◆ ဒီဘဝၿပီးသြားရင္ ဘယ္ေရာက္မယ္ဆိုတာ သာမန္ပုထုဇဥ္ေတြ မသိနိုင္ပါ။ ျမတ္စြာဘုရား တရားေတာ္ေတြ တို႔တေတြ နာခြင့္ရၾကပါတယ္။ တရားေတာ္ေတြဆိုတာ ေရာဂါေပ်ာက္ေအာင္ ကုသနိုင္တဲ့ေဆးနဲ႔ အလားတူပါတယ္။ ေဆးဆိုတာ မေသာက္ဘဲနဲ႔ ေနလို႔ရွိရင္ေတာ့ ေရာဂါမေပ်ာက္နိုင္ပါ။ ေရာဂါေပ်ာက္ခ်င္ရင္ ေဆးကိုမွန္မွန္ ေသာက္ရပါတယ္။ တရားဆိုတာလည္း ဘဝမွလြတ္ေျမာက္ေအာင္ မွန္မွန္ႏွလုံးသြင္းရပါတယ္။
◆ ကိုယ့္စိတ္ထဲမွာ ႏွလုံးသြင္းျခင္းျဖင့္ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ ခ်ိဳ႕ယြင္းခ်က္ေတြ စိတ္ရဲ့အညစ္အေၾကးေတြဟာ တျဖည္းျဖည္း သန႔္စင္ၿပီးေတာ့ ေနာက္ဆုံးမွာ ကိုယ့္စိတ္ဟာ ႀကံ့ခိုင္တဲ့ စိတ္ဓာတ္မ်ိဳးကို ရလာပါမယ္။ ကိုယ့္စိတ္ဓာတ္ကို ႀကံ့ခိုင္လာေအာင္ ကိုယ္ပဲလုပ္ရပါတယ္။
◆ အဲဒါေၾကာင့္ ျမတ္စြာဘုရားက “အတၱာဟိ အတၱေနာ နာေထာ” လို႔ ေဟာခဲ့ပါတယ္။ ကိုယ္လုပ္မွ ကိုယ္ရတယ္ဆိုတာ အင္မတန္မွ လက္ေတြ႕လည္းက်ပါတယ္။ တရားဟာ မိမိရဲ့ဘဝပဲ။ ကိုယ့္ဘဝပဲ။ တရားလို႔ ေျပာလိုက္တာနဲ႔ စီးပြား၊ ရာထူး၊ သားသမီး၊ ဇနီးမယားကိုစြန႔္ၿပီး အမ်ိဳးသမီးေတြက မယ္သီလရွင္ဝတ္ဖို႔ မလိုပါ။ အမ်ိဳးသားေတြက ဘုန္းႀကီးဝတ္ဖို႔ မလိုပါ။ မိသားစုနဲ႔ေနရင္းလည္း တရားရနိုင္ပါတယ္။ က်င့္ဖို႔ရာ အဓိက ျဖစ္ပါတယ္။ ႏွလုံးသြင္းတရားဟာ အင္မတန္မွ အေရးႀကီးပါတယ္။
◆ ျမတ္စြာဘုရား လက္ထက္တုန္းက မိသားစုနဲ႔ေနရင္း ေသာတာပန္၊ သကဒါဂါမ္၊ အနာဂါမ္ေတြျဖစ္တာ ရွိပါတယ္။ အနာဂါမ္ ျဖစ္သည္အထိေအာင္ေတာင္မွ မိသားစု အသိုင္းအဝန္းထဲမွာ ရွိေနေသးပါတယ္။ ေနာက္ဆုံး ရဟႏၲာျဖစ္သြားရင္ေတာ့ သူက မိသားစုနဲ႔ မေနေတာ့ပါ။အဲဒီလို တရားဆိုတာ ဘယ္လိုပုဂၢိဳလ္ပဲျဖစ္ျဖစ္ က်င့္တဲ့ပုဂၢိဳလ္မွာ ရနိုင္ပါတယ္။
◆ ပစၥည္းသံေယာဇဥ္၊ သားသံေယာဇဥ္၊ သမီးသံေယာဇဥ္ဆိုေတာ့ ပစၥည္းကို စြန႔္ရမွာလား၊ သားကိုစြန႔္ရမွာလား၊ သမီးကိုစြန႔္ရမွာလားလို႔ လူေတြက ထင္ေနၾကတယ္။ ဘယ္ဟာမွစြန႔္စရာ မလိုပါဘူး။ စြန႔္ရမွာက ကိုယ့္စိတ္ထဲမွာ ျဖစ္ေနတဲ့တြယ္တာမွုကို စြန႔္ရမွာပါ။ အတြယ္အတာမရွိဘဲနဲ႔ေနတာ ေမတၱာနဲ႔ ေနတာပါ။ အဲဒီေတာ့ သားစြန႔္ဖို႔လည္း မလိုပါ။ သမီးစြန႔္ဖို႔လည္း မလိုပါ။ ရာထူးစြန႔္ဖို႔လည္း မလိုပါ။ တြယ္တာမွုကိုပဲ စြန႔္ဖို႔ လိုပါတယ္။
◆ အဲဒါေၾကာင့္မို႔လို႔ ျမတ္စြာဘုရားက တရားေတာ္ေတြဟာ “သတိသမၸဇည” တရားကိုယ့္သႏၲာန္မွာ ျဖစ္ပြားေအာင္ ႀကိဳးစားၿပီးေတာ့ အမွန္အကန္သိမယ္ဆိုရင္ ဘဝမွာ ေနေပ်ာ္ၿပီး ေနာက္ဆုံးမွာ ဘဝက လြတ္ေျမာက္တဲ့ နိဗၺာန္ခ်မ္းသာကို မ်က္ေမွာက္ျပဳနိုင္မွာ ျဖစ္တယ္လို႔ ကိုယ္စီ ကိုယ္စီ သေဘာက်ကာ က်င့္ႀကံအားထုတ္နိုင္ၾကပါေစ ကုန္သတည္း။ ။
➢ အရွင္နႏၵမာလာဘိ၀ံသ (Ph.D)
ေဘသဇၨဂု႐ုတရားေတာ္
Sources; SearchMyanmar
No comments:
Post a Comment