Latest News

Thursday, August 23, 2018

ေလနီ႐ုိင္းကုိ ဆန္ကာပ်ံသည့္ငွက္ – အပုိင္း (၃) _ေလာအယ္စုိး


အမွန္ပင္၊ ဒီၾကားထဲလူမိုက္ငွားခံရ၍ ဓားစာခံျဖစ္ရသူေတြက တကၠသုိလ္အသီးသီးမွ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔၏ဆရာမေတြပင္။ အမ်ားစုေသာဆရာ/မမ်ားသည္ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔၏ ခံစားခ်က္၊ နာက်င္မႈ ၊ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲလိုမႈမ်ားကုိ သိၿပီး ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ႏွင့္ တစ္ထပ္တည္း ရွိသည္။ သူတို႔တစ္ေတြရဲ႕ႏႈတ္ဖ်ားက ဖြင့္ဟမေျပာေစကာမူ ကြၽန္ေတာ္တို႔ရင္ထဲ၊ ႏွလံုးသားထဲမွ သိရွိပါသည္။ သူငယ္ခ်င္းေတြ တစ္ခါျပန္ၿပီးအသစ္ေသာ ေက်ာင္းဖြင့္ရက္တြင္ ဆံုၾကသည္။
ေက်ာင္းသား/သူ (၁ဝ) ေယာက္ (သုိ႔) (၁၅) ေယာက္အတြက္ အုပ္ထိန္းသူ တကၠသုိလ္ ဆရာ(သုိ႔) ဆရာမတစ္ဦးကုိ ခန္႔ထားသည္။ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ကုိ ေနာက္ထပ္ အေရးအခင္းထဲသုိ႔ မပါရေအာင္ ဒီအုပ္ထိန္းသူဆုိေသာ ဆရာ/မတုိ႔မွ အခ်ိန္မီ တားဆီး၍ရေအာင္ ဟူေသာ အဓိပၸာယ္ေပါက္သည္။

စစ္အစုိးရ၏ကေလးဆန္ဆန္အစီအစဥ္မွာ ေက်ာင္းသားထုေတြ ၾကား ရယ္စရာ၊ ကသိကေအာက္ျဖစ္ခဲ့ေပမယ့္ ခ်စ္ေသာဆရာ/မမ်ားအတြက္ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ခဲ့ရသည္။ သူတုိ႔တစ္ေတြခမ်ာ တကယ့္အေရးအခင္း တစ္ခါ ထပ္ျဖစ္ျပန္ဦးမည္ ဆုိပါက ဘာမွ်၊ ဘာမွ် တတ္ႏုိင္ၾကမည္ မဟုတ္ေပ။

‘ငါ့သား/ သမီးတုိ႔ေရ၊ သတ္မွတ္ထားတဲ့အခ်ိန္လည္း ကုန္ၿပီျဖစ္တာမုိ႔ သားတုိ႔ သမီးတုိ႔ကုိ တာဝန္ရွိတဲ့လူေတြရဲ႕ လက္ထဲဆရာတုိ႔ အပ္ရပါေတာ့မယ္’ ဆုိၿပီး ပါေမာကၡခ်ဳပ္ႀကီးရဲ ႕ေလာ္စပီကာႀကီးထဲမွ ထြက္လာသည့္အသံကုိ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔တစ္ေတြ အမွတ္ရဆဲ။

လံု/ထိန္းေတြကဖမ္းၿပီး အခ်ဳပ္ကားေပၚ ဆြဲတင္သြားသည့္ အနိ႒ာ႐ံုျမင္ကြင္းအား အဘယ္ တကၠသုိလ္ဆရာစစ္စစ္မ်ားက ျမင္ရက္ႏုိင္အံ့ပါမည္နည္း။ အင္းလ်ား၊ ဂ်ပ္ဆင္၊ အဓိပတိလမ္းမ၊ တကၠသိုလ္ဝင္းရွိ အသီးသီးေသာ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္တုိ႔ စည္စည္ေဝေဝ တစ္ခါျဖစ္ျပန္လာသည္။ စိန္ပန္းတုိ႔သည္လည္း ကြၽန္ေတာ္တုိ႔၏ ရင္ခုန္သံအသစ္၊ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္သစ္တု႔ိႏွင့္အတူ တစ္ခ်ိန္တည္းတြင္ ပြင့္ခဲ့
ၾကျပန္ပေကာ။

ဒုတိယစာသင္ႏွစ္ ၊ေက်ာင္းေတြပိတ္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ ျမဝတီၿမိဳ႕သုိ႔ ျပန္ပါသည္။ ဘားအံၿမိဳ႕တြင္ ႏွစ္ညအိပ္ျဖစ္ေသာအခါ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူကုိ ကြၽန္ေတာ္လုိက္၍ စံုစမ္းပါသည္။

‘ဒီေကာင္ သမုိင္းဘာသာတြဲပဲရေတာ့ စိတ္ဓာတ္က်ၿပီး ေက်ာင္း ဆက္မတက္ခ်င္ ေတာ့ဘူးလုိ ႔ေျပာတယ္ကြ။’

သူခ်စ္ခင္ေလးစားရေသာ အလယ္တန္းျပဆရာက ကြၽန္ေတာ့္ကုိ ျပန္၍ ေျပာျပျခင္း ျဖစ္သည္။

‘ထူးထူးဆန္းဆန္း၊ ဒီေကာင္ အရက္ေတြမူးၿပီး ငါ့ဆီကုိ ညႀကီးေရာက္ လာတယ္ကြာ။ မေက်နပ္ခ်က္ေတြ အမ်ားႀကီးကုိလည္း ရင္ဖြင့္သြားတယ္။ သူေငြပဲ ရွာေတာ့မယ္လုိ႔လည္း ေျပာတယ္ကြ’

ထုိညက အျဖစ္အပ်က္ကုိ ကြၽန္ေတာ္အထက္တန္းေက်ာင္းသားဘဝမွ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူက ကြၽန္ေတာ့္ကုိ ျပန္ေျပာျပပါသည္။ သူ၏မိဘ၊ ညီႏွင့္ ညီမတုိ႔လည္း ထိုင္းႏုိင္ငံသုိ႔ တစ္မိသားစုလံုး၊ ထြက္ခြာသြားၿပီျဖစ္ေၾကာင္း သိရသည္။ ဘားအံၿမိဳ႕တြင္ရရွိေသာ ဝင္ေငြေလးေတြႏွင့္ သူတုိ႔တစ္ေတြ
ရပ္တည္၍ မရရွာေတာ့။

‘ဟာ…ဒါဆုိ.. ဒီေကာင္ ဘယ္မွာလဲ’ ဟု ကြၽန္ေတာ္က သူငယ္ခ်င္းကု ေမးလုိက္ေသာအခါ၊

‘သူ ထုိင္းက ရွာလုိ႔ရလာတဲ့ ေငြေတြကုိ ပြဲစားကုိအပ္ၿပီး အလုပ္လုပ္ဖို႔ မေလးရွားကုိ ထြက္သြားတာပဲကြာ’ ဆုိသည့္သတင္းကိုသာ ကြၽန္ေတာ္ ေနာက္ဆံုးရလုိက္ပါသည္။ ၿပီးေတာ့ သူ႕ထံမွလည္း ကြၽန္ေတာ္ ဘာဆုိဘာမွ် မၾကားရေတာ့။

မိခင္ သံလြင္ျမစ္ႀကီးက ပံုမွန္စီးဆင္းေနသကဲ့သို႔ လူသားမ်ားတုိ႔၏ ဘဝမ်ားသည္လည္း ဆက္ၿပီးရွင္သန္ ႐ုန္းကန္စီးဆင္း ေနရစျမဲပင္။ ဝဲ ၊ျမစ္ယံမွ အေကြ႕အေကာက္၊ သဲေသာင္ ၊ေက်ာက္ေဆာင္မ်ားတုိ႔ကုိ မိခင္သံလြင္သည္ အေျပာက်ယ္လွသည့္ ပင္လယ္တြင္းသို႔ စီးဆင္းရာ ခရီးစဥ္တစ္ေလွ်ာက္ ၾကံဳေတြ႕၊ စီးဆင္းရသကဲ့သုိ႔ပင္ နာၾကည္းမႈ၊ၾကည္ႏူးခ်ိန္၊ အလင္းႏွင့္ အေမွာင္၊ ဥေပကၡာျပဳခံရျခင္း ဘဝ၏ေန႔ရက္မ်ားကုိ ျပံဳး၍ တစ္မ်ဳိး၊ ငုိ၍တစ္ခါ ေက်ာ္ျဖတ္ရင္းလူသားတုိ႔၏ဘဝေန႔ရက္မ်ားတုိ႔သည္လည္းဆက္၍ ဆက္၍ ရွင္သန္ေနရဆဲပင္။ အခက္အခဲေပါင္းမ်ားစြာကုိ မိခင္ႀကီးသည္ ၾကိဳးစား ႐ုန္းကန္
ေက်ာ္ျဖတ္ၿပီး သူ၏ေခြၽးႏွဲစာျဖင့္ ကြၽန္ေတာ့္ကုိ ရန္ကုန္တကၠသုိလ္သို႔ ပညာသင္ရန္ ပုိ႔ရွာ၏။

အထူးသျဖင့္ ညသန္းေခါင္ယံ အိပ္ေမာက်ေနေသာအခ်ိန္ ‘ဆရာမႀကီး’ဟူေသာ အသံႏွင့္ ေမြးလူနာမ်ား၏ မိသားစုဝင္တုိ႔ လာေရာက္ေခၚေသာအခါ မိခင္ႀကီးသည္ ေဆးပံုးကို ဆြဲ၍ လုိက္ရသည္။အစိုးရဝန္ထမ္းလစာျဖင့္ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔မိသားစု မလံုေလာက္ပါ။ အထူးသျဖင့္ ရန္ကုန္တြင္ သြား၍ ေက်ာင္းတက္ရေသာစရိတ္က ပုိ၍ ကြၽန္ေတာ့္မိသားစုအတြက္ ဝန္ပိေလေတာ့သည္။

ေမြးလူနာမိသားစုတုိ႔၏ မီးထြက္၍ မိခင္ႀကီးအား ကန္ေတာ့ေသာေငြတုိ႔သည္ ကြၽန္ေတာ္ ရန္ကုန္တကၠသုိလ္၌ ပညာသင္ၾကားေနေသာကာလအတြင္း လံုလံုေလာက္ ေလာက္ရွိခဲ့ပါသည္။ ယခုကြၽန္ေတာ္စာေရးေနေသာအခ်ိန္၌၁ ၉၉ဝျပည့္ႏွစ္မွ ၁၉၉၆ခုႏွစ္ကာလမ်ားအတြင္း ကြၽန္ေတာ္၏မိခင္ ေမြးဖြားေပးလုိက္ေသာ ရင္ေသြးေလးမ်ားတုိ႔သည္လူပ်ဳိ/ အပ်ဳိေဖာ္ဝင္ေသာ အရြယ္သုိ႔ပင္ ေရာက္ရွိၾကေလၿပီ။

ျမဝတီၿမိဳ႕မွ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔မိသားစုကုိ ေမတၱာျပကူညီခဲ့ေသာ သူမ်ားတုိ႔ကုိ ကြၽန္ေတာ္ အဘယ္သုိ ႔ေမ့ႏုိင္ပါမည္နည္း။ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔၏ မိသားစုဘဝမ်ားကုိ ေရေလာင္းေပးခဲ့သည့္ ျမဝတီၿမိဳ႕။

‘ေအး..ေရာ့.. ဒါ မင္းအေမ ေငြပုိ႔လာတယ္။ ၿခိဳးၿခိဳးျခံျခံ စည္းကမ္း ရွိရွိနဲ႔ သံုးေပါ့ကြာ။ မင္း ေက်ာင္းစရိတ္ရဖို႔ ျမဝတီမွာ မင္းအေမ အရမ္းကုိ ႐ုန္းကန္ရတာ’ လူၾကံဳျဖင့္ မိခင္ေငြပုိ႔တုိင္း ယူေဆာင္လာခဲ့သူမ်ားက ကြၽန္ေတာ့္ကုိ အျမဲဆံုးမ စကားဆုိၿပီးမွ ေငြကိုထုတ္ေပးသည္။

တစ္ခ်ိန္မွာ အေမ့ေက်းဇူးဆပ္မည္ဟူေသာ ႏွလံုးသားမွ ယုိစီးလာေသာ ခံစားခ်က္မွအပ ထိုစဥ္ကာလက အမွန္တကယ္ပင္ ကြၽန္ေတာ္ ဘာမွမလုပ္ေပးႏုိင္ခဲ့ပါ။

ရန္ကုန္မွသူငယ္ခ်င္း၊ မႏၲေလးသား မ်ဳိးမင္းသန္ ႔႐ုိက္လာေသာ ေၾကးနန္းစာရြက္ ကိုကိုင္၍ ကြၽန္ေတာ္ဘာစကားတစ္ခြန္းမွ်မဆုိႏုိင္ေတာ့ပါ။

‘က်ေတာ့လည္း တစ္ႏွစ္ျပန္တက္ေပါ့သားရယ္။ ေနာက္ဆံုးႏွစ္မွာ က်တာပဲ။ အဲဒါၿပီးတာနဲ႔ မင္းဘြဲ႕ရေတာ့မွာပါ’

မိခင္ကကြၽန္ေတာ့္ကုိစိတ္ဓာတ္မက်ေအာင္အားေပးေနေပမယ့္ကြၽန္ေတာ္
အလြန္အမင္းစိတ္ထိခုိက္နာက်င္ပါသည္။စာသင္ကာလတစ္ခုကအနည္းဆံုးေတာ့(၁၉၉၅
ခုႏွစ္အခ်ိန္က)ေျခာက္လေက်ာ္ေက်ာ္ၾကာျမင့္သည္။မိခင္သည္ထိုကာလအတြက္ထပ္မံ၍
႐ုန္းကန္ရေပဦးမည္။ၿငိမ္ၿပီးအေမေျပာေသာစကားကုိနားေထာင္ေန႐ံုကလြဲၿပီးကြၽန္ေတာ္
ဘာမွ်မတတ္ႏုိင္ေတာ့ပါ။

ေက်ာင္းစာထက္ကုိအျပင္စာအဖတ္မ်ားျခင္း၊အျခားလူမႈေရး၊အသင္းအဖြဲ႕
ကိစၥမ်ားကုိအခ်ိန္ေပးမႈမ်ား၏ရလဒ္ကကြၽန္ေတာ္ေနာက္ဆံုးႏွစ္စာသင္တန္းကုိတစ္ႀကိမ္
ျပန္ကာအခ်ိန္ေပးရျခင္းျဖစ္သည္။ထိုကိစၥမ်ားအတြက္ကြၽန္ေတာ္ဘယ္ေသာအခါမွ
ေနာင္တမရပါ။သို႔ေသာ္ပင္ပန္းစြာျဖင့္ကြၽန္ေတာ့္ကုိ႐ုန္းကုန္ၿပီးေက်ာင္းထားေပးေသာ
မိခင္ႀကီးအတြက္စူးနစ္စြာပင္ကြၽန္ေတာ္စိတ္မေကာင္းျဖစ္ခဲ့မိသည္။တစ္ကုိယ္
ေကာင္းဆန္သည္ဆုိပါကလည္းမိမိ၏ရင္ခုန္သံ၊ဝါသနာ၊ဘဝခံယူခ်က္ေတြအတြက္
ကြၽန္ေတာ္တစ္ကုိယ္ေကာင္းဆန္ခဲ့ပါသည္။မုိးခါးေရကုိကြၽန္ေတာ္ဘယ္ေသာအခါမွ
ေသာက္မည္မဟုတ္ေပ။

ကြၽန္ေတာ့္အေပၚနားလည္၍ေစတနာထားေသာေရႊဘုိေဆာင္မွဆရာ
ဦးဝင္းေဆြ၏ကူညီမႈေၾကာင့္အေဆာင္တြင္အခမဲ့၊နားလည္မႈျဖင့္ေနထုိင္ခြင့္ရခဲ့သည္။
သနားသျဖင့္ဆရာကအေဆာင္မွဴးႀကီးမသိေအာင္သူ၏အခန္းတြင္ကြၽန္ေတာ့္ကုိ
ေနခြင့္ေပးခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ကြၽန္ေတာ္တုိ႔အေဆာင္ေက်ာင္းသားဘဝတစ္ေလွ်ာက္လံုး
ေက်ာင္းသားအမ်ားစု၏ေလးစားခ်စ္ခင္ျခင္းကိုဆရာဦးဝင္းေဆြသည္ခံယူရသူတစ္ဦး
ျဖစ္သည္။

ေျမာင္းျမဇာတိျဖစ္ေသာဆရာသည္သခၤ်ာဌာနမွျဖစ္သည္။အေဆာင္ေက်ာင္း
သားမ်ားတုိ႔၏ခံစားခ်က္ကိုဆရာသည္နားလည္သည္။လူငယ္တုိ႔၏ရင္ခုန္သံ၊နာက်င္မႈ၊
အိပ္မက္၊ရည္မွန္းခ်က္တုိ႔ကုိဆရာသည္ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ႏွင့္အတူေဝမွ်၍ခံစားေပးတတ္
သည္။

တစ္ႀကိမ္တြင္၊ဝင္းဝင္းမွည့္ေနေသာအေဆာင္မွပိႏၷဲသီးႀကီးကုိစားခ်င္လြန္းလွ၍
အေဆာင္သားတစ္ဦး(ကြၽန္ေတာ္သူ၏အမည္ကုိမမွတ္မိေတာ့ပါ)အပင္ေပၚတက္၍
ခုိးကာခူးသည္။အေဆာင္မွဴးမိသားစုကလည္းထိုပိႏၷဲသီးႀကီးကုိဘယ္ေန႔၊ဘယ္အခ်ိန္
တြင္ဘယ္လုိစားၾကမည္ဟုျပင္ဆင္ထားပံုရသည္။ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ေရခ်ဳိးေသာေရကန္သုိ႔
ေရခ်ဳိးသြားတုိင္းပိႏၷဲသီး၏အနံ႔ကလည္းတသင္းသင္း။

ထုိပိႏၷဲသီးေပ်ာက္ေတာ့အေဆာင္မွဴးယမ္းပံုမီးက်ေတာ့သည္။ထူးထူးျခားျခား
႐ုတ္တရက္၊ဒီညအေဆာင္တြင္းတစ္ခန္းဝင္တစ္ခန္းထြက္စစ္ေဆးၿပီးထုိပိႏၷဲသီးေပ်ာက္
ကုိရွာမည္တဲ့။ညေနစာစားၿပီးကတည္းကပိႏၷဲသီးကုိခုိးထားေသာကုိယ္ေတာ္ေခ်ာက
ဒီည၊ဆယ္နာရီခန္႔သူ၏အခန္းတြင္ခင္မင္ရပါေသာႏႈတ္လံုသည့္သူငယ္ခ်င္းမ်ားအား
ပိႏၷဲသီးမွည့္ကုိေဝငွ၍ေကြၽးမည္ဟုႀကိဳတင္ကာေၾကညာထားႏွင့္ၿပီ။
အေဆာင္မွဴးက႐ုတ္တရက္စစ္ေဆးေရးလုပ္မည္ဆုိေတာ့ျပႆနာကဒီပိႏၷဲသီး
မွည့္ႀကီးကုိဘယ္မွာသြား၍ဝွက္ရပါေတာ့မည္နည္းဟူ၍သူပ်ာယာခတ္ေနသည္။
အခန္႔မသင့္ပါကဒီကိစၥအတြက္အေဆာင္မွပင္ထုတ္ပယ္ျခင္းကိုခံရႏုိင္သည္။
အေဆာင္မွဴးဇနီးသည္၏မာန္ႏွင့္ေဒါသကားပုိ၍ေလာင္ၿမိဳက္အားျပင္းထန္ေနသည့္
ၿငႇိမ္း၍မရေတာ့ေသာေတာမီးႀကီးပမာတဝုန္းဝုန္း။

ခင္မင္ရပါေသာခ်စ္သူငယ္ခ်င္းမ်ားကလည္းပိႏၷဲသီးမွည့္ကုိသာေဝငွ၍ေပ်ာ္ရႊင္စြာ
စားႏုိင္သည္၊ထိုျပႆနာအ႐ႈပ္ထုပ္ႀကီးကုိေဝငွ၍သူႏွင့္ထပ္တူလည္စင္းခံ၍မျဖစ္၊
အားလံုးကေခါင္းေရွာင္ၾကေတာ့သည္။
မည္သူတစ္ဦးတစ္ေယာက္ကအၾကံဥာဏ္ေပးလုိက္သည္မသိ။သူ႕အတြက္
အေကာင္းဆံုးအေျဖတစ္ခုရသြားသည္။တတိယထပ္၏အထပ္မွဴးျဖစ္ေသာဆရာ
ဦးဝင္းေဆြ၏အခန္း၌ထိုပိႏၷဲသီးႀကီးကိုသြား၍ဝွက္ထားလုိက္သည္။
ေဒါသထြက္ေနေသာအေဆာင္မွဴးကတစ္ခန္းဝင္တစ္ခန္းထြက္စစ္ေဆးသည္။
ပစၥည္းမ်ားကုိလွန္ေလွာ၍ရွာစရာမလို။မည္ကဲ့သုိ႔မွ်ပိႏၷဲသီးမွည့္၏အနံ႔တသင္းသင္းကို
တားဆီးဖုံးကြယ္၍မရ။

‘ဒီေကာင္ေတြငါ့အေၾကာင္းသိမယ္’

အေပၚဆံုး၊တတိယထပ္အထပ္မွဴးအခန္း၏ေဘးေက်ာင္းသားအခန္းကုိ
ရွာသည္။သူ၏အခန္းတြင္းမွပိႏၷဲသီးမွည့္အနံ႔ကသင္းေနသည္။
သူ႕အခန္းကိုေတာ့ရွာေပလိမ့္မည္။ဘာပိႏၷဲသီးမွမေတြ႕။ပိႏၷဲသီးအနံ႔ကသင္းေနဆဲ။
ဟုိဘက္အခန္းသည္ဆရာဦးဝင္းေဆြ၏အခန္းဆုိတာအေဆာင္မွဴးႀကီးသိသည္။’ဆရာ့
အခန္းထဲမွာပိႏၷဲသီးရွိလား’ဟူ၍ဆရာဦးဝင္းေဆြကိုေမးရင္လည္း’ဆရာပိႏၷဲသီး
သူခုိးလား’ဟူ၍ေမးတာႏွင့္အတူတူပင္ျဖစ္ေၾကာင္းအေဆာင္မွဴးသေဘာေပါက္သည္။
ေဒါသေတြကုိၿမိဳခ်၍ေနရေပလိမ့္မည္။

ဦးဝင္းေဆြ၏မ်က္ႏွာကုိေတာ့အေဆာင္မွဴးသည္ေစ့ေစ့ၾကည့္ေကာင္းၾကည့္
ႏုိင္သည္။ဆရာသည္လည္းအေဆာင္မွဴးကိုျပံဳးျပေကာင္းျပံဳးေပလိမ့္မည္။အေဆာင္
မွဴးႀကီး၏ပိႏၷဲသီးရွာေဖြေရးစစ္ဆင္ေရးကုိရပ္လုိက္ေတာ့သည္။ထုိညအေဆာင္သား
တခ်ဳိ႕(မည္သူ႕အခန္းတြင္လည္းမမွတ္မိေတာ့)ပိႏၷဲသီးမွည့္ႀကီးကုိေအာင္ပြဲအျဖစ္
သတ္မွတ္ကာၿမိန္ၿမိန္ယွက္ယွက္စားေသာက္ၾကသည္။
ေျပာလုိက္ေသးသည္။’ေအးေလ၊အေဆာင္မွာသီးတဲ့ပိႏၷဲသီးႀကီးကိုငါတုိ႔
အေဆာင္သားေတြလည္းပုိင္တာပဲမဟုတ္လား’ဟူ၍။

ထိုကဲ့သုိ႔ေသာဇာတ္လမ္းမ်ဳိးကားကြၽန္ေတာ္တုိ႔အေဆာင္သားဘဝတြင္ေျပာ
စရာအမ်ားႀကီးရွိသည္။အေဆာင္သားတုိင္းသူ႕ဇာတ္လမ္းႏွင့္သူ။
ဒီလုိႏွင့္ကြၽန္ေတာ္၁၉၉၆ခုႏွစ္၊မုိးေတြသည္းေနသည့္ၾသဂုတ္လအတြင္း
ဒုတိယအႀကိမ္ေနာက္ဆံုးႏွစ္စာေမးပြဲကုိေျဖဆို၍ၿပီးေလသည္။
ဆရာ၊ဆရာမမ်ား၏နားလည္ေပးေသာေက်းဇူးမ်ားေၾကာင့္ကြၽန္ေတာ္ရန္ကုန္
တကၠသုိလ္မွဥပေဒဘြဲ႕ကုိရရွိခဲ့ပါသည္။

အတန္းေဖာ္သူငယ္ခ်င္းအမ်ားစုကရန္ကုန္ၿမိဳ႕ဘားလမ္းတြင္တုိက္ပံု၊အေပၚ
အကႌ်အနက္ကိုယ္စီႏွင့္အလုပ္သင္ေရွ႕ေနေပါက္စမ်ားျဖစ္သြားၾကသည္။တခ်ဳိ႕ေတြ
လည္းတရားသူႀကီး၊ဥပေဒအရာရွိမ်ားအသီးသီးျဖစ္သြားၾကသည္။မိဘတုိ႔၏စီးပြားေရး
လုပ္ငန္းမ်ားကုိျပန္လည္၍ဦးစီးလုပ္ကုိင္ၾကေသာသူမ်ားလည္းရွိသည္။ေတာင္ႀကီးသား၊
ဒရမ္တီးေသာသိန္းတုိးကလည္း’ဂေရဟမ္’ဆုိေသာအဆုိေတာ္ျဖစ္သြားသည္။
မုဒိတာပြားပါ၏၊ေမာင္ဂေရဟမ္။

ေက်ာင္းၿပီး၍ငါးႏွစ္ကာလအတြင္းတကၠစီဆြဲစားေသာသူငယ္ခ်င္းကုိ
ရန္ကုန္ၿမိဳ႕လယ္ၿမိဳ႕ေတာ္ခန္းမအနီးတြင္မၾကာခဏေတြ႕ရတတ္သည္။ေရဆန္ကုိ
မေလွာ္လုိ၍ဘဝကုိေရစုန္ေမ်ာလုိက္ေသာအရက္၏ေက်းကြၽန္ျဖစ္သြားသူေတြလည္း
ရွိပါသည္။ေက်ာင္းသားဘဝတစ္ေလွ်ာက္လံုးအေနေအးၿပီး၊ထူးထူးျခားျခားဆုိးရြားသည့္
ကူးစက္ေရာဂါႏွင့္ဆံုးသူ၏သတင္းကုိကြၽန္ေတာ္စိတ္မေကာင္းစြာၾကားရပါသည္။
စစ္ဘက္၊ဥပေဒေရးရာတြင္လည္းတာဝန္ႀကီးႀကီးယူထားေသာသူငယ္ခ်င္း
(၄)ဦးလည္း၎တုိ႔၏တာဝန္အရနယ္အသီးသီးသုိ႔ေရာက္ရွိသြားၾကသည္။
မွတ္မွတ္ရရ၊ကြၽန္ေတာ္ျမန္မာျပည္ေျမာက္ဖ်ားပုိင္းကခ်င္ျပည္နယ္၊ေနာင္မြန္း
ၿမိဳ႕သုိ႔၁၉၉၈ခုႏွစ္၊ဇန္နဝါရီလကေရာက္ရွိခဲ့သည္။အလုပ္သင္သတင္းေထာက္ဘဝ
အေတြ႕အၾကံဳယူရန္အတြက္ျဖစ္သည္။ေဒသခံတုိင္းရင္းသားတုိ႔ကလည္းကြၽန္ေတာ့္ကုိ
ေမတၱာျပကူညီၾကပါသည္။သူတုိ႔တစ္ေတြ၏ေက်းဇူးကုိကြၽန္ေတာ္ဘယ္ေသာအခါမွ
ေမ့ႏိုင္မည္မဟုတ္ပါ။

ထုိအခ်ိန္ကျပႆနာတစ္ခုႏွင့္ၾကံဳေတြ႕ရေသးသည္။လူရည္လည္ေသာေနာင္မြန္း
ၿမိဳ႕အစုိးရအုပ္ခ်ဳပ္ေရး႐ံုး(မဝတ႐ံုး)မွစာေရးျဖစ္သူကကင္မရာႏွင့္ေနာင္မြန္းၿမိဳ႕အတြင္း
ဓာတ္ပံု႐ုိက္ေနေသာကြၽန္ေတာ့္ကုိျမင္သြားသည္။
သူက’ခင္ဗ်ားဘယ္ကလဲ။ဘာေၾကာင့္ဒီၿမိဳ႕ကုိလာၿပီးဓာတ္ပံု႐ုိက္တာလဲ။
က်ဳပ္ကမဝတစာေရး။အရာရွိကိုတုိင္လုိက္မယ္။ေနဦး၊ခင္ဗ်ားဘယ္မွာတည္းတာလဲ’
အစရွိသည္ျဖင့္အစြမ္းကုန္မဝတစာေရး၏အာဏာကုိသံုးကာကြၽန္ေတာ့္ကုိၿခိမ္း
ေျခာက္ပါေတာ့သည္။႐ုိက္ရင္းလက္စကင္မရာကုိအိတ္ထဲျပန္ထည့္ၿပီးကြၽန္ေတာ္တည္းခုိ
ရာေနအိမ္သုိ႔ျပန္ခဲ့သည္။ကြၽန္ေတာ့္အားကူညီသူအားထုိပုဂၢဳိလ္အေၾကာင္းေမးျမန္း
ေသာအခါ’အဲဒီလူကဒီလုိပဲ၊အျမဲတမ္းသူကမဝတစာေရးရာထူးအရွိန္နဲ႔ၿခိမ္း
ေျခာက္တတ္တာ’ဟုသူတုိ႔ကလည္းစုိးရိမ္ေသာေလသံျဖင့္။
မိမိမွာလည္းခုိင္ခုိင္လံုလံုသက္ေသျပရမည့္အစုိးရဘက္ဆုိင္ရာစာရြက္စာတမ္း
ကလည္းမရွိ။ကြၽန္ေတာ္အလုပ္သင္လုပ္ေနေသာျပည္တြင္းမီဒီယာကုမၸဏီကလည္း
ကြၽန္ေတာ့္ကုိအစုိးရႏွင့္ထိပ္တုိက္ေတြ႕ေသာယခုလုိအခက္အခဲကုိကူညီႏုိင္မည္
မဟုတ္ေတာ့။ကြၽန္ေတာ္ဘာဆုိဘာမွ်ေတြးၾကံ၍မရေတာ့။ဘုရားသာရွိခုိး၍တုိင္တည္
ရပါေတာ့သည္။

တစ္ဦးတည္းစိတ္ညစ္ညစ္ႏွင့္ေနာင္မြန္းၿမိဳ႕၏တစ္ခုတည္းေသာေစ်းတန္းကို
ထြက္ခဲ့ပါေတာ့သည္။အခ်ိန္ကနံနက္၈းဝဝနာရီေက်ာ္ေက်ာ္သာ။
‘ေဟ့..ကရင္ေလး’ဟူေသာေခၚသံကုိၾကားရသည္။

စိတ္ထဲတြင္ဒီျမန္မာျပည္ေျမာက္ဖ်ားပုိင္း၊ေနာင္မြန္းၿမိဳ႕မွာငါ့ကုိ’ကရင္ေလး’လုိ႔
သိတာဘယ္သူမ်ားျဖစ္ေနသနည္းဟုအံ့ၾသစိတ္လႈပ္ရွားျခင္းမ်ားစြာႏွင့္ေခၚသံၾကားေသာ
လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ငယ္ထဲသုိ႔ၾကည့္လုိက္မိသည္။

‘ဟုိက္..ေက်ာ္စြာေအာင္ဓႏုျဖဴသား။မင္းကဒီၿမိဳ႕မွာဘာလာလုပ္တာလဲ’
ဟုအံ့ၾသတႀကီးဝမ္းသာအားရႏွင့္ေမးလုိက္မိေတာ့..
‘ဟာဒါငါ့ရဲ႕ပထမဦးဆံုးတာဝန္က်တဲ့ၿမိဳ႕ကြာ။ငါအခုဒီၿမိဳ႕မွာမဝတ
(ၿမိဳ႕နယ္ၿငိမ္ဝပ္ပိျပားမႈတည္ေဆာက္ေရးအဖြဲ႕)အတြင္းေရးမွဴးေလကြာ’

သူသည္စိတ္ပညာအဓိကျဖင့္ရန္ကုန္တကၠသုိလ္မွဘြဲ႕ရခဲ့သူတစ္ဦးပါ။ကြၽန္ေတာ္
တုိ႔အဓိကဘာသာတြဲမတူညီၾကေစကာမူမဟာေရႊဘုိေဆာင္သားညီအစ္ကုိမ်ားပင္
ျဖစ္ၾကသည္။ထိုအခ်ိန္ကသူ၏ခ်စ္သူကား၎းႏွင့္တစ္ၿမိဳ႕တည္းသူဥပေဒအဓိကျဖင့္
ကြၽန္ေတာ္၏အတန္းေဖာ္။ေနာင္မြန္းၿမိဳ႕ေစ်းငယ္ေလးလက္ဖက္ရည္ဆုိင္အတြင္း
သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ဦးဝမ္းသာအားရဖက္၍ေအာ္ဟစ္လုိက္ေသာအသံေၾကာင့္အနီးမွ
ေစ်းဝယ္မ်ားေၾကာင္စီစီျဖစ္သြားၾကသည္။

‘ငါ..အခုကုမၸဏီတစ္ခုရဲ႕အလုပ္သင္သတင္းေထာက္ကြ။ဒီမွာလက္ေတြ႕
လာဆင္းတာ’ဟုကြၽန္ေတာ္၏ခရီးစဥ္ႏွင့္လုပ္ငန္းကုိသူ႕အားရွင္းျပသည္။
‘မင္း..ဘာမွမပူနဲ႔။ဒီၿမိဳ႕မွာလုိအပ္တာအကုန္လံုးငါကူညီေပးမယ္’
ဝမ္းေျမာက္အားတက္မႈ၏အတုိင္းအဆကုိေျပာ၍မျပႏုိင္ေအာင္ျဖစ္သြားသည္။
ေက်းဇူးႀကီးပါဘိ။

ေက်ာ္စြာေအာင္၊မဝတအတြင္းေရးမွဴးႀကီး၏အိမ္တြင္မီးပံုဖုိကာကြၽန္ေတာ္
တုိ႔ႏွစ္ဦး၏ေနာင္မြန္းၿမိဳ႕ေဆာင္းညတုိ႔သည္ရန္ကုန္တကၠသုိလ္ႀကီး၏ေန႔ရက္မ်ားဆီသို႔
ျပန္၍ေရာက္သြားၾကေတာ့သည္။

ေက်ာ္စြာေအာင္ကစိတ္ပညာအဓိကဆုိေတာ့အေဆာင္တြင္စာသင္တန္း(၄)တန္း
ကာလေနခြင့္ရသည္။ထုိကာလအတြင္းသူႏွင့္ကြၽန္ေတာ္သည္လက္ဖက္ရည္ဆုိင္လည္း
အတူမထုိင္ျဖစ္၊စကားဝုိင္းဖြဲ႕၍ရင္းရင္းႏွီးႏွီးလည္းစကားမေျပာခဲ့။အေဆာင္တြင္း
ေရခ်ဳိး၊ထမင္းစားေသာအခ်ိန္တြင္သာႏႈတ္ဆက္ျပံဳးျပ႐ံုရွိခဲ့ၾကသည္။

သုိ႔ေသာ္ယခုလုိျမန္မာျပည္ေျမာက္ဖ်ားပုိင္းတြင္အမိရန္ကုန္တကၠသုိလ္
ေက်ာင္းသားေဟာင္းႀကီးႏွစ္ဦး၊ေရႊဘုိေဆာင္သားေဟာင္းႀကီးႏွစ္ဦးေတြ႕ဆံုျခင္း၏
ေႏြးေထြးၾကည္ႏူးမႈတုိ႔သည္ႏႈိင္းဆ၍မရႏုိင္ေသာညီအစ္ကိုတုိ႔ခ်စ္ျခင္းျဖစ္သည္။
သူႏွင့္အတူမနက္လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ထုိင္၊သူ႕႐ံုးသုိ႔သြား၍လည္ပတ္မႈတုိ႔
ႏွစ္ရက္ေလာက္ျပဳၿပီးေသာအခါကြၽန္ေတာ့္ကုိၿခိမ္းေျခာက္ေသာမဝတစာေရးဆုိသူလည္း
ေတြ႕လုိက္တုိင္းမ်က္ႏွာငယ္ေလးႏွင့္အနားပင္မကပ္ဝံ့ေတာ့။

ေက်းဇူးအရွိန္အဝါႀကီးလွေသာမဝတအတြင္းေရးမွဴးႀကီးေက်ာ္စြာေအာင္၏
အာဏာလႈိင္းကလည္းဒီၿမိဳ႕မွာတဝုန္းဝုန္းထေနသည္ကုိး။

မေမ့ပါ…’သူငယ္ခ်င္းလုိတာသာေျပာ၊ဒီမွာငါ့လက္မွတ္နဲ႔ဆားနဲ႔ဖေယာင္း
တုိင္ေတာ့လုိသေလာက္ထုတ္ယူလုိ႔ရတယ္ေနာ္’
ထုိအခ်ိန္ကသူ၏ကူညီႏုိင္မႈမ်ားျဖင့္ကြၽန္ေတာ့္ကုိအစြမ္းကုန္ကူညီခဲ့ပါသည္။

ယခုေတာ့ေက်ာ္စြာေအာင္သည္လမ္းပန္းဆက္သြယ္ေရးအလြန္ေကာင္းမြန္သည့္
အရပ္ေဒသတစ္ခုတြင္ရာထူးပုိ၍ႀကီးေနေလာက္ၿပီး၊သူ၏လက္မွတ္ျဖင့္ဖေယာင္းတုိင္ႏွင့္
ဆားထက္အဆေပါင္းမ်ားစြာတန္ဖိုးႀကီးေသာပစၥည္း၊ေျမယာတုိ႔ကုိလက္မွတ္တရႊမ္းရႊမ္း
ထုိးေနေလာက္ေပၿပီ။

ထုိခက္ခဲလွေသာကာလကသူ၏ကူညီမႈမ်ားကုိတကယ္မည္ကဲ့သို႔မွ်ကြၽန္ေတာ္
ေမ့၍မရပါ။

တစ္ခါ’သူငယ္ခ်င္း၊ဒီမွာေအးလြန္းလုိ႔ေစာင္ကုိ(၅)ထည္ေလာက္ထပ္ၿပီး
ျခံဳထားတယ္။ၾကည့္ေလ၊မင္းလည္းေစာင္(၄)ထည္ေတာင္ထပ္ျခံဳထားတာ။ဒီၿမိဳ႕မွာ
ဒီေလာက္ေစာင္ေတြကုိထပ္ၿပီးျခံဳႏုိင္တာမင္းနဲ႔ငါပဲရွိတယ္ကြ’
ထူထဲလွစြာေသာေစာင္မ်ားကုိႏွစ္ဦးသားျခံဳ၍ကြၽန္ေတာ္တို႔ရယ္ေမာစရာအျဖစ္
ေျပာခဲ့ၾကေသးသည္။

အမိရန္ကုန္တကၠသုိလ္ႀကီးသည္မ်ဳိးဆက္သစ္မ်ားျဖစ္ေသာဓႏုျဖဴသား
ေက်ာ္စြာေအာင္၊ဘားအံသားကြၽန္ေတာ္ႏွင့္ျမန္မာႏုိင္ငံတစ္နံတစ္လ်ားမွစာသင္သား
တုိ႔တြင္ရွိေနခဲ့ေသာအစြဲ၊အာဃာတ၊အမုန္း၊သံသယတံတုိင္းႀကီးမ်ားတုိ႔ကုိတစ္စစီ
ျဖစ္ေအာင္႐ုိက္ခ်ဳိးဖ်က္ဆီးႏုိင္ခဲ့ေပသည္တကား။

ရင္မွအစဥ္အမိတကၠသုိလ္ႀကီးသည္ျမန္မာႏုိင္ငံအရပ္ရပ္မွအနာဂတ္မ်ဳိးဆက္သစ္
အသီးသီးတုိ႔အားျပဳစုပ်ဳိးေထာင္ေပးေသာဥယ်ာဥ္ႀကီးတစ္ခုအျဖစ္အစဥ္အဓြန္႔ရွည္ႏုိင္
ပါေစေၾကာင္းကြၽန္ေတာ္ဆုေတာင္းမိပါေတာ့သည္။

ကြၽန္ေတာ္အရမ္းျဖစ္ခ်င္ေသာဓာတ္ပံုသတင္းေထာက္တစ္ဦးျဖစ္ရန္အတြက္၊
ခုနစ္ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ကာလကုိတကၠသုိလ္မွဘြဲ႕ရအၿပီးေက်ာ္ျဖတ္ခဲ့ရသည္။ၾကည္ႏူး
ရင္ခုန္ျခင္း၊နာက်င္ျခင္းမ်ား၊အသံုးခ်ခံခဲ့ရမႈမ်ားလည္းထုိအခ်ိန္ကတစ္မ်ဳိးစီကုိမ႐ုိးေအာင္
ၾကံဳေတြ႕ခဲ့ရသည္။ႏုိင္ငံျခားသတင္းဌာနတစ္ခု၏ဓာတ္ပံုသတင္းေထာက္ျဖစ္ရန္အတြက္
၁၉၉၆ခုႏွစ္အခ်ိန္ကာလသည္အလြန္ခက္ခဲေသာကာလတစ္ခုျဖစ္သည္။

သူငယ္ခ်င္းအေတာ္မ်ားမ်ားကအသီးသီးေသာနယ္ပယ္တြင္တကၠသုိလ္
စာသင္ခန္းမွထြက္ၿပီး(၅)ႏွစ္တာကာလအတြင္းဆုပ္ဆုပ္ကိုင္ကုိင္အေျခအေနသုိ႔ေရာက္ႏွင့္
ေနၾကေပၿပီ။ကြၽန္ေတာ္ကားမိမိ၏ခံယူခ်က္အတြက္႐ုန္းကန္ေနဆဲ။ျမဳပ္တစ္ခ်ီ၊
ေပၚတစ္လွည့္ႏွင့္။

ဝါသနာပါေသာဓာတ္ပံုပညာျဖင့္ျမန္မာႏုိင္ငံအတြင္းျဖစ္ပ်က္ေနေသာလူမႈဘဝ
အေျခအေန၊ႏုိင္ငံေရး၊လႈိင္းဂယက္တုိ႔ကုိကမၻာ့ျပည္သူမ်ားသိေအာင္ကြၽန္ေတာ္ႀကိဳးစား၍
တင္ျပခ်င္သည္။ကြၽန္ေတာ္၏ရည္မွန္းခ်က္ကထိုအရာတစ္ခုပင္ျဖစ္သည္။အခြင့္အလမ္း
မေပၚလာေသးမီေန႔စဥ္ျဖတ္သန္းေသာအခ်ိန္နာရီတုိ႔ကုိတန္ဖိုးရွိေအာင္ႀကိဳးစား၍
အသံုးျပဳသည္။

ႏုိင္ငံျခားဓာတ္ပံုသတင္းေထာက္ျဖစ္ခ်င္ပါၿပီတဲ့၊မိမိမွာကုိယ္ပုိင္ကင္မရာပင္
မရွိခဲ့ပါ။နားလည္မႈေပး၍ကူညီေသာသူငယ္ခ်င္းမ်ားထံမွကင္မရာကုိငွားရမ္းကာ
ဓာတ္ပံု႐ုိက္ရသည္။သုိ႔ေသာ္ဓာတ္ပံု႐ုိက္သည့္အေျခခံနည္းပညာမ်ားကုိကြၽန္ေတာ္
ေတာ္ေတာ္ေလ့လာထားခဲ့ႏုိင္ပါၿပီ။ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ရွိခရစ္ယာန္ဘုရားေက်ာင္းတုိ႔၏သာေရး၊
နာေရး၊အခမ္းအနားမ်ားတြင္အကူအညီေတာင္းလာေသာအခါသြား၍ဓာတ္ပံု႐ုိက္
ေပးသည္။ထင္ရွားေသာကမၻာ့ထိပ္တန္းသတင္းေထာက္မ်ားတုိ႔၏ဘဝမ်ားႏွင့္သူတုိ႔
တစ္ေတြ၏ဓာတ္ပံုမ်ားကုိႀကိဳးစား၍ကြၽန္ေတာ္ေလ့လာဖတ္႐ႈခဲ့သည္။
လစာမယူဘဲရန္ကုန္ၿမိဳ႕၊ဘားလမ္းေပၚရွိဦးဝင္းတင္ဝင္းဦးေဆာင္၍
လုပ္ကုိင္ေနေသာ(MyanmarMonitor)ျပည္တြင္းမီဒီယာတစ္ခုတြင္(၃)ႏွစ္နီးပါး
အလုပ္သင္အျဖစ္လုပ္ကုိင္ခဲ့ပါသည္။ကြၽန္ေတာ္၏လက္ဦးဆရာဦးဝင္းတင္ဝင္းသည္
ျမန္မာ့လူမႈဓေလ့၊႐ုိးရာယဥ္ေက်းမႈႏွင့္ပတ္သက္ပါကဂု႐ုႀကီးဟုတင္စားေလာက္ေပသည္။
အဂၤလိပ္စာႏွင့္စကားကုိအဂၤလိပ္တုိ႔ေလးစားေလာက္ေအာင္ေျပာဆုိေရးသားႏုိင္သည္။
ထုိအခ်ိန္ကသူသည္ဂ်ပန္ႏုိင္ငံအမ်ဳိးသားသတင္းဌာန(NHK)အတြက္သတင္း
႐ုိက္ကူးမႈအစီအစဥ္မ်ားကိုျမန္မာႏုိင္ငံမွေန၍တာဝန္ယူေဆာင္ရြက္ေပးေနသူတစ္ဦး
ျဖစ္သည္။အဂၤလိပ္၊ျမန္မာႏွစ္ဘာသာစာအုပ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကုိအစဥ္ဖတ္ၿပီး
စာဖတ္အလြန္နာေသာလူေတာ္ႀကီးတစ္ဦးျဖစ္သည္။

ရခုိင္အမ်ဳိးသားဦးဝင္းတင္ဝင္းသည္ျမစ္ဝကြၽန္းေပၚေမာ္တင္စြန္းေဒသမွျဖစ္ကာ
ရန္ကုန္ၿမိဳ႕တကၠသုိလ္၌ပညာသင္ၾကားခဲ့ၿပီးခက္ခက္ခဲခဲဘဝကုိ႐ုန္းကန္ေက်ာ္ျဖတ္ၿပီး
ေနာက္ဂ်ပန္သတင္းဌာနတစ္ခုျဖစ္ေသာ(NHK)၏ယံုၾကည္စိတ္ခ်၊အားကုိးရေသာ
လူတစ္ေယာက္ျဖစ္လာခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ဦးဝင္းတင္ဝင္းထံမွမေလွ်ာ့ေသာဇြဲ၊ျပင္းထန္
သည့္လံု႔လတုိ႔ကိုကြၽန္ေတာ္သင္ယူႏုိင္ခဲ့သည္။၁၉၉၈ခုႏွစ္မွ၂ဝဝဝျပည့္ႏွစ္ကာလ
မ်ားအတြင္းကရင္အမ်ဳိးသားစီးပြားေရးလုပ္ငန္းရွင္တစ္ဦးျဖစ္ေသာဦးေစာဘလာထူး၏
ကုမၸဏီတြင္လခစားဓာတ္ပံုဆရာအျဖစ္ထမ္းေဆာင္ခဲ့ပါသည္။ထိုကာလအတြင္း
ကြၽန္ေတာ္သည္(MyanmarMonitor)႐ံုးရွိရာဘားလမ္းသို႔တစ္ပတ္လွ်င္အနည္းဆံုး
(၃)ႀကိမ္မကသြားေရာက္၍အန္ကယ္ဦးဝင္းတင္ဝင္းထံသုိ႔သြားကာသူ၏အေတြ႕အၾကံဳ
ႏွင့္ရင္း၍ေဝငွသင္ၾကားေပးမႈမ်ားတုိ႔ကုိပံုမွန္သြားေရာက္၍မွတ္သားနာယူခဲ့ပါသည္။
ထိုကာလမ်ားတြင္အလုပ္မွရရွိေသာဝင္ေငြသည္ကြၽန္ေတာ္တစ္ဦးတစ္ေယာက္
အတြက္ပင္လံုေလာက္မႈမရွိခဲ့ပါ။ထုိင္းျမန္မာနယ္စပ္ရွိဖခင္၊မိခင္တုိ႔၏လစဥ္
ေထာက္ပံ့မႈကိုသာအဓိကမွီခုိရပါသည္။

ထိုႏွစ္ကာလတစ္ေလွ်ာက္လံုးကြၽန္ေတာ္သည္ေမြးရပ္ဇာတိေျမမွသူငယ္ခ်င္း
ျဖစ္ေသာသူ၏အေၾကာင္းကုိႀကိဳးစား၍စံုစမ္းသည္၊ဘာသတင္းအစအနမွပင္မရ။
(၂ဝ)ရာစုမွ(၂၁)ရာစုသစ္ဆီသုိ႔လွမ္းေသာခရစ္ႏွစ္(၂ဝဝဝ)ေႏွာင္းကာလ၊
မုိးမ်ားတဖြဲဖြဲက်ေသာအခ်ိန္ဘားအံၿမိဳ႕သုိ႔ကိစၥတစ္ခုျဖင့္ျပန္ေရာက္သြားသည္။ကြၽန္ေတာ္
တုိ႔ႏွစ္ဦးစလံုးကုိရင္းႏွီးေသာေက်ာင္းေနဘက္မိတ္ေဆြတစ္ဦးႏွင့္ဆံုေသာအခါ
‘သူ႕မိဘေတြလည္းဘာမွစံုစမ္းလို႔မရေတာ့ဘူးကြ။အဆက္အသြယ္ကိုမရေတာ့တာတဲ့။
မေလးရွားမွာဒီေကာင္ဘာေတြလုပ္ေနမွန္းေတာင္မသိေတာ့ဘူးတဲ့ကြာ။သူ႕မိဘေတြလည္း
စိတ္ပူေနတယ္’ဟူေသာသတင္းကုိသာကြၽန္ေတာ္ေနာက္ဆံုးရလုိက္သည္။ေနာက္ထပ္
ဘာဆုိဘာမွ်သူ၏သတင္းကုိမၾကားရေတာ့။
တေရြ႕ေရြ႕ျဖင့္အခ်ိန္ယႏၲရားႀကီးသည္ပံုမွန္ခုတ္ေမာင္းသြားသည္။ေလာကသား
တုိ႔သည္လည္းထိုယႏၲရား၏စည္းခ်က္ႏွင့္အညီပံုသ႑ာန္အမ်ဳိးမ်ဳိးႏွင့္ေလာက
ဇာတ္ခံုေပၚတြင္ကခုန္ၾကရေလသည္။

၂ဝဝ၃ခုႏွစ္၊ႏုိဝင္ဘာလတြင္ျပင္သစ္သတင္းဌာန(AFP–AgencyofFrancePress) ၏ ဓာတ္ပံုသတင္းေထာက္အျဖစ္
အစမ္းခန္႔အပ္ျခင္းခံရသည္။ ဆယ္စုႏွစ္
တစ္ခုေက်ာ္ေက်ာ္ ႐ုန္းကန္၊ႀကိဳးစားခဲ့မႈတုိ႔၏အသီးအပြင့္တစ္ခုျဖစ္သည္။တံတုိင္းႀကီး
တစ္ခုကုိကြၽန္ေတာ္ၿဖိဳဖ်က္ႏုိင္ခဲ့ေပၿပီ။အနာဂတ္အ႐ုဏ္ဦးေရာင္ျခည္မ်ားယွက္သန္း
လာေပၿပီ။အင္သစ္အားသစ္မ်ားျဖင့္ကြၽန္ေတာ္ဆက္၍ႀကိဳးစားကာလုပ္ကိုင္ခဲ့သည္။
ျပင္သစ္သတင္းဌာန၏ဌာေနသတင္းေထာက္ႀကီးကဦးခင္ေမာင္သြင္(ေတးေရး
ညီညီသြင္၏ဖခင္)၊ကြၽန္ေတာ္ကဓာတ္ပံုသမား။အန္ကယ္ဦးခင္ေမာင္သြင္သည္
ႏုိင္ငံျခားသတင္းေထာက္မ်ားအလယ္လူသစ္မႏူးမနပ္ႏွင့္တက္ၾကြမႈလြန္ကဲေနသည့္
ကြၽန္ေတာ့္ကုိေမတၱာျဖင့္ဖခင္တစ္ဦးပမာလမ္းျပသြန္သင္ခဲ့ပါသည္။

အမ်ဳိးသားဒီမုိကေရစီအဖြဲ႕ခ်ဳပ္(NLD)၏လႈပ္ရွားမႈ၊အဖြဲ႕ႀကီး၏ႏွစ္ပတ္လည္
အခမ္းအနားတုိ႔ကုိမွတ္တမ္းတင္သည္။ဖလင္ကုိသံုး၍ဆယ့္ငါးႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ဓာတ္ပံု
႐ုိက္ခဲ့ေသာကြၽန္ေတာ္သည္သတင္းဌာနမွေပးေသာဒစ္ဂ်စ္တယ္ကင္မရာငယ္ကုိစတင္၍
ကုိင္ရပါေတာ့သည္။ရန္ကုန္ၿမိဳ႕တြင္၂ဝဝ၃ခုႏွစ္တြင္မွအင္တာနက္ကိုျပည္သူလူထုမ်ား
စတင္အသံုးျပဳကာစကာလတစ္ခုလည္းျဖစ္သည္။

သတင္းဓာတ္ပံု႐ုိက္၊ကြန္ပ်ဴတာတြင္တည္းျဖတ္၊ၿပီးတာႏွင့္ေျမနီကုန္းရွိ
ဒဂံုစင္တာမွာဓာတ္ပံုကုိထိုင္းႏုိင္ငံ၊ဘန္ေကာက္ၿမိဳ႕ရွိ(AFP)သတင္းဌာန႐ံုးခြဲသို႔ပို႔။
စိန္ေခၚခ်က္အသစ္မ်ား၊အခက္အခဲမ်ားကလည္းတစ္မ်ဳိးၿပီးတစ္မ်ဳိး။သုိ႔ေသာ္ကြၽန္ေတာ္
အားမေလွ်ာ့ပါ။ပုိ၍ဝီရိယစိုက္ကာႀကိဳးစားခဲ့သည္။

လကကုန္ေနၿပီ။လစာကလည္းမေရာက္လာ။တစ္ေနရာမွတစ္ေနရာသို႔
သြားေသာအခါအခ်ိန္မီေအာင္ဘတ္စ္ကားစီး၍မရေတာ့။တကၠစီစီးရသည့္စရိတ္က
အေတာ့္ကုိေထာင္းသည္။လစာကမေပး၊ဌာနမွသူတုိ႔အသံုးျပဳသည့္ပံုအတြက္သာ
ဓာတ္ပံုဖိုးေပးသည္။တစ္ပံုအသံုးျပဳပါက၂၅ေဒၚလာ။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ခင္ၫြန္႔၏တပ္မေတာ္ေထာက္လွမ္းေရးမ်ားအာဏာစက္တဝင္းဝင္း
ေတာက္ေနေသာကာလျဖစ္သည္။ႏုိင္ငံျခားသတင္းဌာနအတြက္လူသစ္တစ္ေယာက္
တုိးလာျခင္းသည၎င္းတုိ႔အတြက္ရန္သူေတာ္တစ္ဦးတုိးလာျခင္းျဖစ္သည္မဟုတ္ပါလား။
မွတ္မွတ္ရရ၂ဝဝ၃ခုႏွစ္၊လကုိကြၽန္ေတာ္မမွတ္မိေတာ့ပါ။

ကုလသမဂၢ၏အထူးကုိယ္စားလွယ္မေလးရွားႏုိင္ငံသားမစၥတာရာဇာလီ
ျမန္မာႏုိင္ငံသုိ႔အႀကိမ္ေပါင္းေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားထဲမွတစ္ႀကိမ္ေရာက္ရွိသည့္ကာလ၊
ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကုိသူမ၏ေနအိမ္တြင္အက်ယ္ခ်ဳပ္ထားသည့္အခ်ိန္။ကြၽန္ေတာ့္
တာဝန္ကမစၥတာရာဇာလီစီးေသာကားေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္၏ေနအိမ္ဝင္းသုိ႔ဝင္
သြားျခင္းကုိသတင္းစာဓာတ္ပံု႐ုိက္ရမည္။သိရွိၾကသည့္အတုိင္းသူမ၏ေနအိမ္
ပတ္ဝန္းက်င္ကုိသာမန္ျပည္သူမ်ား၊ကားမ်ားျဖတ္သန္း၍မရ။ဌာေနႏုိင္ငံျခား
သတင္းေထာက္မ်ားအားလံုးလုိလုိေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္၏ေနအိမ္အနီးပတ္ဝန္းက်င္သို႔
ေရာက္ရွိေနၾကသည္။ကင္မရာမ်ားကုိအိတ္မ်ားအတြင္းကြယ္ဝွက္၍အေျခအေနကုိ
ေစာင့္ၾကည့္ေနၾကသည္။

အေရးအႀကီးဆံုးအခ်က္ကမစၥတာရာဇာလီ၏ကားေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္၏
ေနအိမ္အတြင္းသို႔ဝင္သြားသည့္အျဖစ္အပ်က္ကုိအမိအရဗီဒီယုိကင္မရာ၊ဓာတ္ပံု
ကင္မရာမ်ားျဖင့္မွတ္တမ္းတင္ရမည္။

ကြၽန္ေတာ့္မွာထုိအခ်ိန္ကျပင္သစ္သတင္းဌာန(AFP)၏အစမ္းခန္႔ကာလ။
ကင္မရာအေသးေလးသာေပးထားသည္။အေဝးမွဆြဲ၍႐ုိက္ႏုိင္ေသာမွန္ဘီလူးႀကီးက
မရွိ။ထို႔ေၾကာင့္ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္၏အိမ္ျခံဝင္းကုိအနီးဆံုးျမင္၍ရမည့္ေနရာတြင္
သြား၍ရပ္ေနရသည္။ကင္မရာေလးကုိေက်ာပိုးအိတ္အတြင္းထည့္၍ထားကာအသင့္
ျပင္ထားရသည္။

‘ေဟ့ေကာင္ဒီအေရွ႕လာမတုိးနဲ႔။ဒါလံုျခံဳေရးစည္းပဲ။’
အသက္(၃ဝ)ေက်ာ္ေက်ာ္မ်က္ႏွာေပါက္ဆုိးဆုိးႏွင့္အရပ္ဝတ္ဝတ္ထားသည့္
ေထာက္လွမ္းေရးတစ္ဦးကေလသံခက္ထန္စြာျဖင့္ခပ္မာမာပင္ကြၽန္ေတာ့္အားသတိ
ေပးလာ၏။

မိမိကလည္း’ဟုတ္ကဲ့ပါခင္ဗ်ာ’ဟူ၍သာျပံဳး၍ေျပာလုိက္ရသည္။သူ၏
အေနာက္တြင္ေရြ႕လ်ား၍ရေသာသံဆူးႀကိဳးအကာအရံႏွစ္ခုတုိ႔ကလည္းလမ္းကိုပိတ္၍
ထားသည္။

ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္။

အပုိင္း (၁)
အပုိင္း (၂)

No comments:

Post a Comment