(၁)
စံလွတို႔ လက္ယဥ္ခ်က္ကေတာ့ ဟင္းခနဲ ဆို ခြပ္ခနဲပဲ။ ဒါေၾကာင့္လည္း စံလွတို႔ နာမည္ ရေနတာေပါ့။ စီခနဲဆို စံလွပဲ။ ရြာလူႀကီး ဦးသာေပါ ထိပ္တံုးက သူ႔အတြက္ လုပ္ထား သလားမွတ္ရ။ စံလွက မေကာင္းတာမွန္သမွ် အကုန္လုပ္တယ္။ ဖဲ႐ုိက္တယ္၊ ၾကက္တိုက္ တယ္၊ အရက္ေသာက္တယ္၊ ကြမ္းတဖြတ္ဖြတ္၊ ေဆးလိပ္တေထာင္းေထာင္းနဲ႔ေပါ့။ တစ္သက္ နဲ႔တစ္ကိုယ္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း မုန္႔ဟင္းခါး ေကြၽးမွ တစ္ေခါက္ေရာက္တတ္တဲ့ ေကာင္စား မ်ဳိး။ က်ဳပ္နဲ႔စံလွက ငယ္သူခ်င္းေတြေလ။ သူ က က်ဳပ္ထက္ တစ္ရက္ပဲႀကီးတာ။ က်ဳပ္နဲ႔ ငယ္သူငယ္ခ်င္းဆိုေပမယ့္ က်ဳပ္က သူ႔ေလာက္ ေတာ့ မေကာင္းတာမလုပ္ဘူးဗ်။ ညတိုင္း ဘုရားရွိခိုးတယ္၊ ေမတၱာပို႔ အမွ်ေဝေပါ့ဗ်ာ။ဘာသာေရးလိုက္စားတယ္ ဆိုပါေတာ့ဗ်ာ။သို႔ေပမယ့္ စံလွနဲ႔ ဆံုမိရင္ေတာ့ စံလွသြားသမွ် ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီး လိုက္လံအားေပးေနက်ဗ်။
စံလွရဲ႕ မိုက္ဂုဏ္ေျမာက္ပံုမ်ား ရြာနီး ခ်ဳပ္စပ္က မိုက္ေပ့ဆိုတဲ့ လူေတာင္ ဖိန္႔ဖိန္႔ တုန္ေအာင္ပဲ။ ကုန္ကုန္ေျပာရရင္ စံလွေဟ့ ဆိုရင္ ေခြးေတာင္ အၿမီးကုပ္သြားရေလာက္တဲ့ အထိပဲ။ ေၾကာက္ဆို ေတြ႕သမွ် ၾကက္ဝိုင္း၊ ဖဲဝိုင္းရန္ျဖစ္ၿပီဆို စံလွက အရင္ဦးေအာင္ ေဆာ္လိုက္တာေလ။ အနည္းဆံုးေလးခ်က္က ေတာ့ သာသာေလးခ်ဳပ္ေရာပဲ။ ဒါေၾကာင့္ စံလွလာၿပီဆို ဝိုင္းသိမ္းထားရတဲ့အထိ ေၾကာက္ရတယ္ေလ။
က်ဳပ္ကေတာ့ စံလွကို ထိန္းတဲ့အခါထိန္း၊ ေျမႇာက္ေပးတဲ့အခါ ေျမႇာက္ေပးနဲ႔ ကပ္ေျမႇာင္ စားေသာက္ေနတာေပါ့။ စံလွ အရွိန္အဝါႀကီး လိုက္ပံုမ်ား စံလွနဲ႔ေပါင္းတဲ့ က်ဳပ္ေတာင္ ဘယ္သူမွ ေစ့ေစ့မၾကည့္ရဲၾကဘူးေလ။ စံလွက လူေပါင္းစံုေပါင္းတယ္ေလ။ သူ အခုတစ္ေလာ အထက္အညာဘက္က ေျမြအလမၸာယ္ ဆရာ ႀကီးတစ္ေယာက္နဲ႔ ေပါင္းေနေလရဲ႕။ ဒီေနာက္ပိုင္း စံလွ အဲဒီဆရာႀကီးေပးထားတဲ့ လက္ဖြဲ႕ဆိုလား ဘာဆိုလား အဲဒါနဲ႔ ပိုဆိုးေန တာေပါ့။ တုတ္ၿပီး ဓားၿပီးတယ္ဆိုလားပဲ။ နဂို ကမွ မိုက္ေသြးၾကြေနတဲ့အထဲ သိဒၶိေဆးေပး ထားေတာ့ ျမင္းကို ခ်ဳိတပ္ေပးသလို ျဖစ္ေန တာေပါ့။ အခုဆို စံလွနဲ႔ေပါင္းရမွာေတာင္ က်ဳပ္ခပ္လန္႔လန္႔ျဖစ္ေနၿပီေလ။
(၂)
က်ဳပ္ဒီေန႔ ရြာထဲသြားေတာ့ က်ဳပ္ကို ျမင္တဲ့သူတိုင္းက ေရွာင္ဖယ္ေရွာင္ဖယ္နဲ႔ ဘယ္သူမွ အဖက္မလုပ္ၾကဘူး။ စံလွကိုမုန္း သလို စံလွနဲ႔ေပါင္းတဲ့က်ဳပ္ကိုလည္း ရြံေၾကာက္ ေၾကာက္ေနတယ္ထင္ပါရဲ႕။ ဒါေပမယ့္ က်ဳပ္ စိတ္ဓာတ္ကို သူတို႔သိေနၾကတာပဲ။ ဒီေလာက္ ျဖစ္စရာလား။ က်ဳပ္ စံလွေပါင္းတာက ငယ္သူငယ္ခ်င္းမို႔ ေပါင္းတာေလ။ စံလွရဲ႕ မိုက္က်င့္ေတြကို ေပါင္းတာမွမဟုတ္တာ။ကဲပါဗ်ာ သူတို႔အေရးမလုပ္ က်ဳပ္ကအေရးလုပ္ စရာလား။ ဒါေပမယ့္ က်ဳပ္ စံလွနဲ႔ေတာ့ ခပ္ခြာခြာ ေနႏိုင္သေရြ႕ ေနဦးမွပါလို႔ ဆင္ျခင္မိပါရဲ႕။
ဒီေန႔ ေညာင္ကန္ရြာမွာ အသုဘရွိလို႔ စံလွ က်ဳပ္ကို လာေခၚတယ္။
''ဖိုးလံုး လာပါကြ၊ အခုအသုဘက ေဆြႀကီး မ်ဳိးႀကီးေတြထဲကကြ။ လာတဲ့သူေတြကလည္း ၿမိဳ႕ကသူေဌးေတြတဲ့။ အဲဒီေကာင္ေတြနဲ႔ ဝိုင္း ျဖစ္ရင္ သံုးရက္ေလာက္ ေရမီးအစံုပဲလိုက္ခဲ့ပါ အနမ့္''
စံလွရဲ႕ မစားရဝခမန္း ေျပာေနတဲ့ ေလသံၾကား က်ဳပ္႐ုန္းထြက္ခ်င္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ငယ္ငယ္ေလးထဲက ခင္ခင္မင္မင္ ေပါင္းလာတာဆိုလို႔ ဒီေကာင္ပဲရွိတာ။ ေနာက္ အခုခ်က္ခ်င္း သူ႔ကို ေရွာင္လိုက္လို႔လည္း ဘယ္ျဖစ္မလဲ။ ဒါေၾကာင့္ က်ဳပ္ စံလွနဲ႔လိုက္ခဲ့ လိုက္တယ္။ က်ဳပ္တို႔ အသုဘအိမ္ မသြားခင္ ရြာထိပ္က အတီးဆိုင္မွာ မီးေတာက္တစ္လံုး ဝင္ေမာ့လာခဲ့ေသးတယ္။ တစ္လံုး ႏွစ္ေယာက္ ဆိုေတာ့ စံလွတို႔ နံၾကားေတာင္ ညပ္မယ္ မထင္။ အျပန္ ဖဲႏိုင္မွ အတီး တစ္ဆိုင္လံုး ဝယ္ေသာက္မယ္လို႔ စံလွ ႀကံဳးဝါးခဲ့ေသး ရဲ႕။
က်ဳပ္တို႔ ေညာင္ကန္ေရာက္ေတာ့ သူငယ္ အိပ္ခ်ိန္ေရာက္ေနၿပီ။ အသုဘအိမ္ေရာက္ ေတာ့ ေညာင္ကန္ရြာ ကာလသားေခါင္း ထင္ပါရဲ႕ စံလွကို ထြက္ေခၚတယ္။
''ဟာ စံလွ လာမွလာပါ့မလားလို႔ကြာ''
''ေအးဗ်ာ ဒီဆရာကို ပင့္ေနရတာနဲ႔ ၾကာေနတာ''
စံလွက က်ဳပ္ကိုေမးေငါ့ျပရင္း ေျပာတယ္။က်ဳပ္ဘာမွ ျပန္မေျပာဘဲ သူတို႔ေနာက္က အသာေလးတက္လိုက္သြားတယ္။ အိမ္ေနာက္ ဘက္ အခန္းထဲေရာက္ေတာ့ လူေလးေယာက္ ထိုင္ေနတယ္။ စံလွက အဲဒီလူေတြၾကားဝင္ထိုင္ လိုက္တယ္။ က်ဳပ္ကေတာ့ စံလွေနာက္မွာ ထိုင္ရတာေပါ့။ သူတို႕ရဲ႕ ဖဲကိုင္သံ တေျဖာင္း ေျဖာင္း အသံေတြၾကား က်ဳပ္အိပ္ငိုက္ခ်င္လာ တယ္။ ဒါနဲ႔ ဒူးေပၚေမးတင္ၿပီး ခဏေလး ေမွးေနလိုက္ေတာ့တယ္။
''ဝုန္း''
''ခြပ္''
''ဘုတ္''
''အား''
အသံေတြၾကားမွ က်ဳပ္လန္႔ႏိုးလာတယ္။စံလွဆိုတဲ႔ေကာင္ေပါ့၊ ေလးေယာက္တစ္ေယာက္ ခ်ေနတာ။ သူကခ်ည္း လိုက္ထိုးေနတာ။က်ဳပ္ နဲ႔ အိမ္သူအိမ္သားေတြ ဝိုင္းဆြဲမွ ရေတာ့တယ္။ဟိုလူေတြ မ်က္ႏွာမွာ သေျပသီးေတြ မွည့္သြား တယ္။ တစ္ေယာက္ကေတာ့ ေခါင္းကြဲသြား တယ္ထင္တယ္။ ေခါင္းမွာ ေသြးဆိုတာ ခ်င္းခ်င္းရဲ။ စံလွဆိုတဲ့ေကာင္ကေတာ့ ခပ္ၿပံဳး ၿပံဳးပဲ။ သူေျပာေနက် စကားေတာင္ေျပာလိုက္ ေသးတယ္။
''စံလွကို စံလာမျပနဲ႔၊ နာလန္ပါမထႏိုင္ ျဖစ္သြားမယ္၊ မွတ္ထား ငါ့နာမည္စံလွတဲ့ကြ''
က်ဳပ္တို႔ မသာအိမ္ဖဲဝိုင္းမွာ ႐ုိက္မႈနဲ႔ အခ်ဳပ္ထဲမွာ တစ္ပတ္ေလာက္အိပ္လိုက္ရေသး တယ္။ က်ဳပ္အေမကေတာ့ စံလွဆို ေဝးေဝးက ေရွာင္ဖို႔ေျပာတာ အာေပါက္မတတ္ဘဲ။ က်ဳပ္ အတတ္ႏိုင္ဆံုး ေရွာင္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္ထားပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ငယ္ငယ္တည္းက လည္ပင္းဖက္ ေပါင္းလာတဲ့ သူငယ္ခ်င္းကို ခ်က္ခ်င္းေရွာင္ရ မယ္ဆိုေတာ့ ခက္ေပဖူးလား။ စံလွကလည္း က်ဳပ္ကိုေတြ႕ရင္ ဖဲဝိုင္းေခၚ၊ ၾကက္ဝိုင္းေခၚနဲ႔။ စံလွ လာေခၚတိုင္း က်ဳပ္ ဆင္ေဝွ႔ရန္ေရွာင္ လုပ္တာ ႏွစ္ခါေလာက္ေတာ့ အဆင္ေျပသြား တယ္။ က်ဳပ္လည္း စံလွကို မိုက္ဇာတ္သိမ္းေစ ခ်င္ပါၿပီဗ်ာ။
(၃)
''စံလွရယ္ နင္နဲ႔ေတာ့ ခက္ပါတယ္ဟယ္။ နင့္ကိုေလ ငါဘယ္လို ဆံုးမရမွန္းကို မသိ ေတာ့ဘူး။ ငါတို႔မ်ဳိးထဲမွာေလ နင့္လိုေကာင္ ဘယ္သူမွ မပါဘူး။ နင္တစ္ေယာက္တည္း စုန္းျပဴးပါလာတာဟဲ့ အေကာင္ရဲ႕''
''အေမကလည္းဗ်ာ က်ဳပ္ကိုဆို ေျပာမယ္ ဆိုမယ္ဆိုတာခ်ည္းပဲ။ အဲဒါေၾကာင့္ က်ဳပ္ အိမ္ျပန္မလာခ်င္တာ။ အေမခ်က္တဲ့ထမင္း စားရတာနဲ႔မကာမိဘူး။ နားၿငီးလိုက္တာ လြန္ေရာ''
''ေအာင္မေလး နားၿငီးရင္ ၾကြ ၾကြ။နင့္ကို ေမြးရတာ ဝမ္းေရစပ္တယ္ဟဲ့ ငမိုက္သားရဲ႕''
''သြားမယ္ဗ်ာ အဲဒါေၾကာင့္ အိမ္မွာ မေန ခ်င္တာ''
''ၾကြပါေတာ္ ၾကြ ၾကြ''
စံလွတို႔သားအမိ ေျပာေနက် စကားရယ္ ပါ။ သူ႔အေမပါးစပ္အျမႇဳပ္ထြက္ေတာင္ အခ်ဳိး ျပင္မယ့္ေကာင္မဟုတ္။ စံလွတို႔က သားအမိ ႏွစ္ေယာက္တည္းရယ္ေလ။ အေဖလုပ္သူက သံုးႏွစ္ေလာက္ကမွ ပိုးထိၿပီးဆံုးသြားတာ။စံလွအေမ ေဒၚေလးညိဳ ခင္မ်ာလည္း သားဆိုး အေမတေပေပ ျဖစ္ေနရွာတာေပါ့။ အခုဆို ပိုေတာင္ဆိုးေနေသး။ ဟိုေန႔က ဟိုဘက္ရြာက ကြမ္းေတာင္ကိုင္ မထားႏြယ္ကို ဆြဲလား ႐ုန္းလားလုပ္လို႔ ဦးသာေပါတို႔အိမ္မွာ ညဥ့္အိပ္ ခဲ့ၿပီးၿပီ။ ဒီေကာင္ အခ်ဳိးေတြ ျပင္ရင္ေတာ့ သိပ္ေကာင္းမွာေပါ့ဗ်ာ။ အလမၸာယ္ဆရာ ဦးသာခ်မ္းႀကီးရဲ႕ ကာယသိဒၶိလက္ဖြဲ႕အားကိုးနဲ႔ အရင္ထက္ကို ဆိုးေနၿပီ။ ၾကာရင္ ဖမ္းဝရမ္း ေတာင္ အထုတ္မခံရရင္ ကံေကာင္းတယ္ မွတ္ရမယ္။
''ဟာ ဖိုးလံုးရာ လာစမ္းပါကြာ။ မင္းက ေႏွးလိုက္တာ လိပ္ေျခက်ဳိးကမွ မင္းထက္ ျမန္ဦးမယ္''
စံလွက အေရးတႀကီး က်ဳပ္ကိုေခၚေန တယ္။ က်ဳပ္ကလည္း က်ဳပ္ပဲ ဘယ္ေတာ့ျဖစ္ျဖစ္ အၿမဲေနာက္က။ ဒီေန႔က်ဳပ္နဲ႔ စံလွ သေျပကုန္း က ရဲႀကီးတို႔နဲ႔ ၾကက္တိုက္ဖို႔ ခ်ိန္းထားတယ္ ေလ။ အခ်ိန္က မြန္းလြဲခ်ိန္ဆိုေတာ့ ပူခ်က္က လြန္ေရာ။ ေနတအားပူေတာ့ စိတ္ျမန္တဲ့စံလွ က က်ဳပ္ကို စိတ္မရွည္ဘူး ထင္ပါရဲ႕။
''ေအးပါကြာ ျဖည္းျဖည္းေပါ့ စံလွရ၊ ဟိုေကာင္ေတြလည္း ေရာက္ေလာက္ဦးမယ္ မထင္ပါဘူး''
က်ဳပ္လည္း ေအးေအးပဲ ျပန္ေျပာလိုက္ တယ္။ စံလွကေတာ့ တစ္နာရီ မိုင္ေျခာက္ဆယ္ ႏႈန္းနဲ႔ သြားေနသလားမွတ္ရ။ ျမန္ခ်က္က က်ဳပ္အေျပးလိုက္မွ မီတယ္။
''ေနာက္တစ္ခါဆို မင္းမလိုက္နဲ႔ ဖိုးလံုး၊ ရတဲ့အခ်ိန္ အလုပ္လုပ္ရမွာကြ၊ အခ်ိန္ေကာင္း မွာ ရဲေတြလာဝိုင္းမွ နန္းစံေနရမယ္ သိလား''
''ေအးပါ စံလွရာ ဒါဆိုလည္းသြား''
က်ဳပ္တို႔ သေျပကုန္းေရာက္ေတာ့ ႏွစ္နာရီ ထိုးေတာ့မယ္။ ရဲႀကီးတို႔အုပ္စုကေတာ့ ေရာက္ ႏွင့္ေနၿပီ။ က်ဳပ္တို႔ရဲ႕ ၾကက္ငထိန္ႀကီးက လည္း ၿပိဳင္ဘက္ျမင္ကတည္းက လည္ဆံေမြး ပြေနၿပီ။ သို႔ေပမယ့္ ငထိန္ႀကီးက ခြပ္လက္ ႏွစ္ဖေလာက္ပဲရွိေသးတာ။ ဟိုဘက္ၾကက္ႀကီး က ရွစ္ဖေလာက္ ႏိုင္ၿပီးသားဆိုပဲ။ က်ဳပ္ျဖင့္ သိပ္ေတာင္အားမရလွဘူး။ စံလွကေတာ့ အားသန္ေနပံုပဲ။ ၾကက္ႏိုင္တိုင္း သူဆိုေနက် သီခ်င္းကို ခပ္တိုးတိုးေလး ညည္းေနေလရဲ႕။
''ကိုႀကီးဖိုးလံုး ကိုႀကီးဖိုးလံုး''
ေနာက္ကေခၚသံေၾကာင့္ က်ဳပ္လွည့္ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဆိတ္ေက်ာင္းသားေမာင္စိန္။က်ဳပ္တို႔ဆီ အေျပးအလႊားေျပးလာေနတယ္။
''ေမာင္စိန္ ဘာျဖစ္လို႔လဲ''
''ကိုႀကီးဖိုးလံုးအေမ အိမ္ေပၚကေခ်ာ္က် လို႔ဗ်''
''ေဟ ဟုတ္လား ေအးေအး ညီေလး ငါ အခုလိုက္ခဲ့မယ္ အနမ့္''
က်ဳပ္စံလွကို အက်ဳိးအေၾကာင္းေျပာျပၿပီး အိမ္ျပန္လာခဲ့တယ္။ ေတာ္ေသးတယ္ အေမ ဘာမွမျဖစ္လို႔။ ေခါင္းေတာ့နည္းနည္းေလး ေပါက္သြားတာေပါ့။ ေဆးမွဴးေလးေပးတဲ့ ေဆးနဲ႔ အေမသက္သာေနေတာ့ က်ဳပ္အေမ့ကို ေနာက္တစ္ခါ အေမ့နားက ဘယ္မွမသြားေတာ့ ဘူးလို႔ ကတိေပးလိုက္ရတယ္။ ဒါမွ အေမ စိတ္ခ်မ္းသာမွာေလ။ က်ဳပ္ ညေနေစာင္းေတာ့ အိမ္မွာေရထမ္းေနရင္း စံလွျပန္လာမယ့္ ရြာ လမ္းအတိုင္း ေမွ်ာ္ေနမိေသးတယ္။ ေၾသာ္ စံလွ စံလွ ...။
(၄)
''ဟုတ္လို႔လား အေမရာ''
''ဟုတ္ပါတယ္ ဖိုးလံုးရယ္ ခုနကမွ ငါးသည္ ခ်ဳိဝင္း ေျပာသြားတာ''
အေမ့စကား က်ဳပ္မယံုႏိုင္ပါ။ စံလွလို လူကို ဘယ္သူ သတ္ရဲမွာလဲ။ က်ဳပ္နားထဲ မယံုႏိုင္သလို က်ဳပ္စိတ္ထဲလည္း ဝမ္းနည္း သလိုလိုပဲ။
''အေမရယ္ စံလွကို သတ္ရဲတဲ့လူ ရွိပါ့ မလားဗ်ာ''
''ဟဲ့ ရဲႀကီးတို႔က အုပ္စုလိုက္ သတ္သြား တာတဲ့။ ခုတ္ထစ္ထားတာ လူျမင္လို႔ေတာင္ မေကာင္းဘူးဆိုလား။ နင္ပါ မေသတာ ကံေကာင္းတယ္မွတ္''
ဟုတ္ေပသား က်ဳပ္ပါဆက္ရွိေနရင္ က်ဳပ္ ပါေသမလို႔။ အေမ အိမ္ေပၚကေခ်ာ္က်တာ က်ဳပ္အတြက္ ကံေကာင္းတယ္ ဆိုရမလား။က်ဳပ္ ခုမွ တကယ့္ေနာင္တေတြ ရမိတယ္။စံလွအျဖစ္ကိုလည္း သင္ခန္းစာရမိတယ္။
ေၾသာ္ စံလွ စံလွ လူမိုက္ႀကီး စံလွ။ အခု ေတာ့ လူမိုက္လည္း လူမိုက္လမ္းသြားရတာပဲ။သူ႔ဆရာ အလမၸာယ္ ဦးသာခ်မ္းလည္း ဟိုေန႔ ကမွ သူဖမ္းလာတဲ့ ေျမြက သူ႔ျပန္ကိုက္လို႔ ဆံုးရွာၿပီတဲ့။ သူတို႔ ဆရာတပည့္ႏွစ္ေယာက္ တစ္ေနရာရာမွာ ဆံုေနေလာက္ၿပီ ထင္ပါရဲ႕။
လင္းညိဳ(ေရႊလင္းေျမ)
No comments:
Post a Comment