"ဒီေဂ်သံႏွင့္ တုန္ခ်မ္ခ်မ္ “

"ဒီေဂ်သံႏွင့္ တုန္ခ်မ္ခ်မ္ “

ေႏြအပူထဲမွာ
ပ်ဥ္းမပန္းေတြ ခရမ္းႏုျပာ
ျမင္ယုံ ရင္ခုန္လာ
ကန္႔ေကာ္ရွာ အုန္းလက္ခ်ိဳး
ဟိုအရြက္ သည္ အညြန္႕ေတြ
အပ္ခ်ည္ယူေ၀ေအာင္ထိုးလိုက္ပ
အတာအိုးရၿပီ။
                        မေရရာသည့္ ပိေတာက္ကို ေမွ်ာ္ေမာရမည့္အစား ပ်ဥ္းမပန္းခရမ္းႏုျပာေတြျမင္လ်င္ အတာ ကိုႀကိဳ၍ရၿပီ။ အေမကေစ်းမွအျပန္ အတာအိုးကေလး ၀ယ္လာတာျမင္လ်င္ က်ေနာ္တို႔ ကေလးတသိုက္ ပ်ဥ္းမ ပင္ေပၚေစြ႕ကနဲ တက္ၿပီးသား၊ ကံေကာ္ကိုတံခ်ဳႏွင့္ယူ၊ စက္ခ်ဳပ္ခုံအံဆြဲမွာ အပ္ခ်ည္လုံးသစ္၀င္ႏႈိက္စဥ္ တူးပို႔တူးပို႔ ဗုံသံက တန္ခူးေလထဲခုန္ေပါက္ေရာက္လာသည္။ ကေလးတသိုက္ ၿပိဳင္တူေအာ္လိုက္၏ ။
“ သႀကၤန္က်ေတာ့မယ္ေဟ့ “

ဘယ္ေခ်ာင္ကဆြဲထုတ္လာမွန္းမသိသည့္ လည္ဆြဲၾကားေရာင္စုံဆင္လ်က္ ကေလးမတသိုက္ ယိမ္းတိုက္ေနၿပီ။ ဆံပင္နီေၾကာင္ ေရႊေရာင္ေဖါက္ဆိုးလာသည့္ ေကာင္ကေလးအား "ဦးတို႔ငယ္ငယ္က ဆံပင္ရွည္ထားရင္ေတာင္ လမ္းသရဲဆိုၿပီး အတင္းဖမ္းခ်ဳပ္ေလးကြက္ၾကား ေခါင္းတုံးအရိတ္ခံရတာေတြရွိတယ္ကြ" ဟု ေျပာျပေသာ္ ထိုသူငယ္ ပုခုံးတြန္႔ေလသည္။

ဒီေန႔ သႀကၤန္တီးလုံးဆိုသည္မ်ားက တုံခ်မ္ခ်မ္ ၊ ဗုံသံမပါ ၊ တူးပို႔တူးပို႔လည္း ေနာက္မခံေတာ့။ ဒီေဂ် ေခၚ ဓါတ္ျပားပြတ္သံကို သႀကၤန္ေတးဟု သူတို႔က ထင္ေနၿပီ။ ဆံပင္ပုံေတြ အေရာင္ေတြအဆန္းအျပား သူ႔ထက္ငါထူးေအာင္ညွပ္ေနသည့္ လူကေလးတို႔ကို ေမးၾကည့္သည္။ သႀကၤန္ကို ဘယ္လိုထင္သလဲဟု။ ကိုယ္လိုရာကိုယ္အဓိပၸါယ္ဖြင့္ၾကသည္သာ။ အမ်ားစုကေတာ့ သႀကၤန္ဆိုတာ အသားကုန္ကဲရမယ့္ပြဲဟု သကၠတ စကားကို အနက္ဆ ပြားၾကကုန္၏ ။

က်ေနာ္ငယ္စဥ္ကေတာ့ သည္လိုရက္မ်ိဳးဆိုလွ်င္ သံခ်ပ္တိုက္ေနသူမ်ားထံေငးေမာ့ေနတာမ်ားသည္။ ေခတ္စား ေနသည့္ အေၾကာင္းအရာကို ေရပန္းစားေနသည့္ သီခ်င္းသံစဥ္ထဲစာသားေျပာင္းဆိုသည့္အခါ ကေလးေတြ ပါးစပ္ထဲအလြယ္တကူ ေလွ်ာကနဲ ေရာက္သြားသည္ကိုး ။

“ ေရနံဆီ အိမ္မွာကုန္သြားၿပီ ---ဆိုင္မွာတို႔ တန္းစီ “ က်ေနာ္က အိမ္ျပန္ေရာက္သည္ႏွင့္ ထိုသီခ်င္း( မႈံေရႊရည္ ေတး အလိုက္ ) ကို ျပန္ဆိုျပေသာ္ ၊ သမ ဆိုင္မွာ ေရနံဆီတိုးရသည့္ ဒုကၡကိုခံစားေနရေသာ ရပ္ကြက္သူ ရပ္ကြက္သားအေပါင္းက မေနာေခြ႕ကုန္ၾကၿပီး၊ က်ေနာ့္အား ဆက္ဆုိျပရန္ ေျမွာက္ထိုးပင့္ေကာ္လုပ္ၾကပါသည္။

“ ေရနံဆီ × အိမ္မွာကုန္သြားၿပီ ဆိုင္မွာတို႔တန္းစီ ×
တမိုင္ေလာက္ပဲရွည္ပါသည္ × ထမင္းခ်က္ဖို႔ခက္ေနၿပီ × ဟင္းခ်က္ဖို႔ ခက္ေနၿပီ  ×××"

တကယ္လည္း က်ေနာ္တို႔ ငယ္ဘ၀အျဖစ္မွန္မ်ားပင္။ ေန႔စဥ္ထမင္းဟင္းခ်က္ဖို႔ ေရနံဆီမီးဖိုအားကိုးၾကရာ၊ ေရနံဆီတန္းစီရ၊ အခ်ိန္ကုန္လူပမ္းရသည့္ အျဖစ္မ်ားကို ေဖာ္က်ဳးသည္မို႔ ရပ္ကြက္လူစုလိုက္ဆိုၾကသည့္ သီခ်င္းျဖစ္ခဲ့သည္။ ထိုေခတ္က ေၾကာ္ျငာတခုကိုလည္းမွတ္မိေသးရဲ႕။ “ မီးဖိုပ်က္ေတြ ပစ္ထားရင္ အားႀကီးစိတ္ ဆိုးတယ္ “ ဟု မီးဖိုျပင္လုပ္ငန္းတခု၏ ေၾကာ္ျငာကို လူတိုင္းသိခဲ့သည္။ သႀကၤန္သံခ်ပ္သမားေတြက စင္ေပၚက ဤသို႔ တုန္႔ျပန္၏ ။

“ မီးဖိုထဲေရနံဆီမထည့္ႏိုင္ရင္ အားႀကီးစိတ္ဆိုးတယ္ “
..................
အေျခခံစားကုန္ျဖစ္သည့္ ဆန္၊ဆီ၊ဆား၊ သၾကား မွအစ လူသုံးကုန္ေတြကိုပါ သ/မ ဆိုင္အေပၚမွီေနရ၊ ကိုတာ စနစ္ျဖင့္၀ယ္ရသည့္ အေျခအေနမွသည္ ကုန္တိုက္ေတြမွာ လူသုံးကုန္ေတြေရာင္းေပးသည့္ ေခတ္ေရာက္လာ သည္။

“ရန္ကုန္ေနပူပူမွာ × ကုန္တိုက္(၁) ဖြင့္ေတာ့ × ခုိစရာအရိပ္လည္းေကာင္း × ေမွာင္ခိုတိုးလို႔ ေရာင္းၾကတယ္”

ကမၻာေက်ာ္ ABBA အဖြဲ႔၏ “ ရပ္စျပဴတင္ “ သီခ်င္းတြင္ အႏီွစာသားထည့္ဆိုကာ သံခ်ပ္ထိုးၾကျပန္သည္။ တန္းစီတိုးေရာင္း လူတန္းစားတရပ္ေပၚလာ၊ ဘ၀အခက္အခဲကို ေမွာင္ခိုေရာင္းသူမ်ားအျဖစ္ ႀကံဳသလိုေျဖရွင္း ၾကရသည့္ ျပကြက္မ်ားကို စင္ေပၚသရုပ္ေဖၚခဲ့ၾကျပန္၏ ။

တေနကုန္ ေရပက္ေဆာ့ကစားထား၊ ညက်ေတာ့လည္း သံခ်ပ္ေတြနားေထာင္ သရုပ္ျပေတြၾကည့္၊ ဆုေပးမ႑ပ္ ေပၚေငးရင္း က်ေနာ္တို႔ မ်က္ေတာင္စင္းၿပီ။ အိပ္မက္တပိုင္း ငိုက္ေကာင္းစဥ္ ၀ုန္းကနဲ ဒိုင္းကနဲ ပစ္ေဖါက္သံမ်ား ႏွင့္ အတူစင္ေပၚမွာ ယမ္းေငြ႔ေတြလႊမ္းၿပီး အထိတ္တလန္႔ၾကည့္ေသာ္ တိုက္ပြဲၾကားက ျပည္သူေတြ အတုံးအရုံး လဲေနၿပီ။

 ကေလးငိုသံထြက္လာသည္။ အတုံးအရုံးလဲက် ေနသူေတြၾကားမွ ရွင္လ်က္က်န္ခဲ့ေသာ ကေလး။ ေနာက္ခံ တီးလုံးက နာက်င္စရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ပို႔ေပးသည္။

 သံခ်ပ္တိုင္သူ စင္ေပၚ ေရာက္လာၿပီး ကေလးကို တယုတယေပြ႔သည္။ ၿငိမ္က်သြားသည့္ စစ္တလင္းေပၚ ေလေျပထဲက ကဗ်ာရြတ္သံက ပြဲခင္းကိုဖမ္းခ်ဳပ္လိုက္ ၏။ သံခ်ပ္ထိုးသည္ဟု မဆို၀ံ့၊ ကဗ်ာရြတ္သည္ဟုသာမွတ္မိသည္။ ၿပီးမွ သံခ်ပ္ေဖါက္သူေတြ တစတစ ၀ိုင္းလာၿပီး ခြန္အားရွိေသာ သံခ်ပ္မ်ားကို ၿပိဳင္ျမင္းေတြခြာသံေပးသလို ထိုးၾကေတာ့သည္။

 စစ္ကုိမုန္းေသာ အသံမ်ား၊ ျပာစင္ေသာ ေကာင္းကင္ထက္ခ်ိဳးငွက္ျဖဴကို ေမာ့ၾကည့္ေသာ မ်က္လုံးမ်ား။ လက္နက္ကိုစြန္႔၍ ႏိုင္ငံ သစ္တည္လိုေသာ လက္ရုံးမ်ား။ သႀကၤန္စင္ျမင့္ေပၚမွ သူတို႔ မိုးေျမဆုံးတိုင္ ဆန္႔ထုတ္လိုက္ၾက၏ ။
......

ေနာက္ေန႔ေရာက္ေသာ္ သူတို႔အေၾကာင္း သတင္းဆုိးၾကားရပါသည္။ ေျပာသူက ေဘးဘီကို ပ်ာယာခတ္ၾကည့္ လ်က္ ေလသံျဖင့္ေျပာသည္။

“သူတို႔ ညကပဲ အဆြဲခံလိုက္ရၿပီတဲ့ “

....
အာရုံထဲမွာ သႀကၤန္ႏွင့္သံခ်ပ္သည္ ေဆာင္းညေနခင္းႏႈယ္ ရုတ္ခ်ည္းအေမွာင္က်သြား၏။ အရပ္ထဲက အုန္းလက္ထိုးေရကစားမ႑ပ္ေတြ တျဖဳတ္ျဖဳတ္ ေပ်ာက္သြားသည္။ သိန္းခ်ီအကုန္ခံႏိုင္မွ ပိုက္တေခ်ာင္းရသည့္ မ႑ပ္မ်ားေပၚလာ၏။ မုန္႔လုံးေရေပၚဗန္းကို ေက်ာခုိင္းကာ ေကာ့ေတးလ္ေခၚယစ္ေရႊရည္ေပါင္းစုံစပ္ရာ မ႑ပ္ သို႔ ေခတ္ႀကီးက မ်က္ႏွာမူလိုက္၏ ။
.............
ယခုေတာ့ ရိုးရာသႀကၤန္ အာရုဏ္ဦး ျပန္ေရာက္ၿပီလား။ တမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္သူေတြ ေခါင္းေထာင္လာသည္။
ငယ္သူေတြကေတာ့ ဒီေဂ်ပြတ္သံႏွင့္ တုံခ်မ္ခ်မ္သံခ်ပ္သံကို တလွည့္စီနားစြင့္ေန၏။

အရက္မ်ိဳးစုံ လက္ကားျဖန္႔သူတဦးက ဤသို႔ ဆိုသည္။

“ ယဥ္ေက်းမႈေတြ သရုပ္ပ်က္ေတြမသိဘူးဗ်ာ၊ က်ေနာ္ကေတာ့ သႀကၤန္မတိုင္ခင္ အရက္ေတြစု၊ သႀကၤန္တတြင္း လုံးေရာင္းတာ၊ ႏွစ္တိုင္းပဲ၊ တႏွစ္ကို ကားတစီးဝယ္စုႏိုင္တယ္ “

.................
႔သႀကၤန္တြင္းေဆးရုံမွာ ဂ်ဴတီက်သည့္ ဆရာမတဦးက ဤသို႔ ညည္းသည္။ က်မတို႔က သႀကၤန္မွာ ကဲခ်င္တာ မဟုတ္ဖူး၊ သႀကၤန္တြင္းအလုပ္လုပ္ရတာကိုလည္း ၀မ္းမနည္းပါဘူး၊ ဒီႏွစ္ က်မဂ်ဴတီက အတက္ေန႔က်တာကိုပဲ ေတြးေၾကာက္ေနတာ ဟုဆို၏။

နားမလည္သူအတြက္ သူမကပင္ထပ္ျဖည့္စြက္သည္။

“ မႏွစ္ကဆိုရင္အေရးေပၚမွာခ်ဳပ္လိုက္ရတာ အလွဴပြဲအမီလက္မလည္တဲ့ အပ္ခ်ဳပ္သည္လိုပဲ။ ပြဲတက္ထည္ေတြ လို ဇာနဲ႔ေဘာ္ၾကယ္စီးကြင့္ေတြၾကားလွလွပပ မဟုတ္ဖူးေလ၊ ေသြးသံရဲရဲေတြကိုင္ခ်ဳပ္ေနရတာ။”

သႀကၤန္ကို အမ်ားစုက ေမွ်ာ္ေနခ်ိန္၊ ေတြးပူေနရသည့္ သူေတြရွိေနတာကလည္း သႀကၤန္အေၾကာင္းေျပာလ်င္ ခ်န္ထားမရသည့္ ကိစၥဟုျမင္ပါသည္။

မင္းကိုႏိုင္ 9.4.2017