ဒီသစ္ပင္ေအာက္ကို ဝင္ရင္
ဒါမွမဟုတ္ ဒီကန္ေရကို ေသာက္ရင္
သူစားခြင့္ရွိတယ္ ဆိုတဲ့ ပံုျပင္ထဲက ဘီလူးလိုပဲ
ေတာ္လွန္ေရးဟာ ႀကီးျမတ္သူတစ္ေယာက္ရဲ့ အသက္ကို ေတာင္းဆိုတတ္တယ္
အဲဒါကို သူေပးခဲ့တာပဲ။
အနာဂါတ္ကို ယံုၾကည္လို႔သာ ပစၥဳပၸန္မွာ ရွင္သန္ခဲ့တာေပါ့
ပစၥဳပၸန္မွာ ရွင္သန္ရဲလို႔သာ အနာဂါတ္ဆီထြက္သြားရဲတာေပါ့
ရွင္သန္ေနခ်ိန္ ေတာင့္ထားခဲ့သမွ်
ေသဆံုးခ်ိန္ကို ေအာင့္မထားႏိုင္တာတစ္ခုပဲ
သူ႔ကို မွားတယ္ေျပာရမယ္
သူက အခ်ိန္တစ္ခုကို ေစာင့္ခဲ့တာ။
အမွန္တရားရဲ့ စစ္တလင္းမွာ
အံသြားပဲ့ေနတဲ့ ခင္ဗ်ားရဲ့ခံတြင္းက ခ်စ္ၾကည္ျခင္းေတးကို ဆိုတယ္
ခင္ဗ်ားဟာ သိမ္ေမြ႔တဲ့ ဆိုရွယ္လစ္ပဲ
တၿပိဳင္နက္တည္းမွာ စစ္ခ်ီသီခ်င္းကိုလည္း ဆိုတယ္
ခင္ဗ်ားဟာ ျပတ္သားတဲ့ ဒီမိုကရက္တစ္ပဲ
တက္အက်ဳိးမွာ ခြက္ထိုးခံသူေတြၾကား ခင္ဗ်ားက လက္ထိုးဆန္ခဲ့တယ္
ခင္ဗ်ားဟာ ရိုးေျဖာင့္တဲ့ ဂ်ာနယ္လစ္တစ္ေယာက္
ခင္ဗ်ား ေလွ်ာက္ခဲ့တဲ့လမ္းဟာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေလွ်ာက္ခ်င္တဲ့လမ္းပါပဲ။
“ခုေနမ်ား သူရွိရင္ ..”
ဘယ္သူမေတြးမိဘဲ ရွိမလဲ
သူဘာေတြေျပာမလဲ
သူေျပာမယ့္စကားေတြ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ေတြးေတြးေျပာၾက
(ၿပီးေတာ့လည္း မသြားခင္ တစ္ေယာက္ေယာက္ကို တစ္ခုခုမွာခ်င္မွာခဲ့ဦးမွာ)
လူႀကီးလူေကာင္းဆန္တဲ့ရန္သူနဲ႔ေတြ႔ရင္
ဗိုလ္ခ်ဳပ္လို ရုိးသားလို႔ရေပမယ့္
ဆရာက နတ္ဆိုးနဲ႔ တစ္စားပြဲတည္း ညစာ စားခဲ့ရတာ
ခက္ရင္းရွည္ရွည္တစ္ေခ်ာင္း ထြက္ရွာဖို႔ စဥ္းစားခဲ့မိေသးလား ဆရာ
က်ားမျဖစ္ရင္ က်ားစာျဖစ္မွာပဲလား ဆရာ
အႀကိမ္ႀကိမ္ မီးလွ်ံၾကား သံမဏိသားက်ခဲ့သူေတြနဲ႔
အဲဒီ မီးလွ်ံၾကားမွာပဲ “ဓားမ ေဆးက်” သံၾကြပ္လိုလူေတြၾကား
Confrontation နဲ႔ အမ်ဳိးသားရင္ၾကားေစ့ေရးၾကား
အေတြးအေခၚအရ က်ဆံုးသြားသူေတြ ရွိႏိုင္တာပါပဲ ဆရာ။
ရွင္က်န္ခဲ့သူေတြကလည္း မေသရုံတမယ္ပါပဲ
ကုန္းေျမရာသီဥတုကို ခံတြင္းမေတြ႔တဲ့အခါတိုင္း
ပင္လယ္ထဲ ဆရာနဲ႔ ရြက္လႊင့္ခဲ့ရတဲ့ကာလေတြ
ျပန္ျပန္လြမ္းမိတယ္။
မေမ့ႏိုင္စရာအျဖစ္ဆိုးေတြကို ေမ့ပစ္ႏိုင္ဖို႔
ကြ်န္ေတာ္တို႔ ႀကိဳးစားေနဆဲပါ ဆရာ
ဒါ ကြ်န္ေတာ္တို႔ရဲ့ ေယဘူယ် ႏိုင္ငံေရးပါ
ေမ့မပစ္သင့္တဲ့ လူစာရင္းကလည္း အရွည္ႀကီးေပါ့
ဆရာဟာ “ဒီဘက္ေကာ္လံ” မွာ ထိပ္ဆံုးကတစ္ေယာက္ပါ။
ဆရာ့နာမည္နဲ႔လမ္းဟာ ျပင္သစ္မွာပဲ ရွိေနခဲ့တာ မလံုေလာက္လို႔
ကြ်န္ေတာ့္ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ ေက်ာခင္းေပးလိုက္ပါရဲ့ ဆရာ ။
ကိုသန္းထြန္း
No comments:
Post a Comment