တိုင္းရင္းသားလူမ်ိဳးေပါင္းစံုနဲ႔ ဖြဲ႔စည္းထားတဲ့ ျပည္ေထာင္စုျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္ဟာ ညီအစ္ကိုခ်င္း သတ္ျဖတ္ စစ္ခင္းေနရတဲ့ စစ္တလင္းလိုျဖစ္ၿပီး ေသြးစြန္းေနခဲ့တာ ႏွစ္ေပါင္း ၇၀ တြင္းကို ခ်ဥ္းနင္းဝင္ေရာက္လာေပမယ့္ စစ္နဲ႔ စီးပြားျဖစ္ေနတဲ့ ႏွစ္ဘက္စလံုးက စစ္ဘီလူးေတြကေတာ့ စစ္မီးကို ၿငိႇမ္းသတ္ဖိုု႔ အခုခ်ိန္ထိေတာင္ အရိပ္အေယာင္ မျပေသးပါဘူး။
အခုဆိုရင္ ပိုလို႔ေတာင္ ဆိုးဝါးလာတာက ျမန္မာျပည္ေျမာက္ပိုင္းနဲ႔ အေရွ႕ေျမာက္ပိုင္းေဒသေတြမွာ ဆင္ႏႊဲေနတဲ့ ထိုးစစ္ေတြကို တရားေသာစစ္ဆိုၿပီး ေထာက္ခံႀကိဳဆိုပြဲေတြကို ရန္ကုန္၊ မႏၲေလး၊ ပဲခူးလို ၿမိဳ႕ေတာ္ေတြမွာ ျပည္သူအမ်ားစုက ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဆႏၵ ျပင္းျပေနတာသိရက္နဲ႔ ဆန္႔က်င္ၿပီး ေျပာင္ေျပာင္တင္းတင္း လူသတ္စစ္ပြဲေတြကို မီးေလာင္ရာေလပင့္သလို တြန္းအားေပးလာၾကပါတယ္။
တကယ္ေတာ့ စစ္အရမ္းတိုက္ခ်င္သူေတြ၊ စစ္လိုလားသူ လူနည္းစု ျပည္သူေတြဟာ အခုလို ျပည္သူအမ်ားစုဆႏၵကို ျငင္းပယ္ခဲ့ၾကတာဟာ အခုအႀကိမ္မွ မဟုတ္ပါဘူး။ စစ္အာဏာရွင္ ေခတ္အဆက္ဆက္မွာ သူတို႔အက်ိဳးစီးပြားအတြက္ ျပည္သူအမ်ားစုဆႏၵကို အၿမဲတမ္း မ်က္ကြယ္ျပဳ ဆန္႔က်င္ခဲ့ၾကတာပါ။
သူတို႔ဟာ စစ္တိုက္ရင္ အခြင့္ထူးခံခြင့္ရမယ္၊ လက္နက္နဲ႔ အၾကမ္းဖက္ ေျဖရွင္းတတ္ရင္ ရာထူးတက္မယ္၊ အာဏာရွင္ရဲ႕ သူေကာင္းျပဳျခင္းခံရမယ္ဆိုတာကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေနဝင္း လက္ထက္ကေနစလို႔ လက္နက္မဲ့ ေက်ာင္းသားေတြကို သတ္ခဲ့လို႔ သားသတ္သမားစိန္လြင္ဆိုၿပီး နာမည္ဆိုးနဲ႔ ေက်ာ္ၾကားခဲ့တဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္စိန္လြင္တို႔ကေန စစ္အာဏာရွင္ေခတ္အဆက္ဆက္မွာ ရဟန္းရွင္လူ၊ မိဘျပည္သူေတြရဲ႕ ေသြးအစြန္းခံရဲသူေတြ ေကာင္းစားတယ္ဆိုတဲ့ သာဓကမ်ားစြာ ရွိခဲ့ေတာ့ လက္နက္ရွိတဲ့သူ၊ အာဏာရွိတဲ့သူေတြ ဘာလုပ္လုပ္ မွန္တယ္လို႔ မွတ္ယူခဲ့တဲ့ အယူအဆက သူတို႔ရဲ႕ အေသြးအသားထဲထိ စိမ့္ဝင္ အ႐ိုးစြဲခဲ့ပံုရပါတယ္။
ဒီေတာ့ သူတို႔ရဲ႕အမွန္တရားဟာ ထစ္ခနဲရွိ တုတ္ဆြဲ ဓားဆြဲ၊ လက္ရဲဇက္ရဲလုပ္တတ္လို႔ ရပ္ထဲရြာထဲက လူမိုက္လူရမ္းကားေတြလို တိုင္းျပည္ရဲ႕ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကိစၥမွာေတာင္ တိုင္းရင္းသားလက္နက္ကိုင္ေတြကို အျမစ္ျဖတ္ေခ်မႈန္းၿပီးမွ အသာစီးနဲ႔ သူတို႔စိတ္ႀကိဳက္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး၊ တိုင္းရင္းသားေတြဘက္က အားမတန္လို႔ မႏိုင္လို႔ အေလွ်ာ့ေပးရတဲ့ အေၾကာက္တရားကို အေျခခံတဲ့ ၿငိမ္ဝပ္ပိျပားမႈကို ၿငိမ္းခ်မ္းေရးလို႔ မွတ္ယူေနၾကပံုရပါတယ္။
တိုင္းရင္းသားညီအစ္ကိုအခ်င္းခ်င္း ေဆြးေႏြးညိႇႏိႈင္းၿပီး ၿငိမ္းခ်မ္းေရးရေအာင္ ေဆာင္ရြက္ႏိုင္တဲ့နည္းလမ္း ရွိပါရက္နဲ႔ ေဆြးေႏြးပြဲတက္ရင္ လက္နက္ကိုင္လမ္းစဥ္ကို စြန္႔ရမယ္ဆိုၿပီး လက္မွတ္ထိုးခိုင္းတာ အက်ပ္ကိုင္တာဟာ စစ္မွန္တဲ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးမရခ်င္လို႔ ျဖစ္တယ္။
တကယ္ၿငိမ္းခ်မ္းေရးရခ်င္သူေတြ၊ ေဆြးေႏြးခ်င္သူေတြဆိုတာ ဘယ္လို ႀကိဳတင္ေတာင္းဆိုမႈမ်ိဳးမွ ေတာင္းဆိုမေနပါဘူး။ မၿငိမ္းခ်မ္းခ်င္သူေတြကသာ မိမိဘက္ အသာစီးရဖို႔ ဟိုဟာေတာင္းဆို၊ ဒီဟာအေၾကာင္းျပၿပီး ပြဲဖ်က္ေလ့ရွိတာ အားလံုးသတိျပဳပါ။
ႏုိင္ငံသားအခ်င္းခ်င္း သတ္ျဖတ္ေနတဲ့ ျပည္တြင္းစစ္ကို ဆင္ႏဲႊေနတဲ့သူေတြ၊ ေထာက္ခံေနသူေတြအားလံုး အခုတခါ ေရလဲသံုးၿပီး အေၾကာင္းျပလာတဲ့ စကားရပ္ကေတာ့ “ေသာင္းက်န္းသူေတြမရွိမွ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးရႏိုင္တယ္” ဆိုတဲ့ အလြန္ေၾကာက္မက္ဖြယ္ေကာင္းတဲ့ အေတြးအေခၚ အဆိပ္ခတ္မႈႀကီးပါပဲ။
အဲဒီ တိုင္းရင္းသားလက္နက္ကိုင္ေတြဟာ သယံဇာတေတြ ခိုးထုတ္ေနတယ္၊ ဆက္ေၾကးေတြ ေကာက္ေနတယ္၊ ဘိန္းေတြ ေမွာင္ခိုေနတယ္ဆိုတာ အျငင္းပြားစရာ မလိုပါဘူး။ သူတို႔အဖြဲ႔အစည္း ရပ္တည္ေရးအတြက္ လုပ္ၾကမွာ လူတိုင္း ေတြးႏိုင္ပါတယ္။ ႏိုင္ငံလံုၿခံဳေရး ထိပါးေနတယ္၊ အခ်ဳပ္အျခာအာဏာကို ၿခိမ္းေျခာက္ေနတယ္ဆိုတဲ့ လူအမ်ား သည္းေျခႀကိဳက္ စကားလံုးေတြနဲ႔ လက္ညိဳႇးထိုး အျပစ္တင္ၿပီး စစ္ပြဲေတြ ဆင္ႏဲႊ႐ံုနဲ႔ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးမရပါဘူး။ ဒါေတြဟာ ႏိုင္ငံေရးျပႆနာေတြကေန အေျခခံျဖစ္လာတာေတြပါ။ ႏိုင္ငံေရးနည္းနဲ႔သာ ေျဖရွင္းႏိုင္မယ့္ကိစၥေတြ ျဖစ္ပါတယ္။
အာဏာရွင္ႀကီးဦးေနဝင္းရဲ႕ မဆလေခတ္မွာတုန္းလည္း အမ်ားသည္းေျခႀကိဳက္ ဘံုဝါဒလိုလို ျမန္မာ့နည္း ျမန္မာ့ဟန္ ဆိုရွယ္လစ္ဝါဒ ေရႊျပားဖံုးၿပီး လမ္းမွားေခၚခဲ့တယ္။
နဝတ၊ နအဖ ေခတ္မွာလည္း တိုင္းျပည္ေခ်ာက္ကမ္းပါးထဲက်ဖို႔ လက္တလံုးအလိုမွာ ကယ္တင္ဖို႔ဆိုတဲ့ ေရႊျပားကပ္ၿပီး တိုင္းျပည္ကို ဖ်က္ဆီးခဲ့တယ္။
စစ္တပိုင္း၊ အရပ္သားတပိုင္း အစိုးရလက္ထက္မွာ စည္းကမ္းျပည့္ဝေသာ ဒီမိုကေရစီဆိုတဲ့ ေရႊျပားထပ္ဖံုးၿပီး တိုင္းျပည္ဘ႑ာေတြ၊ သယံဇာတေတြ အေျပာင္ရွင္းသြားၾကျပန္တယ္။
အခုတခါ အမ်ိဳး ဘာသာ၊ သာသနာကို ကယ္တင္ဖို႔တို႔၊ ေသာင္းက်န္းသူ အျမစ္ျဖတ္ ေခ်မႈန္းေရးဆိုတဲ့ ေရႊျပားကပ္ၿပီး ျပည္တြင္းစစ္ကို မီးထိုးအရွိန္ျမႇင့္ၿပီး အေျပာင္းအလဲကို ကန္႔လန္႔တိုက္ေနၾကျပန္ၿပီ။
လြတ္လပ္ေရးရၿပီးကတည္းကေန ဒီကေန႔ခ်ိန္ထိ ျမန္မာ့ႏိုင္ငံေရးသမိုင္းမွာ စစ္အာဏာရွင္ အသိုင္းအဝိုင္းဟာ သူတို႔အက်ိဳးစီးပြားကို တရားသျဖင့္ အရယူတာ၊ ဖိႏွိပ္ဗိုလ္က်တာ၊ အခြင့္ထူးခံၾကတာကို ဖံုးကြယ္ႏိုင္ဖို႔နဲ႔ သူတို႔ကပဲ တိုင္းျပည္ကို ကာကြယ္ေနသေယာင္ ျဖစ္ေအာင္ အမ်ားျပည္သူေတြက ဟုတ္လိမ့္ႏိုးနဲ႔ စိုးရိမ္ထိတ္လန္႔ေစႏိုင္တဲ့ အေရးအရာကိစၥရပ္ေတြ (တေစၧႀကီးေတြ) ကို ေရွ႕တန္းတင္ၿပီး ေျခာက္လွန္႔ခဲ့ၾကပါတယ္။
ပထမတေစၧကေတာ့… လြတ္လပ္ေရးရၿပီးစနဲ႔ ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီ အာဏာသိမ္းတုန္းက သံုးခဲ့တဲ့ တိုင္းရင္းသားေတြ ခြဲထြက္သြားရင္ ျပည္မႀကီးပဲ က်န္လိမ့္မယ္လို႔ အဓိပၸာယ္ တလြဲေကာက္ထားတဲ့ ဖက္ဒရယ္တေစၧပါပဲ။
ဒုတိယတေစၧကေတာ့ မဆလေခတ္တေလၽွာက္လံုးတင္မက ၈၈ အာဏာသိမ္း စစ္အစိုးရတိုင္ေအာင္ ေရလဲသံုးခဲ့တဲ့ ကြန္ျမဴနစ္တေစၧပါပဲ။ သူတို႔လုပ္တာနဲ႔ အရြယ္မေရာက္ေသးတဲ့ အထကေက်ာင္းသားလည္း ကြန္ျမဴနစ္၊ ဘုန္းႀကီးလည္း ကြန္ျမဴနစ္ ျဖစ္ရေတာ့တာပါပဲ။
တတိယတေစၧကေတာ့ အရင္စစ္တပိုင္း အရပ္သားတပိုင္း အစိုးရလက္ထက္မွာ အသံုးျပဳခဲ့တဲ့ ဘင္ဂါလီတေစၧပါပဲ။ လူအမ်ားသည္းေျခႀကိဳက္ အမ်ိဳးဘာသာ သာသနာ ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္ေရးကိစၥကို ေရွ႕တန္းတင္ၿပီး သူတို႔ကို ေထာက္ခံလာေအာင္ လွည့္ျဖား အသံုးခ်ခဲ့တာပါပဲ။
အခုေနာက္ဆံုး စတုတၳေျမာက္တေစၧကေတာ့ အမ်ားသိၾကတဲ့အတိုင္း ဥပေဒအထက္မွာ သူတို႔ အခြင့္ထူးခံေနတာကို ဖံုးကြယ္ေဖ်ာက္ဖ်က္ဖို႔ ျပည္သူေတြ အလိုမတူဘဲ ၂၀၀၈ ဖြဲ႔စည္းပံုနဲ႔ အရယူထားတဲ့ တိုင္းျပည္ရဲ႕ အခ်ဳပ္အျခာအာဏာကို သူတို႔ကပဲ ကာကြယ္ေနရသေယာင္ ျဖစ္ေအာင္ လက္နက္ကိုင္တိုင္းရင္းသားအဖြဲ႔ေတြကို သူပုန္လို႔ ေခၚေဝၚသမုတ္ၿပီး အသံုးခ်ခဲ့တဲ့ ေသာင္းက်န္းသူ အဖ်က္သမားတေစၧပါပဲ။
ဒီလိုေရးလို႔ ေကအိုင္ေအ (KIA) တို႔၊ ရခိုင္တပ္မေတာ္ အမည္ခံထားတဲ့အဖြဲ႔ (AA) စတဲ့ တိုင္းရင္းသားလက္နက္ကိုင္ေတြ လုပ္ကိုင္ခဲ့တာေတြအားလံုး မွန္တယ္လို႔ ေထာက္ခံတာ မဟုတ္ပါဘူး။ အဲဒီတိုင္းရင္းသားအဖြဲ႔ေတြရဲ႕ လုပ္ရပ္အမွားေတြ ရွိတာလည္း အမ်ားျပည္သူေတြက သိၿပီးသားပါပဲ။
ဒါကိုပဲ အခါခါေသခဲ့ဖူးေပမယ့္ ပ်ဥ္ဖိုးနားမလည္ႏိုင္ဘဲ တခ်ိဳ႕ျပည္သူေတြက နားေယာင္ခ်င္သလိုလို ဆိုရင္ေတာ့ လူတေယာက္ဟာ အႀကိမ္ႀကိမ္အခါခါ အလိမ္ခံရတယ္၊ လမ္းမွားအပို႔ခံရတယ္ ဆိုရင္ေတာ့ အလြန္ညံ့ဖ်င္းရာက်သလို မိမိနဲ႔ မိမိမ်ိဳးဆက္ေတြရဲ႕ အနာဂတ္၊ တိုင္းျပည္ရဲ႕အနာဂတ္ကို သစၥာေဖာက္ရာက်ေနတယ္ဆိုတာ သတိျပဳမိၾကဖို႔ ထပ္ေလာင္းသတိေပးလိုက္ပါရေစ။
Sources: မင္းေကာင္းခ်စ္ ( DVB )
No comments:
Post a Comment