ေက်ာင္းသားမိဘတစ္ဦးေရာက္လာတယ္။ သူ႔ကေလး အဂၤလိပ္စာအေရး သီးသန္႔သင္ခ်င္လို႔တဲ႔။ ကြၽန္ေတာ့္ဆီ က တပည့္တစ္ေယာက္ေယာက္လႊတ္ေပးဖို႔ လာေျပာတာ။ ေမးၾကည့္လိုက္တယ္။ ကေလးကဒီႏွစ္ တကၠသိုလ္ဝင္တန္း ေျဖမွာ။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕က နာမည္အႀကီးဆံုး ေက်ာင္း တစ္ေက်ာင္းမွာထားတယ္။ ဒါနဲ႔မၿပီးေသးဘူး။ ရန္ကုန္မွာ ထိပ္တန္း အဆင္႔ရိွတဲ႔ ဘာသာစံုဝုိင္းမွာတက္ေသးတယ္။ ဒါတင္ဘယ္ကမလဲ ဘာသာစံုဂိုက္ေခၚထားတယ္၊ ကဲ စဥ္းစား။ နားခ်ိန္ဘယ္မွာလဲ။ စားခ်ိန္ဘယ္မွာလဲ။ ေရ မခ်ဳိးရေတာ့ဘူးလား။
အသိတရားကုိအႏုိင္ယူ
ဒီၾကားထဲ အဂၤလိပ္စာအေရးသီးသန္႔ဆရာလိုခ်င္ ျပန္ၿပီ။ ဘာသာရပ္တစ္ခုမွာ ဆရာသံုးေယာက္။ အဂၤလိပ္ စာ ဆရာလည္းသံုးေယာက္ေပါ့။ ေမးၾကည့္လိုက္တယ္။ ကေလးမွာ အခ်ိန္ေကာရေသးလားလို႔။ ရင္ထဲမွာမြန္းၾကပ္ ေနတဲ့ေဝဒနာရဲ႕ တုံ႔ျပန္မႈ။ အႏိုင္ႏုိင္အားယူလိုက္တဲ႔ သက္ျပင္းတစ္ခ်က္။ ကြၽန္ေတာ့္နားထဲကို ႐ုိက္ခတ္လာ တယ္။ ၿပီးေတာ့ မခ်ိတင္ကဲေျပာလိုက္တာက ''အင္း အဲဒါကေတာ့ရေအာင္လုပ္ရမွာေပါ့ ဆရာရယ္'' တဲ႔။ ဟုိ ဆရာေတြက အေရးသင္တာ အားမရလို႔တဲ႔။ လစဥ္ က်ဴရွင္ဖိုး ေျခာက္သိန္းေက်ာ္တာလည္း ပါေသးတယ္။ ဒီလိုမ်ဳိးေတြ ျမင္ရ၊ ၾကားရတာမ်ားၿပီ။ ဒါေပမယ့္ ႐ုိးကို မ႐ုိးႏိုင္။ ၾကားၿပီးတုိင္းၾကားရ။ ရင္ထဲမွာေတာ့ စူးစူးရွရွ။ မိဘေတြ ခ်ိန္ခ်ိန္ဆဆမရိွဘူး။ ျဖစ္ခ်င္တဲ႔ဆႏၵပဲ၊ ေလာပိတကို ေမာ္တာေသးေသးေလးနဲ႔မွ ေမာင္းခ်င္တာ။ ေမာ္တာပဲၾ<ြကမလား၊ ဓာတ္အားရမလား မစဥ္းစားဘူး။ ျဖစ္ခ်င္လြန္းတဲ႔ ဆႏၵက အသိတရားကုိအႏုိင္ယူသြားၿပီ။ ဘယ္သူျဖစ္ျဖစ္ စိတ္ေနာက္ပါရင္ မွားတတ္တာေပါ့။ ဆႏၵက ဘဝကိုေတာင္ ဖ်က္တတ္ေသးတာ။
အရြယ္က ႏုႏု။ ဖြံ႕ၿဖိဳးမႈက နည္းနည္း။ ႐ုပ္ပုိင္းဖြံ႕ၿဖိဳးမႈနဲ႔ စိတ္ပုိင္းဖြံ႕ၿဖိဳးမႈကလိုေသးတယ္။ ထိလြယ္ရွလြယ္၊ ပြန္း လြယ္ ပဲ့လြယ္၊ ၫြတ္လြယ္ ေပ်ာင္းလြယ္၊ ေဖာ့ဖေယာင္း ႏွယ္အရြယ္။ စိတ္ခံစားမႈအေနနဲ႔ဆိုရင္ စေကာစက အရြယ္။ အသက္အပိုင္းအျခားနဲ႔ဆိုရင္ ၿမီးေကာင္ေပါက္။
ပညာေရးစိတ္ပညာအရဆိုရင္ ကေလးေတြကို ပညာ သင္ရာမွာ ခ်ိန္ခ်ိန္ဆဆ လုပ္ရတယ္။ သူ႔အိုးနဲ႔သူ႔ဆန္ တန္မွ။ လွ်ံသြားရင္ အလဟႆ ျဖစ္႐ံုပဲ။ သူ႔အရြယ္နဲ႔သူ ႐ုပ္ပိုင္းခံႏုိင္အားနဲ႔ စိတ္ပိုင္းခံႏုိင္အားရိွတယ္။ ပိုသြားလို႔ မရဘူး။ မႏိုင္ဝန္ထမ္းရင္ ပင္ပန္း႐ံုပဲ။
ကာယအလုပ္ကို လုပ္တဲ႔အခါ ကိုယ္ကာယ ပင္ပန္း တယ္။ သင္ယူ၊ ေလ့လာ၊ က်က္မွတ္၊ ဖတ္မွတ္စဥ္းစားေတြး ေခၚတဲ႔အခါလည္း ဦးေႏွာက္သံုးရတယ္။ ဦးေႏွာက္မွာ ရိွတဲ႔ ၾ<ြကက္သား၊ အာ႐ံုေၾကာေတြ အလုပ္လုပ္ရတယ္။ လိုတာထက္ပုိလုပ္ရင္ စိတ္ပုိင္းဆုိင္ရာေတြပင္ပန္းတယ္။
ဦးေႏွာက္ကို ခိုင္းခ်င္တိုင္းခိုင္းလို႔ မရဘူး။ စာသင္သား
အတြက္ ဦးေႏွာက္ရဲ႕ ခံႏုိင္အားဆိုတာရိွတယ္။ အလြန္
အမင္း အားစုိက္ရတဲ႔အခါမ်ဳိးမွာ ဦးေႏွာက္ရဲ႕ခံႏုိင္ရည္
သိပ္မရိွဘူး။ တိုေတာင္းတယ္။ သိပ္ၿပီးအားမစုိက္ရဘူး
ဆုိရင္ေတာ့ ဦးေႏွာက္ရဲ႕ အလုပ္လုပ္ႏုိင္စြမ္းပိုတယ္။အခ်ိန္
အတိုင္းအတာတစ္ခုအထိ ဦးေႏွာက္ကို ခိုင္းၿပီးရင္အနား
ေပးရတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကုန္သြားတဲ႔ အားျပန္ရလာတယ္။
မရပ္မနားဆက္တုိက္ ခိုင္းလို႔မရဘူး။ သူ႔ရဲ႕ သင္ယူႏိုင္စြမ္း ကုန္သြားရင္ ဦးေႏွာက္က လက္ခံႏုိင္တဲ႔ အေနအထားမရိွ ေတာ့ဘူး။ ဘယ္ေလာက္ပဲဖတ္ဖတ္ ေခါင္းထဲမဝင္ေတာ့ဘူး။
ကဲ-ဒါဆုိ ခုေျပာတဲ့ကေလးရဲ႕အျဖစ္ကို ျပန္ၾကည့္ လုိက္။ ေက်ာင္းေတာင္ မဖြင္႔ရေသးဘူး။ မခ်ိမဆံ့ျဖစ္ ေနၿပီ။ တက္ေနရတာက ေက်ာင္းသံုးေက်ာင္း။ အျပင္မွာ ႏွစ္ေက်ာင္း၊ အိမ္မွာ တစ္ေက်ာင္း။ ေလွသံုးစင္းကို တစ္ေယာက္တည္းေလွာ္ေနရတာ။ အိမ္နဲ႔ေက်ာင္း၊ ေက်ာင္းနဲ႔ေက်ာင္း၊ ေက်ာင္းနဲ႔အိမ္။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕မွာ ႐ံုးခ်ိန္ ဆိုရင္ မီးပြိဳင္႔တစ္ခုနဲ႔ တစ္ခုေရာက္ဖို႔ နာရီဝက္ေလာက္ ၾကာတယ္။ အခ်ိန္ေတြဟာ ယာဥ္ေၾကာပိတ္မႈရဲ႕ ဝါးမ်ဳိ ျခင္းကိုခံလိုက္ရတယ္။ အိမ္က ကားနဲ႔ ပို႔ႏုိင္ေပမယ့္ ေမာင္းခ်င္တိုင္းေမာင္းလို႔မရဘူး။ တက္ေနတဲ႔ပင္မ ေက်ာင္းခ်ိန္က မနက္ ၉ နာရီက မြန္းလြဲ ၂ နာရီ။ အဲဒီ မွာတင္ အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ယူထားၿပီ။
ေလွာင္အိမ္ထဲကငွက္
က်န္တဲ့ အခ်ိန္ေလးမွာ ေနာက္ထပ္ဘာသာစံုဝုိင္းကို ဒုန္းစုိင္းလုိက္။ ဒါနဲ႔မၿပီးေသးဘူး။ အိမ္ေရာက္ေတာ႔ ေျခ ကုန္လက္ပန္းက်။ ဂိုက္ဆရာေတြက တစ္ေယာက္ၿပီး တစ္ေယာက္ႏိွပ္စက္။ ကေလးမေလးခမ်ာ မလူးသာမလြန္႔ သာ။ ဘာနဲ႔တူသလဲဆိုေတာ့ ေလွာင္အိမ္ထဲကငွက္ ကေလးလို။ ေျပးစရာမရိွ။ ေရွာင္စရာနတိၳ။ ျပဳသမွ်ႏုရ ေတာ့မယ့္အျဖစ္။ ရက္စက္မႈအေပါင္းသရဖူေဆာင္း ေလၿပီ။ ဘယ္အခ်ိန္စားမလဲ။ ဘယ္အခ်ိန္နားမလဲ။ ကား ထဲမွာစား၊ ကားထဲမွာပဲ နားရမလား။ အိပ္ခ်ိန္ေကာ ေပ်ာက္ဆံုးေနၿပီလား။
အိပ္ေရးဝဖို႔လည္းလိုတယ္။ သာမန္အားျဖင့္ တစ္ေန႔ ၈ နာရီ (အနည္းဆံုး ၇ နာရီေက်ာ္) ေလာက္ အိပ္သင့္တယ္။
အရြယ္ေရာက္သူေတြကို ဆိုလိုတာ။ အိပ္ေရးမဝဘူးဆုိရင္
ေနာက္ဆက္တြဲ ဆိုးက်ဳိးေတြ လာလိမ့္မယ္။ ၾကာလာရင္ အာ႐ံုေၾကာဆုိင္ရာေရာဂါေတြ ခံစားရတယ္။ ဒီလိုထိလြယ္
ရွလြယ္အရြယ္မွာ သတိထားႏုိင္မွ ေတာ္႐ံုက်တာ။
ခုေျပာတာ အခ်ိန္နဲ႔ပတ္သက္တဲ႔အေၾကာင္းပဲ ရိွေသး တယ္။ ဒီကေလးမေလးက အခ်ိန္ေတြၾကားမွာ ဘဝ ေပ်ာက္ေနတာ။ အခ်ိန္ဆိုတဲ႔ ဝဲဂယက္မွာ နစ္ေနတာ။ သင္ယူမႈ၊ သင္ၾကားမႈအပိုင္းကို ၾကည့္လုိက္။ ဘာသာ တစ္ခုကို ဆရာ သံုးေယာက္။ ေျခာက္ခုဆိုေတာ့ ဆရာ ၁၈ ေယာက္။ စဥ္းစားသာၾကည့္။ ဆရာမ်ဳိးစံုနဲ႔ ထိေတြ႕ ဆက္ဆံေနရတာ။ ဘာသာရပ္တစ္ခုေပၚမွာ ဆရာ သံုးေယာက္ရဲ႕ အာေဘာ္၊ ကြၽမ္းက်င္မႈ၊ ခ်ဥ္းကပ္ပံုနဲ႔ သင္ၾကားပံုေတြ ထပ္တူက်မွာမဟုတ္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ သူ႔ရဲ႕ စိတ္အာ႐ံုမွာ ဝိေရာဓိေတြျဖစ္လာမယ္။ ဆရာမ်ား သားေသ၊ ေရသာမ်ား၍ ငါးမေတြ႕၊ ငသိုင္းမ်ားေတာ့ ဟင္းဟုန္ဆိုတာမ်ဳိးေတြ ျဖစ္လာႏုိင္တယ္။
ဒီလုိထိလြယ္ရွလြယ္အရြယ္ေတြကို ႐ုပ္ပိုင္းျဖစ္ေစ၊ စိတ္ပုိင္းကိုျဖစ္ေစ လိုတာထက္ပိုၿပီး ထိန္းခ်ဳပ္ထားလို႔မရ ဘူး။ ခိုင္းလို႔လည္းမရဘူး။ စိတ္လြတ္လပ္ခြင္႔၊ ကိုယ္လြတ္ လပ္ခြင့္ ေပးရတယ္။ ဝါသနာပါရာလုပ္ဖုိ႔ သူ႔ရဲ႕ကိုယ္ပိုင္ အခ်ိန္လုိတယ္။ ဒါမွ ပင္ပန္းႏြမ္းနယ္မႈေတြ ေျပေပ်ာက္ၿပီး ကာယအား၊ Óဏအားေတြျပန္ရလာမယ္။ က်န္းမာ၊ တက္ၾ<ြက၊ ရႊင္လန္းၿပီး သင္ယူႏိုင္စြမ္း ေကာင္းလာမယ္။ သင္လိုက္တိုင္း ေခါင္းထဲဝင္မယ္။
ဘူးသီးႏုႏု အေပြးသတ္
ဒီလိုပဲ ႏုႏုနယ္နယ္ကေလးငယ္ေတြကို မႏိုင္ဝန္ခိုင္းတဲ့ မိဘေတြ ဒုနဲ႔ေဒး။ ဒီအရြယ္မေျပာနဲ႔ မူလတန္း အရြယ္ ေလးေတြကိုေတာင္ အတင္း႐ိုက္သြင္းေနၾကတာ။ ကေလးေခါင္းကို အတင္းေမာင္းလို႔မရဘူး။ ေမာင္းလိုက္ ရင္ ေဒါင္းသြားမယ္။ ဘူးသီးႏုႏုအေပြးသတ္သလိုပဲ။ ဖြံ႕ၿဖိဳးမႈေႏွးမယ္။ ကိုယ္ကာယဖြံ႕ၿဖိဳးမႈ၊ စိတ္ပိုင္းဖြံ႕ၿဖိဳးမႈ၊ Óဏ္ရည္ဖြံ႕ၿဖိဳးမႈေတြတုံ႔ဆိုင္းသြားမယ္။
ဒါဆိုရင္ဘယ္လိုလုပ္မလဲ။ ဆရာေကာင္းေတြနဲ႔ မသင္ ရေတာ့ဘူးလား။ ေမးစရာျဖစ္လာတယ္။ အဲဒီလိုေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ လိုသေလာက္၊ တန္သေလာက္ပဲ။ သင္ယူ ႏုိင္စြမ္းရွိသေလာက္ ဆိုရင္ရၿပီ။ ပထမဆံုး စိတ္ႀကိဳက္ ေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းမွာထားပါ။ အစိုးရေက်ာင္းျဖစ္ျဖစ္၊ ပုဂၢလိကျဖစ္ျဖစ္။ ဒုတိယအေနနဲ႔လိုအပ္တဲ့ဘာသာရပ္ေလာက္အတြက္ပဲ ဆရာ (သို႔) ဂုိက္ေခၚပါ။ ဒါေပမယ့္ အသစ္ထပ္သင္ဖို႔မဟုတ္ဘူး။ ေက်ာင္းက သင္ၿပီးသား သင္ခန္းစာေတြကို ကူညီဖို႔။ လိုတဲ့အပိုင္းေလာက္ပဲကူညီ မယ္။ အစအဆံုးျပန္သင္ေပးစရာမလိုဘူး။ မလိုအပ္ရင္ ဂိုက္ဆရာမေခၚနဲ႔။ ေလွာင္အိမ္ထဲက ငွက္ကေလးေတြကို စာနာပါ။
ေအာင္ဟိန္းေက်ာ္(ေၾကးမႈံ)
No comments:
Post a Comment