ပညာေရးေလာကအတြင္း ကၽြန္ေတာ္က်င္လည္ခဲ့သည္မွာ အတြင္းဆရာ(၀န္ထမ္း) လုပ္သက္ေရာ၊ အျပင္ဆရာ(က်ဴရွင္)လုပ္သက္ေရာ ေပါင္းလိုက္လွ်င္ ႏွစ္ေပါင္းသုံးဆယ္ေက်ာ္ေပၿပီ။ ၀န္ထမ္းအျဖစ္သာဆက္ရွိေနလွ်င္ လုပ္သက္ ျပည့္ပင္စင္ေတာင္ယူ၍ ရေနေပၿပီ။ ထုိအႏွစ္ (၃၀)အတြင္းဆရာ အမ်ဳိးမ်ဳိးႏွင့္လည္း ဆက္ဆံဖူးသည္။ ေက်ာင္းအုပ္အမ်ဳိးမ်ဳိးႏွင့္လည္း ဆက္ဆံဖူးသည္။ ပညာေရးမွဴးအမ်ဳိးမ်ဳိးႏွင့္လည္း ဆက္ဆံဖူးသည္။ တစ္ခ်ိန္က တပည့့္ေတြက အခုဆရာျပန္ျဖစ္ေနတာလည္း ရွိသည္။ တခ်ဳိ႕ေက်ာင္းအုပ္ေတြ၊ ပညာေရးမွဴးေတြျဖစ္ေနၾကတာလည္းရွိသည္။
သူတုိ႕သူတုိ႔အထဲကမွ တခ်ဳိ႕က ကုိယ္တာ၀န္က်တဲ့ေက်ာင္းကေလးမွာ၊ ကုိယ္သင္ၾကားပုိ႔ခ်ရတဲ့ အတန္းမွာ ကုိယ္သင္ၾကားေပးခြင့္ရတဲ့ဘာသာရပ္မွာ နာမည္ေကာင္းေလးတစ္ခုခ်န္ထားရစ္ႏိုင္ၾကသည္။ တခ်ဳိ႕ေတြကေတာ့ ကုိယ္က်င္လည္ခဲ့ရတဲ့ ေက်ာင္းမွာ၊ အတန္းမွာ၊ ဘာသာရပ္မွာ နာမည္ဆုိးတစ္ခု ခ်န္ထားရစ္ခဲ့ၾကသည္။ ဘယ္ဆရာကေတာ့ ေက်ာင္းသားေတြအေပၚ သိပ္ေစတနာေကာင္းတာ။ ဘယ္ဆရာစာသင္တာကေတာ့ နားထဲမွာရွင္းသြားတာပဲ စသည္ျဖင့္။ ဒါက နာမည္ေကာင္း။ ဘယ္ဆရာကေတာ့ သိပ္စ႐ုိက္ၾကမ္းတာပဲ။ ဘယ္ဆရာကေတာ့ သိပ္ႏႈတ္ၾကမ္း၊ လွ်ာၾကမ္းတာပဲ။ ဘယ္ဆရာစာသင္တာကေတာ့သိပ္ပ်င္းစရာေကာင္းတာပဲ စသည္ျဖင့္။ ဒါကနာမည္ဆုိး။
နာမည္ေကာင္း က်န္သည္ ျဖစ္္ေစ၊ နာမည္ဆုိးက်န္သည္ျဖစ္ေစ ေနာင္တစ္ခ်ိန္အာစရိယပူေဇာ္ ပြဲေတြမွာ ေက်ာင္းသားေဟာင္းေတြအခ်င္းခ်င္း ျပန္ေတြ႕ၾကသည့္အခါ ကုိယ့္ငယ္ဆရာ၊ ဆရာမေတြရဲ႕ ေကာင္းခဲ့ဆုိးခဲ့တာေတြကို အခ်င္းခ်င္းျပန္ေျပာၾကရင္းရယ္ေမာၾကရတာ အရသာတစ္ခုပါ။ သုိ႔ေသာ္ သည္လုိနာမည္ေကာင္း (သုိ႔မဟုတ္)နာမည္ဆုိးက်န္ခဲ့တာ မ်ဳိးမဟုတ္ဘဲ အေၾကာင္းတစ္စုံ တစ္ခုႏွင့္ နာမည္ပ်က္က်န္ခဲ့သည့္ ဆရာမ်ဳိးဆုိရင္ေတာ့ သူ႔ရဲ႕ သင္ ၾကားျပသမႈေကာင္းသည္ျဖစ္ေစ၊ ဆုိးသည္ျဖစ္ေစ ဘယ္သူကမွ သတိတရျပန္ေျပာခ်င္ၾကလိမ့္မည္မဟုတ္ေခ်။ ကုိယ့္ရဲ႕ ပညာသင္ယူမႈ အတိတ္မွတ္တမ္းထဲမွ ထုိနာမည္ပ်က္ရွိေသာ ဆရာကုိ ပယ္ေဖ်ာက္ ပစ္ခ်င္ၾကေပလိမ့္မည္။
ခုတေလာ လူမႈကြန္ရက္စာမ်က္ႏွာေပၚမွာ၊ သတင္းစာစာမ်က္ႏွာေပၚမွာ စိတ္ညစ္ညဴးဖြယ္သတင္းတစ္ပုဒ္ကို ေတြ႕ရ၊ ဖတ္ရသည္။ ေျမာင္းျမၿမိဳ႕နယ္ က၀က္ေက်းရြာ အေျခခံပညာအထက္တန္းေက်ာင္းမွ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီးကို ဓမၼတာႏွင့္ ဆန္႔က်င္ေသာ ကာမစပ္ယွက္မႈျပဳလုပ္ခဲ့သည္ဆုိကာ အသက္(၂၃)ႏွစ္အရြယ္ ေက်ာင္းသားေဟာင္းတစ္ဦးက ေျမာင္းျမၿမိဳ႕မရဲစခန္း၌ အမႈဖြင့္တုိင္ၾကားသည့္သတင္းျဖစ္သည္။ ထုိသတင္းတက္မလာခင္ တစ္ရက္ႏွစ္ရက္က ထုိေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီး၏ အျပဳအမူႏွင့္ပတ္သက္၍ ထုိေက်ာင္းမွ ဆရာ၊ ဆရာမအခ်ဳိ႕က ပုသိမ္ၿမိဳ႕တြင္ သတင္းစာရွင္းလင္းပြဲလုပ္သည့္ သတင္းကို ပုဂၢလိက သတင္းစာမ်ားတြင္ဖတ္ လိုက္ရေသးသည္။ ယင္းကိစၥကို ေျမာင္းျမၿမိဳ႕နယ္ ပညာေရးမွဴး႐ုံး က အတည္ျပဳခ်က္မေပးဟု သတင္းကဆုိသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္မွာ လည္း ကုိယ့္ပညာေရးေလာကဂုဏ္သိကၡာအတြက္ ‘‘ဒီကိစၥက တ မင္အပုပ္ခ်တာပဲျဖစ္ပါေစ’’ဟု ဆုေတာင္းမိ၏။
သို႔ေသာ္ ဆုေတာင္းကျဖင့္ မျပည့္ပါေလခဲ့။ ေဖေဖာ္၀ါရီ ၁၇ ရက္ထုတ္ ပုဂၢလိကသတင္းစာအခ်ဳိ႕တြင္ အဆုိပါအထက္တန္းေက်ာင္းအုပ္ႀကီးအား ရဲတပ္ဖြဲ႕မွ ဖမ္းဆီးရန္ ဧရာ၀တီတုိင္းပညာ ေရးမွဴ႐ုံးမွ ခြင့္ျပဳေၾကာင္းသတင္း မ်ားဖတ္ရေတာ့သည္။ ဤကမၻာေျမႀကီးတစ္ခုလုံး အုိးထိန္းစက္ကဲ့သုိ႔ သြက္သြက္လည္သြားသလုိ ခံစားလိုက္ရသည္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ဗုဒၶဘာသာ၀င္မ်ားက မိဘႏွင့္ ဆရာတုိ႔ကို ဘုရား၊ တရား၊ သံဃာရတနာျမတ္သုံးပါးႏွင့္ တစ္တန္း တည္းထားကာ အနႏၲဂုိဏ္း၀င္မ်ား အျဖစ္ မွတ္ယူထားၾကသည္။ မိဘထက္ ပညာသင္ေပးေသာဆရာကို ပုိ၍ပင္ေလးစား႐ုိေသၾကသည္။ အမိ၊အဖကို အခ်စ္ပုိေသာ္လည္း ဆရာကို အ႐ုိအေသပုိသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ အခ်ဳိ႕ေသာ တပည့္မ်ားက ဆရာကို မိဘသဖြယ္မွတ္ယူထားၾက၏။ သည္လုိတပည့္မ်ားက ယုံမွတ္ထားၾကေသာဆရာက ဘုရားမႀကိဳက္ေသာအမႈကို ျပဳေလေသာအခါ ထုိတပည့္မ်ားအဖုိ႔ အားကုိး ရာမဲ့ခဲ့ေလၿပီ။ ေလာက၌ အတတ္လည္းသင္၊ ပဲ့ျပင္ဆုံးမ၊ သိပၸမခ်န္၊ ေဘးရန္ဆီးကာ၊ သင့္ရာအပ္ပို႔ရမည့္ ဆရာကိုမွ မယုံၾကည္ရလွ်င္ ယုံၾကည္ရာမဲ့ေလၿပီ။ ဉာဏ္အလင္းျပမည့္ ဆီမီးတုိင္အလယ္ဗဟိုမွ ၿငိမ္းေလျခင္း။
လြန္ခဲ့ေသာ လအနည္းငယ္ကလည္း အလယ္တန္းျပဆရာတစ္ေယာက္၏ ဆုိးရြားယုတ္ညံ့သည့္ သတင္းၾကားခဲ့ရသည္။ ထိုစဥ္ကပင္ ‘‘ငါတုိ႔ဆရာေတြေတာ့ ေလာကတံေတြးခြက္မ်က္ႏွာ ေဖာ္စရာေတာင္ မရွိေတာ့ပါဘူး’’ဟု ေၾကကဲြမိ၏။ ေက်ာင္းဆရာလည္း ပုထုဇဥ္မို႔ မွားတတ္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ ကိုယ္ကသူမ်ားကုိ ပညာေပးရသည့္ ဆရာ၊ ဘာသာတရားအရ အနႏၲဂုိဏ္း၀င္မို႔ တစ္ႀကိမ္ေတာင္ မွားခြင့္မရွိသည့္ကိစၥမ်ိဳးေတြမွာ ‘‘သတိတမံ၊ ဉာဏ္ေျမကတုတ္၊ ပညာစြမ္းခၽြန္းကဲ့သုိ႔အုပ္’’ႏုိင္ရပါမည္။
၁၉၉၂ ပုသိမ္ဆရာ အတတ္သင္ သိပၸံေက်ာင္းမွာ အလယ္ တန္း ဆရာအတတ္ (၁) ႏွစ္သင္တန္းတက္စဥ္က သင္တန္းဆင္းပဲြမွာ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီး ဦးေက်ာ္ေဇာေအာင္ေျပာခဲ့သည့္ စကားကုိ အခုထိ မွတ္မိေနသည္။ ‘‘ေက်ာင္းဆရာဆုိတာလည္း လူပဲဗ်။ အရက္ႀကိဳက္တဲ့ ဆရာကို မေသာက္ပါနဲ႔လို႔ သြားတားလို႔မရဘူး။ တျခားဌာနဆိုင္ရာ ၀န္ထမ္းေတြမူးၿပီး လမ္းေဘးေမွာက္ေနလို႔ ဘယ္သူကမွ ဘာမွမေျပာဘူးဗ်။ ဆိုက္ကားေပၚ ေပြ႕တင္ၿပီး အိမ္ ေတာင္ပို႔ေပးလိုက္ဦးမယ္။ ခင္ဗ်ားတို႔ ေက်ာင္းဆရာေတြဆုိရင္ေတာ့ ဆရာတဲ့ကြာ။ မူးၿပဲေနတာပဲ။ သူ႔တပည့္ျဖစ္ရမယ့္ ကေလးေတြ သနားပါတယ္လို႔ ေျပာမွာဗ်။ တျခား၀န္ထမ္းတစ္ေယာက္က မူးၿပီး လမ္းမွာကေနရင္ ေပ်ာ္တတ္လို႔လို႔ ေျပာမွာ။ ခင္ဗ်ားတို႔ ေက်ာင္းဆရာေတြဆုိရင္ေတာ့ ဆရာျဖစ္ၿပီးဣေႁႏၵ မရွိဘူးလို႔ ေျပာမွာဗ်။ ဒါေၾကာင့္ ႀကိဳက္တတ္လို႔ေသာက္ရင္ေတာင္ ခြက္ပုန္းေလးပဲလုပ္ၾကပါဗ်ာ’’ဟု ဆရာႀကီးက သင္တန္း ဆင္းၿပီး ကိုယ့္ၿမိဳ႕ကိုယ့္ရြာ ျပန္ၾကေတာ့မည့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သင္တန္းသားမ်ားကို မွာရွာသည္။
ပညာသင္ေပးေသာ ဆရာလုပ္မည့္သူသည္ အရက္ကိုေတာင္ လူမသိေအာင္ ခြက္ပုန္းေသာက္ရသည္ဆုိလွ်င္ က်န္သည့္ ကာေမသုမိစၧာစာရလို အမႈမ်ိဳးက ဆုိဖြယ္ရာမရွိၿပီ။ သည့္ထက္ပုိ၍ ဓမၼတာႏွင့္ ဆန္႔က်င္လ်က္ကာမစပ္ယွက္သည့္ကိစၥမ်ိဳးကေတာ့ အေတြးထဲမွာေတာင္ ေနရာမရွိႏုိင္သည့္ကိစၥျဖစ္သည္။ သုိ႔ျဖစ္၍ မိမိကုိယ္က်င့္တရားကို ေကာင္းစြာမထိန္းသိမ္း၊ မေစာင့္ေရွာက္ႏုိင္သူသည္ နဂိုကတည္းက ဆရာမလုပ္သင့္ပါေပ။
ေဂါတမျမတ္စြာဘုရားက ဆရာေကာင္းဆရာျမတ္ဟူသည္ ‘‘အက်င့္သီလႏွင့္ ျပည့္စံုၿပီး ခ်စ္ျမတ္ႏုိးဖြယ္ရွိရမည္။ သမာဓိႏွင့္ ျပည့္စံုၿပီး အေလးဂ႐ုျပဳဖြယ္ရာျဖစ္ရမည္။
ပညာႏွင့္ျပည့္စံုၿပီး ခ်ီးမြမ္းဖြယ္ရာျဖစ္ရမည္။ တပည့္မ်ားအေပၚတြင္ မသင့္ေလ်ာ္ေျပာဆုိျပဳမူသည္ကို ေတြ႕ျမင္လွ်င္ လ်စ္လ်ဴမ႐ႈေၾကာင့္ၾကျပဳၿပီး ေျပာဆုိဆံုးမႏုိင္ရမည္။ သူတစ္ပါးတုိ႔၏ ျပစ္တင္ေျပာဆုိမႈ ဟူသမွ်ကိုလည္း သည္းခံႏုိင္ရမည္။ နက္နဲေသာတရားစကားကို ေျပာၾကားႏုိင္ရမည္။ တပည့္မ်ားအားမသင့္မေလ်ာ္မေလ်ာက္ပတ္ေသာ အရာတို႔တြင္ ခုိင္းေစမႈမျပဳရ။ ထိုဆရာေကာင္း ဆရာျမတ္ကို မွီ၀ဲမွသာ တပည့္ျဖစ္သူ၏ သီလ၊ သမာဓိ၊ ပညာတုိးပြားႏုိင္မည္ျဖစ္သည္’’ဟု အဂၤုတၱနိကာယသတၱကနိပါတ္၊ ေဒ၀တာ၀ဂၤ၊ ဒုတိယမိတၱသုတ္၌ ေဟာၾကားေတာ္မူခဲ့ပါသည္။
ဆရာဟူသည္ ယဥ္ေက်းမႈ၏ ဖခင္၊ မႏုႆဥယ်ာဥ္မွဴး၊ အနာဂတ္ပန္းမ်ားကို ဖူးပြင့္ေစသူ ျဖစ္ရမည္။ မိမိ၏မွားယြင္းေသာ ဆႏၵရမၼက္တို႔ေၾကာင့္ ဆရာေလာကႀကီးတစ္ခုလံုး၏ ဂုဏ္ကိုညိႇဳးႏြမ္းေအာင္ မဖန္တီးမႀကံစည္ၾကပါႏွင့္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ျမတ္စြာဘုရားက သူႏွင့္ ကုလားထိုင္တစ္တန္းတည္းထားကာ ဆရာမ်ားကို ျမင့္ေသာျမတ္ေသာေနရာ၌ ေပးၿပီးျဖစ္ပါသည္။
အို... ေက်ာင္းဆရာ အေပါင္းတို႔၊ မေကာင္းမႈကို ေစာင့္ထိန္းလ်က္၊ မွားယြင္းဆႏၵရမၼက္တို႔ကို ေအာင့္အည္းသည္းခံလ်က္ ႏုိင္ငံ၏ ေကာင္းေသာ အနာဂတ္ကို ၀ိုင္း၀န္းတည္ေဆာက္ၾကပါစို႔။ နာမည္ေကာင္းမက်န္ခ်င္ေနပါေစ နာမည္ပ်က္မက်န္ေအာင္ေစာင့္စည္းၾကပါစို႔။။
7Day News Journal
No comments:
Post a Comment