတြ႕အၾကံဳမ်ားကတစ္ေန႔ႏွင့္
တစ္ေန႔၊တစ္လႏွင့္တစ္လမ႐ုိးႏုိင္ေအာင္တစ္မ်ဳိးစီၾကံဳေတြ႕ခဲ့ရသည္။
ရန္ကုန္တကၠသုိလ္မွမသင္ၾကားေပးႏုိင္ခဲ့ေသာဘဝ၊လူမႈသင္ခန္းစာအသစ္
မ်ားကုိဒုကၡသည္အျဖစ္ဒီအေမရိကန္ႏုိင္ငံကုိေရာက္ရွိေတာ့မွကြၽန္ေတာ္ဘဝတကၠသုိလ္
၏စာသင္သားအသစ္အေနႏွင့္ဘာဖလုိၿမိဳ႕တြင္သင္ၾကားခဲ့ရသည္။သင္ၾကားေနရဆဲ
လည္းျဖစ္သည္။

ျမန္မာႏုိင္ငံတြင္ဥပေဒဘြဲ႕ရရွိခဲ့ေသာ္လည္းေရွ႕ေနတစ္ေယာက္အျဖစ္ကြၽန္ေတာ္
မရပ္တည္ခဲ့ပါ။ထုိ႔ေၾကာင့္ျမန္မာႏုိင္ငံတြင္ေနထုိင္ခဲ့စဥ္အတြင္းတရား႐ံုးသုိ႔ကိစၥတစ္စံု
တစ္ရာေၾကာင့္ေရာက္ဖူးျခင္းလည္းမရွိ။အခ်ဳပ္က်ေနေသာမိတ္ေဆြမ်ား၊သူတု႔ိတစ္ေတြ
၏မိခင္၊မိတ္ေဆြမ်ားကုိသြားေရာက္ေတြ႕ဆံုအားေပးစကားေျပာျခင္းအေနျဖင့္သာရွိခဲ့
ပါသည္။

ယခုေတာ့အေနအထားႏွင့္ဘဝအေျခအေနေၾကာင့္အေမရိကန္ႏုိင္ငံတြင္စကား
ျပန္အျဖစ္ရပ္တည္ရသည္။ေနထုိင္လ်က္ရွိေသာ(၆)ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ကာလအတြင္း
တရား႐ံုးမ်ားသုိ႔ကြၽန္ေတာ္အႀကိမ္ေပါင္း(၃ဝဝ)ေက်ာ္ေရာက္ရွိခဲ့ေပၿပီ။
ကရင္၊ဗမာစကားေျပာ၊စကားျပန္မ်ားနည္းေနသည့္ကာလအတြင္းအႀကိမ္
ေတာ္ေတာ္စိတ္စိတ္ေလးသြားခဲ့ရသည္။’မင္းကဥပေဒဘြဲ႕ျမန္မာႏုိင္ငံမွာရရွိခဲ့တာ
ဆုိေတာ့၊ဒီၿမိဳ႕ရဲ႕တရား႐ံုးေတြမွာစကားျပန္အျဖစ္လုပ္ေပးဖို႔ေမတၱာရပ္ခံပါတယ္’ဟု
ကြၽန္ေတာ္၏အထက္အရာရွိၫႊန္ၾကားခ်က္ျဖစ္သည္။ကာလက၂ဝဝ၈ခုႏွစ္၊ႏုိဝင္ဘာ
လ။သူကသာေမတၱာရပ္ခံသည္ဆုိေပမယ့္အလုပ္သေဘာအရမလုပ္မျဖစ္လုပ္ရမည္
ဆုိတာကြၽန္ေတာ္သိလုိက္သည္။ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေျပာရလွ်င္ကြၽန္ေတာ္သြားေရာက္ၿပီး
စကားျပန္အျဖစ္လံုးဝမလုပ္ခ်င္။ေရာက္ရွိေနသည္ကလည္းအခ်ိန္တုိအတြင္းအဂၤလိပ္စာ
အခက္အခဲကရွိသည္။“ABCD”ကုိအေျခခံၿပီးေလးငါးေျခာက္လသင္ၾကားေနေပမယ့္
အဂၤလိပ္စာအေျခအေနသိပ္ထူးျခားတုိးတက္မႈမရွိေသးေသာျမန္မာႏုိင္ငံကဒုကၡသည္
မ်ား၊အထူးသျဖင့္ေဒါနေတာင္တန္းေဒသ၊တနသၤာရီကမ္း႐ုိးတန္းေဒသမွကရင္လူမ်ဳိး
မ်ားထက္စာရင္ေတာ့ကြၽန္ေတာ့္အေျခအေနကသာသည္။အသက္႐ွဴ၍ရေသးသည္။
‘ငါ့တူရယ္၊အခုအသက္က(၅ဝ)ေက်ာ္ေနၿပီ။ျမန္မာႏုိင္ငံမွာတုန္းကေက်ာင္း
ဆုိတာ(၂)တန္းေလာက္ပဲေနခဲ့ဖူးတာ။အခုငါတုိ႔ကုိအဂၤလိပ္စာသင္ေနေတာ့ဒုကၡေရာက္
ၿပီေပါ့ကြယ္။မတက္လုိ႔ကလည္းမရ။မိသားစု၊စားဝတ္ေနေရး၊ေဆးဝါးကုသမႈေတြကုိ
ငါတုိ႔ေက်ာင္းမတက္ရင္အေမရိကန္အစုိးရကျဖတ္မယ္ဆုိေတာ့ငါတုိ႔လည္းတျခား
ဘာမွေရြးခ်ယ္စရာကမရွိ၊ေက်ာင္းပဲတက္ေနတာ(၃)ႏွစ္ေလာက္ရွိေနၿပီကြယ္။’
အဂၤလိပ္စာဘာသာစကားႏွင့္ပတ္သက္ေသာသူ၏ျပင္းထန္သည့္ရည္မွန္းခ်က္
ကိုျမန္မာႏုိင္ငံသားဒုကၡသည္ကရင္တုိင္းရင္းသားတစ္ဦးကေျပာျပေနျခင္းျဖစ္သည္။
သူတုိ႔ကလည္းေရြးခ်ယ္စရာမရွိသလုိကြၽန္ေတာ့္မွာလည္းထူးၿပီးေရြးခ်ယ္စရာ
မရွိ။ဘဝရွင္သန္ေရးအတြက္အထက္အရာရွိက’တရား႐ံုးမွာသြားၿပီးစကားျပန္လုပ္’
ဆုိေသာအမိန္႔ျဖင့္ကြၽန္ေတာ္ေရာက္ခဲ့ရျခင္းျဖစ္သည္။ဒီအေမရိကန္ႏုိင္ငံကုိေရာက္မွ
လည္စည္းႏွင့္အေနာက္တုိင္းဝတ္စံုကိုအက်အနဝတ္ၿပီးတရား႐ံုးသုိ႔ခ်ီတက္ခဲ့ရသည္။
ငါဟုိမွာတရားသူႀကီးကေျပာဆုိသမွ်လံုးေစ့ပတ္ေစ့၊စကားျပန္မလုပ္ႏုိင္လို႔ကေတာ့
ငါးပါးေမွာက္ပါၿပီ။တရားခြင္ကေနငါ့ကုိေမာင္းထုတ္ရင္ေတာ့ဒုကၡဟူေသာစုိးရိမ္စိတ္
အေတြးအမွ်င္တန္းမ်ားကအလြန္ျမန္ေနေသာကြၽန္ေတာ့္ရင္ခုန္သံထက္အႀကိမ္ပုိ၍
စိတ္ေပလိမ့္မည္။

ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္။

အပုိင္း (၁)
အပုိင္း (၂)
အပုိင္း (၃)

No comments:

Post a Comment