“ေတာထဲက ဖရုံသီးေတြ ပိန္းဥေတြ ရွာျပီး ျပဳတ္စားေနခဲ႔ရတာ၊မေကြးဘက္က လူ၃၀ ေလာက္အသစ္ထပ္ေရာက္လာေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ကုိ မခုိင္းေတာ႔တာ၊”
ကုိသစၥာ(မုံရြာ)ေတြ႕ဆုံေမးျမန္းသည္။
တရုတ္ႏိုင္ငံ သုိ႔ ၾကံခုတ္လုပ္ငန္းလုပ္ကုိင္ရန္ စစ္ကုိင္းတုိင္းေဒသၾကီး ကနီျမိဳ႕နယ္၊မင္းကင္းျမိဳ႕နယ္၊ကေလးျမိဳ႕နယ္တုိ႔ အလုပ္သမား ၄၅ ဦးသည္ ၂၀၁၈ ဒီဇင္ဘာ ၁၈ ရက္ေန႔က တရုတ္-ျမန္မာနယ္စပ္လမ္းေၾကာင္း မွတဆင့္သြားေရာက္ခဲ႔ၾကသည္။
၄င္းတုိ႔ထဲတြင္ တကၠသုိလ္ေက်ာင္းသားမ်ားအျပင္ အမ်ဳးိသမီး ၇ ဦးလည္းပါ၀င္သည္။၄င္းတုိ႔မွာ ယူနန္ျပည္နယ္ ေပါက္ခ်န္းခရုိင္ မုံရွိန္ျမိဳ႕မွ ၅နာရီၾကာသြားရသည့္ ၾကံေတာအတြင္းအလုပ္ခဲ႔ရသည္။
ေနထုိင္စားေသာက္မႈ အဆင္မေျပျဖစ္ျပီး ၄င္းတုိ႔ေဒသရွိ ေဆြမ်ဳိးမ်ားထံအကူညီေတာင္းရာ ကနီျမိဳ႕နယ္ အုိင္ေတာင္ရြာမွ ကုိ၀င္းေဇာ္ခုိင္ (၈၈ မ်ဳးိဆက္ျငိမး္ခ်မ္းေရးနွင့္ပြင့္လင္းလူ႕အဖြဲ႔အစည္း၊ယင္းမာပင္ခရုိင္လူငယ္ကုိယ္စားလွယ္)က ခ်ိတ္ဆက္ကူညီမႈမ်ားလုပ္ခဲ႔သည္။
ယင္းေနာက္ အလုပ္ရွင္မွ ေလးရက္ၾကာအစာေရစာ ျဖတ္ေတာက္ခဲ႔သျဖင့္ ဒုကၡေရာက္ခဲ႔ၾကျပီး ေနာက္ ဇန္န၀ါရီ ၂၂ ရက္တြင္ ျမန္မာျပည္သုိ႔ျပန္လာႏုိင္ခဲ႔သည္။ ဇန္န၀ါရီ ၂၃ ရက္တြင္ စစ္ကုိင္းတုိင္း မုံရြာျမိဳ႕သုိ႔ ေရာက္ရွိလာျပီး စစ္ကုိင္းတုိင္း၀န္ၾကီးခ်ဳပ္၊လုံျခဳံေရးနွင္႔နယ္စပ္ေရးရာ ၀န္ၾကီး၊လူမႈေရး၀န္ၾကီး၊လူကုန္တားရဲတပ္ဖြဲ႔ တုိ႔မွ ေနရာခ်ထားေစာင့္ေရွာက္ေပးခဲ႔သည္။
၄င္းအလုပ္သမားမ်ားထဲမွ ေခါင္းေဆာင္တစ္ဦးျဖစ္သူ ယင္းမာပင္ခရုိင္ ကနီျမိဳ႕နယ္ ေတာင္ေပါက္အေနာက္ရြာေန ကုိေအာင္ကုိမင္း အား ၄င္းတုိ႔ေတြ႕ၾကဳံခဲ႔ရသည္မ်ားကုိ ေမးျမန္းခဲ႔ပါသည္။
ေမး- တရုတ္ႏုိင္ငံကုိ အလုပ္သြားလုပ္ဖုိ႔ ဘယ္သူေတြက စည္းရုးံလုိ႔လဲဗ်
ေျဖ- ကၽြန္ေတာ္တုိိ႔ ကနီျမိဳ႕နယ္ သရက္ပင္ရြာမွာ တရုတ္ျပည္ ၾကံခုတ္သြားဖုိ႔ ေခၚေနတာ ရွိတယ္၊သူတုိ႔ဆီ ဆက္သြယ္ျပီး လုိက္လုိ႔ရတယ္လုိ႔ၾကားလုိ႔ သြားတာ၊ပြဲစားမနဲ႔ တရုတ္က အလုပ္ရွင္သေဌးတရုတ္မ ကုိယ္တုိင္လာေခၚတာ၊ေျမျပန္႔ေတြမွာလုပ္ရမယ္၊ေရမီးကလည္း အျပည္႔အစုံဆုိျပီးေျပာေခၚတယ္၊လစာေတြလည္းတစ္လတစ္ခါ ရွင္းေပးမယ္၊ဒီၾကားထဲမွာအဆင္မေျပလုိ႔ ျပန္ရင္ ေလ်ာ္ေၾကးေတြေပးစရာမလုိဘူးေျပာတယ္၊ ၾကံတစ္တန္ကုိ တရုတ္ေငြ ၁၀၀ ရမယ္ေျပာတယ္၊တစ္လ ၁၀သိန္းေလာက္ရမွာဆုိျပီး ေခၚတယ္၊အလုပ္သြားလုပ္တာက မင္းကင္းက ၂ေယာက္၊ကေလးျမိဳ႕နယ္က ၃ေယာက္ နဲ႔က်န္တာ ကနီကၾကီးပဲ။
ေမး- တရုတ္ျပည္ကုိ ဘယ္လုိ သြားခဲ႔လဲ
ေျဖ-မုံရြာကေန မူဆယ္ထိ ကုိယ္႔စရိတ္နဲ႔ကိုယ္သြားရတယ္၊ ပန္ဆုိင္းဂိတ္ကုိ ကားေလးေတြနဲ႔ထပ္သြားတယ္၊အဲဒီမွာ စာအုပ္လုပ္ျပီး၀င္ရတယ္၊ ၇ရက္ေနထုိင္ခြင့္နဲ႔သြားတယ္၊ တရုတ္ျပည္ တံဆိပ္တုးံထုတဲ႔ေနရာမွာက် ရြာကုိ လူလာေခၚတဲ႔ ေလာပန္းတရုတ္မ လာေစာင္႔တယ္၊သူငွားလာတဲ႔ကားေတြနဲ႔ေခၚသြားတယ္၊လူခြဲျပီး ညေတြမွသြားတယ္၊ေန႕ပုိင္းက် သူတုိ႔စခန္းေတြမွာထားတယ္၊ ၁၀ေယာက္ခ်င္း၊၁၅ေယာက္ခ်င္းလူခြဲလႊတ္တာ၊၅ ရက္ေလာက္ေနမွ ၾကံခင္းကုိ ေရာက္တာ၊
ေမး- ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ဘာလုပ္ရလဲ၊
ေျဖ- အလုပ္ေတာ႔ တန္းမလုပ္ရေသးဘူး၊ ဇန္န၀ါရီ ၃ ရက္ေန႔မွ ၾကံစခုတ္ရတာ၊ အဲဒီမွ အဆင္မေျပတာေတြ႕ရတယ္၊ေရ၊မီးအစုံလုိ႔ေျပာေပမယ္႔ ဘာမွမျပည္႔စုံဘူး၊ထင္းဆုိလည္း ကုိယ္႔ဘာသာ ေတာထဲရွာ ေခြျပီးစုိက္ရတယ္၊ ေရလည္း ကုန္ခါနီးမွ ေထာ္လာဂ်ီနဲ႔လာပုိ႔တယ္၊ ၾကံခင္းေတြကလည္း ေျမျပန္႕မဟုတ္ဘဲ ၊ေတာင္ကုန္းေတြဆုိေတာ႔ ၾကံစည္းေတြနဲ႔ထမ္းတက္ရေတာ႔မတက္ႏိုင္ၾကဘူး၊လစာေတြလည္း တစ္လတစ္လခါ ရွင္းမေပးေတာ႔ဘူးေျပာလုိ႔ ျပန္မယ္ဆုိျပီး ရြာကလူေတြနဲ႔ ဆက္သြယ္တယ္၊ တရုတ္ဖုန္းကတ္ ေပးထားတယ္၊ ကနီကုိ ဆက္သြယ္ေတာ႔ အမ္ပီတီ ဖုန္းနဲ႔ ဗုိက္ဘာပုိ႔ျပီး ဆက္သြယ္ရတာ၊
ေမး-ျပန္မယ္လုိ႔သိေတာ႔ အလုပ္ရွင္က ဘာလုပ္လဲ
ေျဖ- ျပန္မယ္သိေတာ႔ ဖုန္းအားသြင္းဖုိ႔ေပးထားတဲ႔ ဆုိလာျပားအေသးေလးေတြကုိ သိမ္းတယ္၊ဆက္သြယ္ေရးကအစ၊အစာေရဆာ ကအစျဖတ္ပစ္တယ္၊ မွတ္ပုံတင္ကုိ စာအုပ္အစိမ္းေနထုိင္ခြင့္လုပ္ဖုိ႔ဆုိျပီး သိမ္းသြားတယ္၊ နယ္စပ္ ကေန ျပန္ခါနီးမွ အဲဒါေတြ ျပန္ရတယ္၊
ေမး- အစာေရဆာ ျပတ္ေတာ႔ ဘယ္လုိ ေနၾကလဲ
ေျဖ- ေတာထဲက ဖရုံသီးေတြ ပိန္းဥေတြ ရွာျပီး ျပဳတ္စားေနခဲ႔ရတာ၊မေကြးဘက္က လူ၃၀ ေလာက္အသစ္ထပ္ေရာက္လာေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ကုိ မခုိင္းေတာ႔တာ၊
ေမး-အလုပ္ရွင္ တရုတ္မ က သုးံေယာက္လုိ႔ေျပာတာ၊သူတုိ႔ကေရာ ဘာေတြေျပာလဲ
ေျဖ-သူတုိ႔အလုပ္ကုိ မလုပ္ေတာ႔ဘူး ျပန္မယ္ေျပာတာနဲ႔ ဒီလူေတြအကုန္လုးံကုိေခၚ ေထာ္လာဂ်ီနဲ႔တင္ျပီး ေရထဲကုိ လႊင္႔ပစ္လုိက္မယ္ဆုိျပီး ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အလုပ္မလုပ္ေတာ႔လုိ႔ေျပာတာပါ၊ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ဆီ လာေခၚတဲ႔ တရုတ္မ နာမည္ကေတာ႔ မိၾကြင္းက်င္ လုိ႔ ေခၚတယ္၊ဗမာ စကားေျပာတက္တယ္၊
ေမး-အဲဒီကေန ျမန္မာျပည္ထဲကုိ ဘယ္လုိ ျပန္လာလဲ
ေျဖ- ဦး၀င္းေဇာ္ခုိင္(ခ်ိတ္ဆက္ကူညီေဆာင္ရြက္ေပးသူ) က လမ္းညြန္တယ္၊သူတုိ႔ နွစ္ႏုိင္ငံ စကားေျပာထားျပီးျပီ၊ ရဲစခန္းကုိေရာက္ေအာင္သြား၊မင္းတုိ႔ကုိတစ္ည တစ္ေလ ထားမယ္၊ျပီးေတာ႔ျပန္ပုိ႔မယ္ေျပာလုိ႔ သူေျပာတဲ႔ေန႕မွာပဲ တစ္ခါတည္း အနီးဆုးံရဲစခန္းသြားၾကတယ္၊အဲဒါလည္းတစ္ရက္လည္း လမ္းေလွ်ာက္ရတယ္၊ ပန္ဂ်င္ပန္း ရဲစခန္းကုိသြားတာ၊အဲဒီစခန္းကုိ လည္းမသိဘူး၊သြားရင္းလာရင္းေမးတာ၊စုိက္ခင္းကေန ငါးနာရီေလာက္လမ္းေလ်ာက္ေတာ႔ ရြာေလးေတြေတြ႕တယ္၊ သူတုိ႔ေမးၾကည္႔တယ္၊တရုတ္ေတြက မသိဘူးပဲေျပာတာ၊ဆက္ေလ်ာက္ေတာ႔ ျမိဳ႕ကုိေရာက္တယ္၊ အဲဒီမွာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေလာပန္းက ရဲသုးံေယာက္ေလာက္ေခၚျပီး ၾကိဳေစာင္႔ေနတာေတြ႕တယ္၊ စခန္းကုိ ေခၚမသြားဘဲအေဆာက္အဦတစ္ေနရာကုိ ေခၚသြားတယ္၊ ျပန္မလား၊ျပန္ရင္ တစ္ေယာက္ကုိ တရုတ္ေငြ ႏွစ္ေထာင္ေပး ျပန္ပုိ႔ေပးမယ္၊နယ္စပ္၀မ္တိန္ ေပါက္ထိပုိ႔ေပးမယ္ေျပာတယ္၊ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကေတာ ႔ ပုိက္ဆံမရွိဘူး၊ ရဲစခန္းကုိသာ လုိက္ပုိ႔ေပးပါ ေျပာတာ၊အဲဒါမရဘူး၊ တရုတ္ေငြ နွစ္ေထာင္မေပးရင္ ျမန္မာေငြ သုးံေသာင္စီေပးလုိ႔ေျပာတယ္၊ကၽြန္ေတာ္တုိ႔က ပုိက္ဆံတစ္က်ပ္မွ မရွိဘူး၊ရဲစခန္းကုိသာလုိက္ပုိ႔ေပးရင္ အဆင္ေျပပါတယ္ ေျပာတာ၊အဲဒီအခ်ိန္မွာကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကုိ ေျပာမရေတာ႔ ဦး၀င္းေဇာ္ခုိင္နဲ႔ ဖုန္းခ်င္း အဆက္သြယ္ရေတာ႔ စကားျပန္နဲ႔တဆင့္ေျပာခုိင္းလုိက္တာ၊ သုးံပြင္႔နဲ႔ ရဲေရာက္လာျပီး သူတုိ႔ကေန ကားနဲ႔ ကား ၄စီးငွားျပီး မံစီကုိပုိ႔တယ္၊အဲဒီကေန ကားအလတ္ ၂စင္းနဲ႔ ထပ္ကဲ႔ျပီး ၀မ္တိန္ေပါက္ကုိ လုိက္ပုိ႔တယ္၊ခုိးေပါက္ေတြေရာက္ေတာ႔ ျမန္ျမန္ဆင္း ျမန္ျမန္သြားၾကဆုိတာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေျခလ်င္ထြက္ေျပးလာျပီး ေခ်ာင္းေလး ကူးလုိက္တာနဲ႔ ျမန္မာျပည္ထဲျပန္ေရာက္တာပဲ၊
ေမး-ျမန္မာျပည္ထဲေရာက္ေတာ႔ ဘယ္သူနဲ႔အရင္ေတြ႕လဲ
ေျဖ- အေဆာက္အဦတစ္ခုေတြ႕တယ္၊ ဦး၀င္းေဇာ္ခုိင္နဲ႔ဆက္သြယ္တယ္၊ မူဆယ္က ဦးမင္းထင္လတ္ကုိ ဆက္သြယ္တယ္၊အဲဒီကတဆင္႔ ပန္ဆုိင္း ရဲမွဴး ေအာင္ေက်ာ္မုးိကေန ညီေလးတုိ႔အဲဒီမွာ အိပ္လုိက္၊မနက္က်မွေတြ႕မယ္ဆုိျပီး အဲဒီမွာတစ္ည အိပ္ခဲ႔တယ္၊ည သန္းေခါင္ေလာက္ေရာက္တာ၊ေနာက္ရက္က်မွ ရဲမွဴးနဲ႔ေတြ႕ျပီး စားေသာက္ေရးစီစဥ္ျပီး မုံရြာကုိ ေရာက္လာတာပါပဲ
ေမး-ဒီေတြ႕ၾကဳံခဲ႔ရတဲ႔အျဖစ္အပ်က္ကေန ဘာေတြသင္ခန္းစာ ယူျပီး ေျပာခ်င္တာ ရွိလဲ
ေျဖ- ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ဒုကၡေတြ ၾကဳံရတယ္၊ကုိယ္သြားၾကမယ္ဆုိ လုိက္ျပီဆုိ ေသခ်ာေလ႔လာျပီးမွ လုိက္သင္႔ပါတယ္၊မလုိက္ဖုိ႔က ပုိေကာင္းတယ္၊သူမ်ား ႏိုင္ငံဆုိတာ သူမ်ားစကားလည္း မေျပာတက္၊သူမ်ားခုိင္းသလုိ လုပ္ရတာ၊သူမ်ားေပးသေလာက္ပဲ ရတာမုိ႔ မလုိက္သင္႔ပါဘူးလို႔ ေျပာခ်င္တယ္ ။
ကုိသစၥာ(မုံရြာ)
No comments:
Post a Comment