အာစရိယပူေဇာ္ပြဲ

အာစရိယပူေဇာ္ပြဲ

(၁)

‘အာစရိယ’ ဟူသည္ ပါဠိစကားျဖစ္သည္။ ျမန္မာလုိျပန္ေသာ္ ‘ဆရာ’ ဟုအဓိပၸာယ္ရပါသည္။ ဆရာသည္ အနႏၲဂုဏ္ငါးပါးထဲမွာ တစ္ပါးအပါအ၀င္ျဖစ္သည္။ အနႏၲဂုဏ္ဟူသည္မွာ အဆံုးမရွိ၊ အပိုင္းအျခားမရွိေသာ ဂုဏ္ေက်းဇူးကို ဆိုလိုျခင္းျဖစ္သည္။ အနႏၲဂုဏ္ငါးပါးမွာ (၁) ဗုဒၶဂုဏ၊ (၂) ဓမၼဂုဏ၊ (၃) သံဃဂုဏ၊ (၄) မာတာပိတုဂုဏ၊ (၅) အာစရိယဂုဏ တို႔ျဖစ္ၾကပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဆပ္၍မကုန္ႏိုင္ေသာ ေက်းဇူးရွင္ငါးဦးထဲမွာ ‘အာစရိယ’ သည္တစ္ဦးအျဖစ္ ပါ၀င္ေနေလသည္။

၃၈ ျဖာ မဂၤလာတရားေတာ္ထဲမွာ ‘ပူဇာစ ပူဇေနယ်နံ - ပူေဇာ္ထိုက္သူကို ပူေဇာ္ျခင္း’ ဟူ၍ မဂၤလာတစ္ပါး ပါ၀င္ပါသည္။ ပူေဇာ္ထိုက္သူေတြထဲမွာ ဘုရား၊ တရား၊ သံဃာ၊ မိဘအျပင္ ဆရာလည္း ပါ၀င္သည္ဟုဆိုႏိုင္ပါသည္။ ‘မိမိအား ပညာသင္ေပးေသာ ဆရာသည္ (လူ၀တ္ေၾကာင္ျဖစ္ေစ၊ ရဟန္းျဖစ္ေစ) မိမိတို႔တတ္သိ နားလည္ေအာင္ သင္ျပေပးေသာေၾကာင့္ ပူေဇာ္ထိုက္၏။’ ဟု မဟာဂႏၶာ႐ံုဆရာေတာ္က ‘အေျချပဳမဂၤလသုတ္’ ထဲမွာ ေရးသားေတာ္မူခဲ့ပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ မိမိတို႔ကို ပညာသင္ၾကားေပးခဲ့ေသာ ဆရာသခင္ ေက်းဇူးရွင္တို႔ကို ပူေဇာ္ျခင္းသည္ မဂၤလာတရားေတာ္ ႏွင့္အညီ ျပဳမူက်င့္ၾကံရာလည္း ေရာက္ပါသည္။

(၂)

ျမန္မာ့လူ႔အဖြဲ႕အစည္း အတြင္းမွာ ‘ဆရာ’ ဟူေသာ အသံကိုၾကားလိုက္လွ်င္ ၾကည္ညိဳျခင္း၊ ႐ိုေသေလးစားျခင္း၊ ေက်းဇူးတရားႀကီးမားျခင္း စသည့္ ဂုဏ္အရည္အခ်င္းတို႔ကိုပါ ပူးတြဲျမင္ေယာင္မိတတ္ၾကပါသည္။ ဗုဒၶဘာသာကို အေျခခံထားသည့္ ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈ နယ္ပယ္မွာ ‘ဆရာ’ ၏အခန္းက႑သည္ ႀကီးမားက်ယ္ျပန္႔ ျမင့္ျမတ္သည့္ ဂုဏ္ပုဒ္တို႔ ထံုမြမ္းထားေသာ ရပ္၀န္းတစ္ခုလည္း ျဖစ္ပါသည္။ နိဗၺာန္ေရာက္ေၾကာင္း တရားေတာ္တို႔ကို ေဟာေဖာ္ညႊန္ျပ ဆိုဆံုးမခဲ့သည့္ ‘ဗုဒၶျမတ္စြာ’ ကို လူနတ္ျဗဟၺာ သတၱ၀ါအေပါင္းတို႔၏ ‘ဆရာသခင္’ ဟု တင္စားသံုးႏႈန္းေလ့ ရွိပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈ အစဥ္အလာမွာေတာ့ ‘ဆရာ’ ဟူေသာစကားလံုးသည္ ဗုဒၶျမတ္စြာထံမွ စတင္ေပၚေပါက္လာသည္ဟုပင္ ဆိုႏိုင္ေကာင္းပါသည္။

ျမန္မာလူမ်ဳိးတို႔သည္ ‘ဆရာ’ ဟူေသာ စကားလံုးကို ႐ို႐ိုေသေသ၊ ေလးေလးစားစား၊ ျမတ္ျမတ္ႏိုးႏိုး ေခၚေ၀ၚကာ ဆရာ႔ေက်းဇူးကိုလည္း မေမ့မေလ်ာ့ ဦးထိပ္ပန္ဆင္ကာ တတ္ႏိုင္သမွ် ေက်းဇူးဆပ္ျခင္းျဖင့္ ဆရာကိုပူေဇာ္ေလ့ရွိသည့္ လူမ်ဳိးျဖစ္ပါသည္။ ဗုဒၶ၏က်မ္းစာ အဆံုးအမမ်ားကလည္း ဆရာ့ေက်းဇူးကို အထူးေက်ေအာင္ဆပ္တတ္ဖို႔ ေဟာေဖာ္ညႊန္ျပခဲ့ၾကပါသည္။ ဗုဒၶ၏လက္ယာေတာ္ရံ အရွင္သာရိပုတၱရာသည္ သူ႔ကိုတရားထူးျပခဲ့ေသာ ဆရာျဖစ္သူ အရွင္အႆဇိရွိရာဘက္သို႔ ဦးေခါင္းျပဳလ်က္ က်ိန္းစက္ေတာ္မူပံုသည္ ျမန္မာလူမ်ဳိးတို႔အတြက္ ဆရာ့အေပၚ ထားရွိရမည့္ စံျပနမူနာေကာင္းတစ္ခု ျဖစ္ခဲ့ပါသည္။

သိဂၤါေလာ၀ါဒသုတ္လာ ‘အတတ္လည္းသင္၊ ပဲ့ျပင္ဆံုးမ၊ သိပၸမခ်န္၊ ေဘးရန္ဆီးကာ၊ သင့္ရာအပ္ပို႔ ဆရာတို႔ က်င့္ဖို႔၀တ္ငါးျဖာ’ လကၤာသည္ ဆရာ့၀တၱရားငါးပါးကို ရည္ညႊန္းရာက်သလုိ ‘ဆရာ’ ၏ ဂုဏ္အရည္အခ်င္းမ်ားကို ေဖာ္ညႊန္းရာလည္းက်ပါသည္။ ထို႔အတူ တပည့္တို႔၏ ၀တၱရားငါးပါးကိုလည္း အဆိုပါ သိဂၤါေလာ၀ါဒသုတ္မွာပင္ ‘ညီညာထၾကြ၊ ဆံုးမနာယူ၊ လာမူႀကိဳဆီး၊ ထံနီးလုပ္ေကြၽး၊ သင္ေတြးအံရြတ္ တပည့္၀တ္၊ မခြၽတ္ငါးခုသာ’ ဟုညႊန္ျပထားပါေသးသည္။ ဆရာ့၀တ္ေက်ပြန္ေသာ အာစရိယတို႔ကို တပည့္၀တၱရားငါးပါး ႏွင့္အညီ ျပဳမူက်င့္ၾကံကာ ပူေဇာ္ဦးခုိက္ရမည္မွာလည္း တပည့္ေကာင္း ျဖစ္လိုသူတို႔၏ တာ၀န္ဟုဆိုရပါမည္။

‘ပူေဇာ္ျခင္း’ ဟူသည္မွာ ေကာင္းစြာျပဳျခင္း၊ အေလးအျမတ္ျပဳျခင္း၊ ျမတ္ႏိုးျခင္း၊ ရွိခုိးျခင္းဟု အဓိပၸာယ္ရပါသည္။ ပူေဇာ္ျခင္းဆိုရာတြင္ (၁) ပစၥည္း၀တၳဳျဖင့္ ပူေဇာ္ျခင္း (အာမိသပူဇာ) ႏွင့္ (၂) အက်င့္ျဖင့္ပူေဇာ္ျခင္း (ပဋိပတၱိပူဇာ) ဟူ၍ ႏွစ္မ်ဳိးရွိပါသည္။ တကယ္ေတာ့ ဆရာသခင္ေက်းဇူးရွင္တို႔ကို တပည့္အေပါင္းက ရွိခိုးပူေဇာ္ျခင္းသည္ က်က္သေရမဂၤလာရွိေသာ အျပဳအမူပင္ျဖစ္ပါသည္။ ပစၥည္း၀တၳဳျဖင့္ ပူေဇာ္ျခင္းအျပင္ ဆရာ၏ေျပာဆို ဆံုးမလမ္းညႊန္မႈကို လိုက္နာက်င့္ၾကံျခင္း တည္းဟူေသာ အက်င့္ျဖင့္ပူေဇာ္ျခင္းမ်ား အမွန္တကယ္ တိုးပြားမ်ားျပားလာမည္ဆုိလွ်င္ (၁) အာယု-အသက္ရွည္ျခင္း၊ (၂) ၀ဏၰ-က်န္းမာ၀ၿဖိဳး အလွတိုးျခင္း၊ (၃) သုခ-ကိုယ္ေရာစိတ္ပါ ခ်မ္းသာျခင္း၊ (၄) ဗလ-ခြန္အား ဗလႀကီးျခင္း၊ (၅) ပဋိဘာန-ပညာဥာဏ္ထက္သန္ျခင္း တည္းဟူေသာ အက်ဳိးငါးပါးတိုးပြားသည့္ မဂၤလာေခတ္ေကာင္းကို ေရာက္ရွိႏိုင္ပါသည္ဟု က်မ္းစာမ်ားထဲမွာ ဆိုထားပါသည္။

(၃)

ယခုအခ်ိိန္သည္ ျမန္မာျပည္တစ္၀န္းလံုး ‘အာစရိယပူေဇာ္ပြဲ’ မ်ားၿခိမ့္ၿခိမ့္သဲသဲ က်င္းပေနသည့္ အခ်ိန္ဟုဆိုရေပမည္။ လူစည္ကားသည့္ လမ္းေလးခြစံုရာ ေနရာတိုင္းလိုလုိမွာ ‘အာစရိယပူေဇာ္ပြဲ’ ဆိုင္းဘုတ္မ်ား အစီအရီကပ္ထားၾကသည္ကို ေတြ႕ျမင္ႏိုင္ပါသည္။ တကၠသိုလ္၊ အထက္တန္း၊ အလယ္တန္း၊ မူလတန္း စသည္ျဖင့္ ၿမိဳ႕နယ္ေပါင္းစံု၊ ေနရာေပါင္းစံုမွာ အာစရိယပူေဇာ္ပြဲမ်ား အၿပိဳင္အဆိုင္ က်င္းပေနၾကသည့္ သေဘာပါပဲ။ အာစရိယပူေဇာ္ပြဲမ်ားတြင္ မိမိတို႔ကိုစာသင္ေပးခဲ့သည့္ ဆရာ၊ ဆရာမေဟာင္းမ်ား၊ စာအတူတူ သင္ခဲ့ၾကသည့္ သူငယ္ခ်င္းေဟာင္းမ်ား ျပန္လည္ေတြ႕ဆံုခြင့္ ရေသာေၾကာင့္ ေပ်ာ္စရာ၊ လြမ္းစရာ၊ ၾကည္ႏူးစရာေကာင္းေသာပြဲဟု ေခၚဆိုသတ္မွတ္ပါက မွားမည္မထင္ေပ။

ကြၽန္ေတာ္သည္ အာစရိယပူေဇာ္ပြဲ ဆုိင္းဘုတ္ေလးေတြေတြ႕တုိင္း မိမိငယ္စဥ္က စာသင္ခဲ့ဖူးေသာ မူလတန္းေက်ာင္းကေလးကို ျပန္ျမင္ေယာင္လာမိသည္။ ကြၽန္ေတာ္စာသင္ခဲ့ေသာ ေက်ာင္းမွာ ေျမာက္ဥကၠလာပၿမိဳ႕နယ္ထဲက အ.မ.က (၂၀) မူလတန္းေက်ာင္းကေလး ျဖစ္ပါသည္။ လြန္ခဲ့သည့္ ၃၈ ႏွစ္ခန္႔က အဆိုပါေက်ာင္းကေလးမွာ ကြၽန္ေတာ္သူငယ္တန္း စတက္ခဲ့ပါသည္။ ေက်ာက္တံေလးကိုင္ကာ ေက်ာက္သင္ပုန္းေပၚမွာ ၀လံုးကေလး ၀ိုင္းေအာင္ ေရးခဲ့ရပါသည္။ ‘က ကညစ္ ေပမွာျခစ္၊ ခခေရကံုး မေလးျပံဳး’ ဟုေအာ္ခဲ့ရပါသည္။ ၁၊ ၂၊ ၃၊ ၄ ကို လက္ ၁၀ ေခ်ာင္းေထာင္ၿပီး ေရတြက္ခဲ့ရပါသည္။ ၃၈ ျဖာမဂၤလာကဗ်ာေတြကို ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ေအာ္ဟစ္သီဆိုခဲ့ရပါသည္။ မုန္႔စားဆင္းခ်ိန္မွာ သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္အတူ ကစားခုန္စား ေပ်ာ္ပါးခဲ့ၾကပါသည္။ သူငယ္ခ်င္းေတြ တစ္ေယာက္ၿပီး တစ္ေယာက္ တိုးပြားမ်ားျပားလာခဲ့ပါသည္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔သည္ ရန္ျဖစ္လိုက္ ျပန္ခ်စ္လိုက္ႏွင့္ စာအတူတူ သင္ခဲ့ၾကပါသည္။ မုန္႔ေစ်းတန္း အတူတူသြားခဲ့ၾက၊ အိမ္သို႔အတူတူျပန္ခဲ့ၾကပါသည္။ ေၾသာ္ငယ္ကေပါင္းခဲ့ၾကသည့္ သူငယ္ခ်င္းမ်ား။ ထို႔အတူ မေမ့ႏိုင္ေသာ ဆရာ၊ ဆရာမမ်ား။ သင္ေပး႐ံုတင္မက သီခ်င္းဆိုရင္းပါ ေဖ်ာ္ေျဖေပးခဲ့ေသာ ဆရာမ ေဒၚရီရီျမင့္၊ အသားျဖဴျဖဴ  ပိန္ပိန္ႏြဲ႕ႏြဲ႕ႏွင့္ အစဥ္ျပံဳးခ်ဳိေနေသာ အားလပ္ခ်ိန္မ်ားမွာ ပံုျပင္ေျပာျပတတ္ေသာ ဆရာဦးစိုးႏိုင္၊ ကြၽန္ေတာ္ဘယ္ေတာ့မွ ေမ့ႏိုင္မည္မဟုတ္ေသာ ဆရာ၊ ဆရာမမ်ား၊ ဘ၀မွာျပန္ေတြးမိတိုင္း ၾကည္ႏူးပီတိျဖစ္ရသည့္ မူလတန္းေက်ာင္းသားဘ၀ပါပဲ။

ကြၽန္ေတာ္ေနခဲ့သည့္ မူလတန္းေက်ာင္းကေလးကို ၁၉၇၅ ခုႏွစ္မွာ စတင္ဖြင့္လွစ္ခဲ့ပါသည္။ စဖြင့္ခ်ိန္က တစ္ေဆာင္တည္းသာရွိသည့္ သစ္သားေက်ာင္းကေလးျဖစ္သည္။ ေဘးပတ္ပတ္လည္မွာ စိမ္းစိမ္းစိုစို လယ္ကြင္းမ်ားႏွင့္ ျခံစည္း႐ိုးမရွိ ဘာမရွိႏွင့္ လယ္ေတာထဲမွ အညတရေက်ာင္းကေလးသာျဖစ္သည္။ အခုဆိုလွ်င္ ေက်ာင္းကေလး၏ သက္တမ္းက ၄၂ ႏွစ္တိုင္ခဲ့ၿပီ။ မၾကာခင္မွာ ႏွစ္ ၅၀ ေရႊရတုသို႔ ေရာက္ရွိလာေပေတာ့မည္။ ၀မ္းနည္းစရာေကာင္းသည္မွာ ေက်ာင္းကေလးသည္ လူမသိသူမသိ ဂုဏ္ျပဳမည့္သူ မရွိသည့္ဘ၀ႏွင့္ ႏွစ္ေပါင္း ၄၀ ခရီးကို ျဖတ္သန္းလာခဲ့ရျခင္းပင္။ ဟိုမွာလည္းေတြ႕ ဒီမွာလည္းေတြ႕ႏွင့္ ပလူပ်ံေနေသာ အာစရိယပူေဇာ္ပြဲ ဆိုင္းဘုတ္ေတြၾကားထဲမွာ ကြၽန္ေတာ့္ေက်ာင္းကေလး မပါေသးေခ်။ ေဟာခုေတာ့ ေက်ာင္းကေလး၏ ဂုဏ္ေရာင္၀င္းေျပာင္ေတာ့မည္။ သူေမြးထုတ္လိုက္သည့္ သားသမီးတစ္စု၏ ေကာင္းမႈေၾကာင့္ ကမၻာ့အလယ္မွာ သူ၀င့္ထည္ေတာ့မည္။

အခုဆိုလွ်င္ ကြၽန္ေတာ္ျမင္ခ်င္သည့္ ‘အ.မ.က (၂၀)၊ အာစရိယပူေဇာ္ပြဲ’ ဟူသည့္ ဆိုင္းဘုတ္ကေလး အမ်ားနည္းတူ တလူလူ၀င့္ၾကြားေနေခ်ၿပီ။ လာမည့္ ၁၅-၁-၂၀၁၇ တနဂၤေႏႊေန႔မွာ ေက်ာင္းကေလး၏ ဂုဏ္ထူးေဆာင္ ဥယ်ာဥ္မွဴးႀကီးမ်ားကို ေက်းဇူးသိတတ္သည့္ ပန္းကေလးမ်ားက လက္ဆယ္ျဖာ ထိပ္မွာမိုး၍ ရွိခိုးကန္ေတာ့ ပန္းဆင္ၾကေတာ့မည္ မဟုတ္ပါလား။ ေၾသာ္ အေဟာ၀တ ေကာင္းေပစြ။


ေမာင္ၾကည္

Sources; Eleven Media Group