''သမီး မသြားလုိ႔ မရဘူးလား အေမရယ္''
''မရဘူးေလ၊ အေမသူတုိ႔ဆီက ပိုက္ဆံ ယူၿပီးၿပီ၊ သမီးေမာင္ေလးကုိ ညေန ေဆး႐ုံ ပုိ႔ရမွာ''
ေအးမိစံ အိပ္ရာထက္မွာ ေခြေခြေလး လဲေလ်ာင္းေနေသာ ေမာင္ေလးျဖစ္သူရဲ႕ မ်က္ႏွာကုိ တစ္ခ်က္ၾကည့္လိုက္သည္။ နာတာ ရွည္ေရာဂါလုိ ျဖစ္ေနတာၾကာၿပီျဖစ္ေသာ သူ႔ေမာင္ေလးကုိ အလြန္သနားသည္။ မိသားစု ရဲ႕ဝင္ေငြက ပုံမွန္မရိွ။ အလုပ္ေခၚမွ ပိုက္ဆံ ရသည္။ အဝတ္ေလွ်ာ္မွ ထမင္းနပ္မွန္ေသာ ေအးမိစံတုိ႔ သားအမိသုံးေယာက္မွာ ခ်ဳိ႕တဲ့ သည္ထက္ ဆိုးေသးသည္။
''အေမ သမီးကုိ ခုိင္းစားတာမဟုတ္ပါဘူး။ ဘယ္လုိမွႀကံရာမရတဲ့အဆုံး ယူလိုက္မိတာပါ။ အေမ အသုံးမက်ဘူးသမီးရယ္''
ေဒၚၾကင္ေမ အသံတုိ႔ပါ တုန္ယင္သြား သည္။
မိခင္ျဖစ္သူ ေဒၚၾကင္ေမ၏ မ်က္ႏွာကုိ ၾကည့္လိုက္၊ ေမာင္ေလးျဖစ္သူရဲ႕ မ်က္ႏွာကုိ ၾကည့္လိုက္န႔ဲ ေအးမိစံ ပင့္သက္ခ်လိုက္မိသည္။ သူ႔ေမာင္ေလးရဲ႕ က်န္းမာေရးက တစ္ေန႔ တျခား ပုိဆိုးရြားေနသည္။ ေဆးၿမီးတုိနဲ႔ ကုေန ရသည္မွာလည္း ေရာဂါအားေကာင္းေအာင္ လုပ္ေပးေနတာန႔ဲတူသည္။ ရြာထဲက ေဆး ဆရာေတြကလည္း တုတ္တုတ္မွ မလႈပ္ခ်င္။
''သမီးနားလည္ပါတယ္။ သမီး လိုက္သြား ပါ့မယ္။ အေမလည္း က်န္းမာေရး ဂ႐ုစုိက္ပါ။ ေမာင္ေလးကုိလည္း ဂ႐ုစိုက္ပါေနာ္''
ေအးမိစံ သူ႔ေမာင္ေလးရိွရာေနရာသုိ႔ လွမ္းသြားၿပီး နဖူးေလးကုိ ပြတ္သပ္ကာ ၾကည့္ေနမိသည္။ ေမာင္ေလးအိပ္ေပ်ာ္မေနပါ။ သုိ႔ေသာ္လည္း ၿငိမ္ေနသည္။
အသက္ရွစ္ႏွစ္သာရိွေသာ ကေလး တစ္ေယာက္ရဲ႕ ေရာဂါေဝဒနာက ဘာမ်ားလဲ၊ ဘယ္လုိေတြ ခံစားေနရပါသလဲ။
ေအးမိစံသည္ အသက္ ၁၅ ႏွစ္သာရိွ ေသာ အပ်ဳိေဖာ္ဝင္စမိန္းမငယ္တစ္ဦးျဖစ္သည္။
အိမ္ေဖာ္ပြဲစား ေဒၚျမရည္မွာ ၿမိဳ႕မွာရိွတဲ့ အိမ္ႀကီးရွင္တုိ႔ရဲ႕ ပြဲစားျဖစ္သည္။ အေျပာ ေကာင္း၊အမႊမ္းေကာင္းသလုိ သူအလုပ္ရွာေပး သူေတြလည္း ရြာထဲမွာ မ်ားျပားလွသည္။
သူေခၚသြားတ့ဲသူတိုင္းလည္း အိမ္ကုိ ေထာက္ပ့ံႏုိင္ၾကသည္။ ခုလည္း ေအးမိစံကုိ အိမ္ေဖာ္လုပ္ရန္ျဖစ္သည္။ အိမ္ရွင္ေတြက လည္း သေဘာအလြန္ေကာင္းသည္ဟုဆိုသည္။ လစာက တစ္လကုိ စရိတ္ၿငိမ္း ေျခာက္ေသာင္း ရမည္။ အဝတ္အစားဆင္မည္တ့ဲ။
ရြာမွာဆို ေျခာက္ေသာင္းမေျပာန႔ဲ ေျခာက္ေထာင္ေတာင္ မေသခ်ာပါ။ ပညာ မတတ္ေတာ့ ပုိဆုိးသည္။ အရင္းအႏွီးမရိွေတာ့ ပုိခက္သည္။ အိမ္မွာ နာမက်န္းသူတစ္ေယာက္ ရိွလွ်င္ ပုိစိတ္ညစ္ရသည္။
''သမီး ေန႔လယ္ကားန႔ဲ လိုက္ရမွာေနာ္။ ခဏေန ေဒၚျမရည္လာေခၚေတာ့မွာ၊ သမီး ေရခ်ဳိးေတာ့ေလ''
''မမ ဘယ္သြားမလို႔လဲ''
ေအးမိစံ သူ႔ေမာင္ေလးအေမးကုိ အမွန္ အတိုင္း ေျဖရမည္ေလာ။ ဆုိ႔နင့္မႈတစ္ခုန႔ဲ စိုးရိမ္ေၾကာင့္ၾကမႈက သူ႔ရင္မွာ ႀကီးစုိးေနသည္။
''ေမာင္ေလးအတြက္ ကစားစရာန႔ဲ မုန္႔ေတြသြားဝယ္မလုိ႔ေလ၊ လိမ္လိမ္မာမာ ေနေနာ္''
''အဲဒါဆို သားလည္း လိုက္မယ္''
''သားက လိုက္လုိ႔မရဘူးေလ၊ သားမမ သြားဝယ္မွာ၊ သားက ေမေမန႔ဲေနခ႔ဲေနာ္''
ေဒၚၾကင္ေမက ဝင္ေျပာသည္။
ေအးမိစံ လိုက္ကာစုတ္ေလးန႔ဲ ကာထား ေသာ အခန္းငယ္ေလးထဲ ဝင္သြားသည္။ ေျ>ြမေရခြံအိတ္ေလးထဲသို႔ အဝတ္အစားမ်ား ထည့္ေနသည္။ အဝတ္အစားဆို၍လည္း မ်ားမ်ားစားစားမရိွပါ။ ေဒၚၾကင္ေမကေတာ့ ပြဲစား ေဒၚျမရည္ဆီမွ ႀကိဳတင္ယူထားေသာ ေငြထုပ္ကုိ ေရတြက္ရင္း ''ေရာ့ သမီး၊ ဒါ သမီး လမ္းမွာ စားခ်င္တာ ဝယ္စားဖုိ႔န႔ဲ ဟုိေရာက္ရင္ သုံးစရာရိွတာ သုံးဖုိ႔ယူသြားပါ။ က်န္းမာေရးကုိ လည္း ဂ႐ုစုိက္။ လူႀကီးသူမစကားကုိ နားေထာင္ ေနာ္၊ တစ္ခုခုျပန္ေျပာခ်င္တိုင္း အေမန႔ဲ သမီး ေမာင္ေလးမ်က္ႏွာကုိ ၾကည့္ေပးပါ''
''ဟုတ္က့ဲပါ''
ေအးမိစံအဖုိ႔ မိသားစုန႔ဲ ပထမဆုံး ခြဲခြာ ျခင္းပါ။ ၿမိဳ႕ႀကီးမွာ အိမ္ေဖာ္လုပ္ရမည္တ့ဲ။ ဘယ္လုိေတြမ်ားပါလိမ့္ဟုေတြးရင္း ပင့္သက္ ေမာေနသည္။ ပြဲစား ေဒၚျမရည္ ေရာက္လာ ၿပီမုိ႔ ေခတၱစကားေျပာၿပီး ထြက္လာခ့ဲၾကသည္။ ငုိခ်င္ေသာ မ်က္လုံးေတြက ႐ိႈက္သံေတြ ထြက္ေပၚမလာေအာင္ ထိန္းထားေပမယ့္ မ်က္ဝန္းဆီမွာေတာ့ ေၾကကြဲရိပ္တုိ႔ ထင္ဟပ္ ေနသည္။
''ၾကည့္စမ္း ငါ့တူမေတြက ခုလို ဆင္လုိက္ ေတာ့ အေခ်ာေတြပဲ၊ ေဒၚေလးက ညည္းတို႔ ေလးေတြကို မၾကည့္ရက္လုိ႔ပါ။ ရြာမွာပဲေနရင္ ဖင္ထဲ ရႊံ႕တစ္ပိႆာေလာက္ဝင္မွ ထမင္း တစ္နပ္စားရတာ ဘာလုပ္မွာလဲ။ ၿမိဳ႕မွာဆို ေငြရွာရ သိပ္လြယ္တာ''
ေအးမိစံအပါအဝင္ ဆယ္ေက်ာ္သက္ သုံးေယာက္ပါသည္။
အၿပံဳးေလးေတြနဲ႔ မိဘသဖြယ္ ေျပာေန ေသာ ေဒၚျမရည္ရဲ႕ စကားေၾကာင့္ အားလုံး ၾကည္ႏူးေနမိသည္။ ၿမိဳ႕မွ အဝတ္အစားတခ်ဳိ႕ ကုိ ဆင္ျမန္းေပးထားေတာ့ ေအးမိစံတုိ႔မွာ မဝတ္ဖူးတာ ဝတ္၊ မစားဖူးတာ စားေနရေတာ့ ေက်နပ္ေနၾကသည္။
''သမီးေအးမိစံက ဒီမွာေနခဲ့ဦးေနာ္။ သမီး တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ ေဒၚေလးန႔ဲ လိုက္ခ့ဲ။ သမီးတုိ႔ေနရမယ့္အိမ္ကုိ လိုက္ပုိ႔ေပးမယ္''
ေအးမိစံကုိ အေဆာင္လား၊ အိမ္လား၊ တည္းခိုခန္းလား မသိေသာ အခန္းတစ္ခုထဲ မွာ ထားရစ္ခ့ဲသည္။ က်န္တ့ဲႏွစ္ေယာက္ကုိ ေတာ့ ေဒၚျမရည္ေခၚသြားသည္။ ညေနမုိးခ်ဳပ္ မွ ျပန္ေရာက္လာသည္။ ထုိအခ်ိန္မွာေတာ့ ခရီးပန္းလာေသာဒဏ္န႔ဲ အိပ္ေမာက်ေနသည္။
''အခန္းထဲမွာ အိပ္ေနတယ္။ ေကာင္မ ေလးက ခုမွအသက္က ၁၅ ႏွစ္ပဲ ရိွေသး တယ္ေနာ္။ ကုိယ့္ဘာသာျပဳစုၿပီး စည္း႐ုံးလိုက္။ သူေငြတအားလိုေနတယ္။ သူ႔ေမာင္ေလး ေဆး႐ုံတင္ရမယ္။ နင္နပ္ပါတယ္ ဟဲဟဲဟဲ''
'' ငါလည္း အသားေတြ စားရတာ ႐ုိးေန ၿပီဟ။ ခုလိုေတာငါးပိေလးလည္း စားခ်င္တာ ေပါ့''
ထြန္းလူဆိုေသာလူမွာ တစ္ဖက္ႏိုင္ငံကုိ လူကုန္ကူးေနေသာလူျဖစ္သည္။ ေဒၚျမရည္ မွာလည္း ရြာက အပ်ဳိေပါက္စေလးေတြကုိ စည္း႐ုံးၿပီး ထြန္းလူဆီသာပုိ႔ေနသည္။ သူ႔အတြက္ ပြဲခက အံ့မခန္းရသည္ေလ။
''စားတာလည္း ၾကည့္စား အ႐ုိးစူးမယ္။ ဟုိက တအားငယ္ေသးတယ္ေနာ္''
''စူးပါေစ စူးပါေစ အ႐ုိးပါ ဝါးစားမယ္''
ထြန္းလူ လုပ္ျပသြားေသာပုံမွာ အျမင္ ကပ္စရာေကာင္းလွသည္။ သူမ်ားသားသမီးကုိ သားမယားျပဳက်င့္ဖုိ႔၊ သူ႔ရဲ႕ ခဏတာ စိတ္ သာယာဖု႔ိ တစ္ခုတည္းန႔ဲ ဘာကုိမွ မျမင္ေခ်။
''ဒါပဲလား ငါ့အတြက္က''
ေဒၚျမရည္ လက္ထဲကေငြထုပ္ကုိ လႈပ္ခါ ျပရင္း ေျပာေလသည္။
''ေတာ္ၿပီေလဟာ၊ ေနာက္ေတာ့ ထပ္ေပး မွာေပါ့၊ အေျခအေနၾကည့္ရဦးမယ္ေလ''
ေျပာေျပာဆိုဆိုန႔ဲ ထြန္းလူ ေအးမိစံရိွေသာ အခန္းထဲကုိဝင္သြားသည္။ အခန္းထဲေရာက္ ေတာ့ ခုတင္ေပၚမွာ ေခြေခြေလးအိပ္ေနေသာ ေအးမိစံကုိ ေတြ႕ရေသာအခါ မုဆုိး သားေကာင္ေတြ႕သည့္ႏွယ္ မ႐ုိးမရြ ျဖစ္ေန သည္။
ေအးမိစံရဲ႕ ေဘးမွာ ကပ္ထိုင္လိုက္သည္ ႏွင့္ ေအးမိစံႏိုးလာသည္။
''ဟင္ ဘယ္သူႀကီးလဲ၊ ဦးဦးကဘယ္သူလဲ''
''ဦးက သမီး ေဒၚေလးရဲ႕ အသိမိတ္ေဆြ ပါ။ သမီးကုိထားခ့ဲတယ္ေျပာလုိ႔ လာေခၚတာ ပါ။ သမီး အိမ္ေဖာ္လုပ္ဖုိ႔ဆို''
''ဟုတ္ ဟုတ္ပါတယ္။ ေဒၚေလးျမရည္ ေရာ ဘယ္မွာလဲ''
''သူလား သမီးန႔ဲအတူတူပါလာတ့ဲ သူငယ္ ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ကုိ လိုက္ပုိ႔တယ္။ သမီးကုိ ထားခ့ဲတာ စိတ္မခ်လုိ႔တဲ့ သြားေခၚေပးပါဆိုလုိ႔ လာေခၚတာ''
''ဟင့္အင္း သမီးမလိုက္ခ်င္ဘူး။ ေဒၚေလး ျမရည္လာမွ လိုက္မယ္''
''ကဲ သေဘာပါကြယ္၊ အဲဒီလိုဆိုလည္း သူလာတ့ဲအခ်ိန္ထိ ေစာင့္ၾကတာေပါ့။ ဟုတ္ၿပီ လား။ သမီး ဘာစားၿပီးၿပီလဲ။ ဗုိက္ဆာေနၿပီ လား''
''ဟုတ္၊ ဘာမွ မစားရေသးဘူး''
''ခဏေစာင့္ဦး၊ သမီးအတြက္ စားစရာ တစ္ခုခုသြားယူလာေပးမယ္''
ဦးထြန္းလူ မီးဖုိခန္းဘက္သုိ႔ ထြက္သြား သည္။
စကားေျပာပုံက သူမဟုတ္သလုိ ပါးနပ္မႈ ရိွၿပီး ႏူးည့ံလြန္းသည္။ အၾကင္နာတရားရိွသည့္ ဟန္ လူႀကီးလူေကာင္းဆန္လွသည္။
ခဏၾကာေတာ့ ေကာ္ဖီႏွင့္မုန္႔ ယူလာသည္။ ေအးမိစံလည္း ဗိုက္ဆာေနတာန႔ဲ ဦးထြန္းလူ ယူလာေသာ ေကာ္ဖီႏွင့္မုန္႔ကုိ စားလိုက္သည္။ ၿမိန္ေရယွက္ေရ စားေနေသာ ေအးမိစံကုိ ၾကည့္ၿပီး ငါ့ခြင္ထဲေတာ့ မိၿပီဟူေသာ အၾကည့္ ႏွွင့္ ၿပံဳးေနသည္။ မၾကာလိုက္ပါဘူး။ ေအးမိစံရဲ႕ မ်က္လုံးေတြ ေမွးစင္းသြားသည္။ တစ္ခုခုခံစားေနရသည့္ႏွယ္ လူးလြန္႔ေန သည္။
ကာမစိတ္လား ဘာလား မသိေသာ ေဝဒနာတစ္ခုကုိ ခံစားေနရသည္။ ဦးထြန္းလူ လည္း အခ်ိန္ေကာင္းဟု မွတ္ယူကာ ေအးမိစံ အနားကပ္သြားၿပီး လုိသလုိ ေသြးသားယူေန ေလသည္။
အပ်ဳိေဖာ္ဝင္စ အရြယ္ျဖစ္သည္။ ထိန္းခ်ဳပ္မႈကင္းမ့ဲစြာ စာနာမႈမရိွဘဲ မိမိ လုိအင္ဆႏၵကုိသာ ေရွ႕တန္းတင္ခ့ဲေသာေၾကာင့္ ထိုေနရာမွာပဲ ေအးမိစံ ေရွာ့ျဖစ္သြားသည္။
ဦးထြန္းလူ သူ႔ကိစၥၿပီးသြားေပမယ့္ ေခၚ၍ မရ၊ ႏိႈး၍မရဘဲ ေခြေခါက္၍ လဲေနေသာ ေအးမိစံကုိၾကည့္ၿပီး စိတ္ေခ်ာက္ခ်ားသြား သည္။
''ျမရည္ေရ ျမရည္ လာပါဦး။ ဘာျဖစ္ သြားလဲ မသိဘူး''
ထြန္းလူ၏ ေခၚသံေၾကာင့္ ဧည့္ခန္းထဲ တြင္ အနားယူေနေသာ ေဒၚျမရည္ေရာက္လာ သည္။
''ဟင္ နင္ဘယ္လုိေတြ လုပ္လိုက္တာလဲ၊ ေသသြားၿပီလား မသိဘူး''
''ဟာ မသိဘူးေလဟာ၊ ငါ ငါလည္း ထားလိုက္ဟာ။ ေသသြားလည္း ေဖ်ာက္လိုက္၊ နင့္ကို ပိုက္ဆံထပ္ေပးမယ္''
''အဲဒီလိုလုပ္လုိ႔မရဘူးဟဲ့။ အ႐ူးေကာင္ရဲ႕''
ေသခ်ာသည္။ အရြယ္န႔ဲမမွ်ေအာင္ ျပဳက်င့္ခံရမႈေၾကာင့္ ေအးမိစံ အသက္ပါ ေပးဆပ္လိုက္ရသည္။
ေအးမိစံရဲ႕ ပုံကုိၾကည့္ၿပီး ေဒၚျမရည္ ဒူးတုန္ေနသည္။
စာနာစိတ္ကင္းမ့ဲလွတဲ့ ေဒၚျမရည္ ခုလုိ ျမင္ေတြ႕ရေတာ့ ေၾကာက္ရြံ႕ေနမိသည္။
''နင့္ကုိ ငါေျပာပါတယ္။ ငယ္ပါေသးတယ္ လုိ႔၊ အခုဘယ္လုိလုပ္မလဲ''
''ထုံးစံအတုိင္းေပါ့ဟာ။ သူ႔အိမ္ကုိ ေလးငါးလေလာက္ ပိုက္ဆံပုံမွန္ပုိ႔ေပးလိုက္ ေပါ့၊ ဒါမ်ဳိးေတြ နင္ကြၽမ္းပါတယ္''
ဟုတ္ပါသည္။ ဒါမ်ဳိးေတြ ေဒၚျမရည္ သိပ္ကြၽမ္းပါသည္။ တစ္ဖက္ႏိုင္ငံကုိ ပုိ႔လိုက္ၿပီး ေလးငါးလေလာက္ ဣေႁႏၵမပ်က္ လစာပုိ႔ေပး ေနတတ္သည္။ ေနာက္က မိသားစု ေတြကေတာ့ ၿမိဳ႕ေရာက္ေနတဲ့သားသမီးေတြ အဆင္ေျပတယ္လုိ႔သာ မွတ္ယူထားၾက သည္။
''တူူ တူ တူ''
ေျပာေနရင္းမွာပဲ လက္ထဲကဖုန္းေလး ထျမည္လာသည္။ ကုိယ့္အျပစ္န႔ဲကုိ ဖုန္းသံကို ေတာင္ လန္႔ေနၾကသည္။
ရြာကဖုန္းျဖစ္သည္။ ရြာမွာက ရြာဦး ေက်ာင္းမွာသာ ဖုန္းရိွသည္။ ကိစၥတစ္ခုခုရိွရင္ ရြာဦးေက်ာင္းဆရာေတာ္ဆီက ဖုန္းန႔ဲ ဆက္သြယ္ၾကသည္။
'' ဟဲလုိ ''
''ျမရည္လား ျမရည္ ငါ့သမီးေလးကုိ ခုျပန္လႊတ္ေပးပါလား။ ေနာက္မွ နင္တုိ႔ ျပန္ေခၚသြားပါေနာ္။ သူ႔အိမ္ရွင္ကုိလည္း ေျပာေပးပါ၊ ၿပီးရင္ ျပန္ပုိ႔ေပးပါ့မယ္လုိ႔''
''ဟင္ မ မရဘူးေလ။ သူ႔ကုိ သူေနရမယ့္ အိမ္မွာထားခ့ဲၿပီ။ ျပန္ေခၚလုိ႔မရေလာက္ေတာ့ ဘူး''
''မလုပ္ပါန႔ဲ ျမရည္ရယ္။ သူ႔ေမာင္ေလး ခုေဆး႐ုံမွာ ဆုံးၿပီ။ လုပ္ပါျမရည္ရယ္ ကူညီပါ။ သူ႔ကုိ သူ႔ေမာင္ေလးဆုံးၿပီလုိ႔ သြားမေျပာပါ န႔ဲေနာ္။ ဒီအတိုင္းပဲ ခဏဆိုၿပီး ျပန္ေခၚေပးပါ။ ဘယ္လုိမွမရရင္လည္း ညည္းေပးတ့ဲ စရန္ေငြ ျပန္ေပးမယ္ေအ။ ငါ့သမီးေလးကုိျပန္ပုိ႔ေပးပါ ''
''ေအး ေအး ငါေျပာၾကည့္ေပးမယ္''
ဘယ္လုိလုပ္ရပါ့။ ဘယ္လုိလုပ္မည္နည္း။ ေဒၚျမရည္ ဘာဆက္လုပ္မည္နည္း။ သူ႔ရဲ႕ ေငြမက္မႈ၊ စာနာစိတ္ကင္းမ့ဲမႈတို႔ေၾကာင့္ အနာဂတ္ရဲ႕ ၾကယ္ပြင့္ေတြကုိ ခူးဆြတ္ေနမွန္း မသိ ခူးေနမိသည္။ အၫြန္႔ေတြကုိ ခ်ဳိးဖ့ဲေန သည္။ ေအးမိစံလုိလူေတြ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ မ်ားေနၿပီလဲ။ ေအးမိစံန႔ဲ အတူတူပါလာေသာ ႏွွစ္ေယာက္ေရာ ဘယ္လုိဘဝေရာက္သြားၿပီ လဲ။ ေအးမိစံလုိပဲ နစ္မြန္းသြားၿပီလား။ ဘာဆက္လုပ္ရမည္နည္း။ ဘယ္လုိေတြ ေရွ႕ဆက္ၾကမည္နည္း။
ဓားစာခံဘဝေတြကုိ ဘယ္လုိ႐ုန္းထြက္ ၾကမည္နည္း။ အနီးဆုံးရန္သူက ဘယ္မွာ နည္း။ ။
သွ်ီ(တမာေျမ)
No comments:
Post a Comment