ၿမိဳလူမ်ဳိးတို႔၏ ဆင္းသက္လာပုံ သမိုင္းေၾကာင္းကိုမေရးသားခင္ ကမၻာ့သမိုင္း မွတ္တိုင္မ်ားစာအုပ္ ပထမတြဲစာ ၃ ၌ပါေသာ လူမ်ဳိးမ်ားဆင္းသက္လာပုံ သမိုင္းေၾကာင္းကို ေဖာ္ျပလိုေပသည္။ ¤င္းစာအုပ္၌ လူမ်ဳိးတစ္မ်ဳိး၏ ဆင္းသက္ လာရာလမ္းေၾကာင္း၊ ဆင္းသက္လာသည့္ မူလအစကို ေဖာ္ထုတ္ျခင္းသည္ ထိုလူမ်ဳိး၏ အတိတ္သမိုင္းကို ေဖာ္ထုတ္ျခင္းျဖစ္သည္။ တစ္နည္းအားျဖင့္ ထိုလူမ်ဳိးႏြယ္စုတို႔၏ ျဖတ္သန္းေက်ာ္လႊားခဲ့ရေသာ အေၾကာင္းအရာ အျဖစ္အပ်က္ မ်ားကို သိလိုေသာဆႏၵအာသီသျဖင့္ စူးစမ္းဆင္ျခင္ေလ့လာသုံးသပ္ျခင္း သည္ပင္ ထိုလူမ်ဳိး၏သမိုင္းကို ေဖာ္ထုတ္ျခင္းဟု ဆိုႏိုင္သည္။ မ်ဳိးႏြယ္တစ္စု တစ္ခု၏ သမိုင္းမွသည္ လူသားထုတစ္ရပ္လုံး၏ သမိုင္းခရီးစဥ္ႀကီးအထိ အတိတ္၏အေၾကာင္းအရာအျဖစ္အပ်က္မ်ားသည္ ဆန္းျပား႐ႈပ္ေထြး၍ ဒ႑ာရီဆန္လွ၏။
လူသားတို႔၏ သမိုင္းအစကို မည္သူကမွ် တိတိက်က် မေျပာႏိုင္သကဲ့သို႔ သမိုင္း၏ခရီးစဥ္အဆုံးကိုလည္း မည္သူကမွ်ႀကိဳတင္၍ ေဟာကိန္းထုတ္ႏိုင္ ၾကမည္မဟုတ္ေပ။ လူ႔သမိုင္းသည္ ကမၻာေပၚ၌ လူဟူ၍ေပၚထြန္းကတည္းက အစပ်ဳိးခဲ့ၿပီးလွ်င္ လူသားမ်ားဆိတ္သုဥ္းသြားသည့္အခါတြင္ ထိုသမိုင္းသည္ နိဂုံးခ်ဳပ္လိမ့္မည္ဟူသည့္အခ်က္ကား အျငင္းမပြားႏိုင္ေသာအခ်က္ျဖစ္သည္ ဟူ၍ ျဖစ္ေပသည္။
လူသားတို႔၏ သမိုင္းအစကို တိက်မွန္ကန္စြာ ေျပာႏိုင္ရန္ခက္ခဲသလို လူသားမ်ဳိးႏြယ္စု တစ္စုတစ္ခုစီတို႔၏ ဆင္းသက္လာပုံအစသမိုင္းကို တိက် မွန္ကန္စြာ ေျပာႏိုင္ရန္လည္း ခက္ခဲေပသည္။ အခ်ဳိ႕မ်ဳိးႏြယ္စုတို႔ဆင္းသက္ လာပုံ သမိုင္းေၾကာင္းမ်ားသည္ ယုံတမ္းစကားကဲ့သို႔ ဒ႑ာရီဆန္လွသည္ကို ေတြ႕ရေပသည္။
ထိုဒ႑ာရီဆန္လွေသာ ဆင္းသက္လာပုံ မ်ဳိးႏြယ္စုမ်ားထဲမွာ ၿမိဳမ်ဳိးႏြယ္စု သည္လည္း ပါဝင္ေပသည္။
မည္သို႔ပင္ ဒ႑ာရီသေဘာဆန္လွသည္ျဖစ္ေစ၊ ယေန႔အခ်ိန္ထိ ၿမိဳ မ်ဳိးႏြယ္စုမ်ား ထင္ရွားရွိေနသည္မွာ အတိတ္က႐ႈပ္ေထြးဆန္းျပားစြာ ျဖတ္သန္း လာခဲ့ေသာ အေၾကာင္းတရားမ်ားေၾကာင့္ ျဖစ္သည္ကိုေတာ့ ျငင္းဆန္၍ မရႏိုင္ေသာ အမွန္တရားပင္ျဖစ္ေပသည္။
ၿမိဳလူမ်ဳိးကို ျမန္မာအဘိဓာန္၌ ၿမိဳ/မ႐ို လူမ်ဳိး၊ တိဗက္ျမန္မာအုပ္စုဝင္ ဘာသာစကား တစ္မ်ဳိးကိုေျပာေသာ ျမန္မာတိုင္းရင္းသားတစ္မ်ဳိး (ရခိုင္ ျပည္နယ္ႏွင့္ ခ်င္းျပည္နယ္တြင္ ေနထိုင္သည္)ဟူ၍ ေဖာ္ျပထားေပသည္။ ၿမိဳလူမ်ဳိးမ်ား၏ ဆင္းသက္လာပုံသမိုင္းေၾကာင္းကို မိဘဘိုးဘြားစသည္တို႔၏ စဥ္ဆက္ေျပာဆို ထိန္းသိမ္းလာခဲ့ေသာ ႐ိုးရာသီခ်င္း၊ ဝတၴဳ၊ ပုံျပင္စေသာ ႏႈတ္မွတ္တမ္းျဖင့္ သိရေပသည္။
ႏႈတ္မွတ္တမ္းဟု ဆိုေသာ္လည္း အခ်ဳိ႕ႏႈတ္မွတ္တမ္းသည္ အခ်ဳိ႕ရခိုင္ သမိုင္း၌ ေဖာ္ျပျခင္းထက္ပို၍ သဘာဝယုတၱိရွိသည္ကို ေတြ႕ရေပသည္။ သဘာဝယုတၱိရွိပုံကား ကစၧပနဒီျမစ္ကို ရခိုင္သမိုင္းမ်ား၌ ကစၧပနဒီ ျမစ္ဖ်ား တြင္ လိပ္ေက်ာကုန္းသဏၭာန္ကဲ့သို႔ေသာ ေက်ာက္ခဲေက်ာက္လုံးမ်ားရွိ၍ ထိုေက်ာက္ခဲေက်ာက္လုံးမ်ားကို အစြဲျပဳ၍ ကစၧပ-လိပ္၊ နဒီ-ျမစ္။ ကစၧပနဒီ-လိပ္ေက်ာကုန္းကဲ့သို႔ ခဲလုံးမ်ားရွိေသာျမစ္ဟူ၍ေခၚတြင္ေၾကာင္းကို ေတြ႕ရေပ သည္။
ဤသမိုင္းမွတ္တမ္းအတိုင္း လိပ္ေက်ာကုန္းသဏၭာန္ကဲ့သို႔ ေက်ာက္ခဲမ်ား ရွိ၊ မရွိကို ေရွးလူႀကီးသူမမ်ားကိုေမးၾကည့္ရာ မေတြ႕ဖူးေၾကာင္းဟူေသာ အေျဖ ကိုသာရရွိေပသည္။
ၿမိဳလူမ်ဳိးတို႔၏ စဥ္ဆက္ေျပာဆိုၾကေသာ ပါးစပ္ရာဇဝင္၌ကား ကစၧပနဒီဟူသည္ ကတ္စာ ပနဒဲပီကေန ေျပာင္းလဲလာေသာစကားျဖစ္ သည္ဟူ၍ ၿမိဳလူမ်ဳိးတို႔၏ ဘာသာစကားျဖင့္ ကစၧပ(ကတ္စာပ)ဟူသည္ ငါ့သားဟူေသာ အဓိပၸာယ္ကိုရ၍ နဒီ(နဒဲပီ)ဟူသည္ ခ်စ္စရာ ေလးဟူေသာ အဓိပၸာယ္ကိုရေပသည္။
ကစၧပ(ကတ္စာပ)နဒီ (နဒဲပီ) ခ်စ္စရာ ေကာင္းေသာ ငါ့သားကေလးဟူေသာ အဓိပၸာယ္ကို ရရွိေပသည္။ စာေရးသူေတြးမိ သည္မွာ ၿမိဳသင္းႀကီး ငေအာင္လာက မာရယု မင္းသားကို ေကာက္ရျခင္းကို ေခၚေနသလား ဟူ၍၊ မည္သို႔ပင္ဆိုေစ သမိုင္းမွတ္တမ္းထက္ ပို၍သဘာဝက်၊ ယုတၱိတန္လွသည္ကိုေတာ့ ျငင္း၍မရႏိုင္ေပ။
ေတာင္ေပါက္ႀကီး ေက်ာက္စာ၌ကား ဂစၧပျဖင့္ ေတြ႕ရေပသည္။
¤င္းအလို ဂစၧပကို ဂစၧံ အာေပတီတိ ဂစၧေပါ့ ဟုျပ၍ ဂစၧံ ခ်ဳံေတာသို႔၊ အာေပတိ၊ ေရာက္ေန ေသာကေလး၊ ဂစၧေပါ၊ ခ်ဳံေတာသို႔ ေရာက္ေန ေသာ မာရယုမင္းသားကေလးဟု ဤသို႔ ႀကံ ေဆာင္ပါက ကစၧပဟူေသာ သမိုင္းမွတ္တမ္း ထက္ပို၍ သဘာဝက်သည္ ေျပာရေပမည္။
ၿမိဳလူမ်ဳိးတို႔သည္ တြီဗင္ေခၚ တိဗက္ေဒသ မွ ဆင္းသက္လာၾကသည္ဟု ႐ိုးရာသီခ်င္းစသည္ မ်ားအရ သိရေပသည္။ ထိုသို႔ ဆင္းသက္ လာၾကစဥ္ ''ရြီစာပတိ''ဦးေဆာင္ေသာ ေရွ႕သြားအုပ္စုႏွင့္ ေခါဒတ္(ဒက္)ဦးေဆာင္ ေသာ ေနာက္လိုက္အုပ္တို႔သည္ လမ္းခရီး ၾကမ္းမႈ၊ ေတာ၊ ေတာင္ထူထပ္မႈ၊ အေကြ႕ အေကာက္မ်ားမႈေၾကာင့္ လမ္းခရီးကြဲ သြားၾက သည္ဟုဆိုသည္။ ရြီစာပတိဦးေဆာင္ေသာ အေရွ႕သြားအုပ္စုမွာ ခ်င္းျပည္နယ္ မတူပီ၊ ပလက္ဝေဒသႏွင့္ ရခိုင္ေဒသသို႔ ေရာက္ရွိ လာၾက၍ ေခါဒက္(ဒက္) ဦးေဆာင္ေသာ ေနာက္လိုက္အုပ္စုမွာကား အာသံမဏိပူရမွ တစ္ဆင့္ ဘဂၤလားေဒ့ရွ္ႏိုင္ငံ စစ္တေကာင္း ေတာင္တန္းေဒသသို႔ ေရာက္ရွိခဲ့ၾကသည္ဟု ရာဇဝင္၊ သီခ်င္း၊ ပုံျပင္မ်ားအရ သိရေပသည္။ အျခားလူမ်ဳိးမ်ားက ဒက္ေတာင္ၿမိဳဟူ၍ လည္းေကာင္း၊ မ႐ူစာဟူ၍လည္းေကာင္း ေခၚဆိုၾက ေသာလူမ်ဳိးမွာ စစ္တေကာင္း ေဒသသို႔ ေရာက္ သြားၾကေသာ ေခါဒက္(ဒက္)ဦးေဆာင္ေသာ ေနာက္လိုက္အုပ္စုမ်ားပင္ ျဖစ္ေပသည္။
မာရယုႏွင့္ေဗဒါရာဇဝင္ရွင္းတမ္း စာအုပ္ စာမ်က္ႏွာ ၁၅ ၌ ၿမိဳလူမ်ဳိးတို႔၏ ဝတ္ပုံမွာ ပုဆိုးရွည္အလ်ား ၁၂ ေတာင္၊ အနံ တစ္ေတာင္ ခန္႔ရွိ၏။ တစြန္ကိုဝတ္လ်က္ တစြန္ကို ခါးေတာင္းက်ဳိက္၏။ အၿမီးအရွည္ႀကီးထား တတ္၏။ ဆင္းရဲသားမ်ားမွာ ေျမႀကီးမွာ တစ္ေတာင္ခန္႔ လူးလိမ့္လ်က္ တြဲလဲက်ေန၏။ ေတာင္မင္းႀကီး(ဝါ) ေတာင္ရွင္ဘုရင္ျဖစ္ခဲ့လွ်င္္ အၿမီးမွာ ငါးေတာင္ခန္႔ရွိ၏။ ေတာင္မင္းႀကီး မ်ားသြားလွ်င္ အၿမီးကို ၿမိဳသုံးေယာက္ ေပြ႕မ လ်က္လိုက္ရ၏။ သူတို႔ကို အၿမီးရွည္ေသာ ေၾကာင့္ တစ္ဖက္လူမ်ဳိးမ်ား ''ဗႏၶရဇာတိ''ဟု ေခၚၾက၏။ ဗႏၶရဇာတိဟူေသာ စကားသည္ ေမ်ာက္အမ်ဳိးဟု ဆိုလိုသည္။
ၿမိဳတို႔ေနေသာေတာင္၌ ေရရွားသျဖင့္ သတၱဝါမ်ားသုံးေဆာင္ႏိုင္ေအာင္ ေခ်ာင္းကို ပိတ္လ်က္ တစ္ဖက္ဆည္ကန္ႀကီး အျဖစ္ဆည္ ၾက၏။ ထိုဆည္၌ ေရတို႔သည္ မိုးေရာေႏြပါ သုံးေသာက္ႏိုင္၏။ ¤င္းဆည္ကို တစ္ဖက္လူမ်ဳိး မ်ားက ''ဗႏၶရဗန္''ဟုဆိုသည္။ ဗႏၶရ-ေမ်ာက္၊ ဗန္-ဆည္သည္၊ အဓိပၸာယ္မွာ ေမ်ာက္ဆည္ သည္ဟု ဆိုလိုသည္။ ယခုတိုင္ ထိုၿမိဳမင္းႀကီး ေနခဲ့ေသာ ေတာင္စဥ္ေတာင္ဝွမ္းကို ၿမိဳေတာင္ဟု ငါတို႔ရခိုင္မ်ားက ေခၚၾက ေလသည္။ ရခိုင္ျပည္နယ္ တိုင္းရင္းသား လူမ်ဳိးစုမ်ား(ေအာင္ဘန္း၊ ႀကီးေငြစကားရည္ လုပြဲ) စာအုပ္၌လည္း အထက္ပါအတိုင္း ေဆြးေႏြးၾကသည္ကို ေတြ႕ရေပသည္။
ဤေရးသားခ်က္ ေဆြးေႏြးခ်က္မ်ားအရ ဆိုလွ်င္ ၿမိဳျဖစ္လာမည့္ လူမ်ဳိးမ်ားသည္၊ တိဗက္ကုန္းျမင့္ေဒသမွတစ္ဆင့္ ခ်င္းျပည္နယ္၊ ရခိုင္ေဒသသို႔ ေရာက္ရွိလာျခင္း မျဖစ္ႏိုင္ေပ။ တိဗက္ကုန္းျမင့္ေဒသမွ တစ္ဆင့္အေနာက္မဇၩိမ ေဒသသို႔ ဟိမဝႏၲာေတာင္တန္းကို ျဖတ္ေက်ာ္ ကာ အိႏၵိယေတာင္ပိုင္းႏွင့္ ဘဂၤလားေဒ့ရွ္ ႏိုင္ငံမ်ား၌ အေျခခ်ေနထိုင္ခဲ့ၿပီး ထိုမွတစ္ဆင့္ ခ်င္းျပည္နယ္ႏွင့္ ရခိုင္ေဒသသို႔ ဝင္ေရာက္လာ ျခင္းျဖစ္သည္ဟု ဆိုႏိုင္ေပသည္။ အဘယ္ ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ တစ္ဖက္လူမ်ဳိးမ်ားက ၿမိဳ လူမ်ဳိးေခၚတြင္လာမည့္ လူမ်ဳိးစုကို ဗႏၶရဇာတိ ေမ်ာက္အမ်ဳိးဟု ေခၚဆိုေနၾကပုံကို ေထာက္၍ ေျပာႏိုင္ေပသည္။
ရခိုင္တိုင္းရွိ တိုင္းရင္းသားလူမ်ဳိးႏြယ္မ်ား ၏အေၾကာင္းစာတမ္း ၂၇ ၌ကား ၿမိဳဟုတြင္ လာမည့္လူမ်ဳိးမ်ားသည္ အေနာက္မဇၩိမေဒသ တြင္ ၿမိဳ႕ျပတည္ေထာင္ၿပီး ေနထိုင္ခဲ့ၾကသည္ဟု ယူဆရပါသည္။ မဇၩိမေဒသၿမိဳ႕ျပ ႏိုင္ငံမ်ား စြာထဲတြင္ ကုသဝတီျပည္သည္လည္း တစ္ခု အပါအဝင္ျဖစ္ပါသည္။ ဤတိုင္းျပည္ကို ဘုရင္ ဝရဓမၼတူမင္းႀကီးအုပ္စိုးခဲ့သည္ဟု ဆိုပါ သည္။ ထိုစဥ္က မည္သည့္လူမ်ဳိးေခၚတြင္သည္ ကိုမူ မသိရပါ။ သို႔ရာတြင္ ယင္းအခ်ိန္ကာလ သည္ အေနာက္မဇၩိမေဒသ၌ အာရိယန္ ယဥ္ေက်းမႈ မထြန္းကားမီ ကာလျဖစ္မည္ဟု ဆိုႏိုင္ဖြယ္ရွိပါသည္။ အာရိယန္ယဥ္ေက်းမႈ မထြန္းကားမီ အခ်ိန္တြင္ အေနာက္မဇၩိမေဒသ ရွိ ၿမိဳ႕ျပတိုင္းျပည္မ်ားမွာ ယဥ္ေက်းမႈ အယူ အဆကြဲျပားလာမႈေၾကာင့္ အခ်င္းခ်င္း စစ္တိုက္ယူၾကသည့္ အခ်ိန္ျဖစ္ပါသည္။ ထိုသို႔ စစ္မက္ျပဳ၍ အႏိုင့္အထက္ျပဳၾကေသာ အခ်ိန္ တြင္ ကုသဝတီျပည္ႀကီးကိုလည္း အျခား တစ္ပါးေသာ မင္းမ်ားက စစ္ခင္းေလသည္။ ျပည္ႀကီးပ်က္စီး၍ ဘုရင္ဝရဓမၼတူသည္လည္း ထြက္ေျပးတိမ္း ေရွာင္ရေလသည္။
ၿမိဳလူမ်ဳိးဟု တြင္လာမည့္ လူစုကို မင္းႀကီး ၏ သားေတာ္ ေခၚစာပတိ ဦးေဆာင္ကာ ေျမာက္ဘက္ အာသံျပည္သို႔ ခိုလႈံရန္ထြက္ေျပး လာခဲ့ၾကသည္။ ¤င္းအာသံျပည္၌ ေနစဥ္ အတြင္း မိမိတို႔ လူစုမကြဲျပားေစရန္ႏွင့္ သဘာဝေဘးအႏၲရာယ္၊ သားရဲတိရစၧာန္မ်ား ၏ရန္မွ ကာကြယ္ရန္အလို႔ငွာ ၿခံစည္း႐ိုး ခုနစ္ ထပ္ကာရံၿပီး ေနထိုင္ခဲ့ၾကေလသည္။ မင္းသား ေခၚစာပတိသည္ မိမိ၏ ေနာက္လိုက္အေပါင္း အပါမ်ား စားဝတ္ေနေရး ခက္ခဲလာသည္က တစ္ေၾကာင္း၊ အာသံျပည္တြင္ ဆက္လက္ ေနထိုင္ခြင့္ မရေတာ့၍တစ္ေၾကာင္းတို႔ေၾကာင့္ မိမိ၏ လူစုမ်ားကို ေရၾကည္ရာ ျမက္ႏုရာေဒသ မ်ားသို႔ ထြက္ခြာသြားလာျခင္းျပဳခဲ့ေလသည္။
ဤသည္ကို ၿခံစည္း႐ိုးအတြင္းမွ ထြက္ခြာ ၿပီး အိုးသစ္အိမ္သစ္ထူေထာင္ျခင္းဟု သတ္မွတ္ခဲ့ၾကေလသည္။ လူစုခြဲ၍ အိုးသစ္ အိမ္သစ္ ထူေထာင္ရန္လာၾကေသာ လူအမ်ား မွာ အခ်ဳိ႕က ကုလားတန္ျမစ္ဖ်ားေဒသမွာ အေျခစိုက္ေနထိုင္ခဲ့ၿပီး ယင္းမွ ျမစ္႐ိုးအတိုင္း စုန္ဆင္းလာၾကသည္။ အခ်ဳိ႕မူကား အာသံျပည္ ေတာင္ဘက္သို႔ အနည္းငယ္ဆင္းလာၿပီး ကလက္ေခ်ာင္းမွ ဝင္ေရာက္လာၾကေလသည္။ အခ်ဳိ႕မွာ ဥႆလင္းေခ်ာင္းမွ ဝင္ေရာက္လာ ၾကသည္၊ အခ်ဳိ႕က ခ်င္းလက္ေခ်ာင္းအတိုင္း စုန္ဝင္လာၾကသည္။
ထိုေဒသမ်ားတြင္ ပ်ံ႕ႏွံ႔ေနထိုင္ၿပီး အေနာက္ေတာင္ဘက္သို႔ တျဖည္းျဖည္း တိုးခ်ဲ႕အေျခစိုက္ ေနထိုင္ခဲ့ၾကေလသည္ဟု ေရးသားထားသည္ကို ေတြ႕ရသလို၊ တိုင္းရင္း သားယဥ္ေက်းမႈ ႐ိုးရာဓေလ့ထုံးစံမ်ား (ခ်င္း)စာအုပ္၌လည္း အခ်ဳိ႕မွာ ပလက္ဝႏွင့္ မတူပီ နယ္စပ္ရွိ ခန္းလုံးေတာင္သို႔ ေရာက္လာၾကၿပီး ဆမီးေခ်ာင္း၊ မီးေခ်ာင္း၊ ရန္းေခ်ာင္းႏွင့္ သရီေခ်ာင္းအတိုင္း စုန္ဆင္းလာၾကသည္ဟု ေရးသားထားသည္ကို ေတြ႕ရေပသည္။ ခူးမီး မ်ဳိးႏြယ္စုဝင္ သမိုင္းစာအုပ္၌လည္း ၿမိဳေခၚ ခမီး(အဝခူမီး)မ်ား ဝင္ေရာက္လာပုံနဲ႔ပတ္သက္ ၍ လြန္ခဲ့သည့္ အႏွစ္ ၅ဝဝဝ ခန္႔က ဝရဓမၼ တူ၏သား (ခြီးစပတီး)သည္ ေနာက္လိုက္ ဗိုလ္ပါ တစ္ေသာင္းခန္႔ျဖင့္ အာသံျပည္မွ တစ္ဆင့္ ကစၧပနဒီျမစ္ညႇာတစ္ခုေသာ ေနရာ တြင္ ၿခံစည္း႐ိုး ခုနစ္ထပ္ ကာရံကာေနထိုင္ခဲ့ ေၾကာင္း ၿမိဳေခၚခမီးတို႔၏ ပါးစပ္ရာဇဝင္တြင္ ဆို႐ိုးျပဳၾကသည္ကို ေတြ႕ရသည္ဟူ၍ ေရးသား ထားသည္ကို ေတြ႕ရေပသည္။ ဤအေရး အသားမ်ားအရ ၿမိဳလူမ်ဳိးတို႔သည္ တိဗက္ကုန္း ျမင့္ေဒသမွ ဆင္းသက္လာျခင္းမဟုတ္သည္ကို ေတြ႕ရသလို အေနာက္မဇၩိမေဒသ ကုသဝတီ ျပည္မွ ဆင္းသက္လာျခင္းျဖစ္သည္ကို ေတြ႕ရေပ သည္။ ႐ႈပ္ေထြးလွေသာ ၿမိဳလူမ်ဳိးတို႔၏အစဦး ဆင္းသက္လာရာသမိုင္းေၾကာင္းကို အတိအက် မေျပာႏိုင္ေသာ္လည္း ယေန႔အခ်ိန္အထိ ၿမိဳလူမ်ဳိး မ်ား အထင္အရွားရွိေနျခင္းသည္ ျငင္းဆို၍ မရေသာ အမွန္တရားပင္ျဖစ္ေပသည္။ ၿမိဳလူမ်ဳိး ဟူ၍ ျဖစ္လာပုံမွာ ေဘးအႏၲရာယ္ကာကြယ္ ရန္ အလို႔ငွာၿခံစည္း႐ိုး ခုနစ္ထပ္ ကာရံ၍ေန ၾက၏။ ၎ၿခံစည္း႐ိုး ခုနစ္ထပ္ ကာရံျခင္းကို ၿမိဳလူမ်ဳိးတို႔၏ ဘာသာစကားျဖင့္ ''မ႐ုေန႔ ဆာရိကာအတ္ဒတ္ စစ္ေဆးရန္ႏွင့္ အႏၲရာယ္ လုံၿခံဳေရး''ဟု ေခၚၿပီး ¤င္းၿခံစည္း႐ိုး အတြင္း၌ ေနလာၾကေသာ ၿမိဳလူမ်ဳိးတို႔သည္ အစာေရစာ ရွားပါးမႈဒဏ္နဲ႔ ႀကံဳေတြ႕လာေပသည္။
ထိုအခါ ၿခံစည္း႐ိုးအတြင္းမွ ထြက္ခြာခြင့္ ျပဳေလသည္။ ထိုသို႔ ထြက္ခြာခြင့္ျပဳေသာ ကာလမွ စ၍ မ႐ုမွ မာ႐ို၊ မာ႐ိုမွၿမိဳဟူ၍ အဆင့္ဆင့္ ေျပာင္းလဲလာျခင္းျဖစ္ေပသည္။ နိရယမွ နိရယ္၊ နိရယ္ မွနရဲ၊ နရဲမွငရဲဟု အဆင့္ဆင့္ ေျပာင္းလဲလာပုံ သေဘာကဲ့သို႔ပင္ေျပာရေပ မည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ၿမိဳဟူေသာ ေဝါဟာရ အဓိပၸာယ္မွာ ၿခံစည္း႐ိုးအထပ္ထပ္ကာရံလ်က္ ေနတတ္ေသာဓေလ့မွ စြန္႔ခြာလာၾကေသာ လူမ်ဳိးဟူေသာ အဓိပၸာယ္ကိုရေပသည္။
ၿမိဳဟူေသာ အမည္ျဖစ္ေပၚလာရန္ အတြက္ စတင္သေႏၶတည္ေပးေသာသူမွာ မင္းသား ေခၚစာပတိျဖစ္သည္ကို အထက္ပါ သမိုင္းမွတ္တမ္းမ်ားအရ သိရေပသည္။
က်မ္းကိုးစာရင္း
၁။ၿမိဳဘာသာစကား၏ စကားသံမ်ားကို အသုံးခ်သတၠေဗဒအျမင္ႏွင့္ေလ့လာခ်က္။
၂။ခူမီးမ်ဳိးႏြယ္စုဝင္သမိုင္း။
၃။မာရယုႏွင့္ေဗဓာရာဇဝင္ရွင္းတမ္း။
၄။ရခိုင္ျပည္နယ္ တိုင္းရင္းသားလူမ်ဳိးစုမ်ား။
၅။ၿမိဳ(မ႐ို)တို႔ဓညဝတီဌာေန။
၆။ၿမိဳတို႔အေၾကာင္း ေရွးျဖစ္ေဟာင္း ေဆာင္းပါးစုမ်ား။
ဦးၪၨင္းကုသလ(မာလာေျမ)
No comments:
Post a Comment