Latest News

Tuesday, August 21, 2018

ေလနီ႐ုိင္းကုိဆန္ကာ ပ်ံသည့္ငွက္ – အပုိင္း (၂) -ေလာအယ္စုိး


ေလာအယ္စုိး – ေလနီ႐ုိင္းကုိဆန္ကာ ပ်ံသည့္ငွက္ – အပုိင္း (၂)
ဘားအံၿမိဳ႕ ကန္သာယာေဘးတြင္ ကင္မရာတစ္လံုးကိုလြယ္၍ ကြၽန္ေတာ္လည္း ဓာတ္ပံုဆရာေပါက္စျဖစ္သြားသည္။ ဘာပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ဝါသနာကုိအရင္းခံေသာအလုပ္ျဖစ္၍ ကြၽန္ေတာ္ ဓာတ္ပံုဆရာဆုိေသာဂုဏ္ပုဒ္ကို ျမတ္ႏုိးသည္။ ဖခင္ႀကီး၏ စာ အုပ္ဗီ႐ုိႀကီးမွ ဗဟုသုတစာေပမ်ားကုိ တစ္အုပ္ၿပီး တစ္အုပ္ ဖတ္ပါေတာ့သည္။ ထိုကာလအတြင္း ကြၽန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္း ၏သတင္းကုိ ဘာမွ်မၾကားရပါ။ တစ္ခါတစ္ရံ ၎၏မိခင္ႀကီးႏွင့္ဆံုေသာအခါ သူလည္း ဘာမွ်အေျခအေနကုိမသိရဟု ဆုိပါ သည္။ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ႀကီးကုိ အတူတက္ၾကမည္ဟူေသာ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္၏အိပ္မက္ႀကီးသည္ ၿပိဳကြဲသြားၿပီ လားဟု သံသယဝင္လာမိခဲ့ေတာ့သည္။ ထိုကာလအတြင္း အစိုးရဝန္ထမ္းျဖစ္ေသာကြၽန္ေတာ္၏မိခင္သည္ ထိုင္း-ျမန္မာ နယ္စပ္ရွိ ျမဝတီၿမိဳ႕သုိ႔ေျပာင္းေရႊ႕ခဲ့ရပါသည္။

ဘယ္သူ၊ ဘယ္အဖြဲ႕အစည္းကေထာင္သည္မသိေသာဗံုးမ်ားက ျမဝတီၿမိဳ႕တြင္ ထိုအခ်ိန္က မၾကာခဏ ေပါက္ကြဲသည္။ မိ သားစုဝမ္းေရးအတြက္ ႐ုိးသားစြာလုပ္ကုိင္စားေသာက္ေနၾကသည့္ အျပစ္မဲ့ျပည္သူတို႔ ေသဆံုးၾကရသည္။ ရင္နင့္စရာေျမ စာပင္မ်ား၏ ဘဝေတြ။

ဘားအံ-ျမဝတီကားလမ္းတြင္လည္း ဓားျပတုိက္ျခင္း၊ ခရီးသြားကားကုိပစ္ခတ္ခံရျခင္းတုိ႔ကုိလည္း ျပည္သူျပည္သားတုိ႔ ရင္ ဆုိင္ရသည္။ ေကာ့ကရိတ္ၿမိဳ႕မွ ျမဝတီေဒါနေတာင္ေၾကာတစ္ေလွ်ာက္ ကားလမ္းခရီးတြင္ နည္းအမ်ဳိးမ်ဳိး၊ ပံုစံအမ်ဳိးမ်ဳိး၊ မ်က္ ႏွာေပးအမ်ဳိးမ်ဳိးႏွင့္ ခရီးသြားကားမ်ားတုိ႔ကုိတား၍ အစိုးရစစ္တပ္မွ ေငြေၾကးမ်ားေကာက္ခံသည္။ ကရင္ျပည္နယ္လူထုသည္ မည္သူ႕ကုိ အေဖေခၚရမည္မသိေတာ့။ လူငယ္၊ လူလတ္၊ က်ားမအရြယ္စံု ေထာင္ေသာင္းခ်ီ၍ မိမိ၏ဇာတိရပ္ရြာ ကိုစြန္႔ကာ ထုိင္း-ျမန္မာနယ္စပ္မဲေဆာက္ၿမိဳ႕မွတစ္ဆင့္၊ ထုိင္းႏုိင္ငံအတြင္းသို႔ မိသားစု စားဝတ္ေနေရးအတြက္ ထြက္ခြာခဲ့ၾကရသည္။

ပ်ဳိမ်စ္ႏုနယ္ေသာျမန္မာႏုိင္ငံမွ သမီးပ်ဳိတုိ႔ ထုိင္းႏုိင္ငံျပည့္တန္ဆာခန္းတုိ႔တြင္ ဘဝအလွမ်ား နိဂံုးခ်ဳပ္ခဲ့ၾကသည္။ ထုိင္းႏုိင္ငံ သားတုိ႔ကလည္း ျမန္မာႏုိင္ငံမွေစ်းေပါလွသည့္ အိမ္ေစမိန္းကေလးမ်ားကုိႏွိမ္သည့္အေနျဖင့္ လူသားအဝတ္ေလွ်ာ္စက္မ်ား ဟု နင့္နင့္သီးသီးသံုးစြဲကာ ေခၚၾကသည္။

ျမန္မာႏုိင္ငံသားမ်ားသည္ ထုိင္းႏုိင္ငံအတြင္း မ်ဳိးခ်စ္ဇာတိမာန္ကုိမခ်ိတင္ကဲမ်ဳိခ်ရင္း၊ ဘဝမ်ားစြာကုိ မိမိ၏ပုဂၢလိကဘဝႏွင့္ မိသားစုဘဝအတြက္ ရင္းႏွီးခဲ့ၾကရသည္။ စေတးခဲ့ရသည္။

တက္ေသာအစုိးရတုိင္းႏွင့္ အဆင္ေျပေသာ စီးပြားေရးသမားမ်ားကလည္း တုိင္းျပည္ဒုကၡေရာက္ေလ သူတုိ႔ေတြကမူပို၍ အဆင္ေျပၾကသည္ဟုေတာင္ သတ္မွတ္ရမည္။ ေပါင္းသင့္၊ ေကြၽးေမြးသင့္၊ လာဘ္လာဘေပးသင့္သူတုိ႔ကုိေပးၿပီး၊ သူတုိ႔တစ္ ေတြကေတာ့ အဆင္ေျပႀကီးပြားသြားၾကသည္။

အမ်ားစုျဖစ္ေသာဝန္ထမ္းေတြ၏ဘဝမ်ားသည္ လစာတုိးသြားသည္ဆုိေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ္၏မိခင္အပါအဝင္ ဝန္ထမ္းအမ်ား တုိ႔၏ဘဝသည္ ပုိ၍ထူးမျခားနား။ ကုန္ေစ်းႏႈန္းမ်ားကလည္း ဖြားဖက္ေတာ္ေလအလား။

ဘဝ၏အနာဂတ္ဆုိသည္ကား အဘယ္နည္းဟူေသာေမးခြန္းမ်ား လူငယ္တုိ႔ မိမိတုိ႔ကုိယ္ကုိ မိမိ ေမးခြန္းထုတ္မိေသာအခ်ိန္ကာလတစ္ခုပင္ျဖစ္ခဲ့သည္။ မေရရာမႈမ်ား လႊမ္းေနသည့္အခ်ိန္နာရီ။

၁၉၉၁ ခုႏွစ္၊ ႏုိဝင္ဘာလအတြင္း ပိတ္ထားေသာတကၠသိုလ္၊ ေကာလိပ္ႏွင့္ အသက္ေမြးမႈပညာေက်ာင္းမ်ားျပန္၍ဖြင့္ေတာ့ မည္ဟု နဝတအစိုးရမွ ေၾကညာသည္။

(၃) ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ အသီးသီးကြၽမ္းဝင္၊ စမ္းသပ္႐ုန္းကန္ေနေသာဘဝသစ္အသီးသီးတုိ႔ကုိ တကၠသိုလ္၊ ေကာလိပ္ေက်ာင္း သား/သူတုိ႔သည္ တစ္ခါေခတၱရပ္စဲကာ စာသင္ခန္းအသီးသီးကုိ ျပန္၍ဝင္ၾကရျပန္သည္။ အေတာ္မ်ားမ်ားလည္း အိမ္ေထာင္ က်ကာ စာေပးစာယူျပင္ပပညာေရးခရီးကုိ ဆက္၍ေလွာ္ခတ္ၾကပါေတာ့သည္။

အားသစ္အင္သစ္၊ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္အသစ္ျဖင့္ ကြၽန္ေတာ္သည္လည္း တကၠသိုလ္တက္ဖို႔ျပင္ဆင္ရေတာ့သည္။ ၁၉၉၁ ခုႏွစ္ စာသင္ႏွစ္ ရန္ကုန္တကၠသုိလ္ဥပေဒေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္အေနႏွင့္ ကြၽန္ေတာ္ပညာသင္ၾကားခြင့္ရရွိခဲ့ပါသည္။ ေတြး ကာ၊ ေတြးကာ ကြၽန္ေတာ္တစ္ေယာက္ အတုိင္းမသိေပ်ာ္ရႊင္မိသည္။ ႏုိင္ငံ၏ေခါင္းေဆာင္ေကာင္းမ်ားေမြးထုတ္ရာ၊ အသိ ပညာရွင္၊ အတတ္ပညာရွင္တုိ႔၏ ဘူမိနက္သန္ အစဥ္အလာႀကီးမားလွေသာ ရန္ကုန္တကၠသုိလ္ႀကီး၌ ကြၽန္ေတာ္စာသင္သား တစ္ဦးအေနျဖင့္ ေျခခ်၊ ပညာဆည္းပူးခြင့္ရရွိေတာ့မည္ မဟုတ္ပါလား။ ေက်ာင္းပိတ္၍ျပန္လာေသာ ရန္ကုန္ ဝိဇၨာသိပၸံတ ကၠသုိလ္မွ အစ္ကုိ၊ အစ္မမ်ားကုိျမင္ရတုိင္း ကြၽန္ေတာ္ သူတို႔တစ္ေတြကုိ အလြန္အားက်သည္။ သူတုိ႔တစ္ေတြ၏ လက္ဖက္ ရည္ဆုိင္စကားဝုိင္းကုိ ကြၽန္ေတာ္အေဝးမွေငးကာ ေမွ်ာ္ၾကည့္ခဲ့ရေသာအႀကိမ္သည္ ရာခ်ီရွိခဲ့ေပသည္။

သစ္ပုတ္ပင္ႀကီး၊ ဂ်ပ္ဆင္ခရစ္ယာန္ဘုရားေက်ာင္း၊ အဓိပတိလမ္းမႀကီးႏွင့္ ဘြဲ႕ႏွင္းသဘင္ဆိုတာေတြကုိ ကြၽန္ေတာ္မိမိ၏ မ်က္စိႏွင့္ ကုိယ္တုိင္ကုိယ္က်ျမင္ေတြ႕ခ်င္သည္။ ထိုတကၠသုိလ္ ပရဝုဏ္အတြင္းက်င္လည္လုိသည္။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕သို႔သြားရ မည့္ေန႔ရက္ကုိ ဆႏၵေစာကာေန႔ရက္တုိ႔ကို လက္ခ်ဳိးေရတြက္၍ ေစာင့္စားမိခဲ့သည္။ မိမိဘဝ၏အခ်ဳိးအေကြ႕၊ အေျပာင္းအလဲ ႀကီးတစ္ခုဟု ေလးေလးနက္နက္သတ္မွတ္ကာ အနာဂတ္ေန႔ရက္မ်ားအတြက္ ရင္အခုန္ႀကီးခုန္ခဲ့မိပါသည္။ အနာဂတ္အ႐ုဏ္ ဦးကာလတစ္ခု။

ကြၽန္ေတာ္ သူ႔ကုိသတိရမိသည္။ မည္သည့္အေျခအေနမ်ဳိးႏွင့္ ရင္ဆုိင္ေနရသနည္း။ ဘယ္အရပ္၊ ဘယ္လုိေနရာမွာ ရွိေန ႏုိင္သနည္း။ သူငယ္ခ်င္းအခ်ဳိ႕မွာသူတုိ႔၏ ေဗြေဆာ္ဦး ျမန္မာ့တပ္မေတာ္ႏွင့္ ထိပ္တုိက္ရင္ဆုိင္ရသည့္တုိက္ပြဲတြင္ က်ဆံုး သည္။ ငွက္ဖ်ား၊ အသည္းေရာင္အသားဝါ၊ အူေရာင္ငန္းဖ်ားေရာဂါဒဏ္ေတြ နယ္စပ္ေရာက္ ေက်ာင္းသား/သူေတြအေတာ္ မ်ားမ်ား အလူးအလဲခံစားေနရသည္ဟုလည္း ၾကားသည္။ အသီးသီးတုိ႔၏ မိဘ၊ ေဆြမ်ဳိးသားခ်င္းမ်ား ေသာကေရာက္ၾက သည္။ နယ္ေျမ၏ရာသီဥတုႏွင့္ အစိမ္းႀကီး စိမ္းၾကေသာ ျပည္မမွလူငယ္ေက်ာင္းသားမ်ားက ပုိ၍ခံစားၾကရသည္။

ဘာအဆက္အသြယ္မွ ကြၽန္ေတာ္ သူ႔ထံမွမရပါ။ ကြၽန္ေတာ့္ထက္ အမွတ္ေကာင္းၿပီး ဂုဏ္ထူးပင္ ႏွစ္ဘာသာထြက္ေသာသူ႔ အေနႏွင့္ ရန္ကုန္တကၠသုိလ္တက္ႏုိင္ေသာအမွတ္ရရွိထားေပလိမ့္မည္။ ဝိဇၨာဘာသာတြဲျဖင့္ ဆယ္တန္းကုိေ အာင္ျမင္ၾက ေသာသူေတြအေတာ္မ်ားမ်ား အမွတ္နည္းနည္းေလးေတြႏွင့္ ရန္ကုန္ ဝိဇၨာသိပၸံတကၠသုိလ္၊ စီးပြားေရးတကၠသုိလ္၊ အဂၤလိပ္ဘာသာအဓိကျဖင့္ အနည္းဆံုး ေမာ္လၿမိဳင္တကၠသုိလ္သုိ႔ ေရာက္ၾကကုန္ေသာ
အခ်ိန္ျဖစ္သည္။

သုိ႔ေသာ္ တကၠသိုလ္ဝင္ခြင့္မ်ားေလွ်ာက္ၾကေသာအခ်ိန္တြင္ ူတစ္ေယာက္ အခ်ိန္မီေရာက္မလာႏုိင္ခဲ့ပါ။ စိတ္မေကာင္းႀကီး စြာကြၽန္ေတာ္ခံစားရသည္။ အလားအလာရွိေသာသူ၊ ထုိက္တန္ေသာသူတစ္ေယာက္အေနျဖင့္ ကြၽန္ေတာ္ သူ႔ကုိ ရန္ကုန္ တကၠသုိလ္ႀကီးသုိ႔တက္၍ ပညာသင္ၾကားေစလုိသည္။

သုိ႔ေသာ္ ဘာမွ်၊ ဘာမွ် ကြၽန္ေတာ္မတတ္ႏုိင္ေတာ့ပါ။ ေသခ်ာသည္ကေတာ့ သူသည္လည္း ရွိသည့္အရပ္မွ တကၠသုိလ္ေကာ လိပ္မ်ားျပန္လည္၍ဖြင့္သည့္သတင္းကုိ ၾကားသိေနေပလိမ့္မည္။

သတ္မွတ္ထားေသာ ေက်ာင္းမ်ားျပန္လည္ဖြင့္ေသာေန႔ရက္မတုိင္မီ တစ္လေက်ာ္အလို ေက်ာင္းစရိတ္၊ ေနထုိင္ရမည့္အ ေဆာင္စရိတ္၊ အေထြေထြသံုးမ်ားအတြက္ မိခင္တာဝန္က်ရာ ထုိင္း-ျမန္မာနယ္စပ္ျမဝတီၿမိဳ႕သို႔ ကြၽန္ေတာ္ခရီးျပဳခဲ့ရပါသည္။ လုိအပ္မည့္ေငြေၾကးတုိ႔ကုိ စုေဆာင္းသည္။ နယ္စပ္ၿမိဳ႕ဆုိေတာ့ လူေတြကအနယ္နယ္ အရပ္ရပ္မွ ပံုသ႑ာန္စံု၊ စ႐ုိက္အက်င့္ စာရိတၱအစံု၊ တန္ခုိးအရွိန္အဝါႀကီးထြားလွေသာ မဝတဥကၠ႒၊ ဗ်ဴဟာမွဴး၊ ျပည္သူ႔စစ္ေခါင္းေဆာင္တုိ႔၏ အာဏာစက္ကြင္း၏ သားေကာင္ ျပည္သူတုိ႔၏ ဘဝမ်ားကုိ ကြၽန္ေတာ္ျမင္ေတြ႕ခံစားရသည္။ အထူးသျဖင့္ ေထာက္လွမ္းေရးတပ္ဆြယ္႐ံုးတို႔သည္ျမဝတီသားတုိ႔အဖို႔ ေခတ္သစ္ကင္ေပတုိင္႐ံုးမ်ားကဲ့သုိ႔ ျဖစ္ေနသည္။ သာမန္ျပည္သူတုိ႔ႏွင့္ အေျခခံဝန္ထမ္းမ်ားတို႔၏ဘဝ မ်ားသည္ ျပင္းထန္လွေသာ ေလာကဓံပင္လယ္လႈိင္းႀကီးထက္ဝယ္ လူးလြန္႔ေနေသာ ေလွငယ္မ်ားပမာ။

အေကာင္းဘက္ကၾကည့္ရင္ျဖင့္လည္း ထုိင္းႏိုင္ငံမွတင္သြင္းလာေသာ အဝတ္အထည္၊ လူသံုးကုန္ပစၥည္းႏွင့္ အစားအ ေသာက္မ်ားတုိ႔ကုိသံုးစြဲခြင့္၊စားေသာက္ခြင့္ရရွိၾကသည္။

ျမဝတီ-ေကာ့ကရိတ္ယာဥ္တန္းႏွင့္ ခရီးသြားလာရျခင္းသည္လည္း စိတ္ဝင္စားဖြယ္၊ ရင္ခုန္စရာမ်ားႏွင့္ ျပည့္ေနေသာ ခရီးသြားမႈအေတြ႕အၾကံဳ တစ္မ်ဳိးျဖစ္သည္။ ဒီေန႔ကားတန္းရွိတယ္ေဟ့ ဆုိသည္ႏွင့္ နံနက္ခင္းေစာေစာကတည္းက ကားသံေတြတဝီဝီ၊ ကုန္ပစၥည္းႏွင့္ ခရီးသည္မ်ားတို႔ကို တင္ထားေသာကားႀကီး၊ ကားလတ္၊ ကားေသးတုိ႔ ၿမိဳ႕ထဲတြင္
လႈပ္လႈပ္ရွားရွားႏွင့္ တ႐ုန္း႐ုန္း။  မိဘ ၊ေဆြမ်ဳိး၊ မိတ္ေဆြတုိ႔ကလည္း ၿမိဳ႕ထိပ္ရွိ ကားႀကီးဝင္းထဲလုိက္ၿပီး ပုိ႔ေဆာင္ၾကသည္။ ယာဥ္တန္းထြက္ၿပီေဟ့ ဟုဆုိသည္ႏွင့္ ကားမ်ား အလုအယက္ ဝင္းထဲမွ တသီႀကီး ထြက္ၾကေတာ့သည္။ မည္သုိ႔ပင္ျဖစ္ေစကာမူ၊ ကုိးမုိင္အကြာအေဝးရွိ သဃၤန္းညီေနာင္ေက်းရြာတြင္ အနည္းဆံုး (၁) နာရီ (သုိ႔) (၃-၄) နာရီခန္႔ ထုိအခ်ိန္က ၾကာတတ္သည္။ သုိ႔မဟုတ္ ျမဝတီကားဝင္းႀကီးထဲ နံနက္ခင္းကတည္းက ကားေတြထြက္ႏုိး၊ ထြက္ႏုိးႏွင့္ တစ္ေန႔လံုးေစာင့္ဆုိင္းေနၿပီးမွ ေနာက္ဆံုး ဒီေန႔ကားတန္းမျဖစ္ေတာ့ဘူးေဟ့ ဆုိေသာ သတင္းကုိ အတိအက်ရၿပီး အထုပ္အပုိးေတြႏွင့္ အိမ္အသီးသီးသို႔ျပန္ၾကရသည့္ အႀကိမ္ေတြက မနည္း။ ဒီေန႔ကားတန္းမရွိေတာ့လည္း မနက္ျဖန္ဆုိရင္ ေသခ်ာသေလာက္ရွိသြားၿပီ ဆုိကာ အသစ္ေသာ မနက္ျဖန္မ်ားကုိ ျမဝတီၿမိဳ႕မွခရီးသြားမ်ား စိတ္လႈပ္ရွားမႈႀကီးစြာျဖင့္ ရင္ခုန္တတ္စျမဲ။

အေကြ႕အေကာက္ေပါင္းမ်ားစြာႏွင့္ ေတာင္တန္းျပာ ၊ေဒါနေတာင္ေၾကာ ကားလမ္းခရီးကုိေတာ့  ထုိအခ်ိန္က ျမဝတီ-ေကာ့ကရိတ္ယာဥ္တန္းမ်ား၊ ခရီးသည္မ်ား ႐ႈေမွ်ာ္ခင္းမ်ားကုိ ခံစား၍ မသြားႏုိင္ၾကဟု
ကြၽန္ေတာ္ထင္ပါသည္။ မည္သည့္ေနရာမွ ေျမျမႇဳပ္မုိင္း ေပါက္ကြဲလိမ့္မည္နည္း။ သစ္ပင္မ်ား(သုိ႔) ေတာင္နံရံေဘးမွ လက္နက္ကုိင္တုိ ႔ေပၚလာၿပီး ပစ္ခတ္ၾက၊ ဓားျပတုိက္ၾက ဆုိရင္ေတာ့ ဒုကၡ ဒုကၡ ဆုိၿပီး၊ စုိးရိမ္မႈေပါင္းမ်ားစြာျဖင့္ ခရီးျပဳ ၾကရသည္။

ဘာသာအမ်ဳိးမ်ဳိးကုိ ကုိးကြယ္ၾကသူ၊ ခရီးသြားအသီးသီး၏ ပါးစပ္ဖ်ားမွ လႈပ္႐ံု (သုိ႔) ရင္တြင္းမွ ဆုေတာင္းေနၾကသည့္ အသံကုိလည္း ေဒါနေတာင္ေၾကာတစ္ေလွ်ာက္တြင္ ထိုအခ်ိန္က လွ်ံ၍၊ လွ်ံ၍ ထြက္ေနမည္ ဟူ၍ပင္ ဆုိခ်င္ပါေတာ့သည္။ ဝမ္းေရးအတြက္ ေသာကပင္လယ္ ခရီးစဥ္တစ္ခုေပလား။

ေဟ့..မသြားရဘူး။ ဒါ (၅ဝ) ဂိတ္ မဟုတ္ဘူးကြ။ (၂ဝဝ)ေပးမွ ထြက္ဆုိေသာ လံုျခံဳေရးကုိ တာဝန္ယူထားၾကသည့္
တပ္မေတာ္သားတို႔၏ အသံေန၊ အသံထားအမ်ဳိးမ်ဳိး၊ မ်က္ႏွာေပးအမ်ဳိးမ်ဳိး တုိ႔ကုိလည္း မ႐ုိးေအာင္ ခရီးသြားတုိ႔ အဆင္ေျပေအာင္ တစ္ဂိတ္ၿပီး တစ္ဂိတ္ျဖတ္ခဲ့ရသည္။

ကဲညီေလးေရ၊ ဒီဘီယာဘူးေလး ဝယ္တုိက္ပါဦး ဆိုၿပီး ေသနတ္ကုိ ေဘးတြင္ခ်ထား၊ တစ္ဘူးတည္းေသာ သံဘီယာဘူးငယ္ကုိ အေရွ႕တြင္ထားကာ စပယ္ယာ(သုိ႔) ဒ႐ုိင္ဘာတုိ႔ကုိ ဝယ္၍ တုိက္ခိုင္းသည္။ ဥာဏ္သြားလုိက္ပံုက ကားတန္းႀကီးဆံုးသြားသည္အထိ သူ လြန္ဆန္၍ မရေသာကားမ်ားမွ အပ ကားေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကုိ ထိုဘီယာဘူးကုိ ေရွ႕တြင္ခ်၍ ဂိတ္ေၾကးေကာက္ ၊ေငြေကာက္ျခင္းျဖစ္သည္။

တစ္ဘက္တြင္လည္း အသီးသီးေသာရာထူးႀကီး အရာရွိမ်ားက အမ်ဳိးမ်ဳိးေသာနည္းတုိ႔ျဖင့္ ေငြေၾကး၊ လာဘ္ တံစုိးတုိ႔ကုိ နယ္စပ္တြင္တာဝန္က်သူတုိ႔က ရရွိထားၾကသည္ မဟုတ္ပါလား။ သာမန္အၾကပ္တပ္သားတုိ႔က အထက္အရာရွိဆုိသူမ်ားကဲ့သုိ႔ ေငြဝင္လမ္းေျဖာင့္ၾကမည္ မဟုတ္သည္ ကား ေသခ်ာသည္။ သူတုိ႔တစ္ေတြလည္း ကုိယ့္မိသားစုႏွင့္ကုိယ္၊ အခက္အခဲကုိယ္စီေတြႏွင့္ ရာသီဥတု၊ နယ္ေျမအေနအထား၊ ခက္ထန္မႈအမ်ဳိးမ်ဳိးႏွင့္ ၾကံဳေတြ႕ရသည္။ ဒီၾကားထဲ ကရင္လက္နက္ကုိင္ေျပာက္က်ား တုိ႔၏  ျခံဳခိုတုိက္ခိုက္ျခင္း၊ ေခ်ာင္းေျမာင္းပစ္ခတ္ျခင္းတုိ႔ကုိလည္း ခံရေသးသည္။ ေရ႐ုိင္း၊ ေျမ႐ုိင္း၊ ရာသီအ႐ုိင္းတုိ႔တြင္ သူတို႔တစ္ေတြလည္း စိတ္ဆင္႐ုိင္းမ်ား ဝင္သြားၾကကာ မုန္ယုိသြားေပေတာ့သည္။ ခရီးသည္ေတြကလည္း သူတုိ႔တစ္ေတြကုိ မုန္းတီးမႈအေရာင္လႊမ္းေသာမ်က္လံုးနီနီမ်ားျဖင့္ ၾကည့္ၾကသကဲ့သို႔ သူတုိ႔ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက စာနာမႈကင္းကာ ဆက္ဆံလာၾကသည္။ အျပန္အလွန္နိယာမ၏ သီအုိရီ။

ကားသမားမ်ားက ထိုဒဏ္ကုိ က်င့္သားရေနေပမယ့္ ခရီးသြားေတြအတြက္ စိတ္ခ်မ္းသာမႈ အလြန္နည္းေသာ ခရီးတစ္ခု။ ဤအျဖစ္အပ်က္မ်ားတုိ႔သည္ ရွမ္းလူမ်ဳိး ေတးေရး၊ ေတးဆုိ စုိင္းဆုိင္ေမာဝ္ ၏ “အုိ … ေျမာက္ပုိင္းလမ္း၊ မူဆယ္ – နမ့္ခမ္းလမ္း၊ အုိ … ေျမာက္ပုိင္းလမ္း ” ဆုိၿပီး၊ မူဆယ္ကားလမ္းကုိ ခံစားသီက်ဴးထားသကဲ့သုိ႔ ကြၽန္ေတာ္၏ ၾကံဳေတြ႕၊ ခံစားမႈမ်ားတုိ႔ကုိ ေဖာ္ျပျခင္းျဖစ္ပါသည္။

အျခား ကြၽန္ေတာ္မသိတာ ဥာဏ္မမီတာေတြ အမ်ားႀကီးရွိပါသည္။ မယံုမရွိပါႏွင့္၊ ထုိအခက္အခဲ၊ ၾကန္႔ၾကာမႈ၊ စိတ္ဆင္းရဲမႈေၾကာင့္လည္း စီးပြားတုိးတက္ကာ ဝင္ေငြလမ္းေျဖာင့္ၾကသူေတြကလည္း ရွိေသးသည္။ ေပးကမ္းသင့္သည့္သူကုိ ေပး၊ ေကြၽးသင့္သူကုိ ေကြၽး၊ ေဒါနေတာင္ေၾကာကား လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ စိတ္ဆင္းရဲမႈအေထြေထြကုိ ႀကိတ္မွိတ္ခံၿပီး ထုိင္းနယ္စပ္မွ လူသံုးကုန္ပစၥည္းမ်ား၊ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕မဂၤလာေစ်းသုိ ႔ေရာက္သည္ႏွင့္ အတုိင္းအတာတစ္ခုအရ အျမတ္အစြန္းက ထြက္၍ လာေတာ့သည္။

ျမဝတီၿမိဳ႕ ျပည္သူလူထုတုိ႔လည္း အသစ္အသစ္ေသာ မဝတဥကၠ႒၊ အတြင္းေရးမွဴး၊ တပ္မွ အရာရွိႀကီးငယ္တုိ႔ကုိလည္း အဆင္ေျပသလို ဆက္ဆံရသည္။ ဒီၾကားထဲျပည္သူ႕စစ္ဆိုေသာ အဖြဲ႕အစည္းက ရွိေသးသည္။

တစ္ခါတစ္ရံ ကရင္လက္နက္ကုိင္တပ္ဖြဲ႕ကအေဝးမွ လက္နက္ႀကီးျဖင့္ ျမဝတီၿမိဳ႕တြင္း သုိ႔ ပစ္ခတ္ေသာ အခါမ်ားတြင္လည္း ေျမစာပင္အျဖစ္ ျပည္သူတုိ႔မွာ ပဋိပကၡ၏သားေကာင္မ်ား ျဖစ္ရရွာျပန္သည္။

သာမန္ဝန္ထမ္းတစ္ဦး၏ သားျဖစ္ေသာ ကြၽန္ေတာ္သည္ အမ်ားစုျဖစ္သည့္ ဝန္ထမ္းတို႔၏ နယ္စပ္ေဒသ ဘဝ အခက္အခဲမ်ားတို႔ကုိ ဘယ္ေတာ့မွ ေမ့ႏုိင္မည္မဟုတ္ပါ။ ၁၉၉၁ခုႏွစ္ ၊ႏုိဝင္ဘာလ တတိယပတ္အေရာက္ ကြၽန္ေတာ္ ရန္ကုန္တကၠသုိလ္သုိ႔ အေရာက္သြားၿပီး ပထမႏွစ္ေက်ာင္းသားအျဖစ္ မွတ္ပံုတင္ရေတာ့မည္။ စိတ္လႈပ္ရွားေနေသာ ကြၽန္ေတာ့္ကုိ ၾကည့္၍ မိခင္သည္ ၾကည္ႏူးေနသည္။

ထိုအခ်ိန္က ျမဝတီၿမိဳ႕တြင္ေနထုိင္ေသာ ကြၽန္ေတာ္သည္ ကားတန္းျဖစ္မည့္ေန႔ကုိ ရင္ခုန္စြာျဖင့္  ေမွ်ာ္လင့္မိေနပါေတာ့သည္။ ကားတန္းသတင္းကုိ စံုစမ္းရသည္။ ေရွ႕အပတ္တြင္ ကားတန္းျဖစ္မည္ဟုလည္း ၾကားသည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ပစၥည္းမ်ားကုိ ထုပ္ပုိးၿပီး ကြၽန္ေတာ္ အဆင္သင့္ျပင္ထားသည္။

‘ဖိုးခြား၊ အိမ္ေရွ႕မွာ မင္းရဲ႕ဧည့္သည္တစ္ေယာက္ ေရာက္ေနတယ္ေဟ့’ ဆုိေသာ အသံေၾကာင့္ အိမ္သန္႔ရွင္းေရး လုပ္လက္စ ကုိျဖတ္ၿပီး ကြၽန္ေတာ္အိမ္ေရွ႕သုိ႔ ထြက္ခဲ့ပါသည္။ ဝင္ေငြနည္းေသာ ဝန္ထမ္းတစ္ဦးျဖစ္သည့္ ကြၽန္ေတာ္၏မိခင္သည္ ၿမိဳ႕ထဲတြင္ အိမ္ကုိ မငွားႏိုင္ပါ။ စာနာတတ္သည့္ ရွမ္းအမ်ဳိးသမီးႀကီးႏွင့္ မိသားစုက က်ယ္ဝန္းေသာ ၎တုိ႔၏ အိမ္ဝင္းထဲ အေနာက္ျခမ္းတြင္ အေဆာက္အဦငယ္တစ္လံုးရွိ၍ ကြၽန္ေတာ္တို႔ကုိ ေနေစျခင္းျဖစ္ပါသည္။

ကြၽန္ေတာ့္နာမည္ကုိ ေခၚေသာေၾကာင့္ အိမ္ရွင္အမ်ဳိးသမီးႀကီးက ျခံတံခါးကုိဖြင့္ေပးၿပီး ဧည့္သည္ ဆုိသူ တစ္ဦး ျခံ၏ အေနာက္ပုိင္း ကြၽန္ေတာ္ေနထုိင္ေသာ အေဆာက္အဦငယ္ေလးဘက္သို႔ လမ္းေလွ်ာက္၍ လာသည္။ ဆံပင္ကတုိတုိ ၊ေနကာမ်က္မွန္တပ္ထားၿပီး ေဘာင္းဘီရွည္ အနက္ေရာင္ ကို ဝတ္ထားသည္။ အကႌ်က စပုိ႔ရွပ္လက္တုိ။ မည္သူမွန္း ကြၽန္ေတာ္လည္း ခ်က္ခ်င္းမသိ၊ ေသခ်ာၾကည့္လုိက္ေတာ့မွ ‘ဟာ… ေဟ့ေကာင္’ ဟု ကြၽန္ေတာ့္ႏႈတ္မွ  အံ့ၾသစြာျဖင့္ ေရရြတ္ၿပီး သူ၏ အမည္ကုိ ေခၚလုိက္မိသည္။ သူသည္ ကြၽန္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္းပါ။ အသားလည္း အေတာ့္ကုိညိဳသြားသည္။

‘မင္း ဘယ္လုိလဲ၊ ဘယ္လုိပံုစံနဲ႔ ဒီၿမိဳ႕ကို ဝင္လာသလဲ’ ဟု ကြၽန္ေတာ္က ေမးေတာ့

‘ေအး… ျပည္သူ႕စစ္ေတြေစာင့္တဲ့ ဂိတ္ကေန ငါ ပုိက္ဆံေပးၿပီးဝင္လာတာ’ တဲ့။
‘မင္းကုိ ဘယ္သူမွ စစ္ေဆးေမးျမန္းတာေတြ မလုပ္ဘူးလား’ ဟု ကြၽန္ေတာ္က ေမးေသာအခါ

‘ဟာ… ပုိက္ဆံေပးလုိက္ၿပီးကတည္းက ငါ့ကုိ ဘာမွ မေမးေတာ့ဘူး။ အဲဒါနဲ႔ ငါလည္း စံမေလာ့ (ျမဝတီၿမိဳ႕တြင္ အသံုးျပဳေသာ ဆုိက္ကားတစ္မ်ဳိး) ငွား၊ ခရစ္ယာန္ဘုရားေက်ာင္းကုိ တစ္ခါတည္းသြားၿပီး မင္းတုိ႔မိသားစုေတြ ဘယ္မွာေနသလဲဆုိတာ စံုစမ္းၿပီး လာခဲ့တာပါ သူငယ္ခ်င္းရယ္။ ‘

စိတ္လႈပ္ရွားျခင္း၊ စုိးရိမ္ျခင္းႏွင့္ သူက အေလာတႀကီးစကားေျပာသည္။

‘သူငယ္ခ်င္း ငါ့ကုိ ကူညီပါဦး။ ငါ တကၠသုိလ္တက္ဖို႔ ျပန္လာတာကြ’ဟု သူက အားကုိးတႀကီးျဖင့္ ကြၽန္ေတာ့္ကုိ ဆုိပါသည္။

‘အားလံုးမင္းအတြက္ေနာက္က်သြားၿပီလုိ႔ထင္တယ္’ဟူ၍သာကြၽန္ေတာ္စိတ္မေကာင္းျခင္းမ်ားစြာနဲ႔ေျပာမိ
လုိက္ပါသည္။’ကုိယ္သင္ရမယ့္ဘာသာရပ္နဲ႔ခံုနံပါတ္ေတာင္အသီးသီးက်ေနၿပီကြာ
။ေရွ႕လာမယ့္ကားတန္းဆိုရင္ငါလည္းရန္ကုန္ကုိဆင္းရေတာ့မယ္’ဟုကြၽန္ေတာ္ဆက္၍ေျပာလုိက္ေသာအခါ’ေအးေလ၊ငါလည္းမင္းနဲ႔အတူရန္ကုန္ကုိ

လုိက္မယ္။ငါလုပ္ႏုိင္သမွ်အေနအထားကုိအေကာင္းဆံုးႀကိဳးစားမယ္ကြာ။ၿပီးေတာ့ရန္ကုန္တကၠသုိလ္ကဘာသာရပ္ေတြကုိဆံုးျဖတ္ေပးတဲ့ဌာနကုိ

သြားၿပီးငါ့အေျခအေနမွန္ကုိေျပာျပမယ္။ရသေလာက္အသနားခံၾကည့္တာေပါ့ကြာ။’

ကြၽန္ေတာ္တကယ္စိတ္မေကာင္းပါ။သူသည္လည္းအလြန္မွရန္ကုန္တကၠသုိလ္ကုိတက္ခ်င္ရွာေပလိမ့္မည္။
‘ေအးရန္ကုန္ကုိအတူသြားၾကတာေပါ့ကြာ။
ဟုိေရာက္မွမင္းအတြက္ဘယ္လုိအေကာင္းဆံုးျဖစ္မယ္ဆုိတာကုိႀကိဳးစားၾကတာေပါ့ကြာ’
ဟူ၍ကြၽန္ေတာ္သူ႕ကုိအေကာင္းဆံုးအားေပးၿပီးဘားအံမွတစ္ဆင့္ရန္ကုန္သို႔အတူသြားၾကရန္
ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ဆံုးျဖတ္လုိက္ၾကသည္။

ထိုင္း-ျမန္မာနယ္စပ္တစ္ေနရာရွိကရင့္လက္နက္ကုိင္အေျခခံစခန္းတစ္ခုတြင္လအေတာ္ၾကာ
သူေနထုိင္ခဲ့ရေသာအေတြ႕အၾကံဳကုိကြၽန္ေတာ့္အားေျပာျပသည္။
နယ္အစံုမွလူငယ္အစံုတုိ႔၏ဘဝအေတြ႕အၾကံဳအေထြေထြ။စ႐ုိက္ေပါင္းစံုတုိ႔ႏွင့္သူထိေတြ႕ဆက္ဆံခဲ့ရသည္။
စစ္သင္တန္းကာလအတြင္းစည္းကမ္းေဖာက္ဖ်က္မိ၍သင္တန္းမွဴး၏အျပစ္ေပးျခင္းခံခဲ့ရသည္ကုိလည္း
သိခဲ့ရသည္။’ငါလည္းဟုိေရာက္မွအဆုိေတာ္ထူးအိမ္သင္နဲ႔ရက္ေတာ္ေတာ္ၾကာအတူတူေနခဲ့ရေသးတယ္။
ငါေတာင္သူ႕ကုိထမင္းဟင္းခ်က္ေပးရေသးတယ္’ဆုိၿပီးထုိအေတြ႕အၾကံဳအတြက္သူဂုဏ္ယူေနပံုရသည္။

‘ေအးငါအိမ္မွာမရွိကတည္းကငါ့ညီလည္းမိဘေတြဆံုးမလုိ႔မရေတာ့ဘူးဆုိၿပီးလူၾကံဳနဲ႔
အေၾကာင္းၾကားလာတာနဲ႔ငါလည္းအေတာ့္ကုိစိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားတယ္ကြာ။
လြန္ခဲ့တဲ့(၃)လေလာက္ကအေမလည္းငါ့ဆီကုိေရာက္လာတယ္။ညီမေလးလည္းအရြယ္ေရာက္လာၿပီေလ။
သူ႕အတြက္လည္းငါစိတ္ပူတာေပါ့ကြာ။မင္းလည္းသိတဲ့အတုိင္းပဲ၊တစ္အိမ္လံုးကလည္း
ငါ့ကုိအရမ္းေမွ်ာ္လင့္ထားတာ။’ကြၽန္ေတာ္ၿငိမ္၍သူေျပာသမွ်ကုိဆက္၍နားေထာင္ေနမိသည္။

‘က်န္းမာေရးအရအေဖလည္းဘာအလုပ္မွလုပ္ႏုိင္ေတာ့တာမဟုတ္ဘူး။အေမရွာသေလာက္လည္း
အိမ္အတြက္ဘယ္ေလာက္ငမွာလဲသူငယ္ခ်င္းရာ။ငါ့ရဲ႕ယံုၾကည္ခံယူခ်က္နဲ႔မိသားစုဘဝကုိ
လဲရမလိုေတာင္ျဖစ္သြားၿပီသူငယ္ခ်င္း။’

သူကဆက္၍’အခုငါျပန္လာတာလည္းေက်ာင္းျပန္တက္ၿပီးဘြဲ႕တစ္ခုေတာ့ရေအာင္ယူမယ္ကြာ။
တည္ၿငိမ္တဲ့မိသားစုဘဝကုိငါရေအာင္ျပန္တည္ေဆာက္မယ္လုိ႔ငါဆံုးျဖတ္ထားတယ္။’

(၂)ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ကာလသူေတြ႕ၾကံဳလုိက္ေသာအေတြ႕အၾကံဳကသူ႕အားဘဝခံယူခ်က္
အသစ္တစ္ခုကုိေပးလုိက္ၿပီျဖစ္ေၾကာင္းကြၽန္ေတာ္သေဘာေပါက္မိသည္။
သူကြၽန္ေတာ့္ကုိမေျပာျပခ်င္ေသာခါးသီးမႈမ်ားစြာလည္းရွိေပလိမ့္မည္။ထိုအတြက္လည္း
ကြၽန္ေတာ္မေမးလုိပါ။မေမးရက္ပါ။

‘ငါနယ္စပ္(KNU)စခန္းကထြက္လာၿပီးမဲေဆာက္ၿမိဳ႕ပတ္ဝန္းက်င္ကရြာတစ္ရြာမွာ(၄)
လေလာက္အလုပ္လုပ္ခဲ့တယ္။ရသေလာက္ေငြစုၿပီးအဲဒါေလးနဲ႔ငါေက်ာင္းတက္မယ္ကြာ။’

‘တစ္ခါ၊ငါဘယ္လူႀကီးကိုမွမသိမေပးဘဲတိတ္တိတ္ကေလးမဲေဆာက္ကိုထြက္ခဲ့တယ္ကြာ။ မတတ္ႏုိင္ဘူးေလ၊မိသားစုစားဝတ္ေနေရးကပုိၿပီးအေရးႀကီးတယ္မဟုတ္လားကြာ။’

ထိုကာလအတြင္းမိမိတုိ႔ေနရပ္သို့(KNU)တုိ႔၏နယ္စပ္စခန္းမ်ားမွျပန္လာၾကသူတုိ႔သက္ဆုိင္ရာအာဏာပုိင္တုိ႔ကုိသတင္းပုိ႔ၾကရသည္။

စစ္ေထာက္လွမ္းေရးတုိ႔ကသူတုိ႔သိလိုေသာသတင္းအခ်က္အလက္မ်ားတုိ႔ကုိေမးျမန္းၿပီးေနအိမ္အသီးသီးသို႔ျပန္၍ပုိ႔ေပးၾကသည္။

သူသည္လည္းျမဝတီၿမိဳ႕ရွိအာဏာပုိင္တာဝန္ရွိသူမ်ားအားသြားေရာက္သတင္းပုိ႔ရသည္။ရည္ရြယ္ခ်က္ျဖစ္ေသာေက်ာင္းတက္ရန္

အတြက္ျပန္လာျခင္းျဖစ္ေၾကာင္းကုိလည္းေမတၱာရပ္ခံကာထိုကိစၥကိုပါကူညီရန္အတြက္တင္ျပသည္။လုိအပ္ေသာစံုစမ္းစစ္ေဆးမႈမ်ားရွိေသာေၾကာင့္

ယခုလာမည့္ကားတန္းအပတ္ႏွင့္သူကြၽန္ေတာ္ႏွင့္အတူမပါလာခဲ့။

၁၉၉၁ခုႏွစ္၊ေဆာင္းဦးကာလတြင္ကြၽန္ေတာ္ရန္ကုန္ၿမိဳ႕သုိ႔ေရာက္ရွိၿပီး၊
လႈိင္တကၠသိုလ္ဝင္းအတြင္းစိတ္လႈပ္ရွားမႈမ်ားစြာႏွင့္၁၉၉၁ခုႏွစ္၊ဥပေဒပညာသင္ႏွစ္အတြက္ေက်ာင္းအပ္သည္။ေတာက္ပေနေသာမ်က္လံုးအစံုတုိ႔ျဖင့္ကြၽန္ေတာ္ႏွင့္

အရြယ္မတိမ္းမယိမ္း၊အရြယ္တူမ်ားကုိလႈိင္တကၠသိုလ္ဝင္းအတြင္းေတြ႕ရသည္။

ျမန္မာႏုိင္ငံတစ္နံတစ္လ်ားရွိတကၠသုိလ္အသီးသီးတုိ႔
သည္တစ္ခါျပန္၍ေက်ာင္းသူ/သားတုိ႔ျဖင့္စုိစုိျပည္ျပည္ျဖစ္ခဲ့ျပန္သည္။
တက္ႂကြလန္းဆန္းေနေသာေျခလွမ္းအစံုစံုတုိ႔သည္အသီးသီးေသာတကၠသုိလ္ပရဝုဏ္အတြင္း
တစ္ဖန္ျပန္၍ရွင္သန္သက္ဝင္ခဲ့ျပန္ပါၿပီ။

အေရးအခင္းေနာက္တစ္ခါျပန္ျဖစ္ရင္အစုိးရကဘယ္ႏွႏွစ္ပိတ္ဦးမလဲမသိဘူးဆုိေသာ
သံသယေတြကလည္းရွိၾကသည္။ေအးေလ၊ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေက်ာင္းဖြင့္တဲ့အခ်ိန္တက္ရတာကလည္း
အျမတ္ပဲေပါ့ဟုေနာင္ေတာ္အစ္ကုိ၊အစ္မႀကီးမ်ားကကြၽန္ေတာ္တုိ႔ေက်ာင္းသား/သူအသစ္တုိ႔ကုိအားေပးသည္။

တစ္ခါ၊ရန္ကုန္တကၠသုိလ္ႀကီးအားကြၽန္ေတာ့္အတြက္ဘဝအနာဂတ္ပ်ဳိးခင္းသစ္ေလးတစ္ခုလုိ႔
ကုိရင္ထဲကလႈိက္လႈိက္လွဲလွဲႀကီးကုိယံုၾကည္ခံယူမိပါသည္။
ကြၽန္ေတာ္တကၠသိုလ္ေက်ာင္းတက္၍တစ္လေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္မွာ
ကြၽန္ေတာ္အေဆာင္မရခင္ေခတၱေနထုိင္ရေသာျပည္လမ္းေပၚရွိယုဒႆန္ရိပ္သာသုိ႔မိတ္ေဆြတစ္ဦးႏွင့္
သူေရာက္ရွိလာသည္။

‘သူငယ္ခ်င္း၊ငါသမုိင္းဘာသာတြဲရတယ္။ဘားအံမွာျပန္ၿပီးတက္ရင္တက္၊ဒါမွမဟုတ္ရင္စာေပးစာယူနဲ႔
ဆက္သြားခ်င္ရင္သြားဆုိၿပီးတကၠသုိလ္ဘာသာရပ္ေတြကုိအမွတ္အလိုက္ခြဲေပးတဲ့ဆရာက
ငါ့ကုိေျပာလုိက္တယ္’

ဘာမွ်မတတ္ႏုိင္ေတာ့။သူအလြန္တက္ခ်င္ေသာႏုိင္ငံတကာဆက္ဆံေရးဘာသာရပ္ႏွင့္
ရန္ကုန္တကၠသုိလ္ေျမပရဝုဏ္အတြင္းသူအေျခခ်ခြင့္တကယ္မရွိရွာေတာ့ပါ။

‘ေအးေလ..ရွိတဲ့ေလွ၊ေလွာ္ခြင့္ရတဲ့တက္နဲ႔အေကာင္းဆံုးခရီးေရာက္ေအာင္ေလွာ္ေပေတာ့
သူငယ္ခ်င္းေရ၊ေလွာ္ၾကတာေပါ့ကြာ’ဟူ၍သာကြၽန္ေတာ္ဆုိႏုိင္ေတာ့သည္။

ဆယ္တန္းစာေမးပြဲမေျဖခင္၊ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ႏွစ္ဦးသားရည္မွန္းခ်က္ႀကီးႀကီးေမွ်ာ္လင့္ခ်က္အျပည့္ျဖင့္ ‘ႏုိင္ငံတကာဆက္ဆံေရး'(InternationalRelation–IR)ကုိစာလံုးႀကီးႀကီးျဖင့္ေရးကာႏွစ္ဦး သားစာၾကည့္စားပြဲေရွ႕တြင္ကပ္ထားၿပီးဝီရိယထားကာစာအတူက်က္ခဲ့ၾကသည္။သန္းေခါင္ယံလြန္ခဲ့သည့္
ညမ်ားစြာ။သူ႕အတြက္လည္းဒီအိပ္မက္ႀကီးဟာတစ္စစီပ်က္စီးသြားေပၿပီ။ကြၽန္ေတာ္လည္းထိုဘာသာရပ္ကုိ
အမွတ္မမီဘဲဥပေဒပညာကုိေတာ့သင္ၾကားခြင့္ရသည္။ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ကြၽန္ေတာ္က
ရန္ကုန္တကၠသုိလ္ကုိတက္ခြင့္ရေသးသည္။သူ႕အတြက္ဆံုး႐ံႈးမႈေတြတစ္ခုစီ၊တစ္ခုစီဆင့္၍
လာသလိုမ်ဳိးခံစားသြားရွာသည္။’အေကာင္းဆံုးကုိဆက္ၿပီးရင္ဆုိင္သြားပါကြာ’ဟူ၍သာ
ကြၽန္ေတာ္သူ႕အားအားေပးႏုိင္ေတာ့သည္။မၾကာမီသူဘားအံသုိ႔ျပန္သြားသည္။

ပထမႏွစ္ေက်ာင္းသားတစ္ဦးအေနျဖင့္အရာရာအားလံုးကြၽန္ေတာ့္အတြက္
အသစ္ေတြခ်ည္းသာ။ေရသစ္၊ေျမသစ္၊မိတ္ေဆြသစ္၊အေတြ႕အၾကံဳအသစ္၊ၿပီးေတာ့
ရင္ခုန္သံအသစ္မ်ားစြာျဖင့္ကြၽန္ေတာ္လႈိင္တကၠသုိလ္ဝင္းအတြင္း၊အခ်ိန္ေတြကုန္မွန္းမသိ၊
ကုန္ဆံုးသြားခဲ့သည္။ေက်ာင္းစာေတြထက္ျမန္မာႏုိင္ငံတစ္နံတစ္လ်ားမွေရာက္ရွိလာေသာ
ကြၽန္ေတာ့္လုိပထမႏွစ္ေက်ာင္းသား/သူအသစ္တုိ႔ႏွင့္¤င္းတုိ႔မိသားစုမ်ား၏ေရခံေျမခံ
ဘဝျဖတ္သန္းခရီးၾကမ္းမႈမ်ားအား(၄)ႏွစ္နီးပါးပညာမသင္ၾကားခဲ့ရေသာကာလေတြအတြင္း
သူတုိ႔တစ္ေတြအခ်ိန္ေတြကုိအသံုးျပဳခဲ့ၾကပံု၊ေၾကးစားကုန္းရြာသားတင္ေမာင္ျမင့္ထံမွ
အင္းသူအင္းသားေတြ၏ဘဝအေထြေထြႏွင့္ေနထုိင္စားေသာက္ပံု၊
ကခ်င္လူမ်ဳိးနန္းတိန္းေနာ္လာ၏ဖားကန္႔ေက်ာက္စိမ္းတြင္းမ်ားအတြင္း
သာမန္ေက်ာက္တူးသမားတုိ႔၏႐ုန္းကန္မႈေတြ၊မုိးကုတ္သူ၊မုိးကုတ္သားေတြ၏ပတၱျမား၊
နီလာ၊ဗဟုသုတေတြကုိကြယ္လြန္သြားခဲ့ၿပီျဖစ္ေသာကုိေအာင္ဝုိင္းထံမွအလြန္
တန္ဖိုးရွိလွေသာအေတြ႕အၾကံဳေတြရရွိခဲ့သည္။

တကၠသုိလ္ပညာေရးမွသင္ၾကားမေပးႏုိင္သည့္၊ေလာကစာသင္ခန္းျပင္ပမွဘဝအေထြေထြတုိ႔၏
စာမ်က္ႏွာမ်ားကုိကြၽန္ေတာ္တစ္မ်က္ႏွာခ်င္း၊စာတစ္လံုးစီဖတ္ေနခဲ့သည္။

ရန္ကုန္အမိတကၠသုိလ္ႀကီးသည္သာစစ္မွန္ေသာျပည္ေထာင္စုစိတ္ဓာတ္ကုိကြၽန္ေတာ္တုိ႔
အမိျမန္မာႏုိင္ငံ၏ရင္ေသြးေက်ာင္းသူ/သားအသီးသီးအားသေႏၶတည္ကာေမြးဖြားခြင့္ေပးလုိက္သည္ဟု
ကြၽန္ေတာ္ရင္ႏွင့္ေလးေလးနက္နက္ယံုၾကည္သည္။
တစ္ခါ၊၁၉၉၁ခုႏွစ္၊ႏုိဝင္ဘာလအတြင္းေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ႏုိဗယ္ဆုရရွိေသာအေၾကာင္းအရာကုိ
အေျခခံၿပီးရန္ကုန္တကၠသုိလ္ပင္မ၌လႈပ္ရွားမႈထပ္မံေပၚေပါက္လာျပန္သည္။

နဝတစစ္အစုိးရသည္သူတုိ႔၏သံုးေနက်ျဖစ္ေသာေဆးခါးႀကီးနည္းဗ်ဴဟာ
အတုိင္းတကၠသုိလ္ေတြကုိတစ္ခါထပ္၍ပိတ္လုိက္ျပန္သည္။ႏုိင္ငံေရးလႈိင္း၊
ဒီေရအရွိန္ျမင့္ေနေသာေက်ာင္းသားလူငယ္ထုႏွင့္ပညာေရးကုိတည္ၿငိမ္စြာျဖင့္လုိလားခရီးျပဳလုိေသာ
ပညာသင္သားတုိ႔အၾကား၊ခံစားမႈေတြကြဲျပားသြားခဲ့ေပၿပီ။မဆံုးႏုိင္သည့္ေက်ာင္းပိတ္ရက္ေတြ..။
ဒီတစ္ခါဘယ္ေလာက္မ်ားထပ္ၿပီးရွည္လ်ားလိမ့္ဦးမည္နည္း။

ဘာဆုိဘာမွ်ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ေက်ာင္းသားထုႀကီးမတတ္ႏုိင္ပါ။ဒီစစ္အစုိးရျပဳသမွ်
တစ္တုိင္းျပည္လံုးကျပည္သူလူထုေတြခါးစည္းၿပီးခံၾကေပဦးေတာ့ဟူ၍သာ။
ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ရည္မွန္းခ်က္ေတြလည္းတစ္ခါထပ္ၿပီးေမွးမွိန္သြားသကဲ့သုိ႔နင့္နင့္သီးသီးခံစားခဲ့ရျပန္သည္။

ရင္းႏွီးမႈေတြေတာင္နက္နက္႐ႈိင္း႐ႈိင္းေလးေလးနက္နက္မရွိၾကေသးခင္ကာလမွာ
ပညာသင္ေဖာ္သူငယ္ခ်င္းတို႔အသီးသီးေသာအေဆာင္ခန္းတံခါးေတြကိုနာက်င္စြာျဖင့္ပိတ္ၿပီး၊ေနရပ္
အသီးသီးသုိ႔ေက်ာင္းဖြင့္ရက္ေတြမေရာက္ေသးမီျပန္ၾကရျပန္သည္။မ်က္လံုးခ်င္းေတြစကားေျပာစ၊
ရင္ခုန္ေနသူအသီးသီးတုိ႔လည္းသံေယာဇဥ္အဖူးအေညႇာင့္ေလးေတြကုိရင္မွာကုိယ္စီသိမ္းလြယ္၍
တကၠသိုလ္ေျမကုိတစ္ခါခြဲခြာခဲ့ရျပန္ၿပီေကာ။

ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ေက်ာင္းပိတ္ရက္ကာလအတြင္းစာေပအမ်ဳိးမ်ဳိးသုတ၊
ရသအစံုဖတ္ျဖစ္ခဲ့သည္။မိမိကုိယ္ကုိမိမိစိတ္မေလမိေအာင္ႀကိဳးစား၍အခ်ိန္ကုိအသံုးျပဳခဲ့သည္။

ဒီတစ္ႀကိမ္ေက်ာင္းပိတ္ရက္ကေတာ့ႏွစ္ႏွင့္ခ်ီကာမၾကာျမင့္ခဲ့ေတာ့ပါ။
အစုိးရကေက်ာင္းေတြျပန္ဖြင့္မည့္ရက္ေတြကုိတစ္ခါေၾကညာျပန္သည္။ ထူးျခားတာကေတာ့ယခုအႀကိမ္ရန္ကုန္တကၠသုိလ္ဝင္းထဲကုိဝင္လုိက္သည္ႏွ
င့္ျခံစည္း႐ုိးအသစ္ေတြေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကုိေတြ႕ရပါသည္။စစ္အစိုးရခမ်ာလည္းသူ႕နည္းသူ႕ဟန္နဲ႔
ဘယ္လုိအေတြးအေခၚေတြမ်ားႏွင့္ရန္ကုန္တကၠသုိလ္ဝင္းႀကီးအတြင္းစည္း႐ုိးတံတုိင္းေတြ၊
အမ်ားႀကီးတားထားပစ္လုိက္ပါသည္။

သုိ႔ေသာ္ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ေက်ာင္းသားထု၏စည္းလံုးမႈ၊အင္သစ္အားသစ္အေတြးသစ္မ်ားႏွင့္အတူ
စစ္အာဏာရွင္အားဆက္၍ရြံမုန္းေနသည္ေတြကုိေတာ့ဘယ္လုိမွအာဏာရွင္စစ္ဘီလူးမ်ားမတားဆီး၊
မခ်ဳပ္ေႏွာင္ႏုိင္ခဲ့ေပ။

ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္။

အပုိင္း (၁)

No comments:

Post a Comment