ဒီရက္ပိုင္းဘာရယ္မသိ။ ေခ်ာေမ တစ္ေယာက္ ခံျပင္းစိတ္ေတြနဲ႔ ျပည့္ေနတယ္။
အနားမွာစကားလာေျပာေနတဲ့ မိေအးကို သူ႔စိတ္ထဲပါးကို ၁ဝ ခ်က္ေလာက္႐ိုက္ၿပီးၿပီ။
တကယ္လည္း ႐ိုက္ပစ္လိုက္ခ်င္လို႔ လက္ဖဝါးေတြလည္း ယားေနတယ္။
အခုတစ္မ်ဳိး ေတာ္ၾကာတစ္မ်ဳိး မလိုတစ္မ်ဳိး လိုတစ္မ်ဳိး အဲဒီလိုေမ်ာက္စိတ္ေတြကို ေခ်ာေမ သိပ္မုန္းတာ။ ဒီမိသားစုနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ဒီလို စကားေတြပဲ လာေျပာေနတဲ့သူေတြကို ယားေနတဲ့ လက္ဖဝါးကို ဘရိတ္အုပ္ၿပီး အံႀကိတ္ေနရတာ မနည္းေတာ့။ သူမ်ား အတင္းဆို ေခ်ာေမတို႔လည္း ေျပာတာေပါ့။ သူမ်ားအတင္းေျပာရမယ္ဆိုရင္ ေခ်ာေမတို႔က ရထားလာလို႔ မတိမ္းဘူး။
ေခ်ာေမအေၾကာင္း တစ္ရြာလံုးလည္း မသိ႐ိုးလား။ ကေလးႏွစ္ေယာက္ အေမ။လည္ေနတာမွမႊတ္လို႔ ပန္ကာအထက္က ဝက္အူ။
တျခားသူေတြ လည္တယ္ဆိုတာ ေခ်ာေမ အိပ္ေနသေလာက္ပဲရွိေသးတာ။
အခုကိစၥမွာေတာ့ ေခ်ာေမအတင္း ေျပာေဖာ္မလုပ္ခ်င္ေတာ့။ လူေတြကိုလည္း ေခ်ာေမ ေတာ္ေတာ္စိတ္ကုန္လာၿပီ။ သင္းတို႔ မွာ ေျပာစရာတျခားအေၾကာင္း မရွိေတာ့ ဘူးလား။ လာသမွ်လူတိုင္း ဒီအေၾကာင္းေတြပဲ ထပ္လို႔။
အခုလည္း မိေအးကအားရပါးရမဲ့လိုက္ ရြဲ႕လိုက္နဲ႔ ပါးစပ္အရသာခံေနျပန္ၿပီ။
''မိေခ်ာေမ နင္ဟိုနားကဘုတ္ဆံုမအိမ္ကို သြားေသးလား။ ငါေတာ့မသြားေပါင္။ သူ႔ ေယာက်္ားငေရႊကို ဆရာဝန္က အာမခံခ်က္ မရွိေတာ့လို႔ ျပန္လႊတ္လိုက္တာတဲ့။ မသနား ေပါင္ေတာ္။ မနက္ေမွာင္ေမွာင္ကေန ညေမွာင္ေမွာင္ထိ ဒီအရက္ပဲ ဗိုက္ထဲထည့္ ေနတာ။ သင္းဒီလိုျဖစ္တာနည္းေတာင္ နည္းေသးတယ္။ ဆရာဝန္က ေသြးစစ္ ၾကည့္ေတာ့ စီပိုးတဲ့ေလ။ ဘုတ္ဆံုမေတာ့ သနားပါတယ္ေအ။ လင္ေယာက်္ားက သံုးစား မရေတာ့ အခုဗိုက္တစ္လံုးနဲ႔ က်န္ရစ္ေတာ့မွာ။
သူလည္း ဒီေယာက်္ားနဲ႔ေပါင္းေနမွေတာ့ ဒီေရာဂါကူးေနေလာက္ၿပီ။ ေယာက်္ားေတြမ်ား စိတ္ကုန္ပါတယ္ေအ။
သင္းတို႔ဒီအရက္ေသာက္တာနဲ႔ မိန္းမေတြ လည္း ေရာဂါကူးရတယ္။''
မဲ႔ရြဲ႕ေျပာေနတဲ့ မိေအးကိုၾကည့္ၿပီး ေခ်ာေမ စိတ္ထဲကေနက်ိန္ဆဲေနတယ္။
ဟိုတုန္းကေတာ့ ဘုတ္ဆံုမ ဘုတ္ဆံုမနဲ႔ ပါးစပ္ဖ်ားက မခ်။ ရွိသမွ် အစားအေသာက္ အကုန္သြားစားၿပီးရင္ အတင္းေျပာ။
သူ႔ေယာက်္ားထြန္းတင္ကေရာအေသာက္ အစားေတြ ေတာ္ေတာ္ကင္းေနလို႔လား။
ဘာထူးမွာလဲ။ ဒီပုပ္ထဲကဒီပဲ။ အခုေတာ့ သင္းတို႔ပါးစပ္ေတြက ဒီစကားေတြထြက္လာ ၿပီေပါ့။
လူေတြမ်ား တကယ္ကို တရားက်ဖို႔ ေကာင္းတယ္။
''အမယ္ေလး မိေအးရယ္ ေဟာဒီရြာထဲ မွာရွိတဲ့ ေယာက်္ားမွန္သမွ် အရက္သမားနဲ႔ ဖဲသမားခ်ည္းပဲေလ။
ေျခာက္ပစ္ကင္းသဲလဲစင္ဆိုတာ ဘယ္ လက္ညိႇဳးထိုးလို႔မွ မေတြ႕ဘူး။
အရက္သမားတိုင္း ဒီေရာဂါရွိမယ္ဆိုရင္ ေတာ္တို႔ေယာက်္ားေတြမွ မဟုတ္ဘူး၊ က်ဳပ္ေယာက်္ားလည္း အရက္သမားပဲေလ။
ေနာက္ၿပီးေတာ့ က်ဳပ္တို႔အကုန္လံုး ဘုတ္ဆံုမအိမ္ကို ေန႔တိုင္းဝင္ထြက္ေနၾက တာပဲ။
စားလိုက္ေသာက္လိုက္ စကားေတြ ေျပာ လိုက္နဲ႔။ က်ဳပ္တို႔လည္း ဒီပိုးမကူးႏိုင္ဘူးလို႔ ေျပာႏိုင္လို႔လားေတာ္။ ဆရာဝန္ဆီ မစစ္ေဆး လို႔သာေပါ့။''
''မိေခ်ာေမ ငါကေတာ့ ေျပာႏိုင္တယ္ ေတာ္။
ဒီလိုပိုးမ်ဳိး ငါ့မိသားစုမွာ လံုးဝမရွိဘူး။
ဒီေရာဂါမ်ဳိးနဲ႔ေတာ့ မေသႏိုင္ေပါင္။လူၫြန္႔တံုးပါတယ္။
အခုပဲၾကည့္ေလ။ ဘုတ္ဆံုမနဲ႔ ေမြးလာမယ့္ ကေလး ေရွ႕ဆက္ၿပီး ဘယ္လိုလူလုပ္ၾကမလဲ။
သူတို႔ကို ဘယ္သူမွစိတ္သန္႔သန္႔နဲ႔ ဆက္ဆံၾကေတာ့မွာမဟုတ္ဘူး။
က်န္တဲ့လူေတြမေျပာနဲ႔ သူတို႔ေဆြမ်ဳိး ေတြေတာင္ တစ္ေယာက္မွ အားေပးေဖာ္ မရွိဘူး။ ငေရႊ ေဆး႐ံုက ဆင္းလာၿပီဆိုတာနဲ႔ မသိသလို ေနၾကေတာ့တာေလ။
သင္းတို႔န႔ဲယွဥ္ၾကည့္ရင္ ငါတို႔က အေန သာႀကီး။''
ေခ်ာေမ စကားတစ္ခြန္းမွမေျပာေတာ့။
ေထာင္ထားတဲ့ဒူးေပၚ လက္ေထာက္ၿပီး ေမးေထာက္ထိုင္ေနလိုက္တယ္။
ဘယ္သူဘာေျပာေျပာ ဘုတ္ဆံုမဆီေတာ့ သြားရဦးမယ္။
(၂)
ေတာထဲကျပန္လာတဲ့ ေယာက်္ားျဖစ္သူ ဖိုးလံုးကို တစ္ခ်က္ၾကည့္လိုက္တယ္။
ေနပူပူနဲ႔ေမာပန္းလာလို႔ ထင္တယ္။
ေရအိုးထဲက ေရေတြကို ခြက္နဲ႔အျပည့္ ႏွစ္ခြက္ေသာက္လိုက္တယ္။ ဖိုးလံုးဆီက သက္ျပင္းခ်သံၾကားမွ ေခ်ာေမေမးခြန္းထုတ္ လိုက္တယ္။
''ကိုဖိုးလံုး ေတာ္ ဘုတ္ဆံုမတို႔အိမ္ဝင္ခဲ့ ေသးလား။
ငေရႊကိုဘယ္ႏွရက္ထားမွာတဲ့လဲ။''
''အိမ္ထဲေတာ့ မဝင္ခဲ့ပါဘူးဟာ။
ခဏေန ေျမျမႇဳပ္သၿဂႋဳဟ္မယ္လို႔ေတာ့ ၾကားခဲ့တာပဲ။ ဒီလိုမွလည္း ေကာင္းမွာေလ။
ဒီေရာဂါႀကီးနဲ႔ဆံုးတာဆိုေတာ့ ၾကာၾကာ ထားလို႔မသင့္ေတာ္ဘူး။ က်န္တဲ့သူေတြ အႏၲရာယ္ရွိႏိုင္တယ္။
အခုအေခါင္း႐ိုက္ဖို႔ ေအးေရႊက ရြာထဲက လူငယ္ေတြ လိုက္ေခၚေနတယ္။ ငါ့ေတာင္ ေခၚလိုက္ေသးတယ္။''
ေအးေရႊဆိုတာက ဘုတ္ဆံုမရဲ႕ေယာက္မ ငေရႊရဲ႕ႏွမေပါ့။ ငယ္ငယ္ကတည္းက ကိုႀကီးေရႊ ကိုႀကီးေရႊနဲ႔ အစ္ကိုျဖစ္သူကို သည္းသည္း တုန္ေအာင္ ခ်စ္ခဲ့တဲ့ႏွမ။
ငေရႊအနားက ခြာတယ္လို႔မရွိ။
ဖေအနဲ႔ မေအဆံုးၿပီး အေမြခြဲၾကေတာ့ လည္း ေမာင္ႏွမေတြအကုန္လံုး ေက်ေက် နပ္နပ္နဲ႔သေဘာတူခဲ့ၾကတာပဲ။ ေအးေရႊနဲ႔ ငေရႊကေတာ့ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ဟိုဘက္ ဒီဘက္တစ္ဝင္းတည္းေနၾကတယ္။
က်န္တဲ့သူေတြကေတာ့ သူတို႔ဝင္းနဲ႔သူတို႔ သီးျခား။ ေဆြမ်ဳိးဆိုတဲ့အတိုင္း စည္းစည္း လံုးလံုးနဲ႔ လုပ္ကိုင္စားေသာက္ၾကေတာ့ ေခ်ာေမတစ္ေယာက္ ဝမ္းသာမိခဲ့ပါရဲ႕။
အခုဒီကေန႔က်မွ ငေရႊ႕ေယာက္ဖေတြ ဘယ္ဆီဘယ္ေဒသ ၾ<ြကျမန္းေနၾကလို႔လဲ။
ေအးေရႊေယာက်္ား ေအာင္ႏိုင္ကေရာ ဘယ္ေရာက္ေနလို႔လဲ။
အေရးထဲဆို ၾကက္ေပ်ာက္ငွက္ေပ်ာက္ ေပ်ာက္ေနၾကတယ္။
ေခ်ာေမသက္ျပင္းေမာတစ္ခုကို ခ်လိုက္ ၿပီး ခုတင္ေပၚမွာ အပန္းေျဖလဲေလ်ာင္းေနတဲ့ ေယာက်္ားကို ခပ္ေတြေတြတစ္ခ်က္ၾကည့္လိုက္ တယ္။
''ကိုဖိုးလံုး ေတာ့္ကေလးႏွစ္ေယာက္လည္း ဘယ္သြားေဆာ့ေနမွန္းမသိဘူး။
မနက္ကတည္းက အိမ္မကပ္တာ။
ဟိုအိမ္မ်ားေရာက္ေနသလားမသိဘူး။
ခဏေနသြားရွာၿပီး အိမ္ေခၚခဲ့ဦး။ ျပန္လာရင္ ေတာ္လည္းေရခ်ဳိးၿပီးနားနားေနေန အိပ္ေတာ့။
ေနကပူပူနဲ႔ ဘယ္မွမသြားေတာ့နဲ႔။ က်ဳပ္ အဝတ္ေတြေလွ်ာ္လိုက္ဦးမယ္။''
(၃)
''မိေခ်ာေမ တစ္ျပည္ဆန္သြားဝိုင္း ရေအာင္ ျပင္ၿပီးၿပီလား။
မိေအးမေရာ လိုက္မယ္ေျပာတယ္။
ခဏေလာက္ ေစာင့္ၾကဦးစို႔။ နင့္ေယာက်္ား ဖိုးလံုးေရာ ဘယ္သြားတာလဲ။အဲဒီတရားနာအိမ္မွာပဲလား။ နင္တို႔တစ္အိမ္ လံုး အဲဒီသာသြားေနၾက။ ကေလးေတြလည္း ဂ႐ုမစိုက္ဘဲ ဒီအတိုင္းသာ လႊတ္ထား။နင္တို႔ေတာ့မလြယ္ဘူး သတိသာထားေန။''
စကားေၾကာကိုလိုက္ကတည္းက မခင္ညိဳ ရဲ႕ စကား ဘယ္ဆီဦးတည္ေနတယ္ဆိုတာ ေခ်ာေမသိလိုက္တယ္။ မခင္ညိဳဆိုတာက အပ်ဳိႀကီး။
ဇီဇာေၾကာင္တဲ့ေနရာ၊ အတင္းေျပာတဲ့ ေနရာမွာ ႏွစ္ေယာက္မရွိဘူး။
မဟုတ္တာေတြေရာ ဟုတ္တာေတြေရာ ရွိသမွ်အေၾကာင္း အမွန္အမွားမခြဲ အကုန္ ေရာသမေမႊေျပာတာ။
အခုတေလာနာမည္ႀကီးေနတဲ့ သတင္း ဆိုတာ တျခားဘယ္အေၾကာင္းမွမဟုတ္။
ဘုတ္ဆံုမတို႔ရာဇဝင္ပဲရွိတာေလ။
သူ႔စကား ေထာက္ၾကည့္ကတည္းက ဘာဆိုတာ ေခ်ာေမခ်က္ခနဲဆို နားခြက္က မီးေတာက္ၿပီးသား။
ဒီအေၾကာင္းေတြေၾကာင့္ပဲ ေခ်ာေမ နားေတြလည္းပူေနၿပီ။ ေျပာရင္လည္း ၾကားထဲ ကေန သူေတာ္ေကာင္းမႀကီးဝင္လုပ္ရာ က်မယ္။
တကယ္ဆို လူေတြေတာ္ေတာ္ေလးကို ကုိယ္ခ်င္းစာတရား သနားၾကင္နာမႈေတြ ေခါင္းပါးၾကတာ။
ဟိုေန႔ကပဲ မိေအးမကို ပါးေတြၿဖိဳးၿဖိဳး ျဖန္းျဖန္း႐ိုက္ခ်င္စိတ္ေတြ ေပါက္မိတာ။
လက္ဖဝါးကယားလို႔မွ မၿပီးေသးဘူး။
ဒီအပ်ဳိႀကီးက လာျပန္ၿပီ။ အသက္ရွည္ ဦးမယ္။ ေျပာရင္းဆိုရင္းပဲ မိေအးမ ဆန္ တစ္ျပည္နဲ႔ လာေနၿပီ။
''လာ လာ မိေအးေရ ဒီမွာမိေခ်ာေမလည္း ျပင္လို႔ၿပီးၿပီ။
ဝိုင္းၿပီး ၿပီးတာပဲ။ ျမန္ျမန္သြားၿပီး ျမန္ျမန္ ျပန္လာၾကရေအာင္။ ဘုတ္ဆံုမလည္း ေသြးစစ္ၾကည့္တာ ရွိတယ္တဲ့ေလ။ ဗိုက္ထဲက ကေလးေရာ ကူးစက္ခံရတယ္တဲ့။
ေယာက်္ားကေသ ကေလးတစ္ေယာက္နဲ႔ ေနာက္ဒီေရာဂါႀကီးနဲ႔ ဘယ္လိုလူလုပ္ၾက မတုန္းေအ။ ငါေတာ့ရင္ေလးပါတယ္။''
''ဟုတ္တယ္မခင္ညိဳေရ။ က်ဳပ္လည္း အဲဒါ ေတြးေနတာပဲ။
ေဆြမ်ဳိးေတြကလည္း ရွိတယ္လို႔သာ ေျပာရတာ ဂ႐ုမွမစိုက္ၾကေတာ့ဘဲ။ ဘယ့္ႏွယ္ ေတာ္။
လူ႔ျပည္လာၿပီး ဒီလိုႀကီးအသက္ရွင္ရတယ္ လို႔။ က်ဳပ္တို႔ေတာ့ဘဝကို ဒီလိုမ်ဳိး အဆံုး မသတ္ႏိုင္ေပါင္။
သားသမီးေတြ လုပ္ေကြၽးတာစားၿပီး သက္ေသာင့္သက္သာေလး ျဖတ္သန္းဦးမွာ။
ဒီပိုးေတြနဲ႔ကေတာ့ေဝးေဝးေနမယ္။
ေသခ်င္းေသ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ေသမွာေပါ့ေတာ္။
လူၫြန္႔တံုးတဲ့ဘဝမ်ဳိးနဲ႔ေတာ့ မိေအးတို႔ ဒီတစ္သက္အေသမခံႏိုင္ဘူး။ ဟိုေန႔ကငေရႊဖို႔ အေခါင္း႐ိုက္ေပးမယ့္သူေတာင္ မရွိဘူးတဲ့ ေလ။
ဘုတ္ဆံုမေတာ့ သနားပါတယ္။ ေယာက်္ားကဒီလိုဆိုေတာ့ သူလည္း မ်က္ႏွာ ငယ္ရွာမွာေပါ့။''
မခင္ညိဳနဲ႔ မိေအးမကေတာ့ ႏွစ္ေယာက္ သား အတိုင္အေဖာက္ညီညီနဲ႔ ခံတြင္းရွင္း ေနၾကတယ္။
ေခ်ာေမကေတာ့ ေဘးကလိုက္ပါလာၿပီး တစ္ခြန္းတစ္ပါဒမွ ဝင္မေျပာ။
ပါးစပ္ပိတ္ၿပီး နားေထာင္ေနလိုက္တယ္။
အတင္းေတြေျပာတာ အင္း အဲ မလုပ္ဘဲ လိုက္လာရင္း ေဘးကႏွစ္ေယာက္ကလည္း ပါးစပ္အရသာခံၿပီးလာလိုက္ၾကတာ တရားနာ အိမ္ေတာင္ေရာက္လာၿပီ။
လက္ဖက္စား ေဆးလိပ္ေသာက္ဖို႔ လူလည္း သိပ္မရွိဘူး။ ေဘးအိမ္ေတြကေန အဝိုင္းအကိုင္းေလး ေခၚထားပံုရတယ္။
အလြန္ဆံုးရွိလွ တစ္ေယာက္စ ႏွစ္ေယာက္စ။
လက္ဖက္ေလး ဘာေလး နယ္ေပး သုပ္ေပးတဲ့ လူနဲ႔။ ဒီေလာက္ပဲ ရွိတာ။
တစ္ျပည္ဆန္လာဝိုင္းတဲ့ သူေတြကလည္း ၾကာၾကာထိုင္သြားၾကပံုမရဘူး။
ဆန္ဝိုင္းၿပီး ျပန္သြားၾကတာခ်ည္းေနမွာ။
အာလႅာပသလႅာပေလး သတင္းေလး ဘာေလးေတာင္ ေမးသြားၾကဟန္ မတူဘူး။
ေန ေနႏိုင္လြန္းၾကတယ္။ တကယ္ပါပဲ ေအးေလ။ တျခားသူမေျပာနဲ႔ ေဆြမ်ဳိးေတြ ေတာင္ တစ္ေယာက္မွမလာၾကတာ။
ဘုတ္ဆံုမလည္း အားေတြငယ္ရလြန္းလို႔ လား မသိဘူး။
မ်က္ႏွာေလးေတာ္ေတာ္ေခ်ာင္က်သြားတယ္။
အသားေတြလည္း အရင္ကထက္ကို ပိုမည္းေနတယ္။
မ်က္လံုးေလးေတြလည္း နီရဲလို႔။
သူ႔ဗိုက္ကေလးၾကည့္ၿပီး ပြတ္ေနရွာတယ္။
ဘုတ္ဆံုမ ဘာေတြေတြးေနတာလဲ။
''ေၾသာ္ မခင္ညိဳတို႔၊ မိေခ်ာေမတို႔ လာၾက ပါ ဒီဘက္ခုတင္ကို။ ထိုင္ၾကပါဦး။
လက္ဖက္ေလးစား ေရေႏြးေလး ေသာက္ၾကပါဦး။''
မေပါ့မပါးႀကီးနဲ႔ ထိုင္ေနရာကေန ထလာ ၿပီး ဧည့္ေခၚေနတဲ့ဘုတ္ဆံုမကို မခင္ညိဳက ဟိုၾကည့္ဒီၾကည့္နဲ႔ မသိမသာႏွာေခါင္း႐ံႈ႕ ေနတယ္။
ဘုတ္ဆံုမနဲ႔ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာရပ္ၿပီး အေျခအေနကိုအကဲခတ္ေနတယ္။
''ေတာ္ပါၿပီ ရပါတယ္ ဘုတ္ဆံုမရယ္။ငါတို႔မထိုင္ေတာ့ပါဘူး။ အိမ္မွာ အလုပ္ေတြ မအားဘူးေလ။ ဆန္ဝိုင္းၿပီး ျပန္မွျဖစ္မယ္ေအ့။''
မခင္ညိဳက မဲ့သေယာင္ေယာင္ ၿပံဳးသေယာင္မ်က္ႏွာနဲ႔ စကားေတြ ဖာေထး ေနတယ္။
မိေအးမလည္းဘာထူးမွာလဲ။ မထိုင္ခ်င္ တာနဲ႔ ဆင္ေျခေတြ အေၾကာင္းအမ်ဳိးမ်ဳိးေတြ ေပးေနတယ္။
မ်က္လံုးေတြက ေတာင္ၾကည့္ ေျမာက္ ၾကည့္နဲ႔ ေဝ့ဝိုက္ေနတယ္။
''မိေခ်ာေမ နင္ကအားတယ္မို႔လား။
လက္ဖက္ေလးဘာေလးစားၿပီးမွျပန္ေလ။စကားေလး ဘာေလးလည္းေျပာရေအာင္။''
ေခ်ာေမ ဘုတ္ဆံုမကို႐ုတ္တရက္ဘာမွ မေျပာေသးဘဲ ခပ္ေတြေတြ တစ္ခ်က္ၾကည့္ၿပီး ဆန္တစ္ျပည္ထည့္လာတဲ့ လက္ဖက္အုပ္ကို ကမန္းကတမ္းေကာက္ကိုင္လိုက္တယ္။
''ထိုင္ေတာ့ထိုင္ခ်င္ပါတယ္ ဘုတ္ဆံုမ ေရ။
အိမ္မွာဘယ္သူမွမရွိဘူး။ ကိုဖိုးလံုး ကလည္း ေတာထဲကေနကို မျပန္ခဲ့ေသးဘူး။ေနာက္ကေလးေတြကို ေရခ်ဳိးေပးရဦးမယ္။
ၿပီးေတာ့ အဝတ္ေတြလည္း ေလွ်ာ္ရ ဦးမယ္။
မနက္ျဖန္ အားမွလာခဲ့ေတာ့မယ္ေအ။''
ပုလဲသြင္
No comments:
Post a Comment