သင္ဟာ တီဗြီေရာဂါ စြဲကပ္ေနသူ တစ္ဦးလား ၊ ဒါေလးကို ဖတ္ၾကည့္ပါ

သင္ဟာ တီဗြီေရာဂါ စြဲကပ္ေနသူ တစ္ဦးလား ၊ ဒါေလးကို ဖတ္ၾကည့္ပါ

ေခါင္းစဥ္မွာ စာလုံးေပါင္းမွားေနတာ မဟုတ္ပါဘူး ။ “ တီဗြီေရာဂါ” လို႔ ပဲ ေရးထားတာပါ။ တီဗြီအစီအစဥ္ေတြ ဇာတ္လမ္းေတြ ၾကည့္ၿပီး တစ္ေန႔တစ္ေန႔ အခ်ိန္ေတြအမ်ားႀကီး ကုန္ေနတဲ့ အစြဲအလမ္းေရာဂါပါ။ အေမရိကန္ႏိုင္ငံမွာေတာ့ လူႀကီးလူငယ္အမ်ားစုဟာ တစ္ေန႕မွာ ပ်မ္းမွ် အခ်ိန္ ငါး နာရီေလာက္ ၾကာေအာင္ တီဗီေရွ႕မွာ အခ်ိန္ကုန္ေနၾကတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာလည္း အလုပ္က ျပန္လာတာနဲ႕ အမွ် တီဗီေရွ႕ ၊ ဒါမွမဟုတ္ ကြန္ပ်ဴတာေရွ႕တန္းထိုင္ၿပီး ရုပ္ရွင္ဇာတ္လမ္းတြဲေတြ ေဖ်ာ္ေျဖေရးအစီအစဥ္ေတြကို မအိပ္ခင္အထိ (ထမင္းစားရင္လည္း တီဗီေရွ႕မွာပဲ စားၿပီး) ၾကည့္ရႈၾကသူေတြ ရွိပါတယ္။

ဒါဟာ တကယ္ေတာ့ ေကာင္းတဲ့ အေလ့အထမဟုတ္ပါဘူး။ ေလ့လာေတြ႔ရွိခ်က္ေတြအရေတာ့ တီဗြီၾကည့္ရႈရတာကို စြဲလမ္းခုံမင္သူေတြမွာ စိတ္လက္ေပ်ာ္ရႊင္လန္းဆန္းမႈေတြ က်ဆင္းလာတာ၊ စိတ္ညစ္ညဴးလာတာ၊ အလြယ္တကူ အိပ္မေပ်ာ္ႏိုင္တာေတြ ျဖစ္တတ္ၿပီး အရြယ္မတိုင္မီ ေသဆုံးတာေတြ အျဖစ္မ်ားတယ္လို႔ သိရပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဦးေႏွာက္ရဲ႕ မွတ္သားႏိုင္စြမ္းလည္း က်ဆင္းလာတတ္ပါတယ္။ ေလ့လာခ်က္တစ္ခုအရ ငယ္ရြယ္စဥ္ အသက္ (၂၀) နဲ႕ (၃၀) ၾကားမွာ တစ္ေန႕ကို အနည္းဆုံး (၃)နာရီေလာက္ တီဗီြ မွန္မွန္ၾကည့္သူေတြဟာ အသက္(၄၀) ေက်ာ္ (၅၀) နားေရာက္လာတဲ့ အခါမွာ သာမန္လူေတြထက္ မွတ္ဉာဏ္ဆုံးရႈံးမႈဒဏ္ကို ပိုမိုခံစားရတာ ေတြ႔ရွိရပါတယ္။

တီဗီြေၾကာင့္ ျဖစ္တဲ့ အဆိုးရြားဆုံး ျပႆနာေတြထဲကတစ္ခုကေတာ့ အခ်ိန္ကုန္တာပါပဲ။ အားလပ္ခ်ိန္မွာ ၾကည့္တာပဲေလ ဆိုသူမ်ားအတြက္က မထူးျခားေပမယ့္ အခ်ိန္ယူၿပီး တစ္ခုခု ျဖစ္ထြန္းေအာင္ လုပ္ခ်င္တဲ့ ရည္မွန္းခ်က္ႀကီးသူမ်ားအတြက္ေတာ့ စြဲလမ္းမႈတိုင္းဟာ အေႏွာင့္အယွက္ပါပဲ။ The Washington Post သတင္းစာ Website မွာေတာ့ ေဆာင္းပါးရွင္ တီးလ္ ဘာရယ္လ္ (Teal Burrel) ဆိုသူက သူမရဲ႕ ရည္မွန္းခ်က္ေတြအေကာင္အထည္ေဖာ္ဖို႔ တီဗြီကို ျဖတ္ထားခဲ့ရတဲ့ အေၾကာင္းေရးသားထားပါတယ္။ သူမဟာ PhD ဘြဲ႕အတြက္က်မး္ျပဳစုခ်င္ေနခဲ့ၿပီး တစ္ခ်ိန္တည္းမွာပဲ အိုလံပစ္အေျပးၿပိဳင္ပြဲအတြက္ ပဏာမ အဆင့္လူေရြးပြဲမွာ အေရြးခ်ယ္ခံရသူ ျဖစ္ခ်င္ေနပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒီအလုပ္ေတြလုပ္ႏိုင္ဖို႔အတြက္ဆိုရင္ တီဗြီကို မျဖတ္လို႔ မျဖစ္ေတာ့ဘူးဆိုတာ သူမ တျဖည္းျဖည္း သိရွိလာခဲ့ပါတယ္။

တီဗြီျဖတ္ခါစမွာ ဘယ္လိုမွ ေနသားမက်ခဲ့ပါဘူး။ သူမ ေၾကာက္ေနတဲ့ အထဲမွာ တီဗြီဇာတ္လမ္းေတြအေၾကာင္း သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ စကားစျမည္ေျပာစရာ မရွိရင္ လူမႈဆက္ဆံေရးပိုင္းမွာ အဆင္မေျပသူ ျဖစ္လာမလားဆိုတာလည္း ပါခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ တကယ္တမ္းမွာေတာ့ တျခားေျပာစရာအေၾကာင္းအရာေတြလည္း အမ်ားသားဆိုတာ သိရွိလာခဲ့ရပါတယ္။ တီဗြီျပတ္ၿပီး သုံးလ အၾကာမွာ စတင္ ေနသားက်လာခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီေနာက္မွာေတာ့ သူမ လိုခ်င္တဲ့ PhD ဘြဲ႕ကိုလည္း ရရွိလာခဲ့ပါတယ္။ သူမ ဝါသနာပါတဲ့ စာဖတ္စာေရးအလုပ္ေတြကို ပို လုပ္ရင္းနဲ႕ လူသိမ်ားတဲ့ စာေရးသူ တစ္ေယာက္အျဖစ္လည္း ရပ္တည္ႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ ၂၀၁၄ ခုႏွစ္အကုန္မွာ မာရသြန္ေျပးပြဲမွာလည္း သူမ ေျပးခဲ့ဖူးသမွ်မွာ အျမန္ဆုံးစံခ်ိန္ကို တင္ႏိုင္ခဲ့ၿပီး အိုလံပစ္ၿပိဳင္ပြဲအတြက္ အရည္အခ်င္းျပည့္မီသူအျဖစ္ သတ္မွတ္ျခင္းခံခဲ့ရပါတယ္။

“ တန္ေဆး၊ လြန္ေဘး “ ဆိုတဲ့ ျမန္မာစကားပုံအတိုင္းပါပဲ။ တီဗြီ ၾကည့္ျခင္းဟာ ဆိုးရြားတဲ့ ကိစၥခ်ည္းသက္သက္ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ဘာသာစကား ေလ့လာႏိုင္တဲ့ အခြင့္အေရးေတြ၊ ႏိုင္ငံရပ္ျခားယဥ္ေက်းမႈေတြ၊ ကိုယ္မေရာက္ဘူးတဲ့ ေဒသေတြ၊ သမိုင္းျဖစ္ရပ္ေတြဆိုင္ရာ ဗဟုသုတေတြကို ေလ့လာႏိုင္မယ့္ အခြင့္အေရးေတြေတာ့ ရွိပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အေရးအႀကီးဆုံးအခ်က္ကေတာ့ “ ကိုယ့္အတြက္ ဘာက အေရးအႀကီးဆုံးလဲ “ ဆိုတာကို သိဖို႔၊ အဲဒီလို သိရွိၿပီးေတာ့ ကိုယ့္ရည္မွန္းခ်က္ကို ထိပါးေစမယ့္ တီဗြီ အပါအဝင္ အေပ်ာ္အပါးေတြကို ေလွ်ာ့ခ်ႏိုင္ဖို႔ ပါ။

Ref: The Washington Post; “ This women gave up TV for an entire year …  and has a lot to show for it”

ေက်ာ္သန္႔ (ရိုးရာေလး)