Latest News

Thursday, December 6, 2018

ၿမိဳ႕တည္ နန္းတည္ (၅ဝ၈)ႏွစ္မွသည္ ကမၻာ႔ယဥ္ေက်းမႈ အေမြအႏွစ္ဆီသုိ႔

ၿမိဳ႕တည္ နန္းတည္ (၅ဝ၈)ႏွစ္မွသည္ ကမၻာ႔ယဥ္ေက်းမႈ အေမြအႏွစ္ဆီသုိ႔

ျမန္မာ့သမုိင္းတြင္ ေကတုမတီ(ေတာင္ငူ)သည္ ဒုတိယျမန္မာႏုိင္ငံေတာ္၏ အမြန္အစျဖစ္ခဲ့ၿပီး ေတာင္ငူေခတ္ဟူ၍  ေက်ာ္ၾကားခဲ့သည္။  ပုဂံေခတ္၊ ပင္းယေခတ္၊ အင္းဝေခတ္၊ ေတာင္ငူေခတ္၊ ေညာင္ရမ္းေခတ္၊ ကုန္းေဘာင္ေခတ္မ်ားတြင္ ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈ စာေပမ်ား ထြန္းကားခဲ့ရာ ေတာင္ငူေခတ္၏စာေပမ်ားမွာ  ျမန္မာစာေပသမုိင္း၌ အထင္ကရေမာ္ကြန္းတင္ခံရၿပီး ျမန္မာစာေပျမတ္ႏုိးသူတုိင္း  အထူးတလည္ ေလ့လာလုိက္စားေနရဆဲျဖစ္သည္။ စာေပယဥ္ေက်းမႈ၊ အႏုကဗ်ာလကၤာရတု အေရးအဖဲြ႕မ်ား ဖံြ႕ၿဖိဳး လာခဲ့ေသာ ေကတုမတီ(ေတာင္ငူ)ကုိ တည္ေထာင္ခဲ့သူမွာ မဟာသီရိေဇယ်သူရမင္းႀကီးညိဳျဖစ္သည္။
ဘုန္းသၻာ၊ လက္႐ုံးရည္၊ ႏွလုံးရည္၊ ႏုိင္ငံၿမိဳ႕ ရြာစီမံအုပ္ခ်ဳပ္ေရး ႏွင့္ စစ္ေရးစစ္ရာ စစ္ေသနဂၤဗ်ဴဟာတုိ႔တြင္ သူမတူေအာင္ ကြၽမ္းက်င္ထက္ျမက္ေသာ   မင္းႀကီးညိဳသည္    ေကာဇာ သကၠရာဇ္ ၈၇၂ ခုႏွစ္(ခရစ္ႏွစ္ ၁၅၁ဝ) တန္ေဆာင္မုန္းလျပည့္ အဂၤါေန႔ နံနက္ ၂ ခ်က္တီးအခ်ိန္တြင္ စတင္တည္ေထာင္ခဲ့ရာ ျမန္မာသကၠရာဇ္  ၁၃၈ဝ ျပည့္ႏွစ္ (ခရစ္ႏွစ္ ၂ဝ၁၈ ခုႏွစ္) တန္ေဆာင္မုန္းလျပည့္ေန႔က  (၅ဝ၈) ႏွစ္  ျပည့္ခဲ့ၿပီးျဖစ္သည္။
ေကတုမတီ၏ ေနာက္ခံသမုိင္း
ေကတုမတီ(ေတာင္ငူ)သမုိင္းကုိ ေလ့လာၾကည့္ေသာ အခါ သကၠရာဇ္ ၆၄၁ ခုႏွစ္တြင္ သဝန္ႀကီးစတင္တည္ေထာင္ ေသာ ေတာင္ငူႀကီးသည္ သကၠရာဇ္ ၈၄၇ ခုႏွစ္ မင္းစည္သူ လက္ထက္အထိ ႏွစ္ေပါင္း(၂ဝ၆) ႏွစ္ၾကာမွ် မင္းေနျပည္ေတာ္၊ တစ္နည္းအားျဖင့္ ၿမိဳ႕စားမ်ား အုပ္ခ်ဳပ္ေသာ ၿမိဳ႕ျပႀကီးအျဖစ္ တည္တံ့ခဲ့သည္။ မင္းႀကီးညိဳသည္ သကၠရာဇ္ ၈၄၇ ခုႏွစ္၌ ေတာင္ငူႀကီးတြင္ မင္းအျဖစ္သုိ႔ ေရာက္ရွိခဲ့သည္။ ထုိစဥ္က အသက္ ၂၆ ႏွစ္သာရွိေသးေသာ မင္းမ်ဳိးမင္းလြင္ မင္းႀကီးညိဳ သည္ မင္းေပါင္း ၂၈ ဆက္တုိင္တုိင္ စုိးစံသြားေသာေတာင္ငူႀကီး ေနရာကုိ ၿမိဳ႕ေတာ္အျဖစ္ ထားရွိရန္အတြက္  အကြက္အကြင္း မက်ဟု ထင္ေတာ္မူခဲ့သည္။
ယင္းေတာင္ငူႀကီးသည္ ယေန႔အခ်ိန္တြင္  ၾကက္႐ုိးပင္ရြာ ေျမာက္ဘက္ ခေပါင္းေခ်ာင္းမ်ား၏ ေျမာက္ဘက္၌တည္ရွိ သည္။ ခေပါင္းေခ်ာင္းကုိသာ မွီခုိရ၍ အသြားအလာ မသာယာ သည့္အျပင္ ေပါင္းေလာင္းျမစ္(စစ္ေတာင္းျမစ္)ႏွင့္လည္း အလွမ္းကြာေဝးေနေသာေၾကာင့္     ၿမိဳ႕ေတာ္အသစ္ တည္ ေဆာက္ရန္   ေျမေနရာ   ရွာေဖြခဲ့သည္။ ခေပါင္းေခ်ာင္းကုိ ဆန္တက္ေသာအခါ ပုတ္ပဲေခ်ာင္းႏွင့္ သြားေရာက္ေပါင္းေန သည့္ ျမစ္ဆုံျမစ္ခြတစ္ခုရွိသည္။ ပုတ္ပဲေခ်ာင္း၏အနီးတြင္ သာယာျပန္႔ျပဴးကာ  ေျမျပင္ညီညာသည့္  ေနရာသစ္တစ္ခု ျမင္ေတြ႕ ခဲ့သည္။      ထုိေနရာ၌  မင္းႀကီးညိဳသည္    ယာယီ စံနန္းေတာ္တည္ေဆာက္ခဲ့ၿပီး ''ျမဝတီ'' ဟု သမုတ္ကာ၊ မိဖုရား၊ မွဴးႀကီးမတ္ရာ ၊ စစ္သည္ေတာ္၊ ျပည္သူမ်ားႏွင့္အတူ အိမ္ျဖဴေတာ္ေဆာက္လုပ္၍ စံေတာ္မူသည္။ မူလ ေတာင္ငူႀကီး ရွိ ဦးရီးေတာ္စံျမန္းခဲ့ေသာ နန္းေတာ္ရြာတြင္ စည္းခုံႀကီးေစတီ တည္ေတာ္မူခဲ့သည္။
ထုိ႔ေနာက္ မင္းႀကီးညိဳသည္ ျမဝတီနန္းၿမိဳ႕၌ စုိးစံေနဆဲ သကၠရာဇ္ ၈၅ဝ ျပည့္ႏွစ္တြင္ ေတာင္ငူၿမိဳ႕လယ္၌ ေကာင္းမႈ ေတာ္ စည္းခုံႀကီးေစတီကုိ ထီးေတာ္တင္လွဴေတာ္မူခဲ့သည္။ မင္းႀကီးညိဳသည္  ေတာင္ငူႀကီးႏွင့္    ျမဝတီနန္းတြင္  ငါးႏွစ္ တုိင္တုိင္ ေအးခ်မ္းစြာ စုိးစံေတာ္မူၿပီးေနာက္ ျမဝတီၿမိဳ႕ထက္ ပုိမုိက်ယ္ဝန္းေသာ ''ဒြါရာဝတီ'' ၿမိဳ႕ေတာ္ကုိ ခေပါင္းေခ်ာင္းႏွင့္ ေပါင္းေလာင္းျမစ္တုိ႔ ဆုံရာေနရာတြင္ သကၠရာဇ္ ၈၅၃ ခုႏွစ္ နတ္ေတာ္လဆန္း ၁၂ ရက္ေသာၾကာေန႔၌ တည္ေတာ္မူသည္။ ယင္းဒြါရာဝတီၿမိဳ႕ေတာ္တြင္ ထီးနန္းစုိးစံေတာ္မူစဥ္ မင္းႀကီးညိဳ ၏ ဘုန္းရိပ္ကုိ ခုိလႈံလာၾကသူမ်ားတစ္ေန႔တျခား ေပါမ်ားလာ ခဲ့သည္။ ထုိသုိ႔  ခုိလႈံလာၾကသူမ်ားတြင္  အင္းဝမွ ခုိလႈံလာၾက ေသာ ရွင္ေထြးနာရသိန္၊ ပင္းတလဲစားမင္းတရား၊ ကြၽန္သီးမွဴး၊ ေရႊေလးမွဴးႏွင့္  ရဲျမတ္သူတုိ႔   ပါဝင္လာခဲ့ရာ   ထုိသူတုိ႔ကုိ မင္းႀကီးညိဳသည္ ရာဇဓမၼသဂၤဟႏွင့္အညီ ခ်ီးက်ဴးႀကိဳဆုိ၍ ေကာင္းစြာလက္ခံေတာ္မူခဲ့သည္။ ယင္းဒြါရာဝတီၿမိဳ႕ေတာ္၌ မင္းႀကီးညိဳသည္ ႏွစ္ေပါင္း ၂ဝ ခန္႔ စံျမန္းေတာ္မူခဲ့သည္။
မင္းႀကီးညိဳသည္ သကၠရာဇ္ ၈၇၂ ခုႏွစ္ တန္ေဆာင္မုန္းလ ျပည့္ အဂ¯ေန႔ နံနက္ ၂ ခ်က္တီးအခ်ိန္တြင္ သီဟုိဠ္ဆရာေတာ္ ႏွင့္ ေတာင္ညိဳပဥၥင္းပ်ဳိက်က္ဖတုိင္ဆရာေတာ္တုိ႔၏ မိန္႔ၾကား မႈမ်ားျဖင့္ ေကတုမတီၿမိဳ႕သစ္ကုိ တည္ေတာ္မူခဲ့သည္။ ''ေကတု မတီ'' ဆုိသည္မွာ ဇမၺဴဒီပါကြၽန္း၏ တံခြန္မွန္ကင္းဟု အဓိပၸာယ္ ရရွိသည္။
စနစ္က်ေသာ ေကတုမတီၿမိဳ႕
ေရွးျမန္မာမင္းမ်ားသည္    ၿမိဳ႕ေတာ္မ်ားတည္ရာတြင္ က်မ္းဂန္လာအတုိင္း ၿမိဳ႕ေတာ္အဂ¯ ခုနစ္ပါးႏွင့္အညီ တည္ေလ့ ရွိသည္။ ၿမိဳ႕ေတာ္အဂ¯ခုနစ္ပါးဆုိသည္မွာ (၁) ၿမိဳ႕တံခါးမ်ားေကာင္းမြန္ခုိင္ခံ့ျခင္း၊ (၂) က်ဳံးေျမာင္းတုိ႔ကုိ တည္ေဆာက္ ျခင္း၊ (၃) သူရဲခုိ သူရဲေျပးတုိ႔ ေကာင္းမြန္ရျခင္း၊ (၄) လက္နက္ ခဲယမ္းျပည့္စုံျခင္း၊ (၅) ရဲမက္ဗုိလ္ပါမ်ားျပားျခင္း၊ (၆) တံခါး ေစာင့္ကင္းတပ္လိမၼာေရးျခားရွိျခင္းႏွင့္ (၇) ၿမိဳ႕တံတုိင္းခုိင္လုံ ျခင္းတုိ႔ျဖစ္သည္။ မင္းႀကီးညိဳ တည္ေထာင္ခဲ့ေသာ ေကတုမတီ (ေတာင္ငူ)ၿမိဳ႕သည္ ေလးေထာင့္စတုဂံပုံျဖစ္သည္။ ၿမိဳ႕႐ုိးသည္ အေရွ႕အေနာက္ တာ ၇ဝဝ၊ ေတာင္ႏွင့္ေျမာက္ တာေပါင္း ၅ဝဝ၊ ၿမိဳ႕အဝင္းတာေပါင္း ၂၄ဝဝ ရွိသည္။ ၿမိဳ႕႐ုိးတစ္မ်က္ႏွာလွ်င္ တံခါး ငါးေပါက္စီေဖာက္ထားၿပီး ၿမိဳ႕႐ုိးေလးမ်က္ႏွာ တံခါးေပါက္ ေပါင္း ၂ဝ ရွိသည္။ တံခါးေပါက္တစ္ခု  တစ္ခု၌လည္း  သိမ္ တစ္လုံးစီ  ေဆာက္လုပ္ခဲ့သျဖင့္  တံခါးေပါက္ ၂ဝ၊ သိမ္ ၂ဝ ရွိသည္။
ၿမိဳ႕တံခါး ၂ဝ ႏွင့္ သိမ္ ၂ဝ တုိ႔မွာ ''ေျမာက္ဘက္ၿမိဳ႕႐ုိး'' ၌ (၁) ျမဝတီတံခါးႏွင့္ စကားသိမ္၊ (၂) သရပါတံခါးႏွင့္ ဂူႀကီးသိမ္၊ (၃) ေမာ္ကြန္းတံခါးႏွင့္ ေက်ာက္ေတာ္ႀကီးသိမ္၊(၄) ရန္ေအာင္ ျမင္တံခါးႏွင့္ ယင္းေတာ္သိမ္၊ (၅) ၾကက္မွ်ားတံခါးႏွင့္ ေခြးရဲသိမ္။ ''အေရွ႕ဘက္ၿမိဳ႕႐ုိး''၌ (၁) မာန္ေအာင္တံခါးႏွင့္ ကြၽန္းဦးသိမ္၊ (၂)ပန္းခ်ီတံခါးႏွင့္ စစ္ကဲေက်ာင္းသိမ္၊ (၃) ေအာင္နန္းတံခါး (နန္းတက္တံခါး)ႏွင့္ ျပာသာဒ္သိမ္၊ (၄)တေကာင္းတံခါးႏွင့္ ဆင္ျဖဴရွင္သိမ္၊ (၅) ေက်ာက္ရင္တံခါးႏွင့္ ဂါမဏိသိမ္၊ ''ေတာင္ ဘက္ၿမိဳ႕႐ုိး'' ၌  (၁)ပုန္းညက္တံခါးႏွင့္ မဟာျပကၡမသိမ္၊ (၂) ကုလားတံခါး(ကုလားပါတံခါး)ႏွင့္ သိမ္ေတာ္လွသိမ္၊ (၃) ေၾကးမႈံတံခါး(ၾကာမႈံတံခါး)ႏွင့္  ဒုိင္းပဲြသိမ္၊ (၄)လင္းသက္တံခါး ႏွင့္ စုကၠေတးသိမ္၊  (၅)ေၾကးနီတံခါးႏွင့္  ေရႊၾကက္ယက္သိမ္၊ ''အ ေနာက္ဘက္ၿမိဳ႕႐ုိး'' ၌  (၁) သက္ရင္းတံခါး(သစ္ရင္း)ႏွင့္ ကန္ဦး သိမ္၊ (၂) ေပါရိႆတ္တံခါးႏွင့္ ဝါဆုိကုန္းသိမ္၊ (၃) စင္တံခါးႏွင့္ ကာမသိမ္၊ (၄) စစ္ရင္တံခါးႏွင့္ ပန္းၾကင္႐ုံသိမ္၊ (၅) ကေလး တံခါးႏွင့္ ၾကက္မွ်ားသိမ္စသည္တုိ႔ျဖစ္သည္။
ယင္းတံခါး ၂ဝ ရွိသည့္အနက္ (၁) အေရွ႕ဘက္ ေအာင္ နန္းတံခါး(နန္းတက္တံခါး)၊ (၂) အေရွ႕ဘက္ပန္းခ်ီတံခါး၊ (၃) အေနာက္ဘက္ေပါရိႆတ္တံခါး ၊(၄) အေနာက္ဘက္စင္တံခါး ႏွင့္ (၅) ေျမာက္ဘက္ရန္ေအာင္ျမင္တံခါးတုိ႔ကုိ ယေန႔ထက္တုိင္ ေတြ႕ျမင္ႏုိင္သည္။  မင္းႀကီးညိဳ   တည္ေထာင္ခဲ့ေသာ ၿမိဳ႕႐ုိး ပတ္လည္၌ က်ဳံးပတ္လည္ရွိသည္။ ၿမိဳ႕႐ုိးသည္ ေျမျပင္မွ ၁၂ ေတာင္ျမင့္ၿပီး ေျမဝင္ေလးေတာင္ရွိေၾကာင္း သမုိင္းမွတ္တမ္းမ်ား အရ သိရွိရသည္။ မ်က္ေမွာက္ေခတ္ အတုိင္းအတာအရ ၿမိဳ႕႐ုိး အျမင့္သည္ ၁၇ ေပ ရွစ္လက္မႏွင့္ေျမဝင္ ၇ေပ ျဖစ္သည္။ ၿမိဳ႕႐ုိး ထိပ္သည္  ခုနစ္ေတာင္(၁ဝ ဒသမ ၄ ေပ) အက်ယ္ရွိသည္။ ၿမိဳ႕ရပ္ ၿမိဳ႕႐ုိးအျပင္ဘက္ အျမင့္မွာ ၁၆ ေတာင္(၂၃ ဒသမ ၅ ေပ) ရွိသည္။ၿမိဳ႕႐ုိးတည္ရာ၌   အုတ္ခ်ပ္ေရေပါင္း  ၃၈၇ဝ၇၂ဝဝ ႏွင့္ သရြတ္အုိးေပါင္း  ၁ဝ၆၈ဝဝဝ အသုံးျပဳခဲ့ေၾကာင္း    သမုိင္း မွတ္တမ္းမ်ားအရ သိရသည္။ ေကတုမတီၿမိဳ႕ေတာ္တြင္ ရႊံ႕ ႏြံ က်ဳံးႏွင့္   ေရက်ဳံးတုိ႔ျဖင့္ ဝန္းရံထားသည္။ ၿမိဳ႕ေထာင့္မ်ား၌ ၿမိဳ႕ေထာင့္ေစတီမ်ား တည္ရွိသည္။ အေရွ႕ေျမာက္ေထာင့္တြင္ မာန္ေအာင္ဘုရား (ေအာင္သိဒိၶဘုရား)၊ အေရွ႕ေတာင္ေထာင့္ တြင္ သာရမဥၨဴဘုရား၊ အေနာက္ေတာင္ေထာင့္တြင္  ျမသိန္းတန္ ဘုရား၊ အေနာက္ေျမာက္ေထာင့္တြင္ မဥၨဴသာရဘုရားမ်ား တည္ ခဲ့သည္။ ယင္းဘုရားမ်ားအနက္ အေရွ႕ေတာင္ေထာင့္ရွိ သာရမ႖ဴ ဘုရားမွလြဲ၍ က်န္ေစတီသံုးဆူကုိ  ယေန႔ထက္တိုင္ ျမင္ေတြ႕ႏုိင္ သည္။
မင္းႀကီးညိဳသည္ ေကတုမတီၿမိဳ႕တည္ၿပီးေနာက္ မင္းတုိ႔၏လုပ္႐ုိးလုပ္စဥ္ျဖစ္သည့္ နန္းသိမ္းပြဲ၊ ဘိသိက္ေတာ္ အခမ္းအနား ႏွင့္ ၿမိဳ႕တည္ေအာင္ပြဲမ်ားကို    လုပ္ေဆာင္ေတာ္မူခဲ့သည္။ ထုိ႔ေနာက္ မင္းႀကီးညိဳသည္ ရာဇာဘိေသက  အခမ္းအနားကုိ က်င္းပ၍ '' မဟာသီရိေဇယ်သူရ     ဓမၼရာဇာဓိပတိ ''   ဟူေသာ ဘြဲ႕ကုိ ခံယူခဲ့သည္။
မင္းႀကီးညိဳသည္ ေကတုမတီၿမိဳ႕ တည္နန္းတည္ရာ၌ အလြန္ စနစ္တက်   လုပ္ေဆာင္ခဲ့သည္။ ၿမိဳ႕ေတာ္အတြင္း   အေရွ႕-အေနာက္- ေတာင္ေျမာက္လမ္းမႀကီး ငါးသြယ္ႏွင့္ ေလးကြၽန္း ကန္ေတာ္ေခၚ     ၾကာအင္းႀကီးကို ထည့္သြင္းထားခဲ့သည္။ ေလးကြၽန္းကန္ေတာ္အတြင္း စံပယ္ကြၽန္း၊ ငွက္ေပ်ာကြၽန္း၊ အုန္းကြၽန္း၊ လိေမၼာ္ကြၽန္းမ်ားတည္ရွိၿပီး ၾကာအင္းႀကီးဆုိသည္မွာ ၾကာျဖဴ၊ ၾကာနီ၊ ၾကာညိဳ၊ ၾကာတံဆိပ္ႏွင့္ ပဒုမၼာၾကာ စေသာ ၾကာမ်ဳိးငါးသြယ္  တည္ရွိေနျခင္းပင္ျဖစ္သည္။ က်ဳံးထိပ္လမ္းမအျပင္ဘက္တြင္တည္ေသာ   သိမ္ကုိင္း၌  ေမာ္ကြန္းေက်ာက္ စာတုိင္ႏွင့္ ခ်ည္ထားေတာ္မူခဲ့သည္။ မင္းႀကီးညိဳတည္ေထာင္ ခဲ့ေသာ ေကတုမတီ (ေတာင္ငူ) ၿမိဳ႕၏ ပံုသၭာန္မွာ ေလးေထာင့္ စတုဂံပံုျဖစ္သည္။
မင္းႀကီးညိဳ   တည္ထားေသာ   ေကတုမတီၿမိဳ႕သည္ ေျမာက္ အရပ္၌ဆြာေခ်ာင္း၊   အေရွ႕အရပ္၌    ေပါင္းေလာင္းျမစ္ (စစ္ေတာင္းျမစ္) ႏွင့္   ျမတ္ေစာညီေနာင္  ေတာင္တန္း၊ ေတာင္ အရပ္၌ခေပါင္းေခ်ာင္း၊ အေနာက္အရပ္၌ မင္းဝံေတာင္တန္း ႀကီးတုိ႔ျဖင့္ ဝန္းရံလ်က္ရွိရာ ယင္းတုိ႔သည္ရန္သူစစ္သည္မ်ားကုိ ခုခံတားဆီးႏုိင္ေသာ သဘာဝတံတုိင္းႀကီးဟု ဆိုရမည္ျဖစ္သည္။
မင္းႀကီးညိဳႏွင့္ ဗုဒၶသာသနာ
မင္းႀကီးညိဳသည္ ေကတုမတီၿမိဳ႕သစ္  တည္ေထာင္ရာ၌ ရဟန္းပညာရွိ၊ လူပညာရွိတုိ႔ႏွင့္ မျပတ္တုိင္ပင္ေဆြးေႏြးေတာ္မူခဲ့ သည္။ မင္းဆရာေတာ္ႀကီးမ်ားျဖစ္ၾကေသာ သီဟုိ႒္ဆရာေတာ္ တန္ေဆာင္းေလးေဆာင္၊ ၿမိဳ႕လယ္နန္းေတာ္ေရွ႕၌ တန္ေဆာင္း တစ္ေဆာင္၊ ေပါင္း ငါးေဆာင္  တည္ေဆာက္ေစၿပီးလွ်င္ ရဟန္း သံဃာေတာ္မ်ားႏွင့္တကြ အမ်ဳိးေလးပါးတုိ႔ကုိ ခမည္းေတာ္မဟာ သခၤယာ ကိုယ္တုိင္ၾကပ္မတ္၍ရဟန္းပရိကၡရာ ရွစ္ပါးႏွင့္ အဝတ္၊ ပုဆုိး၊ ေငြေၾကး၊ စပါးတုိ႔ကို လွဴဒါန္းေပးကမ္း စြန္႔ႀကဲၾကရသည္။ မင္းႀကီးညိဳသည္ ၃၈ ျဖာမဂၤလာတရားေတာ္ႏွင့္ အညီ ဒါနမႈကို ျပဳလုပ္အားေပးေတာ္မူခဲ့ျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။
မင္းႀကီးညိဳသည္ မဟာသီရိေဇယ်သူရ  ဓမၼရာဇာဓိပတိ ဘြဲ႕ခံယူၿပီးေနာက္ ၿမိဳ႕ေတာ္ေလးမ်က္ႏွာတြင္ အဝတ္၊ ပုဆုိး၊ ေငြေၾကး၊ ဆန္မျပတ္စြန္႔ႀကဲသည္။ ပုၰားတုိ႔ကုိလည္း ေငြ၊ ပုဆုိး လွဴဒါန္းသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ဗုဒၶျမတ္စြာဘုရားေဟာၾကားေတာ္မူေသာ ၃၈ ျဖာမဂၤလာတရားေတာ္ႏွင့္ ညီၫြတ္ခဲ့သည္။ ထုိ႔အျပင္ မင္းႀကီးညိဳသည္   ေရႊနန္းေတာ္ဝင္   စက္တင္အခမ္းအနား က်င္းပရာ၌ ၿမိဳ႕အေရွ႕မ်က္ႏွာ အလယ္ေလာကုတၱရာဆရာေတာ္ ေတာင္ညိဳပၪင္းက်က္ဖတုိင္ မြန္ဆရာေတာ္တုိ႔ထံမွ  အႀကံÓဏ္ ခ်ီးျမႇင့္ေတာ္မူျခင္းကုိလည္း   ခံယူေတာ္မူသည္။
မင္းႀကီးညိဳသည္   ဘုန္းသၻာ၊   လက္႐ုံးရည္၊ ႏွလံုးရည္၊ ႏုိင္ငံၿမိဳ႕ ရြာစီမံအုပ္ခ်ဳပ္ေရးႏွင့္ စစ္ေရးစစ္ရာ စစ္ေသနဂၤဗ်ဴဟာ တုိ႔တြင္ သူမတူေအာင္ ကြၽမ္းက်င္ထက္ျမက္ေတာ္မူေသာ ေၾကာင့္ ေကတုမတီတုိင္းျပည္အင္အား  ေတာင့္တင္းခုိင္မာ ခဲ့သည္။ ေကတုမတီ (ေတာင္ငူ)ကုိတည္ခဲ့သူ မဟာသီရိေဇယ် သူရမင္းႀကီးညိဳသည္ သကၠရာဇ္ ၈၉၂ ခုႏွစ္ နတ္ေတာ္လဆန္း ၅ ရက္ ၾကာသပေတးေန႔ ညဥ့္သူငယ္အိပ္စက္ခ်ိန္ အိမ္နိမ္႔စံ ၂၆ ႏွစ္၊ မင္းစည္းစိမ္နန္းစံသက္တမ္း ၄၆ ႏွစ္၊ သက္ေတာ္ ၇၂ ႏွစ္တြင္ နတ္ရြာစံေတာ္မူခဲ့သည္။
ကၻာ့ယဥ္ေက်းမႈအေမြအႏွစ္ဆီသုိ႔
ျမန္မာႏုိင္ငံသည္ ယဥ္ေက်းမႈအေမြအႏွစ္ႏွင့္  သဘာဝ အေမြအႏွစ္မ်ား ၾကြယ္ဝေသာ   ႏုိင္ငံျဖစ္၍ ၿမိဳ႕ျပယဥ္ေက်းမႈ မ်ားျဖစ္သည့္ ဟန္လင္းၿမိဳ႕ေဟာင္း၊ ဗိႆႏုိးၿမိဳ႕ေဟာင္းႏွင့္ သေရေခတၱရာ  ၿမိဳ႕ေဟာင္းသံုးၿမိဳ႕ကုိ ကၻာ့ယဥ္ေက်းမႈအေမြ အႏွစ္ စာရင္းဝင္ေဒသမ်ား ျဖစ္လာေစရန္ ႀကိဳးပမ္းေဆာင္ရြက္ ခဲ့ၿပီး ျဖစ္သည္။ ယခုေကတုမတီ (ေတာင္ငူ) ၿမိဳ႕တည္နန္းတည္ (၅ဝ၈) ႏွစ္ရိွၿပီျဖစ္သည့္ ေကတုမတီ (ေတာင္ငူ) သည္   ကၻာ့ ယဥ္ေက်းမႈ အေမြအႏွစ္ စာရင္းဝင္ေရာက္ႏုိင္ရန္ ယူနက္စကုိ (႕ၿႏွဃဥ)အဖြဲ႕ႀကီးက ကၻာ့အေမြအႏွစ္စာရင္းဝင္ ယဥ္ေက်းမႈအေမြအႏွစ္ျဖစ္ရန္ သတ္မွတ္ထားေသာ စံႏႈန္း ေျခာက္ခ်က္ႏွင့္ ျပည့္စံုသည့္ အေနအထား၌ ရွိေနပါသည္။ ယင္းစံႏႈန္း ေျခာက္ခ်က္မွာ- စံႏႈန္း(၁)သည္ လူသားမ်ား ¤င္းတုိ႔၏ ယဥ္ေက်းမႈသမုိင္းတစ္ေလွ်ာက္တြင္ ဖန္တီးျပဳလုပ္ ထားသည့္ တုႏႈိင္းမရေသာ၊  စံျပဳေလာက္ေသာ၊ ဂၳဝင္တြင္ ေျပာင္ေျမာက္လွသည့္ လက္ရာမ်ားျဖစ္သည္။ စံႏႈန္း (၂)သည္ လူသားမ်ား၏ တန္ဖုိးကုိေျပာင္းလဲေစေသာ အေရးပါ မႈ၊ အခ်ိန္ကာလတစ္ခုအတြင္း (သုိ႔မဟုတ္)ယဥ္ေက်းမႈေဒသ တစ္ခုအတြင္း   ဗိသုကာလက္ရာ   (သုိ႔မဟုတ္) နည္းပညာ၊ အေဆာက္အအံုအႏုပညာ(သုိ႔မဟုတ္) ၿမိဳ႕တည္ဖြဲ႕မႈႏွင့္ သဘာဝ ေရေျမပံုစံမ်ား၊ တုိးတက္ေျပာင္းလဲလာမႈျဖစ္သည္။ စံႏႈန္း (၃) သည္ တည္ရွိေနဆဲျဖစ္ေသာ (သုိ႔မဟုတ္) ကြယ္ ေပ်ာက္သြားခဲ့ေသာ   ယဥ္ေက်းမႈဓေလ့ (သို႔မဟုတ္) ၿမိဳ႕ျပ ယဥ္ေက်းမႈတစ္ခု၏ အတုမရွိမႈ (သို႔မဟုတ္) ျပယုဂ္တစ္ခု အေနျဖင့္ က်န္ရွိေနမႈျဖစ္သည္။   စံႏႈန္း (၄)သည္  လူ႔သမုိင္း  သိသာထင္ရွားေသာအဆင့္ တစ္ခု (သုိ႔မဟုတ္) ထုိထက္ပုိ၍   ေဖာ္ျပေပးေသာ သိသာထင္ရွားေသာ  ပံုစံမ်ားျဖစ္သည့္ အေဆာက္အအံုတစ္ခု(သုိ႔မဟုတ္) ေရေျမေဒသမ်ားျဖစ္သည္။ စံႏႈန္း (၅)သည္ လူသားအားလံုး အသိအမွတ္ျပဳလက္ခံႏုိင္ ေသာ  ေျပာင္းလဲျဖစ္ပ်က္ေနသည့္ သဘာဝတရားအရျဖစ္ေပၚ လာေသာ ယဥ္ေက်းမႈႏွင့္ လူသားမ်ား၏  တံု႔ျပန္မႈမ်ားျဖစ္သည့္္အစဥ္အလာအတုိင္း အေျခခ်ေနထုိင္ခဲ့မႈ၊ ေျမယာႏွင့္ ပင္လယ္မ်ားကို အသံုးခ်ခဲ့မႈျဖစ္သည္။ စံႏႈန္း (၆) သည္ လူသားအားလံုး အသိအမွတ္ျပဳ လက္ခံႏုိင္ေသာအခါ အေရး ပါ  ထင္ရွားမႈမ်ားတြင္   အျဖစ္အပ်က္ (သုိ႔မဟုတ္) ရွင္သန္ေန ဆဲ ထံုးဓေလ့မ်ားျဖင့္ျဖစ္ေစ၊ အေတြးအေခၚမ်ားျဖင့္ ျဖစ္ေစ၊ ယံုၾကည္မႈမ်ားျဖင့္ျဖစ္ေစ၊ အႏုပညာပုိင္းဆုိင္ရာျဖင့္ျဖစ္ေစ၊ စာေပလက္ရာမ်ားျဖင့္ ျဖစ္ေစ တုိက္႐ုိက္ (သုိ႔မဟုတ္) သိသာ ထင္ရွားစြာ  ဆက္စပ္ျဖစ္ပ်က္ခဲ့မႈမ်ား  ျဖစ္သည္- စသည္ တုိ႔ ပင္ျဖစ္သည္။
ထုိ႔ေၾကာင့္ ေကတုမတီ(ေတာင္ငူ) ၿမိဳ႕တည္နန္းတည္ (၅ဝ၈) ႏွစ္ျပည့္ကာလမွသည္ ေကတုမတီ (ေတာင္ငူ) ေဒသ အား ကမၻာ့အေမြအႏွစ္      စာရင္းဝင္ျဖစ္ေစေရးအတြက္  အားလံုးပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္ၾကရမည္ျဖစ္ပါေၾကာင္း ဂုဏ္ျပဳ ေရးသားလုိက္ရပါသည္။       ။

တကၠသုိလ္ ပြင့္သူေအာင္

No comments:

Post a Comment