ျမန္မာႏုိင္ငံ လြတ္လပ္ေရးမရမီ သုံးႏွစ္ခန္႔ ၁၉၄၅ တြင္ ျဖစ္သည္။ အာဇာနည္မုိင္းပြန္ေစာ္ဘြားႀကီး စ၀္စံထြန္း၏ မဟာေဒ၀ီ စ်ာပနအခမ္းအနားသုိ႔ အနယ္နယ္အရပ္ရပ္ရွိ ရွမ္းေစာ္ဘြားမ်ား ေရာက္ရွိေနသည္။
ေစာ္ဘြားမ်ားက ကမၻာ့အ ေျခအေန၊ ျမန္မာ့အေျခအေနမ်ား ကို ေဆြးေႏြးၾကရင္း ၎တုိ႔အနာ ဂတ္အတြက္ မည္သို႔ေဆာင္ရြက္ မည္ကို ေဆြးေႏြးေနၾကသည္။
ရွမ္းေစာ္ဘြားမ်ားက အာလာပသလႅာပေျပာရင္း အစည္းအေ၀းတစ္ခုျပဳလုပ္ရန္ အႀကံရခဲ့ သည္။
သုိ႔ျဖစ္ရာ ၁၉၄၅ ဒီဇင္ဘာ တြင္ မုိင္းကုိင္၌ ေစာ္ဘြားမ်ားအ စည္းအေ၀းတစ္ရပ္ က်င္းပခဲ့ၾက သည္။ ယင္းအစည္းအေ၀းကပင္ လုံၿမိဳ႕တြင္ ‘ရွမ္းျပည္လက္မႈပညာ ျပပြဲ’တစ္ရပ္က်င္းပရန္ ဆုံးျဖတ္ခဲ့သည္။
ယင္းမွာ ၁၉၄၆ မတ္လ ၁ ရက္မွ ၁၂ရက္အထိ က်င္းပခဲ့ ေသာ ပထမပင္လုံညီလာခံပင္ျဖစ္သည္။
ေခတ္အေျခအေနအရ ‘‘ရွမ္း ျပည္လက္မႈပညာျပပြဲ’’ဟု အမည္ တပ္ထားေသာ္လည္း ယင္းျပပြဲသုိ႔ ျမန္မာေခါင္းေဆာင္ဗုိလ္ခ်ဳပ္ ေအာင္ဆန္း၊ ဂဠဳန္ဦးေစာအပါအ ၀င္ အျခားႏုိင္ငံေရးသမားမ်ား၊ ေတာင္တန္းေဒသမွ တုိင္းရင္း သားေခါင္းေဆာင္မ်ားကိုပါ ဖိတ္ ၾကားရာ ႏုိင္ငံေရးသြင္ျပင္လကၡ ဏာေဆာင္္ေၾကာင္း သိသာလွ သည္။
သုိ႔ေသာ္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ ဆန္းမွာ ရခုိင္သုိ႔ ခရီးလြန္ေန၍ ဦးႏုသာ တက္ေရာက္ခဲ့သည္။
ျပပြဲတြင္ ဦးႏုက ရွမ္း-ဗမာ ခ်စ္ၾကည္ေရး အေၾကာင္းကို လည္းေကာင္း၊ ဂဠဳန္ဦးေစာ က ဒုိမီနီယံအေၾကာင္းကုိလည္း ေကာင္းေဟာေျပာခဲ့ၿပီး ကုန္ထုတ္လုပ္သူမ်ားက ၎တို႔၏ ထုတ္ကုန္မ်ားအေၾကာင္းကို ေဟာေျပာခဲ့ၾကသည္။
ညီလာခံတြင္ တစ္ဦးႏွင့္တစ္ ဦး ခ်စ္ခင္ရင္းႏွီးမႈမ်ားရရွိခဲ့၍ အ က်ဳိးရွိေသာေၾကာင့္ ေနာက္ႏွစ္ တြင္ ဒုတိယပင္လုံညီလာခံကို က်င္းပရန္ဆုံးျဖတ္ခဲ့သည္။
သို႔ေသာ္ အေျခအေနအခ်ိန္ အခါ၏ တြန္းပုိ႔မႈေၾကာင့္ ဒုတိယ အႀကိမ္ ပင္လုံညီလာခံမွာ သမုိင္းတြင္ အထင္ကရညီလာခံႀကီးတစ္ခု ျဖစ္လာခဲ့မည္ကို စီစဥ္သူမ်ားက ထင္မထားခဲ့ၾကပါေခ်။
၁၉၄၆ ဒီဇင္ဘာမွ ၁၉၄၇ ဇန္န၀ါရီတြင္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ ဆန္း ဦးေဆာင္ေသာ ျမန္မာကုိယ္ စားလွယ္အဖြဲ႕သည္ လန္ဒန္၌ ေအာင္ဆန္း-အက္တလီစာခ်ဳပ္ ခ်ဳပ္ဆုိသည့္အခ်ိန္ျဖစ္သည္။
ယင္းစာခ်ဳပ္တြင္ ျမန္မာႏုိင္ ငံကို လြတ္လပ္ေရးေပးသည့္အခါ ေတာင္တန္းေဒသမ်ားကို တစ္ပါ တည္း ထည့္သြင္းေပးရန္မွာ ေတာင္တန္းနယ္သားမ်ား၏ သေဘာထားကို ေလ့လာရန္လုိ ေၾကာင္း၊ သုိ႔ျဖစ္ရာ က်င္းပရန္ လ်ာထားသည့္ ဒုတိယအႀကိမ္ပင္ လုံေဆြးေႏြးပြဲတြင္ျဖစ္ေစ၊ သီးျခား အစည္းအေ၀း ေခၚယူ၍ျဖစ္ေစ ေတာင္တန္းနယ္သားမ်ား၏ သ ေဘာထားကိုေလ့လာရန္ဟူသည့္ အခ်က္ပါရွိသည္။
ဗုိလ္ခ်ဳပ္တုိ႔ လန္ဒန္ေရာက္ ေနစဥ္ ရွမ္းေစာ္ဘြားမ်ားက ဗုိလ္ ခ်ဳပ္သည္ ျမန္မာျပည္မကုိသာ ကုိယ္စားျပဳၿပီး နယ္ျခားေဒသကို ကုိယ္စားမျပဳေၾကာင္း လန္ဒန္သုိ႔ ေၾကးနန္းပုိ႔ခဲ့သည္။ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ လည္း အက်ပ္႐ုိက္ခဲ့သည္။ သို႔ ေသာ္ ရွမ္းျပည္နယ္လြတ္လပ္ေရး အဖြဲ႕ခ်ဳပ္က ေတာင္ႀကီး၌ လူထု အစည္းအေ၀းႀကီးျပဳလုပ္ၿပီး ျပည္မႏွင့္ ရွမ္းျပည္ကို လြတ္လပ္ေရးအတူေပးရန္ႏွင့္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းႏွင့္အဖြဲ႕ကို ေထာက္ခံေၾကာင္း အတည္ျပဳခဲ့သည္။ ယင္းကိစၥကို ဖဆပလအဖြဲ႕ခ်ဳပ္ ေတာင္တန္းနယ္ေဒသ အတြင္းေရးမွဴး ဦးေဖခင္က လန္ဒန္သို႔ ေၾကးနန္း ပုိ႔ခဲ့မွ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ အသက္႐ွဴေခ်ာင္ သည္။ ဆန္႔က်င္ဘက္အသြင္ ေဆာင္ေသာ ေၾကးနန္းႏွစ္ေစာင္ ေၾကာင့္ အက္တလီက ဒု၀န္ႀကီး ေဘာ္တြမ္ေလကို ပင္လုံညီလာခံ သုိ႔ ေလ့လာသူအျဖစ္တက္ေရာက္ ရန္ တာ၀န္ေပးခဲ့သည္။
ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းသည္ ေအာင္ဆန္း-အက္တလီစာခ်ဳပ္ပါအခ်က္အတြက္ သီးျခားအစည္း အေ၀းေခၚယူရန္အခ်ိန္ထိ မ ေစာင့္ေတာ့ဘဲ ဒုတိယအႀကိမ္ ပင္ လုံေဆြးေႏြးပြဲကို တက္ေရာက္ရန္ ဆုံးျဖတ္ခဲ့ရာ သမုိင္းတြင္သည့္ ပင္လုံစာခ်ဳပ္ျဖစ္ေပၚလာရျခင္း၏ အေၾကာင္းပင္ျဖစ္ေတာ့သည္။
ပင္လုံညီလာခံသုိ႔ တက္ ေရာက္ရန္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း သည္ ၁၉၄၇ ေဖေဖာ္၀ါရီ ၈ရက္ က မဂၤလာဒုံေလဆိပ္မွ မိတၳီလာ ေလဆိပ္သို႔ ေလယာဥ္ျဖင့္ ထြက္ ခြာလာခ့ဲသည္။ ဗုိလ္ခ်ဳပ္္ႏွင့္အတူ ၀န္ႀကီးဦးေအာင္ဇံေ၀၊ ဗုိလ္ခင္ ေမာင္ကေလး၊ ဦးေဖခင္၊ ဗုိလ္ ခ်ဳပ္၏ အပါးေတာ္ၿမဲ ဗုိလ္ထြန္းလွတုိ႔ ပါ၀င္သည္။ ပင္လုံႏွင့္ ၈၅မုိင္မွ်သာ ေ၀းကြာေသာ ဟဲဟုိးေလဆိပ္မွာ ဂ်ပန္ေခတ္ဗုံးဒဏ္ ေၾကာင့္ ပ်က္စီးေနသျဖင့္ ပင္လုံ ႏွင့္ မုိင္ေပါင္း ၁၈၀ ခန္႔ေ၀းသည့္ မိတၳီလာသို႔ ဆင္းခဲ့ရျခင္းျဖစ္ သည္။
ဗုိလ္ခ်ဳပ္သည္ မိတၳီလာမွ တစ္ဆင့္ သာစည္၊ ယင္းမာပင္၊ ကေလာ၊ ေအာင္ပန္း၊ ဟဲဟုိး၊ ေရႊေညာင္၊ ေတာင္ႀကီး၊ ဟိုပုံး၊ မုိင္းပြန္ႏွင့္ လြိဳင္လင္ၿမိဳ႕မ်ားကို ျဖတ္သန္းခဲ့ရာ မုိးစုံးစုံးခ်ဳပ္မွ ပင္လုံသို႔ ေရာက္သည္။
ပင္လံုသို႔မေရာက္မီ ေတာင္ ႀကီးတြင္ ဧရာမလူအုပ္ႀကီးက ဗုိလ္ခ်ဳပ္ကို ႀကိဳဆုိခဲ့ၾကရာ ပင္လံု ညီလာခံသို႔ ေလ့လာသူအျဖစ္ လုိက္ပါလာသူ ေဘာ္တြမ္ေလ သည္ ရွမ္းျပည္လူထုက ဗုိလ္ခ်ဳပ္ ကုိ ေထာက္ခံျခင္းျပဳ၊ မျပဳကို သံ သယျဖစ္စရာမလိုေတာ့ေပ။
ခရီးၾကမ္း ႏွင္လာရေသာ္ လည္း ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းသည္ ပင္လံုသို႔ေရာက္လွ်င္ တုိင္းရင္း သားကုိယ္စားလွယ္မ်ား၊ နယ္ရွင္ ေစာ္ဘြားမ်ားႏွင့္ တန္းေတြ႕ သည္။ ထိုအစည္းအေ၀းတြင္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းက ‘ျမန္မာ ႏွင့္ပူးေပါင္းပါက ျမန္မာျပည္ လြတ္လပ္လွ်င္ ရွမ္းျပည္လည္း လြတ္လပ္မည္ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ေပါင္းဖို႔၊ မေပါင္းဖို႔ ဆံုးျဖတ္ရန္မွာ ေတာင္ေပၚသား ကခ်င္၊ခ်င္း၊ ရွမ္းတို႔၏ တာ၀န္သာျဖစ္ပါ ေၾကာင္း၊ ပူးေပါင္းမည္၊မပူးေပါင္း မည္ ဆႏၵကို သိလိုေၾကာင္း၊ အ ကယ္၍ ပူးေပါင္းလိုက ေတာင္ ေပၚသားမ်ား မနစ္နာေစရန္ စာ ခ်ဳပ္ျပဳလုပ္ လက္မွတ္ေရးထိုးဖုိ႔ မိမိေရာက္လာေၾကာင္း၊ မိမိႏွင့္ တကြ ဖဆပလအစိုးရမွာ ကမၻာ တည္သေရြ႕ ခုိင္ၿမဲမည္မဟုတ္ ေၾကာင္း၊ အကယ္၍ ဖဆပလ အစိုးရပ်က္သြားေစကာမူ မိမိတို႔ အခ်င္းခ်င္းသေဘာတူညီခ်က္ကို မဖ်က္ႏုိင္ေအာင္ ဥပေဒျပဳလုပ္ ထားမည္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ထို႔ေၾကာင့္ ေနာင္ေရးအတြက္ ဘာမွစိုးရိမ္ ေၾကာက္ရြံ႕ေနစရာ မရွိေၾကာင္း ေစာ္ဘြားမ်ားအား ေျပာခဲ့သည္။
တစ္နာရီေက်ာ္ၾကာ ေျပာ ၾကားသြားေသာ ဗုိလ္ခ်ဳပ္မိန္႔ခြန္း ကို အစည္းအေ၀းတက္ေရာက္ လာေသာ ပရိသတ္က တစ္ခဲနက္ ၾသဘာေပးခဲ့သည္။
ညီလာခံအတြင္းမွာပင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ ‘‘ပထမဆံုးသမၼတရာထူးကို ရွမ္းအမ်ိဳးသားတစ္ဦးကို ေပးလွ်င္မေကာင္းဘူးလား’’ဟူေသာစကားကို ဖြင့္ဟခဲ့သည္။
အမ်ားက တညီတၫြတ္တည္း ေရြးခ်ယ္ေပးသူသာ ျဖစ္သင့္ေၾကာင္း ရွမ္းေစာ္ဘြားတို႔က ဗုိလ္ခ်ဳပ္ကို ျပန္ေျပာၾကသည္။
ပင္လုံညီလာခံမွာ ကစား ၀ိုင္းမ်ား၊ ပဲြခင္းမ်ားျဖင့္ စည္စည္ ကားကားပင္ျဖစ္သည္။
ညီလာခံကာလအတြင္း ေဆြးေႏြးၾကစဥ္ ညီလာခံပ်က္မည့္ အေျခအေနလည္း ျဖစ္ေပၚခ့ဲေသး သည္။
ေဆြးေႏြးခ်က္အခ်ိဳ႕ လိပ္ခဲ တည္းလည္းျဖစ္ေနျခင္း၊ တုိင္း ရင္းသားတုိ႔က ဗမာအေပၚ မယံု သကၤာစိတ္ မ်ားလြန္းျခင္းတုိ႔ ေၾကာင့္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္သည္ မ်ားစြာ စိတ္မသက္မသာျဖစ္ခဲ့ရသည္။
‘‘ဒီအတိုင္းသာ မေျပမလည္ ျဖစ္မယ့္ အေနအထားကို ဆက္ျပ ေနမယ္ဆုိရင္ က်ဳပ္တို႔ဘာသာ ဆက္စခန္းသြားဖို႔ပဲရွိေတာ့တယ္’’ ဟု ဗုိလ္ခ်ဳပ္က အပါးေတာ္ၿမဲ ဗုိလ္ထြန္းလွအား ေျပာခဲ့သည္။
ထို႔ေနာက္ ညီလာခံမွ ျပန္ ရန္ ေလယာဥ္ေခၚယူအသင့္ျပင္ ရန္ပါ မွာၾကားသည္။
ဗုိလ္ထြန္းလွတို႔က ေလ ယာဥ္မမွာေသးဘဲ လူစည္ကားရာ ေလာင္းကစား၀ိုင္းမ်ားအနီးတြင္ ယင္းသတင္းကို လႊင့္လုိက္ေလ သည္။
ပင္လံုသည္ လႈပ္လႈပ္ရွား ရွားျဖစ္သြားသည္။
ေက်ာင္းသားမ်ားႏွင့္ ၿမိဳ႕ခံ အဖဲြ႕အစည္းမ်ား တက္ေရာက္ လာၾကၿပီး ဆႏၵျပပဲြမ်ားျဖစ္ကုန္ သည္။
‘လြတ္လပ္ေရးခ်က္ခ်င္း ေပး’၊ ‘ရွမ္း-ဗမာ ပူးေပါင္းပါ’၊ ‘နယ္ခ်ဲ႕အလိုမရွိ’ဟု ေႂကြးေၾကာ္ၾကသည္။
ကစားပိုင္းမ်ား၊ ေစ်းဆုိင္ မ်ားလည္းပိတ္ၿပီး ပင္လံုပဲြခင္း သည္ ႐ုတ္႐ုတ္သဲသဲျဖစ္ကုန္ သည္။ ပင္လံုညီလာခံတက္ ေရာက္သူမ်ားႏွင့္ ၿမိဳ႕ခံမ်ားလည္း စိတ္မေကာင္းျဖစ္ကုန္သည္။
မိုင္းပြန္ေစာ္ဘြားႀကီးႏွင့္ ေညာင္ေရႊေစာ္ဘြားႀကီးတို႔က ဗုိလ္ခ်ဳပ္မျပန္ရန္ ဗုိလ္ထြန္းလွကုိ ေဖ်ာင္းဖ်ခုိင္းသည္။
‘‘ဗုိလ္ခ်ဳပ္ကို မျပန္ျဖစ္ ေအာင္သာ ေျပာပါ။ ဆက္လက္ ေဆြးေႏြးရင္ ေျပလည္စရာအ ေၾကာင္းရွိပါတယ္’’ဟု ေညာင္ေရႊ ေစာ္ဘြားႀကီးက ေျပာသည္။
အပါးေတာ္ၿမဲက ဗုိလ္ခ်ဳပ္ ကို ျပန္လည္တင္ျပရာ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ က လက္ခံၿပီး မျပန္ရန္ ဆံုးျဖတ္ ခဲ့သည္။
ညီလာခံကို ဆက္လက္ က်င္းပၾကရာ ခဲြထြက္ေရးကိစၥကို ေျပာေလရာ ‘‘မေပါင္းခင္က ခဲြ ထြက္ေရးကိစၥေျပာတာေတာ့ မ ေလ်ာ္ကန္ပါဘူးဗ်ာ’’ဟု ဗိုလ္ခ်ဳပ္ က ျပန္ေျပာခဲ့သည္။
သို႔ေသာ္ ခဲြထြက္ေရးကိစၥမွာ အလြန္အေရးႀကီး၍ ပင္လံုအ စည္းအေ၀းတြင္မဆံုးျဖတ္ဘဲ တုိင္းျပဳ ျပည္ျပဳလႊတ္ေတာ္တြင္ တင္သြင္းၿပီး ေလးေလးနက္နက္ သံုးသပ္ၿပီးမွ စဥ္းစားဆံုးျဖတ္ရ မည္ျဖစ္ေၾကာင္းေျပာရာ အမ်ား က လက္ခံခဲ့သည္။
ေဖေဖာ္၀ါရီ ၁၀ရက္ ညပုိင္း တြင္ ပင္လုံစာခ်ဳပ္ကို ပုံၾကမ္း ေလာင္းႏုိင္ခဲ့သည္။
ကခ်င္ျပည္နယ္ထူေထာင္ ေပးရန္ မူအားျဖင့္သေဘာတူ သည္။ ေအာင္ဆန္း-အက္တလီ စာခ်ဳပ္ကို ေထာက္ခံကန္႔ကြက္ ျခင္းမျပဳဘဲ ခ်န္ထားခဲ့ရန္သေဘာ တူသည္။ လြတ္လပ္ေရးရၿပီး ေနာက္ ခြဲထြက္ခြင့္ကို တိုင္းျပဳ ျပည္ျပဳ လႊတ္ေတာ္တြင္ စဥ္းစား ရန္သေဘာတူၾကသည္။ အမႈ ေဆာင္၀န္ႀကီးသုံးဦးေပးရန္ကိစၥ မွာ ျမန္မာျပည္အက္ဥပေဒအရ မျဖစ္ႏုိင္သျဖင့္ နယ္ျခားေဒသ ဆုိင္ရာ၀န္ႀကီးတစ္ဦးသာခန္႔ၿပီး က်န္ႏွစ္ဦးကို ေဒသတြင္း ဒု၀န္ ႀကီးခန္႔မည္။ အစည္းအေ၀းမ်ား တြင္ တန္းတူအခြင့္အေရးျဖင့္ တက္ေရာက္ခြင့္ျပဳမည္။ ယင္းအ ခ်က္မ်ားမွာ ပင္လုံစာခ်ဳပ္၏ အ ေျခခံသေဘာတူခ်က္မ်ား ျဖစ္ သည္။
၁၉၄၇ ေဖေဖာ္၀ါရီ ၁၂ ရက္ နံနက္ ၁၁ နာရီတြင္ သမိုင္း၀င္ပင္ လံုစာခ်ဳပ္ႀကီးကို လက္မွတ္ေရး ထုိးႏုိင္ခဲ့သည္။ သို႔ျဖစ္ရာ ျမန္မာ ႏုိင္ငံသည္ ၁၉၄၈ ဇန္န၀ါရီ ၄ ရက္တြင္ လြတ္လပ္ေရးရရွိခဲ့ပါ သည္။
သို႔ေသာ္ ျမန္မာ့လြတ္လပ္ ေရးဗိသုကာဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း သည္ ျမန္မာႏုိုင္ငံ လြတ္လပ္ေရး ရသည္ကို ျမင္မသြားႏုိင္ခဲ့ပါေခ်။
ကိုးကား-ဦးေဖခင္(ႏုိုင္ငံ့ဂုဏ္ရည္ ပထမအဆင့္)၏ ‘ကုိယ္ေတြ႕ပင္လံု’
Sources : 7Day News Journal
No comments:
Post a Comment