၂၀၁၆ နိဂံုး ၂၀၁၇ နိဒါန္း (၂)

၂၀၁၆ နိဂံုး ၂၀၁၇ နိဒါန္း (၂)

၁။ အမ်ဳိးသား ျပန္လည္သင့္ျမတ္ေရး

(က) တပ္မေတာ္ႏွင့္ ဆက္ဆံေရး

အမွန္စင္စစ္ တပ္မေတာ္ႏွင့္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္တို႔မွာ ႏိုင္ငံေရးအရ အျပန္အလွန္ ေက်းဇူးျပဳမႈမ်ား လိုအပ္ေနၾကသည္သာ ျဖစ္ပါသည္။ တပ္မေတာ္၏ ေထာက္ခံမႈသာ မရလွ်င္ (သို႔မဟုတ္) အနိမ့္ဆံုး သေဘာတူညီမႈသာ မရွိလွ်င္) ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ အေနႏွင့္ တိုင္းျပည္ကို ထိထိေရာက္ေရာက္ အုပ္ခ်ဳပ္ဖို႔ပင္ လြယ္လိမ့္မည္ မဟုတ္ပါ။ အျပန္အလွန္ အေနႏွင့္ တပ္မေတာ္ဘက္မွလည္း ပိုမိုေကာင္းမြန္ေသာ ျပည္တြင္းျပည္ပ ဂုဏ္သိကၡာ ရရွိေစရန္ အေနာက္ႏိုင္ငံ တပ္မေတာ္မ်ားႏွင့္ ဆက္ဆံေရး တိုးတက္ေစရန္ လက္ရွိတပ္မေတာ္ကို ‘Standard Army’ အျဖစ္ အဆင့္ျမႇင့္ရန္ စေသာ ၎၏ ရည္မွန္းခ်က္မ်ား ေအာင္ျမင္ေစေရးမွာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္၏ အကူအညီအမွန္ပင္ လိုပါသည္။ ဤသို႔ေသာ အျပန္အလွန္ လိုအပ္ခ်က္ကို ႏွစ္ဖက္လံုးမွလည္း သေဘာေပါက္ နားလည္ထားၾကဟန္ တူပါသည္။

သို႔ႏွင့္တိုင္ ဒီမိုကရက္တိုက္ေဇးရွင္းျဖစ္စဥ္၏ ရွည္ၾကာခက္ခဲေသာ ခရီးရွည္ ခရီးၾကမ္းႀကီးကို ျဖတ္သန္းရင္း အျပန္အလွန္ နားလည္မႈ လဲြၾကသည္မ်ား ရွိသေလာက္ရွိခဲ့ရာ NLD အစိုးရေခတ္၏ ကနဦး ကာလမ်ားတြင္ အဖုအထစ္အခ်ဳိ႕ႏွင့္ ႀကံဳခဲ့ရပါသည္။ အထူးသျဖင့္ ဧၿပီ ၅ ရက္ေန႔က က်င္းပခဲ့ေသာ ဥပေဒျပဳ လႊတ္ေတာ္အစည္းအေဝးတြင္ ‘ႏိုင္ငံေတာ္၏ အတိုင္ပင္ခံပုဂိၢဳလ္ ဥပေဒၾကမ္း’ ကို ေဆြးေႏြးၾကစဥ္က ျဖစ္သည္။ ဤဥပေဒၾကမ္းအရ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးအာဏာေရာ၊ ဥပေဒျပဳ အာဏာတြင္ပါ တရားဝင္ အႀကံေပးခြင့္ ရွိသလို ျဖစ္ေနရာ အေျခခံဥပေဒက တ႐ိုတေသ ထိန္းထားသည့္ အာဏာခဲြေဝ က်င့္သံုးမႈကို ထိပါးရာ ေရာက္သည္ဟု တပ္မေတာ္သား လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္မ်ားက ယူဆထားၾကဟန္ ရွိသည္။ ‘လူမ်ားစုႏွင့္ ဒီမိုကေရစီ အႏိုင္က်င့္မႈ’ ဆိုေသာ လူသိရွင္ၾကား စြပ္စဲြမႈမ်ား ရွိခဲ့ေသာ္လည္း တင္းတင္းမာမာ ထိပ္တိုက္ေတြ႔ၾကသည္မ်ဳိးကား မရွိခဲ့ပါ။ ‘အေျခခံဥပေဒခံု႐ံုး’ ေရြးခ်ယ္ရာတြင္ တစ္ႀကိမ္၊ ‘ဒုတိယသမၼတ ဦးဟင္နရီဗန္ထီးယူ’ ေရြးခ်ယ္ရာတြင္ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ အလားတူ အျငင္းပြားစရာမ်ား ျဖစ္ခဲ့ရသည္။

သို႔တေစ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးျဖစ္စဥ္ အရွိန္ရလာၿပီး ေနာက္ပိုင္းတြင္မူ ဤသို႔ေသာ ထိပ္တိုက္ေတြ႔မႈမ်ား မေတြ႔ရ မႀကံဳရေတာ့ပါေခ်။ ၂၀၁၇ ေဖေဖာ္ဝါရီတြင္ က်င္းပဖို႔ လ်ာထားသည့္ ဒုတိယအႀကိမ္ ျပည္ေထာင္စု ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ညီလာခံတြင္ လူမ်ဳိးစု လက္နက္ကိုင္အဖဲြ႔ အားလံုး ပါဝင္ လက္မွတ္ထိုးၾကဖို႔ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္က ဆႏၵရွိေနသလို တပ္မေတာ္ကလည္း လက္မွတ္ထိုးၾကရန္ စစ္ေရးဖိအားေပးမႈမ်ား လုပ္လာသည္။ ေနာက္ပိုင္း ေျမာက္ပိုင္းမဟာမိတ္မ်ားႏွင့္ စစ္ေရးတင္းမာမႈမ်ား ရွိလာရာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကိုပင္ မေက်မနပ္ ေဝဖန္ၾကသည့္ အသံတခ်ဳိ႕ ထြက္လာသည္။ တပ္မေတာ္ႏွင့္ ဆက္ဆံေရးတြင္ သတိႀကီးႀကီး ထားေနရေသာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္၏ အခက္အခဲမ်ားကို စာနာနားလည္ဖို႔ေတာ့ လိုလိမ့္မည္ ထင္ပါသည္။ ႏွစ္ဆန္း ၁ ရက္ေန႔က လူငယ္မ်ားႏွင့္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး စကားဝိုင္းတြင္ ေျပာဆိုခဲ့ေသာ ‘ပစ္ရင္းခတ္ရင္းနဲ႔ေတာ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး မရႏိုင္’ ဆိုသည့္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္၏ စကားတြင္ သူမ၏ အတြင္းသေဘာကို ‘ဆဝါး’ ႏိုင္ပါလိမ့္မည္။

(ခ) လူမ်ဳိးစု အဖဲြ႔အစည္းမ်ားႏွင့္ ဆက္ဆံေရး

တပ္မေတာ္ႏွင့္ NLD ၏ ဆက္ဆံေရးမွာ အေရးႀကီးသလို ၎ႏွင့္အၿပိဳင္ အေရးႀကီးသည့္ ေနာက္တစ္ခုမွာ NLD ႏွင့္ လူမ်ဳိးစုပါတီ အဖဲြ႔အစည္းမ်ား၏ ဆက္ဆံေရးပင္ ျဖစ္သည္။ အားလံုးသိၿပီး ျဖစ္သည့္အတိုင္း NLD မွာ ရွစ္ေလးလံုး အေရးေတာ္ပံုႀကီး အၿပီးမွ ထြက္ေပၚလာေသာပါတီ ျဖစ္သည္။ တပ္မေတာ္ႏွင့္ လူမ်ဳိးစုပါတီ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ တိုင္းျပည္လြတ္လပ္ေရးရစဥ္ ၁၉၄၈ ခုႏွစ္ ကတည္းက (အခ်ဳိ႕ဆိုလွ်င္ လြတ္လပ္ေရးမရမီ ကတည္းက) ရွိႏွင့္ခဲ့ေသာ အဖဲြ႔အစည္းမ်ား ျဖစ္သည္။ တစ္နည္းဆိုရလွ်င္ ျမန္မာႏိုင္ငံ ျပည္တြင္းစစ္ႀကီး၏ အဓိက ဇာတ္လိုက္ႀကီးမ်ား ျဖစ္သည္။ သူတို႔အခ်င္းခ်င္း ျဖစ္ေနၾကေသာ လက္နက္ကိုင္ ပဋိပကၡမွာလည္း ႏွစ္ေပါင္း ၇၀ နီးၿပီ ျဖစ္ရာ NLD အေနႏွင့္ ဆိုခဲ့ပါ ပဋိပကၡႀကီးတြင္ ဘယ္ဘက္မွ မရပ္မိဖို႔ အထူးအေရးႀကီးပါသည္။ လူမ်ဳိးစုႏွင့္နီးလွ်င္ တပ္ႏွင့္ ဆက္ဆံေရး ထိခိုက္ႏိုင္သလို တပ္ႏွင့္ နီးျပန္လွ်င္လည္း လူမ်ဳိးစုတို႔၏ အထင္လဲြမႈႏွင့္ ႀကံဳရႏိုင္သည္။ အေကာင္းဆံုးမွာ ‘ၾကားဝင္ေစ့စပ္ ဖ်န္ေျဖသူအခန္း’ ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။

လာမည့္ ေဖေဖာ္ဝါရီ ျပည္ေထာင္စုၿငိမ္းခ်မ္းေရး ညီလာခံတြင္ လူမ်ဳိးစု လက္နက္ကိုင္ အဖဲြ႔အစည္းေတြ စံုစံုညီညီ တက္ေရာက္ၾကေစဦး၊ အမ်ားညီ အေျဖတစ္ခုကို အလြယ္ႏွင့္ ရႏိုင္ဦးမည္ မဟုတ္ပါ။ စိတ္ရွည္လက္ရွည္ သို႔ေသာ္ အႀကိတ္အနယ္ ေဆြးေႏြးညိႇႏႈိင္း အေျဖရွာရဦးမည့္ သေဘာရွိသည္။ ဤသို႔ေသာ ‘မာရသြန္’ ေဆြးေႏြးပဲြမ်ဳိးတြင္ ‘Moderator’ ေကာင္း တစ္ေယာက္ရွိဖို႔ အမွန္ပင္ လိုပါသည္။ အဆိုပါ ‘Moderator’ ေကာင္းသည္ ဘယ္ဘက္မွ မလိုက္ေသာ ၾကားလူျဖစ္ရမည္။ ‘ေရတိုရည္မွန္းခ်က္’ (Mission) ႏွင့္ ‘ေရရွည္ရည္မွန္းခ်က္’ (Vision) ကို ခဲြျခားႏိုင္ရမည္။ လက္ေတြ႔က်ေသာ ‘ၾကားအေျဖ’ ကို ေဖာ္ထုတ္ေပးႏိုင္ရမည္။ ျမန္မာ့ႏိုင္ငံေရးတြင္ ‘ထီးလိုမင္းလို’ ျဖစ္ေနေသာ  NLD သည္သာModerator အခန္းႏွင့္ အသင့္ေတာ္ဆံုးဟု သေဘာရပါသည္။

ၿပီးခဲ့ေသာ ေရြးေကာက္ပဲြအတြင္းက NLD မွာ မိမိကိုယ္ကိုယ္ ‘ျပည္ေထာင္စုပါတီ’ ဟု ေႂကြးေၾကာ္ခဲ့ဖူးသည္။ ‘ျပည္ေထာင္စုပါတီ’ ဟု ဆိုရာတြင္ အဓိပၸာယ္ႏွစ္မ်ဳိး ရသလား စဥ္းစားမိသည္။ တစ္ျပည္လံုး အတိုင္းအတာ (တစ္နည္း ျပည္ေထာင္စု တစ္ဝန္းလံုး) ပါဝင္ယွဥ္ၿပိဳင္သည့္ ပါတီဟု နားလည္ႏိုင္သလို ျပည္ေထာင္စု တိုင္းရင္းသား အားလံုးကို ကိုယ္စားျပဳသည့္ ပါတီဟုလည္း ယူဆႏိုင္စရာ ရွိသည္။ ပထမ အဓိပၸာယ္အရ ေျပာစရာ မရွိေသာ္လည္း ဒုတိယအဓိပၸာယ္အရ ဆိုလွ်င္မူ ေျပာစရာ ရွိသေလာက္ ရွိသည္။ သက္ဆိုင္ရာျပည္နယ္တြင္ (ဥပမာ- မြန္ျပည္နယ္) သက္ဆိုင္ရာ လူမ်ဳိးစု (ဥပမာ- မြန္အမ်ဳိးသား) NLD ပါတီဝင္ကို ကိုယ္စားလွယ္ေရြးသည္။ သို႔အတြက္ ‘ျပည္ေထာင္စုပါတီပါ’ ဟု ဆိုသည္။ အမွန္စင္စစ္ ဤအျပဳအမူမ်ဳိးကို ဦးေနဝင္း၏ ‘မဆလ’ လည္း လုပ္ခဲ့ဖူးသည္။ ‘ဗကပ’ လည္း လုပ္ဖူးသည္။ ေရြးေကာက္ပဲြကာလ အတြင္းမွာပင္ ပါတီဥကၠ႒ ကိုယ္တိုင္က ‘USDP လည္း လူမ်ဳိးစုေဒသေတြမွာ ဝင္ၿပိဳင္တာပဲ။ ဒါေၾကာင့္ NLD လည္း ဝင္ၿပိဳင္မယ္’ ဟု ေျပာခဲ့ဖူးသည္။ တကယ္ေတာ့ NLD မွာ USDP လုပ္တိုင္း လိုက္လုပ္ရမည္ မဟုတ္။ ဗိုလ္ခ်ဳုပ္ ဦးေဆာင္ခဲ့ေသာ ဖဆပလ လမ္းေၾကာင္းအတိုင္း လိုက္သင့္သည္သာ ျဖစ္သည္။ (ဤအေၾကာင္းကိုေတာ့ ေရွ႕လာမည့္ ေခါင္းစဥ္ငယ္တြင္ ေဆြးေႏြးသြားပါမည္။)

(ဂ) ဒီမိုကရက္တစ္ အင္အားစုမ်ားႏွင့္ ဆက္ဆံေရး

ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ ေခတ္သစ္ ႏိုင္ငံေရးသမိုင္းကို ျပန္ၾကည့္လိုက္လွ်င္ အမ်ဳိးသား ေသြးစည္းခိုင္မာေရး အားအေကာင္းဆံုး ကာလမွာ ဖက္ဆစ္ေတာ္လွန္ေရး အႀကိဳကာလပင္ ျဖစ္သည္။ ‘ဘာေၾကာင့္ အားအေကာင္းဆံုး ျဖစ္ရသလဲ’ ဆက္လက္ဆန္းစစ္ၾကည့္ရာ ႏိုင္ငံေရးအင္အားစု အားလံုးကို တပ္ေပါင္းစု အလံတစ္ခုေအာက္တြင္ ဆဲြစုထားႏိုင္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္ကို ေတြ႔ရသည္။ ဤညီညြတ္မႈ အင္အားျဖင့္ပင္ ဖက္ဆစ္ဂ်ပန္ကို အႏိုင္တိုက္ႏိုင္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ NLD ပါတီကို စတင္ထူေထာင္သူမ်ားထဲတြင္ တစ္ဦးအပါအဝင္ ျဖစ္ေသာ ဦးေထြးျမင့္ မကြယ္လြန္မီက 7 Day ဂ်ာနယ္ႏွင့္ လုပ္ခဲ့ေသာ အင္တာဗ်ဴးတြင္ ဤသေဘာမ်ဳိးကိုပင္ ေျပာသြား သည္။ “ကြၽန္ေတာ္တို႔တစ္ေတြ NLD ကို စ Found လုပ္တုန္းက ရည္ရြယ္ခဲ့တာ ‘ပါတီ’ မဟုတ္ဘူးဗ်။ ‘တပ္ေပါင္းစု’ လုပ္ဖုိ႔” ဟူ၏။ သူေျပာသည္မွာ သမိုင္းတြင္ ရွိခဲ့ဖူးေသာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ဦးေဆာင္သည့္ ‘ဖဆပလအဖဲြ႔ခ်ဳပ္’ သေဘာမ်ဳိးဟု နားလည္ရပါသည္။

၁၉၄၇ ဧၿပီလက က်င္းပခဲ့ေသာ တိုင္းျပည္ျပဳ လႊတ္ေတာ္ေရြးေကာက္ပဲြတြင္ ထိုစဥ္က ရွိခဲ့ေသာ လူမ်ဳိးစုပါတီ အဖဲြ႔အစည္းမ်ားမွာ ဖဆပလ အလံေတာ္ေအာက္မွပင္ ညီညီညြတ္ညြတ္ ယွဥ္ၿပိဳင္ခဲ့ၾကရာ ဖဆပလပင္ အျပတ္အသတ္ အႏိုင္ရခဲ့သည္။ အကယ္၍ ဦးေထြးျမင့္ ေျပာသလို NLD သာ တပ္ေပါင္းစု ျဖစ္ခဲ့လွ်င္ ေရြးေကာက္ပဲြမ်ားတြင္ လူမ်ဳိးစုပါတီေတြႏွင့္ ထိပ္တိုက္တိုးစရာ မရွိ။ လူမ်ဳိးစုပါတီမ်ား ကိုယ္တိုင္ကလည္း သူတုိ႔ကိုယ္တိုင္ ပါဝင္ေနေသာ NLD ကို ျပည္ေထာင္စုပါတီႀကီး အျဖစ္ အသည္းလႈိက္အူလႈိက္ ခံယူၾကမည္သာ ျဖစ္သည္။ ေျပာရလွ်င္ လူမ်ဳိးစုပါတီရယ္မွ မဟုတ္၊ အျခားဒီမိုကရက္တစ္ ပါတီမ်ားကိုလည္း တပ္ေပါင္းစု ႏိုင္ငံေရးလမ္းေကာင္းျဖင့္ စုစည္းဆဲြေခၚသင့္သည္။ သို႔မွသာ ေရြးေကာက္ပဲြတိုင္း အႏိုင္ေသခ်ာေစမည့္ လူထုကိုယ္စားျပဳ အင္အားစုႀကီး ျဖစ္လာပါလိမ့္ မည္။ တစ္ခုေတာ့ ရွိသည္။ ေအာင္ျမင္ေသာ တပ္ေပါင္းစုတစ္ခု တည္ေဆာက္ႏိုင္ေရးအတြက္ အနိမ့္ဆံုး ေစာင့္ထိန္းလိုက္နာရမည့္ မူအခ်ဳိ႕ကိုေတာ့ ေလးနက္ဖို႔ လိုပါလိမ့္မည္။ သိပ္မ်ားမ်ားစားစားေတာ့လည္း မဟုတ္ပါ။ သံုးခ်က္မွ်သာ ျဖစ္ပါသည္။ ၁။ ပါတီႀကီးဉာဥ္ႏွင့္ လူမ်ဳိးႀကီးဝါဒကို အထူးဆင္ျခင္၊ ၂။ ပါတီအႀကီးအငယ္မခဲြ အားလံုး တန္းတူရည္တူ ျဖစ္ရမည္။ (ဤေနရာတြင္ အႂကြင္းမဲ့ တန္းတူေရးကို မဆိုလို၊ ႏိုင္ငံေရးအရ တန္းတူေရးသာ ျဖစ္သည္။)၊ ၃။ တစ္ေသြးတစ္သံတစ္မိန္႔ မလုပ္ရ၊ ဒီမိုကေရစီနည္းက် စုေပါင္းေခါင္းေဆာင္မႈကို ထူေထာင္။ တစ္လံုးတည္း ဆိုရလွ်င္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၏ သေဘာထားႀကီးမႈကို နမူနာယူၾကဖို႔ပင္ ျဖစ္ပါသည္။

ေရွ႕အပတ္တြင္ ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါသည္။
ေက်ာ္ဝင္း
၂၀၁၆ နိဂံုး ၂၀၁၇ နိဒါန္း (၁) >>

Sources; The Voice