''ေဝဠဳေက်ာ္''
''ရွိပါတယ္ခင္ဗ်''
''လြင္မိုး''
''ရွိပါတယ္ခင္ဗ်''
''ပန္းျဖဴ''
''ရွိပါတယ္ရွင့္''
''နႏၵာလိႈင္''
''ရွိပါတယ္ရွင့္''
အတိုင္အေဖာက္ညီညီ ေခၚထူးေနတဲ့ နာမည္ေတြၾကားရလို႔ ႐ုပ္ရွင္႐ိုက္ကြင္းက မင္းသား မင္းသမီးေတြရဲ႕ အသံေတြေတာ့ မထင္လိုက္ပါနဲ႔ရွင္။ ကြၽန္မရဲ႕ မူလတန္း တပည့္ေတြကို ေက်ာင္းလာ၊ မလာ ''က'' စာရင္းသြင္းဖို႔ နာမည္ေခၚေနရတာပါ။ကြၽန္မ က တစ္ေယာက္ၿပီးတစ္ေယာက္ နာမည္ေခၚ လိုက္။ ကေလးေတြက လက္ကေလးေတြပိုက္လို႔ မတ္တတ္ရပ္ ထူးလိုက္နဲ႔ေပါ့။
''ေနထူး''
''.....''
''ေနထူး''
''.....''
''ေနထူး မလာပါဘူး ဆရာမ''
''ဟဲ့ ဒီေနထူးက ဒီေန႔လည္း မလာျပန္ ဘူးလား။ ဒီေကာင္ ေက်ာင္းပ်က္တာ ေလး ရက္ေတာင္ရွိေနၿပီ။ မျဖစ္ေတာ့ဘူး။ သူ႔မိဘ ေတြ ေခၚေျပာမွျဖစ္ေတာ့မယ္။ ေျပာလိုက္ၾက စမ္းေဟ့ ကေလးေတြ။ ေနထူး အေဖနဲ႔ အေမ ကို ဆရာမက ေက်ာင္းကို ဆက္ဆက္လာခဲ့ပါ ဦးလို႔ မွာလိုက္တယ္လို႔''
ဟင္း...စိတ္ပ်က္တယ္။ စိတ္ပ်က္ တယ္။ ဒင္းတို႔အတြက္ ကြၽန္မ သိပ္စိတ္ပ်က္ တယ္။ ေက်ာင္းသားမိဘတခ်ဳိ႕ဟာေလ ေက်ာင္းေလွကားအတက္နံရံမွာ ကြၽန္မ ကိုယ္တိုင္ေရးထားတဲ့ ''ေက်ာင္းမွန္မွန္တက္ စာမခက္''ဆိုတဲ့စာတန္းကို သေဘၤာေဆးေပါ လို႔ အားအားယားယားေရးထားတယ္မ်ား မွတ္ၾကသလားမသိ။ ေက်ာင္းဖြင့္စ အစည္း အေဝးမွာကတည္းက ''ကိုယ့္သားသမီးေတြ မျဖစ္မေန ေက်ာင္းပ်က္ရမယ္ဆို ခြင့္လာတိုင္ ပါ''လို႔ ေသခ်ာေျပာထားပါရဲ႕နဲ႔။ ခုေတာ့ တစ္ရက္လည္းမဟုတ္။ ႏွစ္ရက္လည္းမဟုတ္။
သံုးတန္း၊ ေလးတန္းေတြဟာ စာအေရး ႀကီးေနပါၿပီလို႔ ေသခ်ာေျပာထားပါရဲ႕။ ႏြား ေက်ာင္းခိုင္းခ်င္ရတာနဲ႔၊ ကေလးထိန္းခိုင္းခ်င္ ရတာနဲ႔။ ခိုင္းဖို႔ေလာက္ ေခ်ာင္းေနၾကတာ။ေက်ာင္းတစ္ရက္ပ်က္တယ္ဆို ေနာက္က်တဲ့ သင္ခန္းစာက မနည္းမေနာ။
ဒီေက်ာင္းမွာက မူလတန္း အတန္း ေပါင္းစံုကို ဆရာမႏွစ္ေယာက္တည္းနဲ႔ ႀကဲေန ရပါတယ္ဆိုမွ ေက်ာင္းပ်က္လို႔လြတ္သြားတဲ့ သင္ခန္းစာမွန္သမွ် သူတို႔ပါလိုက္မီေအာင္ ျပန္သင္ရတာလြယ္တယ္မ်ား မွတ္ေနလား မသိ။ လာပါေစဦး ဒင္းတို႔မိဘေတြ။
ကိုယ္ေတာင္ ႏြားနဲ႔ဖက္ၿပီး ပင္ပင္ပန္းပန္း လုပ္ကိုင္စားေနရပါတယ္ဆိုမွ ကိုယ့္သားသမီး ကို ပညာအေမြေလးမွ ေျဖာင့္ေျဖာင့္ျဖဴးျဖဴး မေပးခ်င္တဲ့မိဘေတြ။ ဒီကေလးေတြကို ပညာ မတတ္ရင္ ဘယ္ေနရာမွာသြားသံုးရမလဲ။သူတို႔ရြာက တခ်ဳိ႕သူေတြလို ႏိုင္ငံျခားလႊတ္ၿပီး မ်ား အလုပ္လုပ္ခိုင္းခ်င္ေနၿပီလားမသိ။ႏိုင္ငံျခားမကလို႔ လကမၻာပဲလႊတ္လႊတ္ စာမတတ္၊ ပညာမတတ္ရင္ကေတာ့ ကိုယ့္ ကေလးဟာ သူမ်ားခိုင္းဖတ္ပဲျဖစ္မွာ။ သားသမီး ေရွ႕ေရး တစ္စက္ေလးမွမေတြးတဲ့မိဘေတြ။
ဆရာမေတြမွာေတာ့ စာသင္႐ံုသာမက ကေလးေတြအတြက္ အရာရာလိုက္ေတြးၿပီး မေနႏိုင္တဲ့ ေငြၿမိဳင္ေတြျဖစ္လို႔။ ဘယ့္ႏွယ္ ကြယ္ ''ငါးပိသည္က အိပ္ၿပီး ဒီက ဆားသည္မ က ထယပ္ခပ္ေနရတဲ့အျဖစ္။ အိုးကမပူ စေလာင္းကပူေနရတာ။ ေက်ာင္းေခၚႀကိမ္ ၇၅ ရာခိုင္ႏႈန္းမျပည့္ရင္ စာေမးပြဲေျဖခြင့္မရွိဘူး ဆိုတာလည္း နားမလည္ၾကတဲ႔လူေတြ။ေနထူး ရဲ႕ မိဘေတြ ေက်ာင္းေရာက္လာလို႔ကေတာ့ ဒါေတြ အသကုန္ကို ေျပာဦးမယ္။ အို ေျပာ႐ံုနဲ႔ ေတာ့ မေက်နပ္ႏိုင္ေသးပါဘူး။ ေနာက္တစ္ခါ ဒီလို ေက်ာင္းပ်က္တာမ်ဳိး မျဖစ္ေစရပါဘူး ဆိုတဲ့ ကတိခံဝန္ခ်က္ကိုပါ ယူထားလိုက္မွ ျဖစ္မယ္။
ဒါကေတာ့ တပည့္ငယ္ ေက်ာင္းပ်က္မ်ား တာေၾကာင့္ စိတ္တိုတိုနဲ႔အကြက္ခ်ေနတဲ့ ကြၽန္မ အေတြးထဲက ႀကိမ္းဝါးသံေတြပါ။ ဒါေပမယ့္ ကြၽန္မကသာ သူတို႔လာရင္ ''ဘယ္လိုေျပာ လိုက္မယ္။ ဘယ့္ႏွယ္လုပ္လိုက္မယ္''နဲ႔ ႀကိမ္းဝါး ေနရပါတယ္။ အဲဒီေန႔က ေနထူးကိစၥ အတြက္ သူ႔အေဖလည္း ေပၚမလာ။ သူ႔အေမ လည္း ေပၚမလာ။ ''ငါမွာေနတာေတာင္ မလာဘူး။ ငါ့စကား အေလးမထားရသလား'' ရယ္လို႔ ေဒါသေတြႀကီးေနတဲ့ကြၽန္မ ေနာက္ တစ္ေန႔ညေန ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္မွာေတာ့ သူတို႔မလာရင္ ငါသြားတယ္ဟာဆိုၿပီး စိတ္ တိုတိုနဲ႔ ကေလးတစ္ေယာက္ကို လမ္းျပခိုင္းၿပီး ေနထူးအိမ္ကို လိုက္ခ်သြားပါေတာ့တယ္။
ေတြ႕ပါၿပီ ေနထူးတို႔အိမ္။ ခေနာ္နီခေနာ္နဲ႔ တိုင္ေလးေတြနဲ႔ က်ားကန္ထားရရွာတဲ့ သံုးပင္ အိမ္ယိုင္ယိုင္ကေလး။ အိမ္အမိုးမွာ သက္ငယ္ပ်စ္ တခ်ဳိ႕က ေပါက္ၿပဲတြဲရဲက်ေနသလို အကာထရံ ေတြကလည္း ဆန္ခါကြက္အလား။ ဟိုဟိုဒီဒီ မ်က္လံုးကစားရင္း ''ကြၽီ...အီ...အီ...''ဆိုတဲ့အသံၾကားလို႔ လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ အိမ္ေျခရင္းက သစ္ငုတ္တိုမွာ ႀကိဳးနဲ႔ခ်ည္ ထားတဲ့ ဝက္ပိန္ေလးတစ္ေကာင္။ ကြၽန္မ စိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားမိပါတယ္။ ေၾသာ္ ေနထူးေလး အေတာ္ခ်ဳိ႕တဲ့ရွာတာပဲ။
''ေဝး...ေနထူး၊ ဆရာမ လာတယ္ေဟ့''
လမ္းျပကေလးငယ္ဆီက ေအာ္သံအၾကား အိမ္ထဲကေန အေျပးထြက္လာရွာတဲ့ ေနထူး။အို...ကေလးရယ္။ အေပၚအက်ႌဗလာ။ ေဘာင္းဘီတိုတိုဝတ္ထားၿပီး ခါးေအာက္ပိုင္း တစ္ခုလံုး ရႊံ႕ေတြေပလူးလို႔။ ဆံပင္ေတြက ဖြာဆန္ႀကဲ။ မ်က္လံုးေတြက နီရဲေနတာပဲ။သူ႔အိမ္ထိ ကြၽန္မလိုက္ခ်လာလိမ့္မယ္လို႔ မေမွ်ာ္လင့္ထားဘူးေနမွာ။ အံ့အားတသင့္နဲ႔ ''အေမေရ ဆရာမလိုက္လာၿပီ''လို႔ အိမ္ထဲက သူ႔အေမကို လွမ္းသတင္းပို႔ျပန္ပါတယ္။
ေဟာ ထြက္လာျပန္ၿပီ ေနာက္တစ္ေယာက္။ ေနထူးအေမေလ တဘက္ႀကီးေခါင္းေပါင္းလို႔။ ဟင္...သူ႔မွာလည္း ရႊံ႕ေတြေပပြေနတာပါပဲ လား။ ကြၽန္မေတြးေနတုန္းမွာပဲ
''လာ ဆရာမ၊ လာပါ လာပါ။ ဒီမွာထိုင္ ဆရာမ'' ေျပာေျပာဆိုဆိုနဲ႔ သူေခါင္းေပါင္း ထားတဲ့ တဘက္ကိုျဖဳတ္ၿပီး ကုလားထိုင္ အစုတ္ေလးကို ကြၽန္မထိုင္ဖို႔ ဖုန္သုတ္ေပးေန ျပန္ပါတယ္။ ဖုန္သုတ္ရင္းကလည္း
''ကေလးေတြက ေျပာပါတယ္။ ေက်ာင္း လာခဲ႔ဖို႔ ဆရာမကမွာတယ္တဲ့။ ေနထူးက လည္း ဆူလွပူလွၿပီ။ ေက်ာင္းတက္ခ်င္ၿပီတဲ့။ ဆရာမေရ ၿပီးခဲ့တဲ့အပတ္က ေနထူးအေဖ ကိုင္းထြန္အငွားလိုက္ရင္း ေျခေထာက္ငုတ္စူး မိတယ္။ သက္သာမလားလို႔ ဟိုေဆးေလးလိမ္း ဒီေဆးေလးေသာက္လုပ္ေပမယ့္ ေညႇာ္ဝင္ ဘာဝင္နဲ႔ ေျခေထာက္ႀကီးက ေရာင္တက္လာ တာ။ ခု ေတာင္ေဝွးေထာက္ၿပီး သြားေနရ တယ္။ ဖေအ အလုပ္မဆင္းႏိုင္ေတာ့ ေနထူးပဲ ဇြတ္ႏြားေက်ာင္းခိုင္းရေတာ့တာ ဆရာမေရ။ သူက ေက်ာင္းပ်က္လို႔ ဆရာမေျပာေနေတာ့ မွာတဲ့။ ေအးပါဟယ္ နင့္အေဖ အလုပ္ျပန္ လုပ္ႏိုင္တဲ႔ေန႔က်ေတာ့ ေက်ာင္းျပန္တက္ပါ။ဆရာမကို အေမလိုက္ေျပာေပးပါ့မယ္လို႔ ေခ်ာ့ ထားရတာ''
ေနထူးအေမရဲ႕ တရစပ္ေျပာေနတဲ့ စကား အရွည္ႀကီးၾကား ကြၽန္မ အသက္မ႐ွဴႏိုင္ဘဲ မသက္မသာနားေထာင္ေနမိပါတယ္။ အိမ္ ေထာင့္က ဝါးကြပ္ပ်စ္ေလးေပၚ ၾကည့္လိုက္ ေတာ့လည္း အနာရွိန္ေၾကာင့္ ဖ်ားေနလို႔ တေစာင္းေလးလွဲရင္း အိပ္ေပ်ာ္ေနရွာတဲ့ ေနထူး အေဖ။ ညိဳညစ္ညစ္ပုဆိုးစုတ္ကို ပတ္တီးလုပ္ စည္းထားတဲ့ ေျခေထာက္ႀကီးတစ္ဖက္က ေရာင္ကိုင္းအန္းမို႔လို႔။ ကြၽန္မ သက္ျပင္း ေမာႀကီးကိုသာ ဟင္းခနဲ ခ်လိုက္မိပါေတာ့ တယ္။
''ဟုတ္ကဲ့ပါ အစ္မရယ္။ ကြၽန္မကလည္း ကေလး စာေနာက္က်မွာစိုးတာနဲ႔ အက်ဳိး အေၾကာင္းသိရေအာင္ လိုက္လာခဲ့တာပါ။ခုလိုျမင္ရ၊ သိရေတာ့ စိတ္ေတာင္မေကာင္း ဘူး။ ေျခေထာက္အနာကိုလည္း ေပါ့မေနနဲ႔ဦး။ ႀကံဳရာေဆးေတြနဲ႔ ရမ္းကုမေနပါနဲ႔။ ေဆးခန္း သြားျပပါ''
ကြၽန္မရဲ႕ ခပ္ေလးေလးစကားသံအဆံုးမွာ ေနထူးအေမက
''သြားမလို႔ပဲ ဆရာမေရ။ လက္ထဲ ပိုက္ဆံ ေလးကလည္း မလြယ္ေသးတာနဲ႔။ အိမ္က အငယ္မကလည္း ထမင္းစားတိုင္း ဟင္းမပါလို႔ တက်ည္က်ည္လုပ္ေနတာနဲ႔ ေနထူးေခၚၿပီး ရြာအေနာက္ဘက္ကအိုင္ထဲ သားအမိ ႏွစ္ေယာက္ ငါးသြားပက္တာ စားဖို႔ေရာ ေရာင္းဖို႔ပါ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားရလာခဲ့တယ္။ ေနထူးက ခုနကပဲေျပာေနေသးတာ ဆရာမဆီ သြားေပးခ်င္တယ္တဲ့။ ခုေတာ့အေတာ္ပဲ။ ဆရာမစားဖို႔ ယူသြားဦးေနာ္''
ေျပာရင္းဆိုရင္းက ငါးထည့္ေပးဖို႔ ၾကြပ္ၾကြပ္အိတ္ ထရွာေနျပန္ပါေရာ။
''အမေလး အစ္မရယ္ ေနပါေစ။ ေရာင္း ပါ။ ေရာင္းပါ။ ကြၽန္မ အလကားမယူပါရ ေစနဲ႔'' လို႔ ဇြတ္အတင္းျငင္းေပမယ့္ ''ကြၽန္မတို႔ က ဒါေလးတတ္ႏိုင္လို႔ ဒါေလးေပးရတာပါ။ဆရာမက စာတတ္ေအာင္၊ လိမၼာေအာင္ ေန႔တိုင္းသင္ေပးေနရတာ။ မယူရင္ ဆရာမ တပည့္က စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနေတာ့မွာ''တဲ့။
စားဝတ္ေနေရးျပည့္စံုၾကြယ္ဝၿပီး အစစ အဆင္ေျပေနသူေတြအဖို႔ကေတာ့ ဒီလို ေတာရြာေတြမွာ ဒီလိုဘဝေလးေတြရွိေနေသး တယ္ဆိုတာကို ေယာင္လို႔ေတာင္ေတြးမိၾကမယ္ မထင္ပါဘူး။ ''အခမဲ့ပညာေရး''ဆိုေပမယ့္ ေက်ာင္းေနအရြယ္ကေလးတိုင္း ေက်ာင္း ေရာက္မလာႏိုင္ၾကပါဘူး။ ေက်ာင္းလခ လြတ္ ခြင့္ေပး႐ံု၊ ေက်ာင္းဝတ္စံုေလးတစ္စံုတစ္ေလ နဲ႔ စာအုပ္ေလးေတြေထာက္ပံ့႐ံုက သူတို႔ဘဝ ေတြအတြက္ မေျပလည္ႏိုင္ေသးဘူးေလ။အခမဲ့ပညာေရးရဲ႕ေနာက္က အခမမဲ့တဲ့ စားဝတ္ေနေရးအတြက္ အိမ္ရွိလူကုန္ထြက္ အလုပ္လုပ္ေနရတဲ့ဘဝေတြကိုး။ ''ပညာျမင့္မွ လူမ်ဳိးတင့္မည္''လို႔ ဘယ္ေလာက္ပဲေၾကြးေၾကာ္ ေနေပမယ့္ လက္လႈပ္မွ ပါးစပ္လႈပ္ရမယ့္ မိသားစုေတြကေန ပညာတတ္ လူရည္ခြၽန္ လူရည္မြန္ေတြ ျဖစ္လာဖို႔ဆိုတာ ဟင္း...ေမာစရာေကာင္းလိုက္တာေနာ္။
တစ္ေန႔စာတစ္ေန႔ ခဲခဲယဥ္းယဥ္းရွာစား ေနရတဲ့ ေအာက္ေျခလူတန္းစားေတြအတြက္ က်န္းမာေရးအကူအညီေတြ၊ စီးပြားေရး အေထာက္အပံ့ေတြ၊ ဒါေတြအတြက္ဆို အစိုးရ ကိုတင္ အားကိုးေနလို႔မျဖစ္ဘူးေလ။ ကြၽန္မ တို႔ေတြအားလံုး အမ်ားႀကီးႀကိဳးစားၾကရဦး မွာပါလား။ ''သူဆင္းရဲတာ ငါနဲ႔မဆိုင္ဘူး။ သူ ဒုကၡေရာက္တာ ငါနဲ႔မပတ္သက္ဘူး''ဆိုတဲ့ အေတြးနဲ႔ ပစ္ပယ္မထားဘဲ ဝိုင္းဝန္းကူညီ ေစာင့္ေရွာက္ၾကဖို႔ကေတာ့ တာဝန္သိသူတိုင္း မွာ တာဝန္ရွိတယ္မဟုတ္လားရွင္။ ေနထူးတို႔ လို အနာဂတ္ပန္းကေလးေတြဟာ ေစတနာ စမ္းေရေအးနဲ႔ဖ်န္းမွ ေမႊးေနလန္းႏိုင္မယ့္ အားငယ္သူေလးေတြပါ။ ေမတၱာမိုးနဲ႔ပ်ဳိးမွ ႏိုးၾကြလာမယ့္ ပန္းကေလးေတြပါ။
အခုေတာ့ ကြၽန္မလည္း တပည့္ေလး ကိစၥနဲ႔ယွဥ္ၿပီး ေသေသခ်ာခ်ာသေဘာေပါက္ ပါၿပီ။ အရာရာတိုင္းကို စာအုပ္ႀကီးအတိုင္း လုပ္လို႔မရဘူးဆိုတာေလ။ ကာလံေဒသံနဲ႔ အေျခအေနၾကည့္ၿပီး တခ်ဳိ႕ကိစၥေတြမွာ ျပတ္သားတင္းမာတဲ့ စည္းကမ္းအစား နားလည္ခံစားတတ္တဲ့ ႏွလံုးသားနဲ႔ အလုပ္ လုပ္ဖို႔လိုတယ္ဆိုတာ ကြၽန္မသိပါၿပီ။ ''ဘယ္လို ဘယ္ပံု စည္းကမ္းနည္းလမ္းနဲ႔ ထိန္းသိမ္း ပစ္လိုက္မဟဲ့''ရယ္လို႔ ေက်ာင္းမွာတုန္းက ေဒါသတႀကီးနဲ႔ ေမာင္းတင္လာခဲ့တဲ့ကြၽန္မ။အခုေတာ့ ကြၽန္မမ်က္ႏွာ တၾကည့္ၾကည့္နဲ႔ ဆူမွာစိုးေနရွာတဲ့ ေနထူးရဲ႕ မ်က္ႏွာငယ္ ကေလးကို သနားၾကင္နာစြာျပန္ၾကည့္ရင္း ၾကင္ၾကင္နာနာၿပံဳးျပလိုက္မိပါတယ္။
''မိဘကိုကူေတာ့ ကုသိုလ္ရတာေပါ့ သား ရယ္။ သိပ္လိမၼာတာပဲ။ သားအေဖ ေနျပန္ ေကာင္းေတာ့ ေက်ာင္းလာခဲ့ေနာ္။ သား ေနာက္က်တဲ့စာေတြကို ဆရာမ ျပန္သင္ေပး ပါ့မယ္။ အစ္မေရ ဘယ္ေလာက္ခက္ခဲခက္ခဲ ေနထူးကို ေက်ာင္းေတာ့မထုတ္လိုက္ပါနဲ႔။ သူ႔အတြက္ စာအုပ္စာတမ္းဘာညာ လိုတာ ေတြ ကြၽန္မလည္း ကူၿပီးေထာက္ပံ့ပါ့မယ္ေနာ္''
ကြၽန္မရဲ႕ အားေပးစကားေတြေၾကာင့္ ဝမ္းသာသြားရွာတဲ့ သူတို႔သားအမိမ်က္လံုး ႏွစ္စံုမွာ မ်က္ရည္ေတြရစ္ဝဲလို႔။ ဒီလိုပါပဲ ကြၽန္မရဲ႕မ်က္လံုးထဲမွာလည္း...။
ေအးျမတ္ျမတ္ျဖဳိး/ကံမ(The Mirror Daily)
No comments:
Post a Comment