ကြၽန္မ ေက်ာင္းဆရာမ

ကြၽန္မ ေက်ာင္းဆရာမ

ကြၽန္မနာမည္က မိျဖဴ။ ကေလးေတြကို စာသင္ ေပးေနတဲ့   ေက်ာင္းဆရာမတစ္ေယာက္။ ဆရာမဆိုေပမယ့္လည္း ကြၽန္မသည္ အစိုးရ ဝန္ထမ္းတစ္ေယာက္မဟုတ္ပါ။

ဇာတ္ေၾကာင္းအစံုကို   ေျပာရရင္ ကြၽန္မတို႔ရြာမွာ   အရင္က  စာသင္ေက်ာင္း မရွိခဲ့ဘူး။ သံုးမိုင္ေလာက္ေဝးတဲ့ အထက္တန္း ေက်ာင္းတစ္ခုမွာ  သြားတက္ရတာ။ သံုးမိုင္ ေလာက္ေဝးတာက   ကြၽန္မတို႔  ေတာသူ၊ ေတာင္သားေတြအတြက္   စာမဖြဲ႕ေလာက္ ေပမယ့္   ေတာလမ္းခရီးၾကမ္းကတစ္ဆင့္ ေျခက်င္ေလွ်ာက္ရတဲ့ခရီးဟာ   မူလတန္း ေက်ာင္းသားအရြယ္ေတြ   အတြက္ေတာ့ တကယ္ကိုမလြယ္လွပါ။     ဒါေပမယ့္လည္း ဒီလိုခရီးၾကမ္းကို ေလွ်ာက္လွမ္းရင္းနဲ႔ မူလ တန္း၊ အလယ္တန္းသာမက အထက္တန္း အထိ ေအာင္ျမင္ၿပီးသူေတြ ကြၽန္မတို႔ရြာမွာ တစ္ႏွစ္ထက္တစ္ႏွစ္ ပိုမ်ားလာတာကေတာ့ တကယ္ကိုဝမ္းသာစရာပါ။

ဝမ္းသာစရာထက္  စိတ္မေကာင္းစရာ ေတြက   ရိွေနျပန္ေရာ။  ေက်ာင္းတက္ခါစ ကေလးေတြ   သဘာဝအတိုင္း  မိဘနဲ႔ခြဲၿပီး တစ္ေနကုန္စာသင္ခန္းဝင္ရမွာကို ကေလး ငယ္တိုင္း ေၾကာက္ၾကတာေပါ့။   ၿမိဳ႕ေပၚက ကေလးေတြလို သံုးေလးႏွစ္ကတည္းက မူႀကိဳ ေတြ ဘာေတြတက္ခဲ့ဖူးရင္ေတာ့ထားပါ။ အခု ကြၽန္မတို႔မွာက  ''ေက်ာင္းတက္ရမယ္ေဟ့''ဆုိကာမွ အေမ အေဖနဲ႔ ႐ုတ္တရက္ခြဲခြာရသလုိ ခရီးေဝးႀကီးကို မနက္ေစာေစာထၿပီးသြားရ ေတာ့ ေက်ာင္းတက္ရမွာ ပ်င္းစရာေကာင္းေတာ့ တာေပါ့။  ကြၽန္မသူငယ္ခ်င္း   သန္းေအးဆို သူငယ္တန္းမွာ      တစ္ရက္ပဲတက္ၿပီး စာသင္ေက်ာင္းဘက္ဆို   လွည့္ကိုမၾကည့္ ေတာ့တာ။   တကယ္ေတာ့ သန္းေအးက  သနားစရာပါ။    ခုဆို  အိမ္ေထာင္က်ၿပီး  ကေလးေတြေတာင္ ရေနၿပီေလ။    သူ႔သား အႀကီးေကာင္ဆို    ကြၽန္မအတန္းမွာေပါ့။    ေက်ာင္းတက္ခ်ိန္နီးတိုင္း သူ႔သားကိုေက်ာင္းလာ ပို႔ေလ့ရိွတဲ့  သန္းေအးနဲ႔ ကြၽန္မေန႔တိုင္းလိုလို ဆံုျဖစ္တယ္။ ကြၽန္မနဲ႔ဆံုတိုင္း သန္းေအးက ''ျဖဴမရယ္ ခုကေလးေတြ တကယ္ကံေကာင္း လိုက္တာ။    ငါတို႔တုန္းကလို   ေက်ာင္းကို အေဝးႀကီးသြားတက္စရာ မလိုေတာ့ဘူးေအ။  ငါတို႔တုန္းကသာ   ခုလို ရြာမွာေက်ာင္းရိွခဲ့ရင္ ငါလည္း  ညည္းတို႔လို   ဆရာမႀကီးျဖစ္ခ်င္ ျဖစ္ေနမွာ'' တဲ့။

သန္းေအးက  ခုလိုရင္ဖြင့္ေတာ့ ကြၽန္မ ျဖင့္ေလ     စိတ္မေကာင္းျဖစ္လိုက္ရတာ။ တကယ္ေတာ့ သန္းေအးသာ ေက်ာင္းေနခဲ့မယ္ ဆို ဆရာမျဖစ္႐ံုမကပါဘူး။ ဆရာဝန္မႀကီး ေတာင္  ျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္။ သူဘယ္ေလာက္ ဥာဏ္ေကာင္းလဲဆိုတာ  ကြၽန္မတို႔ အသိဆံုး။ သူ႔သားေလးဆိုလည္းသူ႔အတိုင္းပဲ   အတန္း ထဲမွာ  သြက္သြက္လက္လက္   ထက္ထက္ ျမက္ျမက္ေလးပဲ။

''ေအာင္မေလး'' ေကာင္မရယ္ ခုမွ လာေျပာေန။

ညည္းေက်ာင္းမလိုက္ေတာ့ တို႔သူငယ္ခ်င္း ေတြ ေတာ့္အိမ္ထိ   လာပင့္ေသးတာေရာ မမွတ္မိလို႔လား။

လြယ္အိတ္ေတြ၊    ထမင္းခ်ဳိင့္ေတြကို ငါတို႔ကူသယ္ပါ့မယ္ဆိုတာေတာင္ ေတာ္က နည္းနည္းေလးမွ မတုန္မလႈပ္နဲ႔ ''ဟြန္း''

ငယ္ေပါင္းေဖာ္  သန္းမႀကီးကုိ   မ႐ိုးမရြ ျဖစ္ေအာင္  ကြၽန္မစကားနာထိုးလိုက္မိတယ္။ ေအာ္ ဒါနဲ႔  ''သန္းမ''   ဆိုတာ ကြၽန္မတို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြ ခ်စ္စႏိုးနဲ႔ေခၚတဲ့နာမည္ေပါ့။ မိျဖဴဆိုတဲ့ ကြၽန္မနာမည္ကို  သူတို႔ေခၚတာ ျဖဴမတဲ့။  သန္းေအးဆိုေတာ့   သန္းမေပါ့။ စန္းျမင့္က်ေတာ့ စန္းမေပါ့။ အို...ေျပာရရင္ သူငယ္ခ်င္းေတြ အမ်ားႀကီးပါပဲ။

''ဟယ္'' ငစိုး၊  အဲဒီေကာင္ကို  ငါမွတ္မိ တယ္။

အသက္ကျဖင့္ ရွစ္ႏွစ္၊ ကိုးႏွစ္ေလာက္နဲ႔ ေက်ာင္းစတက္ေတာ့ သူကအတန္းထဲမွာဗိုလ္ ေပါ့။ သူ႔ရြာနဲ႔ ေက်ာင္းက နီးနီးေလးဆိုေတာ့ သူကစြာက်ယ္လုပ္ရဲတာေပါ့။    ကြၽန္မတို႔ ထမင္းခ်ဳိင့္ေတြဆို မသိေအာင္ ခိုးစားတယ္၊ သိရင္လည္း  ဆရာမကို   မတိုင္ရဲခဲ့ပါဘူး။ အသက္ႀကီးသလို လူေကာင္ကလည္းႀကီးေတာ့ သူ႔ကိုျပန္လုပ္လည္း ကိုယ္ပဲခံရမွာေလ။ ဒီလိုနဲ႔ ကြၽန္မတို႔ သူငယ္တန္းဘဝမွာ ထမင္းငတ္ခဲ့ ရတာ   အႀကိမ္ႀကိမ္ေပါ့။   လြယ္အိတ္ေတြကို ကြၽန္မတို႔လွမ္းမမီႏိုင္တဲ့    ထုပ္တန္းေပၚ ပစ္တင္ထားတယ္။ ကြၽန္မတို႔ ငိုတဲ့အခါ သူက ေပ်ာ္ေနတယ္။ သူေက်နပ္မွ ထုပ္တန္းေပၚက ျပန္ခ်ေပးတယ္။ ဘယ္ေလာက္ထိ ဆိုးလည္း ဆို  ခုပဲၾကည့္။   ကြၽန္မသူငယ္ခ်င္းသန္းမ ေျပာမွသိရေတာ့တယ္။ သန္းမ ေက်ာင္းမလိုက္ ရဲတာ သူ႔ကို        ေၾကာက္လို႔တဲ့ေလ။ ပထမဆံုးေက်ာင္းတက္တဲ့ေန႔မွာ သန္းမဆီက ပုိက္ဆံႏွစ္က်ပ္ကို လုယူသြားတာတဲ့။ ၿပီးေတာ့ လက္သီးနဲ႔ထိုးခဲ့ေသးတာတဲ့။     ေတာက္ ေျပာရင္းနဲ႔ေလ ကြၽန္မ သင္းကို ေဒါသပိုထြက္မိ တယ္။ အဲဒီေန႔ကစၿပီး လူေၾကာက္တတ္တဲ့ သန္းမမွာ   ေက်ာင္းဆိုတာနဲ႔ ငရဲခန္းသြားရ မေလာက္ ေၾကာက္ခဲ့ေတာ့တာပဲ။

ငစိုးဆိုတဲ့ေကာင္က ေက်ာင္းကိုတစ္ႏွစ္ ေတာင္ၿပီးေအာင္     မတက္လိုက္ရပါဘူး။ ပစၥည္းေတြ ခဏခဏခိုးလို႔       ေနာက္ဆံုး ေက်ာင္းပါထြက္ခဲ့ရတယ္။    ဘယ္ေလာက္ သင္သင္မျပင္တဲ့ဒီေကာင္ ခုေတာ့ သူ႔မိုက္ ျပစ္နဲ႔သူ    ေသဆံုးသြားခဲ့ပါၿပီ။  လူေတြကို အားနာတတ္တဲ့  သန္းမေလ   တစ္သက္လံုး ေပါင္းလာတဲ့ကြၽန္မကိုေတာင္ ဒီအျဖစ္အပ်က္ ေတြ ခုမွေျပာေတာ့တာပဲၾကည့္။  အရင္က တည္းက    မေျပာရေကာင္းလားလို႔  ကြၽန္မ အျပစ္တင္ေတာ့လည္း ငစိုးလုိလူကိုအားနာ လို႔တဲ့။

''ဒါဆို  ညည္း  ဖိုးေထာင္နဲ႔လိုက္ေျပး တာကေရာ အားနာလို႔ပဲလား'' လို႔ေမးေတာ့

 ''ဒါေတာ့ဟုတ္မလားဟဲ့''  တဲ့။

အျဖစ္မွန္ကိုသိရေတာ့   ကြၽန္မေလ      သန္းမကို ဘယ္လုိေျဖသိမ့္စကားေျပာရမွန္း မသိခဲ့တာပါ။   ကြၽန္မတို႔ေတြက ခုတကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသူႀကီးေတြျဖစ္ေနေပမယ့္ သန္းမ တစ္ေယာက္မွာေတာ့ လင္ပူ၊   သားပူနဲ႔ မိသားစုအပူေသာကေတြ  ပတ္လည္ဝိုင္းလို႔ ေပါ့။ ဘယ္လိုႏွစ္သိမ့္ရမွန္းမသိတာနဲ႔ ကြၽန္မ တို႔ ဘာသာအယူဝါဒအတိုင္း     ''ကိုယ့္ရဲ႕ ေရွးဘဝက   ကုသိုလ္ကံလို႔ပဲ သေဘာထားရမွာ ေပါ့ေအ'' လို႔ပဲ ညည္းတြားမိခဲ့တယ္။

ေက်ာင္းသြားရမွာပ်င္းလို႔၊ ေက်ာင္းသြားရ မွာေၾကာက္လို႔၊   ေနပူလို႔၊  မိုးရြာလုိ႔ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းျပခ်က္မ်ဳိးစံုနဲ႔ အတန္းဆံုးေအာင္ မသင္ခဲ့ၾကတဲ့လူငယ္ေတြ  ကြၽန္မတို႔ရြာမွာ အမ်ားႀကီးေပါ့။ ကိုယ့္ရြာေလးမွာ အိမ္ေထာင္စု ေတြက       တျဖည္းျဖည္းမ်ားလာသလို ေက်ာင္းသားဦးေရကလည္း    တိုးတိုးလာ တယ္။ ကြၽန္မတို႔ရြာေလာက္ ေက်ာင္းသား အင္အား မမ်ားတဲ့ရြာေတြမွာေတာင္ မူလတန္း ေက်ာင္းေတြ အလွ်ဳိလွ်ဳိ ဖြင့္ေနတာဆိုေတာ့ အစိုးရက ကြၽန္မတို႔ရြာကေလးကို ဘယ္ခ်ိန္မ်ား ေက်ာင္းလာဖြင့္ေပးမလဲလို႔    ေမွ်ာ္ခဲ့ရတာ လည္း  အရင္ကေတာ့   ကြၽန္မတို႔တေတြ အဲဒီေလာက္ႀကီး  မေမွ်ာ္လင့္ပါဘူး။     အခု အစိုးရက     ျပည္သူေတြရဲ႕ပညာေရးကို စီမံကိန္းေတြခ်ၿပီး     အထူးအေလးေပး ေဆာင္ရြက္ေနတယ္လို႔ ၾကားမိေတာ့ မရဲတရဲ ေမွ်ာ္လင့္မိတာေပါ့။    အစိုးရအေနနဲ႔လည္း ကြၽန္မတို႔ရြာကိစၥတစ္ခုအတြက္ပဲ    လုပ္ေန  ရတာမွ မဟုတ္တာေလ။ ႏိုင္ငံေတာ္ျပဳျပင္ေရး ကာလမွာ ဘက္စံုေထာင့္စံုကို  တစ္ခါတည္း ျပဳျပင္ဖို႔ဆိုတာ  နတ္၊ သိၾကားေတြမွမဟုတ္ဘဲ၊ မလြယ္ကူမွန္း ကြၽန္မတို႔နားလည္ပါတယ္။ ဒီေတာ့    ကိုယ့္ရပ္ရြာတိုးတက္ေရးအတြက္ တာဝန္အျပည့္ရိွတဲ့   ရပ္ရြာလူႀကီးေတြကို ကြၽန္မတို႔လူငယ္ေတြ အက်ဳိးအေၾကာင္းေျပာၿပီး ပူဆာရေတာ့တာေပါ့။ 
  ''ကြၽန္မတို႔ဆိုတာ ရြာက လူငယ္ေတြေပါ့။   ဘြဲ႕ရအစ္ကိုႀကီး၊ အစ္မႀကီးေတြေရာ၊ တကၠသိုလ္တက္လက္စ ကြၽန္မတို႔လိုလူငယ္ေတြေရာ၊ တကၠသိုလ္ဝင္တန္းေအာင္ျမင္ၿပီးသူေတြေရာေပါ့။ သူတုိ႔ ေတြပဲ မကပါဘူးေလ။ သန္းမတို႔လိုတက္ၾ<ြကတဲ့ မိဘေတြေရာ၊   ေက်ာင္းထြက္ၿပီး ၿမိဳ႕တက္ အလုပ္လုပ္ေနၾကတဲ့    မေသာင္းလွတို႔လို လူငယ္ေတြေရာ စံုလို႔ပါပဲ။ ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ ''ကိုယ္ထူကိုယ္ထ ေက်ာင္းေလး ဒီႏွစ္ဖြင့္ႏိုင္ ေအာင္ လုပ္ၾကမယ္ေဟ့''  ဆိုၿပီး ရပ္ရြာလူထု တစ္ေယာက္တစ္ေနရာကေန   အမ်ဳိးမ်ဳိး ပါဝင္ရင္းနဲ႔ ဒီႏွစ္မွာ တကယ္ပဲဖြင့္ႏိုင္ခဲ့တာေပါ့။
ေတြ႕လိုက္ရတဲ့ အခက္အခဲျပႆနာက လည္း ေျပာမေနပါနဲ႔  အစံုပါပဲ။ ႐ံုးပိုင္းဆိုင္ရာ ကိစၥ၊ ဝိစၥေတြကလည္း အစံုစံု၊ ေက်ာင္းရန္ပံုေငြ ရွာဖို႔    လုပ္ၾကရတာကလည္းအဖံုဖံု။ အုိ ဒီအေၾကာင္းေတြ ကြၽန္မအခ်ိန္ရတဲ့တစ္ေန႔မွာ ေသခ်ာေျပာျပပါဦးမယ္။ အဲဒီလိုအခက္အခဲအစံု ၾကားက ကုိယ္ထူကိုယ္ထေက်ာင္းေလး ဖြင့္ခဲ့ ရၿပီဆိုပါေတာ့။ ေနာက္ထပ္ေပၚလာတာက ေက်ာင္းဆရာ  ဆရာမကိစၥရယ္၊  သူတို႔ေတြ အတြက္ ေထာက္ပံ့လစာေပးရမယ့္ ကိစၥရယ္ ေပၚလာျပန္ေရာ။

ေထာက္ပ့ံလစာေပးဖို႔ အိမ္တစ္အိမ္ခ်င္း ဆီက ဆရာ  ဆရာမ ငါးေယာက္စာအတြက္ က်သင့္သေလာက္ ထည့္ဝင္လွဴဒါန္းမယ္ဆိုတဲ့ သေဘာတူညီခ်က္နဲ႔  အဆင္ေျပသြားပါေရာ။ တစ္ခုက်န္ေနတာက ေက်ာင္းဆရာ ဆရာမ ကိစၥ။   လစာေလး သံုး  ေလးေသာင္းနဲ႔ ဘြဲ႕ရအရြယ္ေရာက္ေနတဲ့  ေယာက်္ားေလး တစ္ေယာက္က   ဒီအလုပ္လုပ္ဖို႔ဆိုတာ မိသားစုစားဝတ္ေနေရး ျပႆနာကရိွေသး။ အမွန္တိုင္းေျပာရရင္ ဘြဲ႕ရၿပီးသားအစ္ကိုေတြ၊ အစ္မေတြဆိုတာ   ရြာမွာမရိွၾကေတာ့ပါဘူး။ သူတို႔တာဝန္က်ရာ    ေနရာအသီးသီးမွာ တာဝန္ေတြထမ္းတဲ့သူကထမ္း၊    အလုပ္ ထြက္လုပ္သူက  လုပ္နဲ႔။ ကဲ ဒီေတာ့ တာဝန္ က်န္ေတာ့တာက   တကၠသိုလ္တက္လက္စ ကြၽန္မတို႔တစ္ေတြ အလွည့္ပဲေပါ့။  ပံုမွန္ဆို အေဝးသင္တက္ေနတဲ႔ ကြၽန္မတို႔တေတြက တစ္ႏွစ္မွာ တစ္လေက်ာင္းတက္ၿပီး က်န္တဲ့ အခ်ိန္ေတြဆို ၿမိဳ႕တက္ အလုပ္လုပ္ၾကတယ္။ လခကေတာ့   တစ္သိန္းခြဲဝန္းက်င္ေပါ့။ ေျပာခ်င္တာက    ကြၽန္မတို႔အေနနဲ႔ ရြာက ကိုယ္ထူကိုယ္ထေက်ာင္းေလးမွာ ကေလးေတြ အတြက္   စာသင္ေပးတယ္ဆိုတာ ရြာက ေထာက္ပံ့တဲ့ေငြက    မက္ေလာက္စရာ ေကာင္းေနလို႔မဟုတ္ဘူး။    ကြၽန္မတို႔လို အခက္အခဲမ်ဳိးစံုနဲ႔   စာသြားသင္ၾကရမယ့္ ကေလးေတြကို  ကိုယ္ခ်င္းစာလို႔၊ ကိုယ့္ရပ္ ရြာမွာရိွတဲ့ ေက်ာင္းေနအရြယ္ကေလးအားလံုး ကိုယ့္ရြာေက်ာင္းေလးမွာပဲ  ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္နဲ႔ ပညာေတြသင္ေစခ်င္လို႔၊ ေနာက္ဆံုးကိုယ့္ရပ္ ရြာအက်ဳိးအတြက္ ကိုယ္တတ္ထားတဲ့ ပညာ ေလးနဲ႔ ပါဝင္ေဆာင္ရြက္ေပးခြင့္ရခ်င္လုိ႔ပါ။ ဒီအေၾကာင္းေတြေၾကာင့္ ဆရာမဆိုတဲ့ဂုဏ္ပုဒ္ကို ေက်နပ္စြာနဲ႔    ကြၽန္မတို႔ခံယူခဲ့ၾကတယ္။ နံနက္ခင္းေလျပည္သင္းခ်ိန္မွာ ကေလးေတြရဲ႕ ''မဂၤလာပါ'' လို႔  ႏႈတ္ဆက္သံေတြၾကားမွာ  ကြၽန္မတို႔တစ္ေတြ     အားအင္ေတြတိုးပြား ခဲ့ၾကရတယ္။

တစ္ခုပဲ ကြၽန္မစိုးရိမ္မိတယ္။ သင္ၾကား ေရးစနစ္သစ္ အသြင္ေျပာင္းေနတဲ့KG၊ G1၊ G2အတန္းေတြမွာ   မြမ္းမံသင္တန္းေတြ က်က်နနမတက္ခဲ့ဖူးဘဲ          ကြၽန္မတို႔ တတ္သေလာက္၊ သိသေလာက္   သင္ေပး ေနရတာေၾကာင့္   မထိေရာက္ဘဲ ျဖစ္သြား မွာတစ္ခုပဲ စိုးရိမ္မိပါတယ္။ ကေလးေတြရဲ႕ စာရိတၱပိုင္းဆိုင္ရာ၊ အသိပညာ၊ ဗဟုသုတ ပိုင္းဆိုင္ရာကေတာ့     ကြၽန္မတို႔တစ္ေတြ အေကာင္းဆံုး    သင္ၾကားေပးေနတာပါ။ ကြၽန္မတို႔ငယ္စဥ္က  စာၾကည့္တုိက္ဆိုတာ ဘာမွန္းသိခြင့္မရခဲ့ေပမယ္႔   အခုကြၽန္မတို႔ရဲ႕ ကေလးေတြကို ႐ုပ္ျပ၊  ကာတြန္း၊ ပံုျပင္ေတြ စံုလင္လွတဲ့ စာၾကည့္တိုက္ေလးမွာ သူတို႔ရဲ႕ အိပ္မက္ေတြ ရွင္သန္ေပါက္ဖြားလာေအာင္ ထားေပးႏုိင္ခဲ့ၿပီ။ မေန႔ကပဲ ကြၽန္မတို႔ရြာက ဘြဲ႕ရအစ္ကိုတစ္ေယာက္က ရန္ကုန္ကေန စာအုပ္ေတြအလွဴခံၿပီး ပါဆယ္ပို႔လိုက္ေသး တာေလ။ ကြၽန္မတို႔ဆရာမေတြ စာသင္ေပး တယ္ဆိုတာကလည္း ေက်ာင္းစာသင္ခ်ိန္မွာ သာမကပါဘူး။   ညေနခင္း  အိမ္လာၿပီး သင္ခ်င္တဲ့ကေလးေတြအားလံုးကိုပါ အခ်ိန္ပို ေခၚသင္ေပးေနၾကတာပါ။     ကြၽန္မတို႔ ရြာေက်ာင္းကို     လာတက္တဲ့ကေလးေတြ အေနနဲ႔ ဘယ္ေက်ာင္းနဲ႔ယွဥ္ယွဥ္ ဘက္ေပါင္း စံုက မညံ့ေစရဘူးဆိုတဲ့ စိတ္အျပည့္ထားၿပီး ေတာ့ေပါ့။

ကြၽန္မေလ ရြာရဲ႕စည္းလံုးမႈေၾကာင္႔ ခုလို ကိုယ္ထူကိုယ္ထေက်ာင္းေလး   ဖြင့္ျဖစ္လာ တာရယ္၊ ကြၽန္မကိုယ္တိုင္     ကေလးေတြရဲ႕  ဆရာမ     ျဖစ္ခြင့္ရလိုက္တာရယ္ကို    ေျပာမျပတတ္ေလာက္ေအာင္ ဂုဏ္ယူမဆံုး ျဖစ္ရပါတယ္။ ေနာက္ႏွစ္ဆိုရင္ေတာ့ ကြၽန္မ တို႔ရဲ႕ေက်ာင္းေလးကို    အစိုးရတရားဝင္ ေက်ာင္းေလးျဖစ္ေအာင္   ကြၽန္မတို႔ဆက္လက္ ႀကိဳးစားၾကမယ္။   ကြၽန္မလည္းတကၠသိုလ္ ၿပီးတဲ့အခါ    ကြၽန္မတို႔ႏုိင္ငံအရပ္ရပ္မွာ   လိုအပ္ေနတဲ့      လူငယ္ေတြပညာေရးအတြက္ တစ္ေထာင့္တစ္ေနရာကေန ဆက္လက္ပါဝင္ ထမ္းေဆာင္ပါဦးမယ္လို႔ သႏၷိ႒ာန္ခ်ထားမိပါ တယ္။

ေဒါင္ ေဒါင္ ေဒါင္ 

''ေဟာ''   ေက်ာင္းတက္ေခါင္းေလာင္း ထိုးေနၿပီ။

ကဲသန္းမ  ညည္းသားကို ငါတို႔လက္ထဲ စိတ္ခ်လက္ခ် ထားခဲ့ေတာ့ေအ။

ညည္းလိုမျဖစ္ေစရဘူး စိတ္ခ်။

''ဟယ္ ေကာင္မ ေအးပါ။  ငါက ကိုယ့္  သူငယ္ခ်င္းေတြကုိ စိတ္ခ်ၿပီးသား။ ကဲ အိမ္မွာ လည္း အလုပ္ေတြနဲ႔ ျပန္ဦးမယ္ေအ။''

ေျပာေျပာဆိုဆိုနဲ႔ စာသင္ေက်ာင္းေလးကို ေက်ာခိုင္းကာ ထြက္ခြာသြားေသာ သန္းမကို အေတြးေပါင္းမ်ားစြာျဖင့္ ကြၽန္မေငးၾကည့္ေနမိ ေတာ့သည္။

''စိတ္ခ်ပါသူငယ္ခ်င္းေရ''

ငါတို႔မ်ဳိးဆက္သစ္ေတြအားလံုး ေအးေအး လူလူနဲ႔    ပညာေတြဆည္းပူးႏိုင္ၾကေတာ့မွာ ပါဟာ။    ။

 ေခ်ာင္းဆံုရဲလင္း