ဦးေအာင္ဘန္းဆိုတဲ့ လူက ဘယ္ကိစၥကို မဆို ေက်ေက်လည္လည္ သိခ်င္တ့ဲ လူမ်ိဳး။ သူသိခ်င္တဲ့ အေၾကာင္းအရာ တစ္ခုက ေ၀့လည္ေၾကာင္ပတ္ ျဖစ္ေန ရင္ စိတ္ထဲ ခိုးလိ႔ုခုလုျဖစ္ၿပီး အိပ္ မေပ်ာ္၊ စားမ၀င္ျဖစ္တတ္ေသး။
သူ႔အေၾကာင္းသိတဲ့သူေတြက အစ တစ္ခု ဆဲြထုတ္ၿပီးရင္ အဆုံးကိုပါ လိမ့္ပတ္လည္ေအာင္ ေသေသခ်ာခ်ာ ရွင္းျပၾကရတယ္။ မဟုတ္ရင္ ယခြမ္း တ့ဲမွပဲ။ ေျပာရင္ ရွင္းေအာင္ေျပာကြ။ ငါ့နားထဲ သပြတ္အူေတြ လာမထည့္နဲ႔ ဘာညာလုပ္ေရာပဲ။
တစ္ရက္ေတာ့ ဦးေအာင္ဘန္း သိပ္မက်န္းမမာျဖစ္တာနဲ႔ သူ႔သမီး တကၠသိုလ္ဆရာမကိုေခၚၿပီး ေဆး႐ုံ ႀကီးမွာ သြားျပၾကတယ္။ ဆရာ၀န္က ေဆးစာအုပ္မွာ တံဆိပ္တုံးေလး ထု လိုက္၊ ေၾကာင္ျခစ္သလို ေရးလိုက္၊ သူ႔သမီးေက်ာင္းဆရာမကို ဘိုလိုေတြ ေျပာလိုက္ လုပ္ေနေတာ့ သူ႔မွာ ဘာကိုမွ လုံးေစ့ပတ္ေစ့ နားမလည္ဘူး ျဖစ္ေန တယ္။
သူ႔စိတ္ထဲမွာ “ဒါ ငါ့ကို မသိေစခ်င္ တာပဲ။ ေသေစႏိုင္ေလာက္တဲ့ ေရာဂါ ပဲလား။ ငါ့မွာ ဘာေရာဂါ ရေနပါလိမ့္” ဆိုၿပီး ေခါင္းထဲ ေလွ်ာက္ေတြးေနလိုက္ တာ အိမ္ျပန္ေရာက္တဲ့အထိပဲ။
အိမ္ေရာက္ေတာ့ သူ႔သမီးကလည္း ေသာက္ရမယ့္ေဆးေတြကို ေျပာျပၿပီး ေက်ာင္းကို ကမန္းကတန္းသြားေလ ေတာ့ သူ႔မွာ ဟတ္ေကာ့ႀကီးကို ျဖစ္လို႔။ သမီးက ညေနမွ ျပန္ေရာက္မွာဆိုေတာ့ ညေနထိလည္း ေအာင့္အည္းၿပီး မေန ႏိုင္၊ ဘာေရာဂါလဲဆိုတာ သိခ်င္လွၿပီ။ ဒါနဲ႔ ေဆးစာအုပ္ထဲ ေရးထားတာေတြ ကို ဖင္ျပန္ေခါင္းျပန္ လွန္ေလွာၾကည့္ ေတာ့လည္း တစ္လုံးမွ နားမလည္။
သူ႔ခမ်ာ ေဆးစာအုပ္ေလးကိုင္ၾကည့္ လိုက္၊ ျပန္ခ်ထားလိုက္နဲ႔ ဂနာမၿငိမ္ကို ျဖစ္လို႔။ အဲဒီလို လုပ္ေနရင္း ေဆး စာအုပ္အဖုံးက တုံးထုထားတဲ့ စာသား ေလးကိုလည္းေတြ႕ေရာ သူ႔မွာ အေျဖ တစ္ခုရလိုက္တဲ့ ေက်ာင္းသားကေလး လို ရင္ထဲက ဒိတ္ခနဲ ျဖစ္သြားပါေလ ေရာ။
စိတ္ထဲကလည္း -
“ေၾသာ္ ငါ့ႏွယ္၊ ငါ့ေရာဂါကို စာအုပ္မွာ ေရးထားသားပဲ။ ငါကိုယ္က နေမာ္နမဲ့ နဲ႔။ ၾကည့္ပါဦး ငါ့ေရာဂါအမည္က
‘ျပင္ - ပလူနာ’ ဆိုပါလား။ ဘယ္လို ေရာဂါပါလိမ့္။ သိပ္ေတာင္ မၾကားဖူး ဘူး။ ဒါေပမဲ့ ကင္ဆာလို ေသေစႏိုင္ ေလာက္တဲ့ ေရာဂါမ်ိဳးေတာ့ ဟုတ္ဟန္ မတူဘူး။ သမီး ျပန္လာမွပဲ ဒီေရာဂါ အေၾကာင္း ေမးၾကည့္ရဦးမယ္” တဲ့။
အမွန္က ေဆးစာအုပ္မွာ ထုထားတဲ့ တံဆိပ္တုံးက ေဆး႐ုံမတက္ဘဲ အျပင္ကေန လာျပတဲ့ လူနာေတြကို ‘ျပင္ပ လူနာ’ လို႔ သတ္မွတ္ၿပီး ထုထား တာ။
ဦးေအာင္ဘန္းကေတာ့
‘ျပင္ပ လူနာ’ ကို ‘ျပင္ - ပလူနာ’ လို႔ ဖတ္ၿပီး သိခ်င္တာ သိလိုက္ရလို႔ ေက်နပ္ေနတဲ့ မ်က္ႏွာေပးနဲ႔ ဒူးကေလးေတာင္ ႏွံ႔လို႔။
ေဆာင္းျဖဴ
The Ladies News
No comments:
Post a Comment