••••••••••••••••••••
(၃)
၁၉၂၇ ခုႏွစ္ကား အာဂ်င္တီနားတြင္ ႏူိင္ငံေရး ႏွင့္ လူမႈေရး အေျပာင္းအလဲမ်ား ျဖစ္ရန္ စတင္ တာစူလာေနခ်ိန္ ျဖစ္သည္။ အာဂ်င္တီနားရွိ ေဒသခံ အင္ဒီယန္း လူမ်ဳိးမ်ားကုိ အာဏာရွင္ ဂြမ္ မင္ညဴရယ္ ဒီ ရုိစာ က
ရက္ရက္စက္စက္ အၾကမ္းဖက္ ႏွိပ္စက္ သတ္ျဖတ္ေနခ်ိန္လည္း ျဖစ္သည္။ ထုိကဲ့သုိ႕ ေသြးထြက္သံယုိမႈ မ်ားေၾကာင့္ အာဂ်င္တီနားတြင္ သူရဲေကာင္းမ်ား အလ်ဳိလ်ဳိ ေပၚေပါက္လာခဲ့ရသည္။ ထုိအထဲတြင္ စပိန္ႏူိင္ငံမွ လြတ္လပ္ေရး ရရွိရန္ ရုန္းကန္ တုိက္ပဲြ၀င္မႈမ်ားတြင္ ပါ၀င္ခဲ့သူ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ၾကီး ဂ်ဳိးေဆး ဒီ ဆန္ မာတင္ မွ
သည္ သတင္းစာဆရာ ဒုိနီနီဂို ဆာမီယင္တုိ တုိ႕လည္း ထင္ရွားသူမ်ား ျဖစ္လာခဲ့ၾကသည္။
၎တုိ႕က အာဂ်င္တီနား ဂန္ခ်ဳိ ဟု ေခၚေသာ နယ္ျခားေဒသရွိ လူမ်ား၏ ရက္စက္မႈမ်ား ကုိ လစ္လ်ဳရႈ
မေနၾကပဲ ယဥ္ေက်းေသာ လူ႕ အသုိက္အ၀န္း ဆီ ေလွ်ာက္လွမ္းၾကပါစုိ႕ ဟု ႏူိင္ငံသားမ်ားကုိ ေတာင္းဆုိလာခဲ့ၾကေပသည္။ ထုိ႕အတြက္ အာဂ်င္တီနားလူမ်ဳိးမ်ားသည္ ရက္စက္ၾကမ္းၾကဳပ္ေသာ စနစ္ ႏွင့္ ယဥ္ေက်းစြာ ေနထုိင္လုိေသာ လူ႕အဖဲြ႕အစည္း ႏွစ္ခုအၾကား အျမဲလုိ တင္းမာမႈမ်ား ၾကားတြင္ ေနထုိင္ခဲ့ၾကရသည္။
၁၉ ရာစုႏွစ္ အကုန္ပုိင္းေလာက္တြင္ ႏူိင္ငံေတာင္ပုိင္း ျမက္ခင္းျပင္ၾကီးရွိရာ အရပ္ရွိ ေဒသခံ အင္ဒီယန္း လူမ်ဳိးမ်ား အေပၚ အစုိးရမွ ဦးေဆာင္၍ ရက္စက္စြာ ႏွိမ္ႏွင္းႏူိင္ခဲ့ျပီးေနာက္တြင္ ထုိေဒသကုိ သိမ္းပုိက္ရယူႏူိင္ခဲ့ၾကသည္။ ေနာက္ပုိင္းတြင္ အဆုိပါ ျမက္ခင္းလြင္ျပင္အရပ္သုိ႕ ကုိလုိနီ ျပဳရန္ အေျမာက္အျမား ေရာက္ရွိလာခဲ့ျပီး က်ယ္ျပန္႕လွေသာ ေျမမ်ားကုိ ကုိယ္ပုိင္ စားက်က္မ်ား အျဖစ္ ျခံစည္းရုိး ခတ္ျခင္း၊ လယ္ယာေျမမ်ား ေဖၚထုတ္ျခင္း၊ ျမဳိ႕သစ္မ်ား တည္ျခင္း ႏွင့္အတူ မီးရထားလမ္း၊ ဆိပ္ကမ္းမ်ား ႏွင့္ လမ္းမ်ားကုိ တည္ေဆာက္ေပးခဲ့ၾကသျဖင့္ စက္မႈလုပ္ငန္းမ်ား ေပၚေပါက္လာခဲ့သည္။
၂၀ ရာစုႏွစ္ အေစာပုိင္းကာလမ်ားတြင္ အာဂ်င္တီနား လူဦးေရသည္ သုံးဆနီးပါး တုိးတက္လာခဲ့သည္။
အီတလီ၊ စပိန္၊ ဂ်ာမဏီ၊ ျဗိတိန္၊ ရုရွား ႏွင့္ အေရွ႕အလယ္ပုိင္းမွ လူမ်ား တဖဲြဖဲြ ေရာက္ရွိလာေနၾကျခင္း
ေၾကာင့္လည္း ျဖစ္သည္။
အာဂ်င္တီနားမွ ထြက္ရွိေသာ သီးႏွံမ်ား၊ တရိစၦာန္ အသား ႏွင့္ အေရခြံ မ်ားကုိ ဥေရာပသုိ႕ သေဘၤာမ်ား ျဖင့္ တင္ပုိ႕ခဲ့ၾကျပီး အေမရိကန္မွ စတူဒီေဘကာ ကားမ်ား၊ ဓါတ္ျပားစက္မ်ား ႏွင့္ ျပင္သစ္မွ ေနာက္ဆုံးေပၚ အ၀တ္အထည္ ဆန္းမ်ား သယ္ေဆာင္လာေသာ သေဘၤာမ်ား ႏွင့္ ဆိပ္ကမ္းမ်ား တ၀ုိက္ ျပည့္က်ပ္ေနေပ
သည္။ ျမဳိ႕ေတာ္ ျဗဴႏူိေအရီးတြင္ လည္း ေအာ္ပရာ ျပဇာတ္ရုံမ်ား၊ စေတာ့အိတ္ခ်ိန္း ေစ်းကြက္မ်ား၊ တကၠ
သုိလ္ၾကီးမ်ား ေရာမ ဂရိ ေရွးေဟာင္း ပုံစံ အတုယူ၍ တည္ေဆာက္လာေသာ အေဆာက္အဦးၾကီးမ်ား၊
နန္းေတာ္တမွ် ခမ္းနားေသာ လူေနအိမ္ၾကီးမ်ား အလ်ဳိလ်ဳိ ေပၚေပါက္လာခဲ့ရသည္။
လမ္းမက်ယ္ၾကီးမ်ား၊ အပန္းေျဖဥယာဥ္မ်ား၊ ပုိလုိ ကစားကြင္းမ်ား၊ သူရဲေကာင္း အသီးသီး၏ ရုပ္ထုၾကီးမ်ား ႏွင့္ ေရပန္းမ်ား ေဆာက္လုပ္လာခဲ့ၾကျပန္သည္။ ဓါတ္ရထားမ်ားကလည္း တလက္လက္ ေတာက္ပ
ေနေသာ စားေသာက္ဆုိင္ၾကီးမ်ား ေရွ႕တြင္ ေျပးဆဲြေနၾကျပန္သည္။
ျဗဴႏူိေအရီရွိ ေပၚတာရီယုိ ဟု ၎တုိ႕ ဘာသာ ေခၚေသာ ျမဳိ႕ေန အထက္တန္းလႊာမ်ားက ဥေရာပ
ယဥ္ေက်းမႈ တြင္ ေမႊ႕ထုံေနၾကေသာ္လည္း ႏူိင္ငံ အတြင္းပုိင္း အေတာ္မ်ားမ်ားသည္ ေခ်ာင္ထုိးခံရသလုိ
ျဖစ္ေနသျဖင့္ ဆင္းရဲ စုတ္ျပတ္လ်က္ ရွိေနဆဲ ျဖစ္သည္။ ျပည္နယ္မ်ားတြင္ ေကာ္ဒီလီယုိ ဟု ေခၚေသာ အာဏာရွင္ အုပ္ခ်ဳပ္သူမ်ားက ၀ါ ႏွင့္ သၾကား ထုတ္လုပ္ရာ စုိက္ခင္းၾကီးမ်ား ကုိ ပုိင္ဆုိင္ထားၾကျပီး
အနာၾကီး ေရာဂါ၊ ငွက္ဖ်ား ေရာဂါႏွင့္ ပလိပ္ေရာဂါမ်ား စဲြကပ္ေနေသာ အလုပ္သမား အမ်ားအျပား ရွိလာေနခဲ့သည္။
အင္ဒီး ေတာင္တန္းၾကီးမ်ားရွိ ရာ ျပည္နယ္မ်ားတြင္ ေနထုိင္ၾကေသာ ကက္ရွ၀ါ (Quechua) ႏွင့္ အုိင္းမယ (Aymara) စကားေျပာ ေဒသခံ အင္ဒီယန္း တုိ႕မွည လြန္စြာ ဆင္းရဲစြာ ေနထုိင္လ်က္ ရွိေနၾကဆဲပင္ ျဖစ္သည္။ အထင္လ်င္ မထင္သလုိ သတ္ျဖတ္ခံၾကရျပန္ျပီး လူျဖဴမ်ားထံမွ အေၾကြးယူကာ လုပ္အား ျဖင့္ ျပန္
ဆပ္ေနရေသာ ဘ၀မ်ားတြင္သာ က်င္လည္ေနၾကရသည္။
ႏူိင္ငံေရးတြင္ ဆယ္စုႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ရက္ဒီကယ္ ပါတီ ႏွင့္ ကြန္ဆာေဗးတစ္ပါတီမ်ားက အာဏာ ကုိ သူတျပန္ ကုိယ္တျပန္ ရရွိ အုပ္ခ်ဳပ္ေနၾကသည္။ အန္နက္စတုိ ႏွင့္ စီလီယာ တုိ႕ ခ်ီ အား ေမြးဖြားသည့္ႏွစ္ ၁၉၂၈ တြင္ ရက္ဒီကယ္ ပါတီမွ ဟစ္ပုိလီတုိ ယရီဂုိရင္းမွ သမၼတ အျဖစ္ ေရြးခ်ယ္ တင္ေျမွာက္ခံရသည္။ ၎သည္ လူထူူး လူဆန္းတေယာက္လည္း ျဖစ္ျပီး နားလည္ရ ခက္ခဲကာ လူအမ်ားအၾကားသုိ႕ သြားလာခဲလွသည္႔အျပင္ စကားလည္း မ်ားမ်ားစားစား ေျပာဆုိျခင္း မရွိေပ။
မၾကာခဏ ဆုိသလုိ ျဖစ္ေပၚေနေသာ အလုပ္သမားမ်ား၏ ဆႏၵျပပဲြ မ်ား ႏွင့္ သပိတ္ပဲြမ်ားကုိမူ ေသနတ္္မ်ား၊ နံပါတ္တုတ္မ်ား သုံးကာ ျဖဳိခြင္းရန္ ကုိမူ ေစခုိင္းခဲ့ျပန္သည္။ ရာဇ၀တ္သားမ်ားကုိ လည္း သေဘၤာၾကီးမ်ားျဖင့္ သယ္ေဆာင္ကာ ေအးစိမ့္ေအာင္ ခ်မ္းလွေသာ ေတာင္ပုိင္းရွိ ပက္တာဂုိနီယာ အရပ္သုိ႕ ပုိ႕ေဆာင္၍ ျပစ္ဒဏ္က်ခံေစခဲ့သည္။
ႏွစ္ဆယ္ရာစု အစပုိင္းမွစ၍ တဖဲြဖဲြ ေျပာင္းေရႊ႕၀င္ေရာက္လာမႈမ်ားႏွင့္ အတူ ႏူိင္ငံေရး အေတြးအေခၚ
အသစ္အဆန္းမ်ားျဖစ္ေသာ အမ်ဳိးသမီးမ်ား တန္းတူရည္တူ ရရွိေရး၊ ဆုိရွယ္လစ္၀ါဒ၊ မင္းမဲ၀ါဒ ႏွင့္
ဖက္ဆစ္၀ါဒမ်ားပါ မက်န္ ေပၚေပါက္လာခဲ့ေပေတာ့သည္။
လွစိုးေ၀
No comments:
Post a Comment