Latest News

Saturday, January 14, 2017

မ်က္မွန္

မ်က္မွန္



‘‘ေဟာ...အေတာ္ပဲ၊ ေမာင္ ခ်ဴး...လာ၊ တို႔ ဒီမွာ ဘယ္ႏွ ေယာက္လဲ။ ေမာင္သန္းပါနဲ႔၊ ေနပါဦး၊ အင္း...အားလံုးေျခာက္ ေယာက္။ ေပးလိုက္ ပိုက္ဆံ၊ လက္ဖက္ရည္ဖိုး။ ေမာင္ရင္မွာလိုက္တဲ့ မ်က္မွန္၀ယ္ခဲ့ၿပီ’’

၀မ္းသာလိုက္တာ။ က်ဳပ္ မ်က္စိအေ၀းမႈန္ မႈန္ေနတာၾကာ ၿပီ။ ဒီတုန္းက မိုးညႇင္းမွာ မ်က္မွန္ ၀ယ္မရလို႔ မႏၲေလးက ၀ယ္ခဲ့ဖို႔ ဘႀကီးသိန္းဆီ မွာလိုက္တာေလ။ က်ဳပ္ ဘႀကီးသိန္းဆီက မ်က္မွန္ ကို ယူၿပီး ကပ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဆိုက္က အေတာ္ပဲ။ အံကိုက်လို႔။ အိမ္ျပင္ ခပ္ေ၀းေ၀းကို လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့လည္း အလ်င္က ၀ါး ၀ါးေနတဲ့အျမင္ဟာ တစ္ခါတည္း ကို ၾကည္လင္သြားတာပဲ။

‘‘ဘႀကီးသိန္း ကြၽန္ေတာ္ေပး လိုက္တဲ့ ေငြတစ္ရာနဲ႔ ေလာက္ရဲ႕ လား။ စိုက္ခဲ့ရေသးလား၊ မ်က္မွန္ ကေတာ့ သိပ္ေကာင္းတာပဲဗ်ာ၊ ဘႀကီးသိန္းကို ေက်းဇူးတင္လုိက္ တာ’’

‘‘သိတယ္၊ သိတယ္၊ မင္းေပး လိုက္တဲ့ ဒီဂရီနဲ႔ မလြဲရေအာင္ ငါ ေသေသခ်ာခ်ာ ဂ႐ုစိုက္ပါတယ္ ကြာ။ ငါကိုယ္တိုင္ မ်က္မွန္ဘုရင္ ကိုခ်စ္ဆီမွာ အေခါက္ေခါက္ အခါခါသြားၿပီး စိတ္ႀကိဳက္ေရြး၊ စိတ္ ႀကိဳက္ဆစ္ၿပီး လုပ္ခဲ့တာကြ၊ ရွစ္ ဆယ္ပဲ က်ပါတယ္။ ေအး က်န္တဲ့ ေငြႏွစ္ဆယ္ေတာ့ ေမ့လိုက္ေတာ့၊ ငါသံုးပစ္လုိက္ၿပီ’’

‘‘ရပါတယ္ ဘႀကီးသိန္းရာ။ ေဟ့ ေမာင္သန္း၊ ေရာ့ပိုက္ဆံ၊ လက္ဖက္ရည္သြား၀ယ္ကြာ’’

က်ဳပ္  ဘႀကီးသိန္းကို တကယ္ေက်းဇူးတင္တယ္ဗ်ာ။ မ်က္မွန္နဲ႔ ကြၽန္ေတာ့္မ်က္လံုးနဲ႔က တကယ့္ ကြက္တိပဲ။ ပတ္၀န္းက်င္ကို ၾကည့္ရတာ တကယ့္ကို ခုမွ အားရပါးရျပန္ျဖစ္လာတယ္။ အဲဒီအ ခ်ိန္မွာ ဘႀကီးသိန္းကေတာ့ တစ္ ဖြဲ႕လံုးကို ဒီမ်က္မွန္ရေအာင္ သူ ဘယ္လို ဘယ္လို အပင္ပန္းခံၿပီး သြားခဲ့လာခဲ့၊ ေျပာခဲ့ဆိုခဲ့ရတဲ့ အ ေၾကာင္းအႀကီးအက်ယ္ရွင္းျပေန ပါတယ္။ က်ဳပ္လည္း ဘႀကီးသိန္း ကို ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း၊ သိပ္ ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း၊ အမ်ားႀကီး ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း၊ အလြန္ လည္း အားနာပါေၾကာင္း ေျပာျပ ပါတယ္ဗ်ာ။

အဲ့ဒါက ဘႀကီးသိန္းေရာက္ တဲ့ေန႔က အျဖစ္။

ေနာက္ေန႔က်ေတာ့ ေဒၚလွ မယ္တို႔ အလွဴမွာ ဘႀကီးသိန္းနဲ႔ ျပန္ဆံုတယ္။ က်ဳပ္ကလည္း သူ ၀ယ္လာတဲ့ မ်က္မွန္နဲ႔ စတုိင္ကို က်လို႔ေပါ့။ အလွဴလာတဲ့ ဧည့္ သည္ေတြကလည္း အေတာ္ကို စည္သဗ်။

ဘႀကီးသိန္းက က်ဳပ္ကို လည္း ျမင္ေရာ ၀မ္းသာအားရ လွမ္းေခၚၿပီး မ်က္မွန္ကို ခဏခြၽတ္ ခိုင္းၿပီး သူ႕ေဘးမွာ ၀ိုင္းထိုင္ေနတဲ့သူေတြကို ျပတယ္။ အားလံုးက လည္း မ်က္မွန္ေကာင္းေၾကာင္း၊ ပံုသြက္ေၾကာင္း၊ မွန္သားလည္း အေကာင္းစားျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာ ၾကတယ္။

ဘႀကီးသိန္းကလည္း က်ဳပ္ အတြက္မို႔ သူဘယ္လိုႀကိဳးစားပမ္း စား အပင္ပန္းခံ၊ အခ်ိန္ကုန္ခံၿပီး ၀ယ္ခဲ့ရေၾကာင္း ေျပာျပတယ္။ က်ဳပ္မွာလည္း ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္းအထပ္ထပ္ေျပာရျပန္တာေပါ့ ဗ်ာ။ ဟုတ္လည္း ဟုတ္ေပတာပဲ။ က်ဳပ္အတြက္ သူလုပ္ခဲ့ကိုင္ခဲ့တာ က ေသေသသပ္သပ္နဲ႔ ကြက္တိ၊ စိတ္တိုင္းက်ျဖစ္ေနခဲ့တာ မဟုတ္ လား။ ဒါကို ဘႀကီးသိန္းကလည္း ဂုဏ္ယူလို႔ မဆံုးပဲ ခင္ဗ်။

အဲဒီညေနက မႏၲေလးက ဧည့္သည္ႏွစ္ေယာက္နဲ႔အတူ ဘႀကီးသိန္း က်ဳပ္အိမ္ေရာက္လာ တယ္။ ညေနစာက်ဳပ္ဆီမွာ စား မယ္တဲ့။ ဒါေလးမ်ား အဆန္းလား။ရတယ္။ သိပ္ရတယ္ေပါ့။ ခ်က္ ခ်င္းပဲ က်ဳပ္ဆိုင္ဟင္းဆိုင္ထမင္း ေတြ မွာၿပီး စီစဥ္လိုက္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အခ်ိန္ကိုက္ကေလး ျဖစ္ ေနလို႔ ‘‘ရမ္’’ တစ္ပုလင္းေလာက္ ရရင္ သိပ္ေကာင္းမယ္လို႔ ဘႀကီး သိန္းက ေျပာတယ္။ ရတယ္။ ရပါ တယ္။ အားလံုးေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး ေပါ့။ က်ဳပ္ ခ်က္ခ်င္းပဲ ေျပးအ၀ယ္ခိုင္းလိုက္ပါတယ္။ အျမည္းေတာင္ ထပ္၀ယ္လိုက္ေသး။ ေရခဲ၊ ေဆာ္ ဒါလည္း အျပည့္အစံု။ ဒါေပမဲ့ ေသာက္ခါနီးက်မွ က်ဳပ္စိတ္ထဲမွာ တစ္ခုေအာင့္သြားတယ္။

‘‘ကဲ...ကိုယ့္လူတို႔ ခ်ၾက။ ဘာမွ အားမနာနဲ႔။ ေမာင္ခ်ဴးဆိုတာက က်ဳပ္နဲ႔ သိပ္ရင္းပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ဒီတစ္ေခါက္ သူ႕အတြက္ က်ဳပ္က မ်က္မွန္တစ္လက္၀ယ္ခဲ့တယ္ဗ်။ ဒီမ်က္မွန္မရွိရင္ ဒီလူက အကန္းပဲ။ ဘာမွ ေကာင္းေကာင္းျမင္ရတာ မဟုတ္ဘူး။ တစ္ေန႔တစ္ေန႔ကားတိုက္ခံရမလား၊ စက္ဘီးတိုက္ခံရမလားနဲ႔ တထိတ္ထိတ္ေနခဲ့ရတာ။ ဟုတ္တယ္ မဟုတ္လား ေမာင္ခ်ဴး’’

ကဲၾကည့္၊ လုပ္လာျပန္ၿပီ။ က်ဳပ္သူ႕ကို ထမင္းေကြၽးတယ္ဆို တာက က်ဳပ္တို႔ မိုးညႇင္းသားေတြ ရဲ႕ ေစတနာစ႐ိုက္ဗ်။ ဒီလိုပဲ က်ဳပ္ တို႔ဆီက ေဖာ္ေရြၾကပါတယ္။ သူ လည္း အသိပါဗ်ာ။ ခုေတာ့ မ်က္ မွန္၀ယ္ေပးလို႔ပဲ ေကြၽးရသလိုလို၊ မွန္တာေျပာရရင္ က်ဳပ္က နည္း နည္းေတာ့ ေအာင့္တယ္ဗ်။

အဲဒီေနာက္မွာ အရက္ ေသာက္ရင္းနဲ႔ ဒီမ်က္မွန္ကို သူ ဘယ္လို ခက္ခက္ခဲခဲ၀ယ္ခဲ့ရ ေၾကာင္း ေျပာျပန္ေရာဗ်ာ။ ဧည့္ သည္ႏွစ္ေယာက္ကလည္း မႏၲ ေလးသားေတြပဲဗ်။ ဘႀကီးသိန္း ကို ေထာက္ခံၾကတယ္။ မႏၲေလး မွာ ခုတစ္ေလာမ်က္မွန္ရွား ေၾကာင္း၊ ၀ယ္ရခက္ေၾကာင္း၊ ေစ်းႀကီးေနေၾကာင္း၊ က်ဳပ္အေနနဲ႔ အရေတာ္ေၾကာင္း၊ ကံေကာင္းေၾကာင္းေပါ့ဗ်ာ။ လုပ္ၾကတာေလ၊ က်ဳပ္ ကလည္း အိမ္သည္မဟုတ္လား။ ေခါင္းတညိတ္ညိတ္နဲ႔ မၿပံဳးခ်င္ဘဲ လည္း ၿပံဳးထားရ၊ ေက်းဇူးတင္ ေၾကာင္းေတြလည္း ထပ္ေျပာရနဲ႔ စိတ္မပါဘဲ လုပ္ေနရတယ္ဗ်ာ။ က်ဳပ္ ဒုကၡကို ခင္ဗ်ားတို႔ စဥ္းစား ၾကည့္ရင္ သိပါတယ္။

ေနာက္ေန႔အျဖစ္ကေတာ့ ပို ဆိုးတယ္ဗ်ဳိ႕။ က်ဳပ္က လက္စြပ္ ကေလး တစ္ကြင္းေရာင္းဖို႔ ပြဲစားနဲ႔ထည့္လိုက္တာ။

ေပးတဲ့လူက ခုနစ္ေထာင္ ေပးတယ္ဗ်။ အဲဒါကို ဘႀကီးသိန္းက သူႀကိဳက္တယ္ဆိုၿပီး ေျခာက္ ေထာင္နဲ႔ ျဖတ္လိုက္သတဲ့။ ပြဲစား က က်ဳပ္သေဘာကို ျပန္ေမးပါဦး မယ္ေျပာေတာ့၊ ေျပာေနစရာမလို ပါဘူးတဲ့။ ေမာင္ခ်ဴးကို ပိုင္ပါ တယ္တဲ့။ ဒီတစ္ေခါက္ ေမာင္ခ်ဴး အတြက္ မ်က္မွန္၀ယ္ခဲ့လို႔ ေမာင္ ခ်ဴးက သူ႕ကို ဘယ္လိုေက်းဇူး ဆပ္ရမွန္းေတာင္ မသိေအာင္ ျဖစ္ ေနတာတဲ့။ ကဲ...။

ထားေတာ့။ က်ဳပ္က အဲဒီ လက္စြပ္ကို ေလးေထာင္နဲ႔ ၀ယ္ ထားတာပါ။ ေျခာက္ေထာင္ဆို လည္း သူႀကိဳက္တယ္ဆိုရင္ သူ႕ အတြက္ဆိုရင္ ျဖစ္ပါေသးတယ္။ ခုေတာ့ ပစၥည္းကို မႏၲေလးေရာက္ေအာင္ေတာင္ မေစာင့္ဘူး။ မိုး ညႇင္းမွာတင္ ရွစ္ေထာင္နဲ႔ ျပန္ ေရာင္းလိုက္သတဲ့ဗ်ား။ ကဲ... ေကာင္းၾကေရာ။

အဖိတ္ေန႔ကေတာ့ ေစ်းထိပ္ က လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ ဘႀကီး သိန္းနဲ႔ ေက်ာက္ပြဲစားတစ္သိုက္ ထုိင္ေနၾကတာျမင္လို႔ ကပ်ာက ယာေစ်းေျမာက္ဘက္က ပတ္ၿပီး လစ္ခဲ့ရတယ္။ က်ဳပ္ကို ျမင္သြား ရင္ သိတယ္မဟုတ္လား။ ဘယ္ လြယ္လိမ့္မလဲ။ ဒီမ်က္မွန္အ ေၾကာင္း ေျပာဦးမယ္။ က်ဳပ္က ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း ေျပာရဦး မယ္။ မေျပာနဲ႔ က်ဳပ္ကိုယ္က်ဳပ္ ေတာင္ နားၾကားျပင္းကတ္တယ္ ဗ်ာ။ က်ဳပ္ေရွာင္ပါတယ္။ ဘႀကီး သိန္းနဲ႔ မေတြ႕ေအာင္ အလြန္သတိထားပါတယ္။ ေက်ာက္ပြဲစားပီပီ သူက တစ္ၿမိဳ႕လံုးေလွ်ာက္သြား ေနတာဗ်။ က်ဳပ္လည္း ၿမိဳ႕ပတ္ ေျပးေနရတာပဲ။

ဒါေပမဲ့ သတင္းေတြက ၾကားေနရတယ္ဗ်ာ။ ေရာက္ေလရာရာ မွာ သူက်ဳပ္အတြက္ မ်က္မွန္၀ယ္ လာလို႔ က်ဳပ္က သူ႕ကို အလြန္ ေက်းဇူးတင္ေနတဲ့အေၾကာင္း၊ ဘယ္လိုေက်းဇူးဆပ္ရမလဲ စဥ္း စားေနတဲ့အေၾကာင္း။ တကယ္ တမ္းေတြးၾကည့္မယ္ဆိုရင္ က်ဳပ္ အသက္ကို ကယ္ထားတယ္လို႔ ေတာင္ ေျပာႏုိင္ေၾကာင္း၊ သူသာ မ်က္မွန္၀ယ္မလာရင္ က်ဳပ္ဟာ တစ္ေန႔မဟုတ္ တစ္ေန႔ကားတိုက္ ခံရမယ့္ အကန္းျဖစ္ေၾကာင္း စံုလို႔ ပါပဲဗ်ာ။

က်ဳပ္မ်က္စိမႈန္တာ မွန္ပါ တယ္။ ဒါေပမဲ့ သူ႕ကိုယ္သူ သိ ၾကားမင္းေလာက္ျဖစ္ေအာင္ ေျပာေျပာေနတာကေတာ့ လြန္လာၿပီ ဗ်ာ။

ေနာက္ခံျပင္းတဲ့ ကိစၥက က်ဳပ္ေစာေစာက ေျပာခဲ့တယ္ မဟုတ္လား။ သူေျပာတဲ့ စကား ေလ။ သူ႕ကို က်ဳပ္က ဘယ္လို ေက်းဇူးဆပ္ရမလဲလို႔ စဥ္းစားေန တယ္ဆိုတဲ့ ကိစၥေလ။ ဘယ္လိုလဲ ဗ်ာ။ ဒီမ်က္မွန္၀ယ္လာတဲ့ ကိစၥ ကို က်ဳပ္က စပယ္ရွယ္ေက်းဇူး ဆပ္ေနရဦးမတဲ့လား။ က်ဳပ္ သူ ေျပာလို႔ ေကြၽးလည္း ေကြၽးၿပီးပါၿပီ။တိုက္လည္း တိုက္ၿပီးပါၿပီ။ ေက်း ဇူးတင္ေၾကာင္းလည္း အထပ္ထပ္ေျပာၿပီးပါၿပီ။ ဒီမ်က္မွန္အတြက္နဲ႔ သူ႕ကိုပဲ က်ဳပ္က တစ္သက္လံုး ေက်းဇူးဆပ္ေနရေတာ့ မလိုလို၊ သူအလကား၀ယ္ခဲ့တာလည္း မ ဟုတ္ဘူးဗ်။ မ်က္မွန္ဖိုးကို က်ဳပ္ က လံုလံုေလာက္ေလာက္ ေပး လိုက္တာပါ။ ပိုတဲ့ ႏွစ္ဆယ္ေတာင္ သူသံုးပစ္လိုက္ေသးတယ္ မဟုတ္ လား။ က်ဳပ္သူတစ္ပါးကို ေက်းဇူးတင္ရမွာ မေႏွာေျမာပါဘူး။ မတြန္႔တိုပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ဒီကိစၥမွာေတာ့ လြန္ၿပီဗ်ာ။ ဟိုေနရာလည္း ဒီမ်က္ မွန္အေၾကာင္း၊ ဒီေနရာလည္း ဒီ မ်က္မွန္အေၾကာင္း၊ လူစုမိတိုင္း ဒီအေၾကာင္းေျပာေျပာျပသတဲ့ ဗ်ာ၊ ေနရာတကာမွာ က်ဳပ္ၾကား ၾကားေနရတယ္။

ကုန္ကုန္ေျပာမယ္။ က်ဳပ္ အိပ္မက္ထဲမွာေတာင္ အမ်ားေရွ႕ မွာ က်ဳပ္မ်က္မွန္ကို ခြၽတ္ခိုင္းၿပီး သူ၀ယ္ခဲ့တဲ့အေၾကာင္း ေျပာတယ္ဗ်ာ။ က်ဳပ္အိပ္မက္က လန္႔ႏိုး တယ္၊ ေဇာေခြၽးေတြမ်ားေတာင္ ျပန္တယ္။

အဲ့...အဲ့ဒီေန႔ကေတာ့ ဘူတာ ႐ုံက ျပန္လာတဲ့ က်ဳပ္တူ ေသာင္း ေရႊက က်ဳပ္ကို တကူးတက၀င္ ေျပာတယ္။ ‘‘ေလးခ်ဴး၊ ဒီေန႔ ရထားနဲ႔ ဘႀကီးသိန္းမိတ္ေဆြ ေျခာက္ေယာက္ပါတယ္။ တစ္ လမ္းလံုးေသာက္လာၾကတယ္နဲ႔ တူတယ္။ ဘူတာ႐ုံမွာ ဘႀကီးသိန္းလာႀကိဳေတာ့ ဆူညံေနတာပဲ။ အဲ ဒါ ဘႀကီးသိန္းက ေျပာေနတယ္။ တည္းခိုစရာအခက္အခဲရွိေနရင္ ေျပာတဲ့၊ သူ႕အဖြဲ႕ ေမာင္ခ်ဴးဆို တာ ရွိတယ္တဲ့။ အဲ့ဒီမွာ တည္းႏုိင္ေအာင္ လိုက္ေျပာေပးမယ္တဲ့။ သူလည္း အိမ္ေျပာင္းၿပီး လိုက္ တည္းမယ္ဆိုပဲ၊ ဟုိလူေတြက အင္တင္တင္လုပ္ေနတာကို ဘႀကီး သိန္းက အားနာစရာမဟုတ္ဘူး တဲ့။ ေမာင္ခ်ဴးဆိုတာက သူ႕ေက်း ဇူးအမ်ားႀကီးရွိပါတယ္တဲ့’’

‘‘ေအး...ကိစၥမရွိဘူး။ လာ ၾကပါေစကြာ’’

က်ဳပ္အတြက္ အႏၲရာယ္ရွိ လို႔ လာေျပာရွာတဲ့ ေသာင္းေရႊ ေတာင္ အေတာ္အံ့ၾသသြားတယ္။ ၿပီးေတာ့ ႏႈတ္ဆက္ၿပီး ထြက္သြား တယ္။ ရထားဆိုက္ၿပီးလို႔ ႏွစ္နာရီေလာက္ၾကာတယ္။ ဘႀကီးသိန္း တို႔ ေပၚမလာၾကဘူး။ ေနာက္မွ သိရတာပါ။ အရက္ဆိုင္မွာ ၀င္ ေသာက္ေနၾကတာတဲ့။ ဘယ္ ေလာက္ၾကည္ညိဳစရာေကာင္းတဲ့ လူေတြလဲ။

ညေန ေလးနာရီေလာက္က် မွ ဘႀကီးသိန္းနဲ႔ ဧည့္သည္ေျခာက္ ေယာက္က က်ဳပ္အိမ္ေရွ႕ကို ေရာက္လာၾကတယ္။ အေတာ္မူး ေနၾကၿပီ။ က်ဳပ္ကေတာ့ အိမ္ေရွ႕ က ထြက္ေစာင့္ေနတာပါ။

က်ဳပ္နဲ႔ ဘႀကီးသိန္း မ်က္ႏွာ ခ်င္းလဲ ဆိုင္မိေရာ က်ဳပ္သူ၀ယ္ လာတဲ့ မ်က္မွန္ကို တပ္ထားရာ က ခြၽတ္ၿပီး၊ ေျမၿပီးေပၚခ်ၿပီး ဖ ေနာင့္နဲ႔ ေလးခ်က္ေလာက္ ေပါက္ ပစ္လိုက္တယ္။

ဘႀကီးသိန္းတို႔ အဖြဲ႕ၾကက္ ေသေသေနၾကတယ္။

‘‘ကဲ...ဘႀကီးသိန္းေတြ႕ၿပီ မဟုတ္လား။ ခင္ဗ်ားကို မ်က္မွန္ ၀ယ္ခိုင္းမိတဲ့အတြက္ က်ဳပ္ ေတာင္းပန္ပါတယ္။ ေနာက္ လည္း ဘယ္ေတာ့မွ ဘာမွ အ၀ယ္ မခိုင္း၀ံ့ေတာ့ပါဘူး။ က်ဳပ္အိမ္ လည္း ဘယ္ေတာ့မွ မလာပါနဲ႔ ေတာ့။ ဒါပါပဲ’’။

က်ဳပ္စိတ္ကို ခ်ဳပ္ၿပီး ဒီ ေလာက္ပဲ ေျပာပါတယ္။ စကား လည္းဆံုးေရာ အိမ္ထဲ၀င္ခဲ့ၿပီး တံခါးပိတ္ထားလုိက္ပါတယ္။

ဘႀကီးသိန္းတို႔ တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ ဘာေတြေျပာၾကမသိ ဘူး။ ေျပာၾကၿပီး က်ဳပ္အိမ္ေရွ႕က ထြက္သြားတယ္။

အဲဒါက်ဳပ္နဲ႔ ဘႀကီးသိန္းရဲ႕ ေနာက္ဆံုးဆက္ဆံေရးပါပဲ။ ဒါ ေတာင္ မႏၲေလးျပန္ေရာက္ေတာ့  ေျပာေနေသးသတဲ့။

‘‘ဗ်ာ...မိုးညႇင္းက ေမာင္ခ်ဴး ဆိုတဲ့သူ အေတာ္ဆိုးတယ္။ သူ႕ အတြက္ ေစတနာနဲ႔ ၀ယ္ေပးတဲ့ မ်က္မွန္ကို သူနဲ႔လည္း ကိုက္ရဲ႕ သားနဲ႔ ဘာစိတ္ေပါက္သြားတယ္ မသိပါဘူး။ ႐ိုက္ခြဲပစ္လိုက္တယ္။ ဒီလူ ႐ူးသြားၿပီထင္တယ္’’တဲ့။

တကယ္တရားရဖို႔ ေကာင္း ပါတယ္ဗ်ာ။

ေရႊအျမဳေတမဂၢဇင္း၊ ၁၉၈၉ ၾသဂုတ္လ

(ဒိုင္ယာေလာ့ႏွင့္ အျခား၀တၳဳတိုမ်ားစာအုပ္မွ)



Sources; 7Day News Journal

No comments:

Post a Comment