အေကာင္းအဆိုးအမွားအမွန္ဆိုတာမသိပဲနဲ႔ အသက္ရွင္ေနတ့ဲလူ
“မိုက္မဲေတြေဝေသာသူ” တ့ဲ။ မိုက္မဲေတြေဝေသာသူဆိုတာက အဓိပၸာယ္အမ်ိဳးမ်ိဳးေပါက္ႏိုင္ပါတယ္။ ဒီမွာဆိုလိုတာက အမွားအမွန္ အေကာင္းအဆိုး ကုသိုလ္အကုသိုလ္ကို မသိတ့ဲလူလို႔ အဓိပၸာယ္ေပါက္တယ္။ ေတြေဝတယ္ဆိုတာက အမွန္ကိုမသိတာကို ေတြေဝတာလို႔ေခၚတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ မိုက္မဲေတြေဝဆိုတာက လူသတ္တာ၊ ဓါးျပတိုက္တာ အဲဒါမ်ိဳးကိုမဆိုလိုဘူးေနာ္။ မသိတာ နားမလည္တာကို ေျပာတာ။ အမွားအမွန္၊ အေကာင္းအဆိုး၊ ကုသိုလ္အကုသိုလ္ကို မသိဘူး။ အဲဒါကိုမသိရင္လည္းပဲ အသက္ရွင္ေနလွ်က္ ဘဝေသေနေသာသူလို႔ ေျပာရေတာ့မွာပဲ။
“ကိုယ့္ဘဝမွာ ဘာကိုေက်နပ္မႈရသလဲ” ဆိုတ့ဲေမးခြန္းကို ဘုန္းၾကီးေမးတယ္။ ေမးေတာ့ ဒကာ ဒကာမေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားေျဖၾကပါတယ္။ ကိုယ့္အေတြးနဲ႔ ကိုယ္ခံစားရသလိုေျဖၾကတယ္။ ေျဖတ့ဲအေျဖေတြေတာ့ မတူဘူး။ အဲဒီမွာ ဒကာၾကီးတစ္ေယာက္ေျဖလိုက္တာ ေတာ္ေတာ္ေကာင္းတယ္။ သူ႔အေျဖက ဘယ္လိုလဲဆိုေတာ့ “အမွား အမွန္ဆိုတာ ခြဲျခားျပီးသိလာတာကို တပည့္ေတာ္ဘဝမွာ ေက်နပ္စရာအေကာင္းဆံုးလို႔ ယူဆပါတယ္’ တ့ဲ။ ေတာ္ေတာ္ ေလးေလးနက္နက္စဥ္းစားျပီး ေျဖလိုက္တာပဲ။ သူမ်ားေျဖတာကို ေနာက္ကလိုက္ျပီးေျဖတာ မဟုတ္ဘူး။ နားေထာင္လို႔ေကာင္းတ့ဲအေျဖမ်ိဳး ေျဖတာလည္းမဟုတ္ဘူး။ သူခံစားရတာကို ေျဖလိုက္တာပဲ။
ဘုန္းၾကီးတို႔ငယ္ငယ္တုန္းကလည္း ဒီလိုပဲ။ စာေပအမ်ိဳးမ်ိဳးဖတ္တယ္။ အေတြးအေခၚေတြ အမ်ိဳးမ်ိဳးဖတ္တယ္။ ဘာသာတရားေတြ အမ်ိဳးမ်ိဳးေလ့လာတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ ေလ့လာရင္း ေလ့လာရင္းနဲ႔ ကုသိုလ္ဆိုတာ စိတ္ရဲ႕သဘာဝ၊ စိတ္ရဲ႕အရည္အေသြးဆိုတာကို သေဘာေပါက္လာတယ္။ အကုသိုလ္ဆိုတာလည္းပဲ စိတ္ထဲမွာျဖစ္တ့ဲ မေကာင္းတ့ဲသဘာဝ၊ မေကာင္းတ့ဲအရည္အေသြးတစ္မ်ိဳးပဲ။ ဘုန္းၾကီး အရင္တုန္းကယူဆထားတာ ကုသိုလ္ အကုသိုလ္ဆိုတာ တစ္ေယာက္ေယာက္က ဒါကုသိုလ္ ဒါအကုသိုလ္ဆိုျပီးေတာ့ သတ္မွတ္ေပးလိုက္တာပဲ။ အဲဒီေတာ့ သူလည္း သူ႔ဟာသူၾကိဳက္သလိုသတ္မွတ္၊ ကိုယ္လည္း ကိုယ့္ဟာကိုယ္ၾကိဳက္သလိုသတ္မွတ္မွာေပါ့။ ဒီလို ယူဆလိုက္တာ။
တစ္ခ်ိဳ႕ဘာသာတရားေတြမွာ အရက္ေသာက္တာ အျပစ္မရွိဘူး။ ဗုဒၶဘာသာတရားမွာက်ေတာ့ အရက္ေသာက္တာ အကုသိုလ္ပဲ။ အျပစ္ရွိတယ္လို႔ဆိုထားေတာ့႕႕႕ ဟိုဘာသာက အျပစ္မရွိဘူးေျပာတယ္။ ဒီဘာသာမွာက အျပစ္ရွိတယ္လို႔ေျပာတယ္။ အဲဒီေတာ့ ဘယ္ဟာကိုလက္ခံရမွာလဲ။ ဘယ္သူက မွန္တာလဲ။ ဘက္မလိုက္ပဲဆံုးျဖတ္ပါဆိုရင္ ဘယ္လိုလုပ္ျပီး ဆံုးျဖတ္မလဲ။
ပထမေတာ့ မဆံုးျဖတ္ႏိုင္ဘူး။ ေနာက္ေတာ့မွ တစ္ျဖည္းျဖည္း စိတ္ရဲ႕သဘာဝ၊ စိတ္ရဲ႕အရည္အေသြးဆိုတာကို ေလ့လာတ့ဲအခါမွာ သတိေကာင္းေနတာ၊ သမာဓိေကာင္းေနတာ၊ ႀကည္လင္ေနတာ၊ စိတ္ေအးခ်မ္းေနတာ၊ စိတ္မွာသန္႔ရွင္းေနတာ၊ စိတ္မွာႏူးည့ံေနတာ၊ အဲဒါဟာ အင္မတန္အဆင့္ျမင့္တ့ဲစိတ္။ အဲဒီေတာ့ အရက္ေသာက္လို႔ရွိရင္ ဘယ္ႏွယ့္ေနမလဲ။ စကားေတြ မွားကုန္ေရာ။ ကိုယ့္မိဘဆရာသမားေတာင္မွ ေလးေလးစားစားမေျပာႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ရိုင္းရိုင္းစိုင္းစိုင္း ေစာ္ေစာ္ကားကားစကားေတြ ေျပာလာတယ္ေနာ္။ တကယ္မ်ားမ်ားေသာက္လို႔ရွိရင္ လမ္းေတာင္မေလွ်ာက္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ တျခားလည္းပဲ သတိလက္လြတ္ျပီးေတာ့ မေကာင္းတာေတြ အမ်ားၾကီးလုပ္မိမယ္။ အရက္မူးျပီးေတာ့ မလုပ္သင့္တာေတြလုပ္ မေျပာသင့္တာေတြေျပာျပီးမွ တစ္ခါတစ္ေလ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ျပန္ရွက္ရတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ သတိလည္းမေကာင္းဘူး။ သမာဓိလည္းမေကာင္းဘူး။ ေမတၱာ ကရုဏာျဖစ္ဖို႔ ေတာ္ေတာ္ခဲယဥ္းပါတယ္။ အရက္ေသာက္ျပီးမူးေနတ့ဲသူေတြ မ်ားေသာအားျဖင့္ ေဒါသျဖစ္ေနၾကတာမ်ားတယ္။ သည္းခံတာတို႔ ခြင့္လႊတ္တာတို႔ျဖစ္ဖို႔ သူ႔မွာေတာ္ေတာ္ခဲယဥ္းတယ္။ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး။ အဲဒီေတာ့ အရက္ေသာက္လိုက္လို႔ သတိအားနည္းသြားတာဟာ က်န္တ့ဲ ေကာင္းတ့ဲစိတ္ေတြကိုပါ ျဖစ္ခြင့္မေပးေတာ့ဘူး။ မေကာင္းတ့ဲစိတ္ေတြျဖစ္ဖို႔ကိုပဲ သူက အားေပးေတာ့တာ။ သူက ေၾကာက္စရာအေကာင္းဆံုးအရာပဲ။ ဒါ့ေၾကာင့္ အရက္ေသာက္တာ သတိကိုအားနည္းေစတ့ဲအတြက္ေၾကာင့္ ဒါ မေကာင္းတာေသခ်ာသြားျပီေနာ္။ ဘယ္သူ႔ကိုမွ ေမးစရာမလိုေတာ့ဘူး။ ကိုယ့္စိတ္ကိုကိုယ္ျပန္ၾကည့္ရင္ သိႏိုင္တယ္။ အဲဒီေတာ့ အကုသိုလ္ဆိုတာ သတ္မွတ္ခ်က္မဟုတ္ဘူး။ သဘာဝတရားဆိုျပီးေတာ့ သေဘာေပါက္လာတယ္။
ဒီလို ကုသိုလ္ အကုသိုလ္ဆိုတာ သတ္မွတ္ခ်က္မဟုတ္ဘူး။ သဘာဝတရားလို႔ သေဘာေပါက္လိုက္တ့ဲအခ်ိန္ဟာ ဘဝမွာအင္မတန္ထူးျခားတ့ဲအခ်ိန္ ဘဝမွာအၾကီးအက်ယ္ေျပာင္းလဲမႈတစ္ခု ျဖစ္သြားတ့ဲအခ်ိန္ပဲ။ အကုန္လံုးျပည့္စံုေအာင္ သေဘာေပါက္သြားျပီလို႔ေတာ့ မဆိုလိုဘူး။ ေနာက္ထပ္ ေလ့လာေနရေသးတယ္။ ကုသိုလ္ေတြ ဘယ္ေလာက္ထိနက္နဲသလဲ ဘယ္ေလာက္ထိသိမ္ေမြ႕သလဲဆိုတာ ေလ့လာရေသးတယ္။ အကုသိုလ္မွာလည္း တစ္ခ်ိဳ႕ အင္မတန္သိမ္ေမြ႕တ့ဲအကုသိုလ္ေတြ ရွိတယ္။ အကုသိုလ္မွန္းေတာင္ မသိလိုက္ဘူး။ အဲဒါ ပိုျပီးေတာ့ သတိ သမာဓိေကာင္းလာတ့ဲအခါက်မွ ၾကည့္တ့ဲအခါမွာ ျမင္ရတယ္။ ေလာဘမွန္းမသိေလာက္ေအာင္ သိမ္ေမြ႕တ့ဲေလာဘေတြ ရွိတယ္။ မာနမွန္းမသိေလာက္ေအာင္ သိမ္ေမြ႕တ့ဲမာနေတြ ရွိတယ္။ မနာလိုဝန္တိုစိတ္မွန္းမသိေလာက္ေအာင္ သိမ္ေမြ႕တ့ဲစိတ္ေတြလည္း ရွိတယ္။
အဲဒီေတာ့ အေကာင္းအဆိုး အမွားအမွန္ဆိုတာကို မသိပဲနဲ႔ အသက္ရွင္ေနရတ့ဲလူက ဘယ္လိုလူလဲ။ အသက္ရွင္ေနလွ်က္ ဘဝေသေနေသာသူလို႔ ေခၚရမွာပဲ။ လူပီသတ့ဲလူလို႔လည္း မေျပာႏိုင္ေတာ့ဘူး။တိရစာၧန္လိုေနတ့ဲလူလို႔ပဲ ေျပာရမွာပဲေနာ္။
အသိဥာဏ္ဟာ အသက္ဝင္ေစတယ္
အမွန္တရားတစ္ခုခုကို ကိုယ္ပိုင္အသိဥာဏ္နဲ႔သိလိုက္ရတ့ဲအခ်ိန္မွာ ဘဝဟာ အသက္ဝင္လာျပီ။ ကိုယ့္စိတ္က အသက္ဝင္လာျပီ။ ကိုယ့္အသိဥာဏ္ကလည္း အသက္ဝင္လာျပီလို႔ ေျပာလို႔ရတယ္။ ကိုယ္ပိုင္ဥာဏ္နဲ႔မသိပဲနဲ႔ မွတ္ရံု မွတ္ထားတ့ဲအဆင့္ဟာ တကယ္အသက္မဝင္ေသးဘူးေနာ္။ ကိုယ္ပိုင္ဥာဏ္နဲ႔သိတ့ဲအဆင့္ေရာက္မွ တကယ္အသက္ဝင္သြားတာ။ တစ္ခုခုကိုသိလိုက္ရတာဟာ ဘဝကိုပိုျပီးေတာ့အသက္ဝင္ေစတ့ဲ သဘာဝတစ္ခုျဖစ္တယ္။ အသိဥာဏ္ဟာ အသက္ဝင္ေစတယ္လို႔ ဆိုရမယ္။
ဒါ့ေၾကာင့္ တစ္ေန႔တာမွာ တစ္ခုခုကို ထူးထူးျခားျခားေလးသိလိုက္ရမွသာ အဲဒီေန႔ဟာ အသက္ရွင္ေနရတာ အဓိပၸာယ္ရွိတ့ဲေန႔ပဲ။ ဘာမွ ထူးထူးျခားျခားမသိရပဲနဲ႔ လုပ္ေနက်အလုပ္ေတြလုပ္၊ ေျပာေနက် အေျပာေတြေျပာျပီးေတာ့ ပိုက္ဆံေတြဘယ္ေလာက္ပဲရေနရေန အဲဒါ တကယ္အသက္ရွင္ေနတ့ဲေန႔၊ တကယ္အသက္ဝင္တ့ဲေန႔လို႔ မေျပာႏိုင္ဘူး။ ဒါ့ေၾကာင့္ အသက္ရွင္ေနတယ္လို႔ေျပာလို႔ရေအာင္၊ အသက္ဝင္ေနတယ္လို႔ေျပာလို႔ရေအာင္ အဓိပၸာယ္ရွိတာတစ္ခုခုကို လုပ္ေနရမယ္။ တန္ဖိုးရွိတာတစ္ခုခုကို လုပ္ေနရမယ္။ စိတ္ပါလက္ပါ လုပ္ေနရမယ္။ အသိဥာဏ္နဲ႔ လုပ္ရမယ္။ ပိုပိုျပီးေတာ့ သိလာေနရမယ္။ အသိဥာဏ္ တိုးေနရမယ္။ ဒါ ဘုန္းၾကီးခံစားရတ့ဲအတိုင္း ေျပာျပတာေနာ္။ ကိုယ့္ဟာကိုယ္လည္း စဥ္းစားၾကည့္ပါ။ တစ္ခုခုကို နက္နက္နဲနဲသိလိုက္ရတဲ့အခ်ိန္မွာ ကိုယ့္စိတ္မွာဘယ္လိုျဖစ္လာသလဲ။ ကိုယ္တိုင္လည္း ၾကံဳဖူးမွာပါ။
Sources; ဆရာေတာ္ဦးေဇာတိက/Kanaung
No comments:
Post a Comment