လူတိုင္းမွာ အလံုပိတ္အခန္းေလး တစ္ခန္းေတာ့ ပိုင္ဆိုင္သင့္ပါတယ္။
အဲ့ဒီအခန္းထဲမွာ နာက်င္စရာေတြ ေျပာမယ္။ ႏွိမ့္ခ်မႈေတြ ေျပာမယ္။ မွားခဲ့တာေတြ ၀န္ခံမယ္။ ရင္ထဲမွာ တင္းက်ပ္သမွ်ေတြ ေဖာက္ခြဲျပစ္မယ္။ အဲ့ဒီလို စိတ္တိုင္းမက်သမွ်၊ တင္းက်ပ္ေနသမွ်ကို ဖြင့္ဟလို႔ရမယ့္ အလံုပိတ္အခန္းေလး တစ္ခန္းေတာ့ လူတိုင္း ပိုင္ဆိုင္သင့္ပါတယ္။
တေန႔က ဆရာ၀န္မၾကီး ေဒါက္တာသြယ္သြယ္စိုးနဲ႔ စကားေျပာျဖစ္ေတာ့ ေရးလက္စျဖစ္တဲ့ စိတ္က်ေ၀ဒနာဆိုင္ရာ အေၾကာင္းေလးေတြ ေျပာျဖစ္ရင္း ဆရာမက သူ႔အေတြ႔ၾကံဳတစ္ခုကို ေ၀မွ်ခဲ့ပါတယ္။ သိပ္ခ်မ္းသာတဲ့ မိသားစုကေန ေမြးဖြားခဲ့ျပီး ဇြတ္အတင္း ေဆးေက်ာင္းတက္ခိုင္းခဲ့လို႔ အားလံုးနဲ႔ ဆန္႔က်င္ဘက္ေတြျဖစ္ခဲ့ရင္း ေက်ာင္းထြက္ရမလိုေတာင္ျဖစ္ခဲ့ရတဲ့ ေက်ာင္းသားေလးတစ္ေယာက္ အေၾကာင္းပါ။
မေက်နပ္တဲ့ နာမည္ေတြကို ေဘာလံုးမွာ ေရးျပီး အေ၀းကို ကန္ပစ္တဲ့အေလ့ရိွျပီး လူတိုင္းကို မယံုေတာ့ဘဲ သူ႔ကို ဖိအားေတြ ေပးမယ့္သူရယ္လို႔ အားလံုးနဲ႔ အတိုက္ခံေတြ ျဖစ္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာပဲ ဆရာမရဲ႕ နားေထာင္မႈ စြမ္းရည္နဲ႔ လမ္းညႊန္ေပးမႈေအာက္မွာ လမ္းေၾကာင္းတည့္လို႔ ေဆးေက်ာင္းေအာင္သြားပါသတဲ့။
အဲ့ဒီလိုေက်ာင္းသားမ်ိဳး ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ဘယ္ေလာက္မ်ားခဲ့ပါသလဲ။
တစ္ခါက စာေမးပြဲေတြက်၊ စာကို စိတ္မ၀င္စားတဲ့ ေဆးေက်ာင္းသားေလးတစ္ေယာက္နဲ႔ သူ႔ရဲ႕ ရည္မွန္းခ်က္ကို ေဆြးေႏြးခဲ့ဖူးပါတယ္။ မိသားစုရဲ႕ မျပည့္စံုမႈ၊ ေထာက္ပံ့တဲ့ အဖြဲ႔ေတြရဲ႕ ဖိအားေပးမႈ၊ မိသားစုနဲ႔ ရြာရဲ႕ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ ေအာက္မွာ ျဖစ္ခ်င္တာနဲ႔ ျဖစ္ေနတာ မကိုက္ညီတဲ့အခါ ဘာကိုမွ ေရွ႕ဆက္မရဘဲ ၾကံဳသလိုျဖတ္သန္းေနတဲ့ ေက်ာင္းသားငယ္ေလးေပါ့။
သူျဖစ္ခ်င္တာကို ဘယ္သူမွ စိတ္မ၀င္စား၊ နားမေထာင္ခ်င္ၾကဘဲ လူၾကီးေတြရဲ႕ ျဖစ္ေစခ်င္တာကို ပံုေဖာ္ေပးရင္း သူ႔ကိုသူ ေပ်ာက္ဆံုးလာခဲ့တယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ သူ႔ရဲ႕ အရည္ခ်င္းေတြ ေပ်ာက္ဆံုးခဲ့တာပါပဲ။ လူေတာ္ကေလးကေန လူဆိုးေလးအျဖစ္ ေျပာင္းခဲ့ပါတယ္။
ကဲ.. ခရစ္ယာန္ဘုရားေက်ာင္းမွာရိွတဲ့ အလံုပိတ္အခန္းေလးအေၾကာင္း ေျပာၾကဦးစို႔။
တစ္ဖက္မွာ နားေထာင္မယ့္ သင္းအုပ္ဆရာရိွတယ္။ ဒီဘက္မွာ အျပစ္၀န္ခံသူရိွတယ္။ လုပ္မိသမွ် အျပစ္ေတြကို မခၽြင္းမခ်န္ေျပာတယ္။ ၀န္ခံတယ္။ သင္းအုပ္ဆရာက နားေထာင္တယ္။
အမွားကို သိျခင္းမသိျခင္းစစ္ေဆးျပီး သိရင္ ျပင္ဆင္ဖို႔ေျပာတယ္။ ေျပာတဲ့သူနဲ႔ သင္းအုပ္ဆရာနဲ႔ ၾကားမွာ တံခါးေလးျခားေနလို႔ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္မျမင္ရဘူး။ ဘယ္သူမွန္းမသိဘူး။ နားေထာင္ေပးလိုက္တယ္။ ယံုၾကည္ခ်က္အပိုင္းက ထားပါေတာ့။
ဒီလို အလုံပိတ္အခန္းေလးထဲမွာ ကိုယ့္အျပစ္ေတြကို ၀န္ခံလိုက္ရလို႔ စိတ္ထဲမွာ ေပါ့သြားမယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေနာက္ေန႔ေတြမွာေတာ့ ေပါ့ေပါ့ပါးပါးနဲ႔ ဆက္ျပီး ျဖတ္သန္းႏိုင္ပါလိမ့္မယ္။
ျမန္မာႏိုင္ငံမွာေတာ့ တျခားႏိုင္ငံေတြမွာလို စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ ႏွစ္သိမ့္ေဆြးေႏြးတဲ့ ၀န္ေဆာင္မႈက သိပ္မတြင္က်ယ္ပါဘူး။
ဒီေတာ့ ကိုယ့္စိတ္အေျခေနကို စစ္ေဆးဖို႔ရာ အေတာ္ခက္တဲ့ ကိစၥပါပဲ။
လူအခ်င္းခ်င္း ယံုၾကည္လို႔ ေျပာေတာ့လည္း ကိုယ့္အေၾကာင္းေတြကို ခေရေစ့တြင္းက်သိျပီး ေနာက္ကြယ္မွာ အတင္းေျပာ၊ ဒုကၡေပးစတာေတြ ျဖစ္ၾကေတာ့ အခ်င္းခ်င္းယံုၾကည္ဖို႔ဆိုတာလည္း အေတာ္ခက္တာပါပဲ။
ကၽြန္မကိုယ္တိုင္ေတာင္ ကိုယ္ယံုၾကည္ရျပီး အရာအားလံုးဖြင့္ေျပာခဲ့သူရိွေပမယ့္ သူ႔လုပ္ရပ္ေတြအေၾကာင္း ျပန္သိရတဲ့အခါ အေတာ္ကို စိတ္ပ်က္ခဲ့တဲ့အျပင္ သူ႔ေၾကာင့္ အေတာ္ဒုကၡေရာက္ခဲ့ရဖူးပါတယ္။ သူ႔ဆီမွာ ဖြင့္ဟလို႔ ျပတင္းေပါက္တစ္ခ်ပ္လို အလင္းတန္းေတြကို ျပန္ရွာေဖြေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ယံုၾကည္ရသူေပးတဲ့ ေနာက္ေက်ာက ဓါးဒဏ္ရာေတြေၾကာင့္ ျပိဳလဲခဲ့ရဖူးပါတယ္။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အလံုပိတ္အခန္းေလးလို အရာအားလံုးဖြင့္ေျပာလို႔ရမယ့္ အခန္းငယ္ေလးနဲ႔ နားေထာင္ေပးမယ့္ သူတစ္ေယာက္ေတာ့ လူတိုင္းမွာ လိုအပ္ပါတယ္။ ဒါမွလည္း စိတ္ေပါ့ပါးျပီး ေရွ႕ဆက္ႏိုင္မွာပါ။
တစ္ခါတရံ နားေထာင္တဲ့သူေတာ့ရိွပါရဲ႕။ ဆံုးေအာင္နားမေထာင္ဘဲ ၀င္ျပီး ဆံုးျဖတ္တတ္တာကလည္း တစ္ခုေသာ ျပသနာပါပဲ။ ျဖစ္မွာေပါ့ နင္က စိတ္အားငယ္တာကိုး၊ ျဖစ္မွာေပါ့ နင့္အားနည္းခ်က္ကိုး ဆိုတဲ့ သတ္မွတ္ဆံုးျဖတ္ခ်က္ေတြေၾကာင့္ပဲ ကိုယ္ယံုၾကည္ရသူေတြဆီ ရင္ဖြင့္ဖို႔ ခက္ခဲခဲ့ျပန္ပါတယ္။
စိတ္ဓါတ္က်တာေတြ၊ စိတ္က်ေ၀ဒနာေတြဆိုတာက ႏွစ္သိမ့္ေဆြးေႏြးရံု၊ သူတို႔ေျပာခ်င္တာေတြ နားေထာင္ရံုနဲ႔ အေတာ္သက္သာေစတဲ့ ျပသနာပါ။
ဒါေပမယ့္ အခ်ိန္ရွားပါးလြန္းတဲ့ ေခတ္မွာ ဘယ္သူကမွ ကိုယ့္အခ်ိန္ေတြ အကုန္ခံျပီး တျခားသူအေၾကာင္းကို စိတ္၀င္စားေနႏိုင္မွာမဟုတ္ပါဘူး။
ဒါေပမယ့္ သူက ယံုၾကည္လို႔ ေျပာျပျပီဆိုရင္ေတာ့ ဆံုးျဖတ္ခ်က္မေပးဘဲ နားေထာင္ေပးလိုက္ပါ။ ဘယ္သူ႔ကိုမွ ျပန္မေျပာနဲ႔။ သူရဲ႕ ယံုၾကည္ခ်က္ကို ေလးစားျပီး နားေထာင္ေပးလိုက္ပါ။
ကိုယ့္ရဲ႕ နားေထာင္ေပးမႈေၾကာင့္လည္း ေလာကၾကီး ပိုလွလာႏိုင္သလို သူတို႔ရဲ႕ ယံုၾကည္ခ်က္ေၾကာင့္လည္း ကိုယ့္မွာ ခြန္အားေတြ တိုးပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္ အလံုပိတ္ခန္းအျဖစ္ ကိုယ့္ကို ျမင္တဲ့သူရိွရင္ေတာ့ သူ႔ကို ကူညီေပးလိုက္ပါ။
ေလးစားလ်က္
ခင္ႏွင္းၾကည္သာ
13-04-2017
No comments:
Post a Comment