ေျခေလးေခ်ာင္းေတာ္လွန္ေရး (၂၄)

ယခင္အပတ္မွ အဆက္
ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာၾကာ၍ ေႏြ မိုး ေဆာင္းတို႔လည္း အလွည့္က်ကုန္လတ္ ေသာ္ သက္တမ္းတိုေသာ တိရစၧာန္တို႔ လည္း ေပ်ာက္၍ကုန္ခဲ့ၿပီ။ ေနာင္လာ ေနာက္သား တိရစၧာန္တို႔အနက္ ေတာ္ လွန္ေရးမေပၚမီက အျဖစ္အပ်က္မ်ားကို မွီလိုက္ၾကသူတို႔လည္း မရွိၾကေတာ့။ ခြါ ျဖဴတို႔ မေဟာ္တို႔ ငေအာတို႔ ဝက္မ်ားထဲ က တခ်ိဳ႕တို႔ကလြဲ၍ ေတာ္လွန္ေရး မေပၚ မီက အျဖစ္အပ်က္မ်ားကို မွတ္မိသူမ ရွိၾကေတာ့။

မုတ္ဆိတ္လည္း ေသၿပီ။ ဝါမတို႔ နီပါးတို႔လည္း မရွိၾကေတာ့ၿပီ။ ဦးသာ ေခါင္ႀကီးပင္ ယစ္ထုပ္ႀကီးဘ၀ႏွင့္ တရပ္ တေက်းသို႔ေရာက္၍ အနိစၥေရာက္ခဲ့ၿပီ။ ေဘာ္ျဖဴအေၾကာင္းကိုလည္း ေမ့ၾကၿပီ။ ဂ်ိဳကားကိုလည္း တေကာင္တေလက လြဲ၍ အားလုံးေမ့ၾကၿပီ။ ခြါျဖဴလည္း အသက္ႀကီး၍ အေရေတြတြန္႔ၿပီး မ်က္ခမ္း စပ္ႏွင့္ ျဖစ္ေနၿပီ။ ခြါျဖဴမွာ ပင္စင္ယူဖို႔ အတြက္ ႏွစ္ႏွစ္ေတာင္ အခ်ိန္လြန္ေနၿပီ။ သို႔ရာတြင္ အသက္ႀကီးေသာ တိရစၧာန္ မ်ားအနက္ ဘယ္တိရစၧာန္မၽွ ပင္စင္မရ ၾက။ တိရစၧာန္အိုမ်ားအတြက္ ျမက္ခင္းတ ခုလုပ္ေပးဖို႔ စီမံကိန္းကိုလည္း ဖ်က္ သိမ္းပစ္လိုက္ၿပီ။ ဗႏၶဳလမွာ အ႐ြယ္ ေကာင္း၍ ဆူၿဖိဳးတုန္းရွိေသးသည္။ သံ ေၾကာင္မွာ၀လြန္းေနသျဖင့္ မ်က္စိ ေပါက္မ်ားပင္ ပိတ္၍ေနမေလာက္ျဖစ္ ေနၿပီ။ မေဟာ္ႀကီးမွာ ႏႈတ္သီးနားတြင္ အေမြးျဖဴမ်ား အနည္းငယ္ေပါက္ျခင္း မွတပါး ေျပာင္းလဲျခင္းမ်ားစြာမရွိ။ မေဟာ္သည္ ဂ်ိဳကားေသသည့္ အခ်ိန္ ကစ၍ ေပ်ာ္ပါး႐ႊင္ပ်ျခင္းမရွိ။ စကား လည္း အလ်င္ကထက္နည္းသြားသည္။

ေျခေလးေခ်ာင္းကြင္းတြင္ ယခင္က ထက္ တိရစၧာန္အေရအတြက္ တိုး၍လာ သည္။ သို႔ရာတြင္ အားလုံးက ေျမႇာ္လင့္ ခဲ့ၾကသေလာက္ တိုးျခင္းမရွိ။ ေနာက္ ေပါက္တိရစၧာန္မ်ားမွာ ေျခေလးေခ်ာင္းေတာ္လွန္ေရးအေၾကာင္းကို တဆင့္ စကားျဖင့္ နားစြန္နားဖ်ားသာ ၾကားဘူး ၾကသည္။ အျခားမွ ေနာက္ထပ္ေရာက္ လာၾကေသာ တိရစၧာန္မ်ားကမူ ေတာ္လွန္ ေရးအေၾကာင္း အရိပ္အႁမြက္မၽွပင္ မၾကား ဘူးၾက။ ခြါျဖဴမွတပါး ေနာက္ထပ္ႏြား သုံးေကာင္လည္း တိုးလာသည္။ ထိုႏြား သုံးေကာင္မွာ အားအင္သန္စြမ္း၍ အလုပ္ ေကာင္းစြာ လုပ္ၾကေသာ္လည္းအသိ ဥာဏ္အင္မတန္ေခါင္းပါးၾကသည္။ စာသင္ရာ၌လည္း ကႀကီးႏွင့္ခေကြး ႏွစ္ လုံးသာ မွတ္မိၾကသည္။ က်န္ဗ်ည္း ၃၁ လုံးကို ပုတ္ေလာက္ေရးျပေသာ္လည္း နားမလည္ၾက။ ေတာ္လွန္ေရးအေၾကာင္း ႏွင့္ တိရစၧာန္ဝါဒအေၾကာင္းကိုလည္း ခြါျဖဴေျပာသမၽွကို အမွန္ဟုယူၾကသည္။ အဓိပၸါယ္ကိုမူကား ေကာင္းစြာ သိဟန္မ ရ။ ႏြားသုံးေကာင္သည္ ခြါျဖဴကို ေဆြ ရင္းမ်ိဳးခ်ာကဲ့သို႔ပင္ ခ်စ္ခင္ၾကသည္။

ေျခေလးေခ်ာင္းကြင္းသည္ ယခင္ ကထက္တိုးတက္၍လာၿပီးလၽွင္ စီမံ အုပ္ခ်ဳပ္ပုံလည္း ေကာင္း၍လာသည္။ ဦးေပါက္ေက်ာ္ထံမွ လယ္ႏွစ္ပြဲဝယ္လိုက္ သျဖင့္ ယခင္ကထက္လည္း က်ယ္၍လာ သည္။ ဓါတ္မီးစက္လည္း တည္၍ၿပီးၿပီ။ေကာက္ရိတ္စက္မ်ားလည္း ဆင္၍ထား သည္။ အေဆာက္အဦသစ္အမ်ိဳးမ်ိဳး လည္း ထပ္၍တိုးလာသည္။ သံေၾကာင္က လည္း ကိုယ္ပိုင္ရထားႏွင့္ျဖစ္၍ေနၿပီ။ ဓါတ္မီးစက္ကို လက္ဦးရည္မွန္းသလို ဓါတ္အားရဖို႔ အသုံးမျပဳဘဲ စပါးႀကိတ္ဖို႔ အသုံးျပဳသည္။ အျမတ္ေငြလည္း အ ေျမာက္အျမားရသည္။ ေနာက္ထပ္ ဓါတ္ မီးစက္တခုတည္ျပန္သျဖင့္ တိရစၧာန္တို႔ မွာ ပို၍အလုပ္လုပ္ၾကရသည္။ ထိုစက္ တည္ၿပီးေသာအခါ ဓါတ္အားေပးဖို႔စက္ မ်ား ဆင္မည္ဟုေျပာသည္။ သို႔ရာတြင္ ဓါတ္မီးစက္ၿပီးေသာအခါ ေဘာ္ျဖဴရွိစဥ္ က ေျပာသလို ႏြားၿခံ ဆိတ္ၿခံ ၾကက္ၿခံ စသည္တို႔တြင္ ဓါတ္မီးမ်ား ထြန္းေပး မည္။ ေရပူ ေရေအး ႁပြန္မ်ားသြယ္ေပးမည္။ တနဂၤေႏြတပတ္လၽွင္ သုံးရက္သာ အ လုပ္လုပ္ရမည္စေသာ စကားမ်ားကို မ ၾကားရေတာ။့ ဓါတ္မီးစက္ႏွင့္ ေနျခင္း ေရပူေရေအးႁပြန္မ်ားတပ္ဆင္ျခင္း တနဂၤေႏြတပတ္လၽွင္ သုံးရက္သာ အ လုပ္လုပ္ျခင္း စသည္တို႔မွာ တိရစၧာန္ဝါဒ ႏွင့္ဆန္႔က်င္ေသာ သေဘာတရားမ်ား ျဖစ္သည္ဟု ဗႏၶဳလက ေျပာသည္။ ဗႏၶဳလ အလိုအားျဖင့္ အလုပ္ကို မေနမနားလုပ္၍ အစာကိုၿခိဳးၿခံစြာ စားျခင္းသာလၽွင္ ခ်မ္း သာသုခအစစ္အမွန္ျဖစ္ေပသည္။

ေျခေလးေခ်ာင္းကြင္းမွာ ခ်မ္းသာ ႂကြယ္၀၍လာေသာ္လည္း တိရစၧာန္တို႔အ နက္ ဝက္မ်ားႏွင့္ေခြးမ်ားမွတပါး ဘယ္ တိရစၧာန္မၽွ ခ်မ္းသာႂကြယ္၀၍ လာပုံမရ။ ထိုသို႔ျဖစ္ရျခင္းမွာ တစိတ္တေဒသ အားျဖင့္ ဝက္မ်ားေခြးမ်ားဦးေရ တိုးလာ ျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္ဟန္တူသည္။ ဝက္မ်ား ႏွင့္ ေခြးမ်ားမွာ အလုပ္မလုပ္ဘဲ ေနၾက သည္မဟုတ္။ သူတို႔ဆိုင္ရာ အလုပ္ကို သူတို႔လုပ္ၾကသည္။ သံေၾကာင္က မေမာ မပန္းေျပာေလ့ရွိသည့္အတိုင္း ဝက္မ်ား ေခြးမ်ားမွာ စီမံအုပ္ခ်ဳပ္သည့္ဘက္က အေတာမသတ္ မၿမဲလုပ္၍ ေနၾကသည္။။ ဝက္ႏွင့္ ေခြးတို႔လုပ္ေသာအလုပ္ကို အ ျခားတိရစၧာန္တို႔ လုပ္တတ္ၾကသည္မ ဟုတ္။ ဥပမာဆိုေသာ္ ဝက္မ်ားေန႔တိုင္း ေန႔တိုင္း ပင္ပန္းႀကီးစြာ လုပ္ရေသာ ” အစီရင္ခံစာေရးျခင္း မွတ္တမ္းေရးျခင္း မွတ္ခ်က္ေရးျခင္း အမိန္႔ခ်ျခင္း” စေသာ သိရန္ခက္ေသာအလုပ္မ်ားကို အျခား တိရစၧာန္ထဲမွ မည္သူလုပ္ႏိုင္ပါမည္ နည္း။ အစီရင္ခံစာမ်ား မွတ္တမ္းမ်ား မွတ္ခ်က္မ်ား အမိန္႔မ်ား ဆိုသည္မွာ စာ႐ြက္ႀကီးႀကီးမ်ားေပၚတြင္ စာအျပည့္ ေရးထားၿပီးေနာက္ၿပီးသည္ႏွင့္တၿပိဳင္ နက္မီး႐ႈိ႕၍ ပစ္ရေသာ အရာမ်ားျဖစ္၍ ေျခေလးေခ်ာင္းကြင္းအတြက္ အင္မတိ အင္မတန္အေရးႀကီးေသာ အရာမ်ားျဖစ္ သည္ဟု သံေၾကာင္က ေျပာသည္။ ဝက္ တို႔ ေခြးတို႔သည္ အျခားတိရစၧာန္တို႔နည္း တူ အလုပ္လုပ္ၾကသည္ကား မွန္သည္။ သို႔ရာတြင္ သူတို႔လုပ္ၾကေသာ အလုပ္ မ်ားမွာ အစားအစာထြက္ေသာအလုပ္မ်ား မဟုတ္ေခ်။ ထို႔ျပင္ ဝက္ႏွင့္ေခြးတို႔မွာ ခံတြင္းအၿမဲေကာင္း၍ အေကာင္ေရက လည္း အင္မတန္မ်ားျပားၾကသည္။

အျခားတိရစၧာန္တို႔၏ဘ၀မွာမူ ကမၻာတည္ဦးက အတိုင္းပင္ျဖစ္သည္။ ဘာမၽွတိုးတက္ျခင္းမရွိ။ အၿမဲမြတ္သိပ္ ၍သာ ေနၾကရသည္။အိပ္ေတာ့လည္း ေျမႀကီးေပၚမွာ အိပ္ၾကရသည္။ ေရ ေသာက္ေတာ့လည္း ႐ႊံ႕အိုင္ထဲမွာ ေသာက္ၾကရသည္။ အလုပ္ကိုလည္း လယ္ထဲယာထဲ၌ မျပတ္ေအာင္လုပ္ၾကရ သည္။ ေဆာင္းတြင္း၌ အေအး၏ အႏွိပ္ စက္ခံၾကရသည္။ ေႏြ၌လည္း အပူဓာဏ္ ၫွင္းပမ္းျခင္းခံၾကရသည္။ မိုးတြင္း၌ လည္း မိုးခို စရာမရွိၾက။ အသက္အ႐ြယ္ ႀကီးေသာ တိရစၧာန္အခ်ိဳ႕က ယခု မိမိ တို႔၏ဘ၀ႏွင့္ ဦးသာေခါင္ကို ေတာ္လွန္ ၿပီးကာစ က ဘ၀သည္ ဘယ္ဘ၀ကပို၍ ဆိုးသည္ကို ျပန္၍ ေတြးၾကည့္ၾကသည္။ သို႔ရာတြင္ ေတြး၍မရ။ ယခင္ကဘ၀ႏွင့္ ယခုဘ၀ကို ႏႈိင္းယွဥ္ၾကည့္စရာ အမွတ္အသားလည္း ဘာမၽွမရွိ။ သူတို႔အားလုံးမွာ သံေၾကာင္ တြက္ခ်က္ျပ သည့္အတိုင္း ဆိုလၽွင္ သူတို႔၏ လက္ရွိ ဘ၀မွာ ယခင္ကဘ၀ထက္ တေန႔တျခား တိုး၍ ေကာင္းလ်က္ရွိသည္။ သို႔ျဖစ္ရာ တိရစၧာန္တို႔မွာ ထိုျပႆနာကို မေျဖတတ္ ေအာင္ ရွိသည္။ အယုတ္သျဖင့္ဆိုေသာ္ ေျဖဖို႔အခ်ိန္လည္း မရၾက။ မေဟာ္တ ေကာင္သာ အသက္အရွည္ဆုံး ျဖစ္သျဖင့္ ယခင္က အျဖစ္အပ်က္မ်ားကို အက်ယ္ တဝင့္ သတိရဟန္တူသည္။ သူသတိရ သည့္အတိုင္းဆိုလၽွင္ ငတ္မြတ္ျခင္း ဆင္း ရဲျခင္း ေျမႇာ္လင့္ခ်က္ မကိုက္ျခင္းတို႔မွာ ေလာကႀကီး၏ဓမၼတာသာျဖစ္သည္။ တိရစၧာန္တို႔သည္ ေလာကႀကီး၏ ဓမၼတာကို မလြန္ဆန္ႏိုင္ၾကသျဖင့္ တိရစၧာန္ တို႔အဖို႔ ယခင္ဘ၀သည္လည္း ထူး၍ မဆိုး။ ယခုဘ၀သည္လည္း ထူး၍ မေကာင္း ျဖစ္သည္။

သို႔ႏွင့္လည္း တိရစၧာန္တို႔သည္ ေနာက္ကို ေကာင္းလိမ့္မည္ဆိုေသာ ေျမႇာ္ လင့္ခ်က္ကို မစြန္႔ပစ္ၾက။ မစြန္႔ပစ္ၾက႐ုံမၽွ မက ေျခေလးေခ်ာင္းကြင္းသားျဖစ္ရျခင္း ၏ ထူးျမတ္ေသာမျဖစ္ႏွင့္ ဆင္းရဲျခင္းကို ႐ႊင္ပ်စြာ ခံယူတတ္ေသာ စိတ္ဓါတ္ကို လည္း တခဏေသာ္မၽွ ေမ့ေလ်ာ့ျခင္းမရွိ ၾက။ ႏိုင္ငံေတာ္တဝန္လုံးတြင္ တိရစၧာန္ တို႔ကိုယ္တိုင္ပိုင္၍ တိရစၧာန္တို႔ ကိုယ္ တိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ေသာကြင္းဟူ၍ ေျခေလး ေခ်ာင္းကြင္းမွတပါး အျခားကြင္းမည္သည္ မရွိ။ တိရစၧာန္ အားလုံးအနက္ အသက္ အငယ္ဆုံးႏွင့္တကြ ေနာက္မွအေဝးက ေရာက္လာၾကေသာ တိရစၧာန္မ်ား ပါမက်န္ မိမိတို႔ ေျခေလးေခ်ာင္းကြင္းကို ေအာ္အံ့ဖြယ္ရွိစြ။ ေအာ္အံ့ဖြယ္ရွိစြဟုသာ ေအာက္ေမ့ၾကသည္။ ထို႔အျပင္ ခ်ိဳႏွင့္ ခြါအလံစိမ္းကိုတင္၍ ေသနတ္သံေပး လိုက္ေသာအခါ အားလုံးေသာ တိရစၧာန္ တို႔သည္ ဇာတိမာန္တက္ႂကြ၍လာၿပီးလၽွင္ ယခင္က လူသား ဦးသာေခါင္ကို ေတာ္ လွန္လိုက္ခဲ့ၾကစဥ္က ရဲဝံ့စြန္႔စားခဲ့ၾကျခင္း မ်ားအေၾကာင္းကို သူ႕ထက္ငါ စကား ေဖါင္ေလာက္ေအာင္ေျပာ၍ အခ်ိန္ကုန္ လြန္ေစၾကသည္။ ယခင္က သူတို႔ထားခဲ့ ၾကေသာ ေျမႇာ္လင့္ခ်က္မ်ားကိုလည္း ထားၿမဲဆက္၍ထားၾကသည္။ ဗိုလ္ႀကီး ဗ်ာဒိတ္ေပးခဲ့ေသာ တိရစၧာန္သမထႏိုင္ ငံႀကီး ေပၚထြန္းလာသည့္အခါ တႏိုင္ငံ လုံးရွိ လယ္ေတြယာေတြလည္း လူသား တို႔မေရာက္ေပါက္ရာ ျဖစ္ရလိမ့္မည္ဟု ဆက္လက္ယုံၾကည္လ်က္ရွိၾကသည္။ တခ်ိဳ႕က တိရစၧာန္သမတႏိုင္ငံေတာ္ႀကီး ေပၚထြန္းလာဖို႔ မၾကာေတာ့ဟု ေျပာၾက သည္။ တခ်ိဳ႕ကလည္း ယခုရွိေနၾကေသာ တိရစၧာန္တို႔တသက္တြင္ ေပၚလာဦးမည္ မဟုတ္ဟု ေျပာၾကသည္။ သို႔ေသာ္ တေန႔ေန႔တြင္ ေပၚလာလိမ့္မည္ဟု ေသ ခ်ာသည္။

ဒို႔တိရစၧာန္သီခ်င္း၏အသြားကို မေမ့ ၾကဘဲ တိုးတိုးဆို၍ေနၾကေသာ တိစၧာန္ မ်ားလည္း ရွိေသးသည္။ ဒို႔တိရစၧာန္ သီခ်င္းကို ပါးစပ္ကဖြင့္၍ မဆိုရဲၾက သည္တိုင္ေအာင္ အားလုံးေသာ တိရစၧာန္ တို႔သည္ မေမ့ၾကေသး။ သူတို႔ ၏ဘ၀မွာ ဆင္းရဲ၍ သူတို႔၏ေျမႇာ္လင့္ခ်က္မ်ား လည္း အကုန္မျပည့္၀ေသးသည္ မွာမွန္ သည္။ သို႔ရာတြင္ သူတို႔၏ဘ၀မွာ အျခားေသာ တိရစၧာန္တို႔၏ဘ၀ထက္ အဆေပါင္းမ်ားစြာ သာသည္မဟုတ္ပါ ေလာ။ အကယ္၍ သူတို႔မွာ အစာကို ၀လင္ေအာင္ မစားရသည္ ျဖစ္မူလည္း ထိုသို႔၀လင္ေအာင္မစားရျခင္းမွာ လူသား ငယုတ္မာမ်ားကို မေကၽြးေမြးရျခင္း ေၾကာင့္ မဟုတ္သျဖင့္ ေက်နပ္ၾကသည္။ အကယ္၍ အလုပ္ပင္ပန္းစြာလုပ္ရ လၽွင္လည္း သူတို႔အတြက္ သူတို႔လုပ္ရ ျခင္းသာျဖစ္သျဖင့္ ဝမ္းနည္းစရာ မဟုတ္။ သူတို႔ထဲတြင္ မင္းမူမည့္ေျခ ႏွစ္ေခ်ာင္းသတၱဝါလည္း တဦးမၽွမရွိ။ ဘယ္အေကာင္က ဘယ္အေကာင္ကိုမၽွ” သခင္” ဟုေခၚဖို႔လည္း မလို။ အားလုံး ေသာတိရစၧာန္တို႔သည္ တန္းတူျဖစ္ သည္။

ေႏြဦးေပါက္စေန႔တေန႔တြင္ သံ ေၾကာင္ သိုးမ်ားကို မိုးနံပင္မ်ားေပါက္ လ်က္ရွိေသာ ကြင္းတခုသို႔ ေခၚသြား သည္။ သိုးမ်ားသည္ တေန႔လုံးျပန္မလာ ၾက။ ညေနက်၍ သံေၾကာင္ျပန္လာေသာ အခါလည္း သိုးမ်ားပါမလာ ။ စင္စစ္ဆို ေသာ္ သိုးမ်ားသည္ တနဂၤေႏြတပတ္လုံး လုံး မိုးနံေတာ၌ပင္ ေနၾကသည္။ သံ ေၾကာင္သည္ တေန႔တေန႔တြင္ သိုးမ်ား ရွိရာသို႔လာ၍ ညေနညေနက်မွ ျပန္ သည္။ သံေၾကာင္၏အေျပာမွာ သူသည္ သိုးမ်ားကို သီခ်င္းအသစ္တပုဒ္ သင္ေပး ေနသည္။ ထိုသီခ်င္းကို အျခားတိရစၧာန္ မ်ားအား အသိမေပးအပ္ပါေသးသျဖင့္ သိုးမ်ားကို မိုးနံေတာ၌ အခိုက္အတန္႔ အား ျဖင့္သာ ပို႔ထားျခင္းျဖစ္သည္။

တေန႔သ၌ သာယာေသာ ညေန ခင္း တိရစၧာန္မ်ား အလုပ္ၿပီးခ်ိန္တြင္ သိုးမ်ား မိုးနံေတာမွ ျပန္လာၾကသည္။ ထိုအခိုက္တြင္ ဝမ္းဘဲ ဝမ္းဘဲဟု ႏြားတေကာင္လန္႔၍ ေအာ္သံၾကား ရသည္။ တိရစၧာန္မ်ားလည္း ႏြားေအာ္ သံၾကားသျဖင့္ လန္႔ၿပီး နား႐ြက္ေစြ၍ ၾကည့္ေနၾကသည္။ လန္႔၍ ေအာ္ေသာ ႏြားမွာ ခြါျဖဴျဖစ္သည္။ ခြါျဖဴသည္ ဆက္၍ေအာ္ျပန္သည္။ တိရစၧာန္ မ်ားလည္း လန္႔၍ဟိုေျပးသည္ေျပး ေျပး ၾကသည္။ ထိုေနာက္ ခြါျဖဴလန္႔၍ေအာ္ ေသာ အျခင္းအရာကို အျခားကိစၥမ်ား လည္း ျမင္ၾကရသည္။

ခြါျဖဴလန္႔၍ေအာ္ေသာအျခင္းအ ရာမွာ အျခားမဟုတ္။ ဝက္တေကာင္သည္ လူသားမ်ားကဲ့သို႔ ေနာက္ေျခႏွစ္ေခ်ာင္း ေပၚတြင္ မတ္တတ္ထၿပီး လမ္းေလၽွာက္ ၍ေနသည္ကို ျမင္ရျခင္းပင္ျဖစ္သည္။
ေျခႏွစ္ေခ်ာင္းႏွင့္ မတ္တတ္ထ၍ လမ္းသလားေနေသာဝက္မွာ အျခားမ ဟုတ္သံေၾကာင္ပင္ျဖစ္သည္။ သံေၾကာင္ သည္ ၀လည္း၀ ေျခႏွစ္ေခ်ာင္းႏွင့္လည္း လမ္းေလၽွာက္ေလ့မရွိသျဖင့္ ယိုင္တီး ယိုင္ဖယ္ အနည္းငယ္ျဖစ္ေသးေသာ္ လည္း လဲက်ျခင္းမရွိ။ ထိုေနာက္ တခ ဏမၽွၾကာေသာအခါ အျခားေသာဝက္ မ်ားလည္း ေျခႏွစ္ေခ်ာင္းျဖင့္ မတ္တတ္ ထ၍ တစီတန္းႀကီး ေလၽွာက္၍လာၾက သည္ ။ အခ်ိဳ႕ဝက္မ်ားမွာ ေျခႏွစ္ေခ်ာင္း ႏွင့္အေလၽွာက္ က်င္လည္ၾက၍ အခ်ိဳ႕မွာ မ်ားစြာက်င့္သားရဟန္ မတူေသးေခ်။ အခ်ိဳ႕လည္း လဲမက်ေစရန္ ေတာင္ေဝွး ေထာက္ခ်င္ၾကဟန္ပင္တူသည္။ သို႔ရာ တြင္ အားလုံးပင္ စည္း႐ိုးတြင္း၌ တပတ္ ျပည့္ေအာင္ ေလၽွာက္ႏိုင္ၾကသည္။ ထို႔ ေနာက္ ခဏၾကေသာအခါ ဆူညံစြာ ေခြးမ်ား အူသံၾကားရသည္။ ၾကက္ဖ နက္လည္း က်ယ္ေလာင္စြာတြန္သည္။ ေခြး မ်ားအူျခင္းႏွင့္ ၾကက္ဖနက္တြန္ျခင္း မွာ ဗႏၶဳလထြက္ရန္ စည္ေတာ္သံ တီးျခင္းျဖစ္သည္။ ဗႏၶဳလရာဇဣေျႏၵျဖင့္ ေျခႏွစ္ေခ်ာင္းေပၚတြင္ မတ္တတ္ထကာ ခံ့ညားစြာေလၽွာက္၍လာသည္။ ေနာက္ ေတာ္ပါ ေခြးတို႔လည္းဝန္းရံ၍ ခုန္ေပါက္ ျမဴတူးကာ ပါလာသည္။ ဗႏၶဳလ၏ လက္တြင္ ရာဇႏွင္တံကို ကိုင္၍လာသည္။

ဗႏၶဳလေျခႏွစ္ေခ်ာင္းျဖင့္ ေလၽွာက္ ၍လာေသာအခါ တိရစၧာန္ထုႀကီးသည္ အားလုံးၿငိမ္၍ ေနၾကသည္။ ထိုေနာက္ ေျခႏွစ္ေခ်ာင္းျဖင့္ စီတန္း၍ ေလၽွာက္လာ ၾကေသာ ဝက္တို႔ကို ထိတ္လန္႔ေၾကာက္ ႐ြံ႕ေသာမ်က္ႏွာထားႏွင့္ တေကာင့္တ ေကာင္တိုးေဝွ႔ပူးကပ္၍ ေနၾကေသာ တိရစၧာန္တို႔က ၾကည့္၍ေနၾကသည္။ တိရစၧာန္တို႔အထင္တြင္ ေကာင္းကင္မွာ ေရစီး၍ ေျမႀကီးက မိုး႐ြာလ်က္ရွိေလ သည္။ တခဏၾကာေသာအခါ တိရစၧာန္ မ်ားမွာ အေၾကာက္အနည္းငယ္ေျပၾက ၿပီးလၽွင္ ယခင္ကဝက္မ်ား လုပ္သမၽွကို ဘာမၽွေျပာရေကာင္းဆိုရေကာင္း မွန္းမ သိဘဲ ေခါင္းငုံ႔၍ ခံေနခဲ့ၾကေသာ္လည္း ဝက္မ်ားသည္ ယုတ္မာေသာ လူသားတို႔ ၏အတုကိုလိုက္၍ ေျခႏွစ္ေခ်ာင္းႏွင့္ သြားၾကသည္ကို ျမင္ရေသာအခါ မသင့္ ေလ်ာ္သည့္အေၾကာင္းကို ေျပာလိုက္ၾက ေတာ့မည္ဟု ႀကံမိၾကသည္။

သို႔ရာတြင္ မေျပာလိုက္မိၾက။ အဘယ္ေၾကာင့္ ဆိုေသာ္ ထိုအခိုက္တြင္ သိုးမ်ားက ” ေျခ ေလးေခ်ာင္း ေကာင္းတယ္။ ေျခႏွစ္ ေခ်ာင္းက ပိုေကာင္းတယ္။ ေျခေလး ေခ်ာင္းေကာင္းတယ္ ။ေျခႏွစ္ေခ်ာင္းက ပိုေကာင္းတယ္” ဟု နားကြဲမတတ္ သံ ၿပိဳင္ေအာ္ၾကေသာေၾကာင့္တည္း။
သခင္ဘေသာင္း