၂၀၂၀ မွာ ျမန္မာ့႐ုပ္ရွင္ ႏွစ္တစ္ရာျပည့္ပါေတာ့မယ္။ ေဒသတြင္းႏုိင္ငံေတြထဲမွာေတာ့ ျမန္မာႏုိင္ငံက ႐ုပ္ရွင္နဲ႔ ပတ္သက္လာရင္ အစဥ္အလာေကာင္း ခဲ့တယ္လုိ႔ ဆုိရပါမယ္။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီအစဥ္အလာကုိ မထိန္းႏုိင္ တာလဲ ထိပ္ဆုံးကပါပဲ။ ခုေတာ့ ျမန္မာ့႐ုပ္ရွင္ဖြံ႕ၿဖိဳးတုိးတက္ေရးေဆြးေႏြးပြဲဆုိတာလဲ ဒီကေန႔ပဲ က်င္းပတယ္ဆုိပါေတာ့။ ျမန္မာ့႐ုပ္ရွင္ေလာကႀကီး တုိးတက္ဖုိ႔၊ ဖြံ႕ၿဖိဳးဖုိ႔ ဘယ္သူမွာ တာ၀န္ရွိပါသလဲ။ အစိုးရမွာလား၊ ဖန္တီးသူ ေတြမွာလား။ ပရိသတ္ဆီမွာလား။ ႐ုပ္ရွင္တစ္ကားႏွစ္ကားနဲ႔ ႐ုပ္ရွင္ေလာက ေျပာင္းလဲမယ္ဆုိတာ ႐ူးလုိ႔ေျပာ ၾကတာပါ။ ကားတစ္ရာ႐ုိက္လဲ မေျပာင္းလဲပါဘူး။ လူေတြရဲ႕ စိတ္ေတြ အထိုင္ေတြ ေျပာင္းဖုိ႔က အဓိက က်ပါ တယ္။
ျမန္မာ့႐ုပ္ရွင္ဗဟုိခ်က္မ ဆုိတဲ့ ၃၅ လမ္းမွာ ကားငါးဆယ္ေလာက္ ႐ုိက္ထားသူေတြ ရွိေန ပါတယ္။ က်ပ္သိန္း ငါးေသာင္းေလာက္ ရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံထားသူ ေတြ ရွိေနပါတယ္။ သူတုိ႔ေတြဟာ ပုိက္ဆံေပါလုိ႔ ပ်င္းလုိ႔ ရင္းႏွီး ျမႇဳပ္ႏွံ ထားတာ မဟုတ္ပါဘူး။ စီးပြားေရးပါ။ စား၀တ္ေနေရးပါ။ ခု႐ုပ္ရွင္မ႐ုိက္ေတာ့ဘူးဆုိတာနဲ႔ ထမင္းငတ္မွာ မိသား စုေလးရာေက်ာ္ ရွိပါတယ္။ ေနာက္ေျခာက္လ အၾကာမွာ ထမင္းငတ္မွာ မိသားစုတစ္ေထာင့္သုံးရာေက်ာ္ ရွိပါ တယ္။ ေနာက္တစ္ႏွစ္အၾကာမွာေတာ့ မိသားစု ႏွစ္ေထာင္ေက်ာ္ ထမင္းငတ္ၾကပါလိမ့္မယ္။ အဲသလုိ ထမင္းငတ္ ကုန္ၾကရင္ သူတုိ႔အပူေတြ လမ္းမေပၚ ေရာက္လာၾကပါလိမ့္မယ္။ ကၽြန္ ေတာ္တုိ႔ဒီအထိ ထည့္တြက္ၾကဖုိ႔ လုိပါ တယ္။ ႐ုပ္ရွင္ေလးတစ္ကားေလာက္နဲ႔ ေခတ္ေျပာင္း ေတာ္ လွန္ေရးပါလုိ႔ ေအာ္ေနၾကသူ ေတြလုိ လုိက္မ႐ူးႏုိင္ အားပါဘူး။
၁၉၈၈ ကုိ ႀကံဳဖူးခဲ့သလုိ ၁၉၉၆ ကုိလည္း ျဖတ္သန္းခဲ့ၿပီး ပါၿပီ။ နီးနီးနားနား ၂၀၀၈ ခုႏွစ္ ကုိ မေမ့သင့္ေသးပါ ဘူး။ နာဂစ္ျဖစ္လုိ႔ ႐ုပ္ရွင္မ႐ုိက္ရတာ သုံးလ ေလာက္ရပ္သြား႐ုံနဲ႔ လူေတြရဲ႕ ဗုိက္ေတြ ရပ္မသြားခဲ့ပါဘူး။ ထမင္း စားတာေတြ ရပ္မသြားပါဘူး။ အခု ဒီစကားေျပာေနတာဟာ ကုိယ္တစ္ေယာက္တည္းအတြက္ ကုိယ္ ထမင္းစား ရဖုိ႔အတြက္ ေျပာေန တာမဟုတ္ပါဘူး။ကုိယ္က်င္လည္ရာ ႐ုပ္ရွင္ ေလာကအတြက္၊ ႐ုပ္ရွင္ေလာက သားေတြနဲ႔ သူတုိ႔ဆက္စပ္ေနတဲ့မိသားစုအတြက္ပါ။႐ုပ္ရွင္ေလာက ေျပာင္းလဲဖုိ႔၊ တုိးတက္လာဖုိ႔ဆုိတာ ႐ုပ္ရွင္ေလး တစ္ ကား ႐ုိက္ၿပီး ေလႀကီးမုိးက်ယ္ေျပာေနဖုိ႔ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒီေလာကကုိ ေစတနာဘယ္ေလာက္ရွိသလဲ။ ဘယ္ ေလာက္လုပ္ႏုိင္သလဲ၊ ဘယ္အတုိင္းအတာထိ လုပ္ေပးႏုိင္သလဲ။ ေျပာစမ္းပါ။ ေျပာၾကပါ။ လုပ္စမ္းပါ။ လုပ္ ၾကပါလုိ႔ တုိက္တြန္း ခ်င္ပါတယ္။
တတ္ႏုိင္လုိ႔ လကမၻာေပၚ တက္ၿပီး ပညာသင္လာလာ၊ ကုိယ္က်င္လည္ရာ ဘ၀အတြက္ ဘာတစ္ခုမွ မလုပ္ ေပးႏုိင္ဘဲ ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ေျပာေနၾက တာေတြကုိေတာ့ သနားတယ္လုိ႔ ေျပာပါရေစ။ ခုလုိေျပာေနရတာ မခ်ိတင္ကဲပါ။ အင္မတန္ ရင္နာ ၿပီး ေျပာေနရတာပါ။ ႐ုပ္ရွင္ေလာကဖြံ႕ၿဖိဳးဖုိ႔ ဘယ္သူ႕တာ၀န္လဲ။ ႐ုပ္ရွင္သမား ေတြ တာ၀န္လုိ႔ ပဲ ေျပာခ်င္ပါတယ္။ ပရိသတ္နဲ႔ ဘာမွမဆုိင္ပါဘူး။
ဒီလုိတုိးတက္ဖြံ႕ၿဖိဳးလာဖုိ႔ ဆုိတာ အကုန္လုံး၀ုိင္းလုပ္ၾကဖုိ႔ လုိပါတယ္။ တစ္ေယာက္တည္း လုပ္လုိ႔မရပါဘူး။ ႐ုပ္ရွင္အစည္း အ႐ုံးတစ္ခုတည္းနဲ႔လည္း မရပါဘူး။ ျပန္ၾကားေရး၀န္ႀကီးဌာန တစ္ခုတည္းနဲ႔လည္း မရပါဘူး။ ဘာျဖစ္ခ်င္တာလဲ။ ဘာလုပ္ခ်င္ တာလဲ။ ဥပေဒရွိေနပါတယ္။ ဥပေဒေဘာင္အတြင္းကေန ေျပာင္းလဲမႈကုိ အရ ယူရပါမယ္။ လုပ္ယူရပါမယ္။ ဥပေဒဆုိတာႀကီးကုိ ေမ့ထားလုိ႔ မရပါဘူး။
ကုိယ့္ဇာတ္ကား ႐ုံမတင္ရတာ။ ႐ုံနည္းနည္းပဲ တင္ရတာ။ ပုိက္ဆံထင္သေလာက္ မရတာ။ စတာ စတာေတြဟာ ဒီဥပေဒႀကီး ေၾကာင့္ ျဖစ္ေနရတာဆုိတာကုိ ေတာ့ သေဘာေပါက္ၾကဖုိ႔လုိပါတယ္။ ၂၀၀၈ဖြဲ႕စည္းပုံ အေျခခံ ဥပေဒကုိ မျပင္ႏုိင္ေသးလုိ႔ အခု လက္ရွိအစုိးရ ဘာအက်ပ္အ တည္းေတြ ေတြ႕ေနရသလဲ။ ႐ုပ္ရွင္ တစ္ေလာကတည္း အက်ပ္႐ုိက္ေနတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဥစၥာရင္ လုိ ဥစၥာခဲေပါ့။ ႐ုပ္ရွင္ေလာက အခက္ေတြ႕ရင္ ႐ုပ္ရွင္ေလာက သားေတြ ျပင္ၾကေပါ့။ ေဆြးေႏြးၾက ေပါ့။ တုိင္ပင္ၾကေပါ့။
ခုေတာ့ ရင္နာစရာ။ Forever အဖြဲ႕က တာ၀န္ယူၿပီး ကုိယ့္႐ုပ္ ရွင္ေလာကေကာင္းဖုိ႔ တုိးတက္ဖုိ႔၊ ဖြံ႕ၿဖိဳးဖုိ႔ ပုိက္ဆံ အကုန္အက်ခံ ဖုိရမ္လုပ္ေပးတာ။ ႐ုပ္ရွင္သမား ဘယ္ႏွေယာက္ လာတက္သလဲ။ မရွက္ပါနဲ႔။ ေျပာၾကပါ။ ကား ေပါင္းမ်ားစြာ ႐ုိက္ေနတဲ့ ဒါ႐ုိက္တာကစလုိ႔ တစ္ကားတည္း႐ုိက္ တဲ့ဒါ႐ုိက္တာအထိ တစ္ေယာက္မွ မလာၾကဘူး။ မဖိတ္လုိ႔ဆုိတဲ့ စကားမလုိပါဘူး။ ဒီပြဲထဲတက္လာ လုိ႔ ဘယ္သူ႕ကုိမွ ေမာင္းမထုတ္ပါ ဘူး။ ဖိတ္မွလာမယ္ေျပာရေအာင္လည္း တစ္ခြန္းတည္းေမးပါရေစ။ ခင္ဗ်ားဘာလဲ။
ဇာဂနာဆုိတဲ့ ကၽြန္ေတာ္က ေတာ့ ဖိတ္စာမရသလုိ၊ ဘယ္သူကမွ လည္း မဖိတ္ပါဘူး။ ကုိယ့္ တာ၀န္ရွိတယ္လုိ႔ ယုံၾကည္ၿပီး သြားပါတယ္။ ထမင္းတစ္လုတ္ မစားခဲ့ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ကုိယ့္ကုိ ထမင္းအလုပ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေကၽြး ခဲ့တဲ့ ႐ုပ္ရွင္ေလာက အက်ိဳးပါ။ ခုေတာ့ ရင္နာစရာ။ ဒါ႐ုိက္တာ နာမည္ေက်ာ္ေတြ မေတြ႕ရဘူး။ ေဖ့စ္ဘုတ္ ေပၚမွာ သိပ္တတ္ေနတဲ့ လူေတြလည္း မလာၾကဘူး။ ဇာတ္ၫႊန္းဆရာေတြလည္း ေလာက္ေလာက္လား လားမေတြ႕ ရဘူး။ ထုတ္လုပ္သူေတြကေတာ့ ကဲ်ေတာက္ေတာက္ပါ။ ဒါဆုိ ဘာလုိ႔ဒီပြဲလုပ္ေနၾကတာလဲ။ ေမးရပါေတာ့မယ္။
ျပည္ေထာင္စု၀န္ႀကီးေတြ၊ ျပည္သူ႕လႊတ္ေတာ္၊အမ်ိဳးသား လႊတ္ေတာ္ကုိယ္စားလွယ္ႀကီး ေတြေတာင္ အခ်ိန္ ေပးၿပီး တကူးတက တက္ေနရက္သားနဲ႔ ႐ုပ္ရွင္ေလာကသားေတြ ဘာလုိ႔ မတက္ၾကတာလဲ။ ဘာမွားေန သလဲ။ ဆန္းစစ္ၾကရပါေတာ့ မယ္။ အခုလုပ္တာဆင္ဆာမူ၀ါဒ ကိစၥပါပဲ။ ႐ုပ္ရွင္ပဲျဖစ္ျဖစ္ ဗီဒီယုိ ပဲျဖစ္ျဖစ္ ဆင္ဆာကုိမေက်ာ္မျဖတ္ဘဲ လုိရာမေရာက္ပါဘူး။ ဒီေတာ့ဆင္ဆာနဲ႔ပတ္သက္လုိ႔ ေျပာသင့္ေဆြးေႏြးသင့္တယ္မဟုတ္ ပါလား။ ဆင္ဆာဆုိတာ ရွိသင့္လား၊ မရွိသင့္ေတာ့ဘူးလား။ ေလွ်ာ့ေပါ့သင့္သလား။ေနၿမဲလား။ Rating စနစ္ကုိ သြားသင့္ၿပီလား။ ေစာင့္ရဦးမလား။ ေျပာဖုိ႔လုိပါ တယ္။ ေျပာတယ္ဆုိတာ ေဆြး ေႏြးတာ၊ ညႇိႏိႈင္းတာပါ။ ဒီမုိက ေရစီရဲ႕ အႏွစ္သာရဟာ ေဆြးေႏြး ညႇိႏိႈင္း ဖုိ႔ပါ။ ဘုံသေဘာထား အရယူဖုိ႔ပါ။
လာလည္းမေျပာ၊ အေျဖ လည္းမရွာဘူးဆုိရင္ေတာ့ မေျပာင္းလဲတဲ့အခါ အျပစ္မေျပာ ၾကပါနဲ႔။ ဒီေနရာမွာ စဥ္းစားစရာေကာင္းတဲ့ကိစၥေပၚလာပါ တယ္။ မလာၾကတာ ႐ုပ္ရွင္ အစည္းအ႐ုံးကုိ မယုံတာလား၊ ေျပာင္းလဲ ခ်ိန္တန္ၿပီေျပာတဲ့ အစုိးရကုိ မယုံတာလား။
Tomorrow News Journal
No comments:
Post a Comment