(၁)
ကြၽန္မသည္ ရြာႏွင့္ မခြဲခ်င္ ခြဲခ်င္ႏွင့္ ခြဲခဲ့ ရသည္။ သမင္လည္ျပန္ၾကည့္၍ ရြာႏွင့္အတူ အေဖႏွင့္အေမ့ကို လြမ္းခဲ့ရသည္။ ခရီးေဝးမို႔ မသြားရဘူးဟုဆိုၿပီး ဘူးခံကာ တားဆီးခဲ့သည့္ အေမသည္ ကြၽန္မ တကယ္တမ္း သြားရေတာ့ မည္ဆိုေတာ့ မ်က္ရည္ေလးစမ္းစမ္းႏွင့္ က်န္းမာေရးဂ႐ုစိုက္ဖို႔ခ်ည္း မွာျပန္သည္။ အေဖ ကေတာ့ ျပတ္သားသည္။
''သမီး လူသူရွိတဲ့ ေနရာမွန္ရင္ ဘယ္ေနရာ ျဖစ္ျဖစ္ သမီးသြားႏိုင္ရမယ္၊ သမီးလုပ္မယ့္ ေက်ာင္းဆရာမအလုပ္ကို ေဖေဖက လုပ္ပါ ဆိုၿပီး မတိုက္တြန္းခဲ့သလို မလုပ္နဲ႔လို႔လည္း မတားဆီးခဲ့ဘူး၊ သမီး ဝါသနာပါလို႔ သမီး ေလွ်ာက္ခဲ့တာ ဒီေတာ့ဘယ္ေနရာကိုပဲ တာဝန္ က်က် သမီးသြားကိုသြားရမယ္''ဟု ဆိုကာ တာဝန္သြားထမ္းေဆာင္ဖို႔ ခြင့္ျပဳခဲ့သည္။
''ဟုတ္ကဲ့ သမီးသြားမွာပါ ေဖေဖ''
''ေအး… ေအး ေဖေဖတစ္ခုမွာခ်င္တာက ေတာ့ သမီးဘာပဲလုပ္လုပ္ ေမတၱာအရင္းခံ ထားတဲ့ ေစတနာထားၿပီးလုပ္ေဆာင္ပါ၊ တာဝန္ ေၾကာင့္ အလုပ္လုပ္ရတယ္ဆိုေပမယ့္ တာဝန္ နဲ႔ အတူ ေစတနာေလးပါထည့္ၿပီး အလုပ္လုပ္ဖို႔ ေဖေဖမွာခ်င္တယ္''ဟုဆိုကာ ေက်ေက်ပြန္ပြန္ ထမ္းေဆာင္ဖို႔တစ္ခုသာ အေဖ မွာခဲ့သည္။
ကြၽန္မ အိမ္ကထြက္လာခ်ိန္ထိ အေမက ေတာ့ မ်က္ရည္ေတြသုတ္ရင္း က်န္ခဲ့ေသာ္လည္း အေဖကေတာ့ သတင္းစာဖတ္မပ်က္။ ကြၽန္မ အျဖစ္မွာ ဥခြံမွေပါက္ၿပီး အေတာင္အလက္ ေတြစုံလာသည့္အခါ အသိုက္၏ႏႈတ္ခမ္းကို ေမးတင္ၿပီး အျပင္ေလာကဆီ ပ်ံသန္းခ်င္ သည့္ ငွက္ငယ္ေလးႏွင့္တူလွသည္။ ေအးခ်မ္း လွသည့္ မိဘအရိပ္အၿမံဳေလးဆီမွ ေဒသစိမ္း ဆီသို႔ ပ်ံသန္းရမည္ဟု ေတြးမိတိုင္း အေတာင္ ပံမ်ား ျဖန္႔ၾကက္ရမည္ကို အနည္းငယ္ စိုးရြံ႕ ေနမိသည္။ သို႔ေပမယ့္ ေကာင္းကင္ႀကီးလိုမ်ဳိး က်ယ္ေျပာလွသည့္ လူ႔ေလာကထဲ ပထမဆုံး အႀကိမ္ လွည့္ပတ္ရမည့္အေရးမို႔လည္း ေပ်ာ္ရႊင္ စိတ္လႈပ္ရွားေနမိသည္။ ကြၽန္မသည္ ျမစ္ႀကီးနားမွ တႏိုင္းသို႔သြားမည့္ ကားဂိတ္တြင္ ထြက္မည့္ကားကို ထိုင္ေစာင့္ေနသည္။ အေဖက လိုက္မပို႔ရဟု အေမ့ကို ေျပာထား၍ အေမလိုက္မပို႔ခဲ့။ အေဖသည္ ကြၽန္မကို ရဲရင့္ ေစခ်င္ေသာေၾကာင့္ လိုက္မပို႔ေစခဲ့ျခင္းဟု ကြၽန္မထင္သည္။ လက္မွနာရီကို ငုံ႔ၾကည့္မိ ေတာ့ နံနက္ ၉ နာရီ ထိုးေနၿပီျဖစ္သည္။
(၂)
ကားဘီးစလိမ့္ကတည္းက အိမ္ကိုလြမ္း သည့္စိတ္က ေမာ္ေတာ္ကားေလးႏွင့္အတူ ကပ္ပါလာခဲ့သည္။ သြားရမယ့္ခရီးက ဘယ္ႏွမိုင္ေဝးလို႔ ေဝးမွန္းမသိ။ တစ္ခါမွ မေရာက္ဖူးသလို အရင္ကဆို ေသခ်ာပင္ မၾကားဖူးခဲ့သည့္ေဒသ။ အိမ္သို႔ အမိန္႔စာေရာက္ သည့္အခ်ိန္မွသာ ယခုေဒသအေၾကာင္း ေမးျမန္းစူးစမ္းလာခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ျမင္ေတြ႕ သမွ် အရာမ်ားအားလုံးကို ကားဒ႐ိုင္ဘာ အစ္ကိုက လမ္းၫႊန္သဖြယ္ တစ္လမ္းလုံး ရွင္းျပ ေနသည္။ ကြၽန္မအပါအဝင္ လူခုနစ္ေယာက္ သာပါသည့္ ကားေလးသည္ လီဒိုလမ္းမႀကီး ေပၚတြင္ တရိပ္ရိပ္ ေျပးလႊားေနသည္။ ယခု အရွည္ ၁ဝ၇၉ မိုင္ ရွည္လ်ားသည့္ လီဒိုလမ္းမ ႀကီးမွာ သမိုင္းဝင္လမ္းမႀကီးျဖစ္သည္။လီဒို လမ္းမႀကီးကို ဒုတိယကမၻာစစ္အတြင္း လြန္ခဲ့ ေသာႏွစ္ ၇ဝ ေက်ာ္က စစ္သုံးလမ္းမႀကီး အျဖစ္ ဂ်ပန္တို႔ ေဖာက္လုပ္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။အိႏၵိယႏိုင္ငံ အာသံျပည္နယ္ႏွင့္ တ႐ုတ္ႏိုင္ငံ ယူနန္ျပည္နယ္တို႔ကို ျမန္မာႏိုင္ငံ ကခ်င္ ျပည္နယ္ ရွင္ေဗြယန္၊ ျမစ္ႀကီးနားႏွင့္ ဗန္းေမာ္ ၿမိဳ႕မ်ားကို ျဖတ္သန္းေဖာက္လုပ္ထားသည္ဟု သမိုင္းစာအုပ္ထဲတြင္ ကြၽန္မ ဖတ္ဖူးခဲ့သည္။ကြၽန္မစာအုပ္ထဲ၌သာ ဖတ္႐ႈမွတ္သားဖူးခဲ့ သည့္ လီဒိုလမ္းမႀကီးအား ယခုမွပင္ မ်က္ဝါး ထင္ထင္ ျမင္ဖူးခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ကြၽန္မသည္ ေတာေတာင္ ေရေျမသဘာဝမ်ားကို ခံစားရင္း အိမ္ကိုလြမ္းသည့္စိတ္မ်ား အတန္ငယ္ ေျပေပ်ာက္သြားရသည္။ စိမ္းညိဳ႕ေနသည့္ သစ္ေတာထူထူမ်ား၊ သစ္ရြက္ေျခာက္ သစ္ရြက္ ေဆြးမ်ားအေပၚမွ ပယင္းညိဳ မိုးေရေလးမ်ား ကို လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ ျမင္ေတြ႕ရသည္။
ဝါးပင္မ်ားအၾကား ပြင့္ေနသည့္ မႈိပင္မ်ား ကိုလည္း အမ်ားအျပားေတြ႕ရသည္။ တက်ီက်ီ တက်ာက်ာႏွင့္ ငွက္ကေလးမ်ားမွာ ပ်ံလိုရာ ပ်ံသန္းေနၾကသည့္ႏွယ္။ သည္လို သာယာလွပ သည့္ အလွအပေဒသသည္ ရန္သူေတာ္ ငွက္ဖ်ား ေရာဂါ၏ မဟာမိတ္ေဒသျဖစ္ေနသည္။ ''ငွက္ဖ်ားတဲ့'' ကြၽန္မ ေတြးၾကည့္ရင္း အဖ်ား တက္ခ်င္သလိုလိုေတာင္ ျဖစ္မိသည္။
ခပ္လွမ္းလွမ္းမွ ဆိုင္းဘုတ္ေလးတစ္ခုကို ကြၽန္မ လွမ္းျမင္လိုက္သည္။ ''ရွင္ဂါလုံရြာ၊ တႏိုင္းသို႔ ၁၂ မိုင္၊ ရွင္ေဗြယန္သို႔ ၃၂ မိုင္တဲ့''။ ကြၽန္မ တာဝန္က်သည့္ ရွင္ေဗြယန္ရြာေလးသို႔ ေရာက္ဖို႔ရန္ လိုေသးသည္။ ကားသည္ ရွင္ဂါလုံရြာေလးေဘးကေန ျဖတ္ေမာင္းေန သည္မို႔ ရြာဘက္သို႔ လွမ္းၾကည့္လိုက္သည္။ လက္ဝါးကပ္တိုင္ပါသည့္ ဘုရားေက်ာင္းႏွင့္ ေျခတံရွည္အိမ္ေလးမ်ားကို ျမင္ရသည္။ကခ်င္ ေဒသမို႔ ေဒသခံတိုင္းရင္းသားမ်ားသည္ ခရစ္ ယာန္ဘာသာကို ကိုးကြယ္ၾကသည္။ တႏိုင္း ရွင္ေဗြယန္တစ္ေၾကာတြင္ လီဆူတိုင္းရင္းသား အမ်ားစု ေနထိုင္ၾကေၾကာင္းကို ကားဒ႐ိုင္ဘာ အစ္ကိုက ရွင္းျပသည္။ လီဆူတို႔ အပါအဝင္ ကခ်င္တိုင္းရင္းသားမ်ားသည္ အမ်ားအား ျဖင့္ ေတာင္ယာခုတ္ျခင္းအလုပ္ကိုသာ အဓိက လုပ္ကိုင္ကာ အသက္ေမြးၾကသည္။
ရွင္ေဗြယန္ရြာတစ္ေၾကာတြင္ ႀကိမ္ေတာ မ်ား ေပါသည္မို႔ လက္မႈလုပ္ငန္းမ်ားကိုလည္း အမ်ားစုက လုပ္ကိုင္ၾကသည္ဟုဆိုသည္။ အခုလည္း ေတာင္ယာထဲ၊ ႀကိမ္ေတာထဲေရာက္ ေနၾကလို႔ျဖစ္မည္ တစ္ရြာလုံး တိတ္ဆိတ္ ၿငိမ္သက္ေနသည္။ ရြာျပင္တြင္ လိေမၼာ္ၿခံမ်ား ကို လွမ္းျမင္ရသည္။ ရွားပါးေနၿပီျဖစ္သည့္ ကြၽန္းပင္ေတာ္ေတာ္မ်ားကိုလည္း ကားလမ္း တစ္ေလွ်ာက္ အစီအရီ ျမင္ေတြ႕ရသည္။ ကြၽန္းပင္မ်ားသည္ ရာသီဥတုကို ထိန္းညႇိေပး သည္ဟု ကြၽန္မၾကားဖူးသည္။ ရြာနဲ႔ေဝးသြား ၿပီမို႔ ကားေလး၏အရွိန္သည္ ပိုလ်င္ျမန္လာ သည္။ သစ္ပင္ ဝါးပင္မ်ား ရိပ္ခနဲ ရိပ္ခနဲ ေနာက္မွာ က်န္ခဲ့ၾကသည္။ ေရွ႕က သစ္ပင္ႀကီး မ်ားက အရွိန္ႏွင့္ေျပးလာသည္ဟု ထင္ရသည္။တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ လမ္းက ၾကမ္းတမ္းလာသည္ မို႔ ကားဒ႐ိုင္ဘာအစ္ကို စကားဆက္မေျပာ ေတာ့။ တခ်ဳိ႕ေနရာမ်ားတြင္ ခ်ဳိင့္ခြက္ႀကီးမ်ား ကို မနည္းေရွာင္ေမာင္းေနပုံရသည္။ ''ဆန္ေကာထဲ ဆီးျဖဴသီးထည့္လိမ့္တာ ဒါမ်ဳိး ထင္ပါ့''ဟု ေတြးရင္း ထိုင္ခုံကို ေသခ်ာကိုင္ ထားရသည္။ ''တ႐ုံေခ်ာင္းႀကီး''ကို ကားျဖတ္ သည့္ အခ်ိန္၌ ကြၽန္မမွာ ဘုရားတခဲ့ရသည္။ ကြၽန္မအတြက္ ျမင္သမွ် ေတြ႕သမွ်သည္ ရင္ဖို ဖြယ္ရာ ျဖစ္၍ေနသည္။
(၃)
ရွင္ေဗြယန္ကားဂိတ္တြင္ အတန္ငယ္ ထိုင္ေစာင့္ေနတုန္း ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီးႏွင့္ ဆရာမေလး တစ္ေယာက္တို႔က သုံးဘီး ဆိုင္ကယ္ႏွင့္ လာႀကိဳၾကသည္။ စစခ်င္း သတိ ထားမိသည္က တိုင္းရင္းသားမ်ားသည္ အလြန္ ကို လွၾကသည္။ ေခ်ာၾကသည္။ အသားအေရ ျဖဴဝင္းစိုၾကည္ၾကသည္။ ရွင္ေဗြယန္ရြာသည္ လီဆူရြာေလးမို႔ လီဆူတိုင္းရင္းသားမ်ား ေနထိုင္ၾကသည္။ ေရႊေမွာ္မ်ား အမ်ားအျပား ရွိသည္မို႔ ထင္ထားသေလာက္မေခါင္။ ဒုတိယ ကမၻာစစ္လက္က်န္ ကတၱရာေစးပုံးမ်ား အပုံ အပင္ႏွင့္ စစ္ေလယာဥ္ကြင္းေဟာင္းႀကီးကို လည္း ေတြ႕လိုက္ရသည္။ ထိုစဥ္ သုံးဘီး ဆိုင္ကယ္ရပ္သြားသည္။ သို႔ေသာ္ ေက်ာင္းကို ေတာ့ မျမင္ရေသး။
''ေက်ာင္းက ဘယ္မွာလဲ ဆရာမ''
''ေက်ာင္းက ဒီကားလမ္းေပၚကေန ေအာက္ထဲဆင္းရဦးမွာ ဆရာမ၊ ေက်ာင္းက ေအာက္ခ်ဳိင့္ထဲမို႔ လမ္းေလွ်ာက္သြားမွ ေက်ာင္းကိုေရာက္မွာပါ ဆရာမေလး''
ေျပာေျပာဆိုဆို သုံးဘီးဆိုင္ကယ္ေပၚမွ ဆင္းၿပီး အထုပ္ေတြကို မကာ ကားလမ္းေဘး သို႔ ဆင္းလာခဲ့ၾကသည္။ ေက်ာင္းကေလးကို လွမ္းျမင္ရ႐ုံရွိေသး ေက်ာင္းအတြင္းမွ ကေလး တစ္သိုက္ အေျပးအလႊား ေျပးလာၾကသည္ကို ျမင္ရသည္။ အနားေရာက္လာသည့္ ကေလး မ်ားသည္ ကြၽန္မတို႔လက္ထဲမွ အထုပ္မ်ားကို ဆူဆူညံညံႏွင့္ လုသယ္ေနၾကသည္။
''ကေလးေတြက သြက္သြက္ေလးေတြေနာ္''
''ဟုတ္တယ္၊ ဆရာမေလး ကေလးေတြက လူလည္းသြက္သလို စကားလည္းသြက္တယ္၊ ဒါေပမယ့္ သူတို႔ဘာသာစကားသာ အေျပာ မ်ားတာ၊ ဗမာစကားကိုေတာ့ ဆီဆီေလ်ာ္ေလ်ာ္ မေျပာတတ္ၾကဘူးေလ'' ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီး က ရွင္းျပေလသည္။ ေက်ာင္းဝင္းထဲသို႔ ဝင္ဝင္ ခ်င္းမွာပဲ ဗမာစကား ေသေသခ်ာခ်ာ မေျပာ တတ္သည့္ ကေလးမ်ား၏ ႏႈတ္ဆက္သံကို ၾကားလိုက္ရသည္။ ႏႈတ္ဆက္ပုံက ''ေဟ့ ဆရာမ နင္က အသစ္ေရာက္လာတဲ့ ဆရာမလား၊ နင္ေရာက္လာလို႔ ငါတို႔ အရမ္းေပ်ာ္တာပဲ''
ကြၽန္မ ကေလးကို ျပဴးၾကည့္မိသည္။ ဗမာ စကားကို ဆီဆီေလ်ာ္ေလ်ာ္ မေျပာတတ္ၾကဘူး ဟု ဆရာႀကီးအေျပာကို ျပန္ၾကားမိကာ ကေလးမ်ား႐ိုင္းသည္ဟု မျမင္မိေတာ့။ ကေလး မ်ားကို ၿပံဳးၾကည့္ကာ ေျပာလိုက္သည္။
''ဆရာမလည္း သားတို႔ သမီးတို႔ကို ေတြ႕ရတာ အရမ္းေပ်ာ္တာပဲ''
ေက်ာင္းဝင္းေနာက္ဘက္တြင္ ဆရာမ မ်ား ေနထိုင္ရန္အတြက္ အိမ္ေလးေဆာက္ထား ေပးသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ အိမ္အေပၚတက္ သည္ဆိုရင္ပဲ အိမ္၏ေလွကားကို သစ္ပင္၏ပင္စည္မွာ အထစ္ကေလးမ်ား ျပဳလုပ္ထား သည့္ေလွကားေလး တပ္ဆင္ထားသည္။ သူတို႔ ၏ ႐ိုးရာဓေလ့ဟု ဆိုရမည္လား၊ လက္မႈပညာ ဟု ဆိုရမည္လားေတာ့မသိ။ လမ္းမွာျမင္ခဲ့ သည့္အိမ္မ်ား၌လည္း ထိုေလွကားမ်ားကို ေတြ႕ခဲ့ရသည္။ လက္ကိုင္မပါ၊ အကိုင္အတြယ္ မရွိသည့္ ေလွကားေလးေပၚသို႔ ေၾကာက္ေၾကာက္ ႏွင့္ မနည္းတက္ခဲ့ရသည္။ ခင္းထားသည့္ ဝါးအခင္းေၾကာင့္ ၿပိဳက်မည္လားဟူသည့္ စိတ္ေၾကာင့္ သတိထားနင္းလိုက္သည္။ တံခါး ရြက္မပါသည့္ ျပတင္းေပါက္ သုံးေပါက္၊ အေပၚကိုေမာ့ၾကည့္ေတာ့ ေနေရာင္ထိုးက်ေန သည့္ ေကာင္းကင္အေပါက္မ်ားႏွင့္ အရင္က ေရနံသုတ္ထားသည္ဟု ထင္ရေသာ္လည္း အေရာင္မွိန္ကာ ေပါက္ေနသည့္ ဝါးထရံကာ မ်ား ေနလို႔ျဖစ္ပါ့မလားဟု ေတြးလိုက္မိသည္။
''အိုး တျခားဆရာမေတာင္ ေနေသးတာပဲ ငါလည္းေနႏိုင္ရမွာေပါ့''ဟု ကြၽန္မစိတ္ကို ကြၽန္မ ေျဖသိမ့္လိုက္သည္။ ဒါသည္ ကြၽန္မ၏ ဆရာမဘဝ စတင္ျခင္းျဖစ္သည္။ ပစၥည္းမ်ား ကို ေနရာခ် ျပင္ဆင္လိုက္သည္။ ဆရာမ အသစ္ ေရာက္သည္ဆို၍ ရြာဥကၠ႒လူႀကီးမ်ား က ဆန္ႏွင့္ဆီမ်ား လက္ေဆာင္လာေပးၾက သည္။ ဗမာစကားမပီတပီႏွင့္ အားေပးစကား မ်ား ေျပာၾကသည္။ ကြၽန္မအတြက္ ေႏြးေထြး သည့္ အသိုက္အၿမံဳထဲသို႔ ဝပ္ဆင္းရသည့္ႏွယ္ ဝမ္းသာေက်နပ္လိုက္မိသည္။
(၄)
နံနက္ေစာေစာ ထမင္းဟင္းခ်က္ၿပီး ေရခ်ဳိးလိုက္သည္။ အိမ္ထဲ ဘုရားစင္မရွိသည္မို႔ အေရွ႕အရပ္ ေခါင္းရင္းဘက္ကိုသာ လွည့္ၿပီး ဘုရားရွိခိုးလိုက္ရသည္။ ဘုရားရွိခိုးၿပီးသည္ ႏွင့္ ေက်ာင္းသြားဖို႔ ျပင္ဆင္လိုက္သည္။
ပထမဆုံး လုပ္ငန္းဝင္ရမည့္ေနမို႔ ေက်ာင္းသို႔ ေစာေစာသြားလိုက္သည္။ ေက်ာင္း ေရာက္ေတာ့ ကေလးမ်ားက ကြၽန္မအား ဝိုင္းၾကည့္ၾကသည္မွာ စားမတက္၊ ဝါးမတက္ ပင္။ ဆရာမအသစ္မို႔ သူတို႔အတြက္ ၾကည့္လို႔ မၿပီးႏိုင္။ ကြၽန္မအဖို႔မွာလည္း တာဝန္စတင္ ထမ္းေဆာင္ရမည့္ေန႔မို႔ ရင္ခုန္ေနမိသည္။ ႐ုံးခန္းသို႔ေရာက္သည္ဆိုရင္ပဲ ဝန္ထမ္း အင္အားစာရင္း၊ အၫႊန္းကိန္း၊ ေအာင္ခ်က္ ျပ ရာခိုင္ႏႈန္းျပဇယား၊ ဝန္ထမ္းက်င့္ဝတ္၊ ဆရာ ဆရာမမ်ားႏွင့္ ေက်ာင္းသား ေက်ာင္း သူမ်ား လိုက္နာရမည့္ စည္းကမ္းခ်က္မ်ား၊ နံရံကပ္ က်န္းမာေရးစာေစာင္မ်ားႏွင့္ ေက်ာင္း႐ုံးခန္းသည္ ျပည့္စုံေနသည္။ ဆရာမ မ်ား ထိုင္ခုံက လုံေလာက္မႈမရွိေပမယ့္ ႐ုံးခန္း က သန္႔ရွင္းသပ္ရပ္ေနသည္။
ဆရာႀကီးေရာက္လာကာ ကြၽန္မအတြက္ အတန္းခြဲေပးသည္။ ပထမတန္း (ြ -၁) ကို သင္ေနသည့္ ဆရာမႏွင့္အတူ တြဲသင္ဖို႔ေျပာ သည္။ ေက်ာင္းသားဦးေရ ၁၅ဝ မွာ ပထမ တန္းကေလးက အမ်ားဆုံးျဖစ္သည္။ ကေလး မ်ားက ဗမာစကားနားမလည္၊ ကြၽန္မက လီဆူ စကား နားမလည္ျဖစ္ကာ ကေမာက္ကမႏွင့္ စတင္ခဲ့ရသည္။ ကြၽန္မအျဖစ္က ငိုရခက္၊ ရယ္ရခက္။ ကေလးမ်ားသည္ ကြၽန္မ ဘာေျပာ ေျပာ ျပဴးေၾကာင္ေၾကာင္ေလးႏွင့္ အင္းမလုပ္ အဲမလုပ္။ ကြၽန္မ၏ ပထမဆုံးေန႔ကို ကြၽန္မ ဒါမ်ိဳးအျဖစ္မခံ။ ပညာေရးေကာလိပ္တြင္ သင္ခဲ့ ဖူးသည့္ စာအေတြ႕အႀကံဳေလးကို လက္ေတြ႕ ဖန္တီးၿပီး ကေလးမ်ားႏွင့္ ကြၽန္မတစ္ထပ္တည္း က်ေအာင္ ျပဳလုပ္ဖို႔လိုၿပီမွန္း သိလိုက္သည္။
''နာနတ္သီးနဲ႔ ဒူးရင္းဟာ သူငယ္ခ်င္းေတြ ပါ၊ တစ္ေန႔မွာ ရန္ျဖစ္က် ဒူးရင္းသီးက ဆူးနဲ႔ခ်၊ ………'' ကြၽန္မ စဆို႐ုံရွိေသး ကေလး မ်ား လိုက္ဆိုလာၾကသည္မို႔ သူတို႔သင္ခဲ့ဖူး သည့္ ကေလးကဗ်ာ၊ သီခ်င္းေလးမ်ားကို ဆိုရင္း ကေလးမ်ားႏွင့္ ကြၽန္မအၾကား ရင္းႏွီးမႈ ေလးရလာခဲ့သည္။ သို႔ႏွင့္ မိတ္ဆက္သီခ်င္း ေလးမ်ားကိုဆိုရင္း ကေလးမ်ားႏွင့္ ကြၽန္မ အျပန္အလွန္ မိတ္ဆက္ခဲ့ၾကသည္။
''ဆရာမနာမည္ ေဒၚသီတာခ်ဳိလို႔ ေခၚ တယ္၊ ဆရာမက ျမစ္ႀကီးနားၿမိဳ႕ကေန သားတို႔ သမီးတို႔ကို စာသင္ေပးဖို႔လာခဲ့တာ ဆရာမ လာတာ ေပ်ာ္ရဲ႕လား''
''ေပ်ာ္တယ္ ေပ်ာ္တယ္၊ နင့္ကို ငါတို႔ အရမ္းခ်စ္တယ္ ဆရာမ''
''အဲ သားသားေလး ေနာက္ခါ ဆရာမကို နင္လို႔ မေျပာရဘူးေနာ္၊ ဆရာမလို႔ပဲေခၚ ဟုတ္ၿပီလား၊ ေခၚၾကည့္ပါဦး''
''ဆရာမ ဆရာမ''
''သားကေတာ္လိုက္တာ၊ ေနာက္ဆို ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္လည္း ငါ လို႔ မေျပာရဘူးေနာ္၊ သားလို႔ေျပာ ေျပာၾကည့္ပါဦး''
ကြၽန္မေျပာသည္မ်ားကို ျပဴးေၾကာင္ ေၾကာင္ေလးႏွင့္ ကေလးမ်ား ဝိုင္းၾကည့္ေနၾက သည္။ သူတို႔စိတ္ထဲမွာေတာ့ နားလည္သည္ လည္းရွိမည္၊ သေဘာမေပါက္သည္မ်ားလည္း ရွိမည္။ ကြၽန္မေျပာသည္မ်ားကိုေတာ့ အာ႐ုံစိုက္ နားေထာင္ေနၾကသည္ကိုေတာ့ ေတြ႕ရသည္။
''သား''
''လိမ္မာလိုက္တာ ကဲ သားတို႔ သမီးတို႔ ကလည္း ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ငါ လို႔ မေျပာရဘူး၊ ေယာက္်ားေလးဆို သား၊ မိန္းကေလးဆို သမီး လို႔ေျပာရမယ္၊ ဆရာမေျပာတာ နားလည္လား''
''ဟုတ္ကဲ့ပါဆရာမ''
''ကေလးတို႔က လိမ္မာလိုက္ၾကတာ၊ ဆရာမကလည္း သားတို႔ သမီးတို႔အားလုံးကို ခ်စ္ပါတယ္၊ ခု သားသား မီးမီးတို႔ရဲ႕ နာမည္ ေလးေတြ ဆရာမကိုေျပာျပၿပီး မိတ္ဆက္ရ ေအာင္'' ကြၽန္မသည္ ကေလးမ်ားႏွင့္ အျပန္ အလွန္ေျပာဆိုရင္း ''ငါ ဆရာမ''ဟူသည့္ အသိကို ရလိုက္ရသည္။ ''ငါတို႔သင္ေပးမွ တတ္မည့္ ကေလးေလးေတြပါလား''ဟု ဆရာ့ အေတြးမ်ားလည္း ပထမဆုံး ဝင္ေရာက္ လာသည္။ ကေလးမ်ား၏ဘဝ ေပ်ာ္ရႊင္ဖို႔၊ တိုးတက္ဖို႔ဟူသည္ ဆရာ ဆရာမေတြရဲ႕ အျပဳ အမူမ်ားအေပၚ လုံးဝမူတည္ေနသည္ဟု ကြၽန္မေတြးမိသည္။ ေဖေဖေျပာသည့္ ''ဘာ လုပ္လုပ္ ေစတနာေလးထည့္ၿပီးလုပ္'' ဆိုသည့္ စကားကို ကြၽန္မျပန္ၾကားေယာင္မိသည္။
ကြၽန္မ ပ်ဳိးေထာင္သည့္ ကေလးမ်ားသည္ ''အတိဇာတ''ဟူသည့္ ဆရာထက္ေတာ္သည့္၊ ထူးခြၽန္ထက္ျမက္သည့္ တပည့္ေကာင္းမ်ား ေပၚထြက္ေအာင္ ကြၽန္မတတ္ႏိုင္သေလာက္ စြမ္းေဆာင္ေပးဖို႔ ဆုံးျဖတ္ေတြးေတာမိသည္။ကြၽန္မသည္ ဆရာတစ္ေယာက္အျဖစ္ က်ရာေဒသ၊ က်ရာတာဝန္မွာ ေစတနာေလးထည့္ၿပီး ကိုယ့္ တိုင္းျပည္၏ အနာဂတ္ၾကယ္ပြင့္ကေလးမ်ား ထြန္းလင္းေတာက္ပေစဖို႔ အစြမ္းကုန္ ႀကိဳးပမ္း မည္ဟု ရဲရဲဝံ့ဝံ့ သႏၷိ႒ာန္ခ်လိုက္ေတာ့သည္။
႐ိုးရာ (မကန)
No comments:
Post a Comment