ဇင္ၿငိမ္းမြန္ ျျပန္/ဆက္
''ဗိုက္ကလည္း ဆာၿပီးရင္းဆာေနပါလား။ ဗိုက္ဆာတယ္ အေမေရ...''
မီးဖိုခန္းထဲက အေမၾကားေအာင္ အိမ္ေရွ႕ခုတင္မွာ လဲေလ်ာင္းေနရင္း ဖိုးထူးေအာ္လိုက္တာေပါ့။ သိပ္မၾကာပါဘူး။ အေမက ထမင္းနဲ႔ဟင္းေတြကို ဖိုးထူးစားဖို႔ လာခ်ေပးတယ္။
''ဗိုက္ဆာတယ္ဆိုၿပီး ထစားေလ''
''စားမွာေပါ့ အေမရာ''
ငုတ္တုတ္ထထိုင္ၿပီး ထမင္းနဲ႔ဟင္းမ်ားကို ဖိုးထူး နယ္ဖတ္စားေတာ့တယ္။ စားေကာင္းေနတုန္း ေဘးက ထိုင္ေနတဲ့ အေမက သက္ျပင္းရွည္ႀကီးခ်ပါရဲ႕။ နားၿငီးဖို႔ အစပ်ဳိးေနၿပီလို႔ ဖိုးထူးေတြးကာ ထမင္းလုတ္ဝါးရင္း စိတ္ပ်က္ေနမိတယ္။
''သား အေဖလည္း မနက္က ထမင္းရည္ပဲ ေသာက္သြားရတာကို ထမင္းစားျပန္မလာေသးပါလား။ ေန႔လယ္ ႏွစ္နာရီထိုးေနၿပီ။ ခုတစ္ေလာ အပူရွိန္ျပင္းလို႔ ဦးေႏွာက္ ေသြးေၾကာျပတ္ၿပီး ေသတဲ့သတင္းေတြၾကားေနရတယ္။ ဒီေလာက္ေနပူေနတာကို အိမ္ျပန္မနားဘဲ ဆိုက္ကားနင္း ေနမွေတာ့ ေသတဲ့ထဲ ပါေတာ့မွာပဲ။ အဟင့္ အဟင့္ ဟီး''
အေဖ ဆိုက္ကားနင္းလို႔ ထမင္းစားေနရတာ သိရက္သားနဲ႔ ေလွ်ာက္ေတြးၿပီး က်က္သေရမရွိငိုေနျပန္ၿပီ။ ဒီ အေမနဲ႔ေတာ့ ခက္ပါတယ္။
''အေမကလည္း ထမင္းစားပ်က္တယ္ဗ်ာ''
''စားပါေတာ္ စားပါ။ ဆက္မေျပာေတာ့ပါဘူး''
''ကလင္ ကလင္ ကလင္''ဆိုၿပီး အသံၾကားတာနဲ႔ အေမ့မ်က္လုံးေတြ ေတာက္ပသြားတယ္။ အေဖ ျပန္လာတာေၾကာင့္ေပါ့။ ေရခ်ဳိးထားသလို ေခြၽးေတြရႊဲနစ္ေနတဲ့ အေဖ့ကို အေမက ပုဆိုးေဟာင္းလက္ကကိုင္ၿပီး ဆီးႀကိဳ ေလရဲ႕။ အေဖခုတင္ေပၚထိုင္ခ်လိုက္တာနဲ႔ ပုဆိုးေဟာင္းနဲ႔ ေခြၽးေတြကို သုတ္ေပးေနေတာ့တယ္။
''သားက ခုမွထမင္းစားတာလား။ ေနာက္မက်ေစနဲ႔ေလ။ အဆာလြန္ၿပီး ဗိုက္ေအာင့္ေနမွကြာ''
အေဖ့စကားေၾကာင့္ ဖိုးထူး ၿပံဳးမိတယ္။ စားေနတာက ေန႔လယ္စာမွမဟုတ္တာ။
''ေအာင္မယ္ေလး... ေနာက္တစ္ခါ ျပန္စားတာပါရွင္။ သားအေၾကာင္း သိရက္သားနဲ႔။ အလုပ္လုပ္ရမွာသာပ်င္းတာ။ စားဖို႔မပ်င္းဘူး စိတ္ပူမေနနဲ႔''
''မင္းကလည္း ခဏခဏစားေတာ့ ဘာျဖစ္လဲ။ ငါ ရွာေကြၽးႏိုင္ပါေသးတယ္။ စားစားသား။ အေမေျပာတာ ဂ႐ုမစိုက္နဲ႔''
အိပ္ရာေပၚလွဲၿပီး ထမင္းလုံးစီရင္း အေဖ့ကို ျပန္ေျပာလိုက္တယ္။
''ဂ႐ုမစိုက္ပါဘူး။ ဗိုက္ဝဖို႔အဓိကပဲ။ ဒါေပမယ့္ သားကို အလုပ္လုပ္ခိုင္းဖို႔ေတာ့ လုံးဝစိတ္မကူးၾကနဲ႔ေနာ္''
''ေအးပါ သားရယ္''လို႔ အေဖနဲ႔အေမ ၿပိဳင္တူေျပာ လိုက္ၾကတယ္။ ငယ္စဥ္ကတည္းက ဆင္းရဲေပမယ့္ မိဘႏွစ္ပါးက ဖိုးထူးကို အစြမ္းကုန္အလိုလိုက္ၾကတယ္။ အလို လိုက္လြန္ၿပီး ဖိုးထူး ပ်က္စီးမသြားေပမယ့္ ဘာမွမလုပ္ ခ်င္ေအာင္ ပ်င္းရိေလရဲ႕။ ပညာက်ေတာ့လည္း မထြန္းေပါက္ခဲ့။ ရပ္ကြက္ထဲ ဟိုေယာင္ေယာင္ ဒီေယာင္ေယာင္နဲ႔ အေဖအိုႀကီး ဆိုက္ကားနင္းၿပီး ရွာေကြၽးတာ စားေသာက္ရင္း အသက္ပင္ (၃ဝ)နား ကပ္လာၿပီ။ ပတ္ဝန္းက်င္ကေတာ့ အမ်ဳိးမ်ဳိးေဝဖန္ၾကပါရဲ႕။ ဒါေတြကို ဖိုးထူးဂ႐ုမစိုက္။ ဘာမွမလုပ္ရဘဲေနရတာ ဇိမ္ရွိမွန္း သူတို႔ မွ မသိၾကတာ။
တစ္ခါတေလေတာ့ ဖိုးထူး ရင္ေလးမိတယ္။ အေဖအိပ္ရာထဲလဲသြားရင္ ဘာနဲ႔စားရပါ့မလဲလို႔။ အရင္တုန္း က အေမပါ ေစ်းေရာင္းခဲ့ေပမယ့္ ခါးနာတာေၾကာင့္ ေစ်းေရာင္းမထြက္ႏိုင္ေတာ့ပါ။ အေဖဆိုက္ကားနင္းရတဲ့ ဝင္ေငြေလးနဲ႔ပဲ အိမ္ရဲ႕စားဝတ္ေနေရးေျဖရွင္းရတာ ႏွစ္ေတာင္ၾကာၿပီေပါ့။
''ဟဲ့ သား ဘာေတြးေနတာလဲ။ ေရာ့ ငါးရာ''
အေဖေတာင္ ဆိုက္ကား ျပန္ထြက္ေတာ့မယ္။ အိမ္မွာ ခဏေတာင္ မနားပါလား။ အေဖေပးတဲ့ ပိုက္ဆံငါးရာကို ေမႊးလိုက္တယ္။ အေဖ့ေခြၽးနံ႔ေလး ရလိုက္သလိုပဲ။ စိတ္ထဲမေကာင္းျဖစ္သြားေပမယ့္ မေသာက္ရေသးတဲ့ လက္ဖက္ရည္အနံ႔ေလး ရလာတာေၾကာင့္ ေပ်ာ္ရႊင္မႈက အႏိုင္ယူသြားပါရဲ႕။
''ေအာင္မယ္ေလး အေဖရယ္ ဆိုက္ကားမ်ားမ်ား နင္းရပါေစ။ လက္ဖက္ရည္ေသာက္ခ်င္တာနဲ႔ အေတာ္ပဲ။ တစ္ေရးအိပ္ၿပီးမွ သြားေသာက္ဦးမယ္''
''ေနပူတာကို အေအးေလးေသာက္မွေပါ့ကြာ''
ဖိုးထူး စိတ္ပ်က္သြားပါရဲ႕။ ပိုက္ဆံေပးတာ ေက်းဇူးတင္ေပမယ့္ အေမလိုမေနဘဲ အေသးစိတ္ကအစ လိုက္ၿပီး စိုးရိမ္ပူပန္ေနတဲ့အေဖ့ေၾကာင့္ စိတ္က်ဥ္းက်ပ္လွတယ္။ ဒါေပမယ့္ ျပန္မေျပာ နားမေထာင္စ႐ိုက္မို႔ အေဖ ေနရာ တကာ ဂ႐ုစိုက္တာကို မႀကိဳက္ဘူးလို႔ ျပန္မေျပာမိ။ ေခါင္း႐ႈပ္လာတာေၾကာင့္ ဖိုးထူးမ်က္လုံးေတြကို မွိတ္ခ်လိုက္တယ္။
''ဒီအဘႀကီးကလြဲၿပီး လိုက္ပို႔မယ့္လူမရွိဘူးလား။အသက္အရမ္းႀကီးေနေတာ့ မစီးခ်င္ဘူး''
''ဆရာမရယ္ ဘႀကီး နင္းႏိုင္ပါတယ္။ မငွားဘဲ မေန ပါနဲ႔ေနာ္။ အိမ္စရိတ္ေလးေၾကာင့္ပါ''
ဆိုက္ကားဂိတ္ဘက္ၾကည့္မိတုန္း ျမင္လိုက္ရတဲ့ ျမင္ကြင္းေၾကာင့္ ကုသိုလ္ပင္ကိုကြယ္ကာ ဖိုးထူးၾကည့္ ေနမိတယ္။ အေဖနဲ႔ မူလတန္းတုန္းက ဆရာမပါလား။ အေဖက အသက္ႀကီးလို႔ အေဖ့ဆိုက္ကား မငွားခ်င္တာေၾကာင့္ ဆရာမက ျငင္းေနပါရဲ႕။ ျငင္းတာလည္းမေျပာနဲ႔ အသက္က ေျခာက္ဆယ္မျပည့္ေသးေပမယ့္ အေဖ့႐ုပ္သြင္မွာ ေတာ္ေတာ္အိုစာေနၿပီ။ ဆရာမက အေဖ့လက္ထဲ ေထာင္တန္အခ်ဳိ႕ထည့္ေပးေလရဲ႕။ ဂိတ္ စည္းကမ္းအရ အလွည့္ေက်ာ္ၿပီး ခရီးသည္ကိုပို႔ခြင့္မရွိပါ။ ဒါေပမယ့္ ကိုေမာင္ဝင္းက အေဖ့အစား ဆရာမကို ဆိုက္ကားနဲ႔လိုက္ပို႔ေပးတယ္။ အေဖကေတာ့ ဆရာမ သနားလို႔ေပးခဲ့တဲ့ ပိုက္ဆံေတြကို လက္ကဆုပ္ကိုင္ရင္း မ်က္ရည္ေတြဝဲေနရွာတယ္။
''က်ဳပ္တို႔ ဆိုက္ကားဂိတ္ကလည္း သူေတာင္းစားဂိတ္ ျဖစ္ေတာ့မယ္။ ဒီလိုလူမ်ဳိးေတြရွိတာ ဂိတ္ လာဘ္တိတ္ တယ္''
အေဖ့ကို ရြဲ႕ေစာင္းေျပာေနတဲ့ အမူးသမား ဘခ်စ္ရဲ႕ စကားေၾကာင့္ ဖိုးထူး လက္သီးကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္လိုက္တယ္။ ဘခ်စ္ကို ဆြဲထိုးခ်င္ေပမယ့္ ေျခလွမ္း က်ဲက်ဲနဲ႔သာ ေဒါသတႀကီး အိမ္ကိုျပန္လာခဲ့တယ္။
''က်ားသားမိုးႀကိဳး ညေနေစာင္းတဲ့အထိ ဗိုက္ဆာတယ္ မေအာ္ေသးပါလား''
''မဆာလို႔ေပါ့ အေမရာ''
ဖိုးထူး ေဆးလိပ္ဖြာရင္း အေမ့ကို ျပန္ေျဖလိုက္တယ္။ ဖိုးထူး မ်က္ႏွာက မသာမယာနဲ႔မို႔ အေမေမးေနမွာစိုးတာေၾကာင့္ ပ်င္းရိသလို ပါးစပ္အသားကုန္ဖြင့္ကာ သန္းျပ တာေပါ့။ ဒီေတာ့မွ အေမ မီးဖိုခန္းဘက္ ဝင္သြားေတာ့ တယ္။ ေဆးလိပ္ဖြာရင္း အေတြးေတြနဲ႔ငိုင္ေနတုန္း အေဖေတာင္ ျပန္ေရာက္လာခဲ့ၿပီ။ မိုးခ်ဳပ္မွ ျပန္လာပါလား။ ေန႔တိုင္းဒီလိုပါပဲ။ ဒီေန႔က်မွ ဖိုးထူး သတိထားမိတာကိုး။ ျပန္ထြက္စရာမလိုေတာ့တာေၾကာင့္ ဆိုက္ကားကို တစ္ခါ တည္း ေသာ့ခတ္ၿပီး အေဖ မိုးကာနဲ႔အုပ္ေနေတာ့တယ္။ ေနာက္ကေနလွမ္းၾကည့္မိေတာ့ ပိန္လွီေနတဲ့ ခႏၶာကိုယ္ေပၚက ေငါထြက္ေနတဲ့ အ႐ိုးေတြက ဖိုးထူးကို ေလွာင္ေျပာင္ေနသလို။ အေဖ့ေခါင္းေပၚက ဆံပင္ျဖဴတခ်ဳိ႕က လည္း ရွက္ရြံ႕စိတ္ကို ျဖစ္ေပၚလာေစတယ္။ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ တစ္ခုကို ခိုင္ခိုင္မာမာခ်လိုက္တယ္။
''သား ဘယ္သြားမလို႔လဲ''
''ကိုသန္းေအာင္နဲ႔ သြားေတြ႕မလို႔ပါ အေဖ''
''အျပန္မိုးမခ်ဳပ္ေစနဲ႔ေနာ္။ ေရာ့ မုန္႔ဖိုး''
ခါးပုံစထဲက တစ္ေထာင္တန္ေလးကို ထုတ္ေပးေနတဲ့ အေဖ့ကိုၾကည့္ရင္း အမူးသမားဘခ်စ္ေျပာတဲ့စကားကို ျပန္ၾကားေယာင္လာတယ္။
''ပိုက္ဆံမလိုဘူး အေဖ။ ထမင္းကို ဝင္ေအာင္စား ေနာ္။ သားျပန္အလာေစာင့္မေနနဲ႔။ ဒီည ျပန္မလာျဖစ္ ဘူး''
''ဟင္...''
အံ့ၾသေနတဲ့ အေဖ့အနားကေန ဖိုးထူး ေျပးထြက္ လာခဲ့တယ္။ အေဖ အံ့ၾသမွာေပါ့။ ပိုက္ဆံေပးတာကို မျငင္းဖူးသလို ဒီလိုလည္း ဂ႐ုမွမစိုက္ဖူးတာ။
''သားေနာင္တရၿပီ အေဖ''လို႔ ေလာကႀကီး တုန္ဟည္း သြားေအာင္ ေအာ္ဟစ္ခ်င္မိတယ္။ ပါးစပ္နဲ႔ ေနာင္တ ရတာမဟုတ္ဘဲ လက္ေတြ႕လည္း ဖိုးထူးျပခ်င္ေသးပါရဲ႕။
အေရွ႕အရပ္ဆီက ေနမင္းႀကီးထြက္လာခဲ့ၿပီ။ ေနမင္း ႀကီးကို ေမာ့ၾကည့္ၿပီး ဖိုးထူးေတြးေနမိတယ္။ အေဖ့ ေခြၽးစက္ေတြ ဘယ္ေလာက္အေရအတြက္ရွိလဲဆိုတာ ေနမင္းႀကီး သိမလားလို႔ေပါ့။ ပင္လယ္ေရေလာက္လား။ ဒါဆို ေရတြက္မရဘူးေပါ့။ ဆပ္လို႔မကုန္တဲ့ အေဖနဲ႔အေမရဲ႕ ေက်းဇူးကို နဖူးကေခြၽး ေျခမက်တဲ့အထိ အလုပ္လုပ္ၿပီး ျပဳစု ေကြၽးေမြးပါမယ္။ ေနာက္က်သြားလို႔ ခြင့္လႊတ္ပါ။ အိမ္နားေရာက္တာနဲ႔ ေခါက္တုံ႔ေခါက္ျပန္လမ္းေလွ်ာက္ ေနတဲ့ အေဖက ဖိုးထူးကိုျမင္တာနဲ႔ ဝမ္းသာအားရ ေျပး လာပါရဲ႕။ ဖိုးထူး အနားေရာက္လာတာနဲ႔
''သား ညက ဘယ္ေတြေလွ်ာက္သြားေနတာလဲ'' ဆိုၿပီး စိုးရိမ္တႀကီးေမးတာ့တယ္။ ျပန္မေျဖဘဲ အေဖ့ကို ၿပံဳးၿပံဳးႀကီး စိုက္ၾကည့္ေနမိတယ္။
''ဟိုသားအဖ လမ္းလယ္ေကာင္ ဇာတ္ကား႐ိုက္ေနၾက တာလား။ အေဖျဖစ္သူကလည္း သားအိမ္ကိုေရာက္တာ မေစာင့္ဘူး''
အေမလွမ္းေအာ္လိုက္တာနဲ႔ ပတ္ဝန္းက်င္ကို ေဝ့ၾကည့္ရင္း အေဖ ခါးကိုဖက္ၿပီး အိမ္ေရွ႕ခုတင္ဆီ ေလွ်ာက္လာတာေပါ့။ အနားေရာက္တာနဲ႔ အေမက
''သားရယ္ ညက ဘာလို႔ျပန္မလာတာလဲ။ အေမ့သားက ပ်င္းေပမယ့္ မဟုတ္တာမလုပ္မွန္းသိလို႔ စိတ္ခ်ၿပီးသားပါ။ ဒါေပမယ့္ ေဖႀကီးက စိတ္ပူၿပီး တစ္ညလုံး မအိပ္ဘူးကြယ္။ မနက္က်ေတာ့လည္း ထိုင္မရ ထမရ ျဖစ္ေနတာ။ ၾကားထဲက အေမစိတ္ဆင္းရဲတယ္''
ဖိုးထူး စိတ္႐ႈပ္စြာ အေဖ့ကိုၾကည့္လိုက္တယ္။ ညက ျပန္မအိပ္ဘူးလို႔ ေျပာခဲ့ရက္သားနဲ႔ ဒီလိုဆို ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ။ မျဖစ္ဘူး။ ရည္ရြယ္ခ်က္ကို ဘာအေၾကာင္းနဲ႔မွ အပ်က္ခံလို႔မျဖစ္။
''အေဖကလည္းဗ်ာ သားျပန္မအိပ္ဘူး ေျပာခဲ့ရက္ သားနဲ႔ကို ဘာလို႔ အဲလိုလုပ္တာလဲ''
''အေဖက ညပိုင္းေလး သားနဲ႔ေနရတာ။ အိမ္မွာ သားမရွိရင္ မအိပ္တတ္လို႔ပါ''
''ဟာ ဒါေတာ့မျဖစ္ဘူး။ ေနာက္ဆို ညတိုင္းသား ျပန္မအိပ္ေတာ့ဘူး''
''ဘာလို႔ ျပန္မအိပ္ရတာလဲကြာ။ ေမႀကီးသားကို ေမးပါဦး။ ငါ ရင္ဘတ္ထဲဆို႔လာလို႔ပါ''
ငိုေတာ့မယ့္ဟန္ျပင္ေနတဲ့အေဖ့ကို ဖိုးထူးေတြေတြ ႀကီးရပ္ၾကည့္ေနမိတယ္။
''ဟဲ့ သား ေျဖလိုက္ေလ။ ေတာ္ၾကာ ေဖႀကီးစိတ္ထိခိုက္ၿပီး ေရာဂါဝင္လိမ့္မယ္''
ဟုတ္သားပဲ။ ရွင္းျပဖို႔ လည္ေခ်ာင္းရွင္းလိုက္တယ္။ေက်းဇူးဆပ္ဖို႔ျပင္မွ အေဖအိပ္ရာထဲလဲလို႔မျဖစ္။ က်န္းက်န္းမာမာနဲ႔ ဖိုးထူး အရင္တုန္းကေနသလို ဇိမ္နဲ႔ ေနရဦးမယ္ေလ။
''အေဖနဲ႔အေမ ႏွစ္ေယာက္လုံး နားေထာင္ၾကေနာ္။သားအလုပ္ရၿပီ။ ကိုသန္းေအာင္ ရွာေပးတာ။ ညေစာင့္ အလုပ္ေလ။ မေန႔ညက စဆင္းရတယ္''
''ေအာင္မယ္ေလး ဝမ္းသာလိုက္တာေတာ္။ သားသုံး ဖို႔ ပိုက္ဆံရတာေပါ့''
အေမ့ကို ေခါင္းရမ္းရင္း ျပန္ေျဖလိုက္တယ္။
''မဟုတ္ဘူး အေမ။ သားသုံးဖို႔ ရွာတာမဟုတ္ဘူး။ညဘက္ကို ညေစာင့္လုပ္သလို ေန႔ဘက္ကို ေန႔လယ္ထိပဲ အိပ္ၿပီး ဆိုက္ကားနင္းထြက္ဦးမွာ။ အေဖ အိမ္မွာပဲ ဇိမ္နဲ႔ ေနေတာ့ဗ်ာ။ သားတစ္လွည့္ ရွာေကြၽးေတာ့မယ္''
ေခြၽးစက္ေတြက်ေစခဲ့လို႔ ရင္နာရပါတယ္ဆိုမွ အေဖ မ်က္ရည္က်ေနျပန္ေရာ။
''သားရယ္ အေဖ ရွာေကြၽးႏိုင္ပါေသးတယ္။ ညေစာင့္ လုပ္ရင္လုပ္။ ဆိုက္ကားေတာ့ လုံးဝမနင္းရဘူး။ အေဖပဲ နင္းမယ္''
''အေဖ ဆိုက္ကားကို နင္းခ်င္ေသးရင္ေတာ့ သား အခုပဲ အိမ္ကထြက္သြားေတာ့မယ္''
ေျပာၿပီးတာနဲ႔ အခန္းထဲဝင္ၿပီး အဝတ္ေတြကို အိတ္ထဲ ထည့္လိုက္တယ္။ အဝတ္အိတ္ဆြဲကာ အိမ္ကထြက္ဖို႔ ျပင္ေနတဲ့ ဖိုးထူးကို အေမက မ်က္ရည္ေတြနဲ႔တားတာေပါ့။ အေဖ့ဆီကိုလည္း ေျပးသြားျပန္တယ္။ သားအဖ ႏွစ္ေယာက္ၾကား အေမ ဗ်ာမ်ားေနပါရဲ႕။ စကားတစ္ခြန္း မဆိုဘဲ ဖိုးထူးကို မ်က္ရည္ေတြနဲ႔ အေဖၾကည့္ေနရွာတယ္။ မျမင္ဟန္ျပဳကာ ဖိုးထူး လမ္းဘက္ကို တစ္လွမ္းခ်င္း လွမ္းလာခဲ့တယ္။
''သား ျပန္လာခဲ့။ အေဖ သေဘာတူတယ္''
ေပ်ာ္လြန္းလို႔ ခုန္ေပါက္ခ်င္စိတ္ကိုထိန္းကာ ေျခလွမ္းေတြကို အိမ္ဘက္ျပန္လွည့္လိုက္တယ္။ အနားေရာက္တာနဲ႔ ဖိုးထူးလက္ထဲကအိတ္ကို အေဖယူလိုက္ေလရဲ႕။
''ေမႀကီးေရ ထမင္းအဆင္သင့္ခူးထားေတာ့။ သား ဗိုက္ဆာေနေလာက္ၿပီ''
''ဟုတ္ပါၿပီေတာ္။ ဒီသားအဖႏွစ္ေယာက္နဲ႔ ၾကာရင္ ႐ူးေတာ့မယ္''
မ်က္ေစာင္းထိုးကာထြက္သြားတဲ့ အေမ့ကိုၾကည့္ရင္း ဖိုးထူးနဲ႔အေဖ ရယ္လိုက္ၾကတယ္။ အေဖက ဖိုးထူးလက္ေမာင္းကို မနာေအာင္ ဖြဖြေလးထိုးေလရဲ႕။ ေခါင္းက ဆံပင္ေတြကို ဖြလိုက္ကာ
''ဒီလူဆိုးေလးကို ျပန္မွီခိုရေတာ့မွာေပါ့။ အိပ္မက္ လားလို႔ အေဖထင္မိတယ္ကြာ''
''အိပ္မက္ မဟုတ္ပါဘူး အေဖရာ''
အေဖ့လက္ေမာင္းကိုဆိတ္လိုက္ေတာ့ မနာဘဲ
''အား''လို႔ အေဖေအာ္ပါရဲ႕။ ပိန္ပိန္ပါးပါး အေဖ့ခႏၶာ ကိုယ္ေလးကို ဖိုးထူးရင္ခြင္ထဲ ဖက္လိုက္တယ္။ ႏွာေခါင္းထဲ တိုးဝင္လာတာက ေခြၽးနံ႔ေလး။ မိသားစုအတြက္ ေခြၽးစက္ေတြက်တဲ့အထိ အေဖအလုပ္လုပ္ခဲ့ရတယ္။ အဖိုးျဖတ္ မရတဲ့ အေဖ့ေခြၽးစက္ေတြအတြက္ ဖိုးထူး ျပန္လည္ ေက်းဇူးဆပ္ပါေတာ့မယ္။ ။
No comments:
Post a Comment