မွန္ကန္ျခင္းႏွင့္ရဲရင့္ျခင္း

မွန္ကန္ျခင္းႏွင့္ရဲရင့္ျခင္း

သတၱိႏွင့္သစၥာ၊ မွန္ကန္ျခင္း ႏွင့္ရဲရင့္ျခင္းတို႔သည္ ဒြန္တြဲေန၏။ သစၥာမဲ့သူသည္ သတၱိမဲ့သူျဖစ္၏။သစၥာရွိသူသည္ သတၱိရွိသူျဖစ္၏။ သစၥာကို သတၱိႏွင့္ေစာင့္ထိန္းရ ၏။ သတၱိဆိုရာ၌ မွန္ကန္ေသာ ကိစၥကို ရဲဝံ့စြာ ျပဳလုပ္ျခင္းသာ မဟုတ္ေသး။ မေကာင္းမႈကို ေစာင့္ထိန္းႏိုင္ျခင္း၊ မွားယြင္း ေသာ ဆႏၵေလာဘကို ခ်ဳပ္တည္း ႏိုင္ျခင္း၊ ေအာင့္အည္းသည္းခံႏုိင္ ျခင္းတို႔သည္လည္း သတၱိမည္၏။

မွန္ကန္ျခင္းႏွင့္ရဲရင့္ျခင္း လည္း ထိုနည္းအတူ တစ္ခုႏွင့္ တစ္ခု အမွီသဟဲျပဳေန၏။ ပင္ကို မူလက မည္မွ်ပင္ ရဲရင့္သူ ျဖစ္ေန ေစကာမူ မမွန္ကန္ေသာ အမႈကို ျပဳလုိက္မိၿပီဟု မိမိကုိယ္ မိမိထင္လိုက္သည္ႏွင့္တစ္ၿပိဳင္နက္ ထုိသူ ၏ရဲရင့္ျခင္းတို႔သည္ ေပ်ာက္ကြယ္ သြား၍ ေၾကာက္ရြံ႕သူအျဖစ္သို႔ ေရာက္ရွိသြားေတာ့၏။

ဝတၳဳတစ္ခုႏွင့္သာဓကျပဳပါ မည္။

လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ေပါင္း ၃၅ ႏွစ္ေက်ာ္ကျဖစ္ပါသည္။ ကာယ ကံရွင္မ်ားမွာမူ လူ႔ေဘာင္၌ မရွိ ၾကေတာ့ၿပီ။

ဦးေအာင္ဒြန္း...။

ကြၽန္ေတာ္တို႔ရြာမွ ရြာသူႀကီး ဦးေအာင္ဒြန္း။ အင္မတန္မွ ရဲရင့္ သတၱိရွိသည္ဟု ေက်ာ္ၾကား သည္။ သူခိုးဓားျပကို လက္ရဖမ္း ခဲ့ဖူး၍ နာမည္ေကာင္းလက္မွတ္ ႏွင့္ ဆုေတာ္ေငြမ်ားရခဲ့ဖူးသည္။ ႏွစ္လံုးျပဴးေသနတ္ကိုင္ရသည္။ ဆယ္ခိုင္သူႀကီးခန္႔အပ္ျခင္းခံရ၍ ရြာဆယ္ရြာကို အုပ္ခ်ဳပ္ရသည္။ ထိုရြာမ်ား၌ ျဖစ္ေပၚေသာ အမႈ ႀကီးငယ္တို႔သည္ ဆယ္အိမ္ေခါင္း မ်ားမွတစ္ဆင့္ သူ႔ဆီေရာက္ရ သည္။ ႀကီးေသာအမႈဆိုလွ်င္ ႐ံုး ဂါတ္ပို႔၍ ငယ္ေသာအမႈဆိုလွ်င္ သူပင္ စီရင္ခ်က္ခ်လိုက္သည္။ တစ္ညခ်ဳပ္ေႏွာင္ခြင့္ႏွင့္ ငါးက်ပ္ အထိ ဒဏ္ေငြတပ္ႏိုင္ေသာအာ ဏာရွိသည္။

လူေကာင္ႀကီးမားခံ့ညား၍ ဥပဓိ႐ုပ္လည္း ေကာင္းလွသည္။ အားအင္ဗလလည္း ျပည့္စံုလွ သည္။ ႏြားထီးတစ္ေကာင္ကို လက္ျပင္႐ိုး လက္သီးႏွင့္ထုိး၍ လွဲႏုိင္သည္ဟုေျပာၾကသည္။

သူ႔အိမ္ႏွင့္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ အိမ္မွာ မ်က္ေစာင္းထုိးဓားလြယ္ ခုတ္အိမ္နီးခ်င္းျဖစ္ပါသည္။

ကြၽန္ေတာ္အမွတ္သညာ ထားတတ္ေသာ အရြယ္မွာ သူ႔အ သက္သည္ ၅၀ မွ်ဟု ခန္႔မွန္းမိပါ သည္။ ေဆြမ်ိဳးမေတာ္ေသာ္လည္း သူ႔ကို ကြၽန္ေတာ္က ‘ဘိုး’ ဟု ေခၚ ပါသည္။

ဘိုးသည္ ကြၽန္ေတာ့္ကို ငယ္ စဥ္က ခ်ီပိုးလာခဲ့သူျဖစ္သည္။ ဘိုး သည္ အသားျဖဴရာဝယ္ သူ႔တစ္ ကိုယ္လံုးမွာ ေဆးနီေဆးနက္မ်ား ထုိးထား၍ အလြန္လွသည္ဟု ကြၽန္ေတာ္ယူဆခဲ့ပါသည္။ ကြၽန္ ေတာ့္အေဖကိုယ္မွာလည္း ေဆး ႐ုပ္မ်ားရွိပါသည္။ သို႔ေသာ္ သူ႔ ေလာက္မမ်ား။ ထုိ႔ျပင္ အနက္႐ုပ္ သာရွိ၍ အနီ႐ုပ္မရွိ၊ ဘိုး၏ေက်ာ ေျပာင္ကိုကား ကြၽန္ေတာ္က အ ႐ုပ္ကားဟုေခၚပါသည္။

‘‘ဘိုးရယ္ ဝမ္းလ်ားေမွာက္ စမ္းပါဦး။ ကြၽန္ေတာ္ အ႐ုပ္ေတြ ၾကည့္ခ်င္လို႔ပါ’’

‘‘အို...အခု ထိုင္ရင္းၾကည့္ လည္း ျမင္ေနရသားပဲ ေျမးရဲ႕’’

‘‘မဟုတ္ဘူး...မဟုတ္ဘူး။ ေမွာက္ၾကည့္ရမွ ပိုေကာင္းတယ္’’

ဘိုး၏က်ယ္ျပန္႔ေသာ ေက်ာ ျပင္ဝယ္ နဂါး႐ုပ္၊ ဂဠဳန္႐ုပ္၊ ေဇာ္ ဂ်ီ႐ုပ္၊ ေၾကာင္႐ုပ္၊ က်ား႐ုပ္၊ ျခေသၤ့႐ုပ္ စသည္တို႔မွာ ေဆးနီ၊ ေဆးနက္တို႔ျဖင့္ ယခုမ်က္စိႏွင့္ ၾကည့္ေသာ္ လြန္စြာမွ လက္ရာ ေျမာက္လွပါေပသည္။ အခ်ိဳးစား နားက်၍ ပီပီသသရွိပါေပသည္။

‘‘ဘိုးရယ္ ဒီအ႐ုပ္ေတြ ဘိုးကိုဘယ္သူထုိးေပးထားလဲဟင္...’’

‘‘ဘုိးဟာဘိုး ထုိးတာေပါ့ကြ’’

‘‘ေအာင္မယ္ မျဖစ္ႏုိင္တာ ႀကီးကို၊ ဘိုး ညာတယ္၊ ကဲ...ဘိုး ေက်ာကုန္း ဘိုးျမင္ရလို႔လား’’

‘‘မွန္ထဲ ...ေနာက္ျပန္ၾကည့္ ထုိးတာေပါ့ကြ...’’

‘‘ေအာင္မယ္...ေအာင္မယ္ ...ဘိုးအိမ္မွာ ဘိုးေက်ာကုန္း ေလာက္ႀကီးတဲ့မွန္တစ္ခ်ပ္မွ မရွိ ဘဲနဲ႔’’

ဘိုးသည္ ရယ္ေမာကာ... ‘‘အလကားေျပာတာပါကြာ။ ဆရာဦးထုိးေပးထားေပါ့ကြ၊ ဆရာဦး ကို မင္းသိတယ္မဟုတ္လား...’’

ဆရာဦးသည္ ဘိုးအိမ္ေခါင္း ရင္းက ထုိးကြင္းထုိးဆရာျဖစ္ပါ ၏။ ထုိ႔ျပင္ ႐ုပ္ေသး႐ုပ္ေတြထု ေသာ ပန္းပုဆရာလည္းျဖစ္ပါ၏။

‘‘ဘိုး..ဒီအ႐ုပ္ေတြထုိးေတာ့  မနာဘူးလားဟင္...’’

‘‘နာတာေပါ့ ေျမးရဲ႕။ ဒါေပမဲ့ ေယာက်္ားဆိုတာ ေဆးထုိးခံႏုိင္ တဲ့ သတၱိရွိရမယ္ကြယ့္။ ငါ့ေျမး လည္း ႀကီးရင္ ထုိးကြင္းထုိးရမယ္ ကြယ့္’’

သို႔ေသာ္ ကြၽန္ေတာ္တို႔အခ်ိန္ ေရာက္ေသာကာလ၌ ထုိးကြင္း ထုိးေခတ္ကုန္၍ ကံေကာင္းသည္ ဟု ဆုိရမည္။ သို႔ရာတြင္ အခ်ိဳ႕ လူႀကီးမ်ားက မႀကိဳက္ၾက။ ကြၽန္ ေတာ္ (၁၄)ႏွစ္သားေလာက္၌ ဆရာဦးက ကြၽန္ေတာ့္ေပါင္မွာ က်ား႐ုပ္ထုိးေပးသည္။ ထိုးရသည္မွာ အနီစင္း၊ အနက္စင္းႏွင့္ တ ကယ့္က်ားေရာင္ထြက္ရမည္။ အ သက္လည္း ပါရမည္။ သို႔ေသာ္ ဤေဖကိုယ္သတၱိခဲက အေဖခ်ဳပ္ ကိုင္ထားသည့္လက္ထဲမွ ကုန္း ေအာ္႐ုန္းထြက္သျဖင့္ ပထမဆံုး တစ္ေၾကာင္းမွ် သြားရေသးရာ က်ား႐ုပ္မျဖစ္၊ ႂကြက္႐ုပ္ကေလး လိုလို ေရးေရးမွ်ထင္ေတာ့၏။ သည္ေတာ့ ဆရာဦးက ကြၽန္ေတာ့္ အေဖအား ဘာေျပာသည္ထင္သ နည္း။

‘‘ေမာင္ဆယ္ေရ...ခုေခတ္ ကေလးေတြေတာ့ သတၱိသုဥ္းကုန္ ပါဘိကြာ။ ငါ့သားေတြလည္း အ တူတူပဲကြ။ မင္းတို႔လို ငါတို႔လို ဆယ္ႏွစ္၊ ဆယ့္တစ္ႏွစ္သား ေလာက္က ထိုးကြင္းထုိးခံလာခဲ့ လို႔ရွိရင္ ဒီက်ား႐ုပ္ေလာက္ ဘယ္ ၿဖံဳလိမ့္မလဲကြာ။ ခံႏုိင္ရည္ရွိေန မွာပဲ။ မိဖုရား...ကင္းကိုက္တဲ့အ တုိင္းပဲ သြား...သြား’’

ဆရာဦးက ကြၽန္ေတာ့္ကို ႏွင္လႊတ္ပါသည္။ ကြၽန္ေတာ္ သည္ ေပါင္ကေလးေထာ့နဲ႔ေထာ့ နဲ႔၊ မ်က္ရည္ကေလးစို႔စို႔ႏွင့္။

ဘယ္မ်က္ရည္မစို႔ဘဲ ခံႏိုင္ မလဲဗ်။ ေလးခြရွိတဲ့ ေၾကးစုတ္ႀကီးႏွင့္ တစ္ခ်က္ထုိးလိုက္ရင္း ေသြး တစ္ေပါက္ထြက္လာရင္း...

ဤအခါ၌ ကြၽန္ေတာ္သည္ ထုိးကြင္းမွ်မက ေဆး႐ုပ္ေတြကို ကိုယ္လံုးတြင္ ရွိေသာ အေဖတို႔၊ ဘိုးတို႔သတၱိကို ခ်ီးက်ဴးမိပါသည္။ ဘိုးက ပို၍ မ်ားပါသည္။ ဘိုးသည္ေခါင္းျဖဴျဖဴတြင္ ေခါင္းတံုးရိတ္ ထားသူျဖစ္ေလရာ ငယ္ထိပ္မွစ၍ ေျခဖမိုးအထိ ေက်ာကုန္း၊ လက္ျပင္၊ ေျခသလံုး၊ ေျခခ်င္းဝတ္ပါ မက်န္ ေဆးေတြအျပည့္ရွိ၏။

ဘာရည္ရြယ္ခ်က္ႏွင့္ ဘာ အစြမ္းထက္သည္ေတာ့ ကြၽန္ ေတာ္မေျပာတတ္ေခ်။ သို႔ေသာ္ ခံႏုိင္ရည္ရွိေသာ ေယာက်္ား ေကာင္းတစ္ေယာက္ျဖစ္ေၾကာင္း ေတာ့ ထင္ရွား၏။

ဘိုးသည္ ခြန္အားဗလႏွင့္ ရဲစြမ္းသတၱိေကာင္း႐ံုသာမဟုတ္ ေသး။ စာေပပညာကိုလည္း တတ္ကြၽမ္းသူျဖစ္၏။ ဘိုးသည္ ဘိသိက္ ဆရာျဖစ္၏။ ဘုရားကိုးဆူဆရာ ျဖစ္၏။ စာေဟာဆရာျဖစ္၏။ ရတုၾသဘာစာေရးဆရာျဖစ္၏။

ဘိုးသည္ ေန႔စဥ္နံနက္တိုင္း ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းက အုန္းေမာင္း ေခါက္တြင္ ထ၍ ဘုရားရွိခိုးၿပီး စာရြတ္၏။ သူစာရြတ္သည္ကို ေဘးသံုးေလးအိမ္က ၾကားရ၏။ သို႔ေသာ္ ဘာမွ် နားမလည္ႏိုင္ေပ။ သူ႔အသံ ‘‘ဟနံနံ - ဟနံနံ’’ ဟူ၍  သာ ၾကားေနရ၏။

‘‘အေဖ...ဘိုးက ဟနံနံ ဟနံ နံနဲ႔ ဘာလုပ္ေနတာလဲ အေဖရ’’

ကြၽန္ေတာ္ငယ္စဥ္က အိပ္ ရာထဲတြင္ အေဖ့အား ေမးခဲ့၏။

‘‘စာဝါးတာေခၚတယ္ သား ရဲ႕’’

‘‘ဘာလို႔ စာဝါးတာလဲ အေဖရ’’

‘‘သူရထားတဲ့ စာေတြကို မ ေမ့၊ မေပ်ာက္ေအာင္ ႏႈတ္က ျမန္ ျမန္ရြတ္ေနတာေပါ့ကြာ...’’

‘‘ကြၽန္ေတာ္လည္း ဘိုးလို စာဝါးခ်င္တယ္ အေဖ’’

‘‘ဒါျဖင့္ စာမ်ားမ်ား တတ္ ေအာင္ သင္ေပါ့ကြ။ ထမင္းစား ခ်င္ေတာ့ ထမင္းရွိမွ စားျဖစ္သလို စာဝါးခ်င္ေတာ့ ကိုယ္တတ္ထား တဲ့ စာရွိမွေပါ့ကြ’’

ကြၽန္ေတာ္သည္ ဘိုးကို အစ စအရာရာ ခ်ီးက်ဴးအားက်သူျဖစ္ ခဲ့၏။ ကြၽန္ေတာ္သည္ ဘိုးအတု ကို ယူကာ ကႀကီး၊ ခေခြးကစ၍ စာဝါးခဲ့၏။ ႏို႔ၿပီး ဘိုးက ‘အဆက္ ဆက္က အစဥ္သာယာတဲ့ သရက္ ပင္ရြာက အထူးအက်ိဳးျပဳတဲ့ ဦးဖိုး ႏု’ ဟု ရွင္ျပဳဖိတ္စာတြင္ ေရးလွ်င္ ကြၽန္ေတာ္ကလည္း ‘မခ်ိဳ႕အစဥ္ သာတဲ့ ႀကိဳ႕ပင္ရြာက အထူးအ က်ိဳးသယ္ပိုးတဲ့ ဦးဘိုးဆယ္’ ဟု ကြၽန္ေတာ့္အေဖႏွင့္ ရြာနာမည္ကို နေဘထပ္ဆိုလိုက္ေသာအခါ ဘိုး က လြန္စြာ သေဘာက်လွ၏။ ‘‘ေမာင္ဆယ္ မင့္သားႀကီး ငါ့ေျခ ရာနင္းလိမ့္မယ္’’ဟု ဂုဏ္ယူေျပာ ဆို၏။ သို႔ေသာ္ ဘိုးေျခရာကို နင္း ဖို႔၊ ဘိုးကို မီဖုိ႔က ခဲယဥ္းလွပါ၏။

ဘိုးသည္ ရပ္ရြာ၌ အုပ္ခ်ဳပ္ စီမံရာတြင္ သူ၊ မဂၤလာေဆာင္၌ ဘိသိက္သြန္းရာတြင္ သူ၊ ရွင္ျပဳ ပၪၥင္းခံတို႔၌ ၾသဘာစာမ်ားေရး သားဖတ္ၾကားရာတြင္ သူ၊ ရပ္သူ ရြာသားတို႔ အပ်င္းလည္းေျပ၊ ပညာဗဟုသုတလည္းရေအာင္ ဇာတ္နိပါတ္ေတာ္တို႔ကို သံေနသံ ထားႏွင့္ ေဟာေျပာရာတြင္လည္း သူ။

သူ...သူ...သူ... ထုိသူသည္ အသက္(၅၀)ေက်ာ္၌ ကံေခ်ာ္၍ အႀကံေတာ္တလြဲကို လိုက္မွားမိ ေခ်သည္။

မေခ်ာျဖဴ...

သူသည္ နာမည္ႏွင့္လိုက္ ေအာင္ ျဖဴသည္။ ေခ်ာသည္။ လွ သည္။ ေခ်ာသည္၊ လွသည္ႏွင့္အ မွ် လင္ငယ္ေနတတ္သူ။

သူ၏ပထမဦးဆံုး ေယာက်္ားသည္ သူေနာက္ေယာက်္ားထား တာ ပက္ပင္းမိ၍ သူ႔အားလယ္ ကြင္းထဲ ေခၚသြားကာ ဓားႏွင့္ခုတ္ သတ္ၿပီး သူ႔ကိုယ္သူေတာ့ မီးရ ထားအနင္းခံ၍ ပြဲခ်င္းၿပီး စီရင္ပစ္ လိုက္သည္။

သို႔ေသာ္ မေကာင္းမႈျပဳရန္ အကုသိုလ္ကံက်န္ေနေသးေသာ မဟဝါကား မေသ၊ လည္ပင္းဓား ဒဏ္ရာေတြႏွင့္ေမ့ေျမာေနရာမွ သတိျပန္ရလာခဲ့သည္။

ဘိုးႏွင့္အခင္းျဖစ္ပြားရန္အ ခ်ိန္မွာ ထုိမိန္းမသည္ အသက္ (၃၀)ခန္႔။ လည္ပင္းမွာ ဓားဒဏ္ ရာႏွစ္ခ်က္ရွိသည္။ အသားေရာင္ ျဖဴျဖဴဝင္းဝင္းႏွင့္ ျပည့္ျပည့္တင္း တင္း။ ထိုအခ်ိန္၌ သူ၏ဒုတိယ ေလာ၊ တတိယေလာ မေျပာတတ္သည့္ လင္ေယာက်္ားမွာ ဘိန္းစား ဖိုးဆိုင္။

ကြၽန္ေတာ္သတိျပဳမိေသာ အခ်ိန္မွာ မေခ်ာျဖဴသည္ ရြာထဲ တြင္ ခံေတာင္းရြက္၍ င႐ုတ္၊ ၾကက္သြန္၊ ဆီ၊ ဆား စေသာကုန္ စံုေရာင္းသည္။ ဘိုးသည္ ထိုကုန္ စံုဝယ္ရင္းမွ စတင္သည္။

ကြၽန္ေတာ္သည္ အမွတ္သ ညာထားတတ္ေသာအရြယ္မွစ၍ ဘိုးအိမ္မွာ အေနအစားမ်ား သည္။ အေၾကာင္းမွာ ဘိုးအိမ္ သည္ ဘယ္ေတာ့မွ ဟင္းေကာင္း မျပတ္ေခ်။ မျပတ္ျခင္းမွာ ေက်း ရြာဓေလ့ထံုးစံရွိ၏။ ရြာတြင္ ကြၽဲ ႏြားေသ၍လည္းေကာင္း၊ သတ္၍ လည္းေကာင္း၊ အမဲသားေပၚလွ်င္သူႀကီးအိမ္ကို တစ္တြဲပို႔ရသည္။ ဝမ္းတြင္းသားအစံုလည္း ပါရ သည္။ ဘိုးအုပ္ခ်ဳပ္ေသာ ရြာက ဆယ္ရြာဆိုေတာ့ ဘိုးအိမ္မွာ အမဲ ဟင္းလ်ာျပတ္သည္မရွိေခ်။

ဘိုးကိုယ္တိုင္ကေတာ့ အမဲ သားမစားေခ်။ ကြၽန္ေတာ့္အေဖ လည္း မစားေခ်။ ကြၽဲႏြားျဖင့္ အ သက္ေမြးရေသာ ေက်းရြာတို႔တြင္ အမဲသားမစားျခင္းသည္ လူႀကီး လူေကာင္းတို႔၏ဂုဏ္အဂၤါတစ္ ရပ္ျဖစ္ေပသည္။

ဘိုးတို႔ ေဂၚပံုတစ္ရပ္ကို ေတြး၍ ရယ္ခ်င္ပါေသးသည္။

 ဝါတြင္းမုိးရာသီဆိုေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔ လယ္ေတာေဒသမွာ ငါးေပါသည္။ သည္ေတာ့ မေခ်ာ ျဖဴက ကုန္စံုေရာင္းျခင္းကို ရပ္ ဆုိင္း၍ မုန္႔ဟင္းခါးေရာင္းသည္။ ထိုအခါ ကြၽန္ေတာ့္ကို ခုတံုးလုပ္၍ မနက္တိုင္း မေခ်ာျဖဴမုန္႔ဟင္းခါး ေရာင္းလာတုိင္း...

‘‘ေဟ့ မင္း ဒီေန႔ မုန္႔ဟင္းခါး စားဦးမလား’’ ေမးသည္။ ကြၽန္ ေတာ္ကေတာ့ (၁ဝ)ႏွစ္သားအ ရြယ္ေလာက္ ဘယ္သိလိမ့္ဦးမွာ တုံး။ အၿမဲတမ္း ေခါင္းညိတ္ သည္ေပါ့။ ဘိုး၏အိမ္သားမ်ားက ေတာ့ ႏွာေခါင္း႐ႈံ႕ၾကၿပီ။ ရိပ္မိေန ၾကၿပီ။ ထိုအခါ ဘိုးမွာ ဇနီးအမယ္ ႀကီးႏွင့္ သမီးႏွင့္ သမက္ရွိသည္။

ကြၽန္ေတာ့္ကို မုန္႔ဟင္းခါး ေကြၽးေတာ့ ဝါတြင္းမွာ သက္သတ္ လြတ္သမား ဘိုးက မုန္႔ကို ဘယ္ လိုစားပါသနည္းဟူမူ ဟင္းရည္ မစမ္းေစဘဲ သူ႔အိမ္က ႏို႔ဆီႏွင့္ ဆမ္း၍ စားပါသည္ခင္ဗ်ား။

ေၾသာ္...အာဂဘိုး၊ လူႀကီး လူေကာင္း ေဂၚပံု မဆိုးဘူးေႏွာ။ ဦးႀကီးတို႔ နည္းယူၾက။

ထို႔ျပင္ ဘိုးတြင္ သူမ်ားႏွင့္ မတူေသာ ထူးျခားခ်က္တစ္ရပ္ရွိ ေသးသည္။ ဘိုးသည္ ထမင္းစား ၿပီး ပလုတ္က်င္းေသာအခါ၌လည္း ေကာင္း၊ တစ္ခုခုစားေသာက္ၿပီး ပလုတ္က်င္းေသာအခါ၌ လည္း ေကာင္း၊ ဘယ္ေတာ့မွ ေထြးမပစ္ ေခ်။ ပလုတ္ရည္ကို မ်ိဳခ်လိုက္ သည္သာျဖစ္၏။

ကြၽန္ေတာ္က ‘‘ဘိုးလုပ္ပံု ဟာ သူမ်ားနဲ႔မတူဘူး။ မရြံဘူး လား’’ဟု ေမးေသာအခါ ‘‘ဟ... ကိုယ့္ပါးစပ္ထဲကဟာ ကိုယ္ရြံေန မွျဖင့္ ငါ့လခြီးတဲ့၊ လည္ပင္းလွီး ပစ္ဖို႔သာ ရွိေတာ့တာေပါ့ကြ’’ ဟု ျပန္ေျဖပါသည္။

ဟုတ္တုတ္တုတ္။

ယင္းသို႔လွ်င္ မေခ်ာျဖဴသည္ ကုန္စံုေရာင္းရင္းျဖင့္ လည္း ေကာင္း၊ မုန္႔ဟင္းခါးေရာင္းရင္း ျဖင့္လည္းေကာင္း၊ ဘိုးအိမ္ေန႔ တိုင္းလိုလို ဝင္ထြက္ေနရာမွ ေလး ငါးလမွ်ၾကာေသာ္ မေခ်ာျဖဴ ေယာက်္ား ဘိန္းစား ကိုဖိုးဆိုင္မွာ အိတ္ထဲ ဘိန္းငါးက်ပ္သားခန္႔ႏွင့္ လက္ပူးလက္ၾကပ္ ဘိုးက ဖမ္းမိ ေလ၍ ခမ်ာ ေထာင္က်သြားရွာ ေလသည္။

ဒါ ဘိုးက သူ႔ေနာက္လိုက္ မတရားသက္ေသမ်ားႏွင့္ သက္ သက္အမႈဆင္တာျဖစ္ေၾကာင္းကို တစ္ရြာလံုးက သိၾက၍ တဖ်စ္ ေတာက္ေတာက္ ေနၾက၏။ ကိုဖိုး ဆိုင္သည္ ဘိန္းစားေသာ္လည္း မခိုးတတ္၊ မဝွက္တတ္၊ လူ ေကာင္းတစ္ေယာက္ျဖစ္၏။ သူ႔ ဟာသူ ထန္းတက္၍ စား၏။ ပံုးၿမႇံဳးေထာင္၍ စား၏။

ထုိမွ အရပ္ထဲက လူႀကီးမ်ား သည္ ဘိုးကို ဝိုင္းၾကဥ္စျပဳလာ၏။ သည့္ေနာက္ မၾကာမီတြင္ ဘိုး သည္ သူ႔အိမ္သူအိမ္သားမ်ားႏွင့္ ရန္ျဖစ္ၾကေလ၍ အမယ္ႀကီးသည္ သမီးႏွင့္ သမက္ကိုေခၚကာ သူ႔ ဇာတိရြာသို႔ ျပန္သြားေလေတာ့ သည္။

ဘိုးကိုကား မည္သူမွ် တရား ခ်၍ မရေတာ့ၿပီ။ ယခင္တုန္းက ရပ္ရြာအိမ္ေထာင္ေရးကိစၥတို႔မွာ သူကသာ ဖ်န္ေျဖစီမံခန္႔ခြဲေပးခဲ့ သည္။ သူ႔ဇာတ္တြင္ကား သူသာ ဇာတ္ဆရာ၊ အျခားဇာတ္ဆရာကို လက္မခံေတာ့ၿပီ။

 ေနာက္ဆံုးတစ္ေန႔၌ကား မေခ်ာျဖဴသည္ ဘိုး၏အိမ္ေပၚသို႔ ေရာက္လာေလသတည္း။ သို႔ ေသာ္ ဤျဖစ္ရပ္တြင္ ဘိုး၏ရလဒ္ ကား က်ဆံုးျခင္းပင္တည္း။

မေခ်ာျဖဴ ဘိုးအိမ္ေရာက္ၿပီး ဒုတိယေျမာက္ေန႔ နံနက္တြင္ အ သက္(၆၀)မွ်ရွိမည္ျဖစ္ေသာ အ မယ္ႀကီးတစ္ေယာက္ ေဆာင္ဓား ရွည္ႀကီးတစ္လက္ကို ကိုင္ကာ ဘိုး၏အိမ္ဝင္းထဲ ေရာက္ေနလ်က္ ဓားတလက္လက္ႏွင့္ ဆဲေရးႀကိမ္း ေမာင္းေနေပေတာ့သည္။

‘‘ဟဲ့...ေအာင္ဒြန္း၊ နင္ ဗလ ေကာင္းလွတယ္၊ သတၱိေကာင္း လွတယ္ဆို၊ ႀကိဳက္တဲ့လက္နက္ ကိုင္ၿပီး တံခါးဖြင့္ဆင္းခဲ့စမ္း...’’

ခ်လြမ္...

အိမ္ေရွ႕နံရံအကာကို သူ႔ ဓားႏွင့္ပစ္လိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ ျပန္ေကာက္ကာ...

‘‘ဟဲ့...ေအာင္ဒြန္း၊ နင္ သတၱိနည္းလွေခ်လား။ ငါလုိ အမယ္ ႀကီးနဲ႔မွ ရင္မဆုိင္ဝံ့ေတာ့ဘူးလား။ လူခ်င္းေၾကာက္ရင္ နင့္မွာ ႏွစ္လံုး ပူးေသနတ္ရွိတယ္ မႈတ္လား၊ ေဟာဒီမွာ ပစ္လုိက္စမ္းေဟ့’’

ရင္ကို ေကာ့ျပၿပီး သူ႔ဓားတစ္ဖန္ ပစ္လုိက္ျပန္ေလသည္။ အိမ္ ေပၚကေတာ့ ဘာသံမွ် မၾကားရ။ ဆိတ္ၿငိမ္လွသည္။ လူတစ္ ေယာက္မွ မရွိဘူးထင္ရသည္။ သို႔ေသာ္ ဘိုးႏွင့္ မေခ်ာျဖဴရွိတာ အမွန္။ ညကပင္ မီးအိမ္ထြန္းတာ ျမင္ရေသးသည္။ ယခုမနက္ အ ေစာႀကီးမွ ေစာေစာစီးစီး ဒီအမယ္ႀကီးက ကြၽန္ေတာ္ အိပ္ရာက မႏုိး မီပင္ လာေရာက္ဆူပူေနျခင္းျဖစ္ သည္။

ဘုိးအိမ္သည္ တစ္ထပ္အိမ္ ျမင့္။ ေအာက္ဆင့္မရွိ။ ေျမႀကီး ေပၚ စားပြဲကုလားထုိင္ထားသည္။  အိမ္အကာမွာ ႏွစ္တစ္လက္မ သစ္သားတန္းေတြကို ၾကက္ေျခ ခတ္႐ိုက္ကပ္ထားသည္။ ထိုနံနက္၌ အေပၚထပ္ေရာ၊ ေအာက္ထပ္ ေရာ တံခါးေတြ အားလံုးပိတ္ထား သည္။

ကြၽန္ေတာ္သည္ အိပ္ရာမွ ထကာ ျပတင္းေပါက္မွ အံ့ၾသစြာ ႏွင့္လွမ္း၍ ၾကည့္ေနသည္။ အ မယ္ႀကီးသည္ ပိန္ေသာ္လည္း စိတ္က ေဆာင္ေန၍ ေတာ္ေတာ္ ပဲ မာေက်ာပံုေပၚသည္။ သူသည္ ေအာ္ဟစ္ဆဲေရးရင္း ေအာက္နံရံ ကို ဓားႏွင့္ခုတ္လုိက္၊ အိမ္အေပၚ ထပ္ကို လွမ္းပစ္လိုက္၊ ေမာလွ်င္ ထုိင္ၿပီးနားလိုက္၊ ေနာက္ၿပီး တစ္ စခန္းထလိုက္ႏွင့္ အရြယ္ႏွင့္မ လိုက္ေအာင္ပင္ ေဒါသႏွင့္ဇြဲသတၱိ က ႀကီးလွပါသည္။

‘‘ေဟ့...ေအာင္ဒြန္း မယား ခိုးရဲ႕၊ လူ႔တိရစၧာန္ရဲ႕၊ နင္ ငါ့သ မက္အိတ္ထဲ အတင္းဘိန္းထည့္ ၿပီး နင့္ေနာက္ေတာ္ပါ သက္ေသ လိမ္ေတြနဲ႔ အမႈဆင္ၿပီး ေထာင္ခ် တယ္ဆိုတာ လူတိုင္းသိၾကတယ္ ဟဲ့...’’

ခ်လြမ္...

ဓားႏွင့္ တစ္ခ်က္ပစ္လိုက္ ျပန္သည္။

‘‘နင္ဟာ ဆယ္ခိုင္သူႀကီး၊ ဘုရားကိုးဆူဆရာႀကီး၊ ဘိသိက္ ဆရာႀကီး၊ ရတုၾသဘာဆရာႀကီး၊ ကြက္စိပ္ဆရာႀကီးဆိုတဲ့ ဂုဏ္ေတြ မွ မေထာက္ဘူး ငေအာင္ဒြန္းရယ္။ ဟိုေမ်ာက္မထားမေရာ ဆင္းခဲ့၊ နင့္ပါ ငါ ႏုပ္ႏုပ္စဥ္းပစ္မဟဲ့။ နင့္အတြက္ ငါ တစ္ခါက၊ ႏွစ္ခါရွက္၊ ႏွစ္ခါက သံုးခါရွက္၊ တစ္သက္လံုး ရွက္ေနရမွာလား ဟဲ့...နင္တုိ႔ သတ္ၿပီး ငါပါေသပစ္လိုက္မဟဲ့.’’

ဤအခ်ိန္၌ ကြၽန္ေတာ့္မွာ အသက္(၈)ႏွစ္၊ (၉)ႏွစ္မွ် ရိွဦးမည္ျဖစ္၍ အေဖ့အနားသို႔ ခ်ဥ္းကပ္ သြားကာ...

‘‘အေဖရယ္ ဘိုးက ဒီအမယ္ ႀကီး ပိန္ပိန္ကေလးမ်ား ဘာလို႔ ေၾကာက္ေနရသလဲ။ ေအာက္ ဆင္းၿပီး ဖမ္းလိုက္ေရာေပါ့။ ဘိုး က အားအမ်ားႀကီး ႀကီးတာပဲမ ဟုတ္လား။ ႏို႔ၿပီး ဘိုးက သူႀကီး’’

‘‘ဟဲ့...ဘာႀကီးျဖစ္ေနေန ကိုယ္အမွားလုပ္မိတဲ့အခါမွာ မွန္သူကို ရင္မဆိုင္ဝံ့ေတာ့ဘူး။ ေၾကာက္ေနေရာ၊ ဒါဟာ တရား သေဘာပဲ’’

‘‘ကြၽန္ေတာ္ နားမလည္ပါ ဘူး အေဖရာ’’

‘‘ေအး ... ငါ့သားႀကီးေတာ့ နားလည္ပါလိမ့္မယ္’’

ထိုအခ်ိန္၌ ကြၽန္ေတာ္သည္ ဘိုးကိုသာ သနားေနေတာ့သည္။ ဘိုးဘက္က ဘယ္သူမွ ကူညီမယ့္ သူလည္းမရွိပါလား။ ဒီအမယ္ႀကီး ကို လာတားျခင္း၊ ဆြဲငင္ျခင္း လည္း မည္သူမွ် မျပဳၾက။ အကယ္တိ အျခားအိမ္၌သာ ဤသို႔ျဖစ္ေန ပါမူ ဘိုးကိုယ္တိုင္ သြားေရာက္ စီစဥ္ဖ်န္ေျဖေခ်မည္။

စင္စစ္ေတာ့ သူႀကီး ဦး ေအာင္ဒြန္း၏ မတရားျပဳမႈကို တစ္ ရြာလံုးက မုန္းတီးရြံရွာေနျခင္းျဖစ္ သည္။ ျဖစ္ႏုိင္လွ်င္ အမယ္ႀကီး ဘက္ကပင္ အကူအညီေပးၾကဦး မည္။ သို႔ေသာ္ ကူညီစရာပင္မ လို။ အမယ္ႀကီးကား အံ့ဖြယ္ ေကာင္းေလာက္ေအာင္ပင္ ဇြဲ သတၱိႀကီးလွပါဘိ။ ဤေန႔ ပထမ ေန႔က နံနက္ ေဝလီေဝလင္းမွ သည္ ၁၀ နာရီခန္႔ထိ ဆဲေရးႀကိမ္း ေမာင္းၿပီး ထမင္းဆာေသာ ေၾကာင့္ ျပန္သြားသည္။ ေနာက္ေန႔ နံနက္ ေဝလီေဝလင္း၌ ယမန္ေန႔ ကအတုိင္း ျပန္ေရာက္လာၿပီး ယမန္ေန႔ကအတုိင္း ျပဳမူျပန္ေတာ့ သည္။

အမယ္ႀကီးသည္ ဤသို႔ ခ်ည္း မနက္တုိင္းလာလုပ္၏။

ပၪၥမေျမာက္ ညေနခင္းဝယ္ ဦးေအာင္ဒြန္းႏွင့္ မေခ်ာျဖဴတို႔ သည္ ပစၥည္းပစၥယမ်ားကို လွည္း တစ္စီးႏွင့္ တင္၍ ထြက္ခြာသြား ၾကေတာ့သည္။

ဤအခင္းျဖစ္ေနခ်ိန္ ဘိုး အိမ္သို႔ မသြားရန္ ကြၽန္ေတာ့္အား တားျမစ္ထား၍ ယင္းညေနလွည္း ေပၚ ပစၥည္းေတြ တင္ေနတုန္းမွာ ဘိုးကို ကြၽန္ေတာ္ေနာက္ဆံုးျမင္ လိုက္ရျခင္းပင္ျဖစ္သည္။ ထုိအ ခ်ိန္၌ သူ႔အား မည္သူကမွလည္း လာ၍ ႏႈတ္မဆက္ၾကေခ်။

ရြာတြင္ သူႀကီးမရွိေတာ့ ေၾကာင္း ၾကားသိရေသာအခါ၌ ဆယ္အိမ္ေခါင္းေတြ ေခၚ၍ ျဖစ္ပံု ကို စစ္ေဆးေမးျမန္းၿပီး ဦးေအာင္ ဒြန္းအား သူႀကီးရာထူးမွ ခ်လိုက္ ကာ ေနာက္ထပ္ သူႀကီးအသစ္ ေရြးေကာက္ပြဲ​လုပ္လိုက္ေလ သည္။

ဦးေအာင္ဒြန္းကား ဂုဏ္ သိကၡာအဖတ္ဆယ္မရေလာက္ ေအာင္ က်ဆင္းေလ၍ ရြာသို႔ျပန္ ၿပီး မခ်ဥ္းကပ္ရဲေတာ့ေပ။ သူ႔အိမ္ ကို သူ႔အမယ္ႀကီးႏွင့္ သမီးသမက္ တို႔ ျပန္၍ ေနၾကသည္။

ဦးေအာင္ဒြန္းသည္ ဤမွ မၾကာမီတြင္ စိတ္ေရာလူေရာ ပင္ ပန္းဆင္းရဲစြာျဖင့္ ေသဆံုးသြား သည္ဟု ၾကားသိရေလသည္။



7Day News Journal