သူျဖစ္ခ်င္တာ တိမ္ထုႀကီးတစ္ခု။ ေလာကႀကီးကို ထစ္ခ်ဳန္း ႀကိမ္း၀ါးပစ္ခ်င္တဲ့ မိုးတိမ္ေတာင္တိမ္ထုႀကီးတစ္ခု။ ဒါေပမဲ့ သူျဖစ္ခြင့္ရ တာကတိမ္မွ်င္ေလးတစ္ခုရယ္သာပါ။
မေက်နပ္ခ်က္ေတြ အမ်ားႀကီးနဲ႔သူ။ စိတ္တိုင္းမက်တာေတြ ျပည့္သိပ္ေနတဲ့သူ။ ျဖစ္ခြင့္သာရွိရင္ မိုးတိမ္ေတာင္ႀကီးတစ္ခုအျဖစ္နဲ႔ တစ္ေလာကလံုးကို မေက်နပ္တာေတြ ပြင့္အန္သြန္ခ်ၿပီး၊ ထစ္ခ်ံဳး ဟိန္းေဟာက္ပစ္လိုက္ခ်င္တာပါ။ တစ္ေလာကလံုး ေခ်ာက္ခ်ား သြားေအာင္ကို မာန္ေတြထုတ္ျပခ်င္မိခဲ့တဲ့သူ။
သူ႕ကို ျမန္မာျပည္အထက္ပိုင္း ေဒသတစ္ခုမွာေမြးခဲ့တယ္။ ညီအကိုေမာင္ႏွမေတြထဲမွာ သူကအငယ္ဆံုးသား။ အားလံုးက အလိုလိုက္ထားတာေပါ့။ ဉာဏ္လည္းေကာင္းတယ္။ စာလည္း ေတာ္တယ္။ ခက္တာက မိသားစုက အလိုလိုက္ထားခဲ့တဲ့အတြက္ ေပေပေတေတေနတတ္တာပါပဲ။ ျမန္မာျပည္အထက္ပိုင္းရဲ႕ ယဥ္ေက်းမႈ တစ္ခုက သားေတြထဲမွာ တစ္ေယာက္ေလာက္ သာသနာ့ေဘာင္ထဲရွိရင္ မိသားစု ဂုဏ္ရွိတယ္ဆိုတဲ့ ယဥ္ေက်းမႈေလးပါပဲ။ သားေတြပါလာတဲ့အထဲ မွာ ဒီသားေလးက အငယ္ဆံုးေလးဆိုေတာ့ ေလာကထဲမွာ မပင္ပန္းေစခ်င္ေတာ့ မိဘ ေဆြမ်ိဳးေတြက ရွင္သာမေဏ၀တ္ေပးၿပီး ၁၂ ႏွစ္အရြယ္မွာ မႏၲေလးကိုထည့္လိုက္တယ္။
သူတို႔သား သူတို႔ေမာင္ သာသနာ့အာဇာနည္တစ္ပါး ျဖစ္လာေစဖို႔ ေပါ့။ ေလာကႀကီးရဲ႕မာယာက မထင္ထားတာေတြပဲ ျဖစ္တတ္တာေလ။ သူစာေတာ္ပါတယ္။ ကိုရင္ေလး စာေတာ္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ရြတ္တယ္၊ ေပတယ္။ အိမ္မွာအငယ္ဆံုးဆိုေတာ့ အခုလည္း ဘယ္သူနဲ႔မွ မတည့္ဘူး။ ဦးဇင္းေတြနဲ႔ပါ မတည့္တာပါ။ နာမည္ဆိုးေတာင္ရွိခ်င္လာေတာ့တယ္။ အသားေလးျဖဴတယ္၊ ရုပ္ရည္ေလးသန္႔တယ္။ ဒါေပမဲ့ ဆြမ္းခံလို႔မရရင္ ဘာမွမစားပဲ ေမွာက္အိပ္ေနတဲ့အထိ ေပပါတယ္။
စာေမးပြဲေျဖရင္ေတာ့ အမွတ္ေတြေကာင္းေနတတ္တယ္။ သူက စာကိုက်က္စရာမလိုပဲ မွတ္မိေနတတ္တာ။ ဉာဏ္ေကာင္းေတာ့ ေပါ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ေတာ့ရွိပါတယ္။ ဆိုးတာက ၾကာေလ ၾကာေလ ပတ္၀န္းက်င္နဲ႔ အဆင္မေျပျဖစ္လာတာပါပဲ။ ဒါကေတာ့ မိဘ အလိုလိုက္ခဲ့တဲ့ ဆိုးက်ိဳးေပါ့။ စကားေျပာကလည္း ေတာ္ေတာ္ နားေထာင္ရခက္ပါတယ္။
သူစာသင္တိုက္ေရာက္တဲ့ႏွစ္မွာပဲ သူ႕ရဲ႕ဆရာျဖစ္လာမဲ့ သူအရမ္း ခ်စ္မဲ့ ရဟန္းတစ္ပါး သူေနတဲ့ စာသင္တိုက္ကို ေရာက္လာပါတယ္။ သူ႔အက်င့္အတိုင္း ရဟန္းေတြကို မေလးမစားဆက္ဆံတတ္ေတာ့ သူ႕ဆရာျဖစ္လာမဲ့ရဟန္းကိုလည္း မေလးမစားဆက္ဆံမိလိုက္တယ္။ သူမွားသြားတာက သူ႕ဆရာျဖစ္လာမဲ့ ရဟန္းက သူ႕ဂုဏ္သိကၡာကို အရမ္းတန္ဘိုးထားတယ္ဆိုတာပါပဲ။ ဒီေတာ့ သူ႕ရဲ႕ မေလးမစားဆက္ဆံ မႈကို ရဟန္းေတာ္က ဇက္ပိုးကို ခပ္ဆတ္ဆတ္အုပ္လိုက္ၿပီး "ငါ မင္းဆက္ဆံေနတဲ့ ရဟန္းမ်ိဳးမဟုတ္ဘူး"လို႔ အသံအုပ္အုပ္နဲ႔ ေျပာၿပီး တုံ႔ျပန္လိုက္တယ္။
သူအံ့ၾသတုန္လႈပ္သြားတယ္။ သူေမွ်ာ္လင့္ထားတာ အဲဒီလို မဟုတ္ခဲ့ဘူးေလ။ သူထိတ္လန္႔မႈနဲ႔အတူ အတြင္းစိတ္က အဲဒီအခ်ိန္ထဲက မသိမသာဆရာကို ေလးစားခ်စ္ခင္သြားတယ္။ ဆရာက ဘယ္သူနဲ႔မွကို မတူတာပဲကိုး။ ဆရာက အေနတည္တယ္။ ေဖာ္ေရြတယ္။ သန္႔သန္႔ေနတတ္တယ္။ ဆရာက စာအရမ္းေတာ္တယ္။ စာခ်တန္းကို ေပါ့ေပါ့ပါးပါးေလး ေအာင္သြားၿပီး စာခ်ေတာင္ျပန္ျဖစ္ေနၿပီ။ သူဆရာ့ကို အရမ္းလဲေလးစားတယ္။ ခ်စ္လဲခ်စ္တယ္။
ဆရာက သူစာခ်ျဖစ္လာကတည္းက တပည့္ေတြကို အရမ္း ေမတၱာႀကီးတာ။ သူလည္း ဆရာ့ရဲ႕ တပည့္တစ္ပါးျဖစ္ခဲ့ရတယ္ေလ။ ပထမဆံုးေတြ႕ခ်ိန္မွာ ဇက္ပိုးအုပ္ခံလိုက္ရတာကလြဲလို႔ ဆရာက ဒီေန႔အထိ သူ႕ကိုမိဘလို ေစာင့္ေရွာက္ေနၿပီေလ။ ဆရာညႊန္ၾကားတဲ့ အတိုင္းသူမေနႏိုင္တာက သူ႔ရဲ႕အားနည္းခ်က္ပါပဲ။ ငယ္ေသးေတာ့ ဘ၀ကိုနားလည္းမလည္တတ္ခဲ့ဘူး။ သူကအလုပ္လုပ္ရင္ အမွားအၿမဲ ျဖစ္တတ္တာ အစဥ္အလာကိုျဖစ္ေနတယ္။ ဆရာက ခဏခဏဆံုးမေပမဲ့ သူျပင္လို႔မရဘူး။
သူကိုင္တဲ့ဖန္ခြက္ က်ကြဲတတ္တယ္။ သူကိုင္တဲ့ပစၥည္း ပ်က္တတ္တယ္။ သူစီစဥ္ရင္ အၿမဲအမွားႀကံဳတတ္တယ္။ ကားလက္မွတ္ ျဖတ္ထားရင္ အၿမဲေနာက္က်တတ္တယ္။ ရထားစီးလည္း အၿမဲေနာက္က် တတ္တယ္။ ခရီးတစ္ခုကို လက္မွတ္ ၂-ခါ၀ယ္မွ ပါသြားတတ္တယ္။ ဆရာက သူ႕ကို အၿမဲဆံုးမတယ္။ သူကလည္း အၿမဲျဖစ္ေနက်အတုိင္း မေျပာင္းမလဲေလ။ ဆရာ့ခမ်ာသနားစရာပါ။ အခ်ိဳးမျပင္လာေသာ တပည့္ကိုဆံုးမရင္း ဆံုးမရင္းနဲ႔ တစ္ေန႔ဆရာနဲ႔ လမ္းစခြဲရတယ္။ တိုးတက္ဖို႔ရာအတြက္ ဆရာက ဓမၼာစရိယတန္းေကာင္းေကာင္း လုပ္လို႔ရမဲ့ ေက်ာင္းကို ေျပာင္းခိုင္းတယ္။
ဒီမွာတင္ သူလမ္းေပ်ာက္ဖို႔ စေတာ့တာပါပဲ။ သူစာမႀကိဳးစားခဲ့ဘူး။ သူစိတ္ကစားလာမိတယ္။ သူ႕စိတ္ေတြ ဆရာဆံုးမေနတဲ့ၾကားက ဆန္႔က်င္ဘက္အာရံုမွာ သာယာလာမိတယ္။ ဆရာက ဖုန္းနဲ႔အၿမဲ စာသင္တိုက္ေကာင္းေကာင္း ျမန္ျမန္၀င္ဖို႔ေျပာေပမဲ့ သူ႕ရည္ရြယ္ခ်က္က လူထြက္ဖို႔ ျဖစ္လာတယ္။ ဓမၼာစရိယတန္းမွာ အခက္ဆံုး ပါရာဇိကဏ္က်မ္းကို ေအာင္ၿပီးခါမွ သူ႕ရည္ရြယ္ခ်က္ေတြ ေ၀၀ါး ကုန္တယ္။ သူ တံလွ်ပ္ကို ေရထင္မိခဲ့ၿပီေလ။ ဆရာက စာသင္တိုက္၀င္ဖို႔ ေျပာေနေပမဲ့ သူက ကြန္ပ်ဴတာသင္တန္းပဲတက္ေတာ့မယ္လို႔ ျပန္ေျဖလိုက္ခ်ိန္မွာ ပါးနပ္လြန္းတဲ့ ဆရာက "မင္းလူထြက္မလို႔မလား၊ မင္းအေၾကာင္းကို ရိပ္မိတာၾကာၿပီ။ ေအး - ကိုယ္လုပ္ခ်င္တာလုပ္ၿပီးရင္၊ ငါ့ကိုျပန္မပတ္သက္နဲ႔ေတာ့။ ဘယ္ေတာ့မွ ငါ့ကို မဆက္သြယ္နဲ႔ေတာ့။ ငါနဲ႔မင္းနဲ႔ကိစၥ ဒီမွာတင္ၿပီးၿပီ"လို႔ ေျပာလိုက္ခ်ိန္မွာ သူမ်က္ရည္မထိန္းႏိုင္ ျဖစ္ခဲ့ရၿပီေလ။ ဆရာက တကယ္စြန္႔လိုက္ၿပီလား။
ဆရာက ေျပာရင္ေျပာတဲ့အတုိင္းလုပ္တတ္တယ္။ ငယ္ငယ္က ဇက္ပိုးတစ္ခ်က္အုပ္ခံရတုန္းက တုန္လႈပ္သြားတာထက္ အဆအရာ အေထာင္မက တုန္လႈပ္ခံစားလိုက္ရတယ္။ ဆရာသူ႕ကို တကယ္ ျပတ္သြားၿပီလားေပါ့။ ဒါေပမဲ့ သူအျမင္မွန္မရခဲ့ပါဘူး။ တစ္ဘက္က အားသာလြန္းေနေတာ့ သူလူထြက္ျဖစ္သြားတယ္။ သူ႕မိဘေတြလည္း ရင္က်ိဳးကုန္ၾကတယ္။ သူအားလံုးနဲ႔ အဆက္ျဖတ္လိုက္တယ္။ အားလံုးနဲ႔ကို အဆက္ျပတ္သြားတာပါ။ ဆရာအပါအ၀င္ေပါ့။
ေလာကနိဗၺာန္လို႔ သူထင္ေနတဲ့အိပ္မက္ဟာ သိပ္မၾကာခင္ေလး မွာတင္ ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ ပ်က္ဆီးသြားပါေတာ့တယ္။ သူ႕ကို သူ႕ေကာင္မေလးက ထားခဲ့ၿပီေလ။ တကယ္တမ္းက်ေတာ့ သူဟာ ဘာမွမွမဟုတ္တာကိုး။ တန္းပညာ ၄ တန္းေလာက္သာ တတ္ခဲ့တဲ့သူ။ မိဘေၾကာင့္ သာသနာ့ေဘာင္ေရာက္ခဲ့ရသူ။ သာသနာ့ေဘာင္မွာ ထူးခၽြန္ေအာင္ဆက္မေရွာက္ခဲ့သူ။ ပညာရပ္ ၂ ဘက္လံုးမွာ မၿပီးဆံုးသူ။ အလုပ္အကိုင္မရွိသူ။ သူလိုလူမ်ိဳး ဘယ္လိုသမီးရွင္က သေဘာတူပါ့မလဲ။ သူလိုလူမ်ိဳး ဘယ္လိုမိန္းကေလးကလည္း တစ္ဘ၀စာပံုအပ္ပါ့မလဲ။ သာတဲ့သူေနာက္ပါသြားၿပီေပါ့။
သူအျမင္မွန္မရေသးပါဘူး။ မခံခ်င္စိတ္နဲ႔ ဘ၀ကို အံတုခ်င္တယ္။ သူဆက္ရြတ္ေနတယ္။ ငယ္ငယ္က ဆြမ္းမရလဲ ဗုိက္ေမွာက္ေနခဲ့တဲ့ သူ႕ဗီဇကပါလာတာကိုး။ သူထမင္းငတ္တယ္။ သူဒုကၡေတြေတြ႕တယ္။ သူအဆင္မေျပတာေတြ ဆက္တိုက္ေတြ႕တယ္။ ကံေကာင္း ေထာက္မစြာ ဆရာနဲ႔ အဆက္အသြယ္ျပန္ရတယ္။ သူ၀မ္းသာသြားတာေလ။ တကယ့္ကို မ်က္ရည္လည္ရြဲ ၀မ္းသာသြားတာပါ။
သူ႕မွာ အလင္းေပ်ာက္ေနၿပီ။ သူ႕ကို ဘယ္သူမွ လက္မခံခ်င္ေတာ့ ဘူး။ ဒါကလည္း သူ႕အမွားသက္သက္ပဲကိုး။ တစ္ဘက္မွာ မႊန္ၿပီး အားလံုးကို အဆက္ျဖတ္ခဲ့တာကိုး။ ဆရာက ေမတၱာမပ်က္တာ ေတြ႕ရေတာ့ သူအားျဖစ္မိတယ္။ ဆရာ့ရဲ႕ အရိပ္ကို ျပန္နားခြင့္ရတယ္။ ဆရာက ေလာကထဲမွာ အသံုးတဲ့မဲ့ ပညာရပ္ေတြျဖည့္ေပးတယ္။ English, Computer အကုန္သင္ေပးျပန္ပါတယ္။
သူအျမင္မွန္မရေသးျပန္ပါဘူး။ အသက္ေမြး၀မ္းေၾကာင္းေလး နဲနဲ တတ္လာေတာ့ သူေလာကႀကီးကို အံတုခ်င္လာျပန္တယ္။ သူမေက်နပ္ ေသာေလာကႀကီး၊ သူ႕ကိုလွည့္စားခဲ့တဲ့ေလာကႀကီး၊ သူမာန္ေတြနဲ႔ ျပန္တံု႔ျပန္ခ်င္မိခဲ့တယ္။ ထစ္ခ်ံဳးမိုးေတြရြာခ်ၿပီး ျပန္အံတုခ်င္တယ္။ ဆရာ့ရင္ကို တစ္ခါျပန္ကန္ခဲ့မိျပန္ေတာ့တာေပါ့။ ဆရာက မထူးဆန္းတဲ့ မ်က္ႏွာေပးနဲ႔ တုံ႔ျပန္လိုက္ပါတယ္။ ဆရာ့ရဲ႕ တုံ႔ျပန္မႈတိုင္း သူမ်က္ရည္ က်ရတာပါပဲ။ ဆရာက ပညာရွိေတာ့ စကားမ်ားမ်ားမေျပာပဲ စကားလံုး က်စ္က်စ္လ်စ္လ်စ္ နဲ႔ ေလသံနဲ႔တင္ လူကိုအေသသတ္သလို ေျပာတတ္တာေလ။
သူမာန္မေလွ်ာ့ေသးပါဘူး။ ဆရာ့ကို ကန္မိတိုင္း သူဒုကၡ ေရာက္တာ အရမ္းသိသိသာသာျဖစ္လာတယ္။ ဆရာ့မွာရွိတဲ့ သီလဂုဏ္၊ သမာဓိဂုဏ္၊ ပညာဂုဏ္ က သူအနီးကပ္ေနထားေတာ့ သိထားၿပီးသား။ ဒါ့အျပင္ဆရာ့ရဲ႕ ေမတၱာက မိဘအရင္းထက္ေတာင္သာတာ သူေကာင္းေကာင္းသိထားတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဆရာ့ကို တစ္ခါ ကန္မိတိုင္း သူဒုကၡေရာက္မွာသိေနတယ္။ အဲဒီအသိကို ဆန္႔က်င္ဘက္အာရံုရဲ႕ ဆြဲအားကလႊမ္းမိုးသြားျပန္ပါတယ္။
ဆရာ့ကို တစ္ခါပစ္ထားခဲ့တိုင္း တစ္ခါဒုကၡေရာက္ေနတဲ့သူ၊ မရိုးႏိုင္ေသာ ဒုကၡေတြေတြ႕ေနရပါေပါ့လား။ ဒါေပမဲ့လဲ ဆရာက မိဘလိုကိုျဖစ္ေနေတာ့ ဒုကၡေရာက္တိုင္းလဲ သူ႕အနားဘယ္သူမွ မရွိခ်ိန္ ဆရာရွိေနတတ္ျပန္ပါတယ္။ သူဘယ္ေလာက္ ဆက္မွားေနဦးမလဲ၊ ဘယ္လိုေတြ ရင္ဆိုင္ရဦးမလဲ သူမေတြးတတ္ဘူး။ မျမင္တတ္ဘူး။ ဒါေပမဲ့ ဆရာကေတာ့ အဆံုးစြန္ကို သူ႕ရဲ႕လမ္းေၾကာင္းကို ေျပာျပၿပီးၿပီ။
ဆရာကေျပာတယ္။ လႊင့္ခ်င္သေလာက္လႊင့္၊ လြင့္ခ်င္သေလာက္ လြင့္ေပေတာ့တဲ့။ မႏုိင္တဲ့ျပႆနာေတြ မျဖစ္ေစနဲ႔။ ႏိုင္တာမွန္သမွ် အကုန္ရွင္းေပးမယ္တဲ့။ ဒုကၡေရာက္တိုင္း ခဏေတာ့ အၿမဲနားခြင့္ျပဳ တယ္တဲ့။ ဒါေပမဲ့ ထာ၀ရဆိုတာကေတာ့ စဥ္းစားရမယ္တဲ့။ သူနားလည္ ပါတယ္။ ဒါအဆံုးစြန္ေသာ လိုက္ေလ်ာမႈပဲေလ။ ဆရာ့ကို အရမ္းခ်စ္ပါတယ္။ တစ္ေလာကလံုးမွာ ဆရာ့ေလာက္ခ်စ္သူ မရွိေတာ့ပါဘူး။ သို႔ေသာ္ ေလာကကို သူအံတုၾကည့္ခ်င္ပါေသးတယ္။
အံတုခ်င္ေသာ္လည္းပဲ၊ ထစ္ခ်ံဳးျပလိုက္ခ်င္ေသာ္လည္းပဲ၊ သူ႕ဘ၀ဟာ တိမ္ထုႀကီးဘယ္ေတာ့မွ ျဖစ္မလာခဲ့ပါဘူး။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ေရးေရးေလးပဲရွိတဲ့ ဘာမွ အတည္တစ္က်မရွိတဲ့ တိမ္မွ်င္လို ဘ၀မ်ိဳး ရယ္သာပါ။ လိုသံုးခဏသာ အသံုးခံရၿပီး၊ အေမ့ခံဘ၀မွာသာ ေနရတဲ့၊ တန္ဘိုးထားျခင္းမခံရတဲ့ ဘာမွမထင္ရွားေသာ တိမ္မွ်င္ေလး တစ္ခုမွ်ရယ္ပါ။ ဘယ္အခ်ိန္ လြင့္ျပယ္သြားေလမလဲလို႔ စိုးရိမ္စြာနဲ႔ပဲ ဘ၀ကိုတည္ေဆာက္ေနရသူရယ္ပါ။
သူျဖစ္ခ်င္ခဲ့တာ တိမ္တိုက္ႀကီး၊ သူျဖစ္ေနရတာ တိမ္မွ်င္ေလးမွ ခပ္ေရးေရးသာထင္တဲ့ တိမ္မွ်င္ေလးရယ္ပါ။ ေရြးခ်ယ္ၿပီးတဲ့လမ္းကို သူဆက္ေလွ်ာက္ရမွာပဲေလ။ ဆရာ့ဆံုးမမႈေတြက အခုမွ အသံုးတည့္ေနေတာ့တာပါ။ ဆရာကလူေတြအေၾကာင္းသင္ျပတယ္။ အေျပာင္းအလဲေတြအေၾကာင္းသင္ျပတယ္။ စာထဲမွာ မပါတာေတြ သင္ျပတယ္။ သူ ဆရာ့ကို ေက်းဇူးအရမ္းတင္တယ္။ အရမ္းလည္း ခ်စ္ပါတယ္။
ဒါေပမဲ့ လူဆိုတာ စရိုက္တို႔ ဗီဇတို႔နဲ႔ တည္ေဆာက္ထားတဲ့ သက္ရွိဆိုေတာ့ သူ႕ဗီဇအတုိင္းေတာ့ ဆက္မွားေနမိဦးေတာ့မွာပါပဲ။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ သူ႕ရဲ႕ျဖစ္တည္မႈ တိမ္မွ်င္သာသာဘ၀ေလးကို ပံုရိပ္မေပ်ာက္ရေအာင္ ဆရာကေတာ့ အၿမဲလိုက္ႀကိဳးစားျပဳျပင္ေပး လ်က္ပါပဲ။ တိမ္မွ်င္ေလးရဲ႕ မေသခ်ာတဲ့ ပံုရိပ္ေလး ပ်က္ျပယ္ လြင့္ေပ်ာက္သြားရရင္ေတာင္မွ သူေက်နပ္ပါတယ္။ ဒီေန႔အထိ တိမ္မွ်င္ေလးအျဖစ္ ဆက္ရပ္တည္ႏိုင္ေအာင္ ဖာေထးျပဳျပင္မြန္းမံ ေပးေနရွာတဲ့ ဆရာ့ကို သူအႀကိမ္ႀကိမ္ရွိခိုးဦးခ်ေနမိပါေတာ့တယ္။
စာသင္သား လူငယ္ေလးမ်ား အမွားလမ္းမလိုက္မိေစဖို႔ ရည္ရြယ္လ်က္...................
အရွင္သုစိတၱ (ေမာ္ကၽြန္း)
ေမတၱာျဖင့္ေရးသားသည္။
၂၂-၁၀-၂၀၁၇၊ ညေန ၅း၁၅ တြင္ ၿပီးသည္။
No comments:
Post a Comment