အပိုင္း(၁)
နာက်င္ရလြန္းလို ့
မနာက်င္ႏိုင္ေတာ့တဲ့ တစ္ေန ့
ဒီကဗ်ာ ေရးမယ္လို ့ "ေတး" ထားခဲ့တယ္
က.ပ.ရ ရဲ႕ ကုန္ကားႀကီးေပၚ
လူႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ တင္ေခၚသြားတဲ့ေနာက္
ေတာက္ေလ်ာက္ ေျပးလိုက္ရင္း
သူတို ့ ဆိုတဲ့ "ကမၻာမေၾက"သီခ်င္းကို
မ်က္ရည္စက္လက္နဲ ့
လမ္းမေပၚ လိုက္ေကာက္ေနခဲ့တဲ့
ခ်ိ နဲ ့နဲ ့ ဆယ္တန္းေက်ာင္းသား တစ္ေယာက္ဟာ
လက္သီးကို ေသြးထြက္ေအာင္ ဆုပ္ထားရင္း
ခ်စ္သူမ်ားနဲ ့ စတင္ခြဲခြါရ
လူငယ္ဘဝကို စ ခဲ့တယ္
ဖြင့္လိုက္ပိတ္လိုက္ ျဖစ္ျဖစ္ေနတဲ့
ေက်ာင္းတံခါးရြက္ေတြၾကားမွာ
ညည္းတြားနာက်င္ေနတဲ့ အိမ္ေျမာင္တစ္ေကာင္တေလေတြ
အသက္မေသတာ
ကမၻာမေၾကရဲ႕ ေက်းဇူးဆိုပါေတာ့
က်ေနာ္တို ့ ဟာ
နာက်င္စြာ ရယ္ေမာတတ္ခဲ့တယ္
ဂစ္တာ တီးတတ္ခဲ့တယ္
အေမွာင္ေခတ္ရဲ႕ အမွတ္အသား
မူးယစ္ေဆးဝါး ၿငိခဲ့တယ္
ထူးအိမ္သင္ရဲ႕
နာရီေပၚက မ်က္ရည္စက္မ်ားကို
မူးမူးနဲ ့ လမ္းထိပ္မွာေအာ္ဆို
က်ေနာ္တို ့ ရဲ႕ငိုသံေတြ
ေထာင္ထဲကသူငယ္ခ်င္းမ်ား ၾကားမယ္ထင္ခဲ့တယ္
အၾကိမ္ၾကိမ္ေျဖရတဲ့ ဆယ္တန္းမွာ
အေတာ္မ်ားမ်ား ေအာင္ကုန္ၾကတာေပါ့
ဆက္တက္စရာ တကၠသိုလ္ေတြ မဖြင့္ေတာ့
တခ်ိဳ ့ က ေက်ာက္တြင္းေတြဆီ
တခ်ိဳ ့ က ေတာရြာမ်ားရဲ႕ ေက်ာင္းဆရာ
တခ်ိဳ ့ ကေတာ့ အကိုအမေတြေနာက္
ေထာင္ထဲအထိ ေရာက္ေအာင္သြားျပီး
ေသြးေတြကို သုတ္ေပးေနခဲ့တယ္
ဒီလိုနဲ ့
ေက်ာင္းေတြျပန္ဖြင့္ေတာ့
ေခြးကအစ ဘြဲ ့ ရတဲ့ေခတ္ ေရာက္တာပါပဲ
က်ေနာ္တို ့ လည္း
မိဘေတြရဲ႕ ဧည့္ခန္းမွာ ခ်ိတ္ဖို ့
ဘြဲ ့ လက္မွတ္ေတြ
ေထာင္ထဲက ေသစာရင္းေတြ ယူေပးခဲ့ရတယ္
မေသေသးတဲ့လူငယ္ေတြလည္းေသေနခဲ့ရတယ္
ရယ္ေတာ့ရယ္ရတယ္ဗ်
ေထာင္မက်ရင္ အိမ္ေထာင္က်တဲ့ေခတ္မွာ
ဘာလုပ္ေကြ်းရမွန္းမသိပဲ
အကုန္လံုး တိုးလို ့ တြဲ လြဲ ေပါ့
ညည အလင္းဆိုင္ေတြမွာ
မေတာ္မတည့္ေတြ ေျပာေျပာျပီး
ရယ္ေမာနာက်င္ၾက
တစ္ေယာက္ပိုက္ဆံတစ္ေယာက္ ဆြဲ သံုးၾက
ဘယ္သူမွျပန္မေပးႏိိုင္ေတာ့ ရန္ျဖစ္ၾက
ျပီးေတာ့ ျပန္ေခၚၾက
ခိုးစားမွခ်မ္းသာမယ့္ ေခတ္ထဲမွာ
က်ေတာ္တို ့
ရိုးသားစြာ ငတ္မြတ္ခဲ့
သိကၡာရွိစြာ ဆင္းရဲခဲ့ၾကတယ္
အဲဒီလို
လူငယ္အရင့္အမာၾကီးေတြဟာ
ေလးျဖဴရဲ႕ ထြက္ေပါက္မ်ားကို
ေဒါသတႀကီး လိုက္ဆိုရင္း
ေသနတ္ပစ္သလို ကဗ်ာေရးတတ္ခဲ့
စစ္တိုက္သလို ပန္းခ်ီဆြဲတတ္ခဲ့ရတယ္
တဝက္ေက်ာ္ေက်ာ္ေသကုန္မွေတာ့
က်န္တဲ့သူခ်င္း ပိုမိုခ်စ္တတ္ခဲ့ၾကတယ္
မငတ္ရံု ေန
မေသရံု စား
သြားၾကားထိုးတံ မလိုတဲ့ေခတ္ေပါ့ဗ်ာ
အိမ္ထဲမွာလည္း မလံုျခံဳေတာ့
ညမ်ားစြာ
လူငယ္အားလံုးဟာ
လမ္းေပၚမွာ
ေဆးရံုမွာ
ရဲစခန္းမွာ စသည္ျဖင့္ေပါ့
အလင္းဆိုင္ေတြလည္း ေပါမွေပါ
ဒုတိယအိမ္ တို ့ အရိပ္စစ္ တို ့
နားခိုရာ တို ့ ဆံုစည္းရာ တို ့
အဲသလိုမ်ိဳးဆိုင္ေတြ သိပ္စည္တာပါပဲ
စကားေတြလည္း ေျပာမကုန္ဘူးဗ်
အဂၤေတျဖစ္သြားတဲ့
သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ရဲ ့ ေျခေထာက္ေတြအေၾကာင္း
ပါးစပ္ထဲမွာ သြားေတြမရွိေတာ့တဲ့အေၾကာင္း
ဟိုတစ္ေယာက္ ရူးသြားတဲ့အေၾကာင္း
ဟိုေကာင္မေလး ဟိုဟာျဖစ္သြားတဲ့အေၾကာင္း
မ်ားေသာအားျဖင့္ေတာ့
လက္သည္မေပၚတဲ့အေၾကာင္းေတြခ်ည္းပါပဲ
ဝါးခနဲ ရယ္သံမွာ မ်က္ရည္ေတြနဲ ့ ပါ
ဆိုဗီယက္ဟာသေတြေျပာေျပာျပီး
အူတက္ေအာင္ ရယ္ေမာေနခဲ့တဲ့
က်ေနာ္တို ့ ရဲ႕ အဲဒီတုန္းက အိပ္မက္ဟာ
မနာက်င္ပဲေသလို ့ ရမယ့္ နည္းလမ္းပဲဗ်
ေပ်ာ္ခ်င္ဟန္ေဆာင္ထားရတဲ့ ႏွစ္မ်ားမွာ
ၿမိဳ႕မျငိမ္းအေၾကာင္း ရွာ ဖတ္
ကက္ကိုဘိန္းအေၾကာင္း ရွာ ဖတ္
ေခ်ေဂြဗာရာအေၾကာင္း ရွာ ဖတ္
က်ေနာ္တို ့ မေသတတ္ခဲ့ပါဘူး ေလ
အေပါင္းအသင္းမက္တဲ့ေခတ္ဗ်
လမ္းေပၚမွာ
စစ္ေၾကာေရးမွာ
ေထာင္ထဲမွာ
ေဆးရံုမွာေသသြားတဲ့ အကိုအမေတြအေၾကာင္း
တစ္ေယာက္တည္းေတြးမေနရဲေလာက္ေအာင္
ရွက္ရြံ ့ စြာ
နာက်င္စြာ
မလံုျခံဳစြာနဲ ့
တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ လိုက္ရွာရင္း
အေပါင္းအသင္းမက္ခဲ့ရတဲ့ ေခတ္ပါ
တစ္ခါတေလ
ပုခံုးခ်င္းဝင္တိုက္မိတာေလးနဲ ့
လူခ်င္းရိုက္ၾကတဲ့အထိ
ေဒါသေတြလည္းျဖည့္သိပ္ထည့္ခံထားခဲ့ရပါတယ္
က်ေနာ္တို ့
တကယ္ မေက်နပ္ခဲ့ၾကတာက
ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေတြပါ
ဒီလိုနဲ ့
က်ေနာ္တို ့ ကဗ်ာေတြနဲ ့ ပစ္ေဖါက္ၾက
ပန္းခ်ီေတြနဲ ့ တိုက္ခိုက္ၾကရင္း
က်ေနာ္တို ့ မလိုခ်င္တဲ့ အရွံဴးေတြ
ၾကံဳးၾကံဳးယူခဲ့ၾကရတယ္
က်ေနာ္တို ့ ဟာ
အႏုပညာဓါတ္သားထဲမွာ
တေငြ ့ေငြ ့ တလက္လက္
အသက္ဆက္ေနတဲ့ ပိုးစုန္းၾကဴးေတြပါ
ေသျခင္းထက္ ပိုမိုနာက်င္ခဲ့ၾကသူေတြပါ
ထံုနာက်င္နာစြဲခဲ့တယ္
အပ်င္းထူတယ္
အေပါင္းအသင္း မက္တယ္
မူးယစ္ေဆးဝါးၾကိဳက္တယ္
မေအာင္ျမင္မွဳဟာ က်ေနာ္တို ့ အမွတ္အသားေပါ့
ေၾကာက္ရြံ ့မွဳဟာ က်ေနာ္တို ့ အမွတ္အသားေပါ့
အရာရာေၾကာက္ရလြန္းေတာ့လည္း
ဘာမွမေၾကာက္တတ္ေတာ့ဘူးေပါ့
ဒီလိုနဲ ့
ခေရေတြလို တျဖဳတ္ျဖဳတ္ ေႁကြကုန္ၾက
ဒီလိုနဲ ့
ပုလဲသီတကြဲစီ
ဒီလိုနဲ ့ ပဲ
ေလးဆယ့္ငါးႏွစ္အရြယ္ လူငယ္ေတြ ျဖစ္လာခဲ့ၾကရပါတယ္
အဲဒီႏွစ္မ်ားအေၾကာင္း
ဘယ္သူမွ ျပန္မေျပာခ်င္ၾကေတာ့တဲ့
ေလးဆယ့္ငါးႏွစ္အရြယ္ လူငယ္ေတြပါ
က်ေနာ္တို ့ ဟာ
အတြင္းေၾက ေၾကေနတဲ့
ရင္ကြဲနာ က်ေနတဲ့
ရင္ခြဲျပရံုပဲက်န္ေတာ့တဲ့
မေအာင္ျမင္ခဲ့တဲ့ မ်ိဳးဆက္ပါ
အစေတးခံေတြပါ
အခု
အားလံုးျမင္ေနရတဲ့
အနာဂတ္အလံေတာ္ရဲ႕ အနီေရာင္ဟာ
မ်ိဳးဆက္တစ္ခုလံုးရဲ႕ ေသြးေတြပါ
အျဖဴေရာင္ၾကယ္ကေတာ့
က်ေနာ္တို ့ ရဲ ႔ အႏုပညာေပါ့
ဥာဏ္ပညာကိို ခိုးဝွက္ခံထားရတဲ့ ေခတ္မွာ
က်ေနာ္တို ့ လူျဖစ္ခဲ့ၾကရပါတယ္
ေက်နပ္ပါတယ္ဗ်ာ
က်ေနာ္တို ့ နဲ ့ ထိုက္တန္တဲ့ဒဏ္ရာေတြအတြက္
က်ေနာ္တို ့ ေက်နပ္ပါတယ္
အသက္မေသပဲ က်န္ရစ္ခဲ့တဲ့ က်ေနာ္တို ့ ဟာ
ေသသြားတဲ့ အကိုအမေတြရဲ ႔ ကိုယ္စား
ဘိုးဘိုးေအာင္ရဲ ႔ ဝလံုးမ်ားပါ
တန္ဘိုးမဲ့မွဳကိုပဲ
တန္ဘိုးထား အသက္ရွင္ေနရတဲ့
ေလးဆယ့္ငါးႏွစ္သားေတြပါ
နာက်င္ခဲ့ၾကရလြန္းလို ့
မနာက်င္ႏိုင္ၾကေတာ့တဲ့
ေလးဆယ့္ငါးႏွစ္အရြယ္ လူငယ္ေတြပါဗ်ာ။ ။
အပိုင္း(၂)
ဒီတစ္ခါေတာ့
ရယ္စရာေတြေျပာခ်င္တယ္
အဲဒီႏွစ္မ်ားမွာ
ဟာသကိုရွာေဖြေတြ ့ရွိခဲ့မွဳဟာ
က်ေနာ္တို ့ အတြက္ေတာ့
ဘုရားေပးတဲ့ ႏွစ္သိမ့္ဆုပါပဲ
၈ တန္းမေအာင္တာ
ခ်မ္းသာဖို႔ျဖစ္သြားတဲ့သူငယ္ခ်င္းအေၾကာင္း
ကတံုးရွိတ္တစ္မ်ိဳးတည္းညွပ္တတ္တာ
အဲဒီဆံသဆရာ သူေဌးျဖစ္သြားေၾကာင္း
မင္းေအာင္လက္မွတ္ေတြဘာလုပ္ရမွာတုန္းဆိုလို ့
အသာအယာလွည့္ျပန္ခဲ့ရတဲ့အေၾကာင္း
ငါတို႔က စီးပြားေရးလုပ္တာ
သံုးစြဲသူကိစၥ ငါမသိဘူးဆိုတဲ့
မူးယစ္ရာဇာတစ္ေယာက္အေၾကာင္း
ရန္ကုန္ကေက်ာင္းသားေတြက ကေလးမွာ
ကေလးကလူေတြက အင္းစိန္မွာ
ေမၿမိဳ႕ကပုန္ကန္မွဳအတြက္
ေမာ္လျမိဳင္က အဆင္သင့္ ဆိုတာမ်ိဳး
လွည္းက်ိဳးတဲ့အထိ ရယ္ရတယ္
ဆိုင္းဘုတ္ေတြေပါတဲ့ေခတ္
ေဆာင္ပုဒ္ေတြမ်ားတဲ့ေခတ္ဗ်
က်ေနာ္တို႔အားလံုး
ဥပေဒေဘာင္အတြင္း ေနထိုင္ခဲ့ၾကရပါတယ္
ေဘးမကင္း ရန္မကြာ
အလြန္မခ်မ္းသာစြာနဲ႔ေပါ့
ၾကက္ဆူစိုက္ဧရိယာေတြေပါင္းေတာ့လည္း
ႏိုင္ငံဧရိယာထက္ ေက်ာ္သြားခဲ့ပါတယ္
သစ္လုပ္ကြက္ပါမစ္ တစ္ေစာင္တည္းနဲ႔
တစ္ေတာလံုးကုန္ေအာင္ ထုတ္သြားၾကတာေတြန႔ဲ
တယ္လီဖုန္းၾကီး ခါးမွာခ်ိတ္
ဟိတ္ဟန္မ်ားတဲ့ လူဝၾကီးေတြကို
ေငးေမာမင္တက္ ၾကည့္ခဲ့ရပါတယ္
ရပ္ကြက္ထဲကေကာင္မေလးေတြလည္း
အကုန္လံုး ဗိုလ္စားပဲေတြခ်ည္းပါပဲ
က်ေနာ္တို႔လည္း
သီခ်င္းေတြနဲ႔ ေဖါက္ခြဲ
ကဗ်ာေတြနဲ႔ ေပါက္ၿပဲကုန္ၾကတာပါပဲ
လူၾကီးေတြကေတာ့
အစိုးရတီဗီေရွ႕မွာ အစိမ္းေရာင္ေတြဟပ္ေနခ်ိန္
က်ေနာ္တို႔ကေတာ့
အေမွာင္ရိပ္မွာ ေရာင္စံုအႏုပညာေတြနဲ႔ေပါ့
ဒီလိုနဲ႔
အရွိတရားထက္
ပိုမိုေၾကာက္မက္ဖြယ္ေတြရွာဖတ္ခဲ့
ဥပမာ ပလိပ္ လိုမ်ိဳး
လက္ေတြ ့ဘဝထက္
ပိုမိုလြတ္ေျမာက္ေအာင္ လိုက္ရွာခဲ့
ဥပမာ ေတာ္တီလာဖလက္ လိုမ်ိဳး
အဲဒီလိုမ်ိဳး
က်ေနာ္တို႔ ခိုးထြက္ခဲ့ရတယ္
စာေပနဲ႔အႏုပညာဟာ
က်ေနာ္တို႔ အရက္မေသာက္တဲ့အခါ
က်ေနာ္တို႔ ေမာ့ေသာက္ခဲ့တဲ့ ၾကယ္ေတြပါ
အေသးအဖြဲေလးေတြကို
ပံုၾကီးခ်ဲ ့ ေပ်ာ္ရႊင္ရင္း
က်ေနာ္တို႔ရဲ႕သက္ျပင္းေတြကို
ရယ္စရာေတြနဲ႔ ဖြင့္ေဖါက္ရင္း
က်ည္ဆံေတြကို ၾကည့္ေရွာင္ရင္းေပါ့ဗ်ာ
တကယ္ေတာ့
က်ေနာ္တို႔က သရုပ္ေဆာင္ေတြဗ်
အဲဒီႏွစ္မ်ားမွာ
သားမရွိတဲ့အိမ္ကို သား သြားလုပ္
အေဖမရွိတဲ့အိမ္မွာ အေဖ လုပ္
အကိုေနရာ
ေမာင္ေလးေနရာ
ဦးေလးေနရာ စသည္ျဖင့္ေပါ့
သြားဆိုးၾက
ဆိုဆံုးမၾက
အိမ္အမိုး တက္မိုးေပးၾက
ေျမာင္းတူးေပးၾက စသည္ျဖင့္ေပါ့
က်ေနာ္တို႔ဟာ
လစ္ဟာမွဳေတြ ႏိုင္သေလာက္ဝင္ျဖည့္ၾက
မိသားစုမ်ားစြာမွာ
မိသားစုဝင္ေတြ ျဖစ္ခဲ့ၾကရတယ္
က်ေနာ္တို႔ ထုတ္ေဖၚမေျပာရဲတဲ့
က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ သူရဲေကာင္းေတြနဲ႔အတူ
က်ေနာ္တို႔ ၾကီးျပင္းလာခဲ့ၾကရတယ္
ေပ်ာ္စရာနည္းနည္းေလးကိုခြဲေဝသံုးစြဲရင္း
ဒုကၡေတြအမ်ားၾကီးကို ခါးစည္းခံခဲ့ၾကရတယ္
အဖိတ္အစင္
အေႁကြအလြင့္
အေသအေပ်ာက္ မ်ားတဲ့ေခတ္ပါပဲ
က်င္းပခြင့္သာ ရ ခဲ့ရင္
ေန႔စဥ္ေန႔စဥ္ဟာ
အမွတ္တရေန႔မ်ား
ႏွစ္စဥ္ႏွစ္စဥ္ဟာ
ႏွစ္ပတ္လည္ေန႔ေတြခ်ည္းပါပဲ
ၿမိဳ႕တိုင္းၿမိဳ႕တိုင္းရဲ႕
လမ္းဆံုလမ္းခြတိုင္းမွာ
က်ေနာ္တို႔မ်ိဳးဆက္ရဲ႕
ေသြးေတြ
ေခြ်းေတြ
ဘဝေတြ
အိပ္မက္ေတြ
အနာဂတ္ေတြ
အႏုပညာေတြ က်ေပ်ာက္ခဲ့ရတယ္
မိသားစုဝင္ေတြဆံုးရွံဳးခဲ့ရတယ္
အခုျမင္ေတြ ့ေနရတဲ့
ေလးဆယ့္ငါးႏွစ္အရြယ္ေတြဟာ
မေသလို႔ေတြ ့ရ ေမ့ႏိုင္ပါရိုးလားေတြခ်ည္းပဲဗ်
ဒါေၾကာင့္
က်ေနာ္တို႔ အသက္ေတြထဲကေန
အဲဒီမဲ ေမွာင္တဲ့သကၠရာဇ္မ်ားကို ႏွဳတ္လိုက္ရင္
အားလံုးဟာ
ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ အစိတ္ပိုင္းေတြခ်ည္းပါပဲ
က်ေနာ္တို႔ဟာ
က်ေနာ္တို႔သေဘာမတူတဲ့ႏွစ္ေတြ
က်ေနာ္တို႔ အလိုမတူတဲ့သကၠရာဇ္ေတြ
က်ေနာ္တို႔ရဲ႕
အနာအက်င္
အေၾကအမြ
အေႁကြအလြင့္ေတြထည့္ေပါင္းထားတဲ့
ေလးဆယ့္ငါးႏွစ္သားေတြပါ
သမိုင္းမတြင္ နတ္မဝင္တဲ့
ေလးဆယ့္ငါးႏွစ္အရြယ္လူငယ္ေတြေပါ့ဗ်ာ။ ။
အပိုင္း(၃)
ေထာင္ထဲက
ဆိပ္ဖလူးပန္းေတြလည္း
သိပ္ေမႊးတာပဲ ေမေမ တဲ့
စာတိုေလးတစ္ေစာင္ကို ဖတ္ျပီး
ေျခေတြလက္ေတြ ျပတ္သြားသလိုမ်ိဳး
က်ေနာ္တို ့ ေအာ္ဟစ္ငိုယိုခဲ့ၾကရဖူးတယ္
က်ေနာ္တို ့ စိတ္ေတြက ေထာင္ထဲမွာ
ေထာင္ထဲကလူေတြရဲ႕စိတ္က က်ေနာ္တို ့ ဆီမွာ
ဘယ္လိုက်ိန္စာမ်ိဳးပါလိမ့္
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္
က်ေနာ္တို ့ ဟာ
တစ္ေယာက္ဒဏ္ရာတစ္ေယာက္ စာနာ
တစ္ေယာက္ခႏၶာတစ္ေယာက္ ညွာတာခဲ့ၾက
တစ္ေယာက္ဝမ္းစာတစ္ေယာက္ ထမ္း ရွာ
တစ္ေယာက္ငိုရင္တစ္ေယာက္ စိုခဲ့ၾက
တစ္ေယာက္ေသြးကိုတစ္ေယာက္ ေဆးေပးရင္း
တစ္ေယာက္ေရာဂါတစ္ေယာက္ နာခဲ့ၾက
တစ္ေယာက္အိပ္မက္တစ္ေယာက္ ခ်စ္ခဲ့ၾကပါတယ္
အသက္ကို ခက္ခဲစြာ ေမြး လို ့
ခႏၶာကို ခက္ခဲစြာ ျမဴ လို ့
မေသေအာင္ ေနနည္းနဲ႔အတူ
ဒယီးဒယိုင္ေရွ႕ဆက္တက္ခဲ့ၾက
မွံဳပ်ပ် အလင္းေရာင္ေလးတစ္စဆီကိုေပါ့
အိပ္မက္ဆိုးဟာ ရွည္လ်ားလြန္းပါတယ္
အႏုပညာနဲ႔ တံတားထိုးထားရတဲ့
ေျခာက္ျခားဖြယ္ ႏွစ္ကာလမ်ားပါပဲ
အဲဒီေခတ္က အစိုးရနဲ႔ အျပိဳင္
က်ေနာ္တို႔ဟာ
အႏုပညာ တံတားအစင္္းစင္းထိုးထားခဲ့ၾကတယ္
ရိုင္းစိုင္းၾကမ္းတမ္းျပီး မဲေမွာင္တဲ့
လက္ေတြ ့ ဘဝျမစ္ျပင္က်ယ္ၾကီးထဲကေန
အဲဒီတံတားေတြအေပၚ
က်ေနာ္တို ့ ဟာ
အၾကိမ္ၾကိမ္ ကုတ္ကပ္တြယ္တက္ၾက
အၾကိမ္ၾကိမ္ ျပန္လည္ျပဳတ္က်ၾကနဲ႔ေပါ့
တခ်ိဳ ့ လည္း
ျပင္းထန္တဲ့ ေခတ္ေရစီးေအာက္
တစ္လိမ့္ေခါက္ေကြး
တခ်ိဳ ့ လည္း
ႏွစ္ရွည္ေထာင္ဒဏ္ေတြၾကား
ပန္းပန္ထားတဲ့ ေဗဒါပ်ံေတြေပါ့
အဲဒီေဗဒါပ်ံေတြရဲ႕
ေထာင္တြင္းဆန္တက္ပံုေတြ
ပ်ံတက္ၾကပံုေတြကလည္း
က်ေနာ္တို ့ အသည္းႏွလံုးမွာ
က်ြဲပုခံုးထေစတဲ့
ေခတ္ရဲ႕တက္တူးေတြပါပဲ
ငရဲခန္းထဲကို
အစြဲအလမ္းေတြ ထည့္သြင္းပြင့္လန္းခဲ့ၾကတယ္
သူတို ့ အစာ အငတ္ခံလိုက္ရင္
ေထာင္ထဲမွာတီဗြီ ၾကည့္ခြင့္ ရခဲ့ၾက
သူတို ့ တိုက္ပိတ္ခံရရင္
ေထာင္တြင္းစာၾကည့္တိုက္ေတြ ပြင့္ျပီေလ
အေမကေမြး ေထာင္ကေက်ြးေနတဲ့
ငါးဆယ့္ေလးႏွစ္သားၾကီးကိုေတာင္
အဲဒီစာအုပ္ေတြ ဖတ္ျပီး
ေနာက္တစ္ေခါက္ ျပန္ဝင္မလာဖို ့
ေသခ်ာသြားေစခဲ့ၾကတယ္
လူၾကမ္းၾကီးမ်ားစြာကို
ယဥ္ေက်းသြားေစခဲ့တဲ့ ေဗဒါပ်ံေတြပါ
အဲဒီလိုအံခဲထားတဲ့ေဗဒါပ်ံေတြရဲ႕ရနံ႔ဟာ
ကမၻာကိုေခါင္းေလာင္းထိုးခဲ့ၾက
ေခတ္ကို
တစ္လက္မခ်င္း တြန္းတင္ေရြ႕ယူခဲ့ၾကတယ္
က်ေနာ္တို ့ ၾကားမွာလည္း
အထဲကပစၥည္းေတြသိပ္ေခတ္စားတာေပါ့
တခ်ိဳ ့ဧည့္ခန္းမွာ
ေကာ္ဖီမစ္ခြံနဲ႔သီတဲ့ပန္းခ်ီကား
တခ်ိဳ ့ရင္ဘတ္မွာ
ပိုက္အစုတ္နဲ႔လုပ္တဲ့ ငွက္ရုပ္
တခ်ိဳ ့ကိုယ္ေပၚမွာ
ခ်ည္အေဟာင္းေတြနဲ႔ထိုးတဲ့ေရာင္စံုဆြယ္တာ
စသည္ျဖင့္
ကမၻာေက်ာ္ေတြထက္ပိုမိုႏွစ္သက္စြာ
ျမတ္ႏိုးတန္ဘိုးထားစြာ
နာက်င္စြာ ဆင္ျမန္း တြယ္ခ်ိတ္
အိပ္မက္ထဲအထိ ျပပြဲတင္ခဲ့တယ္
ယံုၾကည္ခ်က္ကို သတ္လို႔ မရေၾကာင္း
အသက္အေသခံျပီးသက္ေသျပခဲ့ၾကတာပါ
ေနာက္သမိုင္းဆရာရဲ႕
စာမ်က္ႏွာအနည္းငယ္အတြက္
ဘဝေတြအမ်ားၾကီး ေပးေခ်ထားတဲ့
အစေတးခံမ်ိဳးဆက္ေတြ
အရုဏ္မလာခင္
ၾကိဳတင္နီရဲေနတဲ့ ေသြးစက္ေတြ
အနာဂတ္သာယာဖို႔
အာဏာကို
လက္နက္မဲ့ေတာ္လွန္ခဲ့တဲ့ ျငိမ္းခ်မ္းေရးခ်ိဳးငွက္ေတြ
မဲေမွာင္တဲ့ျမစ္ၾကမ္းျပင္မွာ
တလက္လက္ေတာက္ပေနခဲ့တဲ့
ေခတ္သမိုင္ရဲ႕ေက်ာက္မ်က္ရတနာေတြ
မ်က္ရည္လြယ္တဲ့ ပုလဲမ်က္သြယ္ေတြ
ခုေတာ့
ေလးဆယ့္ငါးႏွစ္အရြယ္ လူငယ္ေတြေပါ့ဗ်ာ
ဘာေၾကာင့္ေသမွန္း မသိခဲ့ၾကတဲ့ တေစၧေတြပါ
ေယာင္ေပေပတစ္ေယာက္တေလမ်ား
လမ္းမွာေတြ ့ ခဲ့ရင္
ေစ့ေစ့ၾကည့္ျပီးအသက္ကိုခန္႔မွန္းလိုက္ပါေလ
ေလးဆယ္နဲ႔ငါးဆယ္ၾကားေတြဆိုရင္ေတာ့
ေသခ်ာတယ္
က်ေနာ္တို ့ အထဲက တစ္ေယာက္ပဲ
အသက္မေသေသးတဲ့
အစေတးခံမ်ိဳးဆက္ထဲကတစ္ေယာက္ပဲဗ်
ေက်းဇူးျပဳျပီးျပံဳးျပေစခ်င္တယ္
ပန္းေတြေတာင္ၾကိဳးစားျပီးမွပြင့္ၾကရတာပါ
နားလည္မွဳနဲ႔
လက္သြားတဲ့ခင္ဗ်ားတို ့ မ်က္လံုးအေရာင္နဲ႔
က်ေနာ္တို ့ အေမွာင္ေတြကိုတြန္းဖြင့္ေပးေစခ်င္ပါတယ္
ၾကိဳးစားျပီးပြင့္လာတဲ့
ခင္ဗ်ားတို ့ ရဲ႕အျပံဳးတစ္ခ်က္ဟာလည္း
က်ေနာ္တို ့ အသက္ဆက္ဖို ့ အတြက္
မရွိမျဖစ္ေလာင္စာပါ
ဒါဟာ
ရွည္လ်ားတဲ့ဒီအေရးအသားရဲ႕
အျပင္းထန္ဆံုး ေတာင္းဆိုမွဳပါပဲ
က်ေနာ္တို ့ ဟာ
ဘာကိုမွ နာက်ည္းမေနၾကေတာ့ပါဘူး
ေတာင္ေပၚက အက်မွာ
လူးလဲ ထ ျပီး
ကိုယ့္ဒဏ္ရာကိုယ္ လ်ွာနဲ႔လ်က္ေနတဲ့
ေတာင္ဆိပ္တစ္ေကာင္တေလျမင္ဘူးၾကမွာေပါ့
ေတာင္ကိုလည္းေကာင္း
ေခ်ာက္ကိုလည္းေကာင္း
ေခ်ာင္းေနခဲ့တဲ့ သားရဲမ်ားကိုလည္းေကာင္း
စိုးစဥ္းမ်ွ မေတြးမိေတာ့တဲ့
ေမ့ေလ်ာ့ေၾကာင္ကန္းမွဳမ်ိဳးနဲ႔ ဆိုပါေတာ့
ဒါဟာ
အသက္မေသတာကိုဝမ္းမသာႏိုင္ၾကတဲ့
ေလးဆယ့္ငါးႏွစ္အရြယ္ လူငယ္ေတြအေၾကာင္း
က်ေနာ္စာလံုးေပါင္းခဲ့သမ်ွပါပဲေလ...။ ။
ေလးစားေက်းဇူးတင္လ်က္
.
ကိုေဇာ္(ကေလးျမိဳ ့)
၂၄ ၁၂ ၂၀၁၅။
No comments:
Post a Comment