ဗိုလ္ခ်ဳပ္လမ္းမေပၚရွိ စာအုပ္အေရာင္းဆိုင္ တစ္ဆိုင္အတြင္း၌ စာအုပ္၀ယ္ ယူသူေတြႏွင့္ ႐ႈပ္ယွက္ခတ္ေနစဥ္ ဆိုင္တြင္းသို႔ ဦးပဥၨင္းတစ္ပါး ၾကြလာသည္။ ဦးပဥၨင္းက စာအုပ္ေရြးေန၊ ၀ယ္ေနၾကသူေတြကို တစ္ခ်က္ အကဲခတ္လိုက္ၿပီး အသက္ႀကီးႀကီး၊ ျပည့္စုံဟန္ အသြင္အျပင္ရွိသည့္ အမ်ိဳးသမီးႀကီးဆီ ခ်ဥ္းကပ္လိုက္၏။
“ဒကာမႀကီး”
အမ်ိဳးသမီးႀကီးက သူ႔ကိုေခၚသည္မထင္၍ လွည့္မၾကည့္မိ။ ေနာက္တစ္ခြန္း ထပ္ေခၚသံၾကားမွ သူ႔ကို ေခၚေနတာ ပါလားဟု အသိ၀င္ၿပီး လွည့္ၾကည့္ကာ ‘ဘုရား’ ထူးလိုက္သည္။ ဦးပဥၨင္းက သူသည္ နယ္မွလာေရာက္ၿပီး (…..) ၿမိဳ႕နယ္ရွိ စာသင္တိုက္တြင္ စာေပပရိယတၱိသင္ၾကားေနသူ စာသင္သား သံဃာတစ္ပါး ျဖစ္ေၾကာင္း၊ နယ္မွ ခ်ိဳ႕ခ်ိဳ႕င့ဲင့ဲ လာေရာက္ရျခင္းျဖစ္၍ စာအုပ္စာတမ္း မျပည့္စုံေၾကာင္း၊ သို႔အတြက္ေၾကာင့္ စာအုပ္ အလွဴခံ ပါေၾကာင္း တို႔ကို ရွည္ရွည္ေ၀းေ၀း မိန္႔လိုက္ေတာ့ အမ်ိဳးသမီးႀကီး တစ္ခ်က္ေတြသြားသည္။
ဦးပဥၨင္းမွာ ကိုယ္ဟန္ႏြမ္းႏြမ္း၊ သကၤန္းမွာလည္း အေရာင္မ်ားပင္ လြင့္ခ်င္ခ်င္မို႔ တစ္နယ္တစ္ေက်းမွ လာေရာက္ၿပီး မျပည့္မစုံ အေနအထားျဖင့္ ပညာဆည္း ပူးေနရသူ သံဃာတစ္ပါးပါလားဟု အမ်ိဳးသမီးႀကီးစိတ္ထဲ ေတြးထင္ မိသြားသည္။ သို႔ေၾကာင့္ …
“ ဘယ္လိုစာအုပ္မ်ိဳး အလိုရွိတာပါလဲ ဘုရား”
“ဒကာႀကီး ဦးေရႊေအာင္ေရးတဲ့ ‘အႏိႈင္းမဲ့ဗုဒၶ’၊ ဒါမွမဟုတ္ ဆန္းလြင္ေရးတဲ့ ‘ရတနာသုံးပါးကို ကိုးကြယ္ဆည္းကပ္ လာသူ တစ္ေယာက္အေၾကာင္း’ စာအုပ္ေတြ လိုတာပါဒကာမႀကီး”
အမ်ိဳးသမီးႀကီးက အဆိုပါစာအုပ္ေတြကို ဆိုင္ထဲမွာ ပ်ာပ်ာသလဲ လိုက္ရွာေတာ့ ‘အႏိႈင္းမဲ့’ တစ္မ်ိဳးသာရသည္။ ဆရာဆန္းလြင္၏ စာအုပ္က ကုန္ေနသည္။ သည္စာအုပ္ေတြက စာဖတ္ပရိသတ္၊ အထူးသျဖင့္ ဘာသာေရး စာေပကို ေလ့လာဖတ္႐ႈသူေတြ အ၀ယ္မ်ားၾကသည္မို႔ အေရာင္းသြက္ စာရင္း၏ ထိပ္ဆုံးတြင္ ရွိေနသည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဦးပဥၨင္းအတြက္ ႏွစ္အုပ္ထဲက တစ္အုပ္ လွဴႏိုင္လိုက္ေသာေၾကာင့္ ၾကမ္းျပင္တြင္ ထိုင္ကန္ေတာ့ရင္း အမ်ိဳးသမီးႀကီးမွာ သဒၶါစိတ္ေတြ ယိုဖိတ္ၿပီး ပီတိေတြျဖာေနသည္။ ဦးပဥၨင္းကေတာ့ ဆုေတြ တစ္သီႀကီး ေပးၿပီးသည္ႏွင့္ ဆိုင္ထဲက ခပ္သြက္ သြက္ ၾကြသြားေတာ့သည္။
သည္လို ၾကည္ႏူးဖြယ္ျမင္ကြင္းကို ဆိုင္ထဲတြင္ စာအုပ္ေရြးေနသူ ကိုျမင့္လြင္ေတြ႕လိုက္ရေတာ့ ဦးပဥၨင္း၏ ေနာက္ေက်ာကို လွမ္းၾကည့္ၿပီး ႏႈတ္က ‘သာဓု၊ သာဓု၊ သာဓု’ ဟု ခပ္တိုးတိုး ေခၚလိုက္မိသည္။ သို႔ေသာ္လည္း ကိုျမင့္လြင္ သာဓုေခၚၿပီး သိပ္မၾကာေသာ ရက္တစ္ရက္မွာပင္ ထိုဦးပဥၨင္းႏွင့္ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ဆုံျဖစ္ျပန္သည္။
ထိုေန႔က အေနာ္ရထာလမ္းမေပၚရွိ စာအုပ္အေရာင္းဆိုင္မွာ နယ္ကမွာ လိုက္ေသာ စာအုပ္ေတြကို ရွာေနတုန္း ‘ဒကာႀကီး၊ ဦးဇင္းက နယ္ကလာၿပီး ….’ ဟူေသာ စကားသံေတြကို ၾကားလိုက္ေတာ့ သည္အသံ ၾကားဖူးသလို ပါလား ေတြးကာ လွည့္ၾကည့္လိုက္မိသည္။ ဆိုင္ထဲရွိ အန္ကယ္ႀကီး တစ္ေယာက္ဆီမွာ စာအုပ္ အလွဴခံေနသူက စာသင္သား ဟုဆိုသည့္ တေလာက ဦးပဥၨင္းပင္ ျဖစ္ေန၏။ ကေန႔အလွဴခံသည့္ စာအုပ္ေတြကလည္း ဦးေရႊေအာင္ႏွင့္ ဆန္းလြင္ေရးသည့္ စာအုပ္ေတြ ျဖစ္ေနျပန္သည္။ အန္ကယ္ႀကီးက စာအုပ္ႏွစ္အုပ္ကို သာမက ၀တၳဳေငြကိုပင္ စာအိတ္ထဲ ထည့္ ကပ္လိုက္ေသးသည္။ ‘တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ဗ်ာ၊ ဒီေန႔က ကြ်န္ေတာ့္ေမြးေန႔ဗ်’ ဟု အန္ကယ္ႀကီးက သူႏွင့္သိကြ်မ္းျခင္း မရွိသည့္ ကိုျမင့္လြင္ကို ၀မ္းသာအားရ လွမ္းေျပာေနသည္။
ကိုျမင့္လြင္မွာေတာ့ အန္ကယ္ႀကီး၏ ပီတိကို မုဒိတာမပြားႏိုင္အားဘဲ ဆိုင္ထဲမွ ျပန္ထြက္သြားေသာ ဦးပဥၨင္း ေနာက္ကို မသိမသာ လိုက္ၾကည့္မိသည္။ ဆိုင္အျပင္ မလွမ္းမကမ္း၌ ၾကြပ္ၾကြပ္အိတ္ တစ္ထုပ္ကိုင္ထားေသာ၊ ခႏၶာအႏွံ႔ ေဆးမင္ေၾကာင္ ထိုးထားသူ လူရႊယ္တစ္ဦးက ဦးပဥၨင္းကို အသင့္ေစာင့္ေန သည္။ ဦးပဥၨင္းက စာအုပ္ေတြကို ထိုလူ႔အိတ္ထဲ ထိုးထဲၿပီး ‘ကဲလာ၊ ပန္းဆိုးတန္းဘက္ သြားရေအာင္’ ဟု ဆိုကာ ေရွ႕မွဦးေဆာင္ ထြက္သြားေတာ့ သည္။
ေနာက္မွ လိုက္ၾကည့္မိသူ ကိုျမင့္လြင္မွာ ပါးစပ္အေဟာင္းသားႏွင့္ က်န္ရစ္ ခ့ဲသည္။ ပန္းဆိုးတန္းတြင္လည္း စာအုပ္ဆိုင္ေတြ မ်ားစြာရွိေနေလေတာ့ မည္သူေတြ ဒကာႀကီး၊ ဒကာမႀကီး ေခၚခံထိဦးမည္မသိ ဟူ၍လည္း သူ ေတြးေတာေနမိ၏။ သည္အေၾကာင္းကို စာအုပ္အေဟာင္း ေရာင္း၀ယ္ေရး ဆိုင္ ဖြင့္ထားသူ ကိုျမင့္လြင္ မိတ္ေဆြ ကို ေျပာမိေတာ့ မိတ္ေဆြက ၿပံဳးသည္။ ၿပီးေတာ့ - “ကြ်န္ေတာ့္ဆိုင္မွာ စာအုပ္လာလာေရာင္းၾက သူေတြရွိ တယ္ဗ်။ တခ်ိဳ႕က အသုံးလိုလို႔ ႐ိုးရိုးသားသား လာေရာင္းၾကတာ။ တခ်ိဳ႕က်ေတာ့ မသကၤာစရာဗ်။ ဖတ္ထားျပဳထားတဲ့ လကၡဏာလုံး၀ မေတြ႕ရဘူး။ ခုမွ ရလာတဲ့ အသစ္စက္စက္ေတြ။ ခင္ဗ်ားေျပာတဲ့ စာအုပ္မ်ိဳးေတြလည္း ပါသေပါ့” ဟု ဆိုသည္။
ေနာက္ပိုင္းလည္း သည္လိုျဖစ္ရပ္မ်ိဳး ဆန္ဆန္ေတြ ကိုျမင့္လြင္ကိုယ္တိုင္ မၾကာမၾကာ ႀကံဳလာရသည္။ ခဏခဏ ဖိနပ္ျပတ္သည့္ ကိုယ္ေတာ္ေတြကို ဟိုမွာသည္မွာ ေတြ႕လာရသည္။ လိုင္းကားေတြေပၚ ေန႔စဥ္တက္ၿပီး စာအိတ္ တစ္ထပ္ကိုင္ကာ အလွဴလိုက္ခံေနသည္ ကိုလည္း မေတြ႕ခ်င္မွအဆုံး။ ႏိုင္ငံျခားသားေတြ ျဖတ္သြားျဖတ္လာ ျပဳသည့္ ေနရာေတြမွာ အတင္းကပ္ၿပီး မေပးမခ်င္း အလွဴခံေနသည့္ သကၤန္း၀တ္ေတြကိုလည္း စိတ္ပ်က္ဖြယ္ ျမင္ေနရသည္။ ယုတ္စြအဆုံး အရက္ဆိုင္၊ ဘီယာဆိုင္ေတြထဲအထိ ၀င္ေရာက္ အလွဴခံေနသည့္ ျမင္ကြင္းေတြက ဘယ္လိုမွ မတင့္တယ္။
တစ္ခါက ယခု ျပည္ေထာင္စု၀န္ႀကီး ျဖစ္ေနသူ ပုဂၢိဳလ္တစ္ဦး၏ ႐ုံးခန္းသို႔ စာေပကိစၥတစ္ခုျဖင့္ ကိုျမင့္လြင္ ေရာက္သြားသည္။ ထိုပုဂၢိဳလ္၏ ႐ုံးခန္းမွာ ၿမိဳ႕ထဲ ေျမညီထပ္တြင္ရွိၿပီး ဧည့္သည္မ်ား အလြယ္တကူ ၀င္ထြက္ႏိုင္ေအာင္ တံခါးကို အၿမဲဖြင့္ထားေလ့ရွိသည္။ ကိုျမင့္လြင္ ေရာက္သြားသည့္ေန႔က ပန္းခ်ီဆရာ၊ စာေပေ၀ဖန္ေရး ဆရာ စသည့္ ဧည့္သည္ေတြကလည္း ႐ုံးခန္းမွာ စုံစုံလင္လင္ ရွိေနသည္။ သည္အခိုက္ အသက္သုံးဆယ္ အရြယ္ ဦးပဥၨင္း တစ္ပါး ႐ုံးခန္းထဲ ၀င္ခ်လာသည္။ ဦးပဥၨင္းက အသားျဖဴျဖဴ၊ ဥပဓိ႐ုပ္က သန္႔သန္႔ျပန္႔ျပန္႔။ အားလုံးက ဦးပဥၨင္းဆီ အၾကည့္ ေရာက္သြားၾကသည္။ ဦးပဥၨင္းက အခန္းထဲက လူေတြကို တစ္ခ်က္ေ၀့ၾကည့္လိုက္ၿပီး -
“က်ဳပ္ကို ပိုက္ဆံတစ္ေထာင္လွဴစမ္းပါ”
မည္သူ႔ကို ရည္ရြယ္ေျပာမွန္းေတာ့ မသိ။ သို႔ေပမယ့္ ေလသံက ခပ္မာမာ၊ ခပ္ျပတ္ျပတ္။ ပန္းခ်ီဆရာက ဦးပဥၨင္း၏ အသြင္ သိပ္မဟန္မွန္း အကဲခတ္မိၿပီး ‘ဘယ္ေက်ာင္းတိုက္ကပါလဲ ဘုရား’ ဟု ေမးေလွ်ာက္ လိုက္သည္။ ထိုဦးပဥၨင္းက ပန္းခ်ီဆရာကို မ်က္ေမွာက္ကုတ္ကာ ၾကည့္လိုက္ၿပီး ‘မလွဴရင္ လည္း ေနစမ္းပါ။ မစပ္စုပါနဲ႔’ ဟု ဆိုကာ ခ်ာခနဲ လွည့္ထြက္ သြားေတာ့သည္။ သည္တစ္ခါလည္း အားလုံး ပါးစပ္အေဟာင္းသားႏွင့္ က်န္ခဲ့ၾကရသည္။ ‘တစ္ေယာက္တည္းဆိုရင္ မလွဴလို႔ ႐ိုက္ေတာင္သြားမလား မသိဘူး’ ဟု တစ္ေယာက္က မွတ္ခ်က္ျပဳသည္။ ကိုျမင့္လြင္ မိတ္ေဆြတစ္ဦးကေတာ့ -
“တခ်ိဳ႕က ေခ်ာင္က်တဲ့ ဆင္ေျခဖုံးေနရာတို႔၊ က်ဴးေက်ာ္တဲတို႔မွာ အုပ္စု လိုက္ေနၾကတာဗ်။ မနက္မနက္ဆို အဲဒီအထဲေတြကေန ဘုန္းႀကီးတုေတြ၊ မယ္သီလတုေတြ ထြက္ထြက္ လာတတ္တယ္။ ဒီလိုမ်ိဳး သကၤန္းကို ခုတုံးလုပ္သူေတြ မ်ားလာရင္ သာသနာအတြက္ ရင္ေလးစရာပဲ” ဟု ေျပာျပဖူး သည္။
ၾကာေတာ့ ကိုျမင့္လြင္မွာ ကိုယ့္အနား သကၤန္း၀တ္ႏွင့္ျမင္မိလွ်င္ အလွဴခံမ်ား လား မသိဘူးဟု ေတြးလာမိသလို၊ ေနာက္က ‘ဒကာႀကီး၊ ဒကာႀကီး’ ဟု လွမ္းေခၚသံၾကားလွ်င္လည္း ထိတ္ခနဲျဖစ္ရသည္။ အတုအေယာင္ မ်ားျပား လာျခင္းက သီလသမာဓိႏွင့္ ျပည့္စုံေသာ သံဃာေတာ္ေတြကိုပါ ထင္ေယာင္ ထင္မွား ျဖစ္ေစသည္မို႔ သက္ေရာက္မႈက မေကာင္း။ ၾကည္ညိဳဖြယ္ အေရာင္အဆင္းကို သံသယအျမင္ျဖင့္ ၾကည့္လာမိ၊ ေတြးလာမိ သည့္ အျဖစ္က ရင္နာစရာေတာ့ ေကာင္းလွသည္။
ကုန္လြန္ခဲ့ေသာ ေခတ္အဆက္ဆက္က အက်င့္သီလပ်က္ယြင္းသူ သံဃာအတုအေယာင္ တို႔ေၾကာင့္ သာသနာ ကြယ္ေပ်ာက္မည့္ ေဘးရန္မွ ကာကြယ္ရန္ ဘုရားေဟာၾကားခဲ့ေသာ သုတ္၊ ၀ိနည္း၊ အဘိဓမၼာတို႔ျဖင့္ သဂၤါယနာ တင္ခဲ့ရသည္။ ဓမၼာစက္၊ အာဏာစက္တို႔ျဖင့္ သာသနာကိုသန္႔ရွင္းခဲ့ရသည္။
တစ္ေန႔က သတင္းတစ္ပုဒ္မွာေတာ့ ‘အမ်ားျပည္သူ သြားလာေသာ ေနရာမ်ားတြင္ သံဃာ အေယာင္ ေဆာင္ၿပီး အလွဴခံျခင္းမ်ားကို သက္ဆိုင္ရာ တိုင္းေဒသႀကီးအလိုက္ သံဃာ့နာယက ဆရာေတာ္မ်ားႏွင့္ တိုင္းေဒသႀကီး အစိုးရတို႔ ပူးေပါင္းရွင္းလင္းမည္’ ဆိုသည့္ သတင္းတစ္ပုဒ္ကို ကိုျမင့္လြင္ ဖတ္လိုက္ရသည္။ သည္လို အစီအစဥ္မ်ိဳးကို ရန္ကုန္တိုင္း တစ္ခုတည္းသာ မဟုတ္ဘဲ က်န္သည့္ ေဒသေတြမွာ လည္း ျပဳလုပ္ေစခ်င္သည္။ ႏိုင္ငံအႏွံ႔ ရွိေနသည့္ အေရၿခံဳေတြကို ထိထိေရာက္ေရာက္ ႏွိမ္နင္းေစခ်င္ သည္။
သပၸာယ္ေသာ ေစတီပုထိုးေတြႏွင့္၊ ၾကည္ညိဳဖြယ္ေကာင္းၿပီး သီလ စင္ၾကယ္ေသာ ရဟန္း သံဃာ ေတာ္ေတြ ရွိသည့္ႏိုင္ငံဟု ဂုဏ္သတင္း ေမႊးပ်ံ႕ေနဆဲျဖစ္ေသာ ကိုျမင့္လြင္တို႔ႏိုင္ငံကို အက်င့္ပ်က္ေနသူတို႔ လက္ခ်က္ျဖင့္ အမည္းစက္ မစြန္းထင္းေစလိုပါ။ အမ်ားအျမင္၊ အျခား ဘာသာ၀င္တို႔၏ အျမင္မွာလည္း အထင္အျမင္ လဲြမွားျခင္း မျဖစ္ေစလိုပါ။
အတုသည္ အစစ္မဟုတ္ေသာ္ျငား၊ အစစ္၏ ႀကီးျမတ္မႈကို အတုက မမီေသာ္ျငား၊ အတုသည္ အတုလမ္းစဥ္ အတိုင္းသာ သူ႔အက်ိဳးေပးႏွင့္သူ သြားလိမ့္မည္ဟု ဆိုၾကေသာ္ျငား ေလာက၀န္းက်င္ တြင္ အစစ္ေယာင္ေဆာင္ ထားသည့္ အတုေတြ မ်ားျပားလာျခင္းက ဆိုးက်ိဳးကိုသာ ျဖစ္ေပၚေစသည္မို႔ မလိုလားအပ္ေသာ ‘အမိႈက္’ ေတြကို ျပတ္ျပတ္သားသား ရွင္းလင္းပစ္မွရမည္ ဟု ကိုျမင့္လြင္စိတ္မွာ ခံယူမိေလသည္။
ေဆာင္းျဖဴ (The Ladies News)
No comments:
Post a Comment