ငါးျပားေစ့က ေပးတဲ့သင္ခန္းစာ

ငါးျပားေစ့က ေပးတဲ့သင္ခန္းစာ

ေလ့က်င့္ခန္းလုပ္ျခင္းသည္ ကၽြန္မ၏စိတ္ႀကိဳက္ ၀ါသနာအရလုပ္သည့္အေလ့အထ တစ္ခုေတာ့ မဟုတ္ပါ။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္မအတြက္အက်ိဳးရွိသည္ကိုေတာ့ သိပါသည္။ ဒါေၾကာင့္ ေန႔စဥ္ အျပင္ထြက္ၿပီး ၂ မိုင္ခန္႔လမ္းေလ်ာက္ျဖစ္ရန္ ကၽြန္မႀကိဳးစားေလ့ရွိပါသည္။ အခါမ်ားစြာတြင္လည္း ပတ္၀န္းက်င္တစ္ေလ်ာက္ ေငးရင္းေတြးရင္း ေပၚထြက္လာသည့္အဖိုးတန္စိတ္ကူးေလးမ်ားကို ေရးမွတ္ရန္ မွတ္စုစာအုပ္ႏွင့္ေဘာပင္ ကိုေဆာင္ထားေလ့ရွိသည္။

လြန္ခဲ့သည့္ သီတင္းပတ္အနည္းငယ္က လမ္းေလ်ာက္ထြက္ရာ ခရီးတစ္၀က္ခန္႔ လမ္းခ်ိဳးတစ္ခုအတြင္း၀င္မိခ်ိန္တြင္ လမ္းေပၚရွိ ငါးျပားေစ့ကေလးတစ္ေစ့ အား သတိျပဳမိလိုက္ပါသည္။ ကၽြန္မလည္း ငါးျပားေစ့ကေလးအားလ်စ္လ်ဴ႐ႈကာ တမင္ေက်ာ္ခြသြားခဲ့ပါသည္။ ေျခလွမ္းအနည္းငယ္ၾကာေလွ်ာက္လွမ္းခဲ့ၿပီးေနာက္ အေၾကြေစ့ကေလးမ်ားကို ေကာက္ယူေလ့ရွိေသာ သမီးကေလး အေၾကာင္းေတြးမိသည္။ သမီးကေလးသာဆိုရင္ ဒီလို ေက်ာ္သြားခဲ့မွာမဟုတ္ပါ။ ကၽြန္မလည္း အဆိုပါငါးျပားေစ့ကေလးအား ျပန္လွည့္ေကာက္ယူခ်င္ကစိတ္တစ္၀က္၊ ေကာက္ေနတုန္း တစ္ေယာက္ေယာက္ကျမင္သြားမွျဖင့္ဟူေသာ ရွက္စိတ္ကတစ္၀က္ႏွင့္စိတ္လြန္ွဆြဲေနမိသည္။

မၾကာမီကေလးတြင္ အဆုိပါ ငါးျပားေစ့ကေလးမွတစ္ဆင့္ ကၽြန္မလက္လႊတ္ခဲ့ရေသာ မ်က္ေမွာက္ေရွ႕မွ အခြင့္အလမ္းေလးမ်ားဆီသို႔ စိတ္ကူးမ်ားလြင့္ပ်ံသြားခဲ့ပါသည္။ ဘာမွအေရးမပါ ဟူေသာအေတြးျဖင့္ မ်က္စိလွ်မ္းသြားမိတာ ဘယ္ႏွစ္ခါမ်ားရွိေနပါလိမ့္။ ဘယ္ႏွစ္ခါမ်ား ရွက္စိတ္ေၾကာင့္ မလုပ္မိခဲ့တာမ်ားရွိခဲ့ပါလိမ့္။ ကၽြန္မစိတ္ဘ၀င္ကို မစြဲေဆာင္ႏိုင္ပါဟုေလာကႀကီးကိုသက္ေသျပရန္ ဘယ္ႏွစ္ခါေလာက္မ်ား ျဖတ္နင္းခဲ့မိပါလိမ့္။

အဲဒီေန႔ျပန္ေရာက္သည့္အခ်ိန္မွာ သမီးေလးကို ထိုအေၾကာင္းေျပာျပခဲ့မိပါသည္။ ထိုသို႔မေျပာမိလွ်င္ လည္း ကၽြန္မစိတ္တြင္ ထိုအေၾကာင္းက ေလးလံဖိစီးေနမည့္အတြက္ေၾကာင့္ပင္။ သမီးက "ေသာကေရာက္မေနပါနဲ႔ေမေမရယ္။ ငါးျပားေစ့ကေလးပဲဟာ။" ဟု မႏွစ္သိမ့္ခဲ့ပါ။ " သမီးသာဆိုရင္ ေကာက္ခဲ့မွာပဲ။ ေမေမသိလား။ တစ္ခါတုန္းက သမီးေလ ေက်ာင္းကၾကမ္းျပင္မွာ တစ္ရာတန္တစ္ရြက္ ေတာင္ ေကာက္ရခဲ့ဖူးတယ္။" ဟုမွတ္ခ်က္ေပးပါသည္။

သမီးေလးဟာ ေသးငယ္သည္ဟုထင္ရသည့္အခြင့္အလမ္းေလးမ်ားအား ေကာင္းစြာ အသံုးခ်ခဲ့ပါသည္။ ေသးငယ္သည့္အရာမ်ားေပါင္းစုသည့္အခါ ထိုက္ထိုက္တန္တန္တစ္ခု ျဖစ္လာခဲ့သည္။ ထိုပိုက္ဆံေလးမ်ားစုကာ သူမ ရသည့္မုန္႔ဖိုးထက္မ်ားစြာ တန္ဖိုးရွိသည့္ အရုပ္ကေလးတစ္ခု သူမ၀ယ္ႏိုင္ခဲ့ပါသည္။

ေနာက္တစ္ေန႔တြင္ေတာ့ ကၽြန္မ ထိုလမ္းေလးအတိုင္းေလွ်ာက္ခ်ိန္မွာ သတိျဖင့္ေလွ်ာက္ေနမိေတာ့သည္။ ထို ငါးျပားေစ့ကေလးကို ထပ္ေတြ႕လွ်င္ ေကာက္ျဖစ္ေအာင္ ေကာက္မည္ဟု စိတ္ပိုင္းျဖတ္ထားပါသည္။ သို႔ရာတြင္. . . ပါ . . . သြားပါၿပီ. . . . ။ အံ့ၾသစရာမရွိပါ . . .။ တစ္စံုတစ္ေယာက္သည္ အျခားေသာလူတစ္ေယာက္ မ်က္ႏွာလႊဲခဲ့သည့္ အခြင့္အေရးေလးတစ္ခုကို ယူသြားခဲ့ပါၿပီ။ ထိုအခြင့္အေရးကို ကၽြန္မရယူဖို႔ ဆံုးျဖတ္မိခ်ိန္တြင္ေတာ့ အခြင့္အေရးသည္ ထိုေနရာမွာ ရွိမေနေတာ့ပါ။

ကၽြန္မသိပါသည္။ အခြင့္အေရးတိုင္းကိုေတာ့ ကၽြန္မ ရပ္ၿပီးမေကာက္ခ်င္ပါ။ ကၽြန္မ၏ပန္းတိုင္ကိုရယူႏိုင္သည့္အရာႏွင့္တူသည့္ အေယာင္ေဆာင္အခြင့္အလမ္း တစ္ခ်ိဳ႕လည္းရွိေကာင္းရွိႏိုင္ပါသည္။ ဥပမာ အေ၀းကၾကည့္လွ်င္ ဒဂၤါးျပားႏွင့္တူသည့္ ပုလင္းအဖံုးကဲ့သို႔အရာမ်ိဳးေပါ့။ သို႔ရာတြင္ တစ္ခ်ိဳ႕ေသာအရာမ်ားကိုေတာ့ ျမင္လွ်င္ျမင္ခ်င္း တန္ဖိုးရွိမွန္းသိပါလ်က္ မ်က္ႏွာလႊဲေနမိတတ္သည္။

ငါးျပားေစ့ကေလးအား ေက်ာ္ခြသြားခဲ့မိသည့္ထိုေန႔မွစ၍ ကၽြန္မသည္ ပတ္၀န္းက်င္ရွိ ေတြ႕ႀကံဳသမွ် အခြင့္အလမ္းေလးမ်ားအား ပို၍ ဂ႐ုစိုက္ေနမိပါေတာ့သည္။ အက်ိဳးသိပ္မရွိဟု ႐ုတ္တရက္ တန္ဖိုးျဖတ္သတ္မွတ္မည့္အစား ေရရွည္အားပိုပံုေဖာ္ေနမိေတာ့သည္။ ကၽြန္မတြင္လက္ရွိ ရထားသည့္ အရာမ်ားအေပၚ မည္သို႔ေသာ ေသးငယ္သည့္ အခြင့္အလမ္းေလးမ်ားက ႀကီးမားသည့္ရလာဒ္တစ္ခုေပါင္းထည့္ႏိုင္မည္နည္း။ ေသးငယ္ေသာအခြင့္အလမ္းေလးတစ္ခုသည္ ႀကီးမားသည့္ေအာင္ျမင္မႈတစ္ခု၏ အစအျဖစ္ မည္သို႔အကိ်ဳးေက်းဇူးျပဳမည္နည္း။

ဘ၀အတြက္ တန္ဖိုးရွိလွသည့္သင္ခန္းစာပါလား။ ကၽြန္မအတြက္ေတာ့ ငါးျပားပဲ ဆံုး႐ႈံးခဲ့ရပါသည္။

တန္ဖိုးတစ္စံုတစ္ရာရွိလ်က္ႏွင့္ ေက်ာ္ခြမသြားမိေစရန္ဆႏၵျပဳလ်က္

Donna Doyon ၏ A Nickel In The Road
Seeing opportunities without appreciating their value.
အားဘာသာျပန္ေဖာ္ျပပါသည္။

ဇာနည္(MyWay!)



Search Myanmar