ေလနီ႐ုိင္းကုိဆန္ကာပ်ံသည့္ ငွက္ – အပုိင္း (၇)-ေလာအယ္စုိး

● တစ္ဆစ္ခ်ဳိး
မိတ္ေဆြမ်ားႏွင့္ စကားစျမည္ေျပာေနရင္း တယ္လီဖုန္းသံျမည္ပါက မူထန္သည္ေခၚဆုိေသာနံပါတ္ကုိၾကည့္သည္။ မေလး ရွား မွေခၚဆုိေၾကာင္းသိပါက ခ်က္ခ်င္းနီးရာေထာင့္၊ သုိ႔မဟုတ္ အခန္းျပင္သုိ႔ထြက္ၿပီး ‘ေအးပါ၊ ဟုတ္ပါတယ္ဟာ၊ စိတ္ခ်ပါ’ ဆုိၿပီး ကမန္းကတန္းအေျဖေပးရသည္။ မေျဖပါက ေသဒဏ္ေတာင္က်ႏုိင္သည့္အေနအထားရွိသည္။

‘ေနပါဦးကုိမူထန္ရယ္။ ခင္ဗ်ားဟာက ႐ုပ္ပ်က္လြန္းပါတယ္။ ဒီမွာဧည့္သည္ေတြနဲ႔စကားေျပာေနတုန္း ဘယ္လုိျဖစ္တာလဲ’ ဟု ကြၽန္ေတာ္က စိတ္ဆုိး၍ေျပာမိေသာအခါတုိင္း၊ ‘စိတ္မရွိပါနဲ႔ဗ်ာ။ ခဏေလးပါ။ သူ႔ကုိအဆင္ေျပေအာင္ျပန္ေျပာေနရလုိ႔ပါ။

အဟီး..နားလည္ေပးပါဗ်ာ’ဟူ၍ အျမဲတမ္းမ်က္ႏွာခ်ဳိေလးႏွင့္ ေလျပည္ေလးထိုးရွာ၏။ တစ္ရက္လည္းမဟုတ္၊ တစ္လလည္း မဟုတ္။ တစ္ႏွစ္လည္းေက်ာ္သြား၍ သူ႕ကုိလည္း ကြၽန္ေတာ္တုိ႔မိတ္ေဆြမ်ားက ႀကိဳးစားႀကိတ္မွိတ္ၿပီး ခြင့္လႊတ္ရပါေတာ့ သည္။ ငယ္ငယ္တုန္းက ရပ္ထဲရြာထဲ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ေျပးလႊားကစားခဲ့စဥ္က မည္သူမွ်အေရးတယူစိတ္ဆုိးျခင္း၊ ကစားစဥ္ ေလးေလးနက္နက္ အသိအမွတ္ျပဳျခင္းမခံရသူကုိ ‘ဘူးသီးပုပ္’ ဟု ဆုိၾကသည္။ ကင္ပြန္းတပ္ၾကသည္။ အေရးႀကီးေသာ လူမႈေရး၊ သာေရး၊ နာေရး၊ သူတစ္ပါးကုိ အိတ္သြန္ဖာေမွာက္ ကူညီတတ္ေသာမူထန္ကုိ နီးစပ္ေသာမိတ္ေဆြမ်ား၊ ကေလး ငယ္မ်ားက ေလးေလးနက္နက္ အသိအမွတ္ျပဳၾကသည္။

သုိ႔ေသာ္ခ်စ္သူႏွင့္တယ္လီဖုန္းစကားေျပာျခင္းက႑ကုိအားလံုးကမူထန္အား
‘ဘူးသီးပုပ္’ဟူ၍သာတညီတၫြတ္တည္းဆံုးျဖတ္ၾကသည္။
သန္းေခါင္ယံအခ်ိန္၊နံနက္ေစာေစာသူတစ္ပါးအိပ္စက္အနားယူခ်ိန္မ်ားတြင္
သူကအိပ္ရာမွထၿပီး’အသည္းေလးေရ၊ေအးပါ၊စိတ္ခ်ပါဟာ၊ငါမဆက္သြယ္ေတာ့ပါဘူး’
စေသာစေသာအပ္ေၾကာင္းထပ္ေနသည့္ေျပာဆုိသံကုိကြၽန္ေတာ္တုိ႔တစ္ေတြလည္း
အလြတ္နီးပါးရေနၾကပါၿပီ။

တစ္ခါတစ္ရံမူထန္သည္ကြၽန္ေတာ္ႏွင့္မိခင္ႀကီးတုိ႔ေနထုိင္ေသာအိမ္တြင္လာၿပီး
ညအိပ္ကာDVD႐ုပ္ရွင္မ်ားကုိလာလာၾကည့္တတ္ေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။
‘ကုိမူထန္ရယ္ခင္ဗ်ားကုိတယ္လီဖုန္းထဲကေနေတာင္ဒီေလာက္စီးပုိးၿပီး
ႏုိင္ေနရင္ခင္ဗ်ားနဲ႔သူနဲ႔ညားလုိ႔ကေတာ့မူထန္ဆိုေသာပုဂၢဳိလ္ကုိနဖားႀကိဳးကေလးနဲ႔
ေတာင္ေတြ႕ရမလုိျဖစ္ေနၿပီဗ်ာ’ဟုကြၽန္ေတာ္ကေျပာမိလုိက္ေသာအခါ..
‘ဒီမွာဆရာသမား၊ခင္ဗ်ားမို႔လုိ႔ေျပာမယ္ဗ်ာ။ဒါအခ်စ္ရဲ႕လွ်ဳိ႕ဝွက္ခ်က္၊
တကယ့္နည္းပဲ။အျပင္ပန္းကၾကည့္ရင္သူကကြၽန္ေတာ့္ကုိႏုိင္တယ္လုိ႔ခင္ဗ်ား
ထင္တာမဟုတ္လား။ဘယ္ကလာ၊တကယ္ႏုိင္ေနၿပီးအားလံုးကုိစီမံခန္႔ခြဲေနတာ
ကြၽန္ေတာ္စမူထန္ပါခင္ဗ်ာ’ဟူ၍မိမိကုိယ္ကုိမိမိအလြန္႔အလြန္ယံုၾကည္ေသာမ်က္ႏွာ
ထားႏွင့္ကြၽန္ေတာ့္ကုိတုံ႔ျပန္သည္။

ထို႔ေၾကာင့္သူ႕အား’ေလးစားေလာက္ပါတယ္ဆရာႀကီးမူထန္ရယ္’ဟူ၍သာအေလးျပဳဆလံေပးရပါေတာ့သည္။
ဘယ္သူေတြဘာပဲျမင္ျမင္၊ဘာေတြပဲေျပာေျပာမူထန္ႏွင့္ခ်စ္သည္းညႇာတုိ႔ကား
ေန႔စဥ္၊ညစဥ္၊သန္းေခါင္ယံ၊နံနက္ေစာေစာ၊ဒီၾကားထဲအခန္႔မသင့္၍မေလးရွားမွ
ေခၚေသာတယ္လီဖုန္းေခၚဆုိမႈမ်ားတုိ႔ကုိလည္းေက်ေက်နပ္နပ္ႀကီးလက္ခံေျပာဆုိၿပီး၊
သူတုိ႔ႏွစ္ဦးသားေလလႈိင္းတြင္မဟာေမတၱာနန္းေတာ္ႀကီးတည္ေဆာက္ေနသည္ကုိေတာ့
အားက်အတုယူေလာက္ပါေပသည္။
တစ္ေန႔၊ညေနပုိင္းကြၽန္ေတာ့္အိမ္တြင္စမူထန္တစ္ေယာက္ညစာလာစား
သည္။ပံုမွန္ခ်စ္သူျဖစ္သူႏွင့္စကားေတြေျပာေနရင္း၊ထူးဆန္းစြာမူထန္တစ္ေယာက္
ေဒါသမာန္ျပင္းျပင္းႏွင့္တယ္လီဖုန္းကုိထမင္းစားပြဲေပၚသုိ႔ပစ္ခ်လုိက္ရင္း..
‘ေတာ္ၿပီ၊ေတာ္ၿပီ။ဒီေလာက္ေတာင္နားလည္ၿပီးလုိက္ေလ်ာေနတာဒီတစ္ခါ
ေတာ့ကမ္းကုန္သြားၿပီ။ဒီထက္ပုိၿပီးလုိက္ေလ်ာလုိ႔ကေတာ့ငါ့ေခါင္းေပၚမစင္တက္စြန္႔
ဖု႔ိပဲက်န္ေတာ့တယ္’ဟူ၍ခက္ထန္က်ယ္ေလာင္ေသာနာက်င္ေသာအသံ၊မ်က္ႏွာ
ကလည္းရဲရဲနီကာေဒါသအရွိန္မ်ားတဖိန္းဖိန္း၊တဟိန္းဟိန္းေတာက္ေနသည္။ၿပီးေတာ့
လည္း’ျပတ္ၿပီေဟ့၊ျပတ္ၿပီ။မူထန္ကခ်စ္ရင္အေသခ်စ္သလုိ။ျပတ္ၿပီဆုိရင္လည္း
ဘယ္လုိမွျပန္ဆက္လုိ႔မရေအာင္ျပတ္တဲ့ေယာက္်ားထဲမွာနံပါတ္တစ္ကြ’
ထူးဆန္းစြာကြၽန္ေတာ္လည္းသူ႕ကုိစိုက္ၾကည့္ရင္း’ဘယ္လုိျဖစ္တာလဲဗ်ာ’
ဟူ၍အံ့ၾသစြာျဖင့္ေမးလိုက္မိသည္။

‘ဘာမွရွည္ရွည္ေဝးေဝးမေျပာခ်င္ေတာ့ဘူး။သည္းခံႏုိင္မႈအစြမ္းေတြကြၽန္ေတာ့္
ဆီမွာကုန္သြားၿပီဗ်။လူကေဘာင္းဘီခြၽတ္ၿပီးထမီေတာင္ဝတ္ရမယ့္ဘဝေရာက္ေန
တယ္ဗ်။ကုိယ့္ရဲ႕အမွား၊အားနည္းခ်က္ကိုပဲနင္းနင္းေနတာဒီေန႔၊ဒီအခ်ိန္၊ဒီညမွာ
မူထန္တစ္ေယာက္ျပတ္ျပတ္သားသားဆံုးျဖတ္လုိက္ၿပီ။ငါ..ျပတ္ၿပီေဟ့’
မ်က္လံုးကလည္းေဒါသမီးေတြဟုန္းဟုန္းေတာက္ေနသည္။’စိတ္ထိန္းပါဦး
ဆရာသမားရယ္’

‘ဟာခင္ဗ်ား..တကယ္ပဲျပတ္ႏုိင္လို႔လားမူထန္ရာ’ဟုအံ့ၾသစြာျဖင့္
ကြၽန္ေတာ္ေသခ်ာေအာင္ေမးလုိက္မိသည္။

‘ေဟ့မူထန္ဆုိမွ၊တစ္မူထန္တည္းရွိတယ္။ျပတ္ၿပီဆုိရင္တိခနဲ၊ဒုိင္းခနဲပဲ’
ဟူ၍သာ။ကြၽန္ေတာ္လည္းဆက္ၿပီးသိပ္မေမးဝံ့ေတာ့။ဒီေဒါသမီးလွ်ံႀကီးကြၽန္ေတာ့္
ဘက္သုိ႔ျမားဦးလွည့္ၿပီး၊ဦးတည္လာေလမည္ဆုိၿပီးဆိတ္ဆိတ္သာေနလိုက္မိသည္။
သူပစ္လုိက္ေသာတယ္လီဖုန္းကုိပင္ေကာက္၍႐ုိ႐ုိေသေသေလးျပန္ေပး
လုိက္မိသည္။

‘က်ဳပ္တယ္လီဖုန္းနံပါတ္ေျပာင္းေတာ့မယ္’ဟုႏႈတ္မွေရရြတ္၏။
‘ဟာျပတ္လွခ်ည္လားဆရာသမားရယ္။မိန္းကေလးဘက္ကုိလည္းငဲ့ပါဦးဗ်ာ’
‘ေတာ္ေတာ္၊ခင္ဗ်ားက်ဳပ္ကုိဘာမွဒီအမ်ဳိးသမီးအေၾကာင္းလာမေျပာနဲ႔
ေတာ့’
မိမိလည္းၿငိမ္၍သာေနလုိက္မိသည္။

‘ေၾသာ္ႏွစ္ႏွစ္ကာကာခ်စ္ျခင္း၏အစြန္းတစ္ဖက္တြင္ေဒါသ၊အမုန္းျဖင့္
ျပင္းျပင္းထန္ထန္ေလာင္ကြၽမ္းတတ္ေသာဟုန္းဟုန္ေတာက္ေနသည့္မီးသမုဒၵရာႀကီး
ရွိသည္’ဆုိျခင္းကုိကြၽန္ေတာ္မူထန္၏အျဖစ္အပ်က္မွႀကီးမားစြာသင္ခန္းစာရယူခဲ့ပါသည္။
ေနာက္နာရီဝက္အတြင္းကြၽန္ေတာ့္တယ္လီဖုန္းမွေခၚဆုိသံေၾကာင့္တယ္လီဖုန္း
ကုိေကာက္ကုိင္ရင္းနံပါတ္ကုိၾကည့္လုိက္ေတာ့မေလးရွားမွေခၚဆုိျခင္းျဖစ္သည္။

‘ေဟ့ဆရာသမား၊ဒီမွာမေလးရွားကေခၚေနတယ္။ကြၽန္ေတာ္ကုိင္လုိက္ရ
မလား’ဟုသူ၏မ်က္ႏွာအရိပ္အကဲကုိၾကည့္ရင္းေလျပည္ေလးထုိးၿပီးေမးမိလိုက္ေသာ
အခါ..
‘ဟာ..ဒီအေမရိကန္ကဒီမုိကေရစီႏုိင္ငံ။ ခင္ဗ်ားကုိင္ခ်င္ရင္ကုိင္၊ မကုိင္ရင္
ကြၽန္ေတာ့္လုိ တယ္လီဖုန္းကုိပစ္ထုတ္လုိက္ေပါ့။ တစ္ဦးခ်င္းရဲ႕လြတ္လပ္တဲ့အခြင့္အေရးကုိ
ဘာမွဝင္ေရာက္မစြက္ဖက္လုိဘူး။ဒါပဲ’
‘ေအးပါဗ်ာ၊ေအးပါ’ဟူ၍တယ္လီဖုန္းအဝင္ကုိလက္ခံစကားေျပာမည့္ခလုတ္
ကိုလည္းႏွိပ္ရင္းသူ၏ေဒါသမီးလွ်ံႏွင့္တဟုန္းဟုန္းေတာက္ေနသည့္မ်က္ႏွာကုိလည္း
အကဲခတ္ရင္း…

‘ဘယ္သူလဲ၊ဘယ္ကလဲကြ’ဟုအသံခပ္မာမာထန္ထန္ႏွင့္ကြၽန္ေတာ္က
ေမးလုိက္ေသာအခါ..
‘အစ္ကုိ၊ကြၽန္မကမူထန္ရဲ႕ခ်စ္သူပါ။ကူညီပါဦးအစ္ကုိရယ္။သူကြၽန္မကုိ
အရမ္းစိတ္ဆုိးသြားတယ္ထင္တယ္။ကြၽန္မဖုန္းထပ္ၿပီးေခၚေနတာလည္းမကုိင္ေတာ့ဘူး။
တစ္ခါမွလည္းကြၽန္မကုိဒီလုိေဒါသမထြက္ဖူးဘူး။ဘာျဖစ္သြားသလဲမသိပါဘူး
အစ္ကုိရယ္။ကြၽန္မကုိကူညီပါဦး’

‘ေဟ့..အခုမွလာၿပီးအသံခ်ဳိေလးနဲ႔ငါတုိ႔ကုိလာၿပီးေခ်ာ့မေနနဲ႔။မင္းအေတာ့္
ကုိလြန္တဲ့မိန္းကေလးပဲ။ဒီေလာက္ေတာင္သည္းခံႏိုင္စြမ္းရွိၿပီးသုညအမွတ္ေအာက္
ႏွိမ့္ခ်တဲ့ငါ့သူငယ္ခ်င္းကုိမင္းေစာ္ကားအႏုိင္ယူတာသိပ္မ်ားေနၿပီ။သူ႕ကုိလည္းမပတ္
သက္နဲ႔။ငါ့ကုိလည္းလာလာၿပီးဆက္သြယ္စရာမလုိဘူးကြ..ဒါပဲ’
ျပင္းျပင္းထန္ထန္တုံ႔ျပန္ေျပာဆုိၿပီးကြၽန္ေတာ္တယ္လီဖုန္းခ်လုိက္သည္။
‘ဒါပဲ..ဒါပဲ။ဒီလုိကုိျပတ္ရမယ္။’ဟုစမူထန္မွေအးစက္ေသာအျပံဳးႏွင့္၊
မ်က္ႏွာကလည္းကြၽန္ေတာ့္ဘက္ကုိမလွည့္၊ျပတင္းေပါက္ကိုေက်ာ္လြန္ၿပီးလွ်ပ္စစ္
မီးေရာင္ေတြၾကားမွမွိန္မွိန္ေလးလင္းလက္ေနသည့္ေကာင္းကင္ယံကုိၾကည့္ေနသည္။
ေအးေလ၊သူတုိ႔ရဲ႕အခ်စ္အလင္းမီးအိမ္ေလးလည္းမီးစာၿငိမ္း၍ေမွးကာ
မွိန္သြားေတာ့မည္ကုိး။

အခ်ဳိသာဆံုးအသံကုိသံုးရင္းကြၽန္ေတာ္က’ဆရာသမားရယ္၊ဒီတစ္ေယာက္
အဆင္မေျပေတာ့လည္းေနာက္တစ္ေယာက္ေပါ့ဗ်ာ’ဟူ၍ေျပာလုိက္မိေသာအခါ..
‘ေတာ္..ေတာ္။ခင္ဗ်ားက်ဳပ္ကုိဘာမွလာၿပီးထပ္မေျပာနဲ႔ေတာ့ဗ်ာ။ဒီ
မိန္းမေတြကိုအတုိင္းအတာကအဆံုးမဲ့ကိုစိတ္ကုန္သြားၿပီဗ်ာ။ကြၽန္ေတာ္အေျခအေန
ေပးရင္ေတာင္ခရစ္ယာန္ဘုန္းႀကီးလုပ္ပစ္လုိက္ခ်င္တယ္ဗ်ာ။တကယ္တကယ္စိတ္ကုန္
သြားၿပီ။’

မူထန္သည္အံကုိႀကိတ္၊လက္သီးကုိလည္းဆုပ္ထားသည္။
ဘယ္ေလာက္ေတာင္ေၾကကြဲနာၾကည္းသြားၿပီလဲမသိပါ။ထိုနာက်င္မႈအတုိင္း
အဆကုိသူတုိ႔ႏွစ္ဦးပဲနားလည္ေပေတာ့မည္။

‘ကြၽန္ေတာ္အသက္(၈ဝ)နားကပ္ေနတဲ့အေမ့ကုိပဲလုပ္ေကြၽးေတာ့မယ္။ဒီ
အေမရိကန္မွာအတုိင္းအတာတစ္ခုေလာက္အထိပဲေနၿပီးအဆင္ေျပရင္ဟသၤာတကုိပဲ
ျပန္ေတာ့မယ္ဗ်ာ။..ညဆယ္နာရီေတာင္ေက်ာ္ေနၿပီ၊ကြၽန္ေတာ္အိမ္ျပန္ေတာ့မယ္’
‘ဟာ..ခင္ဗ်ားဒီမွာပဲအိပ္ပါဗ်ာ။မုိးလည္းခ်ဳပ္ေနၿပီ။ဇာတ္ကားေလး
တစ္ကားေလာက္ၾကည့္ၿပီးမွအိပ္ၾကတာေပါ့ဗ်ာ’ဟုကြၽန္ေတာ္ကေျပာေတာ့၊
‘ေဆာရီးပါ၊ကြၽန္ေတာ္ဘယ္သူ႕ကုိမွလည္းစကားမေျပာခ်င္ဘူးဗ်ာ။ဘာ႐ုပ္ရွင္
ဇာတ္ကားမွလည္းမၾကည့္ခ်င္ေတာ့ဘူး။ဒီညေတာ့နားလည္ေပးပါဗ်ာ’
‘ေအး..ေအး။ခင္ဗ်ားစိတ္သက္သာသလုိေနပါဗ်ာ’ဟူ၍သာကြၽန္ေတာ္
သူ႕ကုိႏွစ္သိမ့္ေပးရင္းအိမ္ျပင္တံခါးဝအထိလိုက္ကာသူႏွင့္အတူလမ္းေလွ်ာက္ရင္း၊

‘ဂြတ္ႏိုက္ပါကုိမူထန္၊ဂြတ္ႏိုက္’

သူကားကြၽန္ေတာ့္ကုိ’ဂြတ္ႏုိက္”ေကာင္းေသာညခ်မ္းပါ’ဟူ၍ျပန္၍ပင္
ႏႈတ္မဆက္ႏုိင္ေတာ့။အေမရိကန္ႏုိင္ငံအထိပင္ေစ်းကြက္ထုိးေဖာက္ႏုိင္ေသာတ႐ုတ္
ႏုိင္ငံလုပ္တစ္ပတ္ရစ္စက္ဘီးကေလးကုိနင္း၍သူ၏ေနအိမ္ဘက္သို႔တေရြ႕ေရြ႕ႏွင့္
ဦးတည္သြားေလသည္။အေမရိကန္ႏုိင္ငံ၊ဘာဖလုိၿမိဳ႕၏အေနာက္ပုိင္းရပ္ကြက္တြင္
လွ်ပ္စစ္မီးေရာင္မ်ားကားလင္းလက္ထိန္ထိန္သာလ်က္။သုိ႔ေသာ္ေႏြဦးကာလ
ေကာင္းကင္ယံဟင္းလင္းျပင္တြင္ၾကယ္မ်ားကမလင္းတလင္းမွိန္ေမွးလ်က္သန္းေခါင္ယံ
တြင္မုိးမ်ားရြာလိမ့္မည္လားမသိ။မုိးသားေတြမႈိင္းမႈန္ေနသလိုကုိမူထန္၏ႏွလံုးသား
ေကာင္းကင္ယံတြင္တိမ္မည္းတိမ္ပုပ္ေတြထူထပ္သိပ္သည္းစြာအုပ္မုိးထားေန
ေပလိမ့္မည္လား။လွ်ပ္စီးေတြတျဖန္းျဖန္းလက္၍ထစ္ခ်ဳန္းမုိးႀကီးရြာေတာ့မလုိကုိမူထန္
၏ႏွလံုးသားမွေၾကကြဲမႈထစ္ခ်ဳန္းမုိးႀကီးသည္းႀကီးမည္းႀကီးေဒါသအညႇိဳးႏွင့္ရြာသြန္း
ကာေနေပၿပီ။တေျဖာင္းေျဖာင္းႏွင့္နာၾကည္းမႈအစုိင္အခဲအတုံးႀကီး၊အတုံးေသးမုိးသီး
ေတြေတာင္ေရာ၍ေရာ၍ရြာသြန္းေနၿပီေကာ။

သူ၏ေက်ာျပင္ကုိေငးၾကည့္ကာကြၽန္ေတာ္ေတြးမိေနသည္။
‘ေကာင္းေသာညခ်မ္းပါကိုမူထန္၊ေကာင္းေသာညခ်မ္းပါ။’
ဒီလုိႏွင့္ျပင္းထန္႐ုိင္းစုိင္းၾကမ္းတမ္းသည့္အခ်စ္၏မုန္တုိင္းဒဏ္ကုိခံလုိက္
ရသည့္စမူထန္၏ဘဝေလွငယ္ေလးသည္လူ႕အသက္တာဆုိေသာဘဝပင္လယ္ျပင္
ႀကီးဝယ္တစ္စစီျဖစ္ကာေၾကမြပ်က္စီးသြားေပၿပီေကာ။ေၾသာ္..အခ်စ္..အခ်စ္
ဆုိသည္မွာတစ္ခါတစ္ရံ၌လူသားမ်ား၏ဘဝေတြကုိအေမွာင္ဖံုးေစၿပီးအနာဂတ္ဘဝကုိ
အဆံုးသတ္ေစတတ္သည္မဟုတ္လား။

(၃)ရက္ေလာက္အခ်စ္ကပ္ေဘးသင့္ေနသည့္ကုိမူထန္ႏွင့္ကြၽန္ေတာ္မေတြ႕
ျဖစ္ေတာ့ပါ။႐ံုးကေပးေသာတာဝန္မ်ားႏွင့္လံုးလည္ခ်ာလည္လိုက္ေနသည္။
နီးစပ္ရာၿမိဳ႕မ်ားႏွင့္အျခားႏုိင္ငံမွျမန္မာျပည္ဖြားတုိ႔အေမရိကန္ႏုိင္ငံေႏြရာသီ
ကာလတြင္ကမၻာေက်ာ္ႏုိင္ဂရာေရတံခြန္ႀကီးဆီသို႔လာေရာက္လည္ပတ္ေသာအခါ
ကြၽန္ေတာ့္အိမ္တြင္တည္းခုိတတ္သည္။ဧည့္သည္မ်ားကုိအိမ္ရွင္တုိ႔၏ဝတၱရားအတုိင္း
ဧည့္ဝတ္ေက်ႏုိင္ရန္အတြက္အသက္(၇ဝ)ႏွစ္ေက်ာ္အရြယ္မိခင္ႀကီးကခ်က္သည္၊
ျပဳတ္သည္၊ေၾကာ္သည္၊ေလွာ္သည္။ဒီၾကားထဲအီရီျမစ္အတြင္းမွေရႊကရင္တုိ႔ည
သန္းေခါင္ယံသို႔မဟုတ္လူျပတ္ခ်ိန္တြင္ခုိး၍ဖမ္းထားေသာငါးကေလးမ်ားျဖင့္႐ုိးရာ
တစ္စက္ကေလးမွမပ်က္ေအာင္စီမံထားေသာငပိကုိလည္းက်ိဳလုိက္ေသးသည္။
သြားရည္တမ်ားမ်ားႏွင့္ျမန္မာျပည္ဖြားတုိ႔ကမီးဖုိေခ်ာင္မွေဝ့၍သင္းလာေသာ
ငပိ၏ရနံ႔ကုိအရသာအျပည့္ႏွင့္ခံစားရင္းတစ္ခါတစ္ရံ’တညင္းသီးအုိးစိမ္ေလး၊
ဘာေလးမရွိဘူးလားဗ်ာ’ဆုိၿပီးရမၼက္ရင္းထၾကျပန္သည္။

‘ဟာရတာေပါ့ဗ်ာ..၊.မပူနဲ႔ကြၽန္ေတာ္ဗမာဆုိင္သြားၿပီးဝယ္ေပးပါ့မယ္’
ဆုိၿပီးစက္ဘီးကုိနင္းသို႔မဟုတ္လမ္းေလွ်ာက္ၿပီးတညင္းသီးဖန္ဘူးစိမ္ထြက္ဝယ္ရသည္။
ျမန္မာႏုိင္ငံတြင္ေတာ့တညင္းသီးအုိးစိမ္၊ဒီဘာဖလုိမွာေတာ့ထိုင္းႏုိင္ငံမွ
အေမရိကန္သို႔တင္သြင္းေသာဖန္ဘူးအလံုပိတ္တညင္းသီးျပဳတ္၊တညင္းသီးဆားစိမ္
အစံု၊အစံုရသည္။ထုိင္းႏိုင္ငံမွတင္သြင္းေသာစားေသာက္ကုန္ကုမၸဏီႀကီးမ်ားကလည္း
ဒီအေမရိကန္ႏုိင္ငံတြင္သူတုိ႔၏မဟာေဖာက္သည္၊သစၥာရွိေသာေဖာက္သည္ျမန္မာ
ႏုိင္ငံသားမ်ားရွိသည္ကုိအခုိင္အမာသိရွိၿပီး၊ဖန္ဘူးအလံုပိတ္တြင္အဂၤလိပ္စာ၊ထုိင္းစာ
အျပင္’တညင္းသီးအုိးစိမ္’ဟူ၍တေလးတစားေရးထားၿပီးသတၱိရွိရွိအေမရိကန္
စားေသာက္ကုန္ေစ်းကြက္အားျမန္မာျပည္ဖြားဒုကၡသည္ကရင္၊ဗမာ၊ရွမ္း၊ခ်င္း၊
ကရင္နီတုိ႔အားကုိးျဖင့္ဝင္လာပံုရသည္။

ငပိနံ႔ကအိမ္တြင္ေဝ့၍သင္းဝဲကာရနံ႔တန္ခုိးျပ႐ံုမကအိမ္အျပင္သုိ႔လည္း
ထြက္သည္။ငပိရည္အုိးက်ိဳေသာအခါအိမ္မွျပတင္းေပါက္မ်ားကုိအကုန္နီးပါး
ဖြင့္ထားရသည္။အလြန္အရသာရွိေသာငပိႏွင့္တုိ႔စရာထမင္းဝုိင္းကုိစံုစံုမက္မက္
ျမတ္ျမတ္ႏုိးႏုိးရွိေသာ္လည္းအိမ္တြင္ႀကိဳင္လႈိင္၍စြဲကပ္ေနသည့္အနံ႔ဆုိးကုိ
ျမန္မာျပည္ဖြားမ်ားႏွင့္အေမရိကန္ႏုိင္ငံသားတုိ႔ဘယ္လုိမွမခံစားႏိုင္။
စိမ္းေရႊေရႊ၊အသားပုပ္နံ႔လုိလုိ၊ေရဆုိးေျမာင္းမွစိမ့္ထြက္လာေသာမသတီစရာ
အနံ႔ႀကီးကုိရၿပီဆုိပါကအိမ္နီးခ်င္းအေမရိကန္တုိ႔ကလည္းထုိင္ေနရင္း၊သုိ႔မဟုတ္
မိသားစုစကားေျပာေနရင္း၊တစ္ေမွးေလးအိပ္စက္ေနတာကိုပင္ခ်က္ခ်င္းရပ္ကာ
ပတ္ဝန္းက်င္ကုိအကဲခတ္သည္။အိမ္အျပင္သုိ႔ထြက္ကာအနံ႔၏ရင္းျမစ္ကုိသည္းသည္း
မည္းမည္းရွားေလာ့ဟုမ္းနည္းျဖင့္စနစ္တက်ေျခရာခံ၏။

အညိဳေရာင္မီးခုိးမွ်င္ေလးသန္းကာထြက္လာသည့္ျမန္မာျပည္ဖြားဒုကၡသည္
တုိ႔၏မီးဖုိေခ်ာင္သည္ထိုအနံ႔၏ဇာစ္ျမစ္ျဖစ္သည္ကုိအတိအက်သိရွိၿပီးသည္ႏွင့္“911”
တယ္လီဖုန္းနံပါတ္ကုိတစ္ခါတည္းေခၚကာရဲကုိအေၾကာင္းၾကားပါေတာ့သည္။
မိနစ္ပုိင္းအတြင္းေၾကာက္လန္႔ဖြယ္ရာဥၾသဆြဲသံမ်ားႏွင့္ရဲကား၊မီးသတ္ကား၊
ေဆး႐ံုကားတန္းႀကီး၊ထိုေရႊႏုိင္ငံသားျမန္မာျပည္ဖြား၏အိမ္သုိ႔ေရာက္ရွိလာေပသည္။
အိမ္ကုိမီးသတ္ကအတင္းဖြင့္သည္။သူတုိ႔တစ္ေတြကလည္းအေမရိကန္
စစ္သည္တုိ႔အီရတ္ႏုိင္ငံမွဆတ္ဒမ္ဟူစိန္ကုိစစ္ဆင္သည့္အတုိင္းဓာတ္ေငြ႕ကာေခါင္းစြပ္
ႀကီးမ်ားေတာင္စြပ္ထားလုိက္သည္။

ထုိအခါမီးဖုိေခ်ာင္ထဲသီခ်င္းေလးတညည္းညည္းျဖင့္ငပိအုိးေလးက်ဳိ၊
ဟင္းခ်ဳိရည္ေလးေႏႊးေနေသာျမန္မာျပည္ဖြားမွာကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္ပင္ျပန္၍ထိန္းခ်ဳပ္
၍မရေလာက္ေအာင္တုန္ရီေၾကာက္ရြံ႕ၿပီး၊ဒူးေတြလည္းတဆတ္ဆတ္တုန္ကာ’ရဲေတြ၊
မီးသတ္ေတြ၊ဓာတ္ေငြ႕ကာမ်က္ႏွာဖံုးစြပ္ေတြနဲ႔ငါ့ကုိဘာလုပ္ၾကပါေတာ့မလဲ..ကယ္ပါ
အေမ၊ကယ္ပါဘုရားရွင္’ဆုိတာေတြျဖစ္ၿပီးဒူးတုပ္၍ထုိင္ရေတာ့သည္။
မိသားစုဝင္တုိ႔ကလည္းအေမရိကန္၏ကုန္သြယ္ေရးအေဆာက္အဦႏွစ္ခုအား
ေလယာဥ္ပ်ံျဖင့္တုိက္ခုိက္ေသာ(9/11)တစ္ေက်ာ့ျပန္လာၿပီလား၊သုိ႔မဟုတ္မိမိတုိ႔
မိသားစုသည္ကမၻာႀကီးအားဖ်က္ဆီးေနေသာအဆင့္တြင္ပါသြားၿပီဟုအားလံုး
ေၾကာက္ရြံ႕ၿပီးကေလးငယ္မ်ားတုိ႔ႏွင့္အတူသံၿပိဳင္ငိုၾကေတာ့သည္။
အစဥ္ခြဲျခားမႈမရွိဘဲကူညီတတ္သည့္ရဲ၊မီးသတ္တုိ႔ကလည္းဒီအခ်ိန္တြင္
အသံကုိအၾကမ္းတမ္း၊အခက္ထန္ဆံုးျဖင့္အမိန္႔ေပးေလသည္။တစ္အိမ္လံုးကုိ
ပုိက္စိတ္တုိက္ရွာသည္။ၿပီးေတာ့မွသင္းသင္းေလးထြက္လာေသာအနံ႔၏သေႏၶတည္ရာ
ငပိအုိးကုိေတြ႕ရွိသြားေတာ့သည္။

ငပိအုိးကုိဦးစြာမကုိင္ဝံ့၊အိမ္ရွင္အားလက္ညႇိဳးထိုးၿပီးဘာလဲဟုေမး၏။
ရွိသမွ်ေသာတစ္ဘဝလံုးသင္ၾကားလာခဲ့သည့္အဂၤလိပ္စာတုိ႔ကုိေရႊျမန္မာကဒီအခ်ိန္တြင္
မိမိ၏ဘဝ၊မိမိ၏မိသားစုဘဝႏွင့္ရင္းၿပီးေခြၽးျပန္ေနေသာမ်က္ႏွာျပင္ကုိတုန္ရီေနသည့္
လက္ျဖင့္သုတ္ရင္း’သစ္အစ္ဘားမိဖု၊သစ္အစ္ဘားမိဖု’ဟူ၍သာတြင္တြင္ေအာ္ပါ
ေတာ့သည္။

စုိးရိမ္မႈသတိအေနအထားတုိ႔ျဖင့္ခက္ထန္ေသာမ်က္လုံးမ်ားပုိင္ရွင္မီးသတ္၊
ရဲတုိ႔အားလက္ကုိကာျပၿပီးမီးဖိုနားကပ္ကာ၊ဂက္စ္ခလုတ္ကုိပိတ္သည္။ၿပီးေတာ့မွ
ငပိအုိးထဲလက္ညႇဳိးထည့္ၿပီးလွ်ာျဖင့္လ်က္ျပရသည္။
ကေလးငယ္ႏွစ္ဦးကလည္းဒီရဲေတြကိုရွင္းျပႏုိင္ဖုိ႔အဂၤလိပ္စာႏွင့္ဗဟုသုတ
ကလည္းအဘယ္မွာရွိမည္နည္း။ရွိသည္ဆုိလည္းထားဦး၊မိဘႏွစ္ပါးေတာင္မိမိတုိ႔၏
ျမင္ကြင္း၌ရဲ၊မီးသတ္တုိ႔ကုိတုန္ေနေအာင္ေၾကာက္ရြံ႕ေနလွ်င္သူတုိ႔ေလးေတြခမ်ာ
လည္းအဘယ္သုိ႔ရွင္းျပႏုိင္ပါမည္နည္း။

မည္သူတစ္စံုတစ္ဦးကအကူအညီေတာင္းလုိက္သည္မသိ။ဒုကၡသည္မ်ား
ဘဝအသစ္ေနရာခ်ထားေရး႐ံုးမွဗမာ၊ကရင္ဘာသာစကားကြၽမ္းက်င္သူလည္းေရးႀကီး
သုတ္ျပာအိမ္သုိ႔ဝင္လာသည္။ရဲမွတစ္ဆင့္ဒုကၡသည္ဆုိင္ရာ႐ံုးမွတာဝန္ရွိသူကုိ
အေၾကာင္းၾကား၊႐ံုးကလည္းျမန္မာႏိုင္ငံအေရးကုိသူတုိ႔ထက္ပုိ၍သိေသာစကားျပန္
ဆုိသူမ်ားကုိအေရးေပၚအိမ္လိပ္စာကုိေပး၍လႊတ္ရေတာ့သည္။
စကားျပန္ျဖစ္သူကလည္းေရးႀကီးသုတ္ျပာကိစၥမုိ႔ရွိေနေသာအရပ္မွအျမန္ဆံုး
လိပ္စာရွိရာသို႔ထြက္ခဲ့သည္။ရဲမ်ား၊မီးသတ္မ်ားေရွ႕တြင္မ်က္ႏွာကအလြန္ေမာပန္းၿပီး
စုိးရိမ္စိတ္ရွိေသာမ်က္ႏွာထားကုိအတတ္ႏုိင္ဆံုးအျမင့္ဆံုးဒီဂရီအထိတင္း၍ျပထားသည္။
သုိ႔ေသာ္စိတ္ထဲတြင္အလြန္မွႀကိတ္၍ၾကည္ႏူးကာေပ်ာ္ေနသည္။
ဒီလုိအေရးေပၚဒုကၡသည္႐ံုးကစကားျပန္ဖုိ႔ခုိင္းလုိက္လွ်င္မိမိကဒီအခ်ိန္
အတြက္သတ္မွတ္ထားေသာႏႈန္းထက္(၂)ဆရရွိသြားေလၿပီ။
ရဲေတြကုိလည္းျပံဳးျပ၊အလြန္စုိးရိမ္ေနေသာမ်က္လံုးအစံုျဖင့္ခ်စ္ေသာျမန္မာ
ျပည္ဖြားဒုကၡသည္မိသားစုကုိလည္းၾကည့္။သူ႕အတြက္ဒီအခ်ိန္တြင္ကမၻာ့အေရးအခင္း
ႀကီးကုိခက္ခက္ခဲခဲကုိင္တြယ္ေျဖရွင္းေနရေသာလြန္ေလသည့္ကုလသမဂၢအတြင္းေရးမွဴး
ႀကီး’ဦးသန္႔’၏ဝိညာဥ္ေတာင္လာၿပီးပူးကပ္ေနသလားေတာင္အထင္ေရာက္ရွိသြား
သည္။

‘ကဲ..ကဲဘယ္လုိျဖစ္ၾကတာလဲဗ်ာ’ဟူ၍အိမ္ရွင္ကိုေမး။
မိမိ၏ကယ္တင္ရွင္၊မိသားစုႀကီး၏မဟာကယ္တင္ရွင္ျဖစ္ေနသည့္ကုိေရႊ
စကားျပန္အားဝမ္းသာ၊ဝမ္းနည္းတုန္ရီေနေသာကုိယ္ခႏၶာႏွင့္မ်က္ရည္ေလးပင္ဝဲကာ
အိမ္ေထာင္ဦးစီးဖခင္ျဖစ္သူကထုိအခ်ိန္တြင္က်မွငပိဇာတ္ေတာ္ႀကီးကုိခင္းပါေတာ့သည္။
ဇနီးသည္ကလည္းခ်ဳံးပြဲခ်၍ငုိ၊ကေလးငယ္ႏွစ္ဦးကလည္းသူမႏွင့္ေရာ၍သံၿပိဳင္ဟစ္ကာ
ငုိ္ေတာ့သည္။အိမ္တြင္းငိုခ်င္းကြာယာဆိုေနသည့္ႏွယ္။
စကားျပန္လည္းထိုအခ်ိန္က်မွတိတိက်က်ျပႆနာရင္းျမစ္၏အေျဖကုိသိရွိၿပီး
ရဲႏွင့္မီးသတ္၊အေရးေပၚသူနာျပဳယာဥ္မွဝန္ထမ္းမ်ားကုိရွင္းလင္း၍ဘာသာျပန္
ပါေတာ့သည္။

အေမရိကန္ေတြကလည္းသူတုိ႔တစ္ေတြ၏ဘဝ၌ယခုလုိျပႆနာအထုပ္ႀကီးကုိ
လက္ခံထားသည့္ျမန္မာျပည္ဖြားအိမ္ရွင္ျဖစ္သူ၏ေျပာစကားမ်ားကုိစကားျပန္၏ႏႈတ္မွ
တစ္လံုးခ်င္းထြက္ေနသည့္အသံေလာက္ေလာကကမၻာတြင္ဘာမွ်အေရးမႀကီးဟုသတ္မွတ္
ကာတစ္လံုးခ်င္းစီ၊ဝါက်တစ္ခုစီအထူးဂ႐ုစုိက္၍နားေထာင္သည္။
‘အုိးဝွပ္အစ္ငပိ'(Oh!WhatisNgapi?)’ငပိဆိုသည္ကားအဘယ္အရာ
နည္း’ဆိုကာျဖစ္ကုန္သည္။

ေနာက္ဆံုးတင္းထားေသာသူ၊ကယ္ဆယ္ေရးတပ္ဖြဲ႕၏သတၱိ၊မာန္၊စြန္႔စားခ်င္
လုိေသာႏွလံုး၏အားအင္တုိ႔ကုိေလွ်ာ့လုိက္ၿပီး၊
‘အုိးမုိင္ေဂါ့’၊’အုိးမုိင္ေဂါ့”ဘုရားေရဘုရားေရ’ဆုိတာေတြျဖစ္သြား
ၾကသည္။

အေမရိကန္တစ္ဝွမ္းလံုးရွိျပည္နယ္အသီးသီးတုိ႔၌အေျခခ်ေနထိုင္၊ဘဝသစ္
စေသာေရႊျမန္မာႏုိင္ငံမွဒုကၡသည္ေထာင္ခ်ီ၊ေသာင္းခ်ီတုိ႔ႏွင့္ပတ္သက္ၿပီးအေမရိကန္ရဲ၊
မီးသတ္၊ဆရာဝန္၊အစိုးရ႐ံုးအသီးသီးတုိ႔၌အလားတူ’အုိးမုိင္ေဂါ့’၊’အုိးမုိင္ေဂါ့’
ဇာတ္လမ္းေတြရာခ်ီရွိသည္။မယံုမရွိပါႏွင့္။
ထုိအျဖစ္အပ်က္မ်ားအားလံုးကိုေရးပါကကြၽန္ေတာ္ဆယ္ေက်ာ္သက္ရြယ္တြင္
ေခတ္စားခဲ့သည့္ဘာသာျပန္တ႐ုတ္သိုင္းဝတၴဳလုိအတြဲေပါင္း(၂ဝ)ေက်ာ္ေက်ာ္ထက္ပင္
ပုိ၍သြားေပမည္။

ထုိ႔ေၾကာင့္ကြၽန္ေတာ္သည္ရပ္ေဝးမွဧည့္သည္မ်ားအားနာမည္ေက်ာ္ဘာဖလုိ
ငပိကုိအေမတုိ႔က်ဳိတုိင္းပတ္ဝန္းက်င္ကုိထြက္၍မၾကာမၾကာအကဲခတ္ရသည္။နီးစပ္ရာ
ျမန္မာျပည္ဖြားမဟုတ္သူတုိ႔၏မ်က္ႏွာအရိပ္အေျခကုိေလ့လာရန္အိမ္ေရွ႕ထြက္ၿပီး
ကင္းေထာက္ရသည္။

ဒါေတာင္မွ႐ုိးရာမပ်က္ကရင္လူမ်ဳိးတုိ႔ႏွစ္သက္ခံုမင္စြာသံုးေဆာင္တတ္ေသာ
ဆိတ္ေခ်းခါး၊ဒရယ္ေခ်းခါးဇာတ္လမ္းေတြမပါေသးပါ။ေမ်ာက္အရွင္ကုိရွာဝယ္၍ဘယ္
လုိမွမတတ္ႏုိင္သည့္အဆံုးကရင္လူမ်ဳိးအခ်ဳိ႕တုိ႔တမ္းတရေသာေမ်ာက္ေခ်းခါး
ဟင္းလ်ာအစားဆိတ္ေခ်းခါး၊ဒရယ္ေခ်းခါး၊အမဲေခ်းခါးမ်ားျဖင့္သာအာသာေျဖေနရ
ရွာသည္။

ဒါေၾကာင့္လည္းကြၽန္ေတာ္အပါအဝင္သူတုိ႔တစ္ေတြလည္းျပည့္လွ်ံၿပီးအဆင္
သင့္ခ်က္ျပဳတ္ႏုိင္ရန္စီမံေရာင္းခ်ေသာအေမရိကန္ကုန္တုိက္ႀကီးမ်ားမွၾကက္သား၊
ဝက္သား၊အမဲသား၊သုိးသား၊ငါးတုိ႔ကုိလြန္ၿပီးေဒါနေတာင္တန္း၊တနသၤာရီတုိင္းေဒသရွိ
ေတာင္တန္းမ်ားႏွင့္မုတ္သံုသစ္ေတာအတြင္းရွိေမ်ာက္၊ေခ်၊သမင္၊ေတာဝက္၊
ရွဥ့္မ်ားတုိ႔ကုိတစ္ခါတစ္ရံဘယ္လုိမွတားဆီးခ်ဳပ္တည္းမရေတာ့ေလာက္ေအာင္ရမၼက္
ျပင္းစြာျဖင့္မွန္းဆမိပါေတာ့သည္။

ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္။
အပုိင္း (၁)
အပုိင္း (၂)
အပုိင္း (၃)
အပုိင္း (၄)
အပုိင္း (၅)
အပုိင္း (၆)