" စင္ေပၚက အပ်ဳိႀကီး "

" စင္ေပၚက အပ်ဳိႀကီး "

                                                   

(၁)

သီတင္းမကၽြတ္ခင္ကေန ဝါမဝင္ခင္ၾကား ကာလေတြမွာ ကၽြန္မစိတ္ကို အေႏွာင့္အယွက္အေပးဆံုး စကားလံုးကေတာ့ "အပ်ဳိႀကီး"ဆိုတဲ့ စကားလံုးပဲ။ အဲဒီ အပ်ဳိႀကီးရဲ႕ေနာက္မွာ "ဒီႏွစ္လည္း မစံြေသးဘူးလား" ဆိုတာမ်ဳိး "ဘယ္ေတာ့မွ စား
ရမွာလဲ" ဆိုတာမ်ဳိး ကပ္ပါလာၿပီဆိုရင္ေတာ့ ပိုဆိုးၿပီ။ ေဒါသေတြထြက္တာ ထြက္တာ...။

အပ်ဳိႀကီး၊ လူပ်ဳိႀကီးဆိုတာ လူတကာ ပါးစပ္သရမ္းစရာ လူတန္းစားမ်ား မွတ္ေနၾကသလား မသိပါဘူး။ အပ်ဳိႀကီးျဖစ္ရလုိ႔ ဘယ္တုန္းကမွ ဝမ္းမနည္းခဲ့ဖူးေပမဲ့ အပ်ဳိႀကီးျဖစ္ရတာေတာ့ ေရွးဘဝဝဋ္ေႂကြးပဲလုိ႔ ကၽြန္မထင္လာမိတယ္။ လူတကာရဲ႕ အေလွာင္အေျပာင္ အစေနာက္ခံေနရတာ နည္းတဲ့ ဝဋ္ေႂကြးလား။ အရင္ဘဝက ဘယ္သူ႔ကိုမ်ား သေရာ္ေလွာင္ျပင္ခဲ့မိလုိ႔ပါလိမ့္။ ဆတ္ဆတ္ထိမခံ ႏႈတ္လွန္ထုိးလို႔ မႏိုင္တဲ့အခါမွာေတာ့ ကိုယ္ထိေတြ႕ကိုင္တြယ္လို႔မရတဲ့ "
ဝဋ္ေႂကြး"ဆိုတာႀကီးကိုပဲ တရားခံတပ္ရတယ္။

“
ဟဲ့... ရတာမလုိ၊ လုိတာမရလုိ႔ အပ်ဳိႀကီး ျဖစ္ေနတာမဟုတ္ဘူး သိရဲ႕လား၊ လူလူခ်င္းတူတူ ေယာက်္ားဆိုတဲ့ အမ်ဳိးအစားကို သခင္လုပ္ၿပီး ေရပူေရခ်မ္းကမ္းလွမ္း ဝတ္ႀကီးဝတ္ငယ္ျပဳမေနႏိုင္လုိ႔ ငါေယာက်္ားမယူတာ နားလည္လား”

အဲသလုိ အႏုိင္ပိုင္း ျပန္ေျပာျဖစ္ေပမဲ့ စိတ္ ထဲ ဘယ္သူမွ မသိေအာင္ႀကိတ္ၿပီး အားငယ္သလို ဝမ္းနည္းသလို ျဖစ္မိတာကိုလည္း တစ္ကိုယ္တည္းေတာ့ ဝန္ခံရေပလိမ့္ဦးမယ္။ ေယာက်္ားဆို စိတ္ကို မဝင္စားတာမ်ဳိးေတာ့ မဟုတ္ခဲ့ဘူးပဲ။ ငယ္တုန္းက ေက်ာင္းတုန္းကေတာ့ ခ်စ္သူရယ္လုိ႔ တစ္ေယာက္ေတာ့ ထားခဲ့ဖူးသားပဲ။ ႏွစ္ဦးၾကား ဆက္ဆံေရးလည္း အဖုအထစ္ျပႆနာ ႀကီးႀကီးမားမားမရွိ၊ ေျပေျပလည္လည္ပါပဲ။

ဘာအျပစ္မွ မလုပ္မိပါဘဲ ျဗဳန္းဆို ကိုယ့္ကိုထားသြားၿပီး ဒင္းက ေနာက္တစ္ေယာက္ အသစ္ရွာသြားတာေလ။ ကိုယ့္ပ်က္ကြက္မႈေၾကာင့္ ျဖစ္ရတဲ့ အပ်ဳိႀကီးလည္း မဟုတ္။ ဒင္းကိုသာ နာနာ စိတ္နာတယ္။ ယူသြားတာကလည္း ေဝးေဝးလံလံက မဟုတ္။ ေဆြမ်ဳိးထဲက ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္နဲ႔။ သူနဲ႔ႀကိဳက္ေနစဥ္က တစ္ေဆြတစ္မ်ဳိးလံုးကို ေၾကျငာမထားရေသးေပမဲ့ ေပၚေပၚထင္ထင္ တြဲေန ခဲ့တာမုိ႔ သိတဲ့သူေတြသိေနၾကတာပဲေလ။

အဲဒီ ဝမ္းကြဲေလးကမွ မသိလုိ႔ဆိုရင္လည္း ထားလုိက္ပါေတာ့။ သူတို႔ခ်င္းႀကိဳက္လုိ႔ ယူၾကတာပဲမုိ႔ သစၥာမရွိတဲ့ ရည္းစားေဟာင္းကိုသာ အျပစ္တင္ရမွာပါ။ ဒါေပမဲ့လည္း ကိုယ္နဲ႔ျပတ္ၿပီးမွ မၾကာခင္ မိန္းမယူတာ အမ်ဳိးထဲကျဖစ္ေနေတာ့ အသည္းေတြတႏံု႔ႏံု႔နာ ကိုယ္ကပဲ မ်က္ႏွာျပန္ပူရမလုိလုိျဖစ္ အဲဒီမဂၤလာေဆာင္လည္း ဖိတ္စာရၿပီး မသြားျဖစ္ေတာ့ပါဘူးေလ။ ေဆြေတြ မ်ဳိးေတြေတာင္ ဟိုဖက္ ဒီဖက္ ခပ္ျပတ္ျပတ္ ခပ္တန္းတန္းေတြ ျဖစ္သြားေသး။

ရံဖန္ရံခါေတာင္ သတိမရပါဘူးလုိ႔ေတာ့ မညာခ်င္ဘူး။ အေပါင္းအသင္းေတြက အပ်ဳိႀကီး တစ္ႀကိမ္ေခၚတိုင္း ဘယ္ေတာ့စားရလဲ တစ္ခါေမးတုိင္း “နင္တုိ႔ သိပ္ငတ္ေနရင္ အခုပဲေကၽြးမယ္ဟယ္” လုိ႔ အ႐ံႈးမေပးျပန္ေျပာရင္း ဒင္းမ်က္ႏွာကိုပဲ  ျပန္ျမန္ေယာင္ တစ္စစီဆဲြျဖဲခ်င္စိတ္ေပါက္ ႏွလံုးသားထဲက မသိမသာ ေအာင့္မ်က္မ်က္ေလး နာက်င္မိေသးတာေပါ့။

ေျပာရမယ္ဆိုရင္ သူက ေခ်ာလည္း ေခ်ာတယ္ေလ။ နာမည္ႀကီး မင္းသားတစ္ေယာက္နဲ႔လည္း အေတာ္ဆင္တာ။ ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ပါဆိုေပမဲ့ အဲဒီမင္းသားပါတဲ့ ဘာဇာတ္ကားမွ မၾကည့္ျဖစ္ေတာ့တာဟာ အဲဒီတုန္းကထဲကေန ခုထိ။ မင္းသားပါေရာ စိတ္နာပစ္လုိက္တာမ်ဳိး။ ေယာက်္ားတစ္ေယာက္ေယာက္ရဲ႕ အခ်စ္ကို ေနာက္ထပ္လက္ခံဖုိ႔လည္း စိတ္ကုန္သြားခဲ့တာ။

x x x x​ x

(၂)

အသက္ေလးဆယ္ထဲေရာက္လာေတာ့ တႏုံ႔ႏုံ႔နာက်င္ခံစားရျခင္းေတြလည္း အဟုတ္ကိုမရွိေတာ့ပါဘူး။ အသည္းကြဲခ်ိန္တုန္းက ဖိတက္ခဲ့တဲ့ သင္တန္းေတြ ဒီပလုိမာေတြ ေအာင္လက္မွတ္ေတြနဲ႔ အလုပ္အကိုင္ေကာင္းေကာင္း တစ္ခုကလည္း လခေကာင္းေကာင္းနဲ႔ ပိုင္ဆိုင္ထားေလေတာ့ ကိုယ့္ အလုပ္အကိုင္၊ ပြဲလမ္း၊ အခမ္းအနားေတြနဲ႔ အခ်ိန္အားရယ္လုိ႔လည္း မရွိလွေတာ့ပါဘူး...။

မန္းေဒးတူ ဖ႐ိုက္ေဒးက ႐ံုးတက္၊ ပိတ္ရက္ ႏွစ္ရက္မွာ တစ္ရက္ကိုေတာ့ ကိုယ့္အလွအပအတြက္ ျပင္ဆင္ေက်ာ့သ၊ ရတဲ့အခ်ိန္အတြက္ သံုးရတယ္။ Spa သြားၿပီး ေျခဆံုးေခါင္းဖ်ား လုိအပ္သလုိ ျပဳျပင္ေပါင္းတင္ေဆးထိုးျဖတ္ညႇပ္ ေကာက္ ျခယ္သ။ ေနာက္တစ္ရက္ေတာ့ သာေရးနာေရးနဲ႔ ေရွာ့ပင္အတြက္ေပါ့။ အသက္ ၃၀ ေက်ာ္လာခ်ိန္ မွာ အပ်ဳိႀကီးျဖစ္ရတာ ဂုဏ္ပဲ ငယ္သလုိလုိျဖစ္ခဲ့ေပမဲ့ ၄၀ လည္းေက်ာ္ေရာ အပ်ဳိႀကီးဆိုတာ ဂုဏ္သေရႀကီးမားသလုိ တင့္တင့္တယ္တယ္ရွိတယ္လုိ႔ ျပန္ျမင္လာျပန္တယ္။

အပ်ဳိႀကီးလုိ႔ ေခၚခံရတာကို ေအာင့္သက္သက္ ျဖစ္မိတုန္းေပမဲ့ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ အအိုႀကီးေတြနဲ႔ယွဥ္ၿပီး အေက်နပ္ႀကီး ေက်နပ္လာတာဆိုတာေလ။ ၃၀ ေက်ာ္တုန္းကေတာ့ အပ်ဳိႀကီးဆိုတာ ေယာက်္ားတစ္ေယာက္ေယာက္က လက္ထပ္ယူ ခ်င္ေလာက္ေအာင္ တန္ဖုိးအထားမခံရသလုိလုိ ျဖစ္ခဲ့ေပမဲ့ ၄၀ ေက်ာ္လာေတာ့ ကၽြန္မကိုယ္တုိင္က ေယာက်္ားေတြကို တန္ဖိုးထားလုိ႔ မရေတာ့တာ။ ေယာက်္ားဆိုတာႀကီးေတြဟာ မ်က္စိထဲ အၿမီးအေမာက္ကို မတည့္ေတာ့တာ။

ေယာက်္ားတစ္ေယာက္ရဲ႕ အခ်စ္ကို မခံရတာမ်ား ဘာအေရးလဲ။ သူတုိ႔ရဲ႕အခ်စ္ဆိုတာကေရာ ဘယ္ေလာက္မ်ားေပးဆပ္သိတတ္ျခင္းေတြ ပါဝင္ေနလုိ႔လဲ။ ဥပမာေျပာရင္ ကၽြန္မခုေန ေကာ္ဖီ ေသာက္ခ်င္ရင္ ကိုယ္ေသာက္ဖုိ႔တစ္ခြက္ပဲ ကၽြန္မ ေဖ်ာ္ရတယ္။ ကၽြန္မသူငယ္ခ်င္း အိမ္ေထာင္ရွင္မ  အအိုေတြမွာ သူတုိ႔ေကာ္ဖီေသာက္ေတာ့မယ္ဆိုရင္ေတာင္ ေယာက်္ားေသာက္ဦးမလား၊ သားေသာက္ဦးမလား ပူေတာင့္ပူပင္ရွိရတယ္။ တစ္ခြက္အစား သံုးခြက္ေလာက္ေဖ်ာ္ရတယ္။ တစ္ခါတစ္ေလမ်ား ကိုယ္မေသာက္ခ်င္ပဲနဲ႔ေတာင္ လင္ဖုိ႔သားဖုိ႔ ထေဖ်ာ္ရတယ္။ အဟက္ဟက္။

အစားအစာဆိုလည္း ကိုယ္စားခ်င္တာေလး ကိုယ့္ဘာသာတစ္ေယာက္တည္း ေရြးခ်ယ္ဝယ္စားလို႔ရတယ္။ မိဘနဲ႔ဆိုရင္ေတာင္ မိဘက ခုထိသမီးအပ်ဳိႀကီးကို ကေလးတစ္ေယာက္လုိ အဖူးအညြန္႔ ဦးစားေပးတာခံရတုန္း။ သူငယ္ခ်င္း အအိုႀကီးေတြ ခမ်ာ ဘာေလး ဝယ္လာလာ ျခမ္းလာလာ ခ်က္စားစား အေကာင္းဆံုးဆိုတာေတြကို ေယာက်္ားဖုိ႔၊ သားဖုိ႔၊ သမီးဖုိ႔ စသည္ျဖင့္ အဆင့္ဆင့္ဦးစားေပးၿပီးမွ အားလံုးမစားခ်င္တဲ့ အက်န္အညံ့ေလးကိုသာ စားရတယ္။ သနားခ်က္...။

အားရက္ ပိတ္ရက္ေလး သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ခ်ိန္းခ်က္ အလည္ထြက္ေစ်းဝယ္ထြက္ရပါမယ့္အေရး ေယာက်္ားခြင့္ျပဳခ်က္ ယူရတဲ့သူနဲ႔၊ သူအျပင္ေရာက္တုန္း အိမ္မွာ ေနာက္ေၾကာင္းေအးေအာင္ တစ္ရက္ေလာက္ ႀကိဳတင္စီမံျပင္ဆင္ခဲ့ရတဲ့သူနဲ႔၊ သြား မသြားရေသးဘူး ေနာက္က ဖုန္းလုိက္လာတဲ့သူနဲ႔၊ အျပန္ေနာက္က် မရတဲ့သူနဲ႔၊ အမ်ဳိးကုိ စံုေနတာပဲ။

အိမ္ရွင္မဆိုတာ မိသားစုရဲ႕ ခိုင္းဖတ္၊ ႏိုင္ဖတ္၊ အခြင့္အေရးအနည္းဆံုးလူ၊ အနစ္နာခံစရာရွိ ကိုယ္ခ်ည္းသိမ္းက်ဳံးခံရသူ။ သူတို႔က ကၽြန္မကို အပ်ဳိႀကီးေခၚေခၚၿပီး ႏွိမ္ရက္ေပမဲ့ ကၽြန္မကေတာ့ သူတို႔ဝမ္းနည္းေအာင္ သူတို႔ရဲ႕ဆံုး႐ံႈးမႈေတြကို မေျပာရက္ပါဘူးေလ။ တရားေလးက်ရင္းသာ ၾကည့္ေနလုိက္တာပါ။

x x x x x

(၃)

အပ်ဳိႀကီးျဖစ္ရတဲ့အတြက္ တစ္စတစ္စ ပိုေက်နပ္မိရတဲ့ အေၾကာင္းရင္းေလးေတြ ေျပာျပရဦးမယ္။

ကၽြန္မ သူငယ္ခ်င္း “သက္”ဆိုတာ ရွိတယ္။ ေက်ာင္းတုန္းကမ်ား သူတုိ႔အတြဲဟာ လူတကာႀကိတ္ၿပီး မနာလုိခ်င္စရာအတြဲေပါ့။ သူ႔ေယာက်္ား ကိုလင္းေမာ္ဆိုတာဟာ ရည္းစားဘဝက သက္အေပၚအင္မတန္မွကို တယုတယၾကင္နာႏိုင္တာက လား။ မိန္းကေလးေတြ အားက်ခ်င္စရာေကာင္း ေနတာေပါ့။

သက္ကို သူက “အသက္”လုိ႔ ေခၚတယ္။ သူ႔အသက္ကို ခ်စ္ျမတ္ႏိုးရတဲ့ သေဘာအဓိပၸါယ္လုိ႔လည္း ဆိုတယ္။ အသက္ေရ... အသက္ေရ... လုပ္ႏိုင္လြန္လုိ႔ ကၽြန္မတို႔က သူ႔ကိုနာမည္ဝွက္ “အ တူး”လို႔ေတာင္ မွည့္ထားၾကတယ္။ ကိုလင္းေမာ္ လာေနၿပီဆိုရင္ “ဟဲ့... ဟိုမွာ အတူးလာေနၿပီ... အတူးလာေနၿပီ”ေပါ့။ အဲဒီ အတူးနဲ႔အသက္ စံုတြဲကေလးဟာ တကယ္ကို ၾကည္ႏူးဖုိ႔ေကာင္းတဲ့ အတြဲေလး။ အသက္ကို ၾကင္နာယုယတာမ်ား တစ္ေန႔တစ္မ်ဳိး ႐ိုးရတယ္မရွိဘူး။

တစ္ေနရာရာမွာမ်ား ထုိင္ၾကေတာ့မယ္ဆုိ ရင္ အသက္ထုိင္မယ့္ေနရာကို ဖုန္ခါေပးရတာ၊ သန္႔ရွင္းေပးရတာ၊ လက္ကိုင္ပုဝါေလး တစ္႐ွဴးေလး ခင္းေပးရတာအေမာ။ တစ္ခါတစ္ေလမ်ား အုတ္ခံုကိုပါးစပ္ကေလနဲ႔ေတာင္ ကုန္းၿပီးမႈတ္လုိက္ေသးတာ။ စားေသာက္ဆိုင္ေရာက္ရင္ အသက္ထုိင္ဖုိ႔ ခံုအရင္ဆြဲထုတ္ေပးရတာနဲ႔၊ အသက္စားမယ့္တူ၊ ဇြန္းခက္ရင္းေတြကို တစ္႐ွဴးနဲ႔ သုတ္ေပးရတာနဲ႔၊ ေရေႏြးဌဲ့ေပးရတာနဲ႔၊ အေညႇာ္နံ႔လာရင္ ယပ္ေတာင္တို႔ စကၠဴေခါက္တို႔နဲ႔ ယပ္ခတ္ေပးရတာ
နဲ႔၊ လူေရွ႕မေရွာင္ သူေရွ႕မေရွာင္ ဂ႐ုစိုက္တာ ၾကင္နာတာ။ အတူး လုပ္ပံုကိုင္ပံုေတြျမင္ၿပီးရင္ ကိုယ့္ခ်စ္သူကိုေတာင္ ခုခ်က္ခ်င္းေျပးၿပီး ကုတ္ဖဲ့ပစ္ခ်င္စိတ္ ကၽြန္မတို႔မွာ ေပါက္ရတယ္။

အသက္ရဲ႕ မ်က္ႏွာကေလးကေတာ့ ဂုဏ္ယူပီတိျဖာၿပီး ျပံဳးလုိ႔ေပါ့။ သူ႔ခ်စ္သူ အတူးက အကုန္လုပ္ေပးေလ သူက ဘာမွ မလုပ္တတ္ေတာ့သလုိ ရြရြေလး ဆြဆြေလး ျဖစ္လာေလ။ တကယ္ေတာ့ အသက္ဆိုတာ မိသားစုမွာ သမီးႀကီး။ တစ္ မိသားစုလံုး ေဝယ်ာဝစၥကို အေမနဲ႔ ဒိုးတူေဘာင္ ဖက္ကူညီၿပီး အကုန္လုပ္ရသူပါ။ အိမ္မွာဆို အကုန္လုပ္တတ္ရသူျဖစ္ၿပီး ေက်ာင္းမွာဆို လက္ကိုင္ ပုဝါေလး ျပဳတ္က်ရင္ေတာင္ မေကာက္တတ္တဲ့ သူေပါ့။ ေျပာရရင္ သူ႔ဘဝက အိမ္မွာတစ္မ်ဳိး၊ ေက်ာင္းမွာတစ္မ်ဳိး ႏွစ္ဘဝစံေပါ့ရွင္။

လမ္းေလွ်ာက္လာရင္း မိုးဖြဲေလးမ်ားက်ၿပီဆို အတူးက သူ႔ရဲ႕ဂ်င္းဂ်က္ကတ္ကိုခၽြတ္ၿပီး အသက္ရဲ႕ေခါင္းေပၚ သူ႔လက္ႏွစ္ဖက္အေညာင္းခံၿပီး အုပ္မိုးေပး ကာကြယ္ေပးထားတဲ့ ပံုဟာ... အုိ မိန္းကေလးေတြ ယစ္မူးညြတ္ႏူးခ်င္စရာေပါ့။ ထီးေလး တစ္ေခ်ာင္းႏွစ္ေယာက္ထဲေဆာင္းရင္လည္း အတူးက ထီးကိုကိုင္၊ အသက္က အတူးလက္ကိုခ်ိတ္၊ အသက္မွာရွိသမွ် သယ္စရာ၊ ပိုးစရာပစၥည္း မွန္သမွ်ဟာလည္း အတူးလက္ထဲမွာ၊ အသက္ဟာ မင္းသမီးတစ္ပါးလုိ ႂကြႂကြရြရြကေလး ေလွ်ာက္ လွမ္း႐ံုသာ။ ထီးကို အသက္ဖက္ ယိုင္ထားေတာ့ အတူးဟာ ရႊဲနစ္လုိ႔ေပါ့။

အဲဒီ အသက္နဲ႔ အတူးကို မေန႔တစ္ေန႔ကပဲ ကၽြန္မလမ္းမွာ ျဖတ္ကနဲဆံုလိုက္မိတယ္။ တစ္ႏွစ္ကို သံုးေလးခါဆိုသလုိေတာ့ ဆံုျဖစ္ၾကေပမဲ့ ဆံုၾကတိုင္းဟာ ကၽြန္မတို႔တစ္ေနရာရာမွာ ခ်ိန္းဆံုၾကတာမ်ဳိးပါ။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ကို အျပင္မွာတြဲလ်က္ သား ကၽြန္မ မေတြ႕ျဖစ္တာၾကာၿပီေပါ့။

အဲဒီေန႔ကေလ ကၽြန္မက ၿမိဳ႕ထဲတစ္ေနရာမွာ ကားကိုပါကင္ထိုးၿပီး ကားေပၚကအဆင္း၊ သူ တို႔လင္မယားကို ပလက္ေဖာင္းေပၚမွာ တစ္ေနရာကို ေလွ်ာက္သြားေနတာ လွမ္းျမင္လုိက္တာ။ လွမ္းျမင္လုိက္တာနဲ႔ကိုပဲ အံ့လည္းၾသ စိတ္ထဲလည္း ေပါက္ေပါက္နဲ႔ မ်က္ေမွာင္ႀကီးကုတ္လုိ႔ ၾကည့္ေနလုိက္မိတယ္။

အသက္ကို တစ္ခ်ိန္က ယုယၾကင္နာလြန္းတဲ့ အတူးႀကီးကို ေဒၚေရႊသက္တစ္ေယာက္ ေနာက္ကေန ထီးေတာ္မိုးေပးေနရတာ။ ယွဥ္ေလွ်ာက္ေနတာမဟုတ္ဘဲ၊ ပလက္ေဖာင္းေပၚက လူ႐ႈပ္႐ႈပ္ေၾကာင့္ ေရွ႕ဆက္ေနာက္ဆင့္ေလွ်ာက္ေနတာ။ ထီးကိုင္ထားရတာက လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္နဲ႔ ဆန္႔က်င္ဖက္၊ ေဒၚေရႊသက္ျဖစ္ေနပါလား။ က်ဲေတာက္ေတာက္ပူေနတဲ့ ေန႔လယ္ေနျပင္းျပင္းေအာက္မွာ ထီးေတာ္မိုး ေဒၚေရႊသက္ဟာ သူ႔ေခါင္းေပၚေနရိပ္ရဖုိ႔ထက္ ေရွ႕ကလင္ေတာ္ေမာင္ေခါင္း ေပၚ ေနရိပ္ရဖုိ႔ ဦးစားေပး မိုးေပးေနရတာေၾကာင့္ တကယ့္ကို ရွင္ဘုရင္နဲ႔ ထီးေတာ္မိုး ပံုစံေပါက္ေနေတာ့တာပါပဲ။

ဘယ္လုိမ်ားျဖစ္ရတာပါလိမ့္။ ႏွစ္ေပါင္း ႏွစ္ဆယ္ဆိုတဲ့ အခ်ိန္ကာလတစ္ခုဟာ လက္ဖဝါးကို လက္ဖမိုး၊ ဘယ္ကိုညာ၊ အျဖဴကို အမဲ၊ သူကို သူမ၊ ေျပာင္းလဲသြားေစတာ တရားက်ဖုိ႔ေကာင္း လုိက္တာ။ အတူးႀကီးတစ္ေယာက္ ဘယ္လုိျဖစ္ သြားတာလဲ။ တစ္ခ်ိန္က အသက္ရဲ႕ အခ်စ္ကို ပိုင္ဆိုင္ခြင့္ရဖုိ႔ သူၾကင္နာယုယခဲ့သမွ်ကို ဘဝေမ့ အတိတ္ေမ့သြားတာလား။ ခ်က္ခ်င္းေတာင္ ေျပးေမးလုိက္ခ်င္တာမွ အသည္းေတြယားလာတဲ့ အထိပါပဲ။

ကၽြန္မ ၾကည့္ေနတုန္းပဲ အသက္ရဲ႕ ေျခလွမ္းေတြဟာ လူ႐ႈပ္႐ႈပ္ကိုေရွာင္ရင္း ႏွစ္လွမ္း သံုးလွမ္း ေနာက္က်ေႏွးက်န္တဲ့အခါ ေရွ႕ကအတူးႀကီးဟာ စိတ္မရွည္သလုိ မ်က္ႏွာထားဆိုးႀကီးနဲ႔ အသက္ကို လွည့္ၾကည့္လုိက္ပါတယ္။ ပါးစပ္ကလည္း ပြစိ ပြစိလွမ္းေျပာလိုက္ပါေသးတယ္။ သူဘာေျပာလဲ ကၽြန္မ မၾကားႏိုင္ေပမဲ့ ဘာျဖစ္ႏိုင္တယ္ဆိုတာာေ  တာ့ မွန္းဆမိပါတယ္။ “ျမန္ျမန္ေလွ်ာက္ေလ... ဘာလုပ္ေနတာလဲ... ေႏွးတုံ႔ေႏွးတံု႔နဲ႔... ေဟာဒီမွာ ေနပူေနၿပီ...”စသည္ျဖင့္ ျမည္တြန္ေတာက္တီး လိုက္တာျဖစ္မွာ အေသအခ်ာပါပဲ။

ဟိုတုန္းက “အသက္နဲ႔ အတူး”အျဖစ္ သေဘာတက်ရွိခဲ့ရတဲ့ ဒီလူႀကီးကို ဟင္းအုိး ထမင္းအိုးေအာက္က က်ဳိးကပ္ေနတဲ့ အတူးႀကီးလိုမ်ဳိး စိတ္ပ်က္အျမင္ကတ္မိပါေတာ့တယ္။

x x x x x

(၄)

ေနာက္တစ္စံုတြဲ အားက်ဖူးခဲ့တာက ရီရီနဲ႔ ကိုေအာင္တို႔စံုတြဲပါ။ ကိုေအာင္က တကၠသိုလ္ လက္ေရြးစင္ ဘတ္စကတ္ေဘာလ္ အားကစားသမားမို႔ ေတာင့္ေတာင့္ေျဖာင့္ေျဖာင့္ ေခ်ာေခ်ာခန္႔ခန္႔ အစ္ကိုႀကီးပါ။ ရီရီကေတာ့... ပိုးဟပ္ျဖဴေလး
လို ေသးေသး ေကြးေကြး သြယ္သြယ္လ်လ်ေလး။ က်န္းမာေရးကလည္း မေကာင္းလွဘဲ ထစ္ကနဲရွိ ခ်ဴတိခ်ဴနာကေလးပါ။ ဒါေၾကာင့္လည္း ကိုေအာင္တစ္ေယာက္ဟာ ရီရီ႕ကို ပိုးေတာင့္တဲေလးလုိ အရိပ္တၾကည့္ၾကည့္ ဂ႐ုစိုက္ရပါတယ္။

ရာသီဥတု ေအးရင္ခ်က္ခ်င္း အေအးမိ ႏွာေစးတတ္ၿပီး ေနျပင္းရင္ မူးမိုက္လဲၿပိဳမလုိ ျဖစ္တတ္တဲ့ ရီရီဟာ... ကိုေအာင္လုိ လူမ်ဳိးနဲ႔မွ တကယ့္ကို လိုက္ဖက္တာပါပဲ။ တစ္ခါမ်ား ပူျပင္းလွတဲ့ ေန႔တစ္ေန႔ ရီရီဟာ ႏွာေခါင္းေသြးေတြ လွ်ံက်လာၿပီး မိုက္ကနဲေခြလဲသြားခဲ့တာ အနီးအနားမွာ ကိုေအာင္ တစ္ေယာက္ ရွိေနေပလုိ႔သာေပါ့။ ရီရီ႕ကို ဆတ္ကနဲ ေစြ႕ကနဲေနေအာင္ ေပါ့ေပါ့ပါးပါးကေလး ေကာက္ေပြ႕လိုက္ၿပီး အဓိပတိလမ္းမႀကီးတေလွ်ာက္အတိုင္း တကၠသိုလ္ေဆး႐ံုေရာက္ေအာင္ ကိုေအာင္ တလႊားလႊားေျပးသြားတဲ့ ျမင္ကြင္းဟာ သိပ္ကို ၾကည့္လုိ႔ေကာင္းတာပါပဲရွင္။

ကၽြန္မတို႔ သူငယ္ခ်င္းတစ္စုက ေနာက္ကေန ရီရီ႕ထမင္းဘူး လြယ္အိတ္တို႔ကို ဝိုင္းသယ္ရင္း အေျပးအလႊားလုိက္ၾကတာေတာင္ အားကစားသမားႀကီး ကိုေအာင္ရဲ႕ သန္စြမ္းလ်င္ျမန္တဲ့ ေျခလွမ္းေတြကို မမီပါဘူး။ ႐ုပ္ရွင္ဇာတ္ဝင္ခန္းလိုကို ၾကည့္ေကာင္းခဲ့တာမ်ဳိးရွင့္။ ကိုေအာင္ဟာ ရီရီ႕အတြက္ကို အစစ အရာရာ ျဖတ္လတ္သြက္လက္စြာ အျမဲအဆင္သင့္ရွိေနသူပါပဲ။ ေလးတိေလးကန္ အိပဲ့အိပဲ့ ရည္းစားမ်ဳိးရထားတဲ့ မိန္းကေလးမ်ဳိးေတြဟာ ကိုေအာင့္ကိုႀကိတ္ၿပီး စိတ္ကူးယဥ္ခဲ့ၾကမယ္ ထင္မိတာပဲ။

အသက္ရဲ႕ အတူးနဲ႔ ရီရီရဲ႕ ကိုေအာင္ဟာ ခ်စ္သူကို ဂ႐ုစိုက္ပံုျခင္းမွာ တစ္မ်ဳိးတစ္ဘာသာစီ သူမသာ ကိုယ္မသာပါပဲ။ ကိုေအာင္ဟာလည္း သူ႔ ခ်စ္သူ ရီရီ ဘယ္အခ်ိန္ ဘာလုိအပ္ေနသလဲ သိတတ္လြန္းတဲ့သူ။ ရီရီ႕အေဆာင္ကို အပူခ်ိန္ အပူ၊ အေအးခ်ိန္ အေအး၊ ေဆးခ်ိန္ေဆး၊ သြားစရာရွိ တယ္ဆိုတာနဲ႔ အေဆာင္ေရွ႕ သူကားက ေဝါကနဲ ထုိးဆုိက္ၿပီး ရီရီတက္ဖုိ႔ တံခါးဖြင့္ေပးၿပီးသား။ သူတို႔ေတြကို ၾကည့္ရျမင္ရတာ ေတာ္ေတာ္ေတာ့  အကုသိုလ္မ်ားခဲ့ပါတယ္။ ဘာလုိ႔လဲဆိုေတာ့ သူ တို႔ကို ျမင္ၿပီးတိုင္း ကိုယ့္လူကိုယ္ ေနရင္းထုိင္ရင္း သတ္ခ်င္သလုိလို ျဖတ္ခ်င္သလိုလို အေျခာက္တိုက္ အျမင္ကတ္ကတ္ လာရတတ္လြန္းလုိ႔ပါ။

အပ်ဳိႀကီး ျဖစ္ရတာလည္း ခပ္ေကာင္းေကာင္းပါရွင္။ “ေျပာင္းလဲတတ္တဲ့ မင္းကို ဘယ္လိုမွ နားမလည္”ဆိုတဲ့ သီခ်င္းမ်ဳိး မညည္းရေတာ့ဘူးေပါ့။ ေယာက်္ားေတြရဲ႕ ေျပာင္းလဲခ်က္မ်ား ေျပာပါတယ္။ တကယ့္ကို အံ့ၾသေလာက္စရာရယ္ ပါ။
သူတုိ႔ လင္မယားနဲ႔ ေဝးကြာေနတာ အေတာ္ၾကာၿပီ။ ဟိုတေလာက သူတို႔ရန္ကုန္ေရာက္ေန တယ္ၾကားလုိ႔ ဖုန္းဆက္ခ်ိန္းၿပီး ကၽြန္မက ဆိုင္တစ္ဆိုင္မွာ လုိက္ေကၽြးျဖစ္ပါတယ္။ ေတြ႕တာနဲ႔ အင္မတန္ဆူၿဖိဳး ဝတုတ္ေနတဲ့ ကိုေအာင့္ကို အံ့အား
သင့္ရတာပါပဲ။ ေက်ာင္းတုန္းက ေတာင့္တင္းေျဖာင့္ စင္းက်စ္လ်စ္ခန္႔ညားခဲ့တာေတြက အတိတ္မွာပဲ က်န္ခဲ့ပါၿပီ။ စားၾကေသာက္ၾကေတာ့လည္း မဆင္မျခင္ မခ်င့္မခ်ိန္ စားလုိက္တာမ်ားဆိုတာေလ။ ရီရီကေတာ့ျဖင့္ အရင္လုိေဖြးဆုတ္ဆုတ္ ေဖ်ာ့ေတာ့ေတာ့ ပိန္သြယ္သြယ္ေလးပါပဲ။

ကၽြန္မတို႔ စားေသာက္ၿပီးၾကလုိ႔ ဆိုင္က ထြက္လာေတာ့ အျပင္မွာေနကပူေနတာမွ က်ဲက်ဲေတာက္။ သူတို႔ကားေရာ၊ ကၽြန္မကားေရာ လမ္းမရဲ႕ ဟိုဖက္ကမ္းအျခမ္းမွာ ရပ္ထားခဲ့တာမို႔ ကားလမ္းမကိုအတူ ျဖတ္ကူးၾကပါတယ္။ ေနကလည္း ပူ လမ္းမႀကီးကလည္း ကားရွင္းေနခ်ိန္မို႔ ကၽြန္မနဲ႔ ရီရီက ေရွ႕ကေန ခပ္သြက္သြက္ေလး လမ္းကူးခဲ့ၾကပါတယ္။

ေနပူလြန္းလုိ႔တဲ့ လမ္းမရဲ႕ ခလယ္ေကာင္ တစ္ဝက္ေလာက္ကထဲက ကၽြန္မက လမ္းဟိုဖက္ကမ္းက ကၽြန္မကားကုိ ကားေသာ့ရီမုန္ကြန္ထ႐ိုးနဲ႔ တီြကနဲ ေသာ့လွမ္းဖြင့္ထားၿပီး “ရီရီေရ သြားၿပီဟာ” လုိ႔ ႏႈတ္ဆက္ရင္း ကၽြန္မကားဆီ ခပ္သြက္သြက္ေျပး ခပ္သြက္သြက္တံခါးဖြင့္ ဝင္ထုိင္လုိက္ပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔ ကားႏွစ္စီးက ဆယ့္ငါးေပေလာက္ကြာၿပီး ၾကားကရပ္ထားတဲ့ ကားေတြထြက္သြားၾကၿပီ ျဖစ္တာမို႔ၾကားမွာ ဟာလာဟင္းလင္း ရွင္းရွင္းႀကီး လွမ္းျမင္ေနရပါတယ္။

ရီရီဟာ သူတို႔ကားေဘးရပ္ၿပီး လက္ဝါးေလးကို နဖူးစပ္မွာ ကာအုပ္လုိ႔ သူ႔ေယာက်္ား ကိုေအာင္ ရွိရာ ေမွ်ာ္ေစာင့္ေနပါတယ္။ ကၽြန္မ ကိုေအာင့္ဆီ လွမ္းၾကည့္လုိက္ေတာ့ ခုထိ လမ္းမတစ္ဝက္ေလာက္မွာပဲ ရွိေနေသးတဲ့ ကိုေအာင္ဟာ. သူ႔ရဲ႕ စရည္းအုိးကဲ့သို႔ ဗိုက္ရႊဲႀကီးကိုေကာ့ကာ... သြားၾကားေလးထုိးရင္းက တစ္လွမ္းခ်င္း လမ္းကူးလာေနသည္မွာ စလိုးမိုးရွင္းနဲ႔ရွင့္။

ႏွစ္ႏွစ္ဆယ္အတြင္း ဝျပဲလန္သြားတဲ့ အခ်ဳိးအစား၊ ေလးလံဖင့္တြဲသြားတဲ့ လႈပ္ရွားမႈေတြနဲ႔ တစ္ေထာင့္တစ္ည လွမ္းလာမွာျဖင့္ရင္လည္း ကားတံခါးကို ရီရီဝင္ႏွင့္လုိ႔ရေအာင္ ရီရီၾကာၾကာေနမပူေအာင္ အေဝးကလွမ္းဖြင့္ေပးလုိက္ေလ။ တစ္ခ်ိန္က အင္မတန္ေအာက္သက္ေၾက သိတတ္သူႀကီးေလ။ ခုေတာ့လည္း ရီရီေနပူထဲ မူးလဲမွာ မပူပင္ေတာ့သလုိပါလား။ ဗိုက္ေကာ့ဖင္ လႈပ္ေလွ်ာက္ေနတာ ေျဖညင္းစြာ။

ရီရီတစ္ေယာက္ ေနပူျပင္းႀကီးကို မ်က္လံုးထဲ မထိုးႏိုင္ေအာင္ လက္ဝါးေလးနဲ႔ကာရင္း ကိုေအာင္ေရာက္လာတဲ့ထိ ရပ္ေစာင့္ေနရပါတယ္။ ကိုေအာင္ဟာ သူကိုယ္တိုင္ကားနားနီးနီးေရာက္မွပဲ ကားကို ရီမုတ္နဲ႔ တီြကနဲဖြင့္ ဝင္ထိုင္လိုက္ပါတယ္။ ရီရီလည္း အဲဒီေတာ့မွပဲ ဝင္ထုိင္ရေတာ့တာေပါ့ေလ။ ေယာက်္ားေတြဟာ အသက္ႀကီးလာရင္ အတိတ္ေမ့တတ္တာပဲလား။ အဲသလုိ အသည္း ယားစရာ ေျပာင္းလဲသြားၾကတာကို မခံစားရတဲ့ အပ်ဳိႀကီးဆိုတဲ့ ဘဝကို ေက်နပ္ၿပီးရင္း ေက်နပ္ရင္း ျဖစ္ရတယ္။ ငါ့ႏွယ္ ေတာ္လုိက္တာ ရယ္လုိ႔ေလ။

x x x x x

(၅)

ကၽြန္မ အရီခ်င္ဆံုးကေတာ့ ကၽြန္မ ငယ္ခ်စ္ေဟာင္းပါပဲရွင္။ သူဟာေလ ေက်ာင္းတုန္းက ေတာ္ေတာ္ကို ႐ိႈးေပးတာရွင့္။ ဝတ္လုိက္ရင္လည္း ဘရန္းဒက္ဒ္ေတြကိုမွ ေက်ာ့ေမာ့ေနေအာင္ဝတ္တာ။ သူ႔အက်ႌဆိုတာ တစ္ႀကိမ္တစ္ခါမွ တြန္႔တြန္႔ ေၾကေၾကမရွိဖူးတဲ့အျပင္ ခုခ်က္ခ်င္းမီးပူတိုက္ၿပီး ကာစလုိ အျမဲေကာ့ပ်ံေနတာ။ Fabric Starch Spray နဲ႔မွ မီးပူတိုက္တာတဲ့။

ဆံပင္ဆိုလည္း သူ႔စိတ္ႀကိဳက္စတိုင္လ္ကို ပံုမပ်က္ေအာင္ထားတဲ့သူ။ လက္ကေလးေတြ ေျခေထာက္ကေလးေတြဆိုလည္း သန္႔ေနေအာင္ထားတတ္တယ္။ သူ႔ကိုယ္ကေန ေယာက်္ားေလးသံုး အင္မတန္ လတ္ဆတ္တဲ့ ေဘာ္ဒီစပေရး ရနံ႔တစ္ မ်ဳိးဟာ အျမဲတသင္းသင္းပ်ံ႕ေနတတ္တယ္။ အဲသလုိ သူ႔ကိုယ္သူ သေနတတ္တဲ့ အလွႀကိဳက္ ေယာက်္ားမို႔လည္း ကၽြန္မလုိ မ်က္ႏွာေျပာင္နဲ႔ ေရေ မႊးေတာင္ မသံုးတတ္တဲ့ ေတြ႕ကရာဆြဲဝတ္၊ ျဗဳတ္စဗ်င္းေတာင္း မ ကို ပစ္သြားတာျဖစ္မွာပါေလ။

အသည္းကြဲခ်ိန္ကေတာ့ အင္မတန္မခံရဆိုးေပမဲ့ တျဖည္းျဖည္းေနသားက်လာၿပီးတဲ့ေနာက္ အခုလုိ အပ်ဳိႀကီးဘဝကို အိမ္ေထာင္သည္ေတြဘဝထက္ ခံုမင္တန္ဖိုးထားလာခ်ိန္မွာေတာ့ စိတ္ထဲ ဘာမွသိပ္မရွိလွေတာ့ပါဘူး။ သူနဲ႔လက္ထပ္သြားတဲ့ ညီမဝမ္းကြဲကိုလည္း မေခၚမေျပာေတာ့ပဲ ေဆြမ်ဳိးျပတ္သလုိ ျဖစ္သြားလုိက္တာ ႏွစ္ေပါင္းႏွစ္ဆယ္နီးပါးပါပဲ။

လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္ကေတာ့ အမ်ဳိးထဲက အဘုိးတစ္ေယာက္အသုဘမွာ အမ်ဳိးေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ျပန္ဆံုၾကေတာ့ အဲဒီညီမဝမ္းကြဲနဲ႔လည္း ျပန္ဆံုျဖစ္ၾကတယ္ေပါ့။ သူလည္း ေလးဆယ္၊ ကိုယ္လည္း ေလးဆယ္ေက်ာ္ျဖစ္ေနၾကၿပီ။ ခုထိ မေခၚႏိုင္ မေျပာႏိုင္ ျဖစ္ေနရတာက ပိုရွက္စရာေကာင္းတယ္ထင္လုိ႔ ကၽြန္မရွိတဲ့ ဝိုင္းကို သူလည္း လက္ဖက္ပန္းကန္လာခ်ေရာ... ကၽြန္မကစတင္ၿပီး ျပံဳးႏႈတ္ဆက္လိုက္ပါတယ္။ အင္း... အအိုရယ္လုိ႔ မေျပာရဘူး။ ကိုယ့္ထက္ ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္ ငယ္ေသးတာေတာင္မွ ႐ုပ္ကက်သြားလုိက္တာ။ အပတ္စဥ္တိုင္း ေျခဆံုးေခါင္းဖ်ား ျပဳျပင္ေပါင္းတင္ေနတဲ့ ကၽြန္မကေတာ့ ဘာအပူေသာကမွလည္း မဖိစီး၊ ဆံပင္ေလးခ်ၿပီး သူ႔ထက္အမ်ားႀကီး ႏုတုန္းလုိ႔ ေက်နပ္ရတယ္။

ခုခ်ိန္မွာ ငါ့ခ်စ္သူကို လုယူသြားေလျခင္းဆို တဲ့ အာဃာတလည္း သူ႔အေပၚမရွိေတာ့တာ အမွန္ပဲ။ အိမ္ေထာင္က်အၿပီး အေျပာင္းလဲႀကီးေျပာင္းလဲတတ္တဲ့ ေယာက်္ားေတြကို အႀကိမ္ႀကိမ္ျမင္ေတြ႕ ေလ့လာထားၿပီးတာမို႔ သူ႔အေပၚမွာလည္းပဲ “မေတာ္တဆ ကံဆိုးရင္ ငါခံရမယ့္ ဒုကၡေတြ ငါ ကံေကာင္းလုိ႔ ငါ့ကိုယ္စားခံေနရမယ့္ မိန္းမ”လုိ႔ ပဲ ျမင္ေတာ့တယ္။

သူတို႔က ဆံုးတဲ့ အဘုိးနဲ႔ တစ္အိမ္တည္း အေပၚထပ္ ေအာက္ထပ္ေနၾကသူေတြမုိ႔ “သူရိန္ေရာ” လုိ႔လည္း ကၽြန္မကပဲ ဘာမွမျဖစ္သလုိ စေမးလုိက္ပါတယ္။ သူ အလုပ္မ်ားလုိ႔ ခြင့္မရလုိ႔ နက္ျဖန္မွ ေနျပည္ေတာ္က ေရာက္လာမတဲ့။ အင္း... ရက္ လည္ေနက် မလာမျဖစ္လာရဦးမွာပဲဆိုေတာ့ အဲဒီ ေန႔က်ေတြ႕ရဦးေတာ့မွာေပါ့လုိ႔ ေတြးမိပါတယ္။

ရင္လား။ မခုန္ပါဘူး။ ဘယ္လုိမွကို မေနတာ။ ေယာက်္ားမယူမိတဲ့ အျဖစ္နဲ႔ အပ်ဳိႀကီးဘဝကို ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ေက်နပ္ႏွစ္သက္ေနတာပါဆို။ မယံုလည္း မတတ္ႏိုင္ဘူးေလ။ သူ ဝေနမလား ပိန္ေနမလားေတာင္မွ မေတြးမိပါဘူး။ ရက္လည္ေန႔ က်ေတာ့ အဲဒီအိမ္ကို ထြက္လာခဲ့ေတာ့လည္းပဲ ဒင္းနဲ႔ ျပန္ဆံုရေတြ႕ရမယ္ရယ္လုိ႔ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ခါတိုင္းထက္ ပိုၿပီးလွလွပပျပင္သတာမ်ဳိး ဘုရားစူးမလုပ္မိပါဘူး။ မိတ္ေဆြေဟာင္းနဲ႔ ျပန္ေတြ႕ျဖစ္မွာမ်ဳိးေလာက္ပဲ စိတ္ထဲရွိပါတယ္။

ရက္လည္ အိမ္ေရာက္ေရာက္ခ်င္း သူ႔ကို မေတြ႕ေသးဘူး။ ခနေနမွ ဝမ္းကြဲညီမက (ေရွာင္ေနရာက်မွာစိုးလို႔) သြားေခၚလာတယ္နဲ႔ တူပါတယ္။ အေပၚထပ္က ခုမွဆင္းလာပံုရၿပီး ကိုယ္ေတြ ဝိုင္း နားမလွမ္းမကမ္းလာထုိင္တယ္။ ကၽြန္မကိုလည္း ေမးတစ္ခ်က္ဆတ္ ႏႈတ္ဆက္ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဧည့္သည္အစိမ္းေတြလည္း ျပန္ၿပီ။ အရင္းဆံုး အမ်ဳိးေတြေလာက္ပဲ က်န္တယ္။ သြားသာေခၚလာတယ္။ တကပ္ကပ္လုပ္ေနရမွာေတာ့ ဝန္ေလးပံုရတဲ့ ညီမဝမ္းကြဲက စကားေျပာၾကပါေစဆိုတဲ့ ပံုစံ နဲ႔ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာက်န္ရစ္ရာက ႐ုတ္တရက္ ျဗတ္ကနဲ သူ႔ေယာက်္ားနား ခပ္သုတ္သုတ္ကပ္လာၿပီး လက္ေမာင္းကို ဆတ္ကနဲ႐ိုက္လိုက္တယ္။

ကၽြန္မကလည္း ဆံပင္မေသမသပ္ ဖုိသီဖတ္သီနဲ႔ သူ႔ကို တအံ့တၾသၾကည့္ေနမိခ်ိန္မို႔ သူ႔မိန္းမက ဆတ္ကနဲတီးလိုက္ေတာ့ ဘာမ်ားျဖစ္လုိ႔ပါလိမ့္လို႔ လန္႔ေတာင္သြားမိေသးတယ္။ ေဟာေတာ္ လတ္စသတ္ေတာ့ ဒင္းက စပို႔႔ရွပ္အက်ႌကို ေျပာင္းျပန္ႀကီးဝတ္ထားတာကိုး။ သူ႔မိန္းမက ရွက္ရွက္နဲ႔ သတိလာေပးတာ။ သူ႔ေယာက်္ားရဲ႕ ျဖစ္ကတတ္ဆန္းပံုကို စိတ္ပ်က္ရွက္ႏိုးေနပံုနဲ႔ေလ။ သူယူထားတုန္းက ႐ုပ္ရွင္မင္းသား (-----) နဲ႔ တူတဲ့သူ။ အခုေတာ့ မင္းသားမိတ္ကပ္နဲ႔ ႐ုပ္ခ်ၿပီး ၾကမ္းတမ္းတဲ့ဘဝ သ႐ုပ္ေဆာင္ေနသလုိ ျဖစ္ေနတယ္။ ရီလည္းရီခ်င္၊ သနားလည္းသနားတုန္း၊ ျဗဳန္းဆို...။ ေဟာေတာ္... သူဟာ သူ႔စပို႔ရွပ္အက်ႌကို လူေတြၾကားထဲပဲ ေကာက္ကာငင္ကာ ေခါင္းက လွန္ခၽြတ္လိုက္တယ္။ ေအာက္ကစြပ္က်ယ္လဲမပါ။ ဟန္ရယ္ပန္ရယ္ ႐ိႈးရယ္မိုးရယ္လုိ႔ေတာင္ မရွိေတာ့ပါလားလို႔သာေတြးရင္း သူ႔ရဲ႕အဆီတစ္ထပ္ အသားတစ္ထပ္ကို မ်က္ႏွာလႊဲရမလို ဆက္ၾကည့္ရမလုိ။

သူက အက်ႌကို ေျပာင္းျပန္လွန္လုိက္ၿပီး ထည့္သြားေတာ့မွ ေခါင္းေပၚကစြပ္ခ် ျပန္ဝတ္လုိက္ ပါတယ္။ အျပဳအမူေတြကိုက လူအိုႀကီးစတိုင္ ျဖစ္သြားၿပီေလ။ သူ႔မိန္းမက လည္ပင္းထဲ မေသမသပ္ ေခါက္ဝင္ေနတဲ့ေကာ္လာကို ဆြဲထုတ္ေပးတာကို ေတာင္ သူကစိတ္မရွည္သလို ပခံုးတစ္ဖက္ရမ္း ၿပီး “
ကၽြတ္”လုပ္လိုက္ေသးတယ္။ အင္း... ဒင္းနဲ႔ သာဖူးစာပါခဲ့ရင္ အခု... သူ႔ေကာ္လာဆြဲထုတ္ေနရတဲ့ေနရာမွာ ကၽြန္မျဖစ္ေနမွာ။

ဘုရားေက်းဇူးႀကီးလွပါေပတယ္။ အပ်ဳိႀကီးျဖစ္ခြင့္ရတဲ့ ကံေကာင္းျခင္းကို ေပးသနားလုိ႔ေလ။ ကံၾကမၼာခၽြတ္ေခ်ာ္တိမ္းေစာင္းလုိ႔ အိမ္ေထာင္မ်ားက်ခဲ့ရရင္ ကၽြန္မဟာ မရခင္ဖ်ာလိုလိပ္ထိပ္ေပၚတင္ၿပီး ရလဲၿပီးေရာ ဟန္ေဆာင္မႈေတြ ကြာက် တစ္ ကုိယ္ေကာင္းစိတ္ေတြ ဘြားကနဲေပၚလာတတ္တဲ့ ေယာက်္ားဆိုတဲ့ အမ်ဳိးအစားတစ္ေယာက္ေယာက္ရဲ႕ နံေဘးမွာ သူတို႔ရဲ႕ အၿမီးအေမာက္မတည့္ ျဗဳတ္စဗ်င္းေတာင္းေတြကို သည္းခံေျဖရွင္း ေပးေနရေလာက္ၿပီ။

အပ်ဳိႀကီးဆိုတဲ့ နာမည္ႀကီးကိုသာ မႀကိဳက္တာ။ အပ်ဳိႀကီးျဖစ္ခဲ့ရတာကိုေတာ့ ေနာင္တမရ ေက်နပ္လွတာပါဆို။ ပတ္ဝန္းက်င္က သူငယ္ခ်င္း အိမ္ေထာင္သည္အအိုေတြနဲ႔ ယွဥ္လုိက္တိုင္း ကိုယ့္
ကိုကိုယ္ ခ်ီးမြမ္းမဆံုးမိတာကေတာ့ စိတ္ပ်က္စရာေကာင္းလွတဲ့ ေယာက်္ားတစ္ေယာက္ေယာက္ကို လက္မထပ္ျဖစ္ခဲ့ဘဲ မေသမခ်င္းစင္ေပၚက မဆင္းဘဲ ေနႏိုင္တဲ့ အပ်ဳိႀကီးဘဝကို ေရြးခ်ယ္ပိုင္ဆိုင္ခဲ့ရလုိ႔ပဲရွင့္။

စင္ေပၚကေန အျမင္မေတာ္တာေတြကို ၾကည့္႐ႈတရားက်ေနတဲ့ ကၽြန္မအပ်ဳိႀကီးပါလုိ႔....။

                                       Sources Writer: လမင္းမိုမို

                     People မဂၢဇင္း - ဇန္နဝါရီ -၂၀၁၇ ။