ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ ေဘးအႏၲရာယ္က်ေရာက္မႈသမိုင္းတြင္ အသက္ဆံုး႐ံႈးမႈအမ်ားဆံုး၊ ပ်က္စီးဆံုး႐ံႈးမႈအမ်ားဆံုးျဖစ္ ခဲ့ရသည့္ နာဂစ္ဆိုင္ကလုန္းမုန္တိုင္းႀကီးက်ေရာက္ခဲ့သည္မွာ ၁ဝ ႏွစ္ပင္ျပည့္ခဲ့ေလၿပီ။ နာဂစ္ေၾကာင့္ရရွိ ခံစားခဲ့ရေသာ ေသာကေဝဒနာမ်ားသည္ ေပ်ာက္ကြယ္လု ရွိေနေသာ္လည္း ေမလဆန္းစ မိုးေလသံသဲ့သဲ့ၾကား လိုက္တိုင္း ေျဖမဆည္ႏိုင္ေအာင္ တျမည့္ျမည့္ခံစားေနရ ေသးသည္ကား ဧရာဝတီတိုင္းေဒသႀကီး ျမစ္ဝကြၽန္း ေပၚေဒသမွျပည္သူမ်ားပင္ျဖစ္သည္။
''မုန္တိုင္းလာၿပီး ေရက ေပ ၂ဝ ေက်ာ္ေလာက္တက္ လာတယ္၊ အိမ္ကၿပိဳၿပီး ေရထဲပါသြားတယ္၊ သမီး ႏွစ္ေယာက္ကို ခ်ီၿပီးေရကူးခဲ့ရတယ္၊ လိႈင္းကျပင္းေတာ့ သမီးတစ္ေယာက္ေသဆံုးသြားခဲ့တယ္၊ ေနာက္တစ္ေယာက္ ကိုခ်ီၿပီး ေရထဲအၾကာႀကီး ေမ်ာေနတယ္၊ သစ္ပင္တစ္ပင္ ကိုေတြ႕လို႔လွမ္းဆြဲထားလိုက္တယ္၊ မုန္တိုင္းၿငိမ္လို႔ လက္ထဲက ကေလးကိုၾကည့္ေတာ့ ေသဆံုးေနျပန္တယ္၊ မိန္းမနဲ႔မိဘေတြကေတာ့ အစကတည္းကေမ်ာသြားတယ္၊ အခုေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္းပဲက်န္ခဲ့တယ္''
ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္မႈ
မုန္တိုင္းဒဏ္ကို ဆိုးဆိုးရြားရြားခံစားခဲ့ရသည့္ လပြတၱာ
ၿမိဳ႕နယ္တြင္ ၂ဝဝ၈ ခုႏွစ္ ေမ ၂ ရက္ မြန္းလြဲ ၂ နာရီ ေလာက္မွစၿပီး ေလျပင္းမ်ားတိုက္ကာ ေပ ၂ဝ ေက်ာ္သည့္
လိႈင္းလံုးႀကီးမ်ားက ေနအိမ္ႏွင့္အေဆာက္အအံု မ်ားစြာ ကို လႊမ္းမိုးသြားခဲ့သည္။ ထို႔အျပင္ လပြတၱာ၊ ငပုေတာ၊ ေျမာင္းျမ၊ ဘိုကေလး၊ ဖ်ာပံု၊ ေမာ္လၿမိဳင္ကြၽန္း၊ က်ိဳက္ လတ္၊ မအူပင္၊ ေဒးဒရဲႏွင့္ ကြမ္းၿခံကုန္း စသည့္ၿမိဳ႕နယ္
မ်ားရွိ ေက်းရြာေျမာက္ျမားစြာ နစ္ျမဳပ္ပ်က္စီးခဲ့ရသည္။
မုန္တိုင္းကိုမရင္ဆိုင္ဖူးသည့္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ေတာ္သူၿမိဳ႕ ေတာ္သားမ်ားကမူ ေအးေအးေဆးေဆးပင္ အသြား အလာမပ်က္။ ညေနေစာင္းသည္ႏွင့္ ေလတိုက္ႏႈန္းက ျပင္းထန္လာသည္။ ထုထည္ႀကီးမားေသာသစ္ပင္ႀကီး မ်ား၊ လွ်ပ္စစ္မီးတိုင္မ်ား လဲၿပိဳက်ကာ လမ္းမ်ားပိတ္ဆို႔ သြားသည္။ အိမ္မိုးသြပ္မ်ားလန္ကာ လမ္းမမ်ားေပၚတြင္ လြင့္ပ်ံေနသည္။ တစ္ညလံုးမိုးလင္းသည္အထိ ေလျပင္း ေမႊေႏွာက္မႈဒဏ္ကို ဆိုးဆိုးရြားရြားခံစားရသည္။ ေမ ၃ ရက္ နံနက္တြင္ တစ္ၿမိဳ႕လံုးနီးပါး အပ်က္အစီး အတံုး အ႐ံုးႏွင့္ သြားမရ လာမရ ၿမိဳ႕ပ်က္ႀကီးသဖြယ္က်န္ရစ္ သည္။ ရန္ကုန္ျမစ္တြင္းရွိ ဆိပ္ခံေဗာတံတားမ်ား၊ သေဘၤာမ်ားလည္းအတံုးအ႐ံုးႏွင့္ နစ္ျမဳပ္သည္ကျမဳပ္၊ ကမ္းတင္သည္ကတင္ျဖင့္ ပ်က္စီးဆံုး႐ံႈးမႈ မ်ားစြာရွိခဲ့သည္။
နာဂစ္ဆိုင္ကလုန္းမုန္တိုင္းေၾကာင့္ ၿမိဳ႕နယ္ ၃၇ ၿမိဳ႕နယ္တြင္ လူဦးေရ ၂၄ သိန္းခန္႔ထိခိုက္ခံစားခဲ့ရသည္။ ေသဆံုးသူဦးေရ ၁၃၈၃၆၆ဦး ရွိခဲ့ၿပီး အပူပိုုင္းဆိုင္ကလုန္း မုန္တိုင္းသမိုင္းတြင္ ငါးခုေျမာက္ အေသအေပ်ာက္ အမ်ားဆံုးအျဖစ္ မွတ္တမ္းတင္ခဲ့သည္။ ပ်က္စီးဆံုး႐ံႈး မႈ ၁၂ ဒသမ ၉ ဘီလီယံရွိခဲ့သည္။
အဘယ္ေၾကာင့္ အပ်က္အစီးအေသအေပ်ာက္မ်ားခဲ့ ရသနည္း။ ေဘးဒုကၡစီမံခန္႔ခြဲေရးလုပ္ငန္းတြင္ မျဖစ္မီက ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္ျခင္း၊ ျဖစ္ပြားစဥ္ တုံ႔ျပန္ျခင္းႏွင့္ ျဖစ္ပြား ၿပီးေနာက္ ျပန္လည္ထူေထာင္ျခင္းဆိုသည့္ အစီအစဥ္ မ်ားကိုေရးဆြဲထားၾကသည္။ ယင္းကို သက္ဆိုင္ရာ အစိုးရကသာမက ျပည္တြင္း၊ ျပည္ပအစိုးရမဟုတ္ေသာ အဖြဲ႕အစည္းမ်ားကပါေဆာင္ရြက္ၾကသည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံ သည္ ႏွစ္စဥ္သဘာဝေဘးအႏၲရာယ္မ်ားျဖစ္သည့္ မုန္ တိုင္းဒဏ္၊ ေရလႊမ္းမိုးျခင္းဒဏ္ကို ခံစားရစၿမဲျဖစ္သည္။ ပင္လယ္ကမ္းႏွင့္ နီးကပ္စြာေနထိုင္သူမ်ား၊ အထူးသျဖင့္ ျမစ္ဝကြၽန္းေပၚေဒသ၊ ရခိုင္ႏွင့္တနသၤာရီကမ္း႐ိုးတန္းေဒသခံမ်ားသည္ ကပၸလီပင္လယ္ႏွင့္ ဘဂၤလားပင္လယ္ ေအာ္တို႔မွျဖစ္ေပၚသည့္ မုန္တိုင္းဒဏ္ကို အႀကိမ္ႀကိမ္ ခံစားခဲ့ဖူးၾကသည္။ သို႔အတြက္ ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္မႈအနည္း အမ်ားဆိုသလိုရွိၾကသည္။ လူထုအေနျဖင့္လည္း သတိ တရား ရွိထားၾကသည္။
သူ႔ကိုကိုယ္မကယ္ႏိုင္၊ ကိုယ့္ကိုသူမကယ္ႏိုင္
နာဂစ္ဆိုင္ကလုန္းမုန္တိုင္းသည္ ျပင္းထန္ေသာ မုန္တိုင္းျဖစ္မည္ကို သူတို႔သတိမမူခဲ့ၾကသည္လား။ သတင္းစကား၊ သတိေပးစကားကို မရရွိခဲ့သည္လား။ မုန္တိုင္းတစ္ခုစတင္ျဖစ္ေပၚရန္အစပ်ဳိးသည္မွ သက္ ဆိုင္ရာမိုးေလဝသဌာနသည္ လူထုသို႔ သတင္းစကား ထုတ္ျပန္ေလ့ရွိသည္ကိုေတြ႕ရသည္။ သို႔ေသာ္လည္း လူထုအေနႏွင့္ သာမန္ျဖစ္ေနက် မုန္တိုင္းအဆင့္ဟု ထင္ကာ ေပါ့ေပါ့တန္တန္ ေနခဲ့ၾကသည္။ ႀကိဳတင္ ျပင္ဆင္မႈ မလုပ္ထားၾက။ ထိုအခ်ိန္က ယခုကဲ့သို႔ အင္တာနက္၊ ေဖ့စ္ဘုတ္မရွိၾက။ သာမန္ႀကိဳးဖုန္းႏွင့္ ဆယ္လူလာဖုန္းသာရွိခဲ့သည္။ ေရဒီယိုေတာ့ရွိသည္။ ဂ႐ုတစိုက္နားမေထာင္ျဖစ္၊ ေရႊ႕ေျပာင္းမည့္ အစီအစဥ္၊ ေနရာ၊ လမ္းေၾကာင္း၊ စုရပ္သတ္သတ္မွတ္မွတ္ မစီစဥ္ ထားၾက။ ထိုသို႔ျပဳလုပ္ရန္ အစိုးရအေနျဖင့္ၾကပ္ၾကပ္ မတ္မတ္ လမ္းၫႊန္မႈ၊ ေထာက္ပံ့မႈမေပးႏိုင္ခဲ့ပါ။ ႀကိဳတင္ ျပင္ဆင္မႈႏွင့္ ႀကိဳတင္သတိေပးမႈအားနည္းခဲ့သည္။
မုန္တိုင္းတိုက္ခတ္ေနခ်ိန္သည္ သူ႔ကိုကိုယ္မကယ္ႏိုင္ ကိုယ့္ကိုသူမကယ္ႏိုင္ျဖစ္ရသည္။ အသက္ေဘးမွ လြတ္ ေအာင္ ႐ုန္းကန္ေနရသည့္အခ်ိန္ျဖစ္သည္။ ႀကိဳတင္ ျပင္ဆင္မထားခဲ့သည့္အတြက္ ေျပးလမ္းမသိ၊ အေထာက္ အကူပစၥည္းမရွိ၊ ကယ္ဆယ္မည့္သူမရွိ၊ နားခိုရာမရွိျဖစ္ခဲ့ သည္။ ေလျပင္းထန္မႈ၊ ေရလိႈင္းႀကီးမ်ားတိုးဝင္လာမႈသည္ လူ႕အသက္ႏွင့္စည္းစိမ္ပစၥည္းဥစၥာ၊ လုပ္ငန္းေဆာင္တာ မ်ားကို မကာကြယ္ႏိုင္ဘဲစြန္႔လႊတ္ၾကရသည္။ ၿမိဳ႕ရြာ၏အေျခခံအေဆာက္အုံအမ်ားျဖစ္ေသာ ဆက္သြယ္ေရးစနစ္၊ မီး၊ ေရတြင္း၊ ေရကန္၊ က်န္းမာေရးအေဆာက္အအံု၊ စာသင္ေက်ာင္း၊ လမ္း၊ တံတားစသည္တို႔ ပ်က္စီးဆံုး႐ံႈး သြားရသည္။ နာဂစ္ဆိုင္ကလုန္းမုန္တိုင္းသည္ ေလ တိုက္ႏႈန္း တစ္နာရီ မိုင္ ၁၅ဝ ေက်ာ္ျဖင့္ ေမႊေႏွာက္ ဖ်က္ဆီးသြားခဲ့သည္။
မေသသင့္သူမ်ားေသဆံုးခဲ့ရ
မုန္တိုင္းစဲၿပီးေနာက္ ႀကီးမားက်ယ္ျပန္႔ေသာ ဧရိယာ အတြင္းမွ မုန္တိုင္းဒဏ္ခံစားခဲ့ရသည့္ လူသားတို႔ အတြက္ ခ်က္ခ်င္းကယ္ဆယ္ေရးမလုပ္ႏိုင္ခဲ့ၾက။ လူ၊ ယာဥ္၊ ကြၽမ္းက်င္မႈ၊ နည္းပညာ၊ အေထာက္အကူပစၥည္း မရွိ၊ ျဖစ္ပြားရာေဒသသို႔ သြားေရာက္ရန္ ခြင့္ျပဳခ်က္မေပး၊ သြားေရာက္ကယ္ဆယ္ေရးလုပ္သူမ်ားအား တားျမစ္ ဖမ္းဆီး၊ သတင္းရရွိမႈမရွိ၊ သတင္းေဖာ္ျပခြင့္မေပးစသည့္ အေျခအေနမ်ားေၾကာင့္ မေသသင့္သူမ်ားေသဆံုးခဲ့ရ သည္။ ထိုအခ်ိန္က လူမႈကယ္ဆယ္ေရးအသင္းအဖြဲ႕ မ်ား မရွိေသးသည့္အတြက္ ဆႏၵရွိသူမ်ားစုစည္းကာ ကူညီကယ္ဆယ္ေရးလုပ္ငန္းမ်ားကို ေဆာင္ရြက္ ေပးခဲ့ၾကသည္။ ေစတနာရွင္မ်ား အသင္းအဖြဲ႕မ်ားသည္ ျဖစ္ပြားရာေဒသမ်ားသို႔ အစားအေသာက္၊ အသံုး အေဆာင္ပစၥည္းမ်ားကို သြားေရာက္လွဴဒါန္းခဲ့ၾက
သည္။
နာဂစ္ဆိုင္ကလုန္းမုန္တိုင္းသင့္သူမ်ားအတြက္ ကယ္ဆယ္ေရး၊ ကူညီေထာက္ပံ့ေရးႏွင့္ ျပန္လည္ ထူေထာင္ေရးအတြက္ ျပည္ပႏိုင္ငံမ်ားက ေထာက္ပံ့မႈ မ်ားစြာကိုေပးပို႔လွဴဒါန္းခဲ့သည္။ ရန္ကုန္အျပည္ျပည္ဆိုင္ရာေလဆိပ္တြင္ အလွဴပစၥည္းမ်ားေပးပို႕ေသာ ေလ ယာဥ္မ်ားမွာ ေန႔စဥ္ေရာက္ရွိလာခဲ့သည္။ အစိုးရအခ်င္း ခ်င္း ေထာက္ပံ့ပစၥည္းမ်ားေပးပို႔သလို၊ ကုလသမဂၢ၊ ၾကက္ေျခနီ၊ ႏိုင္ငံတကာအင္န္ဂ်ီအိုမ်ားမွ ေပးပို႔ေသာ ေထာက္ပံ့ပစၥည္းမ်ားကို လက္ခံရရွိသည္။ အစား အေသာက္၊ ေဆးဝါး၊ ေရသန္႔၊ အဝတ္အထည္၊ တစ္ကိုယ္ေရသံုးပစၥည္း၊ တာေပၚလင္၊ အိမ္ေဆာက္ ပစၥည္း၊ ရြက္ဖ်င္တဲမ်ားစသည့္ အမ်ဳိးအမည္ေပါင္း မ်ားစြာရရွိခဲ့သည္။ ႏိုင္ငံတကာမွေထာက္ပံ့့ပစၥည္းမ်ားမွာ အမ်ားဆံုး ေလေၾကာင္းျဖင့္ ေရာက္ရွိလာသည္။
ေထာက္ပ့ံကယ္ဆယ္ေရးပစၥည္းမ်ားမွာအလြန္မ်ား ျပားသည့္အတြက္ သိုေလွာင္ထားရွိေရးႏွင့္ ျဖစ္ပြားရာ ေဒသသို႔ ပို႔ေဆာင္ေရးမွာ အခက္အခဲရွိသည္။ သိုေလွာင္ ႐ံုမ်ား မလံုေလာက္ျခင္း၊ ကုန္တင္ေမာ္ေတာ္ယာဥ္ႀကီး မ်ားကို ငွားရမ္းရျခင္း၊ သယ္ပို႔မည့္ လူအင္အားမ်ားရွာေဖြ ရျခင္း၊ ေလာဂ်က္စတစ္ ေခၚ သယ္ယူပို႔ေဆာင္ေရး၊ သိုေလွာင္ေရး၊ ျဖန္႔ျဖဴးေရး၊ ဝယ္ယူေရးစသည့္ နည္း ပညာဆိုင္ရာကြၽမ္းက်င္မႈအားနည္းခ်က္မ်ားရွိခဲ့သည္။ လူ႔အသက္ကယ္တင္ေရးသည္ အေရးႀကီးေသာ ကိစၥ ျဖစ္ေသာ္လည္း ရက္အနည္းငယ္ၾကာသည္ထိ ဒုကၡသည္ မ်ားထံ ကယ္ဆယ္ေရးပစၥည္းမ်ားေရာက္ရွိမႈအားနည္းခဲ့သည္။
သင္ခန္းစာ မ်ားစြာရရွိခဲ့
နာဂစ္ဆိုင္ကလုန္းမုန္တိုင္းက်ေရာက္ခဲ့ၿပီးေနာက္ တုံ႔ျပန္ေရးႏွင့္ ျပန္လည္ထူေထာင္ေရး လုပ္ငန္းမ်ား တြင္ ျပည္ပမွကြၽမ္းက်င္ပညာရွင္မ်ား၏အခန္းက႑သည္လည္းအေရးပါခဲ့သည္။ ျပည္ပမွေရာက္ရွိလာေသာ ရြက္ဖ်င္တဲမ်ား၊ ေရသန္႔စက္မ်ား၊ ေရကန္မ်ားတည္ ေဆာက္ရာတြင္ မိမိႏိုင္ငံအတြင္း ကြၽမ္းက်င္သူမရွိသည့္ အတြက္ ျပည္ပမွကြၽမ္းက်င္သူမ်ားကိုေခၚယူခဲ့ရသည္။ အန္ဂ်ီအိုအဖြဲ႕မ်ားမွတုံ႔ျပန္ေရးႏွင့္ ျပန္လည္ထူေထာင္ ေရးတို႔အတြက္ ျပည္ပမွႏိုင္ငံျခားသားကြၽမ္းက်င္သူမ်ား ဝင္ေရာက္လုပ္ကိုင္ခဲ့ၾကသည္။ အေဆာက္အအံုေဆာက္ လုပ္ေရးကြၽမ္းက်င္သူ၊ အသက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္းလုပ္ငန္း ကြၽမ္းက်င္သူ၊ ေရႏွင့္ သန္႔ရွင္းေရးကြၽမ္းက်င္သူ၊ ေထာက္ပံ့ပို႔ေဆာင္ေရးကြၽမ္းက်င္သူ၊ စီမံခ်က္လုပ္ငန္း
ကြၽမ္းက်င္သူ စသျဖင့္ လုပ္ငန္းအလိုက္ လုပ္ကိုင္ခဲ့ၾက သည္။
ေဘးအႏၲရာယ္က်ေရာက္ျခင္းသည္ ပ်က္စီးဆံုး႐ံႈးမႈရွိ သကဲ့သို႔ အခြင့္အလမ္းလည္းျဖစ္ေပၚသည္။ နစ္နာ ဆံုး႐ံႈးမႈအတြက္ ဝမ္းနည္းေၾကကြဲရသလို ျပန္လည္ ထူေထာင္ရာတြင္ အခြင့္အလမ္းတစ္ရပ္အျဖစ္ ေဒသ ဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္ေရးကို လုပ္ေဆာင္သြားႏိုင္မည္ျဖစ္သည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံအတြက္ နာဂစ္ဆိုင္ကလုန္းမုန္တိုင္း က်ေရာက္ခဲ့မႈမွ သင္ခန္းစာႏွင့္ သင္ယူမႈမ်ားစြာရရွိခဲ့ သည္။ ယင္းသင္ခန္းစာႏွင့္ သင္ယူမႈရရွိေသာရလဒ္မ်ား သည္ အစိုးရအတြက္ေသာ္လည္းေကာင္း၊ အဖြဲ႕အစည္း မ်ားအတြက္ေသာ္လည္းေကာင္း၊ လူပုဂိၢဳလ္မ်ားအတြက္ ေသာ္လည္းေကာင္း ေဘးအႏၲရာယ္ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္မႈ၊ ေဘးအႏၲရာယ္တုံ႔ျပန္ကယ္ဆယ္မႈႏွင့္ေဘးအႏၲရာယ္ ျပန္လည္ထူေထာင္မႈအတြက္ မ်ားစြာအေထာက္အကူျဖစ္လ်က္ရွိေနၿပီျဖစ္သည္။
တကၠသိုလ္ေဇာ္ထူးဦး(ေၾကးမႈံ)
No comments:
Post a Comment