ဂဠဳန္စီမံခ်က္ေၾကာင့္ ဘ၀ပ်က္ခဲ့ရသူ ေရဘ၀ဲဘိုနီ
ေခတ္အဆက္ဆက္ အင္းစိန္ေထာင္ ဂႏၳ၀င္လူမိုက္ႀကီးေတြနဲ႔ ႀကံဳဆံုခဲ့ရတဲ့ ဘိုနီကို လူမိုက္ႀကီးေတြထဲက ကိုစံၿငိမ္းမွေရြးၿပီး ဘာလို႔ ေလးစားရတာလဲလို႔ ေမးၾကည့္မိတယ္။ ဘိုနီေျပာတာက “ကိုစံၿငိမ္းက ၾကည့္ျမင္တိုင္သားဆိုေပမယ့္ သူ႔အပိုင္သား ကိုယ့္အပိုင္သား မခြဲျခားဘူး။ ၿပီးေတာ့ မယုတ္မာဘူး။ ေထာင္ထဲမွာ မတြန္းဘူး၊ မခၽြန္ဘူး၊ မက်စ္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္က ေတာင္ဥကၠလာသားျဖစ္ေပမယ့္ ကိုစံၿငိမ္းကို ေလးစားရတာ” လို႔ ျပန္ေျဖတယ္။ ေရဘ၀ဲဘိုနီလို႔ ေထာင္ထဲမွာ နာမည္ႀကီးခဲ့တဲ့ ဘိုနီက အခုေတာ့ အသက္အရြယ္လည္း ရခဲ့သလို အေတြ႕အႀကံဳလည္း ႂကြယ္၀ေနခဲ့ပါၿပီ။ ဒါေပမဲ့ လြန္ခဲ့တဲ့ ၃၈ ႏွစ္ သူ ၁၇ ႏွစ္သားအရြယ္က ေခတ္ဆိုးစနစ္ဆိုးထဲမွာ သူ႔ဘ၀ေျပာင္းလဲသြားရပံုကို အခုအခ်ိန္ထိ အမွတ္ရေနဆဲ ျဖစ္ပါတယ္။
ေတာင္ဥကၠလာမွာ ေမြးဖြားခဲ့တဲ့ ဘုိနီနဲ႔ သူ႔မိသားစုဟာ ဆူးေလလမ္းမေပၚမွာ ေစ်းေရာင္းရင္း ဘ၀၀မ္းေက်ာင္းရတဲ့ ႐ိုး႐ိုးသာမန္ မိသားစုတစ္စုျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ တစ္ေန႔ေတာ့ သူတို႔ရဲ႕ တည္ၿငိမ္ေအးခ်မ္းေနတဲ့ ဘ၀ထဲကို မုန္တိုင္းထန္တဲ့ ေန႔ရက္တစ္ရက္ ေရာက္ရွိလာပါတယ္။ အဲဒါကေတာ့ မဆလအစိုးရရဲ႕ “ဂဠဳန္စီမံခ်က္” ဆိုတာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ၁၉၇၉ ခုႏွစ္မွာ ခ်မွတ္ခဲ့တဲ့ ဂဠဳန္စီမံခ်က္ေၾကာင့္ ရန္ကုန္စည္ပင္သာယာ၀န္ထမ္းေတြနဲ႔ လမ္းေဘး ေစ်းေရာင္းသူေတြၾကား လိုက္တမ္းေျပးတမ္း ကစားခဲ့ရသလို ေစ်းသည္ေတြလည္း ေထာင္ႏႈတ္ခမ္း နင္းခဲ့ရပါတယ္။ ေစ်းေရာင္းမွ ထမင္းစားရတဲ့ဘ၀မို႔ ရဲေတြလာဖမ္းရင္ ေျပးလုိက္၊ တျခားလမ္းတစ္ေနရာမွာ ေရာင္းလိုက္နဲ႔ သံသရာလည္ေနပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေရရွည္ေတာ့ ထြက္ေျပးလြတ္ေျမာက္ဖို႔ မျဖစ္ႏုိင္ေတာ့ပါဘူး။ သူ႔မိသားစုဟာ ၿမိဳ႕ထဲမွာ ေစ်းေရာင္းလို႔ ဂဠဳန္စီမံခ်က္နဲ႔ အဖမ္းခံလိုက္ရပါေတာ့တယ္။
စီမံခ်က္ဆိုတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ စည္ပင္ကလည္း ေစ်းသည္ေတြကို ဖမ္းျပရသလို တရား႐ံုးေတြကလည္း ေထာင္ဒဏ္ ခ်မွတ္ေပးရပါတယ္။ ဒီစေတးခံရသူေတြထဲမွာ လူပ်ိဳေပါက္စ ဘိုနီလည္း ပါသြားခဲ့ပါတယ္။ အေဖနဲ႔အေမကုိ ဂဠဳန္က ဖမ္းေတာ့ မိဘေတြ ေထာင္ထဲ မေရာက္ေစခ်င္လို႔ သူက ကိုယ္စား၀င္ခံၿပီး အဖမ္းခံတာျဖစ္ပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ သူ႔ကုိ ေက်ာက္တံတားၿမိဳ႕နယ္တရား႐ံုးက ေထာင္ဒဏ္ေျခာက္လ ခ်မွတ္လိုက္ပါတယ္။ ေထာင္ထဲေရာက္ေတာ့ ဘိုနီအတြက္ အရာရာဟာ ထိတ္လန္႔ တုန္လႈပ္စရာေတြခ်ည္းပါပဲ။ အားႀကီးတဲ့လူက အားနည္းတဲ့လူကို အႏိုင္က်င့္တယ္။ ေငြေၾကးခ်မ္းသာတဲ့ သူေတြက ေထာင္ထဲမွာ ေကာင္းေကာင္းေနရၿပီး ပိုက္ဆံမရွိတဲ့သူေတြက သူမ်ားမလုပ္ခ်င္တဲ့အလုပ္ေတြ လုပ္ရတယ္။ ပိုက္ဆံမေပးႏိုင္တဲ့သူေတြဟာ ဆီးအိုးထမ္းရတာေတြ၊ မိလႅာအိုး သြန္ရတာေတြကို လုပ္ရပါတယ္။ အင္းစိန္ေထာင္မွာ ဘိုနီဟာ ခဏပဲေနရၿပီး ရန္ကုန္-မႏၲေလးအျမန္လမ္း ေဖာက္လုပ္တဲ့ ေနရာက ရဲဘက္စခန္းေတြကို ပို႔တဲ့ေထာင္သားေတြထဲမွာ ပါ၀င္သြားေတာ့တယ္။ ရန္/မန္း လို႔ ေခၚတဲ့ အေ၀းေျပးလမ္း အမွတ္ (၄) ရဲဘက္စခန္းကို ဘုိနီေရာက္သြားေတာ့ ဒုတိယကမၻာစစ္က ေခၽြးတပ္စခန္းတစ္ခု ေရာက္သြားသလိုပါပဲ။ လူေတြအားလံုးဟာ အာဟာရဓာတ္ ခ်ိဳ႕တဲ့ၿပီး အ႐ိုးေငါေငါနဲ႔ ျဖစ္ေနတယ္။ လမ္းေဖာက္တဲ့ေနရာမွာ မျဖစ္မေန သံုးရမယ့္ ယႏၲရားေတြ မရွိဘဲ လူအားနဲ႔ လုပ္ေနတာကို ေတြ႕ရတယ္။ အဓိက,ကေတာ့ ေျမႀကီးထဲက ေက်ာက္ေတြကို တူးထုတ္ၿပီး လမ္းခင္းဖို႔ ျပန္ခြဲေပးရတာပါပဲ။ ေက်ာက္ခဲခြဲတဲ့ေနရာမွာ တူနဲ႔ မေတာ္တဆထုမိလုိ႔ လက္ေခ်ာင္း ဆံုး႐ံႈးသြားတဲ့သူေတြ၊ ေက်ာက္ခဲစမွန္လို႔ မ်က္လံုးပ်က္သြားတဲ့သူေတြ အမ်ားအျပား ရွိေပမယ့္ အက်ဥ္းစခန္းက ေလ်ာ္ေၾကးေပးဖို႔ ေနေနသာသာ ေဆးထည့္ေပးတာပဲ ေတာ္လွၿပီလို႔ ေအာက္ေမ့ရတဲ့ ေခတ္အေျခအေန ျဖစ္ပါတယ္။ ထံုးစံအတိုင္း ပိုက္ဆံရွိၿပီး လိုင္း၀င္ထားတဲ့သူေတြက စခန္းမွာ သီးျခားအိမ္ေလးေတြနဲ႔ ဇိမ္က်က် ေနႏိုင္သလို မိသားစုကိုလည္း အခ်ိန္မေရြး ေခၚထားခြင့္ရွိပါတယ္။ ပိုက္ဆံမရွိတဲ့ အက်ဥ္းသားေတြနဲ႔ ဘိုနီတို႔လုိ မိသားစု မလာႏုိင္တဲ့ အက်ဥ္းသားေတြကေတာ့ အသက္အႏၲရာယ္နဲ႔နီးတဲ့ အလုပ္မွန္သမွ် အကုန္လုပ္ရပါတယ္။ ဘိုနီတို႔ဟာ ေန႔စဥ္ပဲခူး႐ိုးမ လွ်ိဳေတြထဲမွာရွိတဲ့ ေက်ာက္တံုးႀကီးေတြကို လူအားနဲ႔ မႏုိင့္တႏုိင္ မ,ၿပီး အျမန္လမ္းေဘးမွာရွိတဲ့ ေက်ာက္ခဲခြဲတဲ့ေနရာကိုပို႔ရတယ္။ အမွန္တကယ္ေတာ့ ဒီေက်ာက္တံုးႀကီးေတြရဲ႕ အေလးခ်ိန္ဟာ လူေလးငါးေျခာက္ေယာက္ မ,မွရႏိုင္ေပမယ့္ သူတို႔ကေတာ့ ႏွစ္ေယာက္ သံုးေယာက္နဲ႔ မ,ခဲ့ရပါတယ္။ သူတို႔ကို အလုပ္တြင္ေအာင္ ေမာင္းႏွင္ဖို႔ တုတ္ကိုင္ထားတဲ့ အက်ဥ္းသား ဘုတ္ကိုင္တစ္ေယာက္က အၿမဲ ႀကီးၾကပ္ေနပါတယ္။ အလုပ္လုပ္တာေႏွးေနရင္၊ မတြင္ရင္ ေက်ာကုန္းကို ဘုတ္ကိုင္က မရပ္မနား ႐ိုက္ႏွက္တတ္ပါတယ္။ အစားအစာကလည္း မ၀ေရစာပဲ ေကၽြးထားတာပါ။ ထမင္းမ၀လို႔ ထပ္ေတာင္းရင္ ထပ္ေတာင္းတဲ့ အက်ဥ္းသားကို မွတ္ထားၿပီး တျခားတစ္နည္းနည္းနဲ႔ အျပစ္ရွာ ႐ိုက္ႏွက္တတ္ပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ရဲဘက္ေတြက သေဘာေပါက္သြားၿပီး ထမင္းထပ္မေတာင္းရဲေတာ့ဘဲ ေကၽြးသမွ်နဲ႔ တင္းတိမ္ေရာင့္ရဲတတ္သြားပါေတာ့တယ္။
ေနမေကာင္းတဲ့အခါမွာလည္း ရဲဘက္ေတြဟာ ေဆးခန္း မျပရဲပါဘူး။ ရဲဘက္စခန္းမွာရွိတဲ့ အက်ဥ္းဦးစီးက တာ၀န္ခံေဆးမွဴးက အစြမ္းကုန္ႏွိပ္စက္တတ္လို႔ ျဖစ္ပါတယ္။ ရဲဘက္ေတြေဆးခန္းျပရင္ ေဆးမွဴးက အဆင့္အတန္း A,B,C ဆိုၿပီး သံုးမ်ဳိးခြဲျခားထားပါတယ္။ A ကို ေဆးနားအျဖစ္ သတ္မွတ္ေပးေပမယ့္ ဒီလိုအေျခအေနက ေသခါနီးပုဂိ္ၢဳလ္ေတြ၊ လံုး၀မထႏုိင္ေတာ့တဲ့သူေတြကို ေပးတာျဖစ္ပါတယ္။ B ကေတာ့ မင္းေနမေကာင္းဘူးဆိုေပမယ့္ ဒီေလာက္ အေျခအေနအဆိုးႀကီး မဟုတ္ေသးဘူး။ ဒီေတာ့ အလုပ္စခန္းကို ဆက္လိုက္သြား၊ လက္ေကာက္လာမက်နဲ႔ဆိုၿပီး ေျပာေလ့ရွိပါတယ္။ C ကေတာ့ ေနမေကာင္းဘူးဆိုတာ အလုပ္မလုပ္ခ်င္လုိ႔ သက္သက္လိမ္တာ၊ ဒီေတာ့ ပညာေပးရမယ္ဆိုၿပီး ေက်ာေကာ့ေနေအာင္ အ႐ိုက္ခံရတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီေတာ့ ရဲဘက္စခန္းက အက်ဥ္းသားဟာ ေတာ္႐ံု ေနမေကာင္း႐ံုေလာက္နဲ႔ ေဆးခန္းျပဖို႔ တြန္႔ေနတတ္ပါတယ္။
ဒီလိုဆိုး၀ါးတဲ့ ရဲဘက္စခန္းမွာ ဘိုနီဟာ သူ႔အသက္အရြယ္နဲ႔ မမွ်တဲ့ ေက်ာက္ခဲသယ္တာ၊ ေက်ာက္ခဲခြဲတာေတြ လုပ္ရပါတယ္။ တစ္ေန႔ေတာ့ အျမန္လမ္းေဘးမွာ ေက်ာက္ခဲခြဲရင္း လက္ကို နည္းနည္းထိသြားတယ္။ နာသြားတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ တူကိုပစ္ခ်ၿပီး လက္ကို အနာေပ်ာက္ေအာင္ ခါေနတယ္။ ၿပီးေတာ့ တူနဲ႔ထုမိတဲ့ လက္ထိပ္ဖ်ားကို တံေတြးနဲ႔ပြတ္ေနလိုက္တယ္။ ဒါကို ေတြ႕သြားတဲ့ ဘုတ္ကိုင္က ဘိုနီ႔ကို အလုပ္မလုပ္ဘူးထင္ၿပီး သူ႔ေခါင္းကို တုတ္နဲ႔ အဆက္မျပတ္ လာ႐ုိက္တယ္။ ႐ုတ္တရက္ ထူပူသြားတဲ့ဘိုနီဟာ ဘာကိုမွစဥ္းစားမေနေတာ့ဘဲ သူ႔ေဘးနားက တူကိုယူၿပီး ဘုတ္ကိုင္ကို ထုခ်လိုက္တယ္။ ဘုတ္ကိုင္လည္း ေခြခနဲလဲက်သြားတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ရဲဘက္စခန္းက ၀န္ထမ္းေတြ ၀ီစီမႈတ္ေရာက္လာၿပီး ဘိုနီကို ခ်ဳပ္လုိက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ေဒါက္ခတ္ ေျခက်င္းခတ္ လိုက္တယ္။ အဲဒီေန႔က ဘုတ္ကိုင္ကို ျပန္ခ်တဲ့ ဘိုနီကို ၀ိုင္းႏႊာလိုက္ၾကတာ ပယ္ပယ္နယ္နယ္ပါပဲ။ ဘိုနီလည္း အသက္မေသဘဲ ေမ်ာ့ေမ်ာ့ပဲ က်န္ေတာ့တယ္။ တစ္ခုအျမတ္ရတာကေတာ့ ၀ါဒါေတြ ၾကားထဲမွာေရာ ရဲဘက္ေတြ ၾကားထဲမွာပါ ဘိုနီဟာ “ဇ” ရွိတဲ့ ေကာင္ေလးအျဖစ္ သတင္းျပန္႔သြားတာပဲ။ အစကေတာ့ ဘိုနီရဲ႕ လက္တံကို သိပ္မျမင္ၾကေသးဘူး။ ေနာက္ေတာ့ အသက္ငယ္ေပမယ့္ မာတဲ့ဘိုနီကို ေလွ်ာ့မတြက္ရဲေတာ့ဘူး။ ဘိုနီအေနနဲ႔ကလည္း မိုက္ခ်င္လို႔ မိုက္တာမဟုတ္ပါဘူး။ ဘ၀ေပးအေနအထားကကို ဆိုးဖို႔မိုက္ဖို႔ ျဖစ္လာခဲ့တာပါ။ ဂဠဳန္စီမံခ်က္ေၾကာင့္ မိသားစုအတြက္ ကိုယ္စားခံခဲ့ေပမယ့္ ေထာင္ထဲမွာ ဒီလုိမွ မမိုက္ရင္ အသက္ေသသြားႏိုင္ပါတယ္။ ရဲဘက္စခန္းမွာ အက်ဥ္းသား တစ္ေယာက္ရဲ႕အသက္ဆိုတာ အမွန္တကယ္ကို ေခြးတစ္ေကာင္ေလာက္မွ တန္ဖိုးမရွိပါဘူး။ အက်ဥ္းစခန္းမွာ ေခြးတစ္ေကာင္ ေသတယ္ဆိုရင္ အားလံုးကအလုအယက္ပဲ၊ အသားကို ေပၚၿပီး ေရာင္းစားၾကတယ္။ ခဲြေ၀ယူၾကတယ္။ လူတစ္ေယာက္ ေသရင္ေတာ့ ဘာမွအသံုးမ၀င္ေတာ့တဲ့ အရာ၀တၱဳတစ္ခုလို ေက်ာ္ခြသြားၾကေတာ့တယ္။ မိသားစုမရွိ၊ ေက်ာေထာက္ေနာက္ခံမရွိတဲ့ ရဲဘက္ေတြ ေသရင္ အျမန္လမ္းမႀကီးေဘးက ႀကံဳရာေျမသားတစ္ခုမွာပဲ ျမႇဳပ္ႏွံခံရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ တစ္ခါတရံမွာ အေလာင္းျမႇဳပ္တဲ့သူေတြက က်င္းကို နက္ေအာင္မတူးလို႔ သံုးေလးရက္ၾကာမွ ေျခေတြ၊ လက္ေတြ ေပၚလာၿပီး ေခြးဆြဲ၊ က်ီးဆြဲေတြလည္းႀကံဳရပါတယ္။ ေသသြားတဲ့ အက်ဥ္းသားတစ္ေယာက္ရဲ႕ ေျခက်င္းကို ျဖဳတ္ယူတာေတာင္ တူေတြ တံစို႔ေတြယူၿပီး ႐ိုက္ျဖဳတ္ရမွာစုိးလုိ႔ ေျခေထာက္ကို ျဖတ္ၿပီး ေျခက်င္းယူတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေတြေတာင္ သမိုင္းမွာ ရွိခဲ့ဖူးပါတယ္။ ဒီလိုအေျခအေနမွာ ဘိုနီဟာ ျပန္လမ္းမရွိတဲ့ သူ႔ဘ၀အတြက္ တုံ႔ျပန္မႈတစ္ခုကို ေရြးခ်ယ္လုိက္ရတာ ျဖစ္ပါတယ္။
အစဥ္အလာ ဇရွိသြားတဲ့ ဘိုနီကို အမွတ္ (၄) ရဲဘက္စခန္းမွာ ဆက္ထားဖို႔အတြက္ ေထာင္အာဏာပိုင္ေတြက တြန္႔ဆုတ္သြားၾကတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူ႔ကို နာမည္ဆိုးနဲ႔ ေက်ာ္ၾကားတဲ့ ပဲခူး႐ိုးမ ေတာထဲက “ေဒါင္းၿမီးခြက္စခန္း” ကို ပို႔လိုက္တယ္။ ေဒါင္းၿမီးခြက္စခန္းကို ဘိုနီေရာက္လာေတာ့ အမွတ္ (၄) ရဲဘက္စခန္းတုန္းကလို မ်က္စိသူငယ္ နားသူငယ္နဲ႔ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ သူ႔ရဲ႕သတင္းကို ၾကားသိၿပီးျဖစ္တဲ့ ေဒါင္းၿမီးခြက္စခန္းက ဖိုက္တာေတြကလည္း လိႈက္လိႈက္လွဲလွဲ ႀကိဳဆိုၾကတယ္။ ၀ါဒါေတြကလည္း သတိထားၿပီး ဆက္ဆံတယ္။ ဒါေပမဲ့ နာမည္ဆိုးနဲ႔ ေက်ာ္ၾကားၿပီးသား ေဒါင္းၿမီးခြက္စခန္းက ဘိုနီေရာက္လာလို႔ ဘာမွ ေျပာင္းလဲမသြားပါဘူး။ အက်ဥ္းသားေတြကို ႏွိပ္စက္ၿမဲ၊ ႐ိုက္ၿမဲ၊ က်စ္ဆဲျဖစ္ပါတယ္။ ဒီစခန္းက အက်ဥ္းသားအရာရွိေတြက ရဲဘက္ေတြကို လူလိုမျမင္ဘဲ သူတို႔ရဲ႕အက်ိဳးစီးပြားအတြက္ ေဖာ္ေဆာင္ေပးရတဲ့ သတၱ၀ါေတြလုိ႔ ျမင္တယ္။ ရဲဘက္စခန္းက ၀န္ထမ္းေတြအတြက္ ၀င္ေငြရေပါက္ရလမ္းက အျမန္လမ္းကို ေပးသြင္းရတဲ့ ေက်ာက္က်င္းေတြကို တရား၀င္နဲ႔ တရားမ၀င္ေတြခြဲၿပီး ေမွာင္ခိုေရာင္းခ်တာပါပဲ။ ဒီ၀င္ေငြကိုေတာ့ အက်ဥ္းဦးစီးဌာန အျမန္လမ္းက ၀န္ထမ္းေတြနဲ႔ လမ္းခင္းတဲ့ ေဆာက္လုပ္ေရး၀န္ႀကီးဌာနက ၀န္ထမ္းေတြ ေပါင္းၿပီး အႀကံအဖန္႐ိုက္ၾကတာ ျဖစ္ပါတယ္။ စခန္းတစ္ခုက ေက်ာက္က်င္း ၂၀၀ ပါလာရင္ ၁၀၀ ေလာက္ကို စာရင္းျပၿပီး က်န္ ၁၀၀ ေလာက္ကို ႏွစ္ဖက္ေပါင္းၿပီး ေျဖာင္လုိက္တာျဖစ္ပါတယ္။ ဒီအတြက္ ရဲဘက္စခန္းတစ္ခုက အလုပ္ခုိင္းတဲ့ ရဲဘက္အေရအတြက္နဲ႔ ပံုမွန္ထြက္ရွိႏုိင္တဲ့ ေက်ာက္က်င္းထက္ ပိုၿပီး ေက်ာက္ထုတ္ရပါတယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ အလုပ္ႏွစ္ဆလုပ္ရလို႔ ရဲဘက္ေတြ ေသေက်၊ ဒဏ္ရာရ၊ က်ိဳးကန္းကုန္တာပါပဲ။ ဒီအေျခအေနကို ျပည္ထဲေရး၀န္ႀကီးဌာနနဲ႔ အစိုးရက သိရွိထားေပမယ့္ မသိခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ေနတယ္။ အက်ဥ္းဦးစီးဌာနက ၀ါဒါေတြကို လုပ္ခ်င္ရာ လုပ္ခြင့္ေပးထားတယ္။ အစိုးရ လိုခ်င္တာက ရန္/မန္း အေ၀း ေျပးလမ္းမႀကီး အျမန္ၿပီးဆံုးေစေရးပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒီအေ၀းေျပးလမ္းမႀကီး ၿပီးဆံုးသြားတဲ့အခါ ေပးဆပ္ခဲ့ရတဲ့ ရဲဘက္ အက်ဥ္းသားေတြရဲ႕ အသက္ဟာ ရာေထာင္ခ်ီၿပီး ရွိခဲ့ပါတယ္။
ဘိုနီေရာက္ေနတဲ့ ရဲဘက္စခန္းကလည္း ေက်ာက္က်င္းေတြကို သတ္မွတ္ထားတာထက္ပိုၿပီး ထုတ္ခ်င္တဲ့ ရဲဘက္စခန္း ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါမွ အက်ဥ္းဦးစီး ၀န္ထမ္းေတြအတြက္ ၿမိဳးၿမိဳးျမက္ျမက္ ရမွာျဖစ္ပါတယ္။ ဒီေတာ့ ရဲဘက္ေတြကို ေန႔ည ပိုၿပီးေမာင္းတယ္။ ေက်ာက္ေတြကို ပိုထုတ္ခုိင္းတယ္။ ေနာက္ဆံုး ဘုိနီတို႔က မခံႏုိင္ေတာ့တဲ့အတြက္ အရမ္းစြာတဲ့ ေလးေယာက္ေလာက္ တုိင္ပင္ၿပီး ေဒါင္းၿမီးခြက္စခန္းကို မီးတင္႐ိႈ႕လိုက္တယ္။ အားလံုး ႐ုတ္႐ုတ္သဲသဲ ျဖစ္သြားၿပီး တန္းလ်ားတခ်ိဳ႕လည္း မီးေလာင္သြားတယ္။ မီးေလာင္မႈေၾကာင့္ တာ၀န္ရွိတဲ့ ၀န္ထမ္းေတြလည္း ေျပာင္းေရႊ႕ရတယ္။ ရဲဘက္စခန္းကို ျပန္ေဆာက္ရတာေၾကာင့္ ေက်ာက္က်င္းေတြလည္း စိတ္တုိင္းက် ထုတ္လုိ႔မရေတာ့ဘူး။ သူတို႔ရဲ႕ရည္မွန္းခ်က္ကို ပ်က္စီးေအာင္လုပ္တဲ့သူေတြကို ၀ါဒါေတြ စံုစမ္းၾကည့္လုိက္ေတာ့ ဘိုနီတို႔ လက္ခ်က္မွန္း သိသြားၿပီး သူတုိ႔ေလးေယာက္လံုးကို ေလးေယာက္တြဲၿပီး ေဒါက္ခတ္ထားတယ္။ ဒီေတာ့ ေရခ်ိဳးရင္လည္း ေလးေယာက္တြဲ၊ အိမ္သာသြားရင္လည္း ေလးေယာက္တြဲ၊ အိပ္ရင္လည္း ေလးေယာက္တြဲ ေတာ္ေတာ့္ကိုဒုကၡေရာက္ခဲ့ရတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဘိုနီနာမည္ကေတာ့ ပိုၿပီးႀကီးသြားတယ္။ လုပ္ရဲတယ္၊ ကိုင္ရဲတယ္၊ လက္ယဥ္တယ္၊ လက္ျမန္တယ္ဆိုၿပီးေတာ့ေပါ့။ သူ႔မွာ လက္ႏွစ္ဖက္ပဲ ရွိေပမယ့္ တစ္ခုခု ရင္ဆိုင္ရတိုင္း အေတာ္လက္ျမန္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ရဲဘက္စခန္းမွာရွိတဲ့ အက်ဥ္းသားတစ္ေယာက္က သူ႔ကို သိဒ္ၶိတင္ေပးတဲ့အေနနဲ႔ လက္ႏွစ္ဖက္လံုးရဲ႕ အေပၚမွာ ေရဘ၀ဲ႐ုပ္ကို ေဆးမင္ေၾကာင္ထိုးေပးတယ္။ ေရဘ၀ဲလက္ေတြက သူ႔လက္ေခ်ာင္းေပၚေတြအထိ ေရးဆြဲထားတယ္။ မထင္မွတ္ဘဲ ေရဘ၀ဲ႐ုပ္က ေတာ္ေတာ္ကိုလွတယ္။ ဘိုနီလည္း အဲဒီအခ်ိန္ကစၿပီး ေရဘ၀ဲဘိုနီလို႔ နာမည္ႀကီးသြားတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ေထာင္ဒဏ္ေစ့သြားတဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့ ဘိုနီအိမ္ျပန္လာခဲ့တယ္။
ေတာင္ဥကၠလာကို ျပန္ေရာက္လာတဲ့ဘိုနီဟာ အရင္ဘိုနီေတာ့ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ေထာင္အေတြ႕ အႀကံဳေတြရွိၿပီး လက္ျမန္တဲ့ “ေရဘ၀ဲဘိုနီ” ျဖစ္သြားၿပီ။ ဘ၀ကို ေစ်းေရာင္းရင္းနဲ႔ ႐ိုး႐ိုးသားသား ေနခ်င္ေပမယ့္ သူ႔ရဲ႕ကံၾကမၼာက အက်ဥ္းေထာင္နဲ႔ လူမိုက္သံသရာ ၀ဲဂယက္ထဲက မထြက္ႏုိင္ေတာ့ဘူး။ ၁၇ ႏွစ္သား လူငယ္ေလး တစ္ေယာက္ဘ၀ကေန ၁၉၈၈ ဒီမိုကေရစီ အေရးအခင္းကာလမွာ စီမံကိန္းရပ္ကြက္နဲ႔ ငမိုးရိပ္ ဆႏၵျပပြဲေတြမွာ လူသတ္မႈနဲ႔ အင္းစိန္ေထာင္ထဲ ျပန္ေရာက္လာခဲ့ရသလို အင္းစိန္ေထာင္ရဲ႕ လူမိုက္ႀကီး ေသဒဏ္ႀကိဳးလြတ္ “စစ္ကား” ကို လက္႐ံုးရည္ ႏွလံုးရည္ခ်င္းၿပိဳင္ၿပီး သတ္ျဖတ္ခဲ့တဲ့အထိ မိုက္ဂုဏ္ႀကီး လာခဲ့တယ္။
ေရဘ၀ဲဘိုနီဟာ ေထာင္ထဲမွာ စစ္ကားကို ဘယ္လိုသတ္ခဲ့သလဲ။
ေဇာ္သက္ေထြး
ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္။
Tomorrow News Journal
No comments:
Post a Comment