ရန္လံုအိမ္

ရန္လံုအိမ္

ကြၽန္ေတာ္ မိမိေမြးေန႔ပြဲဆုိ တာေတြ ဘာေတြကို ဝါသနာမပါ။ တစ္ခါတစ္ရံ ကိုယ့္ေမြးေန႔ကို လြန္လာၿပီး သံုးေလးရက္ရွိမွ ေမြးေန႔ ကို ေက်ာ္လာေၾကာင္း သတိရမိ တတ္သည္။ တစ္ခါတေလေတာ့ လည္း စိတ္လိုလက္ရ သတိရၿပီး ေကာင္းမႈေလးေတြကို လုပ္တတ္ မိသည္။ ကြၽန္ေတာ္ လုပ္ခဲ့ဖူးသည့္ ေကာင္းမႈအေၾကာင္းကို မွတ္မွတ္ ရရ ေျပာလိုက္ရပါဦးမည္။ ကြၽန္ ေတာ္တုိ႔ လမ္းထဲက ကေလးေတြ ကို ဘဲသားဆန္ျပဳတ္ စသည္အား ျဖင့္ ေကြၽးေမြးျခင္းျဖစ္သည္။ ကေလးေတြကိုပဲ ဖိတ္သည္။ လူ ႀကီးေတြကို တစ္ေယာက္မွ်မဖိတ္။ လူႀကီးေတြပါလာလွ်င္ ကေလး ေတြရဲ႕ လြတ္လပ္မႈ ဆိတ္သုဥ္း သြားမည္ကို မလိုလားေသာ ေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ ကေလးေတြ သူတုိ႔ႀကိဳက္သလုိ စားေနသည္ကို ကြၽန္ေတာ္ ၾကည့္ခ်င္သည္။ ကြၽန္ ေတာ့္အရသာက ဘဲသားဆန္ ျပဳတ္မဟုတ္။ ႏို႔စိမ္းေခါက္ဆြဲ မဟုတ္။ ကေလးေတြ လြတ္လပ္ စြာ အားရပါးရ ‘တြယ္’ေနသည္ကို ၾကည့္ေနရျခင္းပင္ျဖစ္သည္။

ခက္ေနသည္က လူႀကီးေတြ ကို ဖိတ္ၾကားၿပီဆိုလွ်င္ စကၠဴေလး တုိတိုထြာထြာႏွင့္ျဖစ္ေစ၊ ႏႈတ္ ႁမြက္စကားေလး တစ္လံုးတေလႏွင့္ျဖစ္ေစ ဖိတ္လိုက္လွ်င္ ၿပီး သည္။ ကေလးေတြက်ေတာ့ သည္လိုႏွင့္ လုပ္လို႔မရ။ လိုက္ေခၚရ သည္။ သူတုိ႔က ‘လူစာရင္း’ မေပါက္ေသးေတာ့ ေၾကာက္တာ မဟုတ္ေသာ္လည္း ကိုယ္ႏွင့္ မဆုိင္သလို လုပ္ေနတတ္ၾက သည္။ တကယ္ေတာ့လည္း သူ တုိ႔ႏွင့္ ဘာမွ်မဆိုင္ဟုလည္း ဆို တတ္ၾကသည္။ ကြၽန္ေတာ့္သား ငယ္လုိဟာမ်ိဳးႏွင့္ဆုိလွ်င္ေတာ့ အဆင္ေျပႏုိင္သည္။

တစ္ခါတြင္ ႀကံဳရပံုကို ေျပာ လိုက္ရပါဦးမည္။

ကြၽန္ေတာ့္သား အငယ္ဆံုး ကလည္း ကေလးအရြယ္မဟုတ္ ေတာ့ၿပီ။ တကၠသိုလ္ပင္တက္ေန ၿပီ။ ကြၽန္ေတာ္က ေမြးေန႔ပြဲအ တြက္ ဘဲသားဆန္ျပဳတ္ကို ေကြၽး သည္။ အိမ္နီးနားခ်င္းေတြကို ေျပာရသည္။ ‘‘ဟဲ့နင္တုိ႔ သားသမီးေတြကို မနက္က်ရင္ လႊတ္လိုက္ ၾကစမ္း’’ေပါ့။ ရင္းႏွီးေနသူမ်ားက ေတာ့-

‘‘ဆရာကလည္း ကေလး ေတြတင္ပဲလား။ ကြၽန္မတုိ႔လည္း လာစားၾကမွာပဲ’’

‘‘ေအး မရွက္တတ္ရင္ က ေလးေတြနဲ႔အတူ လာစားၾကေပါ့ ဟာ’’ဟု ရယ္ကာေမာကာ ေျပာ လိုက္ရသည္။ တကယ္လည္း လာစားၾကသည္။ ေပ်ာ္စရာအလြန္ ေကာင္းပါသည္။

ဤကဲ့သို႔ လူႀကီးေတြကိုပါ ကိုယ္ကသိေနလွ်င္ေတာ့ အ ေၾကာင္းမဟုတ္။ အခ်ိဳ႕အိမ္ေတြ ကိုက်ေတာ့ လူႀကီးေတြက မနက္ လင္းလွ်င္ အိမ္ကထြက္၊ ညေမွာင္မွ အိမ္ျပန္ေရာက္လာတတ္ၾက ေလေတာ့ လူႀကီးမိဘေတြႏွင့္ မ်က္မွန္းတန္းမိ႐ံုေလာက္သာရွိ သည္။ က်န္ရစ္ခဲ့သည့္ ကေလး ေတြက သူတို႔ဘာသာသူတုိ႔ လာဝံ့ ၾကေတာ့မည္မဟုတ္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္က ကိုယ္တုိင္လိုက္ေခၚ ရသည္။

သို႔ႏွင့္ ကြၽန္ေတာ့္ေနအိမ္ႏွင့္ ေလးငါးအိမ္ေလာက္ျခားေသာ အိမ္ကေလး တစ္အိမ္ဆီသို႔ ေရာက္သြားခဲ့သည္။ ညီအစ္ကို ႏွစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။ အစ္ကိုက အသက္ (၇)ႏွစ္ခန္႔၊ ညီက (၅)ႏွစ္ ခန္႔။ သူတုိ႔အိပ္ေနၾကဆဲျဖစ္၍ အိမ္နီးခ်င္းတစ္ေယာက္က သူတုိ႔ ကို ႏိႈးေပးသည္။ ႏိုးလာေသာအစ္ ကိုျဖစ္သူအား ညီအစ္ကုိႏွစ္ ေယာက္စလံုး ဘဲသားဆန္ျပဳတ္ လာေသာက္ရန္ ေသခ်ာမွာၾကား ခဲ့သည္။ သူတို႔ညီအစ္ကိုႏွစ္ ေယာက္ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ ေပၚမလာေသာေၾကာင့္ တစ္ခါထပ္သြား လိုက္မိျပန္ပါသည္။

အစ္ကိုျဖစ္သူက မ်က္ႏွာ သစ္ေနရင္း ‘‘ထေတာ့ကြ၊ ဒီမွာ ဦးေလးေစာင့္ေနတယ္’’

သူက မ်က္ႏွာသုတ္၊ ညီက မထေသး။ သည္ေတာ့ အစ္ကိုက စိတ္မရွည္ႏုိင္ေတာ့။

‘‘ကဲကြာ။ ငါေတာ့ ဦးေလးနဲ႔ လိုက္သြားေတာ့မယ္။ မင္းဘာ သာမင္း လာခဲ့ေပေတာ့’’

‘‘ေအး.. ငါ့ဘာသာငါ လိုက္ ခဲ့မယ္’’

‘‘ဘယ္အိမ္လည္း ေျပာခဲ့’’

‘‘ရန္လံု႔အိမ္ကြာ’’

ကြၽန္ေတာ့္မွာ အသံထြက္ၿပီး မရယ္မိေအာင္ မနည္းထိန္းထား လိုက္ရသည္။ ‘ရန္လံု’ဆိုသည္က ကြၽန္ေတာ့္အိမ္က ေခြးျဖစ္သည္။ သူတို႔သည္ ႏုိင္ငံေက်ာ္စာေရး ဆရာ ‘ဦးေအာင္သင္း’ဆုိတာကို ျမင္ဖူးသည္။ ဘယ္အိမ္မွာေန သည္ကို သိၾကသည္။ သို႔ေသာ္ ဦးေအာင္သင္း သူ႔ဘာသာ ဘာပဲ လုပ္ေနေန သူတို႔စိတ္မဝင္စား။ သူတုိ႔အဖို႔ ရန္လံုက ဦးေအာင္ သင္းေနေသာ အိမ္တြင္ေနသည္ မဟုတ္။ ဦးေအာင္သင္းက ရန္လံု ေနေသာအိမ္တြင္ ေနျခင္းသာျဖစ္ သည္။

ဦးေအာင္သင္းဆိုေသာ လူ ႀကီးထက္ ရန္လံုက တစ္ပန္းသာ ေနတာရိွေသးသည္။ ရန္လံုက မကိုက္တတ္။ ကေလးေတြက ခြ စီး၊ အၿမီးဆြဲကစားေနလွ်င္ ရန္လံု ကိုယ္တိုင္က ေပ်ာ္သည္။ သူတုိ႔၏ အေပါင္းအသင္းျဖစ္သည္။ ကြၽန္ ေတာ္ေနေသာလမ္းမွာ တစ္ဖက္ ပိတ္လမ္းတိုကေလး ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ တစ္လမ္းလံုးရွိ ကေလးေတြအားလံုး သိၾကသည္။

တကယ္ဆုိေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ တုိ႔ တစ္လမ္းလံုးထဲရွိ ကေလးေတြသာမက ရပ္ကြက္တြင္း အျခား လမ္းေတြက ကေလးေတြက လည္း ရန္လံုကို သိၾကသည္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ လမ္းထဲတြင္ မူလတန္း ေက်ာင္းကေလးတစ္ခုရွိေလ ေတာ့ မုန္႔စားေက်ာင္းဆင္းၿပီဆုိ လွ်င္ ကေလးေတြက ေျပးၾကလႊား ၾက ကစားၾကသည္။ ကေလးေတြ ေျပးၾကလႊားၾကလုပ္လွ်င္ ရန္လံု ကလည္း သူတို႔ႏွင့္ေရာၿပီး ေျပး ေျပးလႊားလႊားလုပ္တတ္သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ရပ္ကြက္ ကေလးထဲရွိ ကေလးေတြ ေလာကမွာေတာ့ျဖင့္ ဦးေအာင္သင္းထက္ ရန္လံုက ပိုၿပီး နာမည္ႀကီးသည္ မွာ အမွန္ျဖစ္သည္။ ထိုမူလတန္း ေက်ာင္းက ကေလးေတြကို တစ္ ေယာက္ေယာက္က ‘‘ဦးေအာင္ သင္းအိမ္ ဘယ္အိိမ္လဲ’’ဟုေမး လွ်င္ ဘယ္ကေလးမွ် သိမည္ မဟုတ္။ ရန္လံု႔အိမ္ဟု ေမးလိုက္ လွ်င္ ကေလးတုိင္းသိမည္မွာ ေသခ်ာသည္။

ကြၽန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ ငယ္ ငယ္က အျဖစ္ကေလးတစ္ခုကို မၾကာခဏ သတိရမိသည္။ ကြၽန္ ေတာ္ ေက်ာင္းသြားေက်ာင္းျပန္ လမ္းတြင္ အလြန္သတိထားမိ ေသာ အိမ္ႏွစ္အိမ္ရွိသည္။ ထို အိမ္ရွင္ေတြ ဘယ္သူဘယ္ဝါျဖစ္ ေၾကာင္း ကြၽန္ေတာ္ ယခုထက္ တုိင္ မသိခဲ့။ တစ္အိမ္ကို သိတာ ကေတာ့ ထိုအိမ္တံစက္ၿမိတ္တြင္ ခ်ိတ္ထားေသာ ၾကက္တူေရြးအိမ္ ကေလးေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ ထို ၾကက္တူေရြးအိမ္ကေလးကို (အ ခ်ိန္ရလွ်င္) တမက္ေမာေမာၾကည့္ ေနမိတတ္သည္။ ေနာက္တစ္အိမ္ ကို သတိထားမိတာကေတာ့ ထို အိမ္ကေခြးက ကိုက္တတ္ေသာ ေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ သတိႀကီးစြာထားၿပီး မွတ္မိေန ေတာ့သည္။

ကေလးငယ္တုိ႔၏ စိတ္ဝင္ စားမႈသည္ သူ႔အရြယ္ႏွင့္ သူ႔နယ္ သာျဖစ္ေခ်သည္။

လူႀကီးေတြမွာေကာ.. ။

ကြၽန္ေတာ္က ဝတၳဳေရးတတ္ သူမဟုတ္။ ကဗ်ာေရးတတ္သူ မဟုတ္။ စာေပေဆာင္းပါးမ်ားႏွင့္ စာေပေလာကထဲသို႔ ဝင္လာသူ သာျဖစ္သည္။ ေနာက္ပိုင္း ေရာက္လာမွသာ လူငယ္တိုးတက္မႈစာ ေပေတြကို ေရးသားလာခဲ့ျခင္းျဖစ္ သည္။ ကြၽန္ေတာ့္ကို အေဟာအ ေျပာေကာင္းသူစာရင္း သြင္းၾက ပါသည္။ ထိုက္သင့္သေလာက္ လည္း ဖိတ္ၾကားမႈ၊ ႀကိဳဆိုမႈတုိ႔ကို ရခဲ့ပါသည္။

သို႔ေသာ္ ကြၽန္ေတာ့္ေဟာ ေျပာပြဲအစကို ေျပာလိုက္ခ်င္ပါ ေသးသည္။ ကြၽန္ေတာ္ႏွင့္ တြဲခဲ့ရ သူေတြက ျမသန္းတင့္တုိ႔၊ ခ်စ္ဦး ညိဳတုိ႔ စတဲ့ ဒီထိတ္ထိတ္ႀကဲေတြ ခ်ည္းျဖစ္သည္။ သူတို႔ကို လူတုိင္း က သိေနၾကသည္။ ခ်စ္ေနၾက သည္။ ေရာက္လာလိုက္ပလားဆုိ လွ်င္ လာတဲ့လာတဲ့ၿပီး မိတ္ဆက္ ၾကတာေတြ၊ ေအာ္တုိအေရးခိုင္း ၾကတာေတြ ဝိုင္းဝိုင္းလည္ေန တတ္သည္။ ေအာင္သင္းကို ဘယ္သူကမွ် သတိမထားမိၾက။ အေရး မလုပ္ၾက။ ေဟာေျပာပြဲလုပ္လိုက္ ၿပီလားဆိုလွ်င္ ကြၽန္ေတာ္က ေနာက္ဆံုးေနရေလ့ရွိသည္။ အ ခ်ိန္က သန္းေခါင္နားကပ္ေနေလ ၿပီ။ ပရိသတ္အခ်ိဳ႕ကလည္း ျပန္ သြားၾကၿပီ။ သုိ႔ေသာ္ ကြၽန္ေတာ့္ ဘက္ကေတာ့ စိတ္ဓာတ္မက်။ က်န္သမွ်ကို ေဟာေျပာရေတာ့ သည္သာ။

ခ်စ္ဦးညိဳက အလြန္အကင္း ပါးသည္။ ကြၽန္ေတာ့္အျဖစ္ကို လည္း နားလည္သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ သူေဟာေျပာလုိ႔ နိဂံုးခ်ဳပ္ခါနီး လွ်င္ ‘‘ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ေနာက္မွာ ဆရာဦးေအာင္သင္းေျပာပါလိမ့္ မယ္။ အလြန္ကို သိမ္ေမြ႕နက္နဲတဲ့ ရသအလကၤာဆိုတာေတြကို နား ထဲဆုပ္သြင္းလိုက္သလို ရွင္းရွင္း လင္းလင္းေျပာတတ္တာမို႔ ေစာင့္ ၿပီးနားေထာင္ေစခ်င္ပါတယ္’’ဆုိ တာမ်ိဳး ပံ့ပံ့ပိုးပိုးေျပာသြားေလ့ရွိ သည္။ ၾကည္ႏူးစရာေကာင္းလွပါ သည္။

သည္လိုဆိုလိုက္ေတာ့ ကြၽန္ ေတာ္ခ်စ္ခင္ေလးစားေသာ ျမ သန္းတင့္၊ ခ်စ္ဦးညိဳ စသည့္စာ ေရးဆရာမ်ားကို ကြၽန္ေတာ္ခ်စ္ ေသာ ရန္လံုႏွင့္ ႏိႈင္းရေကာင္း လားဟု စာဖတ္သူက ၿငိဳျငင္မည္ ကို စိုးရိမ္မိပါသည္။ ကြၽန္ေတာ္ဆို လိုသည္က လူတုိင္းတြင္ သူ႔နယ္ ႏွင့္သူ ေအာင္ျမင္မႈရွိေနၾကသည္ ပင္ ျဖစ္ပါသည္။ ကိုယ့္အတြက္ လည္း ကိုယ့္နယ္ေလးရိွိေနသည္ ပင္ ျဖစ္ပါသည္။ သူ႔နယ္အတြက္ ဝန္မတိုတတ္လွ်င္ ဘဝမွာ ေန ေပ်ာ္စရာျဖစ္ပါသည္။

ထုိ႔အျပင္ ရန္လည္း လံုပါ သည္။


Sources: 7Day News Journal