ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႏွင့္ အႏုပညာ

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႏွင့္ အႏုပညာ

အမ်ဳိးသားေခါင္းေဆာင္ႀကီး   ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း
အေၾကာင္းေတာ့ အမ်ားသိၿပီးျဖစ္သည္။ ရဲရဲေတာက္ အာဇာနည္၊ သံမဏိစိတ္ဓာတ္ပိုင္ရွင္။  စာေရးသူက
ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္  အႏုပညာသမားဟု  ဆိုလိုက္လွ်င္
စာဖတ္သူအခ်ဳိ႕က ဟုတ္ရဲ႕လားဟု သံသယဝင္ေကာင္း
ဝင္ႏိုင္ေသာ္လည္း ေဆာင္းပါးဖတ္ၿပီးသည္ႏွင့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္
သည္   အႏုပညာသမား ဆိုသည့္အခ်က္ကို   လက္ခံ
သြားမည္ဟု ယူဆပါသည္။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္  မ်ဳိးခ်စ္စိတ္ဓာတ္    ျပင္းထန္သူ
ျဖစ္သည္ကို   ေသြးကသက္ေသျပပါ၏။   မိခင္ႀကီး
ေဒၚစုဘက္မွေတာ္ေသာ    အဘိုးျဖစ္သူ  မင္းႀကီး
ေရႊလေရာင္ (ေခၚ) ဗိုလ္မင္းေရာင္သည္ အဂၤလိပ္ကို
ေတာ္လွန္ခဲ့သည့္အတြက္ ေခါင္းျဖတ္အသတ္ခံခဲ့ရ
သည္။ လူပင္ေသေသာ္လည္း ဗိုလ္မင္းေရာင္၏ ေသြး
တို႔သည္ကား မေသ၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ထံစီးဝင္ေလသည့္ပမာ၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ အဂၤလိပ္ကိုေတာ္လွန္သည္။ ဖက္ဆစ္
ဂ်ပန္ကိုေခ်မႈန္းသည္။ တစ္မ်ဳိးသားလံုးကို စည္းလံုး၍
လြတ္လပ္ေရး  အရယူေပးႏိုင္ခဲ့သည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ အမ်ဳိးသားေခါင္းေဆာင္ေကာင္းတစ္ေယာက္ ျဖစ္သလို  အႏုပညာသမားတစ္ေယာက္ျဖစ္သည္ကိုလည္း   ပင္ကို
ဗီဇဓာတ္ခံပါလာသည္။  စာေပကိုခ်စ္သည္၊ ဂီတ
ကို ျမတ္ႏိုးသည္၊  ႐ုပ္ရွင္ႀကိဳက္သည္၊ သို႔ေသာ္ တိုင္း
ျပည္အေရး  ဦးစားေပးခဲ့ရသည့္အတြက္၊ သူ႔ဗီဇ၊ သူ႔
ဝါသနာ၊  သူ႔အႏုပညာတို႔သည္  ေလာင္းရိပ္မိသည့္ အသီးအကင္းေလးမ်ားပမာ ရွင္သန္ႀကီးထြားခြင့္မရရွာ။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ ဟန္ေဆာင္မႈကို  ရြံမုန္းသည့္အတြက္ ဟန္ေဆာင္မႈ ကင္းသည္။ စကားေျပာလွ်င္တံုးတိ၊ တ့ဲတိုး၊ တိုရွင္း လိုရင္း ခပ္ျပတ္ျပတ္ ေျပာတတ္သူ၊ သို႔ျဖစ္၍
တခ်ဳိ႕က လူ႔ကန္႔လန္႔၊ လူ႔ခြစာဟု ထင္ၾကသည္။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႏွင့္ အလြန္ရင္းႏွီးၿပီး  ရန္ကုန္တကၠသိုလ္
ေက်ာင္းသားသမဂၢတြင္ အတူလုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ က်ဳိက္
လတ္သား-ဦးေဌးၿမိဳင္(ေခၚ) စာေရးဆရာဒဂုန္တာရာ
က ၁၉၄၆ ခုႏွစ္ထုတ္ ''တာရာ'' မဂၢဇင္းတြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္
ကို ေအာင္ဆန္း (သို႔မဟုတ္) အ႐ိုင္းဟုေရးသားေဖာ္ျပ ခဲ့သည္။ ဆရာဒဂုန္တာရာသည္  ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကို ႏွိမ့္ခ်
ပုတ္ခတ္လို၍မဟုတ္၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ တိုင္းျပည္အေရး
ကလြဲ၍ ဘာမွစိတ္မဝင္စား၊ လူမႈေရးမရွိ၊ သူ၏နဂိုေန
အတိုင္း ခပ္႐ိုင္း႐ိုင္း၊ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း၊ မျပဳမျပင္ေနတတ္
၏။ ဟန္မလုပ္၊ ဂိုက္မထုတ္၊ ဝါၾ<ြကားလိုစိတ္ အလွ်င္း
မရွိ၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္၏႐ိုးသားေသာ ဂုဏ္ပုဒ္ကို ေပၚလြင္ေအာင္
ေဖာ္က်ဴးလို၍ျဖစ္သည္။   ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကလည္း  သူ႔ကို အ႐ိုင္းဟု ဆိုသည္ကို အျပစ္မျမင္သည့္အျပင္ ႏွစ္သက္
သေဘာက်သည့္အတြက္      ¤င္း၏ကိုယ္တိုင္ေရး           အတၴဳပၸတၱိမွတ္တမ္းတြင္ ''လြတ္လပ္ေသာ လူ႐ိုင္းဘဝကို မလြတ္လပ္ေသာလူယဥ္ေက်းဘဝထက္ အဆတစ္ရာ
ႀကိဳက္သည္'' ဟု စိတ္ရင္းအတိုင္း ေရးသားေဖာ္ျပခဲ့သည္။

တကယ္ေတာ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ မ႐ိုင္းပါ။ ယဥ္ေက်း
ေသာသူတစ္ဦး၊ ပကတိ႐ိုးသားသူျဖစ္သည္။ သူ၏ စိတ္ရင္းအမွန္မွာ အင္မတန္ႏူးညံ့၏။ ႐ိုင္းျခင္း၊ ယဥ္ျခင္း
ကို အျပင္ပန္းဗဟိဒၶ ႐ုပ္လကၡဏာေပၚ အေျခခံဆံုးျဖတ္
၍မရ။ အဇၩတၱေခၚ  အတြင္းစိတ္ရဲ႕အႏွစ္သာရကို အေျခခံမွအေျဖမွန္ရေပလိမ့္မည္။

ဗုိလ္ခ်ဳပ္သည္ ေက်ာင္းသားဘဝ ေရနံေခ်ာင္းၿမိဳ႕ အမ်ဳိးသားအထက္တန္းေက်ာင္းတြင္ ပညာသင္ယူခဲ့စဥ္ ကာလက ပန္းခ်ီဝါသနာပါသည့္အတြက္ ပန္းခ်ီကားမ်ား
ေရးဆြဲခဲ့ဖူးသည္။   စာေရး၊    စာဖတ္ဝါသနာပါသလို တကၠသိုလ္ေရာက္သည့္အခါ   ဒဂုန္မဂၢဇင္း၊ အိုးေဝ
မဂၢဇင္းႏွင့္  အျခားေသာမဂၢဇင္းမ်ားတြင္  ျမန္မာလို၊
အဂၤလိပ္လို ေဆာင္းပါးေပါင္းမ်ားစြာေရးသားခဲ့ၿပီး
တိုင္းျပည္လြတ္လပ္ေရးရသည့္အခါ ႏိုင္ငံေရးေလာကမွ အနားယူၿပီး စာေရးဆရာဘဝျဖင့္ ရပ္တည္သြားမည္ဟု ဆံုးျဖတ္ထားသူျဖစ္သည္။

ဂီတကို မကြၽမ္းက်င္ေသာ္လည္း ဝါသနာပါသည္၊
ခံစားတတ္သည္။ ၿမိဳ႕မၿငိမ္းေရးစပ္ၿပီး ျပည္လွေဖႏွင့္
ေမရွင္တို႔သီဆိုထားသည့္    ''သက္ေဝ''   သီခ်င္းကို
ႀကိဳက္သည္။ ေရဒီယိုက  ''သက္ေဝ''  သီခ်င္းလာလွ်င္ ထိုင္ရာကမထ၊ ဘယ္ကိုမွမသြားေတာ့၊  ဇိမ္ယူၿပီး နား
ေထာင္ေလ့ရွိသည္။ အမ်ဳိးသားေရးေတးမ်ားအျပင္ ေရႊတိုင္ၫြန္႔၏ လက္ရာမ်ားျဖစ္သည့္ ''ေရွးေရစက္၊ ေလွ
ကေလး၊ ေဟဝန္နန္း၊ မိန္းမျမတ္'' ဘိလပ္ျပန္သန္း
သီဆိုထားသည့္ ''ျမပန္းေခြ'' ျပည္လွေဖရဲ႕ ''ကၪၨန'' ေမရွင္
ရဲ႕ ''မယ္ခုေမွ်ာ္'' သီခ်င္းမ်ားကိုလည္း ႏွစ္သက္သည္။
လူထုကို ဂီတျဖင့္စည္း႐ံုး၍ တပ္မေတာ္ကို ျပည္သူတို႔
ေထာက္ခံရန္ ဖက္ဆစ္ေတာ္လွန္ေရးကာလအတြင္းက ''ျပည္သူ႔တပ္မေတာ္''ဆိုသည့္သီခ်င္းကို ဆရာေရႊတိုင္ ၫြန္႔ေရးစပ္ရန္  တာဝန္ေပးျခင္းက ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္
ဂီတကို  တန္ဖိုးထား ျမတ္ႏိုးသူျဖစ္ေၾကာင္း ေပၚလြင္
ထင္ရွားလွသည္။ ထို႔ျပင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ သီခ်င္းေရးစပ္
ခဲ့သည္ဆိုက တအံ့တၾသျဖစ္မည္။ ဒုတိယကမၻာစစ္ အတြင္း BDAတပ္ ပ်ဥ္းမနားတြင္   တပ္စြဲခဲ့သည့္
ကာလက ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ ပ်ဥ္းမနား ရွမ္းကန္အရပ္တြင္ ေနထိုင္ခဲ့စဥ္ ''လူထုခ်ီမ'' သီခ်င္းကို ေရးစပ္ခဲ့ၿပီး သူ႔
ရဲေဘာ္မ်ားကို ဆိုေစခဲ့သည္။ ဂီတစည္းမ်ဥ္းစည္းကမ္း
ႏွင့္ေတာ့ ညီခ်င္မွညီမည္။ ဒါေတြ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မသိ၊ သူနား
လည္သလို၊ သူခံစားရသလို ေရးစပ္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။

လူ႐ိုးႀကီးဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ တဇြတ္ထိုးသမား၊ ပြင့္ပြင့္
လင္းလင္းသမား ၊ ဂ်ပန္ေခတ္ကဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ မက်န္းမာ
၍ ရန္ကုန္ေဆး႐ံုႀကီးမွာ တက္ေရာက္ကုသစဥ္ ေျမာင္းျမ
သူ သူနာျပဳဆရာမေလး မခင္ၾကည္ (ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကေတာ္
ေဒၚခင္ၾကည္)ႏွင့္ ဆံုေတြ႕ခဲ့ၿပီး    ဆရာမေလးကို               ေတြ႕ကာမွ တန္းတန္းစြဲ။ တကယ္ေတာ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မွာလည္း
အသည္းနဲ႔ပါ။ ဆရာမေလးမခင္ၾကည္ ေဆးတိုက္မွ
ေသာက္သည္။ တျခား ဘယ္သူတိုက္တိုက္ ေဆး
မေသာက္၊ ေဆး႐ုံက ဆင္းေတာ့လည္း ဆရာမေလး
ရွိရာ အေဆာင္ကို အေၾကာင္းမရွိ အေၾကာင္းရွာသြား သည္။ အေဆာင္ေရာက္ျပန္လွ်င္လည္း ''ဧည့္သည္ လာတယ္၊ ဧည့္သည္လာတယ္'' ဟု အသံက်ယ္ႀကီးျဖင့္ ေအာ္ေအာ္ေခၚတတ္သည့္အတြက္ ဆရာမေလးခမ်ာ မေနသာ ထြက္ေတြ႕ရသည္။ ေတြ႕႐ံုျဖင့္မၿပီး၊ ေမရွင္ရဲ႕
''မယ္ခုေမွ်ာ္'' သီခ်င္းကို ဆိုခိုင္းေလ့ရွိသည္။ ဆရာမေလး
က ရွက္ရွက္ျဖင့္ မဆိုတတ္ ဆိုတတ္ ဆိုျပရသည္။ တစ္ခါ
ဆိုျပ႐ံုႏွင့္လည္းမရ၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႏွင့္အတူ ဗိုလ္စႀကၤာႏွင့္
ရန္ကုန္ေဆး႐ံုႀကီးမွ ေဒါက္တာျမင့္ေဆြတို႔ လိုက္ပါေလ့
ရွိရာ ဆရာမေလးသီခ်င္းဆိုသည့္အခါ တေယာျပား ေလးျဖင့္ ေမွးလိုက္ေပးရသူက ေဒါက္တာျမင့္ေဆြ။

ဗုိလ္ခ်ဳပ္သည္ စာေပဂီတသာမက ႐ုပ္ရွင္လည္း
ႀကိဳက္သည္။ အတြင္းဝန္႐ံုးတြင္ ႐ံုးထိုင္သည့္အခါ
မအားလပ္သည့္ၾကားမွ လက္စြဲေက်ာ္ အပါးေတာ္ၿမဲ
ဗိုလ္ထြန္းလွႏွင့္အတူ ဆူးေလဘုရားလမ္းတစ္ဝိုက္ရွိ ႐ုပ္ရွင္႐ုံမ်ားဆီသို႔ အေျပးအလႊား သြားေရာက္ၾကည့္႐ႈ ေလ့ရွိ၏။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ ႐ုပ္ရွင္ကို ေရြးၾကည့္သည္။ ဗ႐ုတ္ဗရက္ သ႐ုပ္ပ်က္ ဇာတ္ကားမ်ဳိး၊ လူမ်ဳိးတစ္မ်ဳိး အား ႏွိမ့္ခ်ေသာဇာတ္ကားမ်ဳိး ဘယ္ေတာ့မွမၾကည့္၊ နက္နဲသိမ္ေမြ႕၍ စိတၱေဗဒႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ ဇာတ္
ကားမ်ဳိး၊ အခ်စ္အိမ္ေထာင္ေရးဇာတ္ကားမ်ားပင္ျဖစ္
ေစ    ဇာတ္အိမ္ခိုင္ခံ့၍     အက်ဳိးျပဳျဖစ္ေစမည့္ သ႐ုပ္ေဖာ္ဇာတ္ကားမ်ဳိး၊       ရာဇဝင္သမိုင္းကို ေနာက္ခံထားသည့္ ဇာတ္ကားမ်ဳိးကိုမွ ႏွစ္သက္သည္။
ကလပ္ေဂဘယ္ပါဝင္ေသာ Gone with the wind! ၊
Waterloo Bridge Rebecca ၊ The Good Earth ၊ For Whom the Bell tollsစေသာ   ဇာတ္ကားမ်ားမွာ
ဗိုလ္ခ်ဳပ္သေဘာက်အႀကိဳက္ေတြ႕ေသာ ဇာတ္ကားမ်ား
ျဖစ္၏။For Whom the Bell tollsဇာတ္ကားမွာ စပိန္
ျပည္တြင္းစစ္ကို   ႐ိုက္ျပထားေသာ  ဇာတ္ကားျဖစ္ရာ ဗုိလ္ခ်ဳပ္သိပ္ႀကိဳက္သည့္    ဇာတ္ကားျဖစ္၏။  ဟာသ
ဇာတ္ကားမ်ားကိုလည္း    စိတ္လက္ရႊင္လန္းေစရန္ ၾကည့္႐ႈတတ္သည္။ သို႔ေသာ္ ေလာ္ရယ္ဟာဒီတို႔ပါဝင္
ေသာBean Hunksဟာသဇာတ္ကားမ
်ားကိုမူ သေဘာ မေတြ႕၊ သဘာဝမက်ေသာဟာသ၊ Very Silly Jokes  ၾကည့္႐ႈသူေတြကို ကလိထိုး၍ အတင္းရယ္ေစေသာ ဟာသမ်ားဟု သံုးသပ္သည္။

ဟာသ႐ုပ္ရွင္ကို စိတ္ဝင္စားေသာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္၏ ဟာသ
ပညာအေပၚအျမင္မွာလည္း ေလးနက္လွသည္။ ၁၉၄၆
ခုႏွစ္ ေဖေဖာ္ဝါရီလထုတ္ ''ဇဝန'' ဂ်ာနယ္တြင္ ႏႈတ္ခြန္း
ဆက္အမွာစကားေရးသားရာတြင္   ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ ဤသို႔ ခြဲျခမ္းစိတ္ျဖာခဲ့သည္။

ဟာသပညာသည္ လူမ်ဳိးတစ္မ်ဳိး၏ ဘဝတြင္ အေရးပါ အရာေရာက္ေသာပညာတစ္ရပ္ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္
ဟာသအတုႏွင့္အစစ္ ခြဲျခားတတ္ရန္လိုသည္။ ဟာသ
ပညာသည္ကား ေလာကီ လူ႔ဘဝလူ႔ဇာတ္ခံုတြင္ ေရွ႕
ေနာက္ မညီ၊ အဆင္မေျပေသာ အခ်က္အလက္မ်ားကို ေဖာ္ထုတ္၍ ရွင္လူအေပါင္းတို႔အား ရယ္စရာသေဘာ
ျမင္ေစရမည္။  ဤသို႔ျမင္ေစရာတြင္ စာေရးဆရာ၏
Óဏ္စြမ္းအလိုက္   အသြင္အမ်ဳိးမ်ဳိးေဆာင္ႏိုင္ေလ သည္။   အခ်ိဳ႕ဟာသမ်ားကား မိမိတို႔ ပတ္ဝန္းက်င္ ကမၻာႀကီးကို ဟက္ဟက္ပက္ပက္ ရယ္ေမာၾကသည္။
ေလွာင္ေျပာင္ၾကသည္၊ ခနဲ႔ၾကသည္၊ ရြဲ႕ၾကသည္၊ ေစာင္း
ေျမာင္းၾကသည္၊ အခ်ဳိ႕ကား မိမိတို႔ဘာသာ မိမိတို႔ႀကိတ္
၍ ရယ္ေမာၾကသည္။ ဤသို႔လွ်င္ ဟာသပညာသည္မ်ား
သည္ အသြင္အမ်ဳိးမ်ဳိးေဆာင္ကာ ေလာကီလူသား
မ်ား၏ ႀကီးက်ယ္မႈ၊ ဟန္ေဆာင္မႈ၊ ဝင့္ဝါမႈ၊ ပလႊားမႈ
အရပ္ရပ္ကို ျပက္ရယ္ျပဳၾကသည္။ ဥပမာဆိုရလွ်င္ ျပင္သစ္စာေရးဆရာႀကီး မိုလ်သည္ မဟာဆန္ခ်င္သူ၊ ဆရာဝန္ပါပဲ အစရွိသည့္ျပဇာတ္မ်ားေရးသားကာ မိမိ
ေခတ္ရွိ   ပတ္ဝန္းက်င္ေလာကကို   ျပက္ရယ္ျပဳ
ေလွာင္ေျပာင္ခဲ့သည္။     စေလဆရာႀကီး ဦးပုည
သည္  ¤င္းေရးသားေသာ ေမတၱာစာမ်ား၊  ျပဇာတ္မ်ား
တြင္  ထိုေခတ္ထိုအခါက   ေလာကီလူသားမ်ား၏
သြားလာေနထိုင္ပံု၊ ဆက္ဆံေပါင္းသင္းမႈ အစရွိသည္တို႔
ကို ေျပာင္ေလွာင္ရယ္ေမာေစခဲ့သည္။ ႏို
င္ငံျခားဟာသ
ဇာတ္လိုက္မ်ားထက္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ပို၍ အထင္ႀကီးေသာ ျမန္မာဟာသ  မင္းသားႀကီးမွာ   ဖိုးပါႀကီးျဖစ္သည္ဟု မွတ္ခ်က္ေပးခဲ့ဖူးသည္။

အခ်ဳပ္ဆိုရလွ်င္ ဤမွ်ေရးျပသည္ႏွင့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္
အႏုပညာသမားတစ္ေယာက္ျဖစ္ေၾကာင္း ေပၚလြင္
ေလာက္ၿပီဟု ယူဆပါသည္။ တိုင္းျပည္အေရးေၾကာင့္ ေဘးဖယ္ေပးခဲ့ရသည့္ သူ႔ဘဝ၊ သူ႔အႏုပညာသည္
အကယ္၍မ်ား ငုပ္လွ်ဳိးေနခဲ့ရာမွ ရွင္သန္ခြင့္မ်ားရခဲ့ပါ လွ်င္ ကြၽႏ္ုပ္တို႔ခ်စ္သည့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကို စာေရးဆရာ (သို႔
မဟုတ္) ဂီတစာဆို(သို႔မဟုတ္) ႐ုပ္ရွင္ပညာရွင္စသည္
ျဖင့္ ထင္ရွားေက်ာ္ၾကားေသာ အႏုပညာရွင္တစ္ေယာက္ အျဖစ္ ျမင္ေတြ႕ၾကရမည္မွာ မလြဲဟုတင္ျပရင္း  ဗိုလ္ခ်ဳပ္
ကို အေလးျပဳရင္း ဤေဆာင္းပါးကို အဆံုးသတ္ပါ
ရေစ။        ။

တင့္လြင္ဦး (စီးပြားေရးတကၠသိုလ္)