ဒါကိုႏုိင္ငံေရးလို႔ ေခၚသလား

ဒါကိုႏုိင္ငံေရးလို႔ ေခၚသလား

အစိုးရေကာင္း တစ္ရပ္ေပၚေပါက္လာဖို႔ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့ၾကရတယ္။ ႏွစ္ေပါင္း ေျခာက္ဆယ္နီးပါး အာဏာရွင္ေခတ္ကို ျဖတ္သန္းလာခဲ့ရေတာ့ ဒီမိုကေရစီအစိုးရကို ငတ္မြတ္ခဲ့ၾကတယ္။ အခုလက္ရွိအစိုးရအေနနဲ႔ အရင္ အစိုးရအဆက္ဆက္ရဲ႕အေမြဆိုး ေတြကိုအေကာင္းဆုံးျဖစ္ေအာင္ ေျဖရွင္းေပးေနရတယ္။ သူမ်ားဖြခဲ့တဲ့အမႈိက္ေတြကို ကိုယ့္အမႈိက္လို သေဘာထားၿပီး ရွင္းလင္းေနရတယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာ အစိုးရကိုဝိုင္းကူရေကာင္းမွန္း မသိ၊ မကူညီတဲ့အျပင္ အေႏွာင့္အယွက္ပါေပးေနၾကတဲ့ လူတစ္စုက ေထာက္ခံေပးထားတဲ့ ေခါင္းေဆာင္ဆိုတဲ့သူေတြကလည္း ဒီႏိုင္ငံမွာခပ္မ်ားမ်ား ေတြ႕ရတယ္။

လက္ရွိအစိုးရကိုအပုပ္ခ်တိုက္ခိုက္ေနတာကို ႏိုင္ငံေရးလုပ္တယ္လို႔မ်ား ထင္ေနသလားမသိဘူး။ ကိုယ္နဲ႔ပါတီမတူ၊ ခံယူခ်က္မတူ၊လားရာမတူဘူးဆိုတာနဲ႔ပဲတိုက္ခိုက္ရေတာ့မွာလား။ အဓိကမ႑ိဳင္ျပဳထားရမွာက ျပည္သူေတြမဟုတ္ဘူးလား။ ႏိုင္ငံနဲ႔ျပည္သူအ က်ိဳးအတြက္ဆို ဘုံတူညီခ်က္ရွိရ မယ္မဟုတ္ဘူးလား။ အခုကေတာ့ေကာင္းတာလုပ္လည္း ကန႔္လန႔္ တိုက္၊ ေစတနာထားလုပ္တာလည္းကန႔္လန႔္တိုက္။ ကန႔္လန႔္တိုက္တာႏိုင္ငံေရးလုပ္ေနတာလို႔ မ်ားမွတ္ေနၾကသလားေအာက္ေမ့ရတယ္။ လူအခ်ိဳ႕ကို ေျပာပါ တယ္။ အတိုက္အခံေကာင္းဆိုတဲ့အဓိပၸာယ္ကို ေသခ်ာနားမလည္ၾကေတာ့လည္းလြဲၿပီေပါ့။ ဖတ္ဖူးတဲ့စာထဲကလို ‘‘ႏိုင္ငံေရးခံယူခ်က္ေတာ့မတူၾကဘူး၊ မတူတာေတြ မ်ားပါတယ္။ တူတာတစ္ခုကေတာ့ ဒီႏိုင္ငံကိုခ်စ္တာခ်င္းပါပဲ’’ ျဖစ္သင့္ပါတယ္။ အခ်ိဳ႕ကလည္း ကိုယ့္အတၱအက်ိဳးအတြက္ ႏိုင္ငံ ကို ဇြတ္ခ်စ္ျပတတ္ၾကတယ္။ စိတ္ရင္းအမွန္နဲ႔ခ်စ္ၾကပါ။ ခ်စ္လိုက္ႏွစ္လိုက္မလုပ္ၾကပါနဲ႔။ တကယ္ေတာ့ လက္ရွိစီမံခန႔္ခြဲေနတဲ့အစိုးရ ကို ကူညီတည့္မတ္ေပးသင့္တာကအတိုက္အခံပါတီမ်ားရဲ႕တာဝန္ပါ။ ဒါေပမဲ့ မွန္ေနတဲ့ေျခလွမ္းကို ခလုတ္တိုက္ေအာင္လုပ္ဖို႔ေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ဘုံတူညီခ်က္ေတြကိုေတာ့ အတူတကြ အေကာင္အ ထည္ေဖာ္သင့္တယ္။ ဘာလုပ္လုပ္၊ မွားမွားမွန္မွန္ဆန႔္က်င္ ကန႔္ လန႔္တိုက္မယ္ဆိုရင္ေတာ့၊ တစ္ခုခုလြဲေနၿပီ။ ႏိုင္ငံနဲ႔ျပည္သူဆိုတာကလည္းဒြန္တြဲေနတယ္ဆိုေပမယ့္ သီးျခားစီလည္းျမင္လို႔ရႏိုင္ပါတယ္။ ျပည္သူဆိုတာအခ်ိန္နဲ႔လိုက္ၿပီးေျပာင္းလဲသြားႏိုင္တယ္။မ်ိဳးဆက္ေတြလည္း ကြာသြားႏိုင္တယ္။ ႏိုင္ငံကေတာ့ကမၻာတည္ သေရြ႕ ရွိေနမယ့္အမွန္တရားတစ္ခုပါ။ ဒါေၾကာင့္ဘာပဲလုပ္လုပ္ ႏိုင္ငံ့မ်က္ႏွာတစ္ခုတည္းကိုပဲ ၾကည့္ၾကပါ။

ဒီၾကားထဲေခါင္းထဲမွာ အေတြးတစ္ခုေရာက္ေနတယ္။ လူေတြၾကားမွာေခါင္းေဆာင္ႏွစ္မ်ိဳးရွိတယ္ဆိုတဲ့ အေတြးပါ။ ဒီေခါင္းေဆာင္ႏွစ္ဦးကေတာ့ သိသာျမင္သာႏိုင္ပါတယ္။ ပထမေခါင္း ေဆာင္ အမ်ိဳးအစားကို ေျပာခ်င္ပါတယ္။အေတြးအေခၚအယူအဆ ျမင့္မားသူ၊ ဆင္ျခင္တုံတရားနဲ႔ဉာဏ္ပညာႀကီးမားသူ၊ ေဝဖန္ပိုင္းျခားတတ္သူေတြရဲ႕အားေပးမႈကိုရရွိတယ္။ ဒီအေပၚမွာအခြင့္ေကာင္းမယူ၊ မသာယာတတ္။ မိမိရဲ႕ေခါင္းေဆာင္မႈတာဝန္နဲ႔အမ်ားအတြက္ေပးဆပ္ေနတယ္။ အားလုံးအတြက္အေကာင္းဆုံးေတြကို ဖန္တီးရယူေပးေနတယ္။

ေနာက္ထပ္ေခါင္းေဆာင္အ မ်ိဳးအစားကေတာ့ရွာမွရွားပါပဲ။ ဘယ္သူေသေသငေတမာရင္ၿပီး တာပဲဆိုသူေတြပါ။ ပညာခ်ိဳ႕တဲ့သူ၊ အေတြးခ်ာသူ၊ အမွန္ကိုမျမင္ေသးသူ၊ ေလာင္းရိပ္တစ္ခု ေအာက္ကမထြက္ႏိုင္ရွာေသးသူ ေတြကို သည္းေျခႀကိဳက္စကား ေတြနဲ႔သိမ္းပိုက္ထားတယ္။ အ ေတြးျမင့္လာေအာင္မလုပ္ေပး။သူတို႔ အမွန္တရားကို မျမင္ေလေကာင္းေလ။ သူတို႔တုံးေလေလပို ႀကိဳက္ေလေလ။ သူတို႔မ်က္စိႏွစ္ ဖက္ကြယ္ရင္အရမ္းႀကိဳက္။ နားႏွစ္ဖက္ပင္းေလေလ ေပ်ာ္ေလေလ။ သူတို႔ဦးေႏွာက္ပ်က္သြားရင္သူ႔အတြက္ ေခါင္းေဆာင္လုပ္ရတာပိုသက္သာတယ္ဆိုပဲ။ ဒီလိုလူေတြကိုအေလးအနက္ေျပာလိုက္ခ်င္ပါတယ္။ အေတြးတိမ္၊ အယုံလြယ္ၿပီး ႐ိုးသားလြန္းတဲ့သူေတြဆီ က လက္ခုပ္သံေတြခ်ဴခ်င္လည္း ခ်ဴၾကပါ။အေတြးျမင့္လာေအာင္ လည္း မ်က္စိဖြင့္ေပးၾကပါ၊ နားဖြင့္ေပးခဲ့ၾကပါဗ်ာတို႔။

တခ်ဳိ႕က ကိုယ့္ကိုလက္ခုပ္ တီးေပးတာေလးနဲ႔ ေက်နပ္ေနတယ္။ လက္ခုပ္ရွင္ေတြရဲ႕အက်ိဳးကိုစိတ္မဝင္စား။ ကိုယ့္အတြက္ပဲစိတ္ဝင္စားတယ္။ ဒီလိုေခါင္း ေဆာင္မ်ိဳးေတြေၾကာင့္ ရင္ေလးမိ ပါတယ္။ ဒီမိုကေရစီရဲ႕စံခ်ိန္စံၫႊန္းအရ သတ္မွတ္ထားတဲ့လူတစ္စုကေထာက္ခံရင္ ေခါင္းေဆာင္လုပ္ပိုင္ခြင့္ရွိပါတယ္။ နဂိုက အေတြးတိမ္ေနလို႔ ဒီလိုလူကိုအားေပးမိပါတယ္။ ေခါင္းေဆာင္လုပ္သူကထပ္ၿပီးမႈိင္းတိုက္၊ အေတြးေတြကိုဖြင့္မေပး၊ အၫြန႔္ေတြ ကို ညိႇဳးေအာင္လုပ္ေနမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ဒီလူ႔အသိုင္းအဝိုင္းကဘယ္မွာ နာလန္ထူႏိုင္ပါေတာ့မလဲ။ ေခါင္းေဆာင္ပီသတဲ့ ေခါင္းေဆာင္ေကာင္းေတြကေတာ့ ကိုယ့္ကိုလက္ခုပ္တီးေပးေနသူေတြအက်ိဳးကိုပိုလိုလားၾကပါတယ္။ သူတို႔ဘဝေတြ ပိုျမင့္မားလာေအာင္ကူညီေပးၾကတယ္။

ေခါင္းေဆာင္ဆိုတာထက္ ဆရာလို႔ ၫႊန္းရင္ ပိုေကာင္းမလား။ဆရာဆိုတာမ်ိဳးက ကိုယ့္ကို ေလးစားယုံၾကည္သူေတြရဲ႕ အားေပးမႈကို အျပည့္အဝရၾကတယ္။ လူမႈကြန္ရက္ေခတ္စကားနဲ႔ေျပာရရင္Followers ေတြ အမ်ားႀကီးရွိၾကတယ္ေပါ့။ ဒီေတာ့လက္ခုပ္သံေတြအမ်ားႀကီးရၾကတယ္။ လက္ခုပ္သံေတြအေပၚ သာယာလာတတ္ၾကတယ္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ဆရာ ဆိုၿပီး ထင္တိုင္းႀကဲအေတြးအေခၚေတြကို တပည့္ေတြဦးေႏွာက္ထဲ ဇြတ္မထည့္သင့္ပါ။ တကယ့္အမွန္တရားေတြဆီကို လက္တြဲေခၚသြားသင့္ပါတယ္။ ဆရာကိုယ္တိုင္က အမွန္တရားနဲ႔ေဝးကြာလြန္းေနရင္ေတာ့လည္း မတတ္ႏိုင္ဘူးေပါ့ေလ။ စိတ္မေကာင္း႐ုံပဲ ရွိေတာ့တယ္။

 တခ်ိဳ႕ကလည္း ကန႔္လန႔္တိုက္တာသိသာလြန္းတယ္။ စက္တင္ဘာလ ၁၉ ရက္ေန႔မွာ ႏိုင္ငံေတာ္အတိုင္ပင္ခံပုဂၢိဳလ္က ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ ပကတိအေျခအေနကို ကမၻာကသိေအာင္ ရွင္းျပဖို႔ႀကိဳးစားတယ္။ ႏိုင္ငံေတာ္အေျချပ မိန႔္ခြန္းကို အဂၤလိပ္ဘာသာစကားနဲ႔ေျပာတယ္။ တစ္ကမာၻလုံးကတိုက္႐ိုက္နားေထာင္ခြင့္ရတယ္။ ျမန္မာႏိုင္ငံ၊ အထူးသျဖင့္ရခိုင္ျပည္နယ္ရဲ႕အရွိတရားကိုကမၻာက သိခြင့္ရလိုက္တယ္။ အေပါင္းလကၡဏာေဆာင္ေစတဲ့လုပ္ရပ္ပါပဲ။

ဒါကိုပင္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ႏိုင္ငံေရးသမားလို႔ ခံယူထားတဲ့သူ၊ ေဒသရဲ႕ေခါင္းေဆာင္လို႔ သတ္မွတ္ခံထားရတဲ့သူတခ်ိဳ႕က အျပစ္တင္ေဝဖန္စကားဆိုၾကတယ္။ အံ့ဩမိတယ္။ ဘာတဲ့။ ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ ႐ုံးသုံးဘာသာစကားဟာျမန္မာစကားျဖစ္တယ္တဲ့။ ႏိုင္ငံေတာ္အေျချပမိန႔္ခြန္းကို ႏိုင္ငံေတာ္ သမၼတကသာ ေျပာပိုင္ခြင့္ရွိတယ္တဲ့။ စိတ္ပ်က္လြန္းလို႔အက်ယ္ႀကီးေအာ္ရယ္မိတယ္။ ေျပာသာေ ျပာရတယ္။ သူတို႔စကားေတြကို ႀကိဳက္တဲ့သူကလည္းအမ်ားသားဗ်။ ဒီလိုေခါင္းေဆာင္မ်ိဳးနဲ႔ ဒီလိုတပည့္ေတြနဲ႔ကေတာ့ ရင္ေလးမိတယ္။

အခုရက္ပိုင္းႏိုင္ငံရဲ႕ ေနရာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ARSA အၾကမ္းဖက္အဖြဲ႕ကို ႐ႈတ္ခ်တဲ့ပြဲေတြလုပ္ၾကတယ္။ ေထာက္ခံပါတယ္။ဒါေပမဲ့ စိတ္မေကာင္းစရာ ေတြ႕ရတာက‘ကိုဖီအာနန္ေကာ္မရွင္အလိုမရွိ’ဆိုတဲ့ ေႂကြးေၾကာ္သံ ဆိုင္းဘုတ္ေတြပါ။ အၾကမ္းဖက္သမား ေတြကို ဆန႔္က်င္ဆႏၵျပတဲ့ပြဲမွာဘာေတြထပ္ထည့္ေနရတာလဲ။အၾကမ္းဖက္သမား ႐ႈတ္ခ်ပြဲကို သန႔္သန႔္ေလးလုပ္လို႔မရဘူးလား။လြဲေနၿပီ။ ထပ္ျဖည့္ထည့္ခ်င္ရင္ ျပည္ပမီဒီယာေတြရဲ႕ ဘက္လိုက္ ေဖာ္ျပမႈကို မ်ားမ်ားထည့္ေအာ္ၾကပါလား။ အခုကေတာ့ ျပည္သူ႔ေခါင္းေဆာင္ႀကီးက လက္နဲ႔ေရးတာကို ေျခနဲ႔ဖ်က္ေနၾကသလိုပဲ။

ကိုဖီအာနန္ေကာ္မရွင္ကို လိုအပ္ခ်က္အရ ဖြဲ႕လိုက္တာကႏိုင္ငံေတာ္အတိုင္ပင္ခံပုဂၢိဳလ္။ ရခိုင္အေရးကို ေကာ္မရွင္ရဲ႕အစီအရင္ခံစာအတိုင္းအေကာင္အထည္ေဖာ္ေနတယ္။ ဘဂၤါလီအေရးကို ကမၻာက ေထာက္ျပေဝဖန္တိုင္း ဒီအစီရင္ခံစာကို ကိုးကားၿပီးျပန္လည္ေခ်ပေနရတယ္။ ရခိုင္ေျမာက္ပိုင္းမွာ ေဆာင္႐ြက္ေနရတဲ့ ကိစၥရပ္တိုင္းရဲ႕အက်ိဳးဆက္ေတြကို ႏိုင္ငံေတာ္ အတိုင္ပင္ခံပုဂၢိဳလ္က ေခါင္းခံထားရတယ္။ ေဒါက္တာကိုဖီအာနန္နဲ႔ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္တို႔လို ကမၻာက ေလးစားရတဲ့လူ႔အခြင့္အေရးသမားေတြေၾကာင့္သာလွ်င္ကမၻာ့ဖိအားအရပ္ရပ္ကို ႀကံ႕ႀကံ႕ခံႏိုင္ေနတာပါ။

အရွိတရားအရ ကိုယ့္ဘက္  ကအမွန္ဆိုေပမယ့္ အမွန္ကိုအမွန္ပါလို႔ အရင္အစိုးရအဆက္ဆက္ ကျပန္လည္မေခ်ပႏိုင္ခဲ့ဘူး။ အခု ျပည္သူ႔အစိုးရလက္ထက္မွာမွ အၿပီးသတ္ေျဖရွင္းေနရတာ။ ကိုဖီအာနန္ေကာ္မရွင္အစီအရင္ခံစာ ဟာ ရခိုင္ျပည္နယ္ပဋိပကၡကိုေျဖရွင္းေပးႏိုင္မယ့္လက္နက္တစ္ခု ပါ။ ဒါကိုပင္ အေသအခ်ာမေလ့ လာ‘ေကာ္မရွင္အလိုမရွိ’ဆိုၿပီးမ်က္စိမွိတ္ေအာ္ေနၾကတယ္။ သူတို႔ရဲ႕ ေခါင္းေဆာင္ဆိုတဲ့သူေတြ က ေအာ္ခိုင္းေနၾကတာေလ။ ရွင္းရွင္းေျပာရရင္‘ကိုဖီအာနန္ေကာ္မရွင္အစီရင္ခံစာအလိုမရွိ’လို႔ တကယ္ေအာ္သင့္တာက ခိုးဝင္ဘဂၤါလီေတြပါ။ ဒီအစီရင္ခံစာေၾကာင့္သူတို႔ရဲ႕ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ ပ်က္ျပယ္ခဲ့ရတာမဟုတ္လား။ အခုကေတာ့ ေျပာင္းျပန္ႀကီး ျဖစ္ေနတယ္။ ဒီေကာ္မရွင္ကို ဆႏၵျပေနတာဟာ  ဒီမိုကေရစီအစိုးရကိုိ ဆႏၵျပေနတာပဲ။

ပဋိပကၡေတြကို အေကာင္းဆုံးေျဖရွင္းေပးေနတဲ့ လက္ရွိအစိုးရကိုေျခထိုးခံၿပီး ေျခလွမ္းမွားေအာင္လုပ္ေနတာဟာ တကယ့္ႏိုင္ငံေရးသမားစစ္စစ္ေတြ မဟုတ္ လို႔ပဲ။ ႏိုင္ငံေရးသမားလို႔အမည္ခံ ၿပီး ျပည္သူေတြအေပၚေစတနာမ ထားတဲ့သူေတြပဲ။ ဒီရက္ပိုင္းအတြင္းက လႈပ္ရွားမႈတစ္ခုျဖစ္တဲ့‘WeStandWithYou’ကို ၾကည့္ျခင္းအားျဖင့္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစု ၾကည့္ကို ေထာက္ခံသူဘယ္ေလာက္မ်ားလဲသိႏိုင္ပါတယ္။လက္ရွိအစိုးရရဲ႕ ရပ္တည္ခ်က္ကိုဘယ္ေလာက္ထိ အားေပးၾကလဲဆိုတာ ေတြ႕ႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အားလုံးကိုအတူတူပါဝင္ေစခ်င္တဲ့ေလာဘစိတ္ေၾကာင့္သာ ေျပာ ေနရတာပါ။

တကယ္ေတာ့ အမ်ိဳးသား ေရးစိတ္ဓာတ္၊ အမ်ိဳးသားေရးအျမင္ဆိုတာ ႏိုင္ငံသားတိုင္းရဲ႕ရင္ထဲမွာရွိၿပီးသားပါ။ အခုေတာ့ အမ်ိဳးသားေရးဆိုတဲ့ေခါင္းစဥ္ကို ဗန္းျပၿပီးဒီမိုကေရစီအစိုးရကို အခက္ ေတြ႕ေအာင္လုပ္ေနတာဟာ လြဲမွားေနတာပဲ။ တစ္နည္းေျပာရရင္ဒီမိုကေရစီအစိုးရကို ဆန္႔က်င္ ေနတာဟာ အာဏာရွင္အစိုးရကို တမ္းတေနတာပါပဲ။ ကူညီေနသလိုနဲ႔ အေႏွာင့္အယွက္ေပးေနၾကသူေတြကလည္း မ်ားလိုက္တာ။

အဆိုုးထဲကအေကာင္းလို႔ပဲေျပာရမလား။ အခုျဖစ္ေနတဲ့ ရခိုင္ကိစၥေၾကာင့္ အမ်ိဳးသားျပန္လည္ သင့္ျမတ္ေရးကို ဦးတည္ေနတယ္လို႔ခံစားရတယ္။ တစ္ႏိုင္ငံလုံးကဝိုင္းဝန္းကူညီေနၾကတာလည္း အားရစရာေကာင္းလွပါတယ္။ အစိုးရနဲ႔တပ္မေတာ္ကို အတူယွဥ္တြဲျမင္ေယာင္မိေစတယ္။ ခံယူ ခ်က္မတူဘူးဆိုေပမယ့္ ႏိုင္ငံရဲ႕ဘုံရန္သူကိုအတူတကြ တြန္းလွန္ေနၾကတယ္။ လိုအပ္လာတဲ့အခ်ိန္မွာတပ္မေတာ္ကသူလုပ္သင့္တာကို လုပ္သြားတယ္လို႔ ျမင္ပါတယ္။ ျပည္သူေတြရဲ႕ေထာက္ခံမႈကိုရတာ ကိုယ္လုပ္ရမယ့္အလုပ္ကိုတာဝန္ေက်ေက်လုပ္သြားလို႔ပါပဲ။တကယ္ေတာ့ႏိုင္ငံအတြက္ အေရးႀကဳံလာတိုင္း တူညီတဲ့စိတ္ထား ေတြထားၿပီး ပါဝင္သင့္တယ္။ ႏိုင္ငံေရးအျမတ္ထုတ္တယ္ဆိုတဲ့ ေနရာမွာ အခ်ိန္အခါဆိုတာရွိပါ တယ္။ ဒီလိုခ်ိန္မွာ တကယ္ျဖစ္သင့္တာက ႏိုင္ငံအတြက္ဆို တစ္ေသြးတည္း၊ တစ္စိတ္တည္း၊ တစ္သေဘာတည္းဆိုတာပါပဲ။

ရခိုင္ျပည္နယ္အေရးနဲ႔ပတ္ သက္ၿပီး လက္ရွိအစိုးရအေနနဲ႔ က်ဥ္းထဲက်ပ္ထဲကို ေရာက္ေနတယ္။ ကမၻာနဲ႔ခ်ီၿပီး ျပႆနာႀကီးေတြကို ကိုင္တြယ္ေျဖရွင္းေနရ တယ္။ အစိုးရျဖစ္ေနၿပီဆိုမွေတာ့ အစိုးရတာဝန္ကို ေက်ပြန္ရၿပီေပါ့။အေကာင္းဆုံးျဖစ္ေအာင္ ေျဖရွင္းေနရတယ္။ ဒါကို ဝိုင္းကူညီသင့္တယ္။ အစိုးရကိုကန႔္လန႔္တိုက္ ျခင္းဟာ ႏိုင္ငံေရးလို႔ထင္ေနရင္ ေတာ့မွားေနပါၿပီ။ အေရးႀကီးရင္ေသြးနီးရမယ္။ ဒီလိုမဟုတ္ဘဲ လက္ရွိအစိုးရအခက္၊ ငါတို႔အခ်က္ ပုံစံမ်ိဳးလုပ္ေနရင္ေတာ့ လြဲေနပါၿပီ။ လက္ရွိအစိုးရကေတာ့ ျပႆနာေတြၾကားမွာ မ႐ႈမလွခံေနရၿပီ။ ႏိုင္ငံယိမ္းယိုင္ေနပါၿပီဆိုတဲ့ စြပ္စြဲမႈေတြ ျပဳလုပ္လာၿပီဆိုရင္ေတာ့ဒါႏိုင္ငံေရးမဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ပုတ္ခတ္ေဝဖန္ေရးသက္သက္ပဲျဖစ္သြားပါၿပီ။ ဒါကိုႏိုင္ငံေရးလို႔မေခၚထိုက္ပါ။

(ေဖာ္ျပပါ ေဆာင္းပါးသည္ စာေရးသူ၏ အာေဘာ္သာျဖစ္သည္။)

7Day News