“မင္းတို႔ ဘာျဖစ္လို႔ ပညာသင္ၾကသလဲ။ ဘာျဖစ္လို႔ ေက်ာင္းတက္ၾကတာလဲ”
“ပညာတတ္ခ်င္လို႔ပါ” ၊ “ပညာတတ္ခ်င္လို႔ပါ”
“ဟုတ္ရဲ႕လား၊ ေသခ်ာထပ္စဥ္းစားၾကစမ္း”
“ဟုတ္ပါတယ္” ၊ “ဟုတ္ပါတယ္”
“ေသခ်ာထပ္စဥ္းစားၾကစမ္း၊ ဘာျဖစ္လို႔ ေက်ာင္းလာတတ္ၾကတာလဲ။ ဘာျဖစ္လို႔ က်ဴရွင္ေတြ တက္ေနၾကတာလဲ”
“စာေမးပြဲေအာင္ခ်င္လို႔ပါ”
“ေအး-ဟုတ္ၿပီ။ ဘာျဖစ္လို႔ စာေမးပြဲေအာင္ခ်င္ၾကသလဲ”
“အလုပ္ရေအာင္လို႔ပါ” ၊ “အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္းလုပ္ႏိုင္ဖို႔ပါ” ၊ “ကိုယ့္ေျခေထာက္ေပၚ ကိုယ္ရပ္တည္ဖို႔ပါ”
“ေကာင္းၿပီ။ မင္းတို႔ စဥ္းစားႏုိင္ေအာင္ ငါ ေျပာျပမယ္။ ငါလဲ ငါ့ကိုယ္ငါ ငယ္စဥ္ဘ၀ကို ျပန္စဥ္းစားၾကည့္ခဲ့မိဖူးပါတယ္။ ေက်ာင္းသြားတာကိုက မိဘေတြက အသြားခိုင္းလို႔ သြားလိုက္ရတာပဲ။ ဘာရယ္လို႔ကို မေတြးခဲ့မိဘူး။ ေက်ာင္းေရာက္ျပန္ေတာ့လဲ ဆရာက ဒီစာကို က်က္ဆိုလို႔ က်က္လိုက္ရတာပဲ။ ဘာရယ္လို႔ မည္မည္ရရ တစ္ခါမွ မေတြးခဲ့မိဖူးဘူး။ အေရးႀကီးတာက စာေမးပြဲေအာင္ဖို႔၊ ဆရာေက်နပ္ဖို႔၊ အရိုက္ခံမထိဖို႔ေလာက္ကိုသာ ဦးစားေပးၿပီး စဥ္းစားခဲ့တာပါပဲ။ အခု ျပန္ၿပီး စဥ္းစားၾကည့္လိုက္ေတာ့ လူလားမေျမာက္ေသးတဲ့ ကေလးေပါက္စ အေတြးသက္သက္ပဲ ျဖစ္ေနတာကိုေတြ႔ေနရတယ္။ ဒီေတာ့ မင္းတို႔ကိုလဲ ဘာမွ အျပစ္မေျပာလိုပါဘူး။ မၾကာေသမီက စာတစ္အုပ္ကို ဖတ္လိုက္ရပါတယ္။ ဒါထက္ ေျပာလိုက္ရဦးမယ္။ ဟြန္ဒါေမာ္ေတာ္ကား၊ ဟြန္ဒါဆိုင္ကယ္၊ ဆူပါကတ္ဆိုင္ကယ္ ဆိုတာေတြကို သိၾကမွာေပါ့”
“သိပါတယ္” ၊ “သိပါတယ္”
“ေအး-အဲဒါေတြကို တီထြင္လပ္ောဆင္ခဲ့တဲ့သူက ဂ်ပန္လူမ်ဳိး ဟြန္ဒါဆိုးအိခ်ိေရာ တဲ့။ အခုေတာ့ျဖင့္ ကြယ္လြန္သြားတာ ဆယ္ႏွစ္ေလာက္ရွိသြားပါၿပီ။ သူ႔ဘ၀ဇာတ္ေၾကာင္း ႀကိဳးပမ္းခဲ့ရပံုေတြ၊ အေရးမလွျဖစ္ခဲ့ရတာေတြ၊ ေအာင္ျမင္မႈရခဲ့တာေတြကို ကိုယ္တိုင္ေရး အတၳဳပၸတၱိအျဖစ္ ေရးခဲ့တယ္။ တျခားလုပ္ေဖၚကိုင္ဖက္ေတြကလဲ ျဖည့္စြက္ေရးသားတယ္။ အဲဒီ ဒီစာအုပ္ကို နန္းျမေကခိုင္ ဆိုတဲ့ ျမန္မာမကေလးတစ္ေယာက္က ဂ်ပန္ဘာသာကေနၿပီး ျမန္မာလို ျပန္ဆိုခဲ့ပါတယ္။ နန္းျမေကခိုင္ရဲ႕ဖခင္က ဂ်ပန္ျပည္မွာပဲ ဧည့္ပါေမာကၡအျဖစ္ အမႈထမ္းရေလေတာ့ ဒီကေလးမကလဲ ဂ်ပန္ျပည္မွာပဲ ပညာသင္ခဲ့ရတာေပါ့ေလ။ ဒီေတာ့ကာ ဂ်ပန္ဘာသာစကား၊ ဂ်ပန္ယဥ္ေက်းမႈ လူေနမႈေတြကို ဂ်ပန္မေလးတစ္ေယာက္လို ကၽြမ္း၀င္ရင္းႏွီးေနေတာ့တာေပါ့။ ဒါေၾကာင့္ ဒီလိုစာအုပ္မ်ဳိးကို ပိုင္ပိုင္ႏိုင္ႏိုင္ ျမန္မာျပန္ဆိုႏိုင္တာေပါ့။ စာအုပ္နာမည္က အိပ္မက္ခြန္အားျဖင့္ ကမာၻေက်ာ္သူ တဲ့”
“ထားလိုက္ပါေတာ့ကြာ၊ ငါေျပာခ်င္တာက အဲဒီ မစၥတာဟြန္ဒါရဲ႕ စကားတစ္ခြန္းကို မင္းတို႔ သိၾကေစခ်င္တာပါ။ သူက ကေလးဘ၀ကတည္းက စက္ပစၥည္းကို ၀ါသနာပါတယ္။ စြဲစြဲမက္မက္ ၀ါသနာႀကီးတယ္။ စက္ပစၥည္းေတြကို ကိုယ္တိုင္လုပ္ခ်င္တယ္။ ေကာင္းသည္ထက္ ေကာင္းေအာင္၊ ျမန္သည္ထက္ ျမန္ေအာင္ ထုတ္လုပ္ခ်င္တယ္။ အဲဒီလိုနဲ႔ ဒုတိယကမာၻစစ္ႀကီးအတြင္းမွ အင္ဂ်င္အတြက္ ပစၥတန္ကြင္း(Piston ring)ကို ထုတ္ဖို႔ ႀကိဳးစားတယ္။ မေအာင္ျမင္ဘူး။ အရည္အေသြး မမီဘူး။ ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ သူဟာ သတၱဳေဗဒပညာအေျခံမရွိလို႔ မေအာင္ျမင္တာပဲ ဆိုတာကို သိလာရတယ္။
ဒီေတာ့မွ ဟာမာမတ္ဆု စက္မႈသိပၸံသင္တန္းေက်ာင္း ကိုသြားတယ္။ ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးဆီမွာ အျပင္ေက်ာင္းသားအျဖစ္ တက္ခြင္ေပးဖို႔ ခြင့္ေတာင္းတယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ တက္ခြင္ရတယ္ဆိုၾကပါစို႔ကြယ္။ သူ႔တီထြင္မႈ အလုပ္ရံုဟာလဲ တစ္ဖက္ဆိုေတာ့ ရသမွ် အခ်ိန္ကေလးမွာ လုေျပးၿပီး ေက်ာင္းတက္ရတာေပါ့။ တစ္ျခားေက်ာင္းသားေတြကေတာ့ ဆရာေျပာသမွ်ကို လုိက္ၿပီး မွတ္စုေရးၾက မွတ္ၾကေပါ့။ သူကေတာ့ သူ႔ပစၥတန္ကြင္းအတြက္ကိုသာ အာရံုစြဲေနတာမို႔ လုိအပ္သမွ်ကို ေခါင္းထဲမွာ စြဲေနေအာင္ စိတ္နဲ႔မွတ္တာေပါ့ေလ။ မွတ္စုေတြဘာေတြ လိုက္မေရးေတာ့ဘူး။”
“အဲ-စာေမးပြဲေတြ စစ္ေနၿပီဆိုရင္ သူက မေျဖေတာ့ဘူး။ ေက်ာင္းအားရက္လို႔ သေဘာထားၿပီး၊ သူ႔အလုပ္ခြင္မွာပဲ ျပန္လုပ္ေနေတာ့တာပဲ။ ေနာက္ေတာ့ သူ႔ကို ေက်ာင္းထုတ္ပစ္ပါေလေရာ။ ဒါနဲ႔ သူ႔ကိုဘာျပဳလို႔ ေက်ာင္းထုတ္တာလဲလို႔ ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးကို သြားေမးတာေပါ့။ စာေမးပြဲမေျဖတာ၊ ေက်ာင္းမမွန္တာေၾကာင့္ လို႔ေျပာတာေပါ့။ ဒါနဲ႔ သူက ေက်ာင္းထုတ္ခ်င္လဲ ထုတ္ပါ။ ဒါေပမဲ့ လက္ခ်ာကိုေတာ့ျဖင့္ နားေထာင္ခြင့္ျပဳပါဆိုၿပီး ဆက္တက္၊ ဆက္နားေထာင္ျပန္တာပဲ။ ဒီမွာပဲ ဆရာႀကီးက မင္းက စာေမးပြဲလဲ မေျဖဘူး။ ဒါေၾကာင့္ မင္းကို ေအာင္လက္မွတ္ေတာ့ မေပးႏိုင္ဘူး လို႔ ေျပာပါေလေရာ။ အဲ-ငါေျပာခ်င္တဲ့အခ်က္က အခုမွ ေရာက္လာေတာ့တာ။ (ဟြန္ဒါစံ) မစၥတာဟြန္ဒါက ဘာျပန္ေျပာတယ္ မွတ္သလဲ။
" ေအာင္လက္မွတ္ မေပးခ်င္လဲေနေပါ့။ ခင္ဗ်ာ့ေအာင္လက္မွတ္ႀကီးက ဘာသံုးလို႔ ျဖစ္တာမွတ္လို႔။ ရုပ္ရွင္လက္မွတ္ကမွ ဟုတ္တုတ္တုတ္ရွိေသးတယ္။ ရုပ္ရွင္ၾကည့္လို႔ရတယ္" လို႔ေျပာပစ္ခဲ့တာ။ ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးလဲ ေဒါကန္ၿပီး က်န္ရစ္ခဲ့တာေပါ့ေလ။”
“ငါေျပာခ်င္တာက ပညာတတ္ခ်င္တာလား။ စာေမးပြဲေအာင္လက္မွတ္ကို လိုခ်င္တာလား။ မစၥတာဟြန္ဒါကေတာ့ ျပတ္သားတယ္။ ရွင္းတယ္။ ပညာသင္တာ ပညာတတ္ခ်င္လို႔။ စာေမးပြဲေတြ ေအာင္လက္မွတ္ေတြကို ထည့္ကို မတြက္ေတာ့ဘူး။”
“သို႔ေသာ္လည္း မင္းတို႔နဲ႔ ဟြန္ဒါစံ မတူတဲ့အခ်က္ေတြကို ငါ သတိရပါတယ္။ သူက သူ႔လုပ္ငန္းအတြက္ ေလ့လာတာ။ မင္းတို႔မွာကေတာ့ မိဘဆရာသမားမ်ားက ျပ႒ာန္းထားတဲ့စာေတြကို ေလ့လာေနၾကရတာ။ စာေမးပြဲေအာင္ဖို႔ကလဲ လိုေသးတယ္ မဟုတ္လား။ စာေမးပြဲ က်ခဲ့ရင္ ကိုယ့္အိမ္မွာေတာင္ ထမင္းစားရတာ မ၀ံ့မရဲျဖစ္ေနေတာ့မွာေပါ့။ ဒီေတာ့ စာေမးပြဲေအာင္ဖို႔ကိုလဲ ႀကိဳးစားၾကရမွာပဲ။ ဒါေပမဲ့ တစ္ဘက္က ၾကည့္လိုက္ရင္လဲ ပညာကိုလဲ တတ္ေအာင္ႀကိဳးစားၾကရမွာပဲ။”
“ေစာေစာက ဘာျဖစ္လို႔ ပညာသင္ၾကသလဲ လို႔ ငါေမးခဲ့ေတာ့ ပညာတတ္ခ်င္လို႔ပါ လို႔ မင္းတို႔ေျဖခဲ့ၾကတယ္။ အခုေတာ့ တကယ္ဟုတ္ရဲ႕လား လို႔ထပ္ေမးရေတာ့မယ္။ မင္းတို႔ အခုဆိုရင္ ဆယ္တန္းေရာက္လာၾကၿပီ။ ဆယ္တန္းဆိုလိုက္ေတာ့ ကိုးတန္းေအာင္ခဲ့ၾကၿပီးၿပီ။ ကိုးတန္းျပဌာန္းစာေတြကို ေကာင္းစြာ နားလည္ခဲ့ၾကၿပီးၿပီေပါ့။ ကိုးတန္း ပညာကို ေကာင္းစြာ တတ္ခဲ့ၾကၿပီးၿပီေပါ့။ ေအာင္မွတ္ဆိုတာက ေလးဆယ္ရာခိုင္ႏႈန္းေပါ့ကြာ။ တကယ္လို႔ အဲဒီကိုးတန္းစာေတြကို ထပ္ၿပီး စစ္စစ္ေပါက္ေပါက္ စာေမးပြဲထပ္ၿပီး စစ္ရင္ မင္းတို႔ ေအာင္ပါေစမယ္လို႔ တာ၀န္ယူႏိုင္ပါ့မလား”
ထိုအခါတြင္ေတာ့ တစ္တန္းလံုး ၿငိမ္က်သြားၿပီး တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္ ၾကည့္ေနၾကသည္ကို ေတြ႔လိုက္ရပါေတာ့သည္။ တခ်ဳိ႕ကလည္း ရယ္ရႊန္းရႊန္းလုပ္ၿပီး မရေတာ့ဘူးထင္တယ္ ဟုေျပာၾကပါသည္။
“ငါေျပာခ်င္တာက ျမန္မာစာမွာပါတဲ့ ကဗ်ာေတြဘာေတြကို အလြတ္ရြတ္ခုိင္းတာမ်ဳိး မဟုတ္ပါဘူး။ မင္းတို႔သင္ခဲ့ရတဲ့ သခ်ၤာ၊ ရူပ၊ ဓါတု ဆိုတာမ်ဳိးေတြကို ေျခေျချမစ္ျမစ္ ျပန္ေျပာႏိုင္ပါရဲ႕လားဆိုတာကို ေမးေနတာပါ။ အဲဒီျပ႒ာန္းစာအုပ္ထဲက ပုစာၦေတြကို ျပန္ၿပီးတြက္ခိုင္းရင္ တြက္ႏိုင္ၾကပါ့မလား။ တျခားလူတေယာက္ကို ျပန္သင္ေပးစမ္းပါဆိုရင္ သင္ေပးႏိုင္မလား ဆိုတာကို ေမးေနတာပါ” သူတို႔အားလံုး ငိုင္သြားၾကသည္။
“ကဲ-ထားလိုက္ၾကပါေတာ့ကြာ။ ပညာ ဘာေၾကာင့္ သင္သလဲဆိုေတာ့ ပညာတတ္ခ်င္လို႔ပါလို႔ မင္းတို႔ေျဖခဲ့ၾကတယ္ေနာ္။ အဲဒါကို ေသေသခ်ာခ်ာ စဥ္းစားၿပီး မင္းတို႔ကိုယ္မင္းတို႔ ျပန္စစ္ေဆးႏိုင္ေအာင္လို႔ ငါက ဒီေမးခြန္းေတြကို ေမးလိုက္ရတာပါ။ ငါကိုယ္တိုင္ကလဲ ေသခ်ာစဥ္းစားခဲ့ဖူးတာ မဟုတ္ပါဘူး။ အခုက်ေတာ့မွ စဥ္းစားမိလာတာေတြပါ။ ငါကိုယ္တိုင္ ငယ္ငယ္က မစဥ္းစားမိခဲ့ဖူးေသာ္လဲ မင္းတို႔ကိုေတာ့ျဖင့္ ဒီအရြယ္ကတည္းက စဥ္းစားမိေစခ်င္တာေၾကာင့္ ဒါေတြကို ေမးေျဖေဆြးေႏြး လုပ္ေနရတာပါ။ ေနာက္တစ္ပတ္ ဆက္ခ်င္ေသးတယ္ကြာ”
Sources; (ေအာင္သင္း)-စာဖတ္ၾကရေအာင္
No comments:
Post a Comment