၁- သၾကၤန္ဟာ တျဖည့္ျဖည္းနဲ႕ အဆင့္အလိုက္ ေပ်ာ္စရာ အျဖစ္ကို ေျပာင္းလာခဲ့တယ္။ သိန္းခ်ီ သံုးႏိုင္သူေတြက မ႑ပ္မွာ လက္မွတ္ဝယ္၊ ပါတီလိုကဲ၊ မူးယစ္ေဆးသံုး။ ေသာင္းဂဏန္း သံုးႏိုင္သူေတြက ကားစုငွား၊ ေရပက္ခံထြက္။ ေနာက္ဆံုး ဟို ေအာက္ေျခက မတတ္ႏိုင္သူေတြက ေရသန္႕ဗူးခြံေကာက္ ျပန္ေရာင္းစားေပါ့။
၂- ဒီလို ျဖစ္လာတာနဲ႕ အမွ် သၾကၤန္ဟာ ေစ်းကြက္ ျဖစ္လာခဲ့တယ္။ မ႑ပ္ကို ပါမစ္ခ်၊ လူႀကီးသားရ၊ အဆိုေတာ္ငွား၊ စတာေတြကို စီးပြားေရးလို လုပ္လာခဲ့ၾကတယ္။ ဦးဝင္းဦးတို႕ ႏွစ္တိုင္း မန္းေလး ဆင္းဆိုတာ သၾကၤန္ကို ခ်စ္တာ။ အခု အဆိုေတာ္ေတြ ဆိုတာ ေငြရွာတာ။ ထားပါေတာ့
၃- ဒီလိုနဲ႕ သၾကၤန္ဟာ လုပ္စားပြဲ ျဖစ္လာတယ္။ မူးယစ္ရမ္းကားသူမ်ားလို႕ အုပ္စုမေတာင့္ရင္ ေရပက္ခံ မထြက္ရဲ၊ ကားေလာက္မွ မငွားႏိုင္ရင္ အိမ္မွာ ကုပ္ေန။ အရပ္ထဲက အုန္းလက္မ႑ပ္ေတြ ေပ်ာက္ကုန္ခဲ့တယ္။ သၾကၤန္မွာ ဒီအတိုင္း လမ္းေပၚေလ်ာက္ရင္ ေရမစိုေတာ့ဘူး။
၄- ႏိုင္ငံျခားသားေတြက ျမန္မာ သၾကၤန္ထက္ ထိုင္းသၾကၤန္ကို ပို သေဘာက်ၾကတယ္။ စည္ကားတယ္။ မၾကမ္းတမ္းဘူး။ ေျခလွ်င္ေပ်ာ္လို႕ ရတယ္။
၅- ကၽြန္ေတာ္တို႕အေနနဲ႕ မ႑ပ္မရွိလို႕ ရန္ကုန္သၾကၤန္ ေသဆံုးၿပီလို႕ ေျပာမယ့္အစား ဘယ္လို အိုင္ဒီယာ ေျပာင္းမလဲ စဥ္းစားသင့္တယ္။ ေဒါက္ေဇာ္ရဲ႕ လမ္းေလ်ာက္သၾကၤန္ဟာ နမူနာပဲ။ ကန္ေတာ္ႀကီးပတ္ခ်ာလည္ အဲလို လုပ္လို႕ရတယ္။ တျခား water source ရွိတဲ့ေနရာေတြမွာ လုပ္လို႕ရတယ္
၆- သၾကၤန္ကို စီးပြားေရး အျမင္နဲ႕ ၾကည့္တတ္ဖို႕လိုပီ။ အခ်င္းခ်င္း ခုတ္တဲ့ စီးပြားေရးေတာ့မဟုတ္။ ႏိုင္ငံျခားေငြရွာမယ့္စီးပြားေရး
(သကၠမိုးညိဳ)
No comments:
Post a Comment