အိႏၵိယႏိုင္ငံရဲ႕ ၿမိဳ႕ေတာ္ျဖစ္တဲ့ ေဒလီၿမိဳ႕မွာ နာမည္ႀကီး စမူဆာဆိုင္ တစ္ဆိုင္ ရွိတယ္။ စမူဆာေလးေတြဟာ အရသာ အလြန္ရွိတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ လူႀကိဳက္အလြန္မ်ားတယ္။
စမူဆာဆိုင္ရဲ႕ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ လမ္းတစ္ဖက္မွာေတာ့ ကုမၸဏီႀကီး တစ္ခုရွိတယ္။ ေန႔စဥ္လိုလိုပဲ ေန႔လည္စာ စားခ်ိန္ဆိုရင္ ကုမၸဏီ ဝန္ထမ္းေတြဟာ အဲဒီ ဆိုင္မွာ လာစား ေလ့ ရွိၾကတယ္။
တစ္ရက္ ေန႔လည္စာစားခ်ိန္မွာေတာ့ ကုမၸဏီ မန္ေနဂ်ာ ကိုယ္တိုင္ နာမည္ႀကီး စမူဆာကို လာဆင္းဝယ္တယ္။ အရသာအလြန္ရွိတဲ့ အတြက္ေၾကာင့္ စမူဆာကို ပါဆယ္ ထုပ္ မသြားေတာ့ပဲ ဆိုင္မွာ အားပါးတရ ထိုင္စားရင္း ဆိုင္ရွင္နဲ႔ စကားစျမည္ ေျပာၾကည့္မိတယ္။ မန္ေနဂ်ာ က ဆိုင္ရွင္ အဘိုးႀကီး ကို စေမးလိုက္တယ္။
“ဦးေလး… ဒီေလာက္ လက္ရာေကာင္းတဲ့ စမူဆာကို ကၽြန္ေတာ္ျဖင့္ ဒီတစ္သက္ တစ္ခါမွ မစားဖူးဘူးဗ်ာ။ ၿပီးေတာ့ ဆိုင္ အျပင္အဆင္ နဲ႔ အခင္းအက်င္းကလည္း တကယ့္ကို သပ္သပ္ရပ္ရပ္နဲ႔ ရွိတယ္။ ဦးေလး အုပ္ခ်ဳပ္စီမံမႈ တကယ္ေကာင္းတယ္ဗ်ာ။ ဟဲဟဲ… ထင္တာေျပာမယ္ေနာ္။ အကယ္၍ ဦးေလးသာ စမူဆာ မေရာင္းပဲ ကုမၸဏီမွာ အလုပ္ဝင္လုပ္ ခဲ့ရင္ ခုခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ့္ လိုမ်ိဳး မန္ေနဂ်ာတစ္ေယာက္ေတာ့ ေကာင္းေကာင္း ျဖစ္ေလာက္တယ္။ ႏွိမ္ေျပာတာေတာ့မဟုတ္ဘူးေနာ္။ ဟဲဟဲ။”
အဘိုးႀကီးက သူ႔ကို ၿပံဳးျပတယ္။ ၿပီးတာနဲ႔ သူေၾကာ္လက္စ စမူဆာေတြ ဆက္ေၾကာ္ရင္း ျပန္ေျဖတယ္။
“ဆရာေျပာတာ ႏွိမ္တယ္လို႔ မျမင္ပါဘူး ဆရာရယ္။ ဘာလို႔လဲ ဆိုေတာ့ က်ဳပ္ အလုပ္က ဆရာ့အလုပ္ထက္ကို အဆမတန္ ေကာင္း ေနတာကိုးဗ်။ ဘာ့လိုေကာင္းတာလဲ သိလား။”
ေလွာင္တဲ့အသံနဲ႔ မန္ေနဂ်ာက ရယ္ရင္း “ပာား.. ဟုတ္ပါၿပီဗ်ာ။ ေျပာၾကည့္ပါဦး ဦးေလးရယ္။ နားေထာင္ေပးရတာေပါ့။”
အဘိုးႀကီး – ဒီလိုေလဗ်ာ။ လြန္ခဲ့တဲ့ ဆယ္ႏွစ္ကထဲက က်ဳပ္ဟာ ဒီေနရာေလးမွာပဲ စမူဆာေရာင္းခဲ့တာ။ အဲဒီတုန္းကေတာ့ ဗန္းနဲ႔ ေၾကာ္ေရာင္းတာ ေပါ့ဗ်ာ။ ဆိုင္ေတြဘာေတြနဲ႔ ခုလို ဘယ္ ျဖစ္လာဦးမလဲ။ တစ္ခ်ိန္ထဲမွာပဲ ေမာင္ရင္ဟာ အဲဒီ ကုမၸဏီမွာ အလုပ္ စလုပ္တယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ ေမာင္ရင့္ကို က်ဳပ္ ေကာင္းေကာင္းႀကီး မွတ္မိေနတာ။ က်ဳပ္ဟာ အဲဒီတုန္းက တစ္လကို ႐ူပီး တစ္ေထာင္ ဝင္ေငြ ရွိတယ္။ ေမာင္ရင္ကေရာ လစာ ဘယ္ေလာက္ရခဲ့လဲ။
မန္ေနဂ်ာ – စလုပ္လုပ္ခ်င္းတုန္းက ႐ူပီး တစ္ေသာင္းပါ ဦးေလး။ ၿပီးေတာ့ ေအာက္ေျခ ဝန္ထမ္းပါ။
အဘိုးႀကီး – ဟုတ္ၿပီ။ ခု ၁၀ ႏွစ္ဆိုတဲ့ ကာလကို က်ဳပ္တို႔ေတြ ျဖတ္သန္းၿပီးတဲ့ေနာက္ ဘာေတြ အရာထင္ က်န္ခဲ့သလဲ။ က်ဳပ္ဟာ စမူဆာ ဆိုင္တစ္ဆိုင္ပိုင္လာၿပီ။ “စမူဆာ ဝါလား” ဆိုင္ ဆိုတဲ့ နာမည္နဲ႔လည္း လူသိမ်ားေနၿပီ။ ေမာင္ရင္ကလည္း ေအာက္ေျခကေန မန္ေနဂ်ာ ဆိုတဲ့ အဆင့္ကို ေရာက္လာၿပီ။ ကဲ… အခုေရာ ေမာင္ရင္ လစာ ဘယ္ေလာက္ ရသလဲ။
မန္ေနဂ်ာ – ႐ူပီး တစ္သိန္းဝန္းက်င္ေလာက္ရွိပါ့မယ္ ဦးေလး။
အဘိုးႀကီး – က်ဳပ္ဟာလည္း တစ္လတစ္ေလေတာ့ ႐ူပီး ၁ သိန္း ရခဲ့သလို တခ်ိဳ႕လေတြမွာ ဆိုရင္ေတာ့ ႐ူပီး တစ္သိန္း ေက်ာ္ပါတယ္။ ဒီ အဆင့္အထိ က်ဳပ္တို႔ၾကည့္မယ္ ဆိုရင္ေတာင္ ေမာင္ရင့္ လုပ္အားနဲ႔ က်ဳပ္လုပ္အား အဆင့္ဟာ မကြာေတာ့ဘူး။ ဒါေပမယ့္ က်ဳပ္ဟာ ေမာင္ရင့္ထက္ သာပါတယ္။ ဘာ့ေၾကာင့္လဲဆိုရင္ ကေလးေတြရဲ႕ အနာဂတ္ ေၾကာင့္ ျဖစ္တယ္။
မန္ေနဂ်ာ – ဘယ္လို။ ဘယ္လို။ ရွင္းျပပါဦး ဦးေလးရဲ႕။
အဘိုးႀကီး – ခုေျပာတာေလးကို ေသခ်ာနားေထာင္ပါ ေမာင္ရင္။ က်ဳပ္ဟာ ဘဝနာခဲ့ရတယ္။ ဗန္းနဲ႔ရြက္ေၾကာ္ခဲ့ရတဲ့ဘဝက စလို႔ ခုလိုျဖစ္လာတဲ့အထိပင္ပန္းခဲ့ရတာေတြ အမ်ားႀကီးပါ။ ဒါေတြကို က်ဳပ္ သားဟာ ျပန္ေက်ာ္ျဖတ္ဖို႔ မလိုေတာ့ဘူး။ သူ႔အေနနဲ႔ ပညာကို ေကာင္းေကာင္းသင္ၿပီး သူ႔ပညာနဲ႔ ေတာ္တဲ့ အလုပ္တစ္ခုကို လုပ္ခ်င္လုပ္။ မလုပ္ခ်င္ပဲ တစ္ေန႔က်ရင္ မိဘအလုပ္ဝင္လုပ္ခ်င္တယ္ဆိုရင္ က်ဳပ္က အသာအယာ လက္လႊဲလိုက္ရံုပဲ။ က်ဳပ္ရွာသမွ် ေငြ ဟာ သူ႔အတြက္ ျဖစ္တယ္။ သူဘယ္ေတာ့မွ သုညဆိုတဲ့ အဆင့္က စဖို႔ မလိုေတာ့ဘူး။ ေမာင္ရင္ ရွာသမွ်ေငြကေရာ ဘယ္သူ႔အတြက္လဲ။ ေမာင္ရင့္ သားသမီး အတြက္လား။ ကုမၸဏီပိုင္ရွင္ သူေဌးရဲ႕ သားသမီး အတြက္လား။ ေမာင္ရင့္ထိုင္ခံုကိုုေရာ သူတို႔ကို လက္လႊဲခဲ့လို႔ ရသလား။ ဘယ္ရလိမ့္မလဲကြယ္။ သူတို႔လိုခ်င္ရင္ သူတို႔ အေဖ လြန္ခဲ့တဲ့ ဆယ္ႏွစ္က ေလွ်ာက္ခဲ့ရတဲ့ လမ္းအတိုင္း အစအဆံုး ထပ္ေလွ်ာက္ ရေတာ့မွာ မဟုတ္လား။ သူတို႔ ေလွ်ာက္ေနခ်ိန္မွာေတာ့ က်ဳပ္သားဟာ လုပ္ငန္းေတြ တစ္ခုၿပီး တစ္ခုခ်ဲ႕ထြင္ေနမွာ။ သူတို႔ဟာ အေဖ့လို မန္ေနဂ်ာ ျဖစ္တဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ က်ဳပ္သားဟာ လိုက္လို႔ မမီွေအာင္ကို ဟိုးထိပ္ကို ေရာက္ေနေလာက္ၿပီကြယ့္။ ကဲ… ဒီေတာ့ ေမာင္ရင္ပဲ က်ဳပ္ကိုေျပာျပပါ။ ဘယ္သူဟာ အနာဂတ္အတြက္ အလုပ္လုပ္ေနၿပီးေတာ့ ဘယ္သူကေတာ့ အခ်ိန္ေတြကို ျဖဳန္းပစ္ေနသလဲ။
စမူဆာ ၂ ခုဖိုးကို စားပြဲေပၚတင္ေပးၿပီးေတာ့ မန္ေနဂ်ာဟာ တစ္ခြန္းမွ မေျပာႏိုင္ေတာ့ပဲ ထထြက္သြားခဲ့တယ္။
- မွတ္စုၾကမ္း #kyawnge (ဘာသာျပန္)
No comments:
Post a Comment