ရာဇ၀တ္အက်ဥ္းသားေတြနဲ႔ ေထာင္ရဲ႕သေဘာသဘာ၀က နာမည္တစ္လံုးရသြားရင္ အလိုလို ေနရာေပးေလ့ ရွိတယ္။ နဂိုနာမည္ေပ်ာက္ၿပီး ေထာင္ကေပးတဲ့နာမည္တြင္သြားရင္လည္း ေထာင္ထဲမွာ အေနအစားအတြက္ ပူပင္စရာမလိုေတာ့ဘူး။ အင္းစိန္ေထာင္ရဲ႕သမိုင္းမွာ ဂႏၳ၀င္လူမိုက္ေသြးမပါေပမယ့္ နာမည္ေၾကာင့္ အေနအစားေခ်ာင္တဲ့ လူဆိုးေတြရွိခဲ့တယ္။ ဥပမာ ယကၡႀကီးတို႔၊ ေဂ်ာ္နီဖိုးေခြးတို႔၊ ဥတိုတင္ခ်စ္ (ခ) တိမ္တမန္တို႔လို လူမ်ဳိးေတြေပါ့။
လူေကာင္ႀကီးကႀကီးၿပီး ႐ုပ္ကဆိုးလြန္းလို႔ပဲလား၊ အျပင္မွာ ဘာေတြလုပ္ခဲ့သလဲေတာ့ မသိဘူး။ ေထာင္ထဲမွာေတာ့ ယကၡႀကီးက နာမည္ႀကီးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔နဲ႔ေနတဲ့ ကာလတစ္ေလွ်ာက္ ယကၡႀကီးက ဂႏၳ၀င္လူမိုက္ေတြနဲ႔ ေရာေရာေထြးေထြး ေနေလ့ရွိေပမယ့္သူဆိုးတာ၊ မိုက္တာကို တစ္ခါမွ မေတြ႕ခဲ့ရဘူး။ အခုလည္း အျပင္မွာ ဘာသံမွမၾကားရေတာ့ဘူး။
ေဂ်ာ္နီဖိုးေခြးဆိုရင္လည္း နာမည္ကလည္း စိတ္၀င္စားဖို႔ေကာင္းတယ္။ လုပ္တာကလည္း အခန္းလူႀကီး။ ဒါေပမဲ့ ညက်ရင္ ေရခ်ိဳးၿပီးတာနဲ႔ ေပါင္ဒါေတြ ေျခဆံုးေခါင္းဆံုးလိမ္းေလ့ရွိတယ္။ ညဘက္ အေဆာင္မပိတ္ခင္ အခန္းသားေတြကို မိန္႔ခြန္းေႁခြေလ့ရွိတယ္။ သူ႔မိန္႔ခြန္းထဲမွာ ႏုိင္ငံေတာ္အဆင့္လူႀကီးေတြ၊ တန္ဖိုးႀကီး ဇိမ္ခံကားေတြ၊ ႐ုပ္ရွင္မင္းသမီးေတြအေၾကာင္း လိႈင္လိႈင္ပါေလ့ရွိတယ္။ အားလံုးတန္းျဖဳတ္ၿပီး ကိုယ့္ေနရာကိုယ္ ေရာက္သြားတဲ့အခါမွာေတာ့ ေဂ်ာ္နီဖိုးေခြးက သူ႔ထုိင္ေနတဲ့ ဖ်ာၾကမ္းက ဖ်ာစကိုခ်ိဳးၿပီး သြားၾကားထိုးေနတာကို ေန႔တုိင္းလိုလို ေတြ႕ေနရေတာ့ အခန္းသားေတြက အထင္မႀကီးေတာ့ဘူး။
ဥတိုတင္ခ်စ္လို႔ေခၚတဲ့ တိမ္တမန္ကလည္း မ်က္လံုးတစ္ဖက္ ပ်က္သြားေတာ့ အဲဒီေနရာမွာ ေက်ာက္မ်က္လံုး ထည့္ထားတယ္။ လူကို ေတြ႕႐ံုနဲ႔တင္ တစ္ဖက္သား ၾကက္သီးထစရာပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ တိမ္တမန္က မယ္ဒလင္တီး အရမ္းေကာင္းတယ္။ ေထာင္ထဲမွာ မယ္ဒလင္အစစ္ကို သြင္းခြင့္မျပဳေတာ့ ေစ်းထဲမွာေရာင္းတဲ့ ပလတ္စတစ္ ေကာ္ဇလံုကို ငါးမွ်ားႀကိဳးတပ္ၿပီး ျဖစ္ေအာင္တီးရတာပါပဲ။ ညဘက္ တိမ္တမန္ မယ္ဒလင္တီးၿပီး ေဖ်ာ္ေျဖရင္ သူ႔ေဘးနားမွာ လူေတြ၀ိုင္းေနတာပဲ။ ဒါကို အခြင့္ေကာင္းယူၿပီး တိမ္တမန္က ပရိသတ္ေတြကို သူ႔ဘ၀ဇာတ္ေၾကာင္းလည္း ေျပာျပေလ့ရွိတယ္။ သူ႔ကိုယ္သူ တပ္မေတာ္သားေဟာင္းတစ္ဦးျဖစ္ေၾကာင္းနဲ႔ ကခ်င္ျပည္နယ္မွာျဖစ္တဲ့ တိုက္ပြဲတစ္ခုမွာ ရြပ္ရြပ္ခၽြံခၽြံ တိုက္ခိုက္ရင္း မ်က္လံုးတစ္ဖက္ မိုင္းစမွန္ၿပီး ပ်က္စီးသြားတယ္လို႔ဆိုတယ္။ ေတာထဲမွာ သူ႔တပ္ဖြဲ႕နဲ႔ကြဲသြားေတာ့ အစာေရစာ ျပတ္လပ္ၿပီး ေသလုေျမာပါး ျဖစ္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ထူးျခားတဲ့ သစ္ပင္တစ္ပင္ရဲ႕ အျမစ္ကိုစားၿပီး အားအင္ေတြ ျပည့္၀လာၿပီး တပ္ကို ျပန္ေရာက္လာတယ္လို႔ ရွင္းျပတယ္။ ေနာက္ဆံုး မ်က္လံုးတစ္ဖက္ ပ်က္စီးသြားလို႔ တပ္က ပင္စင္ယူၿပီး ဘာမွလုပ္ကိုင္မစားတတ္တဲ့အတြက္ ကခ်င္ျပည္နယ္က သူ မိုင္းထိတဲ့ေနရာကို ျပန္သြားၿပီး အစြမ္းထက္တဲ့ ေဆးျမစ္ကို ျပန္ရွာခဲ့ၿပီး ရန္ကုန္-မႏၱေလးကူးတို႔ရထားေပၚမွာ ေရာင္းခ်ရင္း ႀကီးပြားခ်မ္းသာလာခဲ့တယ္လုိ႔ ေျပာတဲ့အခ်ိန္မွာ နားေထာင္ေနတဲ့ အက်ဥ္းသားအားလံုးက မယ္ဒလင္လက္သံ နားေထာင္ဖို႔ ေမ့ေလ်ာ့ သြားၾကတယ္။
ဒါေပမဲ့ ဥတိုတင္ခ်စ္(ခ)တိမ္တမန္ရဲ႕ ဇာတ္လမ္းဟာ အင္းစိန္ေထာင္ထဲမွာ ၾကာရွည္မခံလိုက္ဘူး။ သူ႔အေၾကာင္းကိုသိတဲ့ ဥတုိက ရန္ႏုိင္(ခ) ရွကူး ေရာက္လာေတာ့ အားလံုးေပၚသြားတယ္။ အမွန္တကယ္ေတာ့ ဥတိုတင္ခ်စ္ဟာ တပ္မေတာ္သားမဟုတ္ဘဲ မ်က္လံုးပ်က္ရျခင္းဟာ မယ္ဒလင္ႀကိဳးျပတ္ၿပီး မ်က္လံုးကို ေဖာက္၀င္သြားလို႔ ပ်က္သြားရတယ္လို႔ ဖြင့္ခ်လိုက္တယ္။ ဒါ့အျပင္ ဘာမွန္းမသိတဲ့ ေဆးျမစ္ေတြကို ရန္ကုန္-ပဲခူးရထားေပၚမွာ ေယာက်္ားအားတိုးေဆးဆိုၿပီး ဥတိုတင္ခ်စ္က ေရာင္းၿပီး အဆင္ေျပေနတယ္။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီေဆးျမစ္ကို ၀ယ္သံုးတဲ့ သူတခ်ိဳ႕ မူးေ၀ေအာ့အန္ၿပီး ၀မ္းေတြေလွ်ာကုန္လို႔ သူတို႔ၿမိဳ႕က ေဆးဆရာႀကီးကို ဥတိုတင္ခ်စ္ေရာင္းတဲ့ ကခ်င္ျပည္နယ္က ေဆးျမစ္ကို ျပၾကည့္တယ္။ ေဆးျမစ္ေတြ အေၾကာင္းနားလည္တဲ့ ဆရာႀကီးက ဒါဟာေဆးျမစ္မဟုတ္ဘဲ လူေတြကို ဥပါဒ္ေပးႏိုင္တဲ့ အျမစ္ျဖစ္ေၾကာင္းေျပာေတာ့ ဥတိုတင္ခ်စ္ကို ပဲခူးဘူတာမွာ ရဲေတြနဲ႔ ေစာင့္ဖမ္းရင္း ေထာင္က်လာတာလို႔ ေဖာ္ထုတ္လိုက္ကတည္းက တိမ္တမန္ စန္းက်သြားတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေထာင္ထဲမွာ နာမည္တစ္လံုးရသြားရင္လည္း အလုပ္ျဖစ္ပါတယ္။
ဒီလုိပဲ ဘုိနီလည္း ႐ိုး႐ိုးဘိုနီကေန ေရဘ၀ဲဘိုနီျဖစ္လာေတာ့ ေထာင္ထဲမွာ ေအးေဆးပဲ။ ဘိုနီက အမွန္တကယ္ေတာ့ ေထာင္ကို ၀င္ခလုတ္၊ ထြက္ခလုတ္ လုပ္တတ္တဲ့သူ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ သူ႔ကံၾကမၼာကိုက ေထာင္ဇာတာပါလာတယ္။ ပထမအႀကိမ္ ရဲဘက္စခန္းက လြတ္လာၿပီးတဲ့ေနာက္ ဆူးေလမွာ ေအးေအးေဆးေဆး ေစ်းေရာင္းေနတာပဲ။ ဒါေပမဲ့ သူဘာမွနားမလည္တဲ့ ၈၈ အေရးအခင္းႀကီးက ထျဖစ္တယ္။ ဒီေတာ့ ႐ုတ္႐ုတ္သဲသဲေတြျဖစ္ၿပီး ေစ်းေရာင္းလို႔ မရေတာ့ဘူး။ ေစ်းေရာင္းမရေတာ့ ရပ္ကြက္ကို ျပန္လာတယ္။ သူက တစ္ပါတီစနစ္ေတြ၊ ႏုိင္ငံေရးေတြ ဘာမွမသိဘူး။ သူတို႔မိသားစု ထမင္းမငတ္ေရးဘဲ အဓိကထားတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ရပ္ကြက္ထဲက သမ၀ါယမဆိုင္ကို ကင္းေစာင့္ေပးတယ္။ ရပ္ကြက္ကိုလည္း ေစာင့္ေရွာက္ရတယ္။
တစ္ေန႔ေတာ့ ၾကည္ၾကည္ဘီစကြတ္စက္႐ံုဘက္ကို ငမိုးရိပ္ေခ်ာင္းဘက္မွာ အက်ႌကိုယ္ခၽြတ္နဲ႔ လူအုပ္စုႀကီးတစ္စုက မီး႐ိႈ႕ဖို႔ လုပ္ေနတယ္လို႔ ရပ္ကြက္ထဲက လူတခ်ိဳ႕က သတင္းလာပို႔တယ္။ ဘီစကြတ္စက္႐ံုမီးေလာင္ရင္ ရပ္ကြက္ကိုလည္း မီးကူးႏိုင္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ရပ္ကြက္ထဲက လူငယ္လူရြယ္ ေယာက်္ားသားေတြ အမ်ားစုဟာ ငမိုးရိပ္ဘက္က လူေတြကိုတားဖို႔ လိုက္လာၾကတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဘယ္လိုမွ တားမရဘူး။ ႏွစ္ဖက္အေသအေက်ခ်ဖို႔ ရန္ေစာင္ေနၾကၿပီ။ ဒီအေျခအေနကို ေရွာင္လဲႊဖို႔အတြက္ ေငြၾကာရံေက်ာင္းတိုက္က ဘုန္းႀကီးႏွစ္ပါးနဲ႔ ေက်ာင္းသားသံုးေယာက္က ငမိုးရိပ္ဘက္က လူေတြကို သတ္ပြဲေတြ မျဖစ္ေအာင္သြားတားတယ္။ ဒါေပမဲ့ အေျခအေနက မင္းမဲ့စ႐ိုက္ ျဖစ္ေနၿပီ။ ဘယ္လုိမွ မထိန္းႏိုင္ေတာ့ဘဲ သူတို႔က ဘုန္းႀကီးႏွစ္ပါးနဲ႔ ေက်ာင္းသားသံုးေယာက္ကို ဓားေတြနဲ႔ ၀ိုင္းခုတ္တယ္။ အဲဒီေနရာမွာပဲ ေက်ာင္းသားသံုးေယာက္နဲ႔ ဘုန္းႀကီးတစ္ပါး ခ်က္ခ်င္းေသသြားတယ္။ က်န္တဲ့တစ္ပါးက ေသြးအိုင္ထဲမွာလဲၿပီး မေသမရွင္ျဖစ္ေနတယ္။ ဒီမွာပဲ ေတာင္ဥကၠလာစီမံကိန္းရပ္ကြက္က လူေတြက ေဒါသမထိန္းႏိုင္ေတာ့ဘဲ ငမိုးရိပ္ကလူေတြနဲ႔ တိုက္ပြဲစတင္ေတာ့တယ္။ ပိုဆိုးသြားတာက ငမိုးရိပ္အုပ္စု ဘက္က မစန္းဆိုတဲ့ အမ်ဳိးသမီးတစ္ေယာက္က မေသမရွင္ျဖစ္ေနတဲ့ ဘုန္းႀကီးကို ထဘီနဲ႔ သြားအုပ္တယ္။ ဒီလုပ္ရပ္ကို္ သည္းမခံႏုိင္တဲ့ လူအုပ္က ၀ိုင္းေအာ္ေပမယ့္ အဲဒီမစန္းကေတာ့ ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္နဲ႔ အသိစိတ္မဲ့ပံုပဲ။ ဒါကိုလူအုပ္ထဲက အဲဒီဘုန္းႀကီးကို ကိုးကြယ္ေနတဲ့ အေမျမက ေတြ႕ၿပီး အရမ္းေပါက္ကြဲသြားတယ္။ ေနာက္ဆံုး ေဘးနားက လူတစ္ေယာက္ဆီက ဓားကိုဆြဲယူၿပီး ခ်က္ခ်င္းပဲ မစန္းကို ခုတ္လိုက္တယ္။ မစန္းလည္း အဲဒီေနရာမွာပဲ ဓားခ်က္ေပါင္းမ်ားစြာမိၿပီး အသက္ေပ်ာက္သြားတယ္။ က်န္တဲ့ ငမိုးရိပ္က အက်ႌခၽြတ္လူေတြကို စီမံကိန္းက လူေတြက လိုက္႐ိုက္၊ လိုက္သတ္ၾကတယ္။ ဒီအထဲမွာ ဘုိနီလည္းပါတယ္။ ဘိုနီက လက္ျမန္တဲ့သူဆိုေတာ့ ငမိုးရိပ္က လူတစ္ေယာက္ကို ဖမ္းမိတယ္။ နာမည္ေမးေတာ့လည္း မေျပာႏုိင္၊ ဘယ္သြားမွာ ေမးေတာ့လည္း မေျဖႏိုင္ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္လုပ္ေနတာနဲ႔ ဘိုနီက ေဒါသျဖစ္ၿပီး သတ္ပစ္လုိက္တယ္။ ဖမ္းမိထားတဲ့ လူ ၃၀ ကိုေတာ့ ေငြၾကာရံေက်ာင္းတုိက္က ရဟန္းပ်ိဳသမဂၢက အလွဴခံတဲ့အတြက္ အသက္ခ်မ္းသာရာရသြားၾကၿပီး ဘုန္းႀကီးေတြက ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ ေခၚထားတယ္။ ေဆးျပယ္မွ သူတို႔ကို ျပန္လႊတ္လိုက္တယ္လို႔ သိရတယ္။ ဒီအျဖစ္အပ်က္ေတြက ေနာက္ေန႔ထုတ္ ဒီမိုကေရစီသတင္းစာေတြမွာ မ်က္ႏွာဖံုးသတင္းအျဖစ္ ပါလာတယ္။ ၁၉၈၈ တပ္မေတာ္က အာဏာသိမ္းၿပီးလိုက္တဲ့ေနာက္ အေရးအခင္းကာလထုတ္ သတင္းစာေတြထဲက လူသတ္မႈေတြကို ျပန္စိစစ္ၿပီး တရားခံေတြကို လိုက္ရွာဖမ္းတယ္။ ဇာတ္ေပါင္းလုိက္ေတာ့ မစန္းကိုသတ္လိုက္တဲ့ အေမျမက ေသဒဏ္က်သြားတယ္။ ေတာင္ဥကၠလာၿမိဳ႕နယ္ထဲက ေသဒဏ္က်တာ အေမျမတစ္ေယာက္ပဲ ရွိပါတယ္။ ဘိုနီကေတာ့ အေရးအခင္း လူသတ္မႈအျဖစ္ စြဲခ်က္တင္ၿပီး ေထာင္ ၁၀ ႏွစ္က်သြားတယ္။
ဒုတိယအႀကိမ္ ေထာင္ထဲကို ဘိုနီျပန္ေရာက္လာေတာ့ အရင္တစ္ခါကလုိ မ်က္စိသူငယ္နားသူငယ္နဲ႔ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ေရဘ၀ဲဘိုနီဆိုၿပီး ၀င့္၀င့္ႂကြားႂကြားနဲ႔ ျပန္ေရာက္လာတာျဖစ္တယ္။ ကံေကာင္းတာက အေရးအခင္းလူသတ္မႈျဖစ္လို႔ သူ႔ကို ရဲဘက္မပို႔ဘဲ ေထာင္ထဲမွာပဲထားတယ္။ ဘိုနီက ေထာင္ထဲမွာေရာ ရဲဘက္မွာေရာ က်င္လည္ခဲ့ဖူးေတာ့ အင္းစိန္မွာ လူရာ၀င္တယ္။ လူသတ္မႈပုဒ္မျဖစ္ေတာ့ အရွိန္အ၀ါ ရွိလာတယ္။ သူ႔အမႈတြဲေတြကလည္း ဗလႀကီးတို႔အပါအ၀င္ အုပ္စုေတာင့္ေတာ့ ေတာ္႐ံုလူေတြက မေက်ာရဲဘူး။ ေနာက္ဆံုးေထာင္က ဘိုနီကို ၀င္ေငြေကာင္းတဲ့ ေရကန္ဘာယာ အလုပ္ေပးလုိက္တယ္။
ေရကန္ဘာယာဆိုတာကေတာ့ အက်ဥ္းသားေတြ ေရကန္မွာ ေရခ်ိဳးဖို႔အတြက္ ႀကီးၾကပ္ရတာျဖစ္ပါတယ္။ ေထာင္မွာက ေရရွားတဲ့အတြက္ ေရကို သတ္မွတ္ထားတဲ့ ခြက္အေရအတြက္အတိုင္း ခ်ိဳးရပါတယ္။ အက်ဥ္းသားေတြ ခ်ိဳးၿပီးသားေရေတြကို တြင္းတစ္တြင္းထဲမွာ စုခံထားၿပီး ေတာင္ယာေတြကို ဆက္ၿပီးေလာင္းေပးရပါတယ္။ အက်ဥ္းသားတစ္ေယာက္ ေရကန္မွာေရခ်ိဳးမယ္ဆိုရင္ “ေလးခြက္ခ်ိဳး၊ ဆပ္ျပာတိုက္၊ ေလးခြက္ခ်ိဳး”ပါပဲ။
အက်ဥ္းသားတစ္ေယာက္ ေရခ်ိဳးမယ္ဆိုရင္ ေရရွစ္ခြက္ပဲရမွာပါ။ အက်ဥ္းသားထဲမွာ လူအမ်ဳိးမ်ဳိးပါေတာ့ တခ်ိဳ႕ပိုက္ဆံရွိတဲ့ အက်ဥ္းသားေတြက ေရပိုခ်ိဳးခ်င္တယ္။ ဒီေတာ့ ေရကန္ဘာယာကို ကပ္ရတယ္။ ဘိုနီက ေရကန္ဘာယာဆိုေတာ့ ေရခ်ိဳးတင္တဲ့ အသုတ္ေတြထဲမွာ သူ႔ဆီကို “လုိင္း” ၀င္ထားတဲ့ “ေဘာက္ခ်ာ” ေတြပါလား ၾကည့္ထားရတယ္။ မပါရင္ စည္းကမ္းအတိုင္း ေလးခြက္ခ်ိဳး၊ ဆပ္ျပာတုိက္၊ ေလးခြက္ခ်ိဳးေအာ္တယ္။ ေဘာက္ခ်ာပါရင္ေတာ့ “မင္းတို႔ေရခ်ိဳးတာ မညီဘူး၊ ငါျပန္ေအာ္မယ္၊ ညီညီညာညာ ျပန္ခပ္ခ်ိဳး” လို႔ေျပာၿပီး “ခပ္ခ်ိဳး”ကို ျပန္ေအာ္တယ္။ အဲဒီေတာ့ ရွစ္ခြက္ႏွစ္ခါ စုစုေပါင္း ၁၆ ခြက္ ခ်ိဳးရတာေပါ့။ ဒီနည္းနဲ႔ဘိုနီတို႔ အင္းစိန္ေထာင္မွာ ဟန္ၾကေနတယ္။ ေရခ်ိဳးတဲ့သူေတြထဲမွာ ႏုိင္ငံေရးသမားေတြလည္း ပါလာတယ္။ သူတို႔ေတြရဲ႕ အေနအထိုင္အေျပာအဆိုနဲ႔ စည္းလံုးမႈကို ဘုိနီက အရမ္း သေဘာက်တယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူတို႔ေတြနဲ႔ ခင္ေအာင္ေပါင္းတယ္။ ေႏြးေႏြးေထြးေထြးေနတယ္။ သူတို႔ေတြကို ေရ ႀကိဳက္သေလာက္ခ်ိဳးခြင့္ရေအာင္ ဖန္တီးေပးတယ္။ ၾကာလာေတာ့ ေဘာ္ဒါအရင္းေတြလို ျဖစ္လာတယ္။
ဒီအခြင့္အေရးကို ၅(ည) ေတြကလည္း ပီပီျပင္ျပင္အသံုးခ်တယ္။ အင္းစိန္ေထာင္ထဲကို ေရာက္ေနတဲ့ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားသမဂၢ(ရကသ) အဖြဲ႕၀င္ ေက်ာင္းသားေတြက မိန္းမေဆာင္မွာရွိတဲ့ သူတို႔ရဲ႕ အမႈတြဲတင္တင္ညိဳဆီကုိ အေရးႀကီးတဲ့ စာတစ္ေစာင္ ေပးစရာရွိတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဘယ္လုိေပးရမွန္းမသိဘူး။ ဒီကိစၥကို ေဆာင္ရြက္ဖို႔ ၅(ည)ထဲက ေက်ာ္ၫြန္႔ကို တာ၀န္ေပးလိုက္တယ္။ ဘာလုိ႔ေက်ာ္ၫြန္႔ကို ေရြးခ်ယ္ရသလဲဆိုေတာ့ ေက်ာ္ၫြန္႔နဲ႔ ဘိုနီက ညီအစ္ကိုအရင္းလုိ ခ်စ္ေနၾကလို႔ပဲ။ ေက်ာ္ၫြန္႔က ဘိုနီကို မိန္းမေထာင္မွာရွိတဲ့ ေက်ာင္းသူတင္တင္ညိဳကို စာတစ္ေစာင္ေပးခ်င္ေၾကာင္း ဖြင့္ေျပာတယ္။ ဘိုနီက သူႀကံစည္မယ္လုိ႔ ကတိေပးတယ္။ ရက္အနည္းငယ္အၾကာမွာေတာ့ ေထာင္လက္သမားဘုတ္ကို မိန္းမေဆာင္ကိုျပင္ဖို႔ ေထာင္မွဴးက ခုိင္းတယ္။ ဘုတ္ထဲက လက္သမားတစ္ေယာက္က ဘိုနီနဲ႔ လက္၀ါးခ်င္း႐ိုက္ထားၿပီး မိန္းမေဆာင္သြားမယ့္ေန႔မွာ ႐ုတ္တရက္ ေနမေကာင္းခ်င္ေယာင္ေဆာင္လိုက္တယ္။ သူ႔အစား ဘိုနီကို ထည့္ဖို႔ ေထာက္ခံခ်က္ေပးတယ္။ ေထာင္ကလည္း ဘိုနီကိုယံုေတာ့ လက္သမားဘုတ္နဲ႔အတူ မိန္းမေဆာင္ကို လႊတ္လိုက္တယ္။ ဘိုနီလည္း မိန္းမေဆာင္ေရာက္ေတာ့ သူမေတြ႕ဖူးတဲ့ တင္တင္ညိဳကို မရရေအာင္ ရွာရတာေပါ့။ ကံေကာင္းတာက အေဆာင္ျပင္တဲ့ကိစၥက တစ္ပတ္ေလာက္ အခ်ိန္ယူျပင္ရတဲ့အတြက္ သူအခြင့္အေရး ပိုရသြားတယ္။ တင္တင္ညိဳကလည္း မိန္းမေဆာင္မွာ အရမ္းေဟာ့ေရွာ့ျဖစ္ေနတယ္။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ မိန္းမေဆာင္ကိုကိုင္တဲ့ အက်ဥ္းဦးစီး ရဲေမတစ္ေယာက္က တင္တင္ညိဳကို ၾကည့္မရလို႔ မိန္းမေဆာင္တန္းစီးကို ခၽြန္ၿပီး ႐ိုက္ခိုင္းတယ္။ တန္းစီးကလည္း တင္တင္ညိဳကို ရန္ရွာၿပီး႐ိုက္တယ္။ ကံဆိုးတာက တင္တင္ညိဳဟာ ရန္ကုန္တုိင္းကရာေတးလက္ေရြးစင္ဆိုတာ သူတို႔မသိဘူး။ တင္တင္ညိဳနဲ႔ခ်ၾကေတာ့ မိန္းမေဆာင္တန္းစီး ဆီးအိမ္ထိၿပီး အေရးေပၚေဆး႐ံု တင္လိုက္ရတယ္။ အဲဒီကတည္းက တင္တင္ညိဳက မိန္းမေဆာင္မွာ ဆရာႀကီးပဲ။ ဘိုနီကလည္း သံုးရက္ေလာက္မွာ အေျခအေနအားလံုးကို နားလည္သြားၿပီး တင္တင္ညိဳနဲ႔ မေတြ႕ေတြ႕ေအာင္ ဖန္တီးလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ေက်ာ္ၫြန္႔ေပးတဲ့စာကို လံုၿခံဳစြာေပးခဲ့လိုက္တယ္။ ဒါဟာ ေရဘ၀ဲဘိုနီရဲ႕ ၅(ည)ေတြအေပၚ စြန္႔စြန္႔စားစား ကူညီခဲ့တဲ့ သမိုင္းမွတ္တမ္းတစ္ခုလို႔ ေျပာရမယ္။
ဒီဇာတ္လမ္းအေၾကာင္း သူေျပာရင္း တင္တင္ညိဳဟာ ေထာင္က လြတ္လာၿပီးတဲ့ေနာက္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ Suicide လုပ္ၿပီး ေသသြားတယ္လို႔ ေျပာလိုက္ေရာ ဘိုနီဆက္မေျပာႏုိင္ေတာ့ဘဲ ႐ိႈက္ႀကီးတငင္ ငိုရွာတယ္။ ႏွစ္ေပါင္း ၂၇ ႏွစ္ေလာက္ ၾကာခဲ့ေပမယ့္ ဘိုနီရဲ႕ သံေယာဇဥ္က အံ့ၾသဖို႔ေကာင္းတယ္။ ဆိုးတာကေတာ့ တင္တင္ညိဳ ေသသြားတယ္ဆုိတာကို ဘိုနီ မသိေသးတဲ့အတိုင္း မထားလိုက္ႏိုင္တာပါပဲ။
(ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္)
ေဇာ္သက္ေထြး
Tomorrow News Journal
No comments:
Post a Comment