မႏၱေလးပဲျပဳတ္(လူထုေဒၚအမာ)

၀ါေခါင္လဆိုတာ မႏၱေလးမွာ ၿမိဳ႔တကာ နယ္တကာက လာတဲ့ ဧည့္သည္အမ်ားဆံုးလ တလပါပဲ။ ဒီလမွာ ေတာင္ျပဳန္းနတ္ပြဲ၊ ရတနာဂူနတ္ပြဲေတြက ႐ွိသကိုး။ အဲဒီေတာ့ နတ္ပြဲလာခ်င္သူက မႏၱေလးကို စတည္းခ်ရတယ္။ ဒါေၾကာင့္ တည္းခိုခန္းေတြ ဘယ္လိုပဲ ေပါေပါ အိမ္ေတြမွာလည္း ဧည့္ေတြက ႐ွိတာပဲ။ အေ၀းကဧည့္သည္ကို မႏၱေလးအိမ္႐ွင္က နံနက္အေစာစာအျဖစ္ ပဲပလာတာ၊ ပဲျပဳတ္နဲ႔ နံျပား၊ ပဲျပဳတ္နဲ႔ ေပါင္မုန္႔၊ ပဲျပဳတ္နဲ႔ ထမင္းဆီဆမ္း၊ ငါးေျခာက္ဖုတ္ စတာေတြနဲ႔ ေကၽြးေမြးေလ့ ႐ွိပါတယ္။ ဧည့္သည္က ပဲျပဳတ္စားရရင္ မႏၱေလးပဲျပဳတ္ ေကာင္းတဲ့အေၾကာင္း ေျပာၾကပါၿပီ။ သူတို႔ဆီမွာလည္း ပဲျပဳတ္႐ွိေတာ့႐ွိတာပါပဲ၊ ဒါေပမယ့္ မႏၱေလးပဲျပဳတ္ကိုေတာ့ မမီဘူးတဲ့။

ဧည့္သည္က အဲဒီလိုေျပာရင္ အိမ္႐ွင္ကလည္း ေက်နပ္လို႔။ မႏၱေလးက ပဲျပဳတ္ႀကိဳက္တယ္မဟုတ္လား။ မနက္ မလင္းတလင္း ေ၀လီေ၀လင္းမွာ "ပဲ" ဆိုတဲ့အသံ ၾကားလိုက္ရင္ တအိမ္က မဟုတ္ရင္ တအိမ္က ေခၚ၀ယ္တာပဲ။ အမ်ားအားျဖင့္ ပဲသည္ကို ေဖာက္သည္လုပ္ထားၾကတာ။ ကိုယ့္ေဖာက္သည္ကို မမီလိုက္ေတာ့မွ တျခားအသည္ကို ပ်ံက် ၀ယ္စားတာ။

ပဲျပဳတ္ဟာ မနက္ (၈) နာရီေလာက္မွ ၀ယ္ခ်င္လို႔ မရေတာ့ဘူး။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ပဲသည္ေတြအားလံုး ေရာင္းလို႔ ကုန္ၾကၿပီ။ သိပ္စားခ်င္ရင္ ညေန (၂) နာရီ (၃) နာရီမွာမွ တပတ္လာေရာင္းတဲ့ ပဲသည္ကို ၀ယ္စားေပေတာ့။ ဒါေပမယ့္ ညေနေရာင္းတဲ့ ပဲျပဳတ္က စားေတာ္ပဲျပဳတ္ မပါဘူး။ စြန္တာနီပဲ၊ သိပၸံပဲေတြကို ျပဳတ္ေရာင္းတာ။

မႏၱေလးေရာက္အေ၀းဧည့္သည္က မႏၱေလးပဲျပဳတ္ ေကာင္းတဲ့အေၾကာင္း ေျပာလာရင္ ဟုတ္ပါတယ္လို႔ ေထာက္ခံခ်င္ပါရဲ႔။ ကၽြန္မလည္း တျခားအရပ္က ပဲျပဳတ္ကို စားဖူးတာပဲ။ မႏၱေလးပဲျပဳတ္နဲ႔ေတာ့ အေရာင္ အေသြးခ်င္းကစၿပီး ကြာတယ္။ တျခားပဲျပဳတ္ေတြက ညစ္ပုပ္ပုပ္နဲ႔။ မႏၱေလးပဲျပဳတ္ကေလးကေတာ့ ၀ါလို႔ ၀င္းလို႔။ ဒီလို အေရာင္အေသြးကြာရတာက ပဲကိုေ႐ြးၿပီးမွ မျပဳတ္လို႔ပါ။ စားေတာ္ပဲမွာ ပဲေဆးလံုးလို႔ ေခၚတဲ့ စားေတာ္ပဲလံုး အနက္ကေလးေတြလည္း ေရာလ်က္ ပါပါတယ္။ အဲဒါကို မႏၱေလးပဲသည္က ပဲကို ေရစိမ္ေတာ့မယ္ဆိုေတာ့ ေ႐ြးယူထားလိုက္တာပါ။ သူနဲ႔အတူ ေရာလည္း မစိမ္ဘူး။ ေရာလည္း မျပဳတ္ဘူး။ ေရာျပဳတ္ေတာ့ ပဲေဆးလံုးရဲ႔ အနက္ေရာင္ကကၽြတ္ၿပီး စားေတာ္ပဲကို လူးေတာ့ ပဲျပဳတ္အေရာင္ဟာ ၀င္းမေနမေတာ့ဘဲ ညစ္ပုပ္ပုပ္ ျဖစ္သြားတာေပါ့။

မႏၱေလးက ပဲျပဳတ္သည္က ပဲကို ပြဲ႐ံုက ၀ယ္လာၿပီးေတာ့ ပထမ ဗန္းထဲမွာ ေသေသခ်ာခ်ာ ေ႐ြးပါတယ္။ သူတို႔က ပဲေဆးလံုးေခၚတဲ့ ပဲနက္ကေလးေတြကို တေစ့မက်န္ ေ႐ြးၿပီး ဘူးတဘူးနဲ႔ တျခားထားတယ္။ ၿပီးေတာ့ ပိုးကိုက္ထားတဲ့ ပဲေစ့၊ မေအာင္ျမင္တဲ့ ပဲေစ့ကေလးေတြကို တျခားေ႐ြးတယ္။ ေ႐ြးတဲ့အခါ တကယ္စင္ေအာင္ ေ႐ြးတာပါ။ ပဲပိုးကိုက္တို႔၊ ပဲစုန္းျပဴးျဖစ္မယ့္ မေအာင္တဲ့ ပဲေစ့ကေလးေတြကို ေ႐ြးၿပီးေတာ့ စုထားၿပီး ခိုစာေကၽြးမယ့္လူကို ေရာင္းစားပါတယ္။ ပဲေဆးလံုးကိုေတာ့ စုထားၿပီး သီးျခားျပဳတ္ၿပီး ေန႔လည္တေခါက္ ပဲျပဳတ္ေရာင္းထြက္တဲ့အခါ စြန္တာနီပဲျပဳတ္ေရာင္းရင္း ပဲေဆးလံုးျပဳတ္လို႔ သီးျခား ျပဳတ္ေရာင္းပါတယ္။ ပဲေဆးလံုးျပဳတ္ဟာ စားေတာ္ပဲပါဘဲ။ နက္ေနလို႔သာကိုး၊ အဲဒီေတာ့ သူ႔ကို သန္႔ၿပီး ျပဳတ္ေရာင္းတဲ့အခါ အေရာင္နက္တာကလြဲလို႔ သူလည္း ခ်ိဳတာပဲ၊ ႏူးညံ့တာပဲ။

ေနာက္ၿပီး ပဲရဲ႔သေဘာက ေရစိမ္တဲ့အခါ ပြ႐ံုမစိမ္ဘဲ အေညႇာင့္ေပါက္ေအာင္ ေပါက္တဲ့အေညႇာင့္ေလး ႐ွည္လာတဲ့အထိ ထားၿပီးမွ ျပဳတ္ရင္ ပိုခ်ိဳပါတယ္။ ပဲအေညႇာက္ မေပါက္ခင္ ျပဳတ္ရင္ အခ်ိဳနည္းပါတယ္။

မႏၱေလးမွာ အရင္ကေတာ့ စားေတာ္ပဲထဲမွာ အခ်ိဳဆံုး အမ်ိဳးျဖစ္တဲ့ ေ႐ႊဘိုစားေတာ္ပဲကို ပဲျပဳတ္သည္ေတြ က ေ႐ြး၀ယ္ၿပီး ျပဳတ္ၾကတယ္။ တျခား အရပ္က ပဲကို မႏၱေလးပဲျပဳတ္သည္က မႀကိဳက္ဘူး။

စားေတာ္ပဲက ေ႐ႊဘိုနယ္က ထြက္တာကို ေ႐ႊဘိုစားေတာ္ ေခၚတယ္။ အနက္ေျပာက္ကေလး ေသးေသးကေလးတေျပာက္ အေညႇာင့္ေပါက္မယ့္ အနားမွာ ပါတယ္။ အလံုးေသးတယ္။ ကေန႔ေပါက္ေစ်း သံုးတင္းကို ၄၈၀ိ/- ေလာက္ ႐ွိတယ္။ သူက ေစ်းအရဆံုးပဲ။ ကၽြန္းစားေတာ္လို႔ေခၚတဲ့ စားေတာ္ပဲက အလံုးမွာ ေ႐ႊဘိုပဲထက္ ႀကီးတယ္။ ထီးခ်ိဳင့္တို႔၊ ေကာလင္းတို႔ ဘက္က ထြက္တာ ျဖစ္ပါတယ္။ သူက ၄၅၀ိ/- ၄၆၀ိ/- ေစ်း ႐ွိပါတယ္။

စားေတာ္ပဲမွာ အလံုးအႀကီးဆံုးကေတာ့ မထုစားေတာ္လို႔ ေခၚတဲ့ ခ်င္းတြင္း အလယ္ပိုင္းက ထြက္တဲ့ စားေတာ္ပဲပါဘဲ။ ကေလး၀၊ ကေလးၿမိဳ႔၊ မစိန္မထု အဲဒီဘက္က ထြက္တာပါ။ သူက အလံုးႀကီးၿပီး ခ်ိဳရာမွာ ေ႐ႊဘိုပဲကို မမီပါဘူး။ သူေပါက္တဲ့ေစ်းက ၄၂၅ိ/- ၄၃၀/ိ- ႐ွိပါတယ္။

အဲဒီလို ႐ွိရာမွာ အရင္ကေတာ့ မႏၱေလးပဲျပဳတ္သည္က ေ႐ႊဘိုစားေတာ္ကို ရေအာင္ ၀ယ္တယ္။ အေညႇာက္ေပါက္ေအာင္၊ အေညႇာက္႐ွည္ေအာင္ထားတယ္။ ၿပီးမွ ျပဳတ္ပါတယ္။

ပဲျပဳတ္တဲ့ ေနရာမွာလည္း အိုးနဲ႔ ပဲနဲ႔ အေလာေတာ္ ထည့္ျပဳတ္မွ။ အိုးေခ်ာင္ေနရင္ အခြံ ကၽြတ္တယ္။ ေရကို လိုသလို လိုက္ေပးရတယ္။ ၿပီးေတာ့ မီးကို တအားမထိုးဘဲ ပထမ ထင္းမီးနဲ႔ ျပဳတ္၊ ေနာက္မွ လႊစာမီးနဲ႔ ႏွပ္ထားမွ အိအိစက္စက္နဲ႔ အလံုးမပ်က္႐ွိၿပီး နပ္တာပါ။

ဒုကမၻာစစ္မျဖစ္ခင္က မႏၱေလးမွာ ပဲျပဳတ္ေကာင္းတယ္လို႔ နာမည္ႀကီးတဲ့ ပဲသည္ႏွစ္ဦး ႐ွိပါတယ္။ တေယာက္က ေဒၚဖြားခ်စ္တဲ့။ တေယာက္က ေဒၚစီတဲ့။ သူတို႔ ပဲဆိုရင္ စိတ္ခ်လက္ခ် စားေရာ့။ ပဲျပဳတ္ကို လူတိုင္းမေရာင္းဘူး။ ရသာႀကီး႐ြာက မႏၱေလးလာၿပီး အလုပ္လုပ္တဲ့ လူေတြရဲ႔ ဇနီးေတြက ေရာင္းတာ။ သူတို႔က တ႐ြာတည္းသားခ်င္း စုေ၀းေနၾကတယ္။ ရသာတန္းတို႔၊ ပဲ၀င္းတို႔ဟာ သူတို႔ အရပ္ပဲ။

ေဒၚစီတို႔၊ ေဒၚဖြားခ်စ္တို႔က ပဲအျပဳတ္ေကာင္းေတာ့ တခ်ိဳ႔ ပဲေရာင္းခ်င္တဲ့ မိန္းကေလးေတြက သူတို႔ဖို႔ ပိုျပဳတ္ေပးပါ။ ေရာင္းပါရေစဆိုလို႔ ေနာင္သူတို႔ အသက္ႀကီးလာေတာ့ ပဲဒိုင္ခံျပဳတ္ေပးၿပီး သူတို႔ကိုယ္တိုင္ ထြက္မေရာင္းဘဲ ေနတယ္ေလ။ သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ျပဳတ္တဲ့ ပဲကေတာ့ မနပ္တဲ့အေစ့ မပါဘူး။ မခ်ိဳမွာလည္း မပူနဲ႔။

ကၽြန္မတို႔ ငယ္ငယ္တုန္းက ပဲျပဳတ္က ၂၅ က်ပ္သားမွ သံုးျပား ေပးရတာ။ အလုပ္သမားအိမ္က မနက္လင္းေတာ့ ပဲျပဳတ္ (၃) ျပားဖိုး ၀ယ္ၿပီး ညက က်န္ေအာင္ခ်က္ထားတဲ့ ထမင္းၾကမ္းကို ပဲျပဳတ္ ဆီဆမ္းနဲ႔ တအိမ္လံုးစား၊ လက္ဘက္ရည္ၾကမ္း တအိုးေသာက္ၿပီး အေဖက အလုပ္ဆင္းတာ။ ပဲျပဳတ္ဟာ ဆင္းရဲသားစာပဲ။

ခုေတာ့ ပဲျပဳတ္က အစိတ္သားကို ၅ိ/- တဲ့။ ထမင္းကလည္း က်န္ေအာင္ခ်က္ဖို႔ထား၊ ၀ေအာင္မွ အႏိုင္ႏိုင္။ ဆီေစ်းကလည္း တဆယ္သား ၇ က်ပ္ ၅၀ ျပားတဲ့။ ၿပီးေတာ့ ပဲျပဳတ္ကေလ ကၽြန္မတို႔ ငယ္တုန္းက စားခဲ့ရတဲ့ ပဲျပဳတ္နဲ႔ သိပ္ကြာတာပဲ။ မႏၱေလးပဲျပဳတ္သည္က အရင္လို ေ႐ႊဘိုစားေတာ္ကိုလည္း ရေအာင္မ၀ယ္ေတာ့ဘူး။ မထုက ေစ်းေပါေတာ့ မထုစားေတာ္ပဲ ၀ယ္တယ္။ ၀ယ္ရာမွာလည္း တျပည္ခ်င္း ႏွစ္ျပည္ခ်င္း ၀ယ္ရတာ။ ပဲေစ်းက ႀကီးတာကိုး။ အဲဒီေတာ့ တေန႔စာပဲ ၀ယ္ႏိုင္ေတာ့တယ္။ အရင္းမ႐ွိလို႔။ ပဲကို အေညႇာက္ေပါက္ေအာင္ ထားဖို႔က (၃) ရက္ ၾကာမွ အေညႇာင့္႐ွည္တာမို႔ အနည္းဆံုး (၃) ရက္စာ ပဲဖိုး ႐ွိဖို႔ လိုပါတယ္။

ခုေတာ့ ပဲသည္ခမ်ာမယ္ ပဲ၀င္းမီးေလာင္ေတာ့ မီးေဘးဒုကၡသည္ ျဖစ္ၿပီး ေလယာဥ္ကြင္းႀကီး အေ႐ွ႔ဘက္က ပဲျဖဴကုန္း ေရာက္သြားေရာ၊ ပဲျဖဴကုန္းကေနၿပီး မႏၱေလးေဖာက္သည္ေတြဆီကို လာေရာင္းဖို႔က ကားခလိုလာတယ္။ ဒါမွမဟုတ္ လင္ေယာက်္ားက စက္ဘီးကေလး ဘာေလး စီးႏိုင္ေအာင္ ေခ်ာင္လည္ရင္ ပဲေတာင္းေရာ၊ သူေရာ စက္ဘီးေ႐ွ႔က ဘားတန္းေပၚက ထိုင္လိုက္ခဲ့ၿပီး မႏၱေလး လာေရာင္းရတယ္။

ေရာင္းျပန္ေတာ့လည္း သူ႔ပဲျပဳတ္က အေညႇာက္မေပါက္႐ံုမက ပဲေတြက ပိုးသတ္ေဆး ျဖန္းထားတဲ့ပဲမို႔ ပိုးသတ္ေဆးေစာ္ နံရဲ႔လား နံရဲ႔။ ထင္းသိပ္မကုန္ဘဲနဲ႔ ျမန္ျမန္ႏူးေအာင္ ေဆာ္ဒါထည့္ျပဳရေတာ့ ေဆာ္ဒါေစာ္နံလား နံရဲ႔။ တခ်ိဳ႔ကေတာ့လည္း ေဆာ္ဒါေတာင္ ၀ယ္မထည့္ႏိုင္႐ွာဘူး။ သဲဆပ္ျပာကို ေရေဖ်ာ္ၿပီး သဲဆပ္ျပာက ရတဲ့ ေဆာ္ဒါရည္ကို ထည့္ျပဳတ္ရတာပါ။

အဲဒီေတာ့ ပဲျပဳတ္က မေကာင္းေတာ့ဘူး။ ဒါသာျဖစ္တယ္ တဆယ္သား ၂ိ/- ေရာင္းတာ။ ပဲ ၁၀ က်ပ္သားဆိုတာလည္း ဘာမွ မ်ားတာမွ မဟုတ္ပဲ။ အရင္က အဆစ္ေပးသေလာက္ ႐ွိတာ။

ကၽြန္မတို႔ ငယ္ငယ္တုန္းကမ်ား ပဲသည္ကို အိမ္ကေခၚ၀ယ္လို႔ ပဲသည္ အိမ္၀မွာ ပဲေတာင္းခ်ၿပီဆိုရင္ အိမ္႐ွိတဲ့ ကေလးေတြက အားလံုးထြက္လာၿပီး ပဲသည္နားမွာ ၀ိုင္းအံုၾကတာပဲ။ အဲဒီေတာ့ ပဲသည္က အင့္ေရာ့နဲ႔ ကေလးလက္နဲ႔ တဆုပ္စီ သူ႔ပဲျပဳတ္ ထည့္ေပးတာပဲ။ ကေလးလက္ေဆာင္။ ဒါကိုက ၁၀ က်ပ္သားမကပါဘူး။ ပဲျပဳတ္ကလည္း ခ်ိဳသကိုး၊ ႏုညံ့သကိုး။ ပဲျပဳတ္မႀကိဳက္တဲ့ ကေလးတေယာက္မွ မ႐ွိဘူး။ ဒါေၾကာင့္ လက္ထဲက ဟာကုန္ေတာ့ ထပ္ေတာင္းခ်င္တာ။ အဲဒီမွာ ပန္းကန္ကိုင္ၿပီး ပဲ၀ယ္ထြက္လာတဲ့ အေမတို႔၊ အစ္မတို႔က ျမင္ေတြ႔သြားၿပီမို႔ ဟဲ့ ေတာ္ၾကေတာ့ဆိုၿပီး ပဲသည္နားက ဆြဲေခၚသြားတာ ခံခဲ့ရတာပါ။

ကၽြန္မတို႔ ႏိုင္ငံက ေျမၾသဇာကလည္းေကာင္း၊ ဥတုရာသီကလည္းေကာင္းေတာ့ ပဲဟာ အမ်ိဳးေပါင္း ေျမာက္မ်ားစြာ ထြက္႐ွိပါတယ္။ (၁) ေထာပတ္ပဲ၊ (၂) ပဲစြန္တာနီ၊ (၃) ပဲစြန္တာျပာ၊ (၄) ပဲၾကား၊ (၅) ပဲႀကီး၊ (၆) ဗိုလ္ကိတ္ပဲ၊ (၇) သိပၸံပဲ၊ (၈) ပဲပုပ္ေစ့ စတဲ့ ခပ္ျပားျပားပဲေတြ။ (၁) မတ္ပဲ၊ (၂) ပဲဒီစိမ္း၊ (၃) ပဲေနာက္၊ (၄) ပဲလြန္း၊ (၅) ပဲယဥ္၊ (၆) ပဲစင္းငံု၊ (၇) ပဲရာဇာ၊ (၈) ပဲခ်ဥ္ေပါင္၊ (၉) ကုလားပဲ၊ (၁၀) စားေတာ္ပဲ၊ (၁၁) ႏိုင္လြန္ပဲ၊ (၁၂) ပဲျဖဴေလး၊ (၁၃) ေျမေထာက္ပဲ စတဲ့ ပဲအလံုးေတြ အမ်ိဳးေပါင္း ေျမာက္မ်ားစြာ ထြက္ပါတယ္။ အဲဒီ ပဲေတြကို ႏိုင္ငံျခားတင္ပို႔တယ္ဆိုရင္ အိႏၵိယလည္း ၀ယ္ခ်င္တာပဲ၊ ဂ်ပန္ကလည္း ၀ယ္ခ်င္တာပဲ။ တ႐ုတ္ကလည္း ၀ယ္ခ်င္တာပဲ။ အဲဒီ ပဲအမ်ိဳးေပါင္း ၂၀ ေလာက္ထဲမွာ ပဲျပဳတ္လုပ္ေရာင္းတဲ့ စားေတာ္ပဲကေတာ့ သ႑ာန္အားျဖင့္ လံုးလည္း အလံုးဆံုး၊ အရသာလည္း အခ်ိဳဆံုးနဲ႔ အႏူးညံ့ဆံုးမို႔ အေကာင္းဆံုးပဲဆိုၿပီး ဘုရင္မ်ား စားဖို႔ ေတာ္ဆက္သ ရတဲ့ပဲ၊ ဘုရင္မ်ားကလည္း ႀကိဳက္ၾကလို႔ "စားေတာ္ပဲ" လို႔ ေခၚတာပဲ။။

လူထုေဒၚအမာ
[ႀကီးပြါးေရးစာအုပ္တိုက္မွ ထုတ္ေ၀တဲ့ လူထုေဒၚအမာ ရဲ႔ ၁၂ ပြဲေစ်းသည္ႏွင့္ ကၽြန္မတို႔အညာ စာအုပ္၊ ၂၀၀၂ ခု ႏို၀င္ဘာလ၊ ပထမအႀကိမ္၊ မွ ကူးယူေဖာ္ျပပါတယ္။]